ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΥΓΕΙΑ, ΣΤΑ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
4 Σεπτεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Σεξουαλικής Υγείας
ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΉ ΥΓΕΊΑ: Η ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑΣ
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας: "Η σεξουαλική υγεία είναι μια κατάσταση σωματικής, συναισθηματικής, πνευματικής και κοινωνικής ευημερίας σε σχέση με τη σεξουαλικότητα – δεν είναι απλώς η απουσία ασθένειας, δυσλειτουργίας ή αναπηρίας. Η σεξουαλική υγεία απαιτεί μια θετική προσέγγιση και με σεβασμό προς την σεξουαλικότητα και τις σεξουαλικές σχέσεις, καθώς και τη δυνατότητα ευχάριστων και ασφαλών σεξουαλικών εμπειριών, χωρίς εξαναγκασμό, διακρίσεις και βία. Για να επιτευχθεί και να διατηρηθεί η σεξουαλική υγεία, τα σεξουαλικά δικαιώματα όλων των ατόμων πρέπει να γίνονται σεβαστά, να προστατεύονται και να πληρούνται."
Με βάση τον παραπάνω ορισμό, ο Παγκόσμιος Σύνδεσμος για την Σεξουαλική Υγεία επέλεξε για την Παγκόσμια Ημέρα Σεξουαλικής Υγείας 2014 το σύνθημα «Σεξουαλική Υγεία: Η Ευημερία της Σεξουαλικότητας».
Με την ευκαιρία της ημέρας αυτής, ενημερωνόμαστε και κινητοποιούμαστε για την διασφάλιση της σεξουαλικής υγείας. Προς την κατεύθυνση αυτή η Πράσινη Αλληλέγγυα Νεολαία δημοσιεύει στα ελληνικά:
1) 1) Tην Διακήρυξη των Σεξουαλικών Δικαιωμάτων, η οποία υιοθετήθηκε στο Χονγκ Κονγκ στο 14οΠαγκόσμιο Συνέδριο Σεξολογίας, στις 26/08/1999.
2) 2) Tο ερωτηματολόγιο αυτοαξιολόγησης το οποίο δημιούργησε ο Παγκόσμιος Σύνδεσμος για την Σεξουαλική Υγεία με βάση τις Συμπεριφορές Ζωής ενός Σεξουαλικά Υγιή Ενήλικα που έχει εκδώσει το Αμερικάνικο Συμβούλιο Ενημέρωσης και Εκπαίδευσης για την Σεξουαλικότητα. Το ερωτηματολόγιο αυτό είναι παράλληλα ένα εργαλείο ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, καθώς περιλαμβάνει όλους τους παράγοντες που έχουν να κάνουν με την σεξουαλική υγεία. Σας καλούμε να αφιερώστε 2 λεπτά για να επιλέξετε τις απαντήσεις στις 16 ερωτήσεις του ερωτηματολογίου (http://eSurv.org?u=sexualhealth).
Ζητάμε από όλες τις κυβερνήσεις να προασπίσουν την σεξουαλική υγεία και να αναγνωρίσουν, να προωθήσουν, να σεβαστούν και να προστατεύσουν τα σεξουαλικά δικαιώματα όλων των ατόμων ανεξαιρέτως, όπως ορίζει η Διακήρυξη των Σεξουαλικών Δικαιωμάτων.
ΔΡΆΣΗ: ΤΕΤΆΡΤΗ 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΊΟΥ, ΏΡΑ 21:00, ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ ΒΑΛΤΕΤΣΙΟΥ, ΕΞΆΡΧΕΙΑ
Δήλωσε συμμετοχή στην εκδήλωσή μας στο Facebook https://www.facebook.com/events/1547038008849877
ΤΑ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΔΙΑΚΉΡΥΞΗ ΤΩΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
1) Δικαίωμα στην σεξουαλική ελευθερία.
2) Δικαίωμα στην σεξουαλική αυτονομία, σεξουαλική ακεραιότητα και ασφάλεια τουσεξουαλικού σώματος.
3) Δικαίωμα στην σεξουαλική ιδιωτικότητα.
4) Δικαίωμα στην σεξουαλική ισότητα.
5) Δικαίωμα στην σεξουαλική ευχαρίστηση.
6) Δικαίωμα στην συναισθηματική σεξουαλική έκφραση.
7) Δικαίωμα στην ελεύθερη σεξουαλική σύνδεση.
8) Δικαίωμα σε ελεύθερες και υπεύθυνες αναπαραγωγικές επιλογές.
9) Δικαίωμα στη σεξουαλική πληροφόρηση βάσει επιστημονικής έρευνας.
10) Δικαίωμα στην ολοκληρωμένη σεξουαλική εκπαίδευση.
11) Δικαίωμα στην σεξουαλική υγειονομική περίθαλψη.
Η ΔΙΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ: ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ;
Θα πλήξει δημοκρατία, περιβάλλον και δικαιώματα η «Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων»;
11 Οκτωβρίου Ευρωπαϊκή Μέρα Δράσης «STOP TTIP”
Του Νίκου Χρυσόγελου, πρώην ευρωβουλευτή των Πράσινων
Συνεπικεφαλής ΠΡΑΣΙΝΟΙ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Μπορείτε να αναδημοσιεύσετε το άρθρο με ααναφορά στην πηγή
Αρχές Ιουλίου 2014 ολοκληρώθηκε ο 6ος κύκλος διαπραγματεύσεων ΗΠΑ και ΕΕ για την «Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων» γνωστή και ως ΤΤΙΡ. Όπως παρουσιάζεται στην επίσημη ιστοσελίδα της Κομισιόν [1], η TTIPαφορά σε «διαπραγματεύσεις που αποσκοπούν στην άρση των φραγμών του εμπορίου (δασμοί, περιττές κανονιστικές ρυθμίσεις, περιορισμοί των επενδύσεων κ.λπ.) σε ένα ευρύ φάσμα οικονομικών τομέων, έτσι ώστε να καταστεί ευκολότερη η αγορά και η πώληση αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ. Η ΕΕ και οι ΗΠΑ επιθυμούν επίσης να διευκολύνουν τις εταιρείες τους στις επενδύσεις στην οικονομία και των δύο χωρών».
Η πιο σημαντική, ίσως, Συμφωνία (αν ολοκληρωθεί) σε παγκόσμιο επίπεδο που θα έχει σημαντικές επιπτώσεις σε 500 εκατομμύρια ευρωπαίους πολίτες, στην οικονομία, στο εμπόριο, στο περιβάλλον και στα κοινωνικά δικαιώματα συγκεντρώνει το ενδιαφέρον χιλιάδων οργανώσεων από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού, ευρωβουλευτών, βουλευτών και γερουσιαστών. Το θέμα αυτό αποτέλεσε μάλιστα ένα από τα κορυφαία θέματα «εξέτασης» του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ σε σχέση με την υποψηφιότητά του για το αξίωμα του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Παρόλα αυτά, ελάχιστη δημοσιότητα υπάρχει για το θέμα στην Ελλάδα.
Έμμεσα το θέμα αυτό άπτεται του αναπτυξιακού μοντέλου που προωθείται σταδιακά στη χώρα μας με δικαιολογία την κρίση και την ανάγκη «επιστροφής στην ανάπτυξη» μέσω της διαμόρφωσης κατάλληλου «κλίματος» για τους επενδυτές. Δεν είναι τυχαίο που αντιπροσωπεία βουλευτών από τον Καναδά επισκέφθηκε πριν από λίγους μήνες τη χώρας μας και είχε συνάντηση με έλληνες βουλευτές και ευρωβουλευτές και μεταξύ των ενδιαφερόντων τους ήταν και μια ανάλογη διαπραγμάτευση μεταξύ Καναδά και ΕΕ (Δείτε σχετική ανακοίνωσή μου ως ευρωβουλευτής τότε των Πράσινων, στο www.chrysogelos.grγια τα θέματα που έθεσα στην συνάντηση με τους Καναδούς βουλευτές και αφορούσαν στην –παρόμοια - υπό εξέλιξη διαπραγμάτευση μεταξύ Καναδά και ΕΕ).
Γιατί είναι σημαντική η «Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων»;
Οι διαπραγματεύσεις για την «Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων» (Transatlantic ΤradeandInvestmentPartnership) δεν αφορούν σε μια απλή, παραδοσιακή εμπορική συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ αλλά σε μια συμφωνία που θέτει το «γενικό πλαίσιο», τους κανόνες, μιας μακροχρόνιας και δεσμευτικής διμερούς συμφωνίας, που θα δεσμεύσει όλα τα Κράτη – Μέλη της ΕΕ. Παρά τη σημασία της, όμως, αντιμετωπίζεται μέχρι σήμερα ως μια εμπορική συνεργασία, και κατά συνέπεια τίθενται περιορισμοί στην ενημέρωση, στην πρόσβαση στις πληροφορίες για τις διαπραγματεύσεις, ενώ τα ντοκουμέντα που χρησιμοποιούνται στις διαπραγματεύσεις δεν δίνονται στη δημοσιότητα, ούτε καν στους ευρωβουλευτές και βουλευτές. Αφορά «εμπορικά μυστικά», προβάλλουν ως επιχείρημα οι οπαδοί της «μυστικότητας» των συνομιλιών.
Πολλοί ευρωβουλευτές έχουν οργιστεί από την έλλειψη διαφάνειας στις σχετικές διαπραγματεύσεις και για την περιορισμένη ενημέρωση που υπάρχει μέχρι τώρα για την πρόοδο των διαπραγματεύσεων. Οι Πράσινοι Ευρωβουλευτές είχαν ζητήσει να (ξανά)συζητηθεί το θέμα στο (νέο) Ευρωκοινοβούλιο αλλά και να κατατεθεί σχετικό ψήφισμα στην Ολομέλεια του Ιουλίου ή του Σεπτεμβρίου. Όμως, οι πολιτικές ομάδες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (EPP), των Δημοκρατών και Σοσιαλιστών (S&D), των Φιλελεύθερων (ALDE) και των Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR) αρνήθηκαν και τη συζήτηση και το ψήφισμα.
Οι συνομιλίες παραμένουν στο σκοτάδι. Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ αναγκάστηκε υπό την πίεση των ευρωβουλευτών, ιδιαίτερα των Πράσινων, να υποσχεθεί μεγαλύτερη διαφάνεια.
Το επιχείρημα που χρησιμοποιείται από το Συμβούλιο της ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι ότι από τη στιγμή που γίνεται διαπραγμάτευση για εμπορική συμφωνία δεν μπορείς να δείχνεις τα χαρτιά σου και να γνωρίζει τις θέσεις σου ο «απέναντι». Από την άλλη, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα ισχυρίζεται ότι δεν θα αποδυνάμωνε δικαιώματα τα οποία υποστηρίζει. Είναι, λοιπόν, τα πράγματα υπό έλεγχο ή πρέπει να ανησυχούμε;
Δεν είναι τυχαίο που τον Σεπτέμβριο 2014, με πρωτοβουλία 200 οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών αλλά και πολιτικών κομμάτων, όπως οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ, από 18 κράτη μέλη της ΕΕ [2], μια «Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών - STOPTTIP» [3] με στόχο να συγκεντρωθούν πάνω από 1.000.000 υπογραφές ευρωπαίων κάτω από ένα κείμενο που ζητάει τον τερματισμό των συνομιλιών για την «Διαντλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων». Στην προσπάθεια αυτή συμμετέχουν και οι «ΠΡΑΣΙΝΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ».
Η «Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων» είναι μια συμφωνία που θα επηρεάσει όχι μόνο επιμέρους τομείς (γεωργία-κτηνοτροφία, βιομηχανικά και πολιτιστικά προϊόντα, χημικά κα) αλλά κυρίως τις αγορές. Οι διοργανωτές της καμπάνιας «STOPTTIP” υποστηρίζουν ότι «η Συμφωνία αυτή προετοιμάζεται εδώ και 20 χρόνια υπό την πίεση των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού που προσπαθούν να επιβάλουν το άνοιγμα των αγορών σε βάρος της προστασίας του καταναλωτή, της διατροφικής ασφάλειας, των περιβαλλοντικών κανόνων, των σημαντικών κοινωνικών προτύπων, των κανόνων για τη χρήση τοξικών προϊόντων ή κανονισμών για την ασφάλεια των τραπεζικών συναλλαγών». Είχε προηγηθεί η προσπάθεια προώθησης μέσα από μυστικές διαπραγματεύσεις 1995-1998 της «Πολυμερούς Συμφωνίας για τις Επενδύσεις -MultilateralAgreementonInvestment (MAI)» [4], οι διαπραγματεύσεις όμως εκείνες κατέρρευσαν κάτω από την πίεση ενός ισχυρού κινήματος πολιτών.
Η Συμφωνία θα αλλάξει, μεταξύ άλλων, και τις δημόσιες προμήθειες για υπηρεσίες και αγαθά, μια και οι «προσκλήσεις ενδιαφέροντος για δημόσιες υπηρεσίες» θα πρέπει να ανοίξουν στις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Ένας στόχος που βρίσκει ενθουσιώδη υποστήριξη από την συντηρητική κυβέρνηση της Βρετανίας.
Τόσο οι Πράσινοι όσο και πολλές οργανώσεις που υποστηρίζουν την «Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών STOPTTIP» επικεντρώνουν την κριτική τους στην έλλειψη διαφάνειας στις συνομιλίες, στην απουσία δημοκρατικής συμμετοχής στις διαπραγματεύσεις και στην προσπάθεια να υιοθετηθούν προδιαγραφές που θα περιορίσουν τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, την περιβαλλοντική προστασία και τα δικαιώματα των καταναλωτών.
Εναρμόνιση κανόνων και κανονισμών
Με δεδομένο ότι οι δασμοί μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ είναι ήδη χαμηλοί (κατά μέσο όρο 4 %), η προσοχή των διαπραγματεύσεων επικεντρώνεται στην άρση των επονομαζόμενων «Μη Δασμολογικών Φραγμών ή ΜΔΦ» που είναι αποτέλεσμα των διαφορών στους κανονισμούς και τα πρότυπα και αφορούν στην εγγύηση της ασφάλειας και της προστασίας των καταναλωτών, και του περιβάλλοντος. Εκεί όμως βρίσκεται και το μεγαλύτερο πρόβλημα της όποιας συμφωνίας. Θα εναρμονιστούν οι κανόνες και οι διαδικασίες για να βελτιωθούν η ασφάλεια του καταναλωτή και η προστασία του περιβάλλοντος αλλά και η ασφάλεια, υγιεινή και προστασία των εργαζομένων ή θα «χαλαρώσουν» οι προδιαγραφές προς όφελος της «εναρμόνισης»;
Λόγω πολιτικής κουλτούρας σπάνια υπάρχουν κανονισμοί που απαγορεύουν ή περιορίζουν κάτι στις ΗΠΑ. Αντιθέτως, στην ΕΕ υπάρχει μια πολιτική που βασίζεται σε υιοθέτηση νομοθεσιών και κανονισμών για την προστασία του περιβάλλοντος και των δικαιωμάτων. Πώς λοιπόν θα υπάρξει εναρμόνιση χωρίς να περιοριστεί η προστασία των καταναλωτών και του περιβάλλοντος;
Η Κομισιόν ισχυρίζεται επισήμως ότι δεν πρόκειται να είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης η νομοθεσία προστασίας των καταναλωτών και του περιβάλλοντος .Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια. Πολλές ρυθμίσεις μπορούν να υπερκεραστούν μέσω της εμπορικής συμφωνίας και όχι μέσω της αλλαγής της νομοθεσίας. Σήμερα για παράδειγμα στον τομέα της γεωργίας, στις ΗΠΑ «η φυτοϋγειονομική νομοθεσία απαγορεύει τα ευρωπαϊκά μήλα, ενώ οι κανόνες για την ασφάλεια των τροφίμων καθιστούν παράνομη την εισαγωγή πολλών ευρωπαϊκών τυριών στις ΗΠΑ». Πώς μπορεί να αλλάξει αυτό;
Το πιο βαρύ πλήγμα θα υποστεί η «αρχή της πρόληψης» που ισχύει – τουλάχιστον στα χαρτιά - στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πρόσφατη νομοθεσία, πχ REACH, επιδιώκει σημαντικές αλλαγές σε σχέση με τα χημικά αλλά και άλλα προϊόντα που πρέπει πλέον να αποδεικνύουν ότι δεν είναι επιβλαβή για να πάρουν έγκριση κυκλοφορίας. Στις ΗΠΑ ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ένα προϊόν βγαίνει από την αγορά μόνο αν αποδειχτεί ότι είναι επικίνδυνο. Πώς μπορεί να υπάρξει εναρμόνιση μεταξύ αυτών των δύο αντίθετων πρακτικών και πολιτικών; Ορισμένες ευρωπαϊκές εταιρίες θα μπορούσαν να πάρουν λοιπόν άδεια για την κυκλοφορία του (πιθανά επικίνδυνου) προϊόντος τους στις ΗΠΑ και μετά να το εισάγουν και στην ΕΕ.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αλλαγή στην αντιμετώπιση των χημικών που επηρεάζουν την παραγωγή ορμονών, οι λεγόμενοι ενδοκρινικοί διαταράκτες - Endocrine-disruptingchemicals [5]. Είναι χιλιάδες ουσίες που περιέχονται από τα πλαστικά και τα καλλυντικά μέχρι τα φυτοφάρμακα και παραπροϊόντα της βιομηχανικής παραγωγής και έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, ότι μιμούνται τις ορμόνες και παρεμβαίνουν στο ορμονικό σύστημα των ανθρώπων αλλά και των ζώων, και προκαλούν διαταραχή στις ορμόνες, στη γνωστική διαδικασία των παιδιών, διαταραχή της γονιμότητας, νεοπλασίες, καρκίνους αλλά και δημιουργία των λεγόμενων «συγγενών ανωμαλιών» που καταγράφουν απειλές για τη υγεία του εμβρύου, ακόμα και στην ενήλικη ζωή του [6].
Η Κομισιόν είχε περιλάβει στο πρόγραμμα δράσης της για το 2013 πρωτοβουλία για τα χημικά αυτά, ιδιαίτερα όταν περιέχονται σε καλλυντικά ή φυτοφάρμακα, αλλά την ανέβαλε με την δικαιολογία ότι «υπάρχει διχογνωμία μεταξύ των επιστημόνων». Αντιθέτως, ξεκίνησε σε συνεργασία με τις ΗΠΑ και στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για την ΤΤΙΡ ένα «πιλοτικό πρόγραμμα εναρμόνισης των προσεγγίσεων σε σχέση με τους ενδοκρινικούς διαταράκτες» καθώς και «δυο άλλα πιλοτικά προγράμματα στο οποίο συμμετέχουν σχετικές βιομηχανίες των ΗΠΑ και της ΕΕ με στόχο την εναρμόνιση των προσεγγίσεων σχετικά με τα χημικά» [7]. Μάλιστα τον Ιούνιο 2014 λίγο πριν τον 6ο γύρο των διαπραγματεύσεων για την ΤΤΙΡ η Κομισιόν δημοσίευσε έναν «οδικό χάρτη» που ανατρέπει τον αρχικό σχεδιασμό για περιορισμό και απαγορεύσεις των επικίνδυνων αυτών χημικών και υιοθετεί την λογική της συνέχισης της χρήσης των ενδοκρινικών διαταρακτών εφόσον ακολουθούνται συγκεκριμένα βήματα και μέτρα προστασίας, μια πολιτική συμβατή με την αμερικάνικη προσέγγιση.
Οι εταιρίες φυτοφαρμάκων και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού ζητάνε «την προστασία των καλλιεργειών» και αντιδρούν έντονα στην «αρχή της πρόληψής». Κατηγορούν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι «η κατηγοριοποίηση των χημικών ως ενδοκρινικοί διαταράκτες είναι εξόχως προβληματική» και «σε πλήρη αντίθεση με την επιστημονική αρχή της «προσέγγισης της ανάλυσης κινδύνου» (riskassessmentapproach), που χρησιμοποιείται από την Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος των ΗΠΑ.
Σε έναν άλλο τομέα, αυτό των γενετικά τροποποιημένων (μεταλλαγμένων) και της κλωνοποίησης, που σχετίζεται με τη διατροφική ασφάλεια και την προστασία της υγείας και των καταναλωτών, υπάρχουν επίσης μεγάλες διαφορές στις προωθούμενες πολιτικές. Στις ΗΠΑ προωθείται τόσο η καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων οργανισμών όσο και η κλωνοποίηση για την παραγωγή ζώων προς κατανάλωση. Στην ΕΕ δεν επιτρέπεται σε γενικές γραμμές η κατανάλωση γενετικά τροποποιημένων προϊόντων ή προϊόντων από κλωνοποιημένα ζώα ή απογόνους κλωνοποιημένων ζώων.
Στο τέλος της θητείας μου ως ευρωβουλευτής των Πράσινων, έγινα και εγώ μάρτυρας της μεγάλης πίεση από τις ΗΠΑ για την εισαγωγή ζώων που προέρχονται από απογόνους κλωνοποιημένων ζώων, ενώ είναι γνωστός ο πόλεμος για τις αυξητικές ορμόνες βοοειδών που χρησιμοποιούν οι αμερικανοί παραγωγοί αλλά δεν επιτρέπονται στην ΕΕ. Στις ΗΠΑ δεν ισχύει κάποιο σύστημα πιστοποίησης που ενημερώνει τους καταναλωτές ότι ένα κρέας προέρχεται από κλωνοποιημένα ζώα ή απογόνους κλωνοποιημένων ζώων.
«Κατάργηση της γραφειοκρατίας» μπορεί λοιπόν να σημαίνει, για παράδειγμα, εισαγωγή στην ΕΕ κρέατος που προέρχεται από κλωνοποιημένα ζώα ή απογόνους τους χωρίς να υπάρχει καν σήμανση για κάτι τέτοιο ή κυκλοφορία χημικών που προκαλούν ενδοκρινική διαταραχή.
Οι υποστηρικτές της Συμφωνίας ισχυρίζονται ότι «το 80 % των οικονομικών οφελών της TTIP θα προέλθει από τη μείωση των δαπανών που επιβάλλονται από τη γραφειοκρατία και τους κανονισμούς και από την ελευθέρωση των εμπορικών συναλλαγών στον τομέα της παροχής υπηρεσιών και κρατικών προμηθειών» [8]. Συχνά, όμως, η άρση της γραφειοκρατίας σημαίνει μείωση των προδιαγραφών και της προστασίας, όπως καλά ξέρουμε τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες.
Πάνω από όλα τα δικαιώματα του επενδυτή
Μέσα από την ΤΤΙΡ μπορεί να επικρατήσει και το λεγόμενο «δίκαιο του επενδυτή» (Investor-statedisputesettlement - ISDS), η ανεξέλεγκτη αγορά πάνω από όλα, δηλαδή η δυνατότητα των επενδυτών να προσφεύγουν σε διεθνή δικαστήρια εναντίον των πολιτών, της αυτοδιοίκησης ή και κρατών μελών όταν κρίνουν ότι εμποδίζουν την επένδυσή τους. Αν ένα κοινοβούλιο, για παράδειγμα, υιοθετήσει ένα νόμο ο οποίος επηρεάζει μια επένδυση, όπως για παράδειγμα αυτή στη Χαλκιδική για εξόρυξη χρυσού, ο επενδυτής μπορεί να προσφεύγει σε διεθνή δικαστήρια και όχι σε κάποιο εθνικό δικαστήριο, με βάση το εμπορικό δίκαιο και όχι το περιβαλλοντικό δίκαιο. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο διάφορα λόμπυ μπορούν να επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων επισείοντας την απειλή προσφυγής σε διεθνές δικαστήριο για εμπορικές υποθέσεις. Μεγάλες εταιρίες μπορεί να πληρώνουν στρατό από δικηγόρους που ειδικεύονται σε παρόμοιες υποθέσεις, αλλά μικρές χώρες και ιδιαίτερα τοπικές κοινωνίες είναι αδύνατο να αντιμετωπίσουν παρόμοιες προσφυγές που θα οδηγήσουν σε απώλεια του δημοκρατικού ελέγχου.
Η πρώτη προσπάθεια επιβολής του «δικαίου του επενδυτή» πάνω στις αποφάσεις εκλεγμένων κυβερνήσεων ή κοινοβουλίων οδήγησε στην απόρριψη της «Πολυμερούς Συμφωνίας για τις Επενδύσεις -MultilateralAgreementonInvestment (MAI)». Φαίνεται όμως ότι μεγάλες επιχειρήσεις προσπαθούν τώρα να επαναφέρουν το θέμα μέσω της ΤΤΙΡ, δηλαδή να ιδιωτικοποιήσουν τη δικαιοσύνη και να επιβάλουν τους δικούς τους όρους και κανόνες στο νομοθετικό έργο, στη διαμόρφωση κανόνων και κανονισμών. Το τραγικό είναι ότι οι κυβερνήσεις έχουν προσκαλέσει ως συνομιλητές στις διαπραγματεύσεις για την «Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων» εκπροσώπους μεγάλων επιχειρήσεων ενώ έχουν αποκλείσει από αυτές τα κοινοβούλια και εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών.
Έλλειψη διαφάνειας και πληροφόρησης
Με βάση τις μέχρι τώρα εξελίξεις, στις διαπραγματεύσεις δεν συμμετέχουν ούτε εκπρόσωποι των εκλεγμένων κοινοβουλίων ούτε φορείς της κοινωνίας των πολιτών, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά και αμερικάνικη Γερουσία δεν μπορούν να συμμετάσχουν στις διαπραγματεύσεις, σε αντίθεση με πολλές άλλες συμφωνίες Ο Αμερικανός πρόεδρος θα διαχειριστεί ο ίδιος της Συμφωνία. Ο ρόλος του Ευρωκοινοβουλίου περιορίζεται στο να εγκρίνει ή να απορρίψει την τελική συμφωνία. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το άρθρο 218 της Συνθήκης Λειτουργίας της ΕΕ (Συνθήκη Λισαβόνας) που προβλέπει ότι «η Κομισιόν στο πλαίσιο διαπραγμάτευσης διεθνών εμπορικών συμφωνιών υποχρεώνεται να πληροφορεί άμεσα και πλήρως το Ευρωκοινοβούλιο». Το ίδιο ισχύει και για το Κογκρέσο, θα ψηφίσει ή θα καταψηφίσει την απόφαση.
Μετά από πολλές πιέσεις των ευρωβουλευτών, η Κομισιόν ενημέρωσε ότι τα Κράτη Μέλη και οι εκλεγμένοι ευρωβουλευτές θα μπορούν να έχουν μια κάποια πρόσβαση στα κείμενα διαπραγματεύσεων της ΕΕ. Με πρόταση των ΗΠΑ που έγινε δεκτή από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, καθιερώθηκαν «readingrooms”, “δωμάτια ανάγνωσης», με περιορισμένη πρόσβαση στα υπό διαπραγμάτευση κείμενα ΕΕ – ΗΠΑ με τις θέσεις των δυο πλευρών σε ιδιαίτερα θέματα που μπορεί να έχουν την μορφή νομικά δεσμευτικών διεθνών συμφωνιών.
«Readingrooms”, “δωμάτια ανάγνωσης», θα υπάρχουν ένα στο κτίριο της Κομισιόν στις Βρυξέλλες, ένα στο Ευρωκοινοβούλιο, καθώς και στις πρεσβείες των ΗΠΑ στα Κράτη Μέλη. Σε αυτά θα έχουν δυνατότητα εισόδου οι συντονιστές των ευρωπαϊκών πολιτικών ομάδων, οι πρόεδροι της Επιτροπής Διεθνούς Εμπορίου και ορισμένοι από τους Ευρωβουλευτές που χειρίζονται σχετικά θέματα. Δεν επιτρέπεται, όμως, να βγάζουν φωτοτυπίες ή φωτογραφίες (με κινητό ή φωτογραφική μηχανή).
Δέκα επτά από τα Κράτη Μέλη έχουν διαμαρτυρηθεί γι’ αυτή τη διαδικασία – δεν περιλαμβάνεται η Ελλάδα.
Το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων με δυο σημαντικές αποφάσεις του στις 26/6/2014 και στις 3/7/2014 έχει ουσιαστικά επικρίνει την έλλειψη διαφάνειας και πληροφόρησης στις διαπραγματεύσεις.
Η ομάδα που συντονίζει την ευρωπαϊκή καμπάνια, μέσω της γερμανικής οργάνωσης «Περισσότερη Δημοκρατία» έχει ζητήσει μια ανεξάρτητη νομική γνωμοδότηση, που εξετάζει την νομιμότητα της διαδικασίας που είναι σε εξέλιξη καθώς και την τεκμηρίωση της συγκρότησης της «Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Πολιτών STOPTTIP”. [9]
Με βάση και την «αρχή της πρόληψης» είναι καλύτερο να αποφύγουμε μια κακή συμφωνία, όπως όλα δείχνουν, και γι’ αυτό συμμετέχουμε στις 11 Οκτωβρίου, στην Μέρα Δράσης για να σταματήσει η διαπραγμάτευση για την «Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων» [10] . Στην κινητοποίηση συμμετέχουν ενεργά πολιτικά κόμματα, όπως οι Πράσινοι, συνδικάτα, αγρότες, κοινωνικές οργανώσει από όλη της Ευρώπη.
Παραπομπές:
1.http://ec.europa.eu/trade/policy/in-focus/ttip/questions-and-answers/index_el.htm
2http://stop-ttip.org/wp-content/uploads/2014/08/ECI-Partner-List_0827.pdfκαθώς και www.stop-ttip.org/members
3. stop-ttip.org/more-about-the-eci/
4. http://www.oecd.org/daf/mai/
5. http://en.wikipedia.org/wiki/Endocrine_disruptor
6. http://www2.keelpno.gr/blog/?p=2853
8. http://trade.ec.europa.eu/doclib/cfm/doclib_results.cfm?docId=150737
9. www.stop-ttip.org/legal-opinion
10. http://www.stop-ttip-ceta-tisa.eu/en/
http://www.ttip2014.eu/event/event/o11doa.html
ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ - Πώς μπορούν να προωθηθούν, ιδιαίτερα στις νησιωτικές περιοχές της Ελλάδας
|
ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ Πώς μπορούν να προωθηθούν, ιδιαίτερα στις νησιωτικές περιοχές της Ελλάδας |
Ημερίδα, Σάββατο 06/09/2014, ώρα 10.30-14.30
Αίθουσα του Ιδρύματος Πρόκου, Απολλωνία, Σίφνος
Ο Ενεργειακός και Αναπτυξιακός Συνεταιρισμός Σίφνου, η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Συνεταιρισμών και Ομίλων Πολιτών Παραγωγής Ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές (RESCoop), το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Νέων για τη Βιώσιμη Ενέργεια (SustainableEnergyYouthNetwork) και το γερμανικό πράσινο Ίδρυμα Χάινριχ Μπελ Ελλάδας σας καλούν να συμμετάσχετε στη διεθνή ημερίδα για την προώθηση των ενεργειακών συνεταιρισμών παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ στις νησιωτικές περιοχές της Ελλάδας.
Με τη συμμετοχή εισηγητών από την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη θα συζητηθούν οι αναγκαιότητες για τη μετάβαση σε μια εποχή χωρίς ορυκτά καύσιμα για λόγους κλιματικούς, ενεργειακούς, οικονομικούς και κοινωνικούς. Συγκεκριμένα θα παρουσιαστούν εμπειρίες ευρωπαϊκών ενεργειακών συνεταιρισμών και θα αναλυθούν οι προκλήσεις, οι δυσκολίες και οι ευκαιρίες προώθησής τους στον ευρωπαϊκό νότο, ιδιαίτερα στα ελληνικά νησιά. Επίσης, θα εξετασθούν οι δυνατότητες χρηματοδότησης των αναγκαίων επενδύσεων ενεργειακών συνεταιρισμών μέσω της αξιοποίησης καινοτόμων εργαλείων, αλλά και μέσα από τρέχοντα ευρωπαϊκά προγράμματα. Τέλος, μέλη του ευρωπαϊκού Δικτύου Νέων για τη Βιώσιμη Ενέργεια θα παρουσιάσουν τρόπους συμμετοχής της νεολαίας στην προώθηση ενεργειακών συνεταιριστικών πρακτικών.
Η συμμετοχή στην ημερίδα είναι ελεύθερη. Θα είναι στην ελληνική και αγγλική γλώσσα με διερμηνεία. Παρακαλείστε να δηλώσετε τη συμμετοχή σας στο τηλέφωνο 22840-31030 ή με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (email) στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Όσοι παρακολουθήσουν την ημερίδα θα καλύψουν μόνοι τους τα έξοδα, αλλά η Συνεταιριστική Εταιρία Σίφνου μπορεί να βοηθήσει για την καλύτερη διαμονή στο νησί.
Η ημερίδα πραγματοποιείται σε συνεργασία και με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σίφνου, που το διάστημα 4 - 6 Σεπτεμβρίου διοργανώνει στη Σίφνο το 8ο Φεστιβάλ Γαστρονομίας “Ν. Τσελεμεντές” στο οποίο συμμετέχουν φορείς και άτομα από πολλά νησιά. Με την ευκαιρία αυτή δίνεται η δυνατότητα συμμετοχής πολλών νησιωτών και στην διεθνή ημερίδα για την ενέργεια.
Σάββατο, 6.9.2014
Αίθουσα Ιδρύματος Πρόκου, Απολλωνία, Σίφνος
Πρόγραμμα
10.00-10.30: Εγγραφές
10.30-10.40: Έναρξη - Εισαγωγικοί χαιρετισμοί
Αντρέας Μπαμπούνης, Δήμαρχος Σίφνου
Απόστολος Δημόπουλος, Πρόεδρος ΔΣ Συνεταιριστικής Εταιρίας Σίφνου
Χρύσανθος Βλάμης, Ίδρυμα Χάινριχ Μπελ Ελλάδας
10.45-12.15
H ευρωπαϊκή πολιτική για την ενέργεια και την προστασία κλίματος και η συνεισφορά των ενεργειακών συνεταιρισμών στην οικονομία, το περιβάλλον και την τοπική οικονομία
Κλιματική αλλαγή και μετάβαση σε μια οικονομία χαμηλού άνθρακα. Ο ρόλος και οι δυνατότητες των ΑΠΕ στον Ευρωπαϊκό Νότο,
Άλκηστη Φλώρου, Πρόγραμμα για τις Κλιματικές Πολιτικές της E.E., Ευρωπαϊκό Ίδρυμα Κλίματος, Βρυξέλλες
Κοινά και δημόσια αγαθά στα χέρια των πολιτών προς όφελος των κοινοτήτων τους, Dirk Knapen, Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Συνεταιρισμών και Ομίλων Πολιτών Παραγωγής Ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές [RESCoop], Βρυξέλλες
Εμπειρίες από την δημιουργία ενεργειακών συνεταιρισμών στην Κροατία και εισαγωγή στο πρόγραμμα "Ενέργεια Πολιτών",
Robert Pasicko, Προγράμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών «Ενέργεια και Περιβάλλον», Ζάγκρεμπ
Ενδυνάμωση της συμμετοχής των νέων στον τομέα της ανανεώσιμης ενέργειας,
Marina Petrovic, Συνεταιρισμός "Πράσινη Ενέργεια", Ζάγκρεμπ
Jamie Peters, Συνδιευθύνων της Συμμαχίας Νέων για το Κλίμα [UKYCC] Γλασκόβη
Συντονισμός : Νίκος Χρυσόγελος
12.15-12.30 Διάλειμμα
12.30 – 13.30
Εμπειρίες από προγράμματα για “βιώσιμη ενέργεια” σε νησιά
Ενεργειακός Σχεδιασμός για τη Σίφνο - Παρούσα Κατάσταση και Προοπτικές,
Κώστας Κομνηνός, Δίκτυο ΔΑΦΝΗ
Τα σχέδια της Συνεταιριστικής κι Αναπτυξιακής Εταιρίας Σίφνου,
Απόστολος Δημόπουλος, πρόεδρος ΔΣ Συνεταιριστικής Εταιρίας Σίφνου
Η πράσινη ενεργειακή επανάσταση και πώς μπορεί να συμμετέχουν σε αυτήν οι πολίτες και οι τοπικές κοινωνίες,
Νίκος Χρυσόγελος, πρώην ευρωβουλευτής ΠΡΑΣΙΝΩΝ
Καλά και κακά παραδείγματα από προγράμματα βιώσιμης ενέργειας σε νησιά,
Πάνος Κορογιαννάκης, Ενεργειακό και Περιβαλλοντικό Δίκτυο των Ευρωπαϊκών Νησιών [ISLENET] και Διάσκεψη των Ευρωπαϊκών Παράκτιων Περιφερειών της Ευρώπης [CPMR] Γραφείο Βρυξελλών
Βιώσιμη Χωροθέτηση Μονάδων ΑΠΕ στα νησιά,
Χάρης Τσούτσος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Πολυτεχνείο Κρήτης, Επικεφαλής Εργαστηρίου Ανανεώσιμων και Βιώσιμων Ενεργειακών Συστημάτων (σύνδεση με skype)
Συντονισμός: Γιάννης Γκύλλης, μέλος Συνεταιριστικής Εταιρίας Σίφνου
13.30 – 14.30 Ερωτήσεις - απαντήσεις - παρεμβάσεις - συζήτηση.
Συμπεράσματα - Κλείσιμο.
Συντονισμός: Απόστολος Δημόπουλος, Xρύσανθος Βλάμης
-------------------------------------------------------------------------------------
Υπεύθυνοι επικοινωνίας:
Απόστολος Δημόπουλος κιν.: 694 2052 842
Νίκος Χρυσόγελος κιν.: 693 6672 882
Χρύσανθος Βλάμης κιν.: 694 5536 386
Από την ιδρυτική διακήρυξη του Ενεργειακού και Αναπτυξιακού Συνεταιρισμού Σίφνου
“Η εξοικονόμηση ενέργειας και η προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας προς όφελος του περιβάλλοντος και της τοπικής κοινωνίας έχει ευρύτερες διαστάσεις και συμβολισμούς, είναι ένα εργαλείο για να περιορίσουμε τις οικογενειακές δαπάνες αλλά και να κρατήσουμε στη Σίφνο τα πολλά χρήματα, εκατομμύρια ευρώ, που σήμερα φεύγουν για τις εισαγωγές πετρελαίου, για να έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα ή θέρμανση και κίνηση. Έτσι μπορούμε να ενισχύσουμε την τοπική οικονομία, την απασχόληση και την ευημερία του νησιού μας, να αναπτύξουμε μια βιώσιμη οικονομία των ίδιων των Σιφνιών, που θα συμπληρώνει και θα συνδέεται με τις άλλες οικονομικές δραστηριότητες του νησιού. Αν είμαστε εμείς που κάνουμε τις επιλογές, θα οργανώνουμε λύσεις και θα κάνουμε επιλογές που θα είναι συμβατές με την ομορφιά και τα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος μας.” Μπορείτε να δείτε την καταχώρηση του συνεταιρισμού μας στο χάρτη στο της Πανευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Συνεταιρισμών πολιτών για τις ΑΠΕ στον ακόλουθο σύνδεσμο: www.rescoop.eu/rescoop-map
Οι στόχοι του REScoop
Το REScoop 20-20-20 είναι μία πρωτοβουλία του Συνδέσμου συνεταιρισμών και ομίλων πολιτών για την ανανεώσιμη ενέργεια στην Ευρώπη, με την υποστήριξη του προγράμματος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής «Ευρώπη Έξυπνη Ενέργεια». Δώδεκα οργανισμοί από επτά χώρες έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους προκειμένου να αυξηθεί ο αριθμός των επιτυχημένων έργων από πολίτες σε όλη την Ευρώπη για την ανάπτυξη της ανανεώσιμης ενέργειας. Για την επιτάχυνση τοπικών έργων ανανεώσιμης ενέργειας προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι του Ευρωπαϊκού προγράμματος 20-20-20 μέσω της αύξησης της συμμετοχής των πολιτών. Συγκεκριμένα το REScoop 20-20-20 αποσκοπεί στην αύξηση της κοινωνικής αποδοχής νέων εγκαταστάσεων ανανεώσιμης ενέργειας μέσω της διάχυσης πρακτικών γνώσεων για την ίδρυση και τη διαχείριση τοπικών συνεταιρισμών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας που ελέγχονται από πολίτες (Συν. ΑΠΕ), σε όλη την Ευρώπη. Ο τελικός στόχος είναι η επιτάχυνση της δημιουργίας έργων ΑΠΕ και των αντίστοιχων συνεταιρισμών σε διάφορα Μέλη Κράτη.
Το Ίδρυμα Χάινριχ Μπελ Ελλάδας
Ο στόχος του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ είναι να υποστηρίξει τα άτομα στα οράματα και τις δράσεις τους που έχουν ως σκοπό την ανάπτυξη μιας βιώσιμης, κοινωνικό-οικολογικής μορφής της οικονομίας, η οποία να ενδυναμώνει τόσο κατά το παρόν όσο και στο μέλλον την κοινωνική συνοχή και να τους προσφέρει μια αυτοτελή ζωή την οποία να είναι σε θέση να συντηρήσουν με την εργασία τους. Μια τέτοια μορφή ανάπτυξης είναι δυνατή και στην Ελλάδα. Στα πλαίσια του GreenNewDeal, του Πράσινου Κοινωνικού Συμβολαίου, που αποσκοπεί σε μια νέα οικονομικό-οικολογική βιομηχανική επανάσταση, μπορούν να δημιουργηθούν πολυάριθμες θέσεις εργασίας σε τομείς όπως η βιώσιμη παραγωγή ενέργειας, οι πράσινες μεταφορές, η αειφόρος διαχείριση απορριμάτων. Όλο και περισσότερες πρωτοβουλίες πολιτών στηρίζουν και προστατεύουν τα δημόσια συλλογικά αγαθά, όπως είναι ο καθαρός αέρας, το πόσιμο νερό, ο δημόσιος χώρος, η εκπαίδευση και η υγεία και τους. Το Ίδρυμα Χάινριχ Μπελ Ελλάδος στηρίζει το κοινωνικό-οικολογικό και συμμετοχικό πνεύμα που αναπτύσσεται για την έξοδο της Ελλάδας από τη κρίση με δημοσιεύματα, ταινίες, επιμορφώσεις, ανοικτές συζητήσεις και συνέδρια και με την ενίσχυση της συνεργασίας των Δήμων με τις οργανώσεις και τις πρωτοβουλίες της κοινωνίας των πολιτών.
Στις ακτές έχουν δικαίωμα και άλλοι κάτοικοι του πλανήτη
Η επιστροφή της “Σοφίας” πίσω στη θάλασσα κινητοποιεί εκατοντάδες πολίτες!
Ήταν μια πολύ ενιδαφέρουσα στιγμή, η επιστροφή της "Σοφίας" στην θάλασσα, μετά την θεραπεία της από το τραύμα. Ήμουν τυχερός που συμμετείχα και εγώ στην "απελευθέρωση" της. Δείτε και σχετική ανακοίνωση:
Oι “ΠΡΑΣΙΝΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ” Κρήτης επιδιώκουν η προστασία του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου μας να γίνει κεντρική πολιτική επιλογή αλλά και καθημερινή πρακτική. Ευχαριστούμε και δημόσια τον “Σύλλογο για την Προστασία της Θαλάσσιας Χελώνας “ΑΡΧΕΛΩΝ” που συμβάλλει στην προστασία του φυσικού πλούτου της χώρας και της Κρήτης και με την δουλειά του αποδεικνύει ότι αυτό είναι μια υπόθεση που αφορά όλους κι όλες μας. Το αποδεικνύει, μεταξύ άλλων, και η κινητοποίηση πολλών εκατοντάδων πολιτών, οι περισσότεροι τουρίστες και πολλά παιδιά, που συμμετείχαν, με φανερή συγκίνηση, στην “απελευθέρωση” και επιστροφή πίσω στη θάλασσα της χελώνας Caretta caretta “Σοφία”. Η συγκεκριμένη χελώνα είχε βρεθεί απο εθελόντρια τραυματισμένη στις 28 Ιουνίου, κοντά σε ακτή ωοτοκίας, στον Δήμο Πλατανιά, Κρήτης, και αφού αποκαταστάθηκε η υγεία της στο κέντρο περίθαλψης που διατηρεί ο ΑΡΧΕΛΩΝ στην Γλυφάδα, επέστρεψε την Τρίτη 5/8 στο θαλάσσιο περιβάλλον, στο σπίτι της. Στην καλά οργανωμένη επιχείρηση “απελευθέρωσης” συμμετείχαν πολλοί εθελοντές του Συλλόγου, ενώ την παρακολούθησαν – στη βάση συγκεκριμένων κανόνων για την προστασία της χελώνας – εκατοντάδες πολίτες, μεταξύ άλλων και ο πρώην ευρωβουλευτής μας Νίκος Χρυσόγελος.
Η “απελευθέρωση” και επιστροφή της “Σοφίας” στη θάλασσα μας υπενθυμίζει τον σπουδαίο πλούτο που διαθέτουν οι ακτές αλλά και τον σημαντικό ρόλο που παίζουν για την ίδια τη ζωή και την ευημερία. Κάποιες από αυτές είναι χώρος ωοτοκίας της θαλάσσιας χελώνας Caretta caretta, ή σημαντικός οικότοπος για ορισμένα πουλιά, ενώ σε αυτές συναντάμε δεκάδες είδη φυτών, όπως για παράδειγμα τα κρινάκια της παραλίας. Καταστρέφοντας αυτόν τον πλούτο – για παράδειγμα κάθε χρόνο βρίσκονται σκοτωμένες 500 θαλάσσιες χελώνες - κόβουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε, στρεφόμαστε ενάντια στο μέλλον μας. Είναι σημαντικό που χιλιάδες πολίτες κινητοποιήθηκαν εναντίον ενός νομοσχεδίου που θα μπορούσε να καταστρέψει οριστικά τις ακτές αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ακτές δέχονται πολλές πιέσεις και σήμερα.
Η συστηματική δουλειά προστασίας των ακτών και του πλούτου που κάνει ο ΑΡΧΕΛΩΝ, αλλά και άλλες περιβαλλοντικές οργανώσεις, με τη συμμετοχή εθελοντών, αναδεικνύει τον σημαντικό φυσικό πλούτο που διαθέτουμε αλλά και ενισχύει την υπεύθυνη συμπεριφορά των τουριστών και των κατοίκων. Η προστασία της θαλάσσιας χελώνας και γενικά του οικοσυστήματος και της βιοποικιλότητας όχι μόνο δεν συγκρούεται με την ευημερία μιας κοινωνίας, αλλά – αντιθέτως - μπορεί να συμβάλλει στο να διασφαλιστεί η ευημερία μακροχρόνια αλλά και να στραφεί η οικονομία – συμπεριλαμβανομένου και του τουρισμού – προς μια οικολογικά και κοινωνικά υπεύθυνη κατεύθυνση.
“ΠΡΑΣΙΝΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ” προς τους έλληνες βουλευτές “Μην γίνετε συνένοχοι στην καταστροφή των ακτών και των δασών”
Επιστολή στους έλληνες βουλευτές έστειλαν οι “ΠΡΑΣΙΝΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ” καλώντας τους να μην γίνουν συνένοχοι στην καταστροφή των ακτών και των δασών. Οι “ΠΡΑΣΙΝΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ” προτείνουν στους βουλευτές να αναλάβουν δική τους πρωτοβουλία, ανταποκρίνομενοι στο κάλεσμα χιλιάδων πολιτών και φορέων και να καλέσουν την κυβέρνηση να συνεργαστεί με το Κοινοβούλιο, την αυτοδιοίκηση και την κοινωνία των πολιτών με στόχο να διαμορφωθεί, μετά από ουσιαστικό διάλογο, μια ολοκληρωμένη στρατηγική και σχέδιο για την προστασία και βιώσιμη διαχείριση της παράκτιας ζώνης, των δασικών οικοσυστημάτων και των φυσικών και πολιτισμικών πόρων γενικότερα.
Οι “ΠΡΑΣΙΝΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ” επισημαίνουν ότι η μόνη υποχρέωση που έχει η χώρα απορρέει από την ευρωπαϊκή και ελληνική νομοθεσία, και το Σύνταγμα. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι υπάρχει “υποχρέωση” λόγω του Μνημονίου και του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής να προωθηθεί νομοθετική ρύθμιση για την υποβάθμιση της παράκτιας ζώνης και των δασικών εκτάσεων και δασών. Αλλά ακόμα και αν υπήρχε μια τέτοια “υποχρέωση” προς τους δανειστές ή την τρόικα, αυτό – τονίζουν οι “ΠΡΑΣΙΝΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ” - θα ήταν κατάφορη παραβίαση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας και των ευρωπαϊκών πολιτικών. Η ελληνική κυβέρνηση και η Κομισιόν (μέσω και της συμμετοχής της στην τρόικα) έχουν υποχρέωση να διασφαλίζουν ότι οι όροι των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής πρέπει να είναι συμβατοί με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, όπως ζητάει με τις δυο σημαντικές αποφάσεις του, της 13/3/2014, το Ευρωκοινοβούλιο.
Υπενθυμίζουν οι “ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ” στους έλληνες βουλευτές ότι η Κομισιόν απαντώντας σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή των Πράσινων Ν. Χρυσόγελου, είχε επιβεβαιώσει το αυτονόητο, ότι η χώρα είναι υποχρεωμένη, μεταξύ άλλων, να εφαρμόζει το Πρωτόκολλο για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση της Παράκτιας Ζώνης και κάθε εξαίρεση πρέπει να είναι τεκμηριωμένη, ενώ δεν μπορεί να γενικευτούν οι εξαιρέσεις προστασίας.
Οι “ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ” απευθύνουν πρόσκληση στους βουλευτές να συμβάλλουν ώστε να γίνουν πράξη οι διακηρύξεις για προστασία του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου μας που είναι “στρατηγικός πόρος για τη βιωσιμότητα”, όπως τονίζουν και τα “Συμπεράσματα του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΕ”, της 20ης Μαϊου 2014, στο πλαίσιο της Ελληνικής Προεδρίας.
Αναλυτικά, η ανοικτή επιστολή που έστειλαν οι “ΠΡΑΣΙΝΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ” προς τους έλληνες βουλευτές για τον αιγιαλό και τα δάση
Αξιότιμε κ. / Αξιότιμη κα Βουλευτή
Σε λίγες μέρες η ελληνική Βουλή θα συζητήσει νομοθετικές ρυθμίσεις για τον αιγιαλό με πρωτοβουλία του Υπουργείου Οικονομικών καθώς και ένα σύνολο ρυθμίσεων για τα δάση και τις δασικές περιοχές. Και τα δυο αυτά ζητήματα απαιτούν αφενός συστηματικό και όχι προσχηματικό διάλογο και αφετέρου συμβατότητα με τις περιβαλλοντικές υποχρεώσεις της χώρας και συνειδητοποίηση ότι αφορούν στον πραγματικό πλούτο μας, φυσικό και πολιτισμικό.
Προβλήματα υπάρχουν, μην το ξεχνάμε...
Η Ελλάδα, παρότι μια κατεξοχήν παράκτια χώρα και μια χώρα που διαθέτει εξαιρετική βιοποικιλότητα και ποικιλία οικοσυστημάτων, δεν έχει εκπληρώσει πολλές από τις υποχρεώσεις που απορρέουν από διεθνείς συμβάσεις κι ευρωπαϊκές νομοθεσίες και πολιτικές. Δυστυχώς, οι ακτές αντιμετωπίζουν ήδη προβλήματα ως συνέπεια της πολυνομίας, έλλειψης οικολογικής προσέγγισης, σύγχισης αρμοδιοτήτων μεταξύ φορέων, υπερβολικής γραφειοκρατίας, καθεστώτος αυθαιρεσίας και παρανομίας σε πολλές περιπτώσεις, αντιφατικών πολιτικών, απουσίας βιώσιμης διαχείρισης και μηχανισμών εφαρμογής της νομοθεσίας. Αλλά πρέπει να δούμε και τα “νέα” προβλήματα που έχουμε μπροστά μας. Εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής προβλέπεται μέσα στον αιώνα, λόγω ανόδου της στάθμης της θάλασσας, να χάσουμε 800 τετραγωνικά χιλιόμετρα ακτών, να πλημμυρίσουν μόνιμα ευάλωτες παράκτιες περιοχές και υποδομές (δίχτυα αποχέτευσης, μονάδες επεξεργασίας λυμάτων, αεροδρόμια κα). Πολλά προβλήματα αντιμετωπίζουν και οι δασικές περιοχές (εγκατάλειψη διαχείρισης, αυξανόμενος κίνδυνος μεγα-πυρκαγιών, ασθένειες ειδών, καταπατήσεις, κα).
Ναι σε νομοθετική πρωτοβουλία αλλά σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση
Χρειάζονταν, λοιπόν, μια νομοθετική πρωτοβουλία. Όμως αυτή θα έπρεπε να είναι προς διαφορετική κατεύθυνση. Να αφορά σε μια ολοκληρωμένη στρατηγική και σε ένα σχέδιο προστασίας και βιώσιμης διαχείρισης της παράκτιας ζώνης και των δασικών οικοσυστημάτων. Και να είναι αποτέλεσμα διαλόγου και συναπόφασης όχι μόνο μεταξύ υπουργείων αλλά και με το κοινοβούλιο, τους επιστημονικους και περιβαλλοντικούς φορείς, την αυτοδιοίκηση.
Η ώρα της ευθύνης για τους βουλευτές
Οι βουλευτές έχουν μια τεράστια ευθύνη. Θα γίνουν συνένοχοι στην αποδόμηση της προστασίας του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου της χώρας, βλάπτοντας τα πραγματικά συμφέροντα των τοπικών κοινωνιών ή θα υποχρεώσουν την κυβέρνηση να αναλάβει μια εντελώς διαφορετική πρωτοβουλία για την προστασία και βιώσιμη διαχείριση του φυσικού μας πλούτου προς όφελος και του περιβάλλοντος και της υπεύθυνης οικονομίας και της κοινωνίας;
Προστασία και διαχείριση είναι η μόνη υποχρέωση
Έχουν αναφερθεί ως δικαιολογίες για τις αποσπασματικές ρυθμίσεις για τον αιγιαλό (“τακτοποίηση” ή όποια ορολογία χρησιμοποιηθεί) και την διεύρυνση των επιτρεπόμενων χρήσεων μέσα σε δάση, η “εκπλήρωση προαπαιτούμενων για την επόμενη δόση χρηματοδότησης της χώρας” και η “προσέλκυση επενδύσεων'. Δημιουργείται, σκοπίμως, η παραπλανητική εντύπωση ότι η “υποχρέωση ολοκλήρωσης των δασικών χαρτών”, των “χρήσεων γης” ή “η οριοθέτηση του αιγιαλού και της παραλίας' πρέπει να ταυτίζονται όχι με προστασία και ολοκληρωμένη διαχείριση αλλά με ρυθμίσεις των αυθαιρεσιών ή με γενίκευση των καταστροφικών παρεμβάσεων σε δάση, δασικές εκτάσεις και παράκτια ζώνη στο όνομα των “επενδύσεων”.
Η χώρα έχει πράγματι υποχρέωση για οριοθέτηση του αιγιαλού και της παραλίας, και κυρίως βιώσιμης διαχείρισης της παράκτιας ζώνης σύμφωνης με το Πρωτόκολλο Ολοκληρωμένης Διαχείρισης της Παράκτιας Ζώνης, όπως έχει επικυρωθεί και από την Ε.Ε. [1], τις Οδηγίες για τους Οικοτόπους [2], τη Στρατηγική Περιβαλλοντική Εκτίμηση [3]. Έχει υποχρέωση να εκπονήσει σχέδια Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού μέχρι το 2016, προστασίας από την διάβρωση, προστασίας απέναντι στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και προσαρμογής στους κινδύνους που προκαλούνται από την εντεινόμενη ανατροπή του κλίματος καθώς και περιορισμού της απώλειας βιοποικιλότητας κι αποκατάστασης των οικοσυστημάτων. Αυτά είναι υπέρτερα οποιασδήποτε δημοσιονομικής ή άλλης οικονομικής πολιτικής.
Η μόνη σχετική δέσμευση που έχει η χώρα απορρέει από το Σύνταγμα και την ευρωπαϊκή και ελληνική νομοθεσία. Δεν έχει δέσμευση λόγω του Μνημονίου και του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής να προωθήσει νομοθετική ρύθμιση για την υποβάθμιση της παράκτιας ζώνης και των δασικών εκτάσεων και δασών.
Αλλά ακόμα και αν υπήρχε μια τέτοια “υποχρέωση” προς τους δανειστές ή την τρόικα, αυτό θα ήταν κατάφορη παραβίαση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας και των ευρωπαϊκών πολιτικών. Η ελληνική κυβέρνηση και η Κομισιόν (μέσω και της συμμετοχής της στην τρόικα) έχουν υποχρέωση να διασφαλίζουν ότι οι όροι των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής πρέπει να είναι συμβατοί με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, όπως ζητάει με τις δυο σημαντικές αποφάσεις του, της 13/3/2014, το Ευρωκοινοβούλιο.
Δεν είναι τυχαίο, ότι απαντώντας σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή των Πράσινων Ν. Χρυσόγελου, η Κομισιόν επιβεβαιώνει το αυτονόητο [4], ότι:
α) η Ελλάδα δεσμεύεται από το άρθρο 8.2 του Πρωτοκόλλου για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση της Παράκτιας Ζώνης
β) "Προσαρμογές" ή εξαιρέσεις επιτρέπονται μόνο για συγκεκριμένες, ειδικές και αιτιολογημένες περιπτώσεις και όχι φυσικά γενίκευση των εξαιρέσεων και εφαρμογή παντού πρακτικών που καταστρατηγούν την υποχρέωση προστασίας των ακτών.
γ) η Κομισιόν δεν έχει λάβει κανένα αίτημα από την Ελληνική κυβέρνηση που να ζητά εξαίρεση του συνόλου της επικράτειας από την ανάγκη προστασίας και ολοκληρωμένης διαχείρισης της παράκτιας ζώνης για λόγους «επιχειρηματικού συμφέροντος»!
Είναι επικίνδυνο να “παίζουμε” άσχημα παιχνίδια με τις ακτές και τα δάση
Μια καταστροφική πολιτική για την παράκτια ζώνη και τα δασικά οικοσυστήματα, τον φυσικό και πολιτισμικό μας πλούτο, θα είναι καταστροφική και για τον ελληνικό τουρισμό και την ελληνική οικονομία, με μηδαμινό μακροπρόθεσμο όφελος για το δημόσιο και την κοινωνία.
Ο συντάκτης του νομοσχεδίου μπορεί να εισάκουσε λογής – λογής συμφέροντα που θέλουν να τακτοποιηθεί το “θεματάκι τους” με μια γενική διάταξη και το αυθαίρετό τους, αλλά αγνοεί παντελώς ότι το ισπανικό μοντέλο «όλα επιτρέπονται στις ακτές» όχι μόνο κατάστρεψε τις ακτές αλλά και είναι υπεύθυνο για την σημερινή οικονομική κρίση της χώρας, ενώ έχει “εισπράξει” και καταδίκες σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η παράκτια ζώνη είναι μια ιδιαίτερη ευαίσθητη περιοχή, που απαιτεί προσεκτική διαχείριση, με βάση οικολογικές, επιστημονικές και κοινωνικές προσεγγίσεις κι αρχές. Δεν επιτρέπεται σε μια ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα να έρθει προς ψήφιση στη Βουλή αποσματική νομοθετική ρύθμιση για να νομιμοποιηθούν υπάρχουσες αυθαιρεσίες με οριζόντιου μάλιστα χαρακτήρα γενικεύσεις ή πολύ περισσότερο για να αρθεί η όποια υπάρχουσα προστασία, χωρίς καν να εξετάζονται οι υποχρεώσεις που προκύπτουν από την νομοθεσία, ευρωπαϊκή και διεθνή, χωρίς ουσιαστική διαβούλευση κι ενσωμάτωση των σύγχρονων οικολογικών αρχών.
Άστοχη διαχείριση της παράκτιας ζώνης και γενίκευση ενός καθεστώτος υποβάθμισης του περιβαλλοντικού μας πλούτου, δεν θα έχει μόνο περιβαλλοντικές επιπτώσεις αλλά θα αυξήσει και τους κινδύνους βλαβών ή απώλειας της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας (πχ μέσω της διάβρωσης εδαφών και ακτών, πρόκληση φυσικών καταστροφών) αλλά και έκθεσης των τοπικών κοινωνιών σε μεγάλους κινδύνους που συνδέονται με την εντεινόμενη κλιματική αλλαγή. Αν επιτραπεί αυθαίρετη παρέμβαση και με τον «νόμο», θα επιδεινωθούν τα μπαζώματα και οι αυθαίρετες κατασκευές, το κλείσιμο παραλιών, η καταστροφή παράκτιων κι ευαίσθητων οικοσυστημάτων, αλλά και η φυσική απώλεια των ακτών, μέσω της διάβρωσης. Ήδη η χώρα μας βρίσκεται στην 4η θέση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, από άποψη επικινδυνότητας και απώλειας ακτών λόγω διάβρωσης, με το 1/4 των ακτών να έχουν υποστεί ή να κινδυνεύουν με διάβρωση. Μια κατασκευή χωρίς σωστό μάλιστα σχεδιασμό και μελέτες στην παράκτια ζώνη, όπως ένας μόλος, ένα λιμανάκι, μια πλατφόρμα μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια παραλιών αλλά και κτισμάτων ακόμα και σε σημαντική απόσταση από τον αιγιαλό.
Προσαρμογή του δάσους στις οικονομικές δραστηριόοτητες αντί για προσαρμογή των δραστηριοτήτων στα οικολογικά χαρακτηριστικά του δάσους μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο απώλεια του φυσικού πλούτου και της βιοποικιλότητας αλλά και έκθεση των τοπικών κοινωνιών σε μεγαλύτερες κινδύνους (απώλεια εδαφών λόγω διάβρωσης, κίνδυνοι πυρκαγιάς κα). Εξάλλου η απώλεια υπηρεσιών του δασικού οικοσυστήματος που σήμερα παρέχονται δωρεάν (πχ εμπλουτισμός υπόγειων νερών, μελισσοκομεία, καθαρισμός ατμόσφαιρας, ρύθμιση μικροκλίματος και μακροκλίματος κα) θα υποχρέωνε πολλές τοπικές κοινωνίες να καταβάλλουν τεράστια ποσά για την αποκατάσταση ή αναπλήρωσή μέρος τους.
Αξιότιμε κ / Αξιότιμη κα βουλευτή
Οι βουλευτές θα μπορούσαν να αναλάβουν πρωτοβουλία και να καλέσουν την κυβέρνηση να συνεργαστεί με το Κοινοβούλιο, την αυτοδιοίκηση και την κοινωνία των πολιτών με στόχο να διαμορφωθεί, μετά από ουσιαστικό διάλογο, μια ολοκληρωμένη στρατηγική και σχέδιο για την προστασία και βιώσιμη διαχείριση της παράκτιας ζώνης, των δασικών οικοσυστημάτων και των φυσικών και πολιτισμικών πόρων γενικότερα. Ας συμβάλλουμε όλοι και όλες να γίνουν πράξη, μεταξύ άλλων, και τα “Συμπεράσματα του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΕ”, της 20ης Μαϊου 2014, στο πλαίσιο της Ελληνικής Προεδρίας, που αντιμετωπίζουν την «πολιτιστική κληρονομιά ως στρατηγικό πόρο μιας βιώσιμης Ευρώπης»
[1]http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/TXT/?uri=uriserv:OJ.L_.2009.034.01.0017.01.ELL
[2]http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/ALL/?uri=CELEX:31992L0043
[3]http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:2001:197:0030:0037:EL:PDF
[4]http://www.europarl.europa.eu/sides/getAllAnswers.do?reference=E-2014-001218&language=EL
[5]http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/educ/142705.pdf
Και τώρα που τέλειωσαν οι ευρωεκλογές τι κάνουμε;
To αρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/kai-tora-poy-teleiosan-oi-eyroekloges-ti-kanoyme
Οι ευρωεκλογές τελείωσαν, τώρα προσγείωση στην πραγματικότητα. Διότι πολλά από όσα ακουστήκανε στην προεκλογική περίοδο δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα του Ευρωκοινοβουλίου και των ευρωπαϊκών διαδικασιών. Αλλά φοβάμαι ότι και οι πρώτες παρεμβάσεις των νέων Ελλήνων ευρωβουλευτών δείχνουν άγνοια (;).
Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι πολίτες αγνοούν ποιος είναι ο ρόλος του Ευρωκοινοβουλίου και πόσο σημαντικός είναι ο θεσμός. Αλλά και τα κόμματα ελάχιστα ενδιαφέρονται να αξιοποιήσουν την ευρωπαϊκή εμπειρία, τους συσχετισμούς και τα εργαλεία που προσφέρει το Ευρωκοινοβούλιο, όπως νομίζω συνειδητοποίησαν και οι περισσότεροι ευρωβουλευτές των οποίων η θητεία έληξε στις 1/7/2014.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα διλήμματα που τέθηκαν στις ευρωεκλογές έχουν πλέον ξεχαστεί, αν και τα κόμματα εξουσίας είχαν δώσει δραματικά χαρακτηριστικά σε αυτά. Ο λόγος είναι ότι αυτά δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα αλλά επιβλήθηκαν για επικοινωνιακούς και εκλογικούς λόγους. Η ΝΔ προσπάθησε να τρομοκρατήσει αλλά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε πρώτο κόμμα δεν προκάλεσε και καμία παγκόσμια καταστροφή, όπως υπονοούσε το κυβερνητικό κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ και η «Ελιά» κατάφεραν με τα διλήμματα να τσιμπήσουν κάποιους ψήφους παραπάνω αλλά όχι και ότι νίκησαν! Και ο ΣΥΡΙΖΑ γρήγορα ξέχασε όσα υπόσχονταν δηλαδή ότι θα γίνονταν «σεισμός» στην Ευρώπη αν έβγαινε νικητής, πρώτο κόμμα. Φυσικά, φαντάζομαι, ότι ήξερε ότι δεν θα ανατρέπονταν η πολιτική λιτότητας στην Ευρώπη αν έπαιρνε ο ΣΥΡΙΖΑ 5,6 ή 7 έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο ή συγκέντρωσε η Αριστερά 52 ευρωβουλευτές. Η πραγματικότητα το απέδειξε και γι αυτό όλα ξεχάστηκαν την επομένη. Με αυτά και αυτά, όμως, το μόνο που δεν συζητήθηκε είναι το πώς θα αλλάξει η Ευρώπη προς μια πιο κοινωνική κατεύθυνση, πολύ περισσότερο που στο Ευρωκοινοβούλιο αυξήθηκαν οι ευρω-σκεπτικιστές, οι ακροδεξιοί και όσοι δεν θέλουν μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ενοποίηση, πολύ περισσότερο μια κοινωνική Ευρώπη.
Η επόμενη μέρα
Εντάξει, δεν είναι κακό να μην ξέρουν οι νέοι Έλληνες ευρωβουλευτές την πραγματικότητα του Ευρωκοινοβουλίου και ποια πολιτικά θέματα είναι σημαντικά. Βέβαια, θα μπορούσαν να έχουν ενημερωθεί προηγουμένως. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να μην συνεχίσουν να ερμηνεύουν τα πάντα μέσα από μια στενή «εθνοκεντρική» οπτική θεωρώντας, μάλιστα, ότι και σχεδόν όλο το Ευρωκοινοβούλιο ασχολείται με την άποψή τους, όπως είδα να αναφέρεται σε κάποιες περιπτώσεις!
Θα σχολιάσω τρία θέματα που «ανέδειξαν» κάποιοι νέο-εκλεγμένοι Έλληνες ευρωβουλευτές, πριν προσπαθήσω να παρουσιάσω με πρακτικό τρόπο τι (μπορεί να) κάνει ένας ευρωβουλευτής, αναφέροντας κάποια στοιχεία απολογισμού της δουλειάς μου - στις 1 Ιουλίου 2014 ολοκληρώθηκε η θητεία μου ως ευρωβουλευτής των Πράσινων, με την συμπλήρωση περίπου 2.5 χρόνων παρουσίας στο Ευρωκοινοβούλιο [1]
Η Έδρα του Ευρωκοινοβουλίου: Ο Μ. Γλέζος έθεσε θέμα συνεδριάσεων ή και μεταφοράς της έδρας του Ευρωκοινοβουλίου στην Ελλάδα! Δυστυχώς, δείχνει πλήρη άγνοια, και κάποιος έπρεπε να τον προστατέψει. Κοινές συνεδριάσεις του Ευρωκοινοβουλίου και εκπροσώπων των εθνικών κοινοβουλίων γίνονται θεσμικά κάθε εξάμηνο στις Βρυξέλλες. Από την άλλη, το Ευρωκοινοβούλιο έχει δώσει σκληρές μάχες για να υπάρχει ΜΙΑ ΜΟΝΟ έδρα. Το Ευρωκοινοβούλιο προσπαθεί να αποκτήσει την αρμοδιότητα (σήμερα την έχει το Συμβούλιο, δηλαδή οι κυβερνήσεις) να αποφασίζει το ίδιο για το ποια θα είναι η έδρα του, και να επιβάλει ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΕΔΡΑ. Στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου τον Νοέμβριο 2013 υπερψηφίστηκε με ψήφους 483 υπέρ σε σύνολο 658 παρόντων, ψήφισμα που ορίζει ότι το Κοινοβούλιο, και όχι τα κράτη - μέλη, θα καθορίζει την έδρα του και την εσωτερική του οργάνωση. Η λογική της μίας έδρας – αντί δύο εδρών για τις συνεδριάσεις (Βρυξέλλες και Στρασβούργο) - έχει επιχειρήματα: το κόστος μετακίνησης ευρωβουλευτών, υπαλλήλων, δημοσιογράφων, μεταφραστών και άλλων, μεταξύ Βρυξελλών και Στρασβούργου, στοιχίζει κάθε χρόνο 150 εκατ. € στον προϋπολογισμό και συνεισφέρει στην κλιματική αλλαγή με 19.000 τόνους διοξειδίου του άνθρακα. Επομένως, ακόμα και αν ανανεώθηκε η σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου κατά 50% περίπου, είναι εκτός κάθε πραγματικότητας να πιστεύει κάποιος ότι θα δημιουργηθεί στην Ελλάδα 4η έδρα του Ευρωκοινοβουλίου (στο Λουξεμβούργο είναι η 3η έδρα για διοικητικές υπηρεσίες του).
Η σημασία της σειράς που κάθεται ο Ευρωβουλευτής: Μου έκανε εντύπωση σχόλιο του ευρωβουλευτή των ΑΝΕΛ Νότη Μαριά, μετά το πέρας της εκλογής του στο 5μελές προεδρείο των «Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών- ECR» (όπου την κύρια δύναμη έχουν οι Βρετανοί Συντηρητικού του Κάμερον, οι «Αληθινοί Φιλανδοί, οι Πολωνοί του «Νόμου και της Δικαιοσύνης» κα): «Είναι τιμή μου που αποτελώ τον πρώτο νεοεκλεγέντα Έλληνα Eυρωβουλευτή που εκλέχθηκε σε μια τόσο σημαντική θέση στο πλαίσιο μιας Πολιτικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου»! Ελάχιστα απασχολεί τον ίδιο τον ευρωβουλευτή, τα ΜΜΕ αλλά και την κοινωνία ότι η Πολιτική Ομάδα των «Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών- ECR» είναι όχι μόνο ευρω-φοβική αλλά κι αντίθετη σε κάθε πολιτική ευρωπαϊκής ενοποίησης, κοινωνικής συνοχής και περιβαλλοντικής προστασίας και κάθε άλλο παρά υπέρ πολιτικών αλληλεγγύης προς την ελληνική κοινωνία! Απορία μου προκάλεσε, επίσης, και σχόλιο θαυμασμού δημοσιογράφου «έγκριτης εφημερίδας» για το γεγονός ότι ο ευρωβουλευτής θα κάθεται στις πρώτες σειρές του Ευρωκοινοβουλίου, λες και η θέση κι όχι οι θέσεις του έχουν σημασία…Θα έχει πιο μεγάλο ενδιαφέρον, σε σύγκριση με τη θέση που κάθεται πάντως, το αν ο κ. Ν. Μαριάς θα ψηφίσει ή όχι τον Τζόναθαν Χιλ, ακραίο Βρετανό νεοφιλελεύθερο και αντι-ευρωπαίο, νυν ηγέτη της Βουλής των Λόρδων, που προτείνει ο Κάμερον ως Ευρωπαίο Επίτροπο.
Οι μη εγγεγραμμένοι ευρωβουλευτές: Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κ. Παπαδάκης επιχείρησε να διαβάσει κείμενο, χωρίς να έχει ζητήσει το λόγο, ενώ ξεκινούσε την ομιλία της στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου η πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας, ευρωβουλευτής Μαρί Λε Πεν. Αυτά δεν γίνονται στο Ευρωκοινοβούλιο. Το ΚΚΕ ισχυρίστηκε ότι η παρέμβασή του ευρωβουλευτή του αναφέρονταν στο «ότι οι ευρωβουλευτές που δεν είναι ενταγμένοι σε πολιτική ομάδα μπορούν να μιλούν, μόνο για λογαριασμό τους ή για λογαριασμό του κόμματος που ανήκουν». Κι όμως, το ΚΚΕ αποφάσισε να μην ενταχθεί σε κάποια άλλη ομάδα και να ενταχθεί στους Μη-Εγγεγραμμένους και έτσι είναι υποχρεωμένο να έχει συστηματική συνεργασία τόσο με την Μαρί Λε Πέν όσο και με άλλα ακροδεξιά κόμματα στο πλαίσιο του συντονισμού αυτής της, έστω τυπικής και χωρίς πολιτική συνοχή, ομάδας 52 ευρωβουλευτών, πχ για το ποιος μιλάει στην Ολομέλεια, σε ποιες επιτροπές συμμετέχουν κα. Δεν ξέρει το ΚΚΕ και οι ευρωβουλευτές του ότι συνυπάρχουν έστω και για τυπικούς λόγους, και μοιράζονται κοινές υποδομές και διευκολύνσεις, όχι μόνο με την Λε Πεν αλλά και με τους 3 της Χρυσή Αυγής, τους 3 ευρωβουλευτές του Ουγγρικού Νεοναζιστικού Κόμματος Jobbik, τον ηγέτη του Γερμανικού Νεοναζιστικού Κόμματος "NPD", Ούντο Βόινγκτ, (που συμμετέχει μάλιστα στην Επιτροπή Ελευθεριών του Ευρωκοινοβουλίου εκ μέρους των Μη – Εγγεγραμμένων, αν και έχει καταδικαστεί από δικαστήριο για εξύμνηση του Χίτλερ), τους Ευρωβουλευτές του Βέλγικου VlaamsBelang ή της Ιταλικής Λέγκας του Βορρά;
Η σημασία του Ευρωκοινοβουλίου. Ξέρουμε όμως τον ρόλο του;
Το μόνο εκλεγμένο θεσμικό ευρωπαϊκό όργανο, το Ευρωκοινοβούλιο, έχει πλέον πολύ σοβαρές αρμοδιότητες, συν-νομοθετεί και συναποφασίζει για πάνω από το 85% των ευρωπαϊκών υποθέσεων, δεν είναι μόνο ένα όργανο διαβούλευσης, άσκησης κοινοβουλευτικού ελέγχου ή κατάθεσης ψηφισμάτων χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το Ευρωκοινοβούλιο, αν και λίγοι το γνωρίζουν, είναι ένας χώρος σημαντικού δημοκρατικού διαλόγου, όχι μόνο των ευρωβουλευτών μεταξύ τους αλλά και με την κοινωνία των πολιτών. Μακάρι η Ελληνική Βουλή και τα Περιφερειακά και Δημοτικά Συμβούλια να μπολιαστούν από την δημοκρατική κουλτούρα που κυριάρχησε στο Ευρωκοινοβούλιο, τουλάχιστον όπως το γνώρισα εγώ. Μακάρι στο νέο Ευρωκοινοβούλιο να μην κυριαρχήσει ο απομονωτισμός και ένας λόγος καταστροφικός που θα οδηγήσει στην διάλυση της Ευρώπης, σε μια εποχή που χρειαζόμαστε περισσότερη, πιο κοινωνική, αλληλέγγυα και δημοκρατική Ευρώπη.
Οι Πράσινοι και η αλληλεγγύη προς την ελληνική κοινωνία
Όταν ανέλαβα στο Ευρωκοινοβούλιο στις 2/2/2012, η κρίση είχε προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις και η Ευρώπη είχε αλλάξει πολύ. Η Ομάδα των Πράσινων, στην οποία συμμετείχα ενεργά, είχε από την αρχή εκφράσει την αλληλεγγύη της στην Ελληνική κοινωνία και είχε ασκήσει σκληρή κριτική στην ισοπεδωτική λιτότητα. Η ύπαρξη Έλληνα πράσινου ευρωβουλευτή συνέβαλε σε αυτό. Η αλληλεγγύη εκφράστηκε έμπρακτα με παρεμβάσεις στο Ευρωκοινοβούλιο όχι μόνο από τους συμπροέδρους της Ομάδας μας και εμένα αλλά και από πολλούς πράσινους ευρωβουλευτές, με κάθε ευκαιρία. Αναδείχθηκε, επίσης, με διατύπωση 7 πολιτικών προτάσεων για αλλαγή της άδικης και καταστροφικής πολιτικής, με επισκέψεις του Ντάνυ Κον Μπεντίτ, της Ρεβέκκα Χαρμς αλλά και άλλων πράσινων ευρωβουλευτών στην Ελλάδα, με την υποχρέωση της τρόικα σε λογοδοσία στο Ευρωκοινοβούλιο, με εκθέσεις και δημόσιες τοποθετήσεις [2]. Από την αρχή της συμμετοχής μου στην Ομάδα των Πράσινων δουλέψαμε μαζί κι αποτελεσματικά για να προβάλλουμε ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση, σε στενή συνεργασία με την κοινωνία των πολιτών και τους επαγγελματικούς φορείς [3].
Περιφερειακή ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή
Ως Ευρωβουλευτής των Πράσινων αλλά κι αντιπρόεδρος της Επιτροπής Περιφερειακής Ανάπτυξης επικέντρωσα την δουλειά μου τόσο μέσα στο ευρωκοινοβούλιο όσο και εκτός ευρωκοινοβουλίου στα θέματα περιφερειακής ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής [4], με ιδιαίτερη έμφαση στις νησιωτικές και ορεινές περιοχές, την μακροχρόνια χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας και τη στροφή της προς πράσινη κατεύθυνση καθώς και στην άρση των ανισοτήτων μεταξύ των περιφερειών, στην ενίσχυση του ρόλου της αυτοδιοίκησης στη διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου περιφερειακής ανάπτυξης και συμμετοχικής δημοκρατίας.
Εργάστηκα συστηματικά, μαζί με τους άλλους πράσινους ευρωβουλευτές, για το πρασίνισμα των Ευρωπαϊκών Διαρθρωτικών και Επενδυτικών Ταμείων. Ως εισηγητής εκ μέρους των Πράσινων στα θέματα του Ευρωπαϊκού Ταμείου Συνοχής καθώς και του Ευρωπαϊκού Ταμείου Αλληλεγγύης συνέβαλα με εισηγήσεις, διάλογο με φορείς κι ευρωβουλευτές, κατάθεση τροπολογιών, τεκμηρίωση, σε σημαντικές αλλαγές στους νέους Κανονισμούς τους [5]. Πετύχαμε να κάνουμε περισσότερο κοινωνικά και οικολογικά τα κυριότερα ευρωπαϊκά Ταμεία [6] με στόχο τη βελτίωση της ζωής των πολιτών και την δημιουργία θέσεων εργασίας, ιδιαίτερα σε πράσινους και κοινωνικούς τομείς.
Περιβάλλον, βιοποικιλότητα, απασχόληση, οικολογική καινοτομία
Ως Ευρωβουλευτής των Πράσινων αλλά κι αναπληρωματικό μέλος της Επιτροπής Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Ασφάλειας Τροφίμων συνεργάστηκα με επιστημονικούς, περιβαλλοντικούς και κοινωνικούς φορείς για την προστασία του περιβάλλοντος και την ποιότητα ζωής των πολιτών [7]. Προσπάθησα να συμβάλλω σε μια πολιτική στήριξης της υπεύθυνης αλιείας και μιας υπεύθυνης θαλάσσιας στρατηγικής [8]. ‘Ήμουν συντάκτης έκθεσης για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Θάλασσας κι Αλιείας, καθώς και υπεύθυνος εκ μέρους των Πράσινων σε θέματα Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού, βιο-οικονομίας, Οικολογικής καινοτομίας. Πήρα μαζί με άλλους πράσινους ευρωβουλευτές και φορείς πρωτοβουλίες για τις μέλισσες, την αποτροπή των Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών, την ανάπτυξη στρατηγικής για μηδενικά απόβλητα, συμπεριλαμβανομένηςτης μείωσης των πλαστικών μιας χρήσης [9], την αποτελεσματική χρήση των πρώτων υλών [10] την βιώσιμη διαχείριση και προστασία των υδατικών πόρων [11]. Αγωνίστηκα μαζί με εκατομμύρια πολίτες γιατην προστασία του κλίματος, την στροφή προς την εξοικονόμηση ενέργειας και την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας με τρόπο που να στηρίζουν τοπική οικονομία και απασχόλησή [12]. Κεντρική επιλογή μου ήταν η ανάδειξη της σημασίας της προστασίας του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας, όχι μόνο ως προϋπόθεση για την επιβίωση των κοινωνιών αλλά και ως εργαλείο για αλλαγή της οικονομίας και δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας [13], για την σημασία της οικολογικής καινοτομίας και της «βιομηχανικής συμβίωσης» ως εργαλεία ανανέωσης της οικονομίας και εξόδου από την κρίση.
Κοινωνική, αλληλέγγυα, συνεργατική οικονομία
Δεν ήταν τυχαία επιλογή μου να στηρίξω πολύπλευρα την ανάπτυξη της κοινωνικής, συνεργατικής κι αλληλέγγυας οικονομίας [14], εναλλακτικών μορφών χρηματοδότησης αλλά και ανάπτυξη του συνεταιριστικού τραπεζικού τομέα και του ελέγχου του τραπεζικού συστήματος. Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε τα βάρη – οικονομικά, δημοσιονομικά, περιβαλλοντικά και κλιματικά – στους νέους, γι αυτό συνειδητά επικέντρωσα σε πολιτικές για νέους, αλλά μαζί με τους νέους [15].
Συνεχίζουμε…
Η στενή συνεργασία με την Ομάδα των Πράσινων θα συνεχιστεί γιατί στηρίζεται στην αλληλοεκτίμηση αλλά και στην δέσμευση σε αξίες, ιδιαίτερα σε θέματα δημοκρατίας, δικαιωμάτων, κοινωνικής αλληλεγγύης, κοινωνικής συνοχής, περιφερειακής ανάπτυξης, κοινωνικής οικονομίας [16].
Με αξίες, πολιτικές προτάσεις, κοινωνικές παρεμβάσεις
Η βαθιά κρίση της χώρας δεν είναι τόσο οικονομική ή δημοσιονομική αλλά κυρίως αξιακή και πολιτική – κοινωνική. Πολύ συχνά δεν τολμάμε ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα να δούμε τα λάθη και τα προβλήματα που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία για να τα αλλάξουμε, προτιμάμε να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί, όπως τις τεράστιες εξοπλιστικές δαπάνες 1974-2012 που οδήγησαν όχι μόνο σε τεράστια σπατάλη πόρων αλλά και σε μεγάλη διαφθορά [18] ή να μοιράζουμε υποσχέσεις που ξέρουμε ότι δεν θα τηρηθούν. Κι όμως περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η δέσμευση σε προγράμματα και λύσεις.
Παραπομπές
και http://www.chrysogelos.gr/index.php/2012-01-26-17-13-36-593/paremvaseis
και http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3681-health-and-social-policies
[3] http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/economy%20GE.pdf
[5] http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/greening%20GE.pdf
[7] http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/employment%20GE.pdf
[8] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3668-fisheries-and-maritime
[9] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3671-waste-management
[12] http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/energy%20GE.pdf
[13] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3672-employment-labour
[14] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3673-social-economy
και http://www.socialcooperatives.gr/
[15] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3677-youth-policies
και http://www.youth-employment.gr/
[16] http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/review%20GE.pdf
[17] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3682-respect-rights
http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/migration%20GE.pdf
[18] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3679-armaments-expenditureΝα σταματήσει η αιματοχυσία, να ανοίξει ο δρόμος συνύπαρξης Ισραήλ - Παλαιστίνης
Σχετικά με τις σφαγές στην Μέση Ανατολή οι «ΠΡΑΣΙΝΟΙ- Αλληλεγγύη» έκαναν την εξής δήλωση:
«Η λογική οφθαλμός αντί οφθαλμού οδηγεί στο να τυφλωθούν όλοι στο τέλος. Οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν με ασφάλεια σε μια δική τους χώρα που θα έχει σχέσεις ειρήνης και καλής γειτονίας με το Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί έχουν δικαίωμα να ζουν στο κράτος τους χωρίς άγχος ότι θα δεχθούν μια οβίδα ή θα σκάσει δίπλα τους μια βόμβα. Όλα όσα γίνονται σήμερα δεν διευκολύνουν την συνύπαρξη και την επίλυση του Παλαιστινιακού. Το αντίθετο. Εκατοντάδες θύματα Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, πάνω από 100.000 Παλαιστίνιοι αναζητούν καταφύγιο σε στρατόπεδα του ΟΗΕ, εκατοντάδες τιμωρητικές ισοπεδώσεις κτιρίων στην Γάζα, ξανά πανικός και τρόμος στην περιοχή. Είναι αδιανόητο ότι δεν μπορεί να τηρηθεί έστω μια ολιγόωρη εκεχειρία για ανθρωπιστικούς λόγους.
Το Ισραήλ απαντάει σε πράξεις βίας δυσανάλογα και εκτός πλαισίου του διεθνούς δικαίου. Τίποτα δεν δικαιολογεί εξωδικαστικές εκτελέσεις και εκατοντάδες μέχρι σήμερα θύματα, στο όνομα της ασφάλειας. Πολύ περισσότερο που η πλειοψηφία των θυμάτων, ως αποτέλεσμα αποφάσεων και πράξεων κρατικών επιλογών, είναι άμαχοι και παιδιά. Η «συλλογική τιμωρία» ακόμα και σε καιρό πολέμου είναι απαράδεκτη και θεωρείται έγκλημα πολέμου. Η ισοπέδωση της Γάζας δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να τροφοδοτεί με μίσος τις γενιές των Παλαιστινίων και να πυκνώνει τις τάξεις ακραίων δυνάμεων.
Οι Παλαιστίνιοι δεν είναι όλοι τρομοκράτες και ακραίοι. Έχουν δικαίωμα να ζουν με αξιοπρεπή τρόπο, μια ειρηνική ζωή, με ελευθερία και με σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, σε μια χώρα που θα αναπτύσσει σχέσεις καλής γειτονίας με το Ισραήλ. Δεν είναι ουτοπία, είναι η μόνη λύση για να υπάρξει ασφάλεια (και) για το Ισραήλ. Η διεκδίκηση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων δεν νομιμοποιεί ή δικαιολογεί πράξεις τρομοκρατίας και τυφλής βίας που προέρχονται από ακραίες ομάδες. Ο θάνατος είναι ίδιος είτε προκαλείται από οβίδα που εκτοξεύεται από κάποια ακραία Παλαιστινιακή ομάδα είτε από ένα ισραηλινό τανκ ή πύραυλο. Ίδιος είναι ο πόνος μιας Ισραηλινής ή μιας Παλαιστίνιας μάνας. Ένας νεκρός Παλαιστίνιος και ένας νεκρός Ισραηλινός είναι εξ ίσου θύματα μιας μη αποδεκτής βίας. Δεν αποδεχόμαστε μια λογική που κοιτάει μόνο το ποιος έχει πολλούς ή λίγους νεκρούς για να αθωώσει τη μία πλευρά.
Οι «ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» είμαστε στο πλευρό των πολιτών του Ισραήλ που θέλουν να υπάρξει ασφάλεια και ειρήνη όπως και στο πλευρό των Παλαιστινίων που θέλουν ειρήνη, ανθρώπινα δικαιώματα, καλύτερη ζωή. Είμαστε στο πλευρό όσων Ισραηλινών και Παλαιστινίων ζητάνε να σταματήσει επιτέλους αυτός ο πόλεμος που διαρκεί δεκαετίες. Είμαστε στο πλευρό των αντιρρησιών συνείδησης που αρνιούνται να συμμετάσχουν στη βία και στον πόλεμο, να στηρίξουν τις παράλογες επιλογές μιας πολεμικής μηχανής. Και για αυτό, δεν ανεχόμαστε η κριτική απέναντι στις πολεμικές ενέργειες της κυβέρνησης του Ισραήλ να αξιοποιείται από ρατσιστές για ανάπτυξη του αντισημιτισμού.
Και η βία των κρατικών αρχών του Ισραήλ και η βία των ακραίων παλαιστινιακών ομάδων πρέπει να σταματήσουν αμέσως. Η λογική της βίας ως μέσο επίλυσης των προβλημάτων όχι μόνο δεν φέρνει λύσεις αλλά θεριεύει τις ακραίες αντιλήψεις, τα γεράκια στο Ισραήλ, τους φανατικούς εξτρεμιστές στην Παλαιστίνη.
Οι εκκλήσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και του Ευρωκοινοβουλίου για τερματισμό της βίας πρέπει να εφαρμοστούν. Οι κρατικές αρχές του Ισραήλ έχουν την ευθύνη να τηρούν το διεθνές δίκαιο, να σέβονται και προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή αδιακρίτως, ακόμα και σε περιπτώσεις που απειλείται η ζωή ισραηλινών πολιτών, γιατί αλλιώς δεν διαφέρουν από τρομοκράτες. Οι «ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» χαιρετίζουμε την απόφαση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ να στείλει ανεξάρτητους απεσταλμένους για να διερευνήσει την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου για τα εγκλήματα πολέμου στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και στην Αν. Ιερουσαλήμ [1]
Η διεθνής κοινότητα δεν πρέπει να παραμένει παθητική φοβούμενη ότι αν υποχρεώσει τις κρατικές αρχές του Ισραήλ να σεβαστούν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων θα ενισχύσουν με αυτόν τον τρόπο την Χαμάς και άλλες ακραίες ομάδες στους Παλαιστίνιους. Αντιθέτως, ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου, το σταμάτημα του εποικισμού, οι ελευθερίες και η διασφάλιση ανθρώπινων όρων για αξιοπρεπή ζωή για όλους τους Παλαιστίνιους θα οδηγήσουν σε μαρασμό των τρομοκρατών και των ακραίων και σε μια μακροχρόνια ειρήνη στην περιοχή.
HEEπρέπει να ασκήσει μεγαλύτερη πίεση στις δυο πλευρές, συνδέοντας τη βοήθεια και τη συνεργασία της τόσο με το Ισραήλ όσο και τους Παλαιστίνιους με την εξεύρεση βιώσιμης, μακροχρόνιας ειρηνικής λύσης. Ο TonyBlair δεν έχει την αξιοπιστία που χρειάζεται για να λειτουργεί ως ειδικός απεσταλμένος του δυτικού «Κουαρτέτου» («Quartet») για την διερεύνηση λύσης. Απαιτείται άμεσα να υπάρξει αποσταλμένος που να έχει καλύτερη εκτίμηση τόσο στη Δύση όσο και στη Μέση Ανατολή».
[1] http://www.un.org/apps/news/story.asp?NewsID=48330#.U9AFV-J5CZM
"Περιφερειακός σχεδιασμός", μία από τα ίδια την εποχή της κρίσης;
Ο Νίκος Χρυσόγελος για τη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Ν. Αιγαίου στη Ρόδο
Στην προτελευταία συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Ν. Αιγαίου με την σημερινή σύνθεσή του συμμετείχε ο Νίκος Χρυσόγελος, Περιφερειακός Σύμβουλος με τον «ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΑΝΕΜΟ» και συν-επικεφαλής «ΠΡΑΣΙΝΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ». Το ΠΣ έκανε δεκτή την πρόταση του Ν. Χρυσόγελου να υπάρξει μια κοινή συνεδρίαση, τέλη Αυγούστου, στη Σύρο, των νέων Περιφερειακών Συμβούλων 2014-2019, και αυτών που η θητεία τους ολοκληρώνεται, ώστε να συζητήσουν από κοινού τα προβλήματα που υπάρχουν και αλλαγές στην περιφερειακή αυτοδιοίκηση.
Απουσία πραγματικής συμμετοχής στην διαμόρφωση του «Περιφερειακού Επιχειρησιακού Προγράμματος» Ν. Αιγαίου
Κεντρικό θέμα συζήτησης στο Περιφερειακό Συμβούλιο Ν. Αιγαίου ήταν το νέο Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα (ΠΕΠ) Ν. Αιγαίου. Η συνεδρίαση έγινε δυο μόλις μέρες πριν υποβληθεί το σχέδιο στην Κομισιόν από την ελληνική κυβέρνηση, Όπως είπε και στην ομιλία του ο Ν. Χρυσόγελος, «η εικόνα που παρουσίασε το Περιφερειακό Συμβούλιο εξηγεί το γιατί η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία και γιατί δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση. Αλλά και γιατί είναι πιθανόν – αν δεν αλλάξουν ριζικά τα πράγματα - να ζήσουμε τουλάχιστον άλλη μια δεκαετία σε καταστάσεις διάλυσης». Στην πιο σημαντική, ίσως, συνεδρίαση του τωρινού Περιφερειακού Συμβουλίου, η συμμετοχή των νυν Περιφερειακών Συμβούλων ήταν ιδιαίτερα περιορισμένη, απουσίαζαν οι νέο-εκλεγμένοι, συμπεριλαμβανομένων των επικεφαλής, καθώς και οι κοινωνικοί κι επαγγελματικοί φορείς! Μέσα σε λίγες ώρες «καθορίστηκε» (ήταν έτσι κι αλλιώς προαποφασισμένο) τι θα γίνει τα επόμενα 7 χρόνια στο Ν. Αιγαίο. Ούτε συμμετείχε ούτε πήρε είδηση η κοινωνία τη σημασία του θέματος.
Δεν είναι θέμα κακών προθέσεων, είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό, «η απόλυτη αποτυχία να γίνει κατανοητός ο ρόλος της περιφερειακής αυτοδιοίκησης αλλά και της κοινωνίας των πολιτών στη σωστή προετοιμασία των σχεδίων περιφερειακής ανάπτυξης». Ακολουθήθηκε η «πάγια» τακτική, τα υπουργεία, άντε και οι Περιφερειάρχες, με την στήριξη υπηρεσιακών, αποφασίζουν και διαμορφώνουν τι θα γίνει στις περιφέρειες τα επόμενα 7 χρόνια. Ούτε οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι μπόρεσαν να συμμετάσχουν ουσιαστικά. Δεν έλαβαν καν την αλληλογραφία Περιφέρειας – Υπουργείων – Κομισιόν! Η «διαβούλευση» εξαντλήθηκε σε μερικά FAX και ένα «Αναπτυξιακό Συνέδριο»!
Σύμφωνα με τους Κανονισμούς των Ευρωπαϊκών Διαρθρωτικών κι Επενδυτικών Ταμείων, το «Σύμφωνο Εταιρικής Σχέσης» (που περιλαμβάνει τα 13 ΠΕΠ και τα τομεακά προγράμματα) που θα εγκριθεί από την Κομισιόν πρέπει να είναι αποτέλεσμα ουσιαστικής και όχι τυπικής διαβούλευσης. Στο 3ο επικαιροποιημένο σχέδιο που κατέθεσε πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση περιγράφεται, με συν-ευθύνη των 13 Περιφερειαρχών, μια εικονική πραγματικότητα διαβούλευσης και συμμετοχής των πολιτών στην διαμόρφωση των επιλογών και προτεραιοτήτων τόσο των ΠΕΠ όσο των προγραμμάτων που θα διαχειριστούν κεντρικά τα υπουργεία.
Ο κύριος ρόλος του Περιφερειακού Συμβουλίου και της Περιφέρειας ήταν να δουλέψουν τα 3,5 χρόνια σε συνεργασία με τους Δήμους κι ένα σύνολο διαφορετικών φορέων για να προετοιμάσουν σχέδια περιφερειακής ανάπτυξης τόσο για επιμέρους τομείς (οικονομία, απασχόληση, ενέργεια, συγκοινωνίες, πολιτισμός, περιβάλλον, υγεία, κοινωνική συνοχή, τουρισμός, θαλάσσια στρατηγική, αλιεία, χωροταξία, κα) όσο και για το σύνολο της νησιωτικής περιφέρειας. Σχέδια που δεν θα ήταν απλώς μια εισήγηση υπηρεσιακών παραγόντων ή έστω κάποιων εταιριών συμβούλων αλλά αποτέλεσμα ενός συγκροτημένου, υπεύθυνου διαλόγου με τους επαγγελματικούς και κοινωνικούς φορείς (όχι μόνο με τις ηγεσίες των 5-6 φορέων που συνήθως συμμετέχουν).
Έπρεπε οργανωμένα, ως κοινωνία, να έχουμε αποφασίσει που θέλουμε να πάμε και πώς θα το πετύχουμε. Έτσι μόνο θα μπορούσαμε να διασφαλίσουμε ότι δεν θα επαναληφθούν λάθη του παρελθόντος και θα αξιοποιηθούν σωστά οι περιορισμένοι, έτσι κι αλλιώς, πόροι από το Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα. Χάθηκε αυτή η ευκαιρία.
Η σημασία του περιφερειακού σχεδιασμού την εποχή της κρίσης
Δήμοι και Περιφέρεια κινούνται σήμερα στο άγνωστο, ενώ ένα σύνολο ανεξέλεγκτων και τυχαίων παραγόντων επηρεάζουν το που θα πάει η νησιωτική περιφέρειά μας. Επί χρόνια δεν επιλύεται το πρόβλημα της υγείας, των ακτοπλοϊκών συνδέσεων, των κοινωνικών και περιβαλλοντικών υποδομών αλλά και προβλήματα που προκάλεσε η κρίση και η λιτότητα (οικονομική στενότητα, ανεργία, κατάρρευση δημόσιας διοίκησης κα). Δεν γίνεται ουσιαστική συζήτηση για το τι είδους οικονομία και ποιο μοντέλο τουρισμού επιζητούμε. Σήμερα περισσότερο από ποτέ ήταν αναγκαίος ένας συμμετοχικός σχεδιασμός για μια βιώσιμη περιφερειακή ανάπτυξη που θα αποτυπώνονταν τόσο στο συνολικό «Σύμφωνο Εταιρικής Σχέσης» όσο και στο ΠΕΠ Ν. Αιγαίου. Ένα σχέδιο που θα ιεραρχούσε προτεραιότητες, κατευθύνσεις και εργαλεία τόσο για τις δημόσιες όσο και για τις ιδιωτικές και τοπικές επενδύσεις.
Οι χρηματοδοτήσεις για την περιφέρεια μας που προέρχονται από το ΠΕΠ, τα τομεακά προγράμματα και την κρατική ενίσχυση (για μισθοδοσία) μειώνονται για το 2014-2020. Πρέπει να έχουμε, όμως, υπόψη ότι στο σύνολό τους αποτελούν μικρό ποσοστό σε σχέση με τη συνολική οικονομία της περιφέρειας μας. Δεν μπορεί η Περιφέρεια να περιμένει να λύσει όλα τα προβλήματα βασισμένη μόνο στην ευρωπαϊκή και κρατική χρηματοδότηση. Από την άλλη οι «ίδιοι» πόροι της Περιφέρειας Ν. Αιγαίου, οι δικοί της δηλαδή πόροι, είναι κάτι λιγότερο από 1%. Η εξάρτησή της από την κρατική και ευρωπαϊκή χρηματοδότηση είναι απόλυτη σήμερα.
Ο Νίκος Χρυσόγελος, ως επικεφαλής του ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΑΝΕΜΟΥ είχε προτείνει επανειλημμένως στο ΠΣ να διαμορφωθεί μια ολοκληρωμένη στρατηγική για τα οικονομικά της Περιφέρειας - ευρωπαϊκοί, κρατικοί, «ίδιοι» πόροι αλλά κι εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης - στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής περιφερειακής ανάπτυξης. Στο πλαίσιο αυτό έπρεπε να αντιμετωπίζονται τα χρηματοδοτούμενα από ευρωπαϊκούς και εθνικούς πόρους προγράμματα ως εργαλεία, καλά σχεδιασμένα, που λειτουργούν πολλαπλασιαστικά και συνεκτικά για την οικονομία, τη συνοχή, το περιβάλλον και την απασχόληση. Η Περιφέρεια θα μπορούσε να κινητοποιήσει, στη βάση συγκεκριμένων, καλά προετοιμασμένων σχεδίων, υπάρχοντες τοπικούς πόρους, ευρωπαϊκά οικολογικά funds, δυνατότητες χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, να εκδώσει «πράσινα ομόλογα» για συγκεκριμένα έργα, να εξετάσει τρόπους εσόδων που έχουν άλλες περιφέρειες, ώστε να μπορούν να γίνουν οι κοινωνικά χρήσιμες και αναγκαίες επενδύσεις και να μειωθούν οι ανισότητες και οι αποκλίσεις στο εσωτερικό της περιφέρειας.
Σημαντικοί πόροι για την τοπική κοινωνία μπορεί να προέλθουν από την αναδιάρθρωση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου. Για παράδειγμα, την περίοδο 2014-2020 (7 χρόνια) θα διατεθούν από το ΠΕΠ 168.200.000 € (ευρωπαϊκοί κι εθνικοί πόροι) για το σύνολο των νησιών. Εξαιτίας ενός αποτυχημένου ενεργειακού μοντέλου, στο ίδιο διάστημα θα δαπανηθούν για αγορά πετρελαίου για τη ΔΕΗ Ρόδου 1,6 δις €, δηλ. 10 φορές περισσότερα χρήματα. Κατά μέσον όρο στο Ν. Αιγαίο θα επενδύονται ετησίως από το ΠΕΠ 25 εκατ. € αλλά για αγορά πετρελαίου για την ΔΕΗ στα μη διασυνδεμένα νησιά θα δαπανάμε ετησίως κοντά στο 1 δις €. Αν επενδύαμε, όμως, στην εξοικονόμηση και την παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές μέσω τοπικών συνεταιρισμών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ο πλούτος που παράγεται από την ενέργεια που καταναλώνουμε δεν θα πήγαινε στις πετρελαιοπαραγωγές χώρες αλλά θα έμενε στις τοπικές κοινωνίες για να ενισχύσει την απασχόληση, τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές υποδομές. Επομένως το ΠΕΠ αλλά και άλλοι πόροι θα έπρεπε να στηρίζουν μια τέτοια «ενεργειακή μεταστροφή».
Στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων στο ΠΕΠ και στα τομεακά προγράμματα που αφορούν στο Ν. Αιγαίο, θα έπρεπε να υπάρχει έμφαση στην βιώσιμη και αξιοπρεπή απασχόληση, (όχι απλώς σε σεμινάρια), στην κατασκευή ενεργειακά αποτελεσματικών πλοίων (συγχρηματοδοτούμενα από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης), στην στρατηγική κοινωνικής ένταξης (όχι απλώς στην διασφάλιση τροφίμων για τους άπορους), στην οικολογική και κοινωνική καινοτομία, στην ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού συστήματος βελτίωσης της υγείας, πολιτικές και προτεραιότητες που θα συνέβαλαν σε μια οικολογικά και κοινωνικά υπεύθυνη οικονομία και θα ενίσχυαν την ποιότητα ζωής στο Ν. Αιγαίο.
Το πρόβλημα της χώρας και της περιφέρειας Ν. Αιγαίου δεν είναι ότι δεν υπάρχουν οικονομικοί πόροι για επενδύσεις, είναι κυρίως ότι αγνοεί το πώς γίνεται ο περιφερειακός σχεδιασμός και πώς οργανώνονται, με συμμετοχικό τρόπο, συγκεκριμένα και στοχευμένα σχέδια που θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν όχι μόνο από δημόσιους και τοπικούς πόρους αλλά και από οικολογικά funds και ενεργειακούς συνεταιρισμούς. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης για επενδύσεις σε οικολογικά και κοινωνικά σχέδια στην περιοχή μας, προς όφελος των τοπικών κοινωνιών, που μπορεί να διασφαλίσουν 10 και 20πλάσια κεφάλαια σε σχέση με αυτά περιλαμβάνει το ΠΕΠ 2014-2020. Κι όμως, ούτε καν υπάρχει τέτοια συζήτηση…Αντιθέτως αποδομούνται οι όροι περιβαλλοντικής και κοινωνικής προστασίας με στόχο να διευκολυνθούν «αρπαχτές», επενδύσεις που καταστρέφουν αντί να αναβαθμίζουν την νησιωτική περιφέρειά μας.
Σχετικά με την Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων
Η Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ), που συζητήθηκε «ενημερωτικά», έπρεπε να παρουσιάζει ένα αναλυτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση του συνόλου των πιέσεων στο περιβάλλον. Η προσέγγιση που θεωρεί ότι δεν έχουμε βαριά βιομηχανία στο Ν. Αιγαίο, άρα έχουμε ελάχιστα περιβαλλοντικά προβλήματα και, «θέτοντας κάποιους περιβαλλοντικούς όρους στα έργα που θα προκηρυχθούν, θα βελτιώσουμε την κατάσταση», δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.
Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το σύνολο των πιέσεων στο περιβάλλον: σκουπίδια, λύματα, σπατάλη ενέργειας, υπεραλίευση και μείωση/καταστροφή θαλάσσιου πλούτου, κλιματική αλλαγή, σκουπίδια στη θάλασσα και στο βυθό, εισβολή νέων ειδών (πχ λαγοκέφαλος), διάβρωση ακτών και εδάφους, αυξανόμενες διελεύσεις πετρελαιοφόρων και αύξηση κινδύνων ατυχημάτων και απορρίψεων, μεταφορά αέριων ρύπων από Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, σχέδια εξόρυξης πετρελαίου, απουσία διαχείρισης και υτποβάθμιση φυσικών περιοχών, μείωση γενετικής ποικιλότητας σπόρων, υπεράντληση και υφαλμύρωση νερών, σπατάλη πρώτων υλών, κα. Αν τίθεται ως «στόχος» η προσέλκυση περισσότερων τουριστών – κάτι που κάνει στην πραγματικότητα το ΠΕΠ - θα έχουμε ακόμα μεγαλύτερες περιβαλλοντικές πιέσεις.
Για τον αιγιαλό και την παραλία
Ο Οικολογικός Άνεμος Ν. Αιγαίου ζήτησε να συζητηθεί από το Περιφερειακό Συμβούλιο το θέμα των ρυθμίσεων που προωθεί η κυβέρνηση για τον αιγιαλό και την παραλία, ως επείγον, εκτός ημερήσιας διάταξης, αφού δεν είχε προβλεφθεί να μπει στην ημερήσια διάταξη προς συζήτηση. Το θέμα έμεινε για το τέλος της συνεδρίασης, και όπως έχει συμβεί και άλλες φορές, δεν συζητήθηκε, αν και είναι εξαιρετικά σημαντικό για την περιφέρειά μας. Η υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών δεν είναι ψηλά στις προτεραιότητες της κοινωνίας αλλά και του Περιφερειακού Συμβουλίου. Κι άλλα σημαντικά θέματα, όπως η μεταφορά στο ΤΑΙΠΕΔ φυσικών και παράκτιων περιοχών προς πώληση καθώς και η προώθηση του μοντέλου της σύνθετης τουριστικής κατοικίας, δεν συζητήθηκαν στο παρελθόν παρά τις προσπάθειες του ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΑΝΕΜΟΥ. Η Περιφέρεια παραμένει παθητική σαν να μην αφορούν την περιοχή μας παρόμοιες ρυθμίσεις! Μεγάλες ευθύνες έχουν όμως και οι Δήμοι που ελάχιστα έχουν ασχοληθεί με αυτά τα τόσο σοβαρά θέματα.
Για την ανέλκυση του ναυαγίου του SEADIAMOND
Αυτές τις μέρες παρακολουθούμε την προσπάθεια ανέλκυσης του ναυαγίου του κρουαζιερόπλοιου Costa Concordia από τη θαλάσσια περιοχή έξω από το λιμάνι στο Τζίλιο της Τοσκάνης. Στα δικά μας, όμως, και παρά την επιτυχή έκβαση των δικαστικών αγωγών στο Πρωτοδικείο Πειραιά που υποχρεώνει σε ανέλκυση του ναυαγίου του Sea Diamond – μια απόφαση που δικαιώνει τον επτάχρονο αγώνα των Σαντορινιών και ιδιαίτερα της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Θηραίων Πολιτών - και μετά τις αποφάσεις για τις ποινικές ευθύνες στην υπόθεση του ναυαγίου, άπνοια συνεχίζει να επικρατεί για το θέμα της ανέλκυσης του SEADIAMOND.
Για την αξιολόγηση των υπαλλήλων της Περιφέρειας
Ο Νίκος Χρυσόγελος είχε υποστηρίξει την προηγούμενη απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου που θεωρούσε την συγκεκριμένη μεθοδολογία αξιολόγησης των υπαλλήλων ως απαράδεκτη, χωρίς καμία επιστημονική βάση. Στην ομιλία του στη συνεδρίαση του ΠΣ στη Ρόδο ζητήσει από την Περιφερειακή Αρχή να στηρίξει με κάθε μέσο – και νομικά - τους υπαλλήλους της ΠΝΑΙ για το ζήτημα της λεγόμενης αξιολόγησης. Αλλά, τόνισε, ότι «πρέπει να δούμε πώς θα αναβαθμιστεί η Περιφέρεια, πώς θα αξιοποιηθεί εμπειρία και καλές πρακτικές από πετυχημένα μοντέλα άλλων περιφερειών, πώς θα αξιοποιηθούν πόροι που προβλέπονται τόσο για τις περιφέρειες και τους δήμους όσο και για την κοινωνία των πολιτών για να αναβαθμιστούν οι ικανότητές τους ώστε να συμμετέχουν αποτελεσματικά στον σχεδιασμό, στην εφαρμογή, παρακολούθηση κι αξιολόγηση των σχεδίων περιφερειακής ανάπτυξης. Είχα επιμείνει», επισήμανε ο Νίκος Χρυσόγελος, «και εγώ και η Ομάδα των Πράσινων να υπάρχει πρόβλεψη για τη χρηματοδότηση της προσπάθειας αναβάθμισης ικανοτήτων – και πράγματι υιοθετήθηκε αυτό στους ευρωπαϊκούς Κανονισμούς. Δεν το είδα, όμως, να περιλαμβάνεται στο ΠΕΠ που συζητήθηκε, πέρα από μια γενική αναφορά «περί τεχνικής βοήθειας».
Πώς δεν προετοιμάστηκε συμμετοχικά η επόμενη προγραμματική περίοδος 2014-2020
άρθρο του Ν. Χρυσόγελου που δημοσιεύθηκε στο eklogika.gr
Όταν ο διάλογος απουσιάζει ακόμα και εκεί που οι ευρωπαϊκοί Κανονισμοί το επιβάλλουν
Ίσως η πιο σημαντική εμπειρία την οποία αποκτάς στο Ευρωκοινοβούλιο είναι ότι μπορείς να ξεχωρίζεις τι είναι πράγματι πολιτική και τι είναι απλώς επικοινωνιακές και τακτικές κινήσεις που καλύπτουν την έλλειψη σαφούς πολιτικής [1]. Στο Ευρωκοινοβούλιο πρέπει να κάνεις πολιτική και μάλιστα μέσα από ευρωπαϊκές πολιτικές οικογένειες και όχι εθνικά κόμματα, να συζητάς με όλους, να τεκμηριώνεις την άποψή σου, να ακούς την άποψη του άλλου, να καταθέτεις προτάσεις και τροπολογίες και είτε να βρίσκεις συναινέσεις, συμβιβασμούς, που δεν θα αλλοιώνουν την άποψή σου είτε να πηγαίνεις σε «αντιπαράθεση μέσω της ψηφοφορίας».
Το ενδιαφέρον είναι ότι μια μικρή ομάδα όπως αυτή των Πράσινων – με 58 ευρωβουλευτές σε σύνολο 766 στο προηγούμενο ευρωκοινοβούλιο - μπορούσε να σχηματίζει πλειοψηφίες σε προτάσεις της για ορισμένες σημαντικές υποθέσεις, όπως για παράδειγμα, η μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης, η «εγγύηση για τη νεολαία», η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το πρασίνισμα των Ευρωπαϊκών Ταμείων [2] κα. Κάτι τέτοιο όμως σχετίζεται με ουσιαστική πολιτική, με τη δυνατότητα δημιουργίας συμμαχιών, με πολιτική αξιοπιστία και καλή γνώση των θεμάτων αλλά και με μια κουλτούρα διαλόγου, όχι μόνο μεταξύ των ευρωβουλευτών αλλά και με την κοινωνία των πολιτών [3]
Ας έρθουμε στην ελληνική πραγματικότητά. Προσγείωση. Μοιάζει εντελώς αδύνατον τα πολιτικά κόμματα να συναινέσουν μέσα από έναν συγκροτημένο, έστω επιμέρους, διάλογο ακόμα και για κάποια σημαντικά θέματα που αφορούν στην ίδια την επιβίωση των πολιτών, όπως είναι η εξασφάλιση ότι όλοι, ανεξαρτήτως αν είναι πλέον εργαζόμενοι ή άνεργοι, ασφαλιστικά ενήμεροι ή ανασφάλιστοι, άνδρες και γυναίκες, θα έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας και στα φάρμακα.
Ας δούμε ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα απουσίας πραγματικής διαβούλευσης ακόμα και εκεί που αυτή είναι απαραίτητη και επιβάλλεται από τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς. Μια τέτοια σοβαρή περίπτωση αφορά στη χρηματοδότηση της χώρας από τα Ευρωπαϊκά Διαρθρωτικά κι Επενδυτικά Ταμεία, το λεγόμενο «Σύμφωνο Εταιρικής Σχέσης» για το διάστημα 2014-2020, το οποίο συνυπογράφεται από την ελληνική κυβέρνηση και την Κομισιόν. Το σχέδιο έπρεπε να είναι σύμφωνο με τους όρους και τις προϋποθέσεις που περιλαμβάνονται στους ειδικούςΚανονισμούς των 5 Ευρωπαϊκών Διαρθρωτικών & Επενδυτικών Ταμείων καθώς και στο Πλαίσιο των Γενικών Κανόνων.
Δώσαμε πραγματικές μάχες - και οι Πράσινοι και εγώ προσωπικά ως εισηγητής των Πράσινων σε θέματα πολιτικών Κοινωνικής Συνοχής αλλά και άλλοι ευρωβουλευτές -ώστε τα κράτη μέλη να έχουν την υποχρέωση να καταθέσουν σχέδια που θα είναι προϊόντα συστηματικού διαλόγου, όχι μόνο μεταξύ των υπουργείων, αλλά και με τα Περιφερειακά Συμβούλια και με ένα σύνολο κοινωνικών κι επαγγελματικών φορέων που περιγράφονται αναλυτικά σε σχετική απόφαση της Επιτροπής Περιφερειακής Ανάπτυξης του Ευρωκοινοβουλίου στην οποία συμμετείχα και εγώ [4].
Η Ομάδα των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο υποστηρίξαμε το δικαίωμα στη συμμετοχή και τη διαβούλευση, αυτή η διαδικασία όμως δεν θα πρέπει να είναι απλώς τυπική ή προσχηματική όπως παλιότερα αλλά ουσιαστική και πρέπει να περιλαμβάνει ένα σύνολο φορέων, όπως εξειδικεύθηκε από την Επιτροπή Περιφερειακής Ανάπτυξης. Σύμφωνα με τη διατύπωση του νέου αυτού Κώδικα Δεοντολογίας για την «Εταιρική Σχέση», η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναγνωρίζει ότι οι Περιφέρειες, οι Δήμοι αλλά και οι τοπικοί φορείς και η κοινωνία των πολιτών είναι σε καλύτερη θέση να αποφασίσουν ποια είναι τα κατάλληλα εργαλεία για την περιοχή τους και θα πρέπει να προσδιορίσουν τους τομείς όπου συγκεκριμένες επενδύσεις κρίνονται αναγκαίες.
Όντας και Περιφερειακός Σύμβουλος, μπορώ να γνωρίζω ότι, δυστυχώς, δεν έχει ακολουθηθεί η διαδικασία που προβλέπουν οι Κανονισμοί. Πότε έγινε ουσιαστικός διάλογος στις περιφέρειες και σε εθνικό επίπεδο, όπως προβλέπουν οι Κανονισμοί, για τις «Επενδύσεις στην ανάπτυξη και την απασχόληση» που χορηγείται στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο στην Ελλάδα» ή για τα «ελάχιστα ποσά που πρέπει να κατανέμονται από τους πόρους ΕΤΠΑ σε εθνικό επίπεδο, για κάθε κατηγορία περιφερειών, στους θεματικούς στόχους που αναφέρονται στα σημεία 1), 2), 3) και 4) του πρώτου εδαφίου του άρθρου 9 του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 1303/2013, και ειδικότερα στον θεματικό στόχο «υποστήριξη της μετάβασης προς μια οικονομία χαμηλών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα σε όλους τους τομείς»;
Άλλο είναι η διοργάνωση ενός «αναπτυξιακού συνεδρίου» όπου κυρίως συμμετείχαν υπηρεσιακοί παράγοντες, εκπρόσωποι υπουργείων και κάποιοι προσκεκλημένοι, άλλο η ενημέρωση των προέδρων διαφόρων κατεστημένων φορέων και άλλο ο συμμετοχικός σχεδιασμός που βασίζεται στην λεγόμενη «ευφυή εξειδίκευση» κάθε περιφέρειας και απαιτεί τουλάχιστον μια διετή διαδικασία διαβούλευσης ώστε να αποφασιστούν από τους πολίτες, την αυτοδιοίκηση και τους φορείς το που θα στραφεί και γιατί κάθε περιφέρεια.
Από όσο γνωρίζω, ελάχιστα Περιφερειακά Συμβούλια έχουν έστω λάβει ενημερωτικά το «Σύμφωνο Εταιρικής Σχέσης» που κατέθεσε η κυβέρνηση με την σύμφωνη γνώμη των Περιφερειαρχών. Οι (πρώην) Περιφερειάρχες το έχουν δεχθεί, χωρίς καν να περάσει από μια ουσιαστική και όχι τυπική συζήτηση από τα Περιφερειακά Συμβούλια, νομιμοποιώντας έτσι την λειτουργία ενός συγκεντρωτικού κράτους που κατά τα άλλα καταγγέλλουν!
Για πολιτικούς λόγους, η Κομισιόν υπέγραψε το «Σύμφωνο Εταιρικής Σχέσης» [5] αλλά με διπλωματικό τρόπο άφησε ανοικτό το θέμα της οριστικοποίησης για αργότερα [«Their adoption will follow after a process of consultation»]. Με την απόφαση της Κομισιόν εγκρίνονται τα στοιχεία σχετικά με τις «Ρυθμίσεις για την εξασφάλιση της αποτελεσματικής εφαρμογής των ταμείων ΕΔΕ, όπως καθορίζονται στο τμήμα 2 του Συμφώνου Εταιρικής Σχέσης, καθώς και οι ρυθμίσεις για την αρχή της εταιρικής σχέσης, τον ενδεικτικό κατάλογο των εταίρων, τη σύνοψη των ενεργειών για την εξασφάλιση της συμμετοχής τους, καθώς και τον ρόλο τους στην κατάρτιση του Συμφώνου Εταιρικής Σχέσης και της έκθεσης προόδου, όπως καθορίζονται στο σημείο 1.5.1 του τμήματος 1Β του Συμφώνου Εταιρικής Σχέσης».
Ποιοι φορείς, όμως, από αυτούς που αναφέρονται στο σχέδιο ότι «συμμετείχαν» [6], συμμετείχαν ουσιαστικά στην διαμόρφωση του σχεδίου που αποδέχθηκε η Κομισιόν; Κατέθεσαν, όπως γίνεται συνήθως μέχρι τώρα, κάποιες προτάσεις από τις οποίες επιλέχτηκαν ορισμένες και ενσωματώθηκαν στο τελικό σχέδιο ή έλαβαν οι φορείς μέρος στην συνδιαμόρφωση των προτεραιοτήτων του Συμφώνου; Είναι εύκολο να καταγράφεις φορείς ότι δήθεν έλαβαν μέρος σε ουσιαστικό διάλογο, όταν είναι γεγονός ότι ελάχιστοι πήραν έστω και είδηση την «διαβούλευση». Ενδεικτικό είναι ότι αναφέρεται ως φορέας που συμμετείχε στη διαβούλευση η Ένωση Περιφερειών και οι Περιφέρειες, αλλά όχι τα Περιφερειακά Συμβούλια που στην καλύτερη των περιπτώσεων «συζήτησαν» σε κάποια συνεδρίαση μιας ώρας το θέμα και ενέκριναν σίγουρα πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτά που περιλήφθηκαν στο τελικό σχέδιο. Είναι μια διαδικασία παρόμοια με αυτή που βλέπουμε συχνά στην ελληνική Βουλή, υποτίθεται ότι υπάρχει πολιτικός διάλογος αλλά στην ουσία όλο αυτό αποτελεί απλώς μια διεκπεραιωτική διαδικασία.
Η διαδικασία προετοιμασίας του «Συμφώνου Εταιρικής Σχέσης» ήταν μια ευκαιρία για να ανοίξει ένας ουσιαστικός διάλογος καταρχάς σε επίπεδο περιφέρειας για την διαμόρφωση στόχων και την ιεράρχηση προτεραιοτήτων ώστε να αντιμετωπιστούν τα λάθη και οι αδυναμίες του παρελθόντος, να επιλεγούν εκείνες οι θεματικές προτεραιότητες που θα συμβάλλουν στην απασχόληση, στην κοινωνική συνοχή, στην περιφερειακή ανάπτυξη και σε μια οικολογικά και κοινωνικά καινοτόμα οικονομία. Χάθηκε για άλλη μια φορά εξαιτίας του τρόπου που λειτουργεί ακόμα το πολιτικό σύστημα σε όλα τα επίπεδα – κεντρικό, περιφερειακό, τοπικό: «διακοσμητική» συμμετοχή των φορέων ή και των Περιφερειακών Συμβουλίων για σχέδια που ακόμα και τα καλύτερα να ήταν – που δεν είναι – αποτελούν προϊόν μαγειρικής εταιριών συμβούλων και υπηρεσιακών παραγόντων που προετοιμάζουν τα σχέδια, υπουργών που επιλέγουν κι αποφασίζουν και περιφερειαρχών που συνυπογράφουν αν πάρουν κάτι παραπάνω σε θέματα διαχείρισης πόρων.
Όταν έτσι είναι τα πράγματα σε σχέση με την υποχρέωση της χώρας να ακολουθήσει μια άλλη διαδικασία από αυτή που έχει συνηθίσει τόσα χρόνια, δεν είναι να απορεί κάποιος που ακόμα και σήμερα, 6 χρόνια συνεχόμενης βαθιάς κρίσης, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, η Βουλή, τα Περιφερειακά Συμβούλια, οι επαγγελματικοί και κοινωνικοί φορείς δεν έχουν καν σκεφθεί να ανοίξουν έναν συγκροτημένο διάλογο για τα αίτια της κρίσης, τις αλλαγές που απαιτούνται, έστω για το τι πρέπει να διορθωθεί στην τρέχουσα πολιτική.
Είναι θέμα επιβίωσης της χώρας να ανοίξει ένας δημόσιος πραγματικός διάλογος μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, κοινωνικών και επαγγελματικών φορέων, πανεπιστημιακών, ενεργών πολιτών με στόχο να διαμορφωθεί από την περιφέρεια προς το κέντρο ένα σχέδιο διεξόδου από την κρίση που θα είναι κοινωνικά δίκαιο, θα συμβάλει στην αλλαγή της οικονομίας προς μια πιο βιώσιμη αλλά κοινωνικά και οικολογικά υπεύθυνη κατεύθυνση, θα θέσει ως βασική προτεραιότητα την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής αλλά και της δημιουργίας θέσεων εργασίας. Ο μόνος δρόμος για να βγούμε από την κρίση είναι να συμφωνήσουμε ως κοινωνία σε ένα νέο σχέδιο που θα αποτυπωθεί μετά και σε πολιτικό επίπεδο.
Παραπομπές
[2] http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/greening%20GE.pdf
[5] http://europa.eu/rapid/press-release_IP-14-597_en.htm
[6] http://www.espa.gr/elibrary/PA_Greece_adopted_23052014.pdf
Συνέντευξη Ν. Χρυσόγελου στην Athens Voice για ενέργεια, ΔΕΗ, δημοψήφισμα
Συνέντευξη Ν. Χρυσόγελου στην Βασιλική Γραμματικογιάννη, AthensVoice, σχετικά με την ΔΕΗ!
Ερώτηση: Για άλλη μια φορά χωριστήκαμε σε δυο στρατόπεδα με το θέμα της ΔΕΗ. Εσείς προτείνετε ένα τρίτο δρόμο. Ποιος είναι;
Ν. Χρυσόγελος: Το ένα στρατόπεδο, το κυβερνητικό,υποστηρίζει την πώληση της «μικρής ΔΕΗ» με παραπλανητικά επιχειρήματα. Λίγοι πείθονται από αυτά. Η «απελευθέρωση» έχει ήδη πραγματοποιηθεί νομοθετικά και πρακτικά (υπάρχουν ήδη ιδιωτικές μονάδες παραγωγής ενέργειας από φυσικό αέριο ή ΑΠΕ). Τι είδους απελευθέρωση είναι όταν η κυβέρνηση δίνει με ιδιαίτερα προνομιακούς όρους μέρος του παλιού ενεργειακού πακέτου (κυρίως λιγνιτορυχεία και λιγνιτικές μονάδες) σε κάποιον ακόμα πιο μεγάλο ενεργειακό παίχτη (γερμανική, γαλλική ή ιταλική επιχείρηση σε συνεργασία μάλλον με κάποιον ελληνικό όμιλο); Δεν βλέπουμε ποιος είναι ο λόγος δίπλα στη ΔΕΗ να προστεθούν και ιδιώτες που επενδύουν στον λιγνίτη είτε εδώ είτε και σε γειτονικές βαλκανικές χώρες αξιοποιώντας τα αποθέματα στην Ελλάδα, στο Κόσσοβο και στην Σερβία. Η επένδυση στον λιγνίτη είναι ξεπερασμένη και μια σειρά από μελέτες δείχνουν ότι αυτές οι επενδύσεις πλέον είναι μη-βιώσιμες, όχι μόνο για κλιματικούς αλλά και για οικονομικούς λόγους. Εκτός κι αν στηρίζονται από «κρυφές» επιδοτήσεις.
Το άλλο στρατόπεδο, η αντιπολίτευση – με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ – υπερασπίζεται τη διατήρηση ενός μοντέλου παραγωγής ενέργειας που θυμίζει τους δεινόσαυρους. Δεν είναι τυχαίο που έχουν βρεθεί αρκετοί δεινόσαυροι καλά διατηρημένοι σε ορυχεία κάρβουνου στο Βέλγιο (μπορεί να τους δει κάποιος στο μουσείο φυσικής ιστορίας στις Βρυξέλλες). Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει δίκιο να ασκεί κριτική στο συγκεκριμένο σχέδιο που επιδιώκει να επιβάλει με κάθε μέσο η κυβέρνηση. Αλλά από εκεί και πέρα εμφανίζεται ως μια κατεξοχήν συντηρητική πολιτική δύναμη, που υπερασπίζεται το παλιό μοντέλο, που έτσι κι αλλιώς συνδέεται με πολύ σοβαρά προβλήματα (συγκεντρωτική παραγωγή, ρύπανση, συνεισφορά στην υποβάθμιση της υγείας αλλά και στην αλλαγή του κλίματος, έλεγχος από κομματικά συστήματα).
Κατανοητό να αντιδράει στην πώληση μέρους της ΔΕΗ αλλά θα έπρεπε να αναδεικνύει την εναλλακτική πρότασή της αν έχει. Αλλιώς συμπεριφέρεται ως μια συντηρητική πολιτική δύναμη που απλώς επενδύει στην άρνηση αλλαγών. Οι συντηρητικοί (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) θέλουν να πουλήσουν, οι υποτίθεται προοδευτικοί (ΣΥΡΙΖΑ) σε συνεργασία με πολλές συντηρητικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις απλώς υποστηρίζουν απλώς το παλιό, την εξάρτηση από τον λιγνίτη και το πετρέλαιο. Θα έπρεπε να έχει αντιληφθεί ότι τώρα είναι ευκαιρία για να δημιουργηθεί ένα κίνημα που θα υποστηρίξει την ενεργειακή επανάσταση, τη μετάβαση σε ένα διαφορετικό ενεργειακό μοντέλο όσον αφορά στο ποιος, πώς και που παράγει την ενέργεια.
Εμείς, οι «ΠΡΑΣΙΝΟΙ-Αλληλεγγύη» λέμε όχι στην δημιουργία ενός δεύτερου –ιδιωτικού τώρα – δεινόσαυρου, κλώνου του κρατικού, που θα προσφερθεί μάλιστα σε ευνοϊκές τιμές σε κάποιους φίλους. Αλλά λέμε ναι σε ριζικές, σωστά σχεδιασμένες αλλαγές του ίδιου του ενεργειακού μοντέλου που πρέπει να συναποφασίσουμε ως κοινωνία. Υποστηρίζουμε έναν οικολογικά και κοινωνικά υπεύθυνο - και όσο το δυνατόν πιο αποκεντρωμένο - τρόπο παραγωγής, μεταφοράς ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές αλλά και μέσω της εξοικονόμησης ενέργειας, που αλλάζει τα πάντα.
Αυτό συνδυάζεται σήμερα με ένα νέο μοντέλο διάθεσης της ενέργειας, μέσω των λεγόμενων «έξυπνων δικτύων» (smartgrids), που προσφέρουν λύσεις για αποθήκευση ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, εξισορρόπηση της ένταξης της ενέργειας από τις ανανεώσιμες πηγές στα δίκτυα αλλά και βελτιστοποίηση της χρήσης ενέργειας, αποκέντρωση της παραγωγής ενέργειας, καθώς και κατανάλωση αποκλειστικά παραγόμενης τοπικά ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές.
Ο λιγνίτης είναι μια πρώτη ύλη που χρησιμοποιήθηκε σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό, παραγωγικό πλαίσιο.Σήμερα είμαστε αναγκασμένοι για πολλούς λόγους να περάσουμε σε ένα άλλο ενεργειακό μοντέλο.ΔΕΝ είμαστε υποχρεωμένοι να πουλήσουμε μέρος των λιγνιτορυχείων και των λιγνιτικών μονάδων σε ένα ισχυρό ενεργειακό παίχτη.
Ερώτηση: Είστε υπέρ του δημοψηφίσματος και ποια πιστεύεται ότι είναι τα ερωτήματα που πρέπει να τεθούν;
Νίκος Χρυσόγελος: Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ παγκοσμίως αλλά και εμείς οι «ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» στην Ελλάδα είμαστε υπέρ των δημοψηφισμάτων με δυο προϋποθέσεις, όμως. Να έχει προηγηθεί σοβαρή δημόσια συζήτηση για το θέμα και να έχουν τεθεί τα σωστά ερωτήματα. Κυβέρνηση κι αντιπολίτευση αποφεύγουν την συζήτηση για το ενεργειακό μοντέλο και περιορίζουν την κουβέντα στα διαδικαστικά.
Κατά αρχάς δεν είναι κάτι ….φοβερό να γίνει κουβέντα στην Ολομέλεια της Βουλής για το ενεργειακό. Ούτε το να γίνει ένα δημοψήφισμα.
Η συμμετοχή των πολιτών σε μια κορυφαία έκφραση της δημοκρατίας, όπως είναι το δημοψήφισμα, δεν μπορεί να είναι υπόθεση κομματικών χειρισμών, και πολύ περισσότερο - με πρόσχημα τις συνταγματικές πρόνοιες – να μετατρέπεται σε παιχνίδι ισχύος και κομματικών εντυπώσεων.
Στο ευρωκοινοβούλιο γίνονταν σοβαρές συζητήσεις, εκδηλώσεις, εκθέσεις, καταθέταμε τροπολογίες, λαμβάναμε αποφάσεις, για τα θέματα ενέργειας με πολύ μεγαλύτερες επιπτώσεις, χωρίς ποτέ να παίρνουν όλα αυτά την …τρομακτική διάσταση που συνηθίζουμε να δίνουμε στην Ελλάδα: πόλωση, απειλές, διαγραφές κα.
Χώρες, όπως η Γερμανία έχουν οργανώσει δημοψηφίσματα για το αν οι πολίτες θέλουν την κατασκευή μιας νέας μονάδας λιθάνθρακα ή όχι, για το αν θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν τις υπηρεσίες του νερού ή όχι. Φοβάμαι ότι η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα πολώνονται τόσο άγρια για τα στοιχειώδη, ούτε καν για την ουσία των πολιτικών, γιατί δεν έχουμε μάθει ακόμα να λειτουργούμε ως δημοκρατία. Αυτό εξηγεί και γιατί πετάμε τόσο εύκολα το μωρό της δημοκρατίας στα χέρια της «Χρυσής Αυγής».
Ως προς το ίδιο το ερώτημα του δημοψηφίσματος, αν ήμασταν εμείς, οι «ΠΡΑΣΙΝΟΙ- Αλληλεγγύη», στην ελληνική Βουλή, ή μπορούσαμε να επηρεάσουμε, θα ζητούσαμε να ανασταλεί η ψήφιση του νομοσχεδίου, να αναπτυχθεί πολιτικός διάλογος για το ενεργειακό μοντέλο και πώς αυτό συνδέεται με τις επιλογές που προβάλλονται αλλά και με προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία (ενεργειακή φτώχεια, σπατάλη ενέργειας, θέματα υγείας και κλίματος, ευρωπαϊκή στρατηγική και δεσμεύσεις). Σε κάθε περίπτωση θα προτείναμε να περιληφθεί στο δημοψήφισμα ένα τρίτο ερώτημα που θα συνδέονταν με ένα εναλλακτικό σχέδιο για πολλές μικρές ΔΕΗ που θα εξοικονομούν ενέργεια και θα παράγουν αποκλειστικά ανανεώσιμη ενέργεια, κατά βάση αποκεντρωμένα, μέσα από μικρομεσαίες, συνεταιριστικές ή δημοτικές επιχειρήσεις. Και σε κάθε περίπτωση από επιχειρήσεις το 25-50% των μετοχών των οποίων θα ανήκει στους κατοίκους και στους τοπικούς φορείς, ώστε να μένει σημαντικό ποσοστό του πλούτου που παράγεται από την ενέργεια σε τοπικό επίπεδο για κοινωνικές και περιβαλλοντικές επενδύσεις.
Αν οι πολίτες υποστήριζαν αυτό το σχέδιο στο δημοψήφισμα, θα ζητούσαμε να υπάρξουν νομοθετικές ρυθμίσεις που θα βοηθούσαν την ειρηνική αυτή ενεργειακή επανάσταση, θα δείχναμε πρακτικά πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε αυτή την ενεργειακή μεταστροφή (μετάβαση) αξιοποιώντας ευρωπαϊκούς πόρους και οικολογικά funds, και στην συνέχεια θα επεκτείναμε το «μοντέλο» μας, σε συνεργασία με άλλες μεσογειακές χώρες και ακτοπλοϊκές επιχειρήσεις κάθε είδους (τοπικές, ιδιωτικές, συνεταιριστικές). Θα οραματιζόμασταν τη δημιουργία μιας ευρείας, ενιαίας ζώνης βασισμένης σε ΑΠΕ, όπως κάνουν – με βάση μια άλλη μορφή ενέργειας, το υγροποιημένο φυσικό αέριο - οι χώρες της Βαλτικής.
Ερώτηση: Οι υπέρμαχοι της πώλησης της Μικρής ΔΕΗ υποστηρίζουν ότι θα συμβεί ότι συνέβη και με τον ΟΤΕ και οι τιμές θα πέσουν προς όφελος των καταναλωτών. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Νίκος Χρυσόγελος: Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι οι τιμές της κινητής τηλεφωνίας για υπηρεσίες τηλεφωνίας και ίντερνετ όταν ταξιδεύει κάποιος εκτός χώρας πέφτουν εξαιτίας της νομοθεσίας που επέβαλε το Ευρωκοινοβούλιο με πολύ μεγάλη πλειοψηφία, δεν είναι κάτι που έγινε από τις ίδιες της εταιρίες. Μάλιστα σύμφωνα με την νέα νομοθεσία, από το 2015 πρέπει να μηδενιστεί η επιπλέον χρέωση που επέβαλαν οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας για την λεγόμενη περιαγωγή (roaming).
Η πραγματική μείωση του κόστους για τον καταναλωτή μπορεί να προέλθει από προγράμματα εξοικονόμησης ενέργειας είτε ο καταναλωτής είναι βιομηχανία είτε είναι κάποιο νοικοκυριό. Μια κρατική και μια μικρότερη ιδιωτική ΔΕΗ δεν είναι κάτι που πρόκειται να συμβάλει στη μείωση του κόστους της ενέργειας, εκτός κι αν αυξηθεί η «κρυφή» επιδότηση προς τα ορυκτά καύσιμα και μεταφερθούν με άλλο τρόπο τα κόστη στον καταναλωτή. Αν η κυβέρνηση και η ΔΕΗ ήθελαν να μειωθούν ή έστω να σταθεροποιηθούν οι τιμές του ρεύματος θα μπορούσαν να συμβάλουν με μια σειρά μέτρων. Σήμερα κάποιοι συμπολίτες πληρώνουν πιο φτηνά το ρεύμα («κοινωνικό τιμολόγιο») αλλά την διαφορά την πληρώνουν οι υπόλοιποι. Αντί να πληρώνουμε όλοι (οι υπόλοιποι) πιο ακριβό το ρεύμα για να υπάρχει το λεγόμενο «κοινωνικό τιμολόγιο», θα μπορούσαν να στηριχθούν οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες να μειώσουν την κατανάλωση ρεύματος με ενεργειακή και λειτουργική αναβάθμιση των κατοικιών τους. Έτσι και μικρότερο λογαριασμό θα πλήρωναν και θα βελτίωναν την ποιότητα ζωής τους. Αυτή θα ήταν πραγματικά μια ορθολογική κοινωνική πολιτική. Κυβέρνηση και ΔΕΗ θα μπορούσαν να κάνουν πολλά για να μειωθεί το επιπλέον κόστος παραγωγής του ρεύματος στα νησιά λόγω του πετρελαίου - ξεπερνάει τα 700.000.000 Ευρώ, ετησίως - που επιμερίζεται, σήμερα, για κοινωνικούς λόγους, σε όλους τους κατοίκους της χώρας.
Ερώτηση: Η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας δεν είναι μνημονιακή υποχρέωση;
Ν. Χρυσόγελος: Η κυβέρνηση πρώτα βάζει μια «ρύθμιση» στο Μνημόνιο και μετά επικαλείται το ότι η τρόικα απαιτεί την εφαρμογή της. Τα ίδια λέει και για την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών νερού. Όμως η συνήθης απάντηση της Κομισιόν σε μια σειρά σχετικών ερωτήσεων που είχα υποβάλλει (ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών νερού, νομοσχέδιο για ακτές – αιγιαλό κα).) ήταν πανομοιότυπη, ότι δηλαδή «αυτή είναι επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης»[1]. Εξάλλου. η πώληση της ΔΕΗ σύμφωνα ακόμα και με την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης – «με την πώληση θα συγκεντρωθούν τα αναγκαία χρήματα για να προχωρήσει η επιχείρηση στις επενδύσεις της» - δεν θα έχει δημοσιονομικό όφελος. Άρα τι σχέση έχει με μνημονιακή υποχρέωση; Ακόμα και έτσι αν ήταν, θα μπορούσε να επιδιώξει εναλλακτικές λύσεις, κάτι που φυσικά δεν επιθυμεί.
Ερώτηση: Ποιο είναι το ενεργειακό μοντέλο που ακολουθεί σήμερα η Ευρώπη;
Ν. Χρυσόγελος: Η όποια συζήτηση για τη ΔΕΗ δεν έχει σχέση με την κοσμογονία που συντελείται στα θέματα της ενέργειας [2]. Σκεφτείτε μια δημόσια ή ιδιωτική εταιρεία ενέργειας που επενδύει στην παροχή προς τους πελάτες της υπηρεσιών εξοικονόμησης ενέργειας αντί να επιδιώκει αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας και κατασκευή νέων μονάδων (λιγνιτικές μονάδες ή ΑΠΕ). Δεν είναι επιστημονική φαντασία, συμβαίνει και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη μια τέτοια μεταστροφή. Στη Γερμανία πάνω 2.000.000 είναι οι παραγωγοί ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές – νοικοκυριά, αγρότες, ενεργειακοί συνεταιρισμοί, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όχι οι μεγάλες επιχειρήσεις, όπως θα πίστευε κάποιος [3]. Μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί πάνω από 2.400 ενεργειακοί συνεταιρισμοί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ καθημερινά δημιουργούνται νέοι [4]. Στις ΗΠΑ για πρώτη φορά προωθείται από τον πρόεδρο Μπ. Ομπάμα ένα εκτεταμένο πρόγραμμα μείωσης κατά 30% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα από τις μονάδες κάρβουνου [5], [6] ενώ συντελούνται σημαντικές αλλαγές και στην βάση της αμερικάνικης κοινωνίας, κάποτε αδιανόητες [7]. Οι μεγάλες επιχειρήσεις παραγωγής ενέργειας χάνουν συνεχώς από την αξία τους επειδή δεν εκτίμησαν σωστά την ενεργειακή επανάσταση. Η μετάβαση σε μια νέα ενεργειακή εποχή θα πρέπει να είναι σχεδιασμένη ώστε να βοηθήσει όλους να ζήσουν καλύτερα, συμπεριλαμβανομένων όσων είναι εργαζόμενοι σήμερα στη ΔΕΗ, στα ορυχεία, στον κύκλο των ορυκτών καυσίμων
Ερώτηση: Στη Σίφνο απ’ όπου και κατάγεστε έχετε πρωτοστατήσει στην ίδρυση μιας συνεταιριστικής επιχείρησης ενέργειας. Πως ακριβώς λειτουργεί;
Ν. Χρυσόγελος: Ήδη στον συνεταιρισμό συμμετέχουν 65 άτομα και γίναμε μέλος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Συνεταιρισμών και πολιτών παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ. Αποφασίσαμε να αποφασίζουμε εμείς τι πρέπει να γίνει, όχι να μας επιβάλλουν άλλοι τι πρέπει να γίνει ή να παρακολουθούμε παθητικά τις εξελίξεις. Οργανώσαμε επισκέψεις σε άλλες χώρες, συμμετείχαμε σε συνέδρια, μαθαίνουμε από την εμπειρία τους. Δεν μιλάμε για αφηρημένες ιδέες αλλά για κάτι που μπορεί να γίνει και στο νησί. Θα τα καταφέρουμε, όσα εμπόδια και να υπάρχουν, γραφειοκρατικά και όχι μόνο, ώστε σε λίγα χρόνια το νησί να στηρίζεται 100% σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας όπως είναι ο στόχος. Και γιατί όχι να έχουμε ένα πλοίο που τουλάχιστον εν μέρει θα κινείται με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, θα τροφοδοτείται από τον συνεταιρισμό του νησιού. Πέρυσι στο πλαίσιο του φεστιβάλ γαστρονομίας είχαμε οργανώσει ένα σεμινάριο απευθύνονταν και σε άλλους νησιώτες. Φέτος θα είναι μια καλή ευκαιρία να συναντηθούμε, πάντα στο πλαίσιο του φεστιβάλ γαστρονομίας «Ν. Τσελεμεντές», αρχές Σεπτεμβρίου, περισσότεροι ενδιαφερόμενοι από νησιά.
Παραπομπές:
[2http://www.chrysogelos.gr/index.php/2012-01-26-17-17-39-594/deltia-typou/item/3760-energy-revolution
http://en.wikipedia.org/wiki/Energy_transition
[3] http://www.energiegenossenschaften-gruenden.de/hintergrund.html
[4] http://www.rescoop.eu/rescoop-map
[5] http://ecowatch.com/2014/06/02/obama-epa-carbon-climate-change/
[6] http://time.com/2806697/obama-epa-coal-carbon/
[7] EarthPolicyInstitute, LesterBrown, ομιλία του Ευρωκοινοβούλιο, Ιούνιος 2014
More...
Ώρα για πολιτική, όχι απλώς επικοινωνιακούς χειρισμούς
Written by nikos chrysogelos
Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύθηκε στο http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ora-gia-pragmatiki-politiki-oxi-gia-kiniseis-epikoinoniakoy-xaraktira
Έχουμε ένα βασικό πρόβλημα ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα. Ποτέ δεν καθίσαμε να συζητήσουμε σοβαρά τι οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και τι πρέπει να αλλάξει για να μπορέσουμε να βγούμε από την κρίση. Υπάρχουν βέβαια κι εξαιρέσεις, πχ οι ευρωβουλευτές κατά καιρούς συζητούσαμε τέτοια θέματα, αλλά ποιος ενδιαφέρονταν... Δεν έχουμε συζητήσει ως κοινωνία τι είδους κρίση βιώνουμε σήμερα. Είναι δημοσιονομική, είναι οικονομική ή και κοινωνική, αξιακή, κρίση του μοντέλου που ακολουθήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες (όχι ότι αυτό ήταν καλύτερο τις προηγούμενες δηλαδή), τι είδους κρίση είναι αυτή που ζούμε τέλος πάντων;
Ακόμα κι όταν το Ευρωκοινοβούλιο, μετά από πρωτοβουλίες των Πράσινων, ξεκίνησε τη λογοδοσία της τρόικα, οργάνωσε ένα μεγάλο κύκλο ακροάσεων, συνέταξε και ψήφισε δυο σημαντικές εκθέσεις που περιγράφουν όχι μόνο το πώς φτάσαμε στην κρίση και πώς την διαχειριστήκαμε (στην ΕΕ και στις 4 χώρες), αλλά και τι πρέπει να αλλάξει, είναι αλήθεια ότι τα ελληνικά ΜΜΕ, τα πολιτικά κόμματα αλλά και η κοινωνία έδειξαν πλήρη αδιαφορία. Είμαι σίγουρος ότι και οι νεοεκλεγέντες Έλληνες ευρωβουλευτές αγνοούν αυτή τη σημαντική απόφαση που έλαβε το Ευρωκοινοβούλιο στις 13/3/2014. Ούτε οι πολίτες ψήφισαν στις ευρωεκλογές με κριτήριο τι πρέπει να κάνει το ευρωκοινοβούλιο. Πόσοι ξέρουν ότι το νέο ευρωκοινοβούλιο πρέπει να επιμείνει στην υλοποίηση των απαιτήσεών του (πχ να εφαρμοστεί η Θεμελιώδης Χάρτα Δικαιωμάτων της ΕΕ σε όλα τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, να «ξεπεραστεί» η τρόικα και να δημιουργηθεί ένας δημοκρατικά ελεγχόμενος ευρωπαϊκός θεσμός, να δημιουργηθεί Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, να προχωρήσει η αμοιβαιοποίηση του χρέους για να μπορέσουν οι χώρες να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο ύφεση – χρέος κα).
Όταν οι κοινωνίες βιώνουν μια κρίση αναζητούν ή πρέπει να αναζητούν τα αίτια της κρίσης, τα χαρακτηριστικά της, τι πρέπει να αλλάξει ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση. Είναι σαφές ότι η ελληνική κρίση αντιμετωπίστηκε ως μια «ιδιαιτερότητα» και από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και από το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με τη βοήθεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος, κυριάρχησαν, στην αρχή, τα στερεότυπα (κλέφτες, τεμπέληδες, σπάταλοι κα). Μετά, επιβλήθηκε μια συνταγή μαγειρικής που την περιφέρουν κάποιοι παντού, μια συνταγή περί «εσωτερικής υποτίμησης», αύξησης της ανταγωνιστικότητας με όποια θυσία κι αν απαιτηθεί, σκληρή λιτότητα, «μεταρρυθμίσεις» κυρίως στη λογική της απορρύθμισης της εργασιακής και κοινωνικής προστασίας. Το ελληνικό κατεστημένο, κάθε απόχρωσης, παρέμεινε σε ένα επίπεδο μαύρου – άσπρου.
Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας είναι στην πραγματικότητα συνδεδεμένη με το γεγονός ότι η ένταση της κρίσης οφείλεται κυρίως στο αναποτελεσματικό και χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα το οποίο δεν προετοιμάστηκε για την επερχόμενη κρίση, αλλά ούτε μπόρεσε να την διαχειριστεί με ορθολογικό τρόπο διασφαλίζοντας ισορροπημένες λύσεις που θα είχαν την στήριξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Όλες οι κυβερνήσεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) απέτυχαν να προετοιμάσουν μέσα από διάλογο ένα ισορροπημένο σχέδιο διεξόδου από την κρίση. Η αντιπολίτευση, αν και έβλεπε ότι το πλοίο βουλιάζει, έβριζε τον καπετάνιο, αλλά δεν έκανε τίποτα για να αποτραπεί το ναυάγιο, ίσως μάλιστα και να το επιτάχυνε. Ακόμα και μετά την κρίση και τα μέτρα λιτότητας, παρέμεινε σε μια άρνηση, χωρίς να αντιπροτείνει ένα δικό της σοβαρό σχέδιο αντιμετώπισης με διαφορετικό τρόπο της κρίσης. Απλοϊκά σχήματα, ευκολοχώνευτα, για όλα φταίνε οι «κακοί» που μας επιβουλεύονται, οδήγησαν σε πολιτικά κόμματα μίσους ή οργής και όχι σε (νέα) κόμματα με πολιτικό σχέδιο.
Θα πει κάποιος, όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα, δεν υπήρχε χρόνος να οργανωθεί πολιτικός διάλογος μεταξύ των κομμάτων, με τους κοινωνικούς κι επαγγελματικούς φορείς. Ας μην κοιτάμε πώς βίωσαν κι αντιμετώπισαν με διαφορετικό τρόπο την κρίση η Φινλανδία, η Γερμανία, η Σουηδία, το Βέλγιο και άλλες χώρες κυρίως την δεκαετία του ‘80 και του ‘90. Όπως εξελίχθηκε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση και όπως διαχειρίστηκαν την υπόθεση τα ελληνικά πολιτικά κόμματα δεν υπήρχε χρόνος για …συζητήσεις με στόχο να συμφωνηθεί και να έχει ευρεία αποδοχή ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση που θα βασίζονταν σε μια ισορροπημένη στρατηγική πραγματικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων.
Εντάξει, να δεχθεί κάποιος ότι τους πρώτους μήνες της κρίσης δεν υπήρχε δυνατότητα να προετοιμαστεί κάτι διαφορετικό. Αλλά μετά το αρχικό σοκ, τι έκανε το ελληνικό πολιτικό σύστημα για να επεξεργαστεί, το ίδιο, όχι άλλοι, ένα αξιόπιστο σχέδιο; Οι μεν κυβερνητικοί περίμεναν να τους επιβληθεί από τους δανειστές ένα εξευτελιστικό στις λεπτομέρειες του σχέδιο «δημοσιονομικής προσαρμογής» με αντάλλαγμα τον αυξανόμενο δανεισμό. Η αντιπολίτευση απλώς αντιδρούσε σε ένα σχέδιο που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν προϊόν πολιτικού διαλόγου σε ευρωπαϊκό και ελληνικό επίπεδο αλλά μια συρραφή προτάσεων διαφόρων λόμπυ, τεχνοκρατών και απορρυθμίσεων δια «πάσαν νόσον». Αλλά γιατί δεν παρουσίασε δική της πρόταση; Πώς εξηγείται ότι άλλαξε πολλές φορές τις θέσεις της από τότε μέχρι σήμερα, και ακόμα και σήμερα που διεκδικεί να κυβερνήσει συνεχίζει απλώς να δημιουργεί …μέτωπα αντίστασης;
Η μεγάλη ευθύνη για την ένταση της κρίσης πέφτει, λοιπόν, στους ώμους όλων των πολιτικών κομμάτων. 6 χρόνια μετά δεν παρουσιάζουν ένα πειστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Σχεδόν όλοι ξέρουμε ότι το εφαρμοζόμενο έχει αποτύχει και το «άλλο» κρατιέται για έκπληξη στα συρτάρια, θα βγει στο φως όταν θα αναλάβει η ..μελλοντική νέα κυβέρνηση, έτσι ως έκπληξη! Αυτά δεν έχουν να κάνουν πάντως με πολιτική αλλά μόνο με επικοινωνιακούς χειρισμούς.
Η κρίση θα έπρεπε να μας έχει κάνει πιο σοφούς. Κι όμως τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, η Βουλή, τα Περιφερειακά Συμβούλια, οι επαγγελματικοί και κοινωνικοί φορείς δεν έχουν καν σκεφθεί να ανοίξουν έναν συγκροτημένο διάλογο για τα αίτια της κρίσης, τις επιτυχίες και αποτυχίες του σχεδίου που εφαρμόζεται. Έστω για τις αλλαγές που απαιτούνται για να διορθωθεί ή να ανατραπεί η τρέχουσα πολιτική. Είμαστε ακόμα πολύ μακριά από όσα το Ευρωκοινοβούλιο έκανε μέσα σε 3 μήνες σε σχέση με την αξιολόγηση της πολιτικής της τρόικα και γενικότερα της πολιτικής λιτότητας.
Η κυβέρνηση επιμένει ότι αυτά που γίνονται είναι μονόδρομος, «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Συνεχίζει να απορρίπτει οποιαδήποτε συζήτηση για εναλλακτικό σχέδιο. Χειρίζεται το θέμα κυρίως επικοινωνιακά, πιστεύοντας ότι ο θεός της επικοινωνίας και οι επικοινωνιακοί σχεδιασμοί μπορούν να καλύπτουν ή να εξαφανίζουν την πραγματικότητα. Κατά καιρούς θυμάται και την «αντιμνημονιακή» προϊστορία της και ο πρωθυπουργός «σχίζει το Μνημόνιο σελίδα – σελίδα».
Η αντιπολίτευση στις διάφορες εκδοχές της συγκεντρώνει όλα τα όχι και υπόσχεται άλλοτε ότι θα καταργήσει ή κομματιάσει το Μνημόνιο και άλλοτε ότι θα διαπραγματευθεί «με τους ευρωπαίους φίλους» μια πιο ισορροπημένη συνεργασία. Αν και όταν αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας θα βρει μπροστά της όλα τα προβλήματα αλλά τότε δεν θα υπάρχει χρόνος για να διαμορφωθεί ένα άλλο σχέδιο, οπότε ή θα ακολουθήσει έναν καταστροφικό δρόμο αυτοσχεδιασμών ή θα κάνει στροφή 180 μοιρών όπως έκανε ο «αντιμνημονιακός» Σαμαράς.
Είναι ανάγκη λοιπόν να ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, κοινωνικών και επαγγελματικών φορέων, πανεπιστημιακών, ενεργών πολιτών με στόχο να διαμορφωθεί από την περιφέρεια προς το κέντρο ένα σχέδιο διεξόδου από την κρίση που θα είναι κοινωνικά δίκαιο, θα συμβάλει στην αλλαγή της οικονομίας προς μια πιο βιώσιμη αλλά κοινωνικά και οικολογικά υπεύθυνη κατεύθυνση, θα θέσει ως βασική προτεραιότητα την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής αλλά και της δημιουργίας θέσεων εργασίας. Ο μόνος δρόμος για να βγούμε από την κρίση είναι να συμφωνήσουμε ως κοινωνία σε ένα νέο σχέδιο που θα αποτυπωθεί μετά και σε πολιτικό επίπεδο.
Όσο αποφεύγουμε να συζητήσουμε τι συγκεκριμένα πρέπει να γίνει, είναι σίγουρο ότι θα βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην κρίση, ότι και να λέει η κυβερνητική προπαγάνδα. Αλλά χωρίς εναλλακτικό σχέδιο που θα είναι ρεαλιστικό και σοβαρό και θα έχει την συνειδητή υποστήριξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας δεν υπάρχει πιθανότητα να πετύχει και οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση. Εντάξει, μπορεί να πείθεται με τα διάφορα διλήμματα κάθε φορά το εκλογικό σώμα να ψηφίζει το ένα ή το άλλο κόμμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι λύνεται κάποιο πρόβλημα.
Ναι, η χώρα χρειάζεται εναλλακτικό σχέδιο, χρειάζεται μια διαφορετική διακυβέρνηση, αλλά δεν μπορεί να επιμένουν τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία σε επικοινωνιακές και μόνο κινήσεις ή μέτωπα αντίστασης. Άλλο επικοινωνία, άλλο «όχι» κι άλλο διακυβέρνηση κι αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Είναι η ώρα των προγραμματικών συζητήσεων αλλιώς και οι προσκλήσεις για …διάλογο από διάφορες πλευρές είναι άλλη μια κίνηση επικοινωνιακού χαρακτήρα, έτσι κουβέντα να γίνεται...
Ανταλλαγή αλληλογραφίας για ...διάλογο μεταξύ των κομμάτων
Written by chrysogelos
Είναι δυνατόν μια ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι απαιτείται πολιτικός διάλογος μεταξύ των κομμάτων ακόμα και σε θέματα στα οποία διαφωνούν ριζικά; Όταν ταξίδευα ως ευρωβουλευτής των Πράσινων σε διάφορες περιοχές, με ρωτούσαν συχνά οι πολίτες πώς γίνεται και οι ευρωβουλευτές διαφορετικών πολιτικών ομάδων κάθονται και συζητάνε πολιτικά με πολιτισμένο τρόπο αλλά αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να συμβεί με βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου.
Ναι χρειάζεται να αναπτυχθεί μια κουλτούρα πολιτικού διαλόγου αλλά ο διάλογος αυτός δεν πρέπει να είναι μέρος επικοινωνιακών και μόνο σχεδιασμών. Επίσης, ο διάλογος δεν μπορεί να περιορίζεται μεταξύ των κομμάτων αλλά πρέπει να εμπλουτίζεται και με την συμμετοχή κοινωνικών και επαγγελματικών φορέων, πανεπιστημιακών, ενεργών πολιτών.
Στην σημερινή εποχή κρίσης ο πολιτικός διάλογος είναι απαραίτητος για να διαμορφωθεί από την περιφέρεια προς το κέντρο ένα εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση που θα είναι κοινωνικά δίκαιο, θα συμβάλει στην αλλαγή της οικονομίας προς μια πιο βιώσιμη αλλά κοινωνικά και οικολογικά υπεύθυνη κατεύθυνση, θα θέσει ως βασική προτεραιότητα την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής αλλά και της δημιουργίας θέσεων εργασίας. Ο μόνος δρόμος για να βγούμε από την κρίση είναι να συμφωνήσουμε ως κοινωνία σε ένα νέο σχέδιο που θα αποτυπωθεί μετά και σε πολιτικό ή και κυβερνητικό επίπεδο.
Όσο αποφεύγουμε να συζητήσουμε τι συγκεκριμένα πρέπει να γίνει, είναι σίγουρο ότι θα βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην κρίση. Αλλά χωρίς εναλλακτικό σχέδιο που θα είναι ρεαλιστικό και σοβαρό, και θα έχει την συνειδητή υποστήριξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας, δεν υπάρχει πιθανότητα να βγούμε από την κρίση.
Τα κόμματα, όχι όλα πάντως, αρχίζουν να τροποποιούν την τακτική τους σε θέματα διαλόγου μεταξύ τους. Εξ ανάγκης μάλλον αρχίζουν να βλέπουν με άλλο μάτι τον «διάλογο». Βλέπουμε τις τελευταίες μέρες πρωτοβουλίες από τα κόμματα με έναν καταιγισμό επιστολών και εμαιλ, αλλά και δηλώσεων για …διάλογο. Φαίνεται ότι σημαντικό ρόλο παίζει και η εσωκομματική κατάσταση των περισσοτέρων αλλά και η συνειδητοποίηση ότι ο κατακερματισμός ή η πολυμορφία του πολιτικού σκηνικού όπως καταγράφηκε και στις ευρωεκλογές δεν επιτρέπουν πλέον προσδοκίες αυτοδύναμης κυριαρχίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσκαλεί σε διάφορα μέτωπα (ΔΕΗ κα), αλλά δεν έχει προς το παρόν διάθεση να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για το δικό του σχέδιο εναλλακτικής διακυβέρνησης που θα πρέπει να απαντάει και στο ποια είναι η δική του πρόταση για την ενέργεια, για παράδειγμα. Επιμένει σε μέτωπα αντίστασης. Και καλεί σε διάλογο στην βάση προκαθορισμένων μετώπων δυνάμεις της «αριστεράς, της άκρας αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας καθώς και πατριωτικές δυνάμεις».
Η ΔΗΜΑΡ, μετά το σοκ των ευρωεκλογών, απέστειλε εσπευσμένα πρόσκληση σε «διάλογο για την κεντροαριστερά και για την διαμόρφωση μιας προοδευτικής κυβέρνησης της χώρας». Παρουσιάζει μάλιστα 12 προγραμματικά σημεία για τον διάλογο για την κεντροαριστερά. Η επιστολή είχε δυο εκδοχές, μία απευθύνονταν προς τον ΣΥΡΙΖΑ και μια προς τις υπόλοιπες δυνάμεις της «κεντροαριστεράς, της αριστεράς και της οικολογίας».
Το ΠΟΤΑΜΙ δημιούργησε μια, ασαφή τουλάχιστον προς το παρόν, 60μελή Επιτροπή Διαλόγου, χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν πρόκειται απλώς για μια συμβουλευτική προς τον επικεφαλής (Στ. Θεοδωράκη) Επιτροπή όπως προβλέπει το καταστατικό που υιοθετήθηκε από το συνέδριο (κάτι που προσωπικά δεν με ενδιαφέρει) ή είναι ένα γενικότερο φόρουμ διαλόγου με ανθρώπους που ΔΕΝ είναι ενταγμένοι στο ΠΟΤΑΜΙ (σε αυτή την δεύτερη εκδοχή απάντησα και εγώ θετικά, με δεδομένο ότι είμαι και παραμένω στους ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ- Αλληλεγγύη).
Το κόμμα «ΠΕΙΡΑΤΕΣ» έχει αναλάβει μια άλλη πρωτοβουλία διαλόγου, να καλέσει όλα τα μικρά κόμματα που έμειναν εκτός Βουλής να συνεργαστούν με στόχο να εκλέξουν εκπροσώπους (αφού συνολικά εκπροσωπούν το 16% του εκλογικού σώματος) στις επερχόμενες εθνικές εκλογές.
Είναι αλήθεια ότι και εμείς οι «ΠΡΑΣΙΝΟΙ-Αλληλεγγύη» προετοιμάζουμε τις δικές μας …επιστολές και προτάσεις για πολιτικό και κοινωνικό διάλογο αλλά για ένα σύνολο θεμάτων που απασχολούν την κοινωνία, όπως για παράδειγμα η ανεργία, οι ανασφάλιστοι, η υγεία, η μεταρρύθμιση της διοίκησης, η στροφή της οικονομίας προς πράσινη, κοινωνική, καινοτόμα κατεύθυνση, η προστασία του περιβάλλοντος, η ενέργεια κα. Και για να είναι ξεκάθαρη η στάση μας: μια πολιτική-προγραμματική συζήτηση για το πώς θα βγει η χώρα από την κρίση έχει πάντα ενδιαφέρον για μας, ένας προσχηματικός διάλογος για τα μάτια του κόσμου για να επιτευχθεί εσπευσμένα μια συμφωνία και να έχουμε κάποια ανταλλάγματα (βουλευτικές θέσεις, χρήματα, αποσπασμένους) ούτε μας ενδιαφέρει όπως έχουμε αποδείξει ούτε ανταποκρίνεται στις δικές μας αξίες και ήθος.
Το κλίμα λοιπόν άλλαξε και το επόμενο διάστημα προβλέπεται αύξηση της αλληλογραφίας κι ανταλλαγή προσκλήσεων για διάλογο. Υπάρχουν κατά τη γνώμη μας όμως μερικά προαπαιτούμενα:
- ο διάλογος δεν μπορεί να είναι γενικόλογος αλλά πρέπει να αφορά σε θέματα που ενδιαφέρουν την κοινωνία,
- δεν μπορεί να είναι ένα παιχνίδι επικοινωνιακών σχεδιασμών, αλλά ουσιαστικής προγραμματικής συζήτησης που θα διαρκέσει ένα χρονικό διάστημα και θα πάει σε βάθος,
- δεν μπορεί να αφορά μόνο σε κόμματα αλλά πρέπει να περιλάβει και κοινωνικούς – επαγγελματικούς φορείς, με δεδομένο πλέον ότι τα κόμματα δεν μπορούν να μονοπωλούν την διαμόρφωση πολιτικών.
Α, ναι, και κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται να σπαταληθεί πολύ χαρτί για τον διάλογο, η ανταλλαγή επιστολών μπορεί να γίνει ηλεκτρονικά.
Ας ξεκινήσουν, λοιπόν, οι χοροί. Όμως, ποια θέματα μπορεί να έχουν άμεση προτεραιότητα σε έναν δομημένο διάλογο είτε μέσα και μεταξύ θεσμικών κοινωνικών κι επαγγελματικών φορέων ή και πολιτικών κομμάτων; Εμείς προτείνουμε την έναρξη ενός ουσιαστικού πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου, όχι μόνο μεταξύ των κομμάτων ή μέρους των κομμάτων αλλά και με την αυτοδιοίκηση, τους κοινωνικούς και επαγγελματικούς φορείς ώστε να διαμορφωθεί από τα κάτω, με πραγματικούς πολιτικούς όρους, μέσα στην κοινωνία, ένα κοινωνικά δίκαιο, ισορροπημένο, βιώσιμο σχέδιο διεξόδου από την κρίση που θα έχει τέσσερεις άξονες:
(α) να πετύχουμε βελτίωση των δημοσιονομικών μέσα από άλλο δρόμο,
(β) να ενισχύσουμε την πραγματική οικονομία κάνοντας την κοινωνικά και οικολογικά υπεύθυνη και καινοτόμο, μια οικονομία που δημιουργεί θέσεις εργασίας και προστατεύει το περιβάλλον, ενισχύοντας μακροχρόνια την βιώσιμη ευημερία όλων,
(γ) να μειώσουμε τις διακρίσεις, τις ανισότητες και τις κοινωνικές διαφορές, επιτυγχάνοντας την σύγκλιση μεταξύ κοινωνικών ομάδων, περιοχών και περιφερειών,
(δ) να μεταρρυθμίσουμε την διοίκηση ώστε να είναι αποτελεσματική, σύγχρονη, ελάχιστα γραφειοκρατική και να λειτουργεί προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος.
Στο πλαίσιο αυτό προτεραιότητα – για λόγους επιβίωσης πολλών συμπολιτών μας -αποκτάει η ανάγκη δομημένου διαλόγου με πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς, περιφερειακά και κεντρικά, για την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής ως μέσο άμεσης εξισορρόπησης της βίαιης απώλειας εισοδημάτων και της αύξησης των ανισοτήτων μέσα στην κοινωνία.
Πρέπει να είναι σε όλους σαφές ότι ακόμα και με το πιο αισιόδοξο σενάριο «οικονομικής ανάκαμψης» δεν είναι εφικτό οποιαδήποτε κυβέρνηση να πετύχει υψηλά εισοδήματα για όλους και μάλιστα γρήγορα. Αντιθέτως, η βίαιη αφαίρεση εισοδημάτων πρέπει και μπορεί να εξισορροπηθεί πολύ γρήγορα από κοινωνικά και οικολογικά αγαθά (κυρίως υπηρεσίες), για να μπορούν όλοι/ες να ζούμε καλύτερα ακόμα και με λιγότερα χρήματα.
Με άλλα λόγια, εμείς προτείνουμε να συζητήσουμε για το πώς θα στραφούμε ως χώρα στην κοινωνική και οικολογική καινοτομία ως μέσο για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανθρώπινης, αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους. Πριν την κρίση τα πολιτικά κόμματα έδιναν έμφαση στην άνοδο του εισοδήματος ως εργαλείο για την διασφάλιση της ευημερίας. Ελάχιστη προσοχή δόθηκε στην δημιουργία ενός αποτελεσματικού, δημόσιου συστήματος υγείας για όλους, ή σε δημόσιες, αποτελεσματικές, οικολογικές συγκοινωνίες, στην οικολογική και αισθητική αναγέννηση των πόλεων, στην πρόσβαση στην ποιοτική εκπαίδευση, στην εξοικονόμηση ενέργειας ως στρατηγική επιλογή για την αντιμετώπιση της ενεργειακής φτώχειας κα. Οι διεκδικήσεις αφορούσαν, κυρίως, σε αύξηση μισθών, παροχή επιδομάτων και συντεχνιακές ρυθμίσεις που μετατρέπονταν σε εισόδημα.
Εκ των πραγμάτων αλλά και ως αποτέλεσμα μιας ουσιαστικής κριτικής απέναντι στα αίτια της χρεοκοπίας, ένα τμήμα της κοινωνίας συνειδητοποιεί ότι η ευημερία δεν μπορεί πλέον να ταυτίζεται με το εισόδημα και με την δυνατότητα του πολίτη να αγοράζει υπηρεσίες και αγαθά που έχουν στο μεταξύ καταστραφεί ή έχουν γίνει πολύ ακριβά εμπορεύματα (πχ υγεία, καθαρός αέρας, παιδεία, ξεκούραση-αναψυχή, πολιτισμός, βιώσιμη κινητικότητα).
Εμείς θέτουμε σε συζήτηση, λοιπόν, μια νέα στρατηγική, να ζουν οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι, καλύτερα μέσω της εξασφάλισης – συμπληρωματικά με ένα αξιοπρεπές εγγυημένο εισόδημα για όλους - νέων, καινοτόμων, αποτελεσματικών «κοινωνικών και περιβαλλοντικών υποδομών», δομών αλληλεγγύης και κοινωνικής συνοχής.
Τέλος, ας μην μπερδεύουμε τις προτάσεις για διάλογο με κινήσεις που διευκολύνουν την ανάληψη κάποιας καρέκλας. Με αφορμή τον διάλογο (!) μπορεί να ανοίξει η όρεξη για μεταγραφές και προσχωρήσει. Επίσης, κίνητρο για τον «διάλογο» μπορεί να είναι η φιλοδοξία για μια προσωπική ή μικρο-ομαδική «τακτοποίηση». Ο μανδύας «ιδεολογικής-πολιτικής συμφωνίας» έρχεται μετά να δικαιολογήσει – καλύψει την μετακίνηση. Ξέρουμε και ακούμε πολλά σχετικά. Εμάς τουλάχιστον δεν μας ενδιαφέρει «διάλογος» σε τέτοια βάση.
Η ελληνική πολιτική τάξη και μέρος της κοινωνίας πολώνονται άλλη μια φορά, αλλά στη βάση, πάλι, λανθασμένων διλημμάτων. Η όποια συζήτηση για τη ΔΕΗ με τον τρόπο που γίνεται αφορά – τουλάχιστον από άποψη πολιτικού διλήμματος - σε ένα μοντέλο που δεν έχει σχέση με την πραγματική κοσμογονία που συντελείται στα θέματα της ενέργειας [1].
Από άποψη περιεχομένου, η συζήτηση για τα ενεργειακά όπως εξελίσσεται μέχρι τώρα αφορά σε πρακτικές προηγούμενων δεκαετιών, ενώ δεν συνδέει με συνεκτικό τρόπο το συγκεκριμένο ενεργειακό θέμα («τι είδους ΔΕΗ;») με άλλα σχετικά θέματα που απασχολούν την κοινωνία (ενεργειακή φτώχεια, ΑΠΕ, κλίμα, περιβάλλον, υγεία κα). Κυβέρνηση και αντιπολίτευση τσακώνονται για τους δεινόσαυρους ενώ αυτοί πεθαίνουν, αλλά δεν έχουν κατανοήσει καν τη νέα «ενεργειακή βιοποικιλότητα», δηλαδή την «ενεργειακή μετάβαση», έναν οικολογικό και κοινωνικά υπεύθυνο - και όσο το δυνατόν πιο αποκεντρωμένο - τρόπο παραγωγής, μεταφοράς ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές αλλά και μέσω της εξοικονόμησης ενέργειας που αλλάζει τα πάντα.
Από άποψη διαδικασίας, η συμμετοχή των πολιτών σε μια κορυφαία έκφραση της δημοκρατίας, όπως είναι το δημοψήφισμα, δεν μπορεί να είναι υπόθεση κομματικών χειρισμών, και πολύ περισσότερο - με πρόσχημα τις συνταγματικές πρόνοιες – να μετατρέπεται σε ένα παιχνίδι ισχύος και κομματικών εντυπώσεων. Είναι σημαντικές οι επαφές μεταξύ πολιτικών αρχηγών (επιτέλους συζητάνε, έστω και τηλεφωνικά), αλλά, συγνώμη, δεν προετοιμάζονται έτσι δημοψηφίσματα και δεν μπορεί να κόμματα να ευτελίζουν την διαδικασία μετατρέποντάς την σε μια κομματική συνεννόηση ή διαφωνία. Θα μπορούσαν(με) να διδαχθούμε για το πώς οργανώνονται με πρωτοβουλία των πολιτών δημοψηφίσματα, αποφεύγοντας τη μετατροπή μιας σημαντικής έκφρασης άμεσης δημοκρατίας σε μια υπόθεση κομματικών χειρισμών, ακόμα και αν το συνταγματικό πλαίσιο δεν αφήνει πολλά περιθώρια.
Η σημασία του σωστού ερωτήματος
Αλλά πριν το δημοψήφισμα μεγάλη, μεγαλύτερη σημασία έχει η πολιτική συζήτηση για το θέμα που θα τεθεί σε δημοψήφισμα. Εντάξει να γίνει δημοψήφισμα, αλλά ποιο θα είναι το ερώτημα στο δημοψήφισμα; Σε τι θα (προσ)κληθούν να απαντήσουν οι πολίτες; Αν θέλουν να «διατηρηθεί το υπάρχον μοντέλο» ή αν συμφωνούν «να κλωνοποιηθεί το υπάρχον και να υπάρξει άλλος ένας, ιδιωτικός, κλώνος»; Το πολιτικό ερώτημα (ή και αυτό του δημοψηφίσματος) δεν μπορεί φυσικά να είναι του τύπου: «σε μια κρατική ΔΕΗ τα ορυχεία και οι μονάδες λιγνίτη ή θα κοπεί από αυτήν ένα κομμάτι για να στηθεί δίπλα της μια παρόμοια «ιδιωτική» ΔΕΗ». Το ερώτημα δεν μπορεί να είναι αποκομμένο από την ενεργειακή στρατηγική της χώρας, δεν μπορεί να βλέπουμε μόνο το κλαδί και να χάνουμε το δάσος. Μια πραγματικά σοβαρή μεταρρυθμιστική πολιτική, που όμως προς το παρόν κανένα κόμμα παλιό και νέο δεν διατυπώνει, θα ήταν να ανοίξει μια σοβαρή πολιτική συζήτηση για το σύνολο του ενεργειακού και στο τέλος αυτής της συζήτησης να ζητηθεί από τους πολίτες να εκφραστούν μέσα από ένα δημοψήφισμα για το ποιο στρατηγικό ενεργειακό σχέδιο υποστηρίζουν.
Η κυβέρνηση (με ορισμένους συμμάχους στα ΜΜΕ και στο οικονομικό πεδίο, λίγο πολύ γνωστούς σε όλους μας) προωθεί ένα σχέδιο που είναι φανερό ότι δίνει με ιδιαίτερα προνομιακούς όρους μέρος του παλιού ενεργειακού πακέτου (κυρίως λιγνιτορυχεία και λιγνιτικές μονάδες) σε κάποιον μεγάλο ενεργειακό παίχτη (γερμανική, γαλλική ή ιταλική επιχείρηση σε συνεργασία μάλλον με κάποιον ελληνικό όμιλο). Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί παραπλανητικά επιχειρήματα για να προωθήσει το σχέδιο της:
- Η «απελευθέρωση» έχει ήδη πραγματοποιηθεί νομοθετικά και πρακτικά (υπάρχουν ήδη ιδιωτικές μονάδες παραγωγής ενέργειας από φυσικό αέριο ή ΑΠΕ)
- Η πώληση της «μικρής» ΔΕΗ δεν πρόκειται να μειώσει το κόστος της ενέργειας έτσι κι αλλιώς.
- Η πώληση δεν θα δημιουργήσει συνθήκες για μείωση των τιμών στον καταναλωτή. Η πραγματική μείωση του κόστους για τον καταναλωτή μπορεί να προέλθει από προγράμματα εξοικονόμησης ενέργειας είτε ο καταναλωτής είναι βιομηχανία είτε είναι κάποιο νοικοκυριό. Τα ορυκτά καύσιμα στην πραγματικότητα στηρίζονται γενναία από φανερές ή κρυφές επιδοτήσεις, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως, κάτι που τελικώς μεταφέρει το κόστος στον καταναλωτή χωρίς όμως να το συνειδητοποιεί.
Έωλο είναι και το επιχείρημα περί «Μνημονιακής υποχρέωσης». Η κυβέρνηση πρώτα βάζει μια «ρύθμιση» στο Μνημόνιο και μετά επικαλείται το ότι η τρόικα απαιτεί την εφαρμογή της– «αυτή είναι επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης» είναι η μια πανομοιότυπη απάντηση που έδινε η Κομισιόν σε σειρά σχετικών ερωτήσεων μου (ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών νερού, νομοσχέδιο για ακτές – αιγιαλό κα).
Εξάλλου η πώληση της ΔΕΗ σύμφωνα ακόμα και με την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης – «με την πώληση θα συγκεντρωθούν τα αναγκαία χρήματα για να προχωρήσει η επιχείρηση στις επενδύσεις της» - δεν θα έχει δημοσιονομικό όφελος.
Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει, λοιπόν, ένα δίκιο να ασκεί κριτική στο συγκεκριμένο σχέδιο που επιδιώκει να επιβάλει με κάθε μέσο η κυβέρνηση. Αλλά από εκεί και πέρα εμφανίζεται ως μια κατεξοχήν συντηρητική πολιτική δύναμη, που υπερασπίζεται το παλιό μοντέλο, που έτσι κι αλλιώς συνδέεται με πολύ σοβαρά προβλήματα (συγκεντρωτική παραγωγή, ρύπανση, συνεισφορά στην υποβάθμιση της υγείας αλλά και στην αλλαγή του κλίματος, έλεγχος από κομματικά συστήματα).
Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης θα μπορούσε να ήταν μια καλή ευκαιρία για να παρουσιάσουν ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, το ΚΚΕ, οι ΑΝΕΛ, το ΠΟΤΑΜΙ το δικό τους, διαφορετικό – αν έχουν - ενεργειακό σχέδιο, και να πείσουν για αυτό. Υπάρχει, όμως, ένα τέτοιο σχέδιο; Φοβάμαι ότι κανένα από τα κόμματα δεν έχει μια ολοκληρωμένη πρόταση αλλά κινείται με βάση επικοινωνιακούς σχεδιασμούς ή τακτικισμούς.
Η αλλαγή ενεργειακού μοντέλου
Στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’50, όταν αποφασίστηκε να δημιουργηθεί μια μεγάλη κρατική εταιρία παραγωγής ενέργειας υπήρχαν κάπου 415 μικρές ή μεγαλύτερες μονάδες παραγωγής ενέργειας με ιδιοκτήτες έλληνες και ξένους. Τότε το οικονομικό και τεχνολογικό μοντέλο ανάπτυξης επένδυε στην βαριά βιομηχανία και απαιτούσε συγκεντρωτική παραγωγή και διανομή της ενέργειας, που βασίζονταν κυρίως στον λιγνίτη, το κάρβουνο, το πετρέλαιο. Όμως, όλα αλλάζουν στην οικονομία και στην ενέργεια τις τελευταίες δεκαετίες, κι αναμένεται να αλλάξουν ακόμα περισσότερο εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, τεχνολογικών εξελίξεων και μιας νέας οικονομικής πραγματικότητας. Μιλάμε για ένα διαφορετικό ενεργειακό μοντέλο σύμφωνα με το οποίο οι μονάδες ενέργειας που βασίζονται στο πετρέλαιο, το κάρβουνο και τον λιγνίτη κλείνουν σταδιακά και αντικαθίστανται από διάχυτα συστήματα παραγωγής ενέργειας από διαφορετικές και τοπικά διαθέσιμες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ενώ μεγάλο μέρος της παραγωγής και της διανομής αλλά και της εξοικονόμησης ενέργειας περνάει σε συνεταιρισμούς, πόλεις, δήμους, πολίτες, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
Κάποιες κοινωνίες συζητάνε ή έχουν δρομολογήσει την λεγόμενη «ενεργειακή μετάβαση», την σταδιακή αλλά πλήρη έξοδο από τα ορυκτά καύσιμα και την πυρηνική ενέργεια [2] αλλά και την αποκεντρωμένη παραγωγή και διανομή ενέργειας. Το Βέλγιο, για παράδειγμα, που άλλοτε ήταν κέντρο προσέλευσης μεταναστών από τον ευρωπαϊκό κυρίως νότο, για να δουλέψουν στα ορυχεία κάρβουνου, σήμερα διαθέτει ένα εκτεταμένο δίκτυο …μουσείων και χώρων ξενάγησης γύρω από την εξόρυξη κάρβουνου. Χώρες όπως η Δανία και Γερμανία έχουν θέσει φιλόδοξους στόχους για σταδιακή έξοδο από τα ορυκτά καύσιμα, ενώ μέχρι το 2050 ο ενεργειακός σχεδιασμός της ΕΕ προβλέπει μείωση των εκπομπών αερίων που αλλάζουν το κλίμα κατά 80-95%. Στη Γερμανία πάνω 2.000.000 είναι οι παραγωγοί ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας – νοικοκυριά, αγρότες, ενεργειακοί συνεταιρισμοί, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όχι οι μεγάλες επιχειρήσεις, όπως θα πίστευε κάποιος [3]. Μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί πάνω από 2.400 ενεργειακοί συνεταιρισμοί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ καθημερινά δημιουργούνται νέοι [4]. Ακόμα και στις ΗΠΑ για πρώτη φορά προωθείται από τον πρόεδρο Μπ. Ομπάμα ένα εκτεταμένο πρόγραμμα μείωσης κατά 30% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα από τις μονάδες κάρβουνου [5], [6] ενώ συντελούνται σημαντικές αλλαγές και στην βάση της αμερικάνικης κοινωνίας, κάποτε αδιανόητες, όπως η εξοικονόμηση ενέργειας, η αποφυγή χρήσης ΙΧ αυτοκινήτου, η στροφή στην πράσινη ενέργεια [7].
Ένα τρίτο, εναλλακτικό ενεργειακό μοντέλο, οικολογικό, κοινωνικό, ισορροπημένο
Τόσο η νεοφιλελεύθερη εκδοχή της πολιτικής για την ενέργεια που ακολουθείται στη χώρα μας από την σημερινή κυβερνητική συνεργασία, όσο και η εκδοχή του κρατικά ελεγχόμενου μοντέλου παραγωγής και διανομής της ενέργειας (που εκφράζεται από το σύνολο της σημερινής αντιπολίτευσης) είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος μιας αποτυχημένης πολιτικής που στρέφει τη συζήτηση σε διλήμματα του παρελθόντος, αντί να προωθεί οικολογικά και κοινωνικά καινοτόμες πολιτικές, αξιολογώντας τις εξελίξεις σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο, προσαρμόζοντας τα υπάρχοντα καλά παραδείγματα στις ελληνικές συνθήκες.
Η δική μας πρόταση [8] αφορά σε ένα νέο ενεργειακό μοντέλο που θα είχε ταυτοχρόνως ευνοϊκές επιπτώσεις στο περιβάλλον, στην οικονομία, στην απασχόληση και στα δημόσια οικονομικά. Αφορά στηδημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων μικρών “ΔΕΗ” από δήμους, πολίτες, συνεταιρισμούς και μικρομεσαίες επιχειρήσεις που θα παράγουν, όμως, την ενέργεια αποκλειστικά από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, κατά βάση αποκεντρωμένα, ενισχύοντας έτσι την ενεργειακή μετάβαση και συμμετέχοντας σε μια παγκόσμια ειρηνική ενεργειακή επανάσταση. Αλλά και στην ανάπτυξη ενός νέου μοντέλου διάθεσης της ενέργειας μέσω των λεγόμενων «έξυπνων δικτύων» (smartgrids), που προσφέρουν λύσεις για αποθήκευση ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, εξισορρόπηση της ένταξης της ενέργειας από τις ανανεώσιμες πηγές στα δίκτυα αλλά και βελτιστοποίηση της χρήσης ενέργειας, αποκέντρωση της παραγωγής ενέργειας, καθώς και κατανάλωση αποκλειστικά παραγόμενης τοπικά ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές μέσω της δημιουργίας μικρομεσαίων αλλά και συνεταιριστικών κοινωνικών επιχειρήσεων.
Ο λιγνίτης είναι μια πρώτη ύλη που χρησιμοποιήθηκε σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό, παραγωγικό πλαίσιο. Σήμερα είμαστε αναγκασμένοι για πολλούς λόγους να περάσουμε σε ένα άλλο ενεργειακό μοντέλο. ΔΕΝ είμαστε υποχρεωμένοι να πουλήσουμε μέρος των λιγνιτορυχείων και των λιγνιτικών μονάδων σε ένα ισχυρό ενεργειακό παίχτη.
Να προετοιμάσουμε την ενεργειακή και οικονομική μετάβαση
Η μετάβαση σε μια νέα ενεργειακή εποχή θα αλλάξει όχι μόνο τον τρόπο που παράγεται ή διανέμεται η ενέργεια αλλά και την ζωή και την εργασία χιλιάδων ανθρώπων. Επομένως θα πρέπει να είναι σχεδιασμένη ώστε να βοηθήσει όλους να ζήσουν καλύτερα, συμπεριλαμβανομένων όσων είναι εργαζόμενοι σήμερα στη ΔΕΗ, στα ορυχεία, στον κύκλο των ορυκτών καυσίμων. Είναι απαραίτητο ένα κίνημα από τη βάση της κοινωνίας και στην Ελλάδα που θα στηρίξει πραγματικά την «ενεργειακή μετάβαση» στη χώρα μας. Ένα κίνημα ενεργειακής μετάβασης πρέπει να συνεργαστεί με τους φορείς περιοχών που σήμερα εξαρτώνται από τον λιγνίτη και να ανοίξει ουσιαστικό διάλογο για ένα στρατηγικό σχεδιασμό που θα αφορά και στην οικονομική μετάβαση περιοχών, όπως η Δυτ. Μακεδονία, που εξαρτώνται σήμερα σε μεγάλο βαθμό από τον λιγνίτη αλλά και στη δημιουργία θέσεων εργασίας για το σύνολο των εργαζομένων, ώστε να μην μείνουν άνεργοι λόγω της μετάβασης σε μια νέα ενεργειακή εποχή.
Η μετάβαση δεν θα γίνει σε μια νύχτα, αλλά από την άλλη όσο περνάνε τα χρόνια χωρίς να σχεδιάζονται οι κατάλληλες πολιτικές και να λαμβάνονται τα κατάλληλα μέτρα, τόσο οι αλλαγές θα είναι πιο απότομες, και θα αλλάζουν βίαια τη ζωή των ανθρώπων. Η υπεράσπιση, λοιπόν, του λιγνίτη και της κεντρικά ελεγχόμενης, παραγόμενης και διανεμόμενης ενέργειας είναι ανιστόρητη, έστω κι αν χρησιμοποιεί «φιλολαϊκά» επιχειρήματα. Μπορεί να καθυστερήσει την προετοιμασία της ενεργειακής μετάβασης και να αφήσει τους εργαζόμενους και τις τοπικές κοινωνίες απροετοίμαστες για την νέα εποχή που είναι πλέον εδώ, ότι έγινε δηλαδή και με το υπερβολικό χρέος, την χρεοκοπία της χώρας, την διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος και της παραγωγικής βάσης της χώρας.
Έχουμε ανάλογα ιστορικά παραδείγματα, περιοχές που δεν προετοιμάστηκαν για την εγκατάλειψη των ορυχείων κάρβουνου και των μονάδων παραγωγής ενέργειας από το κάρβουνο, και έζησαν την βίαιη κατάρρευση. Από την άλλη έχουμε και καλά παραδείγματα, περιοχές που προετοίμασαν την μετάβαση στη νέα εποχή. Είναι σημαντικό, λοιπόν, οι εργαζόμενοι στα λιγνιτορυχεία και στη ΔΕΗ, η αυτοδιοίκηση και η κοινωνία των πολιτών να αξιοποιήσουν διαθέσιμους ευρωπαϊκούς πόρους από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Συνοχής και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης για την σταδιακή και κοινωνικά ισορροπημένη μετάβαση στη νέα εποχή.
Υπερασπίστηκα ως εισηγητής εκ μέρους των Πράσινων τη δυνατότητα να χρηματοδοτηθεί από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Συνοχής η αποκατάσταση ορυχείων, η εξοικονόμηση ενέργειας και η προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και στις κατοικίες.. Είναι εφικτή, λοιπόν, η μετάβαση και των λιγνιτικών περιοχών σε μια νέα εποχή, αξιοποιώντας την προϋπάρχουσα εμπειρία και καλές πρακτικές από το Βέλγιο και τη Γερμανία που προετοίμασαν την μετάβαση.
Από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης μπορεί επίσης να υποστηριχθεί η χρηματοδότηση της ενεργειακής μετάβασης της περιοχής από το μοντέλο του λιγνίτη προς την εποχή της αποτελεσματικής χρήσης της ενέργειας, καθώς και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, συμπεριλαμβανομένης της διερεύνησης της δυνατότητας παραγωγής ενέργειας αξιοποιώντας την γεωθερμία από τις πολλές στοές των λιγνιτορυχείων [9]
Παραπομπές:
[1] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2012-01-26-17-17-39-594/deltia-typou/item/3760-energy-revolution
[2] http://en.wikipedia.org/wiki/Energy_transition
[3] http://www.energiegenossenschaften-gruenden.de/hintergrund.html
[4] http://www.rescoop.eu/rescoop-map
[5] http://ecowatch.com/2014/06/02/obama-epa-carbon-climate-change/
[6] http://time.com/2806697/obama-epa-coal-carbon/
[7] EarthPolicyInstitute, LesterBrown, ομιλία του Ευρωκοινοβούλιο, Ιούνιος 2014
[8] http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/energy%20GE.pdf
[9] http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/greening%20GE.pdf
Ν. Χρυσόγελος: Ολοκλήρωση της θητείας ως ευρωβουλευτής Πράσινων
$this->embedVideo("ORjdoLAkdC8")
Στις 1 Ιουλίου 2014 ολοκληρώθηκε η θητεία μου ως ευρωβουλευτής των Πράσινων, με την συμπλήρωση παράλληλα περίπου 2.5 χρόνων παρουσίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τον μόνο εκλεγμένο ευρωπαϊκό θεσμό, που αντανακλά τις διαθέσεις και εξελίξεις στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Το μόνο εκλεγμένο θεσμικό ευρωπαϊκό όργανο, το Ευρωκοινοβούλιο έχει πλέον πολύ σοβαρές αρμοδιότητες, συν-νομοθετεί και συναποφασίζει για πάνω από το 85% των ευρωπαϊκών υποθέσεων, δεν είναι μόνο ένα όργανο διαβούλευσης, άσκησης κοινοβουλευτικού ελέγχου ή κατάθεσης ψηφισμάτων χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου τόσο προς τους/τις συνεργάτες/τιδες που βοήθησαν να πραγματοποιηθεί ένα σημαντικό έργο αυτά τα 2,5 χρόνια [1] αλλά και προς όσες και όσους - από διάφορες περιοχές της χώρας αλλά και διάφορες χώρες - συμμετείχαν σε εκδηλώσεις, ημερίδες, συνέδρια, εργαστήρια, συναντήσεις, εκδόσεις, δημιουργικό διάλογο για να αναδείξουμε λύσεις και προτάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Το Ευρωκοινοβούλιο, αν και λίγοι το γνωρίζουν, είναι ένας χώρος σημαντικού δημοκρατικού διαλόγου, όχι μόνο των ευρωβουλευτών μεταξύ τους αλλά και με την κοινωνία των πολιτών. Μακάρι η Ελληνική Βουλή και τα Περιφερειακά και Δημοτικά Συμβούλια να μπολιαστούν από την δημοκρατική κουλτούρα που κυριάρχησε στο Ευρωκοινοβούλιο τουλάχιστον όπως το γνώρισα εγώ. Μακάρι στο νέο Ευρωκοινοβούλιο να μην κυριαρχήσει ο απομονωτισμός και ένας λόγος καταστροφικός που θα οδηγήσει στην διάλυση της Ευρώπης, σε μια εποχή που χρειαζόμαστε περισσότερη, πιο κοινωνική, αλληλέγγυα και δημοκρατική Ευρώπη.
Οι Πράσινοι και η αλληλεγγύη προς την ελληνική κοινωνία
Όταν ανέλαβα στο Ευρωκοινοβούλιο στις 2/2/2012, η κρίση είχε προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις και η Ευρώπη είχε αλλάξει πολύ. Η Ομάδα των Πράσινων, στην οποία συμμετείχα ενεργά, είχε από την αρχή εκφράσει την αλληλεγγύη της στην Ελληνική κοινωνία και είχε ασκήσει σκληρή κριτική στην ισοπεδωτική λιτότητα. Η ύπαρξη Έλληνα πράσινου ευρωβουλευτή συνέβαλε σε αυτό. Η αλληλεγγύη εκφράστηκε έμπρακτα με παρεμβάσεις στο Ευρωκοινοβούλιο όχι μόνο από τους συμπροέδρους της Ομάδας μας και εμένα αλλά και από πολλούς πράσινους ευρωβουλευτές, με κάθε ευκαιρία. Αναδείχθηκε με διατύπωση 7 πολιτικών προτάσεων για αλλαγή της άδικης και καταστροφικής πολιτικής, με επισκέψεις του Ντάνυ Κον Μπεντίτ, της Ρεβέκκα Χαρμς αλλά και άλλων πράσινων ευρωβουλευτών στην Ελλάδα, με την υποχρέωση της τρόικα σε λογοδοσία στο Ευρωκοινοβούλιο, με εκθέσεις και δημόσιες τοποθετήσεις [2]. Από την αρχή της συμμετοχής μου στην Ομάδα των Πράσινων δουλέψαμε μαζί κι αποτελεσματικά για να προβάλλουμε ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση, σε στενή συνεργασία με την κοινωνία των πολιτών και τους επαγγελματικούς φορείς [3].
Περιφερειακή ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή
Ως Ευρωβουλευτής των Πράσινων αλλά και αντιπρόεδρος της Επιτροπής Περιφερειακής Ανάπτυξης επικέντρωσα την δουλειά μου τόσο μέσα στο ευρωκοινοβούλιο όσο και εκτός ευρωκοινοβουλίου στα θέματα περιφερειακής ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής [4], με ιδιαίτερη έμφαση στις νησιωτικές και ορεινές περιοχές, την μακροχρόνια χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας και τη στροφή της προς πράσινη κατεύθυνση καθώς και στην άρση των ανισοτήτων μεταξύ των περιφερειών και στην ενίσχυση του ρόλου της αυτοδιοίκησης στη διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου περιφερειακής ανάπτυξης και συμμετοχικής δημοκρατίας. Εργάστηκα συστηματικά, μαζί με τους άλλους πράσινους ευρωβουλευτές, για το πρασίνισμα των Ευρωπαϊκών Διαρθρωτικών και Επενδυτικών Ταμείων. Ως εισηγητής εκ μέρους των Πράσινων στα θέματα του Ευρωπαϊκού Ταμείου Συνοχής καθώς και του Ευρωπαϊκού Ταμείου Αλληλεγγύης συνέβαλα με εισηγήσεις, διάλογο με φορείς κι ευρωβουλευτές, κατάθεση τροπολογιών, τεκμηρίωση, σε σημαντικές αλλαγές στους νέους κανονισμούς τους [5]. Όλη η Ομάδα των Πράσινων πετύχαμε να κάνουμε περισσότερο κοινωνικά και οικολογικά τα κυριότερα ευρωπαϊκά Ταμεία [6] με στόχο την βελτίωση της ζωής των πολιτών και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, ιδιαίτερα σε πράσινους και κοινωνικούς τομείς.
$this->embedVideo("x065aqYceyQ")
Περιβάλλον, βιοποικιλότητα, απασχόληση, οικολογική καινοτομία
Ως Ευρωβουλευτής των Πράσινων αλλά κι αναπληρωματικό μέλος της Επιτροπής Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Ασφάλειας Τροφίμων συνεργάστηκα με επιστημονικούς, περιβαλλοντικούς και κοινωνικούς φορείς για την προστασία του περιβάλλοντος και την ποιότητα ζωής των πολιτών [7]. Προσπάθησα να συμβάλλω σε μια πολιτική και σε ευρωπαϊκή στήριξη της υπεύθυνης αλιείας και μιας υπεύθυνης θαλάσσιας στρατηγικής [8]. ‘Ήμουν συντάκτης έκθεσης για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Θάλασσας κι Αλιείας, καθώς και υπεύθυνος εκ μέρους των Πράσινων σε θέματα Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού, βιο-οικονομίας, Οικολογικής καινοτομίας. Πήρα μαζί με άλλους πράσινους ευρωβουλευτές και φορείς πρωτοβουλίες για τις μέλισσες, την αποτροπή των Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών, την ανάπτυξη στρατηγικής για μηδενικά απόβλητα, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης των πλαστικών μιας χρήσης [9], την αποτελεσματική χρήση των πρώτων υλών [10] τη βιώσιμη διαχείριση και προστασία των υδατικών πόρων [11]. Αγωνίστηκα μαζί με εκατομμύρια πολίτες για την προστασία του κλίματος, την στροφή προς την εξοικονόμηση ενέργειας και την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας με τρόπο που να στηρίζουν τοπική οικονομία και απασχόλησή [12]. Κεντρική επιλογή μου ήταν η ανάδειξη της σημασίας της προστασίας του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας, όχι μόνο ως προϋπόθεση για την επιβίωση των κοινωνιών αλλά και ως εργαλείο για αλλαγή της οικονομίας και δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας [13], για την σημασία της οικολογικής καινοτομίας και της «βιομηχανικής συμβίωσης» ως εργαλεία ανανέωσης της οικονομίας και εξόδου από την κρίση, όχι μόνο αντιμετώπισης των αυξανόμενων περιβαλλοντικών προβλημάτων ( σπατάλη φυσικών πόρων, αύξηση του όγκου των αποβλήτων, έντασης των συγκρούσεων γύρω από τους φυσικούς κι ενεργειακούς πόρους, κλιματική αλλαγή κα).
Κοινωνική, αλληλέγγυα, συνεργατική οικονομία 
Δεν ήταν τυχαία επιλογή μου να στηρίξω πολύπλευρα την ανάπτυξη της κοινωνικής, συνεργατικής κι αλληλέγγυας οικονομίας [14], εναλλακτικών μορφών χρηματοδότησης αλλά και ανάπτυξη του συνεταιριστικού τραπεζικού τομέα και του ελέγχου του τραπεζικού συστήματος. Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε τα βάρη – οικονομικά,, δημοσιονομικά, περιβαλλοντικά και κλιματικά – στους νέους, γι αυτό συνειδητά επικέντρωσα σε πολιτικές για νέους, αλλά μαζί με τους νέους [15].
Συνεχίζουμε…
Ο χρόνος κύλησε πολύ γρήγορα, ιδιαίτερα αν δουλεύεις με τους ρυθμούς που απαιτεί το κοινοβούλιο. Η εμπειρία στο ευρωκοινοβούλιο δεν πρόκειται να χαθεί, παρά το γεγονός ότι οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ – Αλληλεγγύη. Δημιουργία. Οικολογία δεν εκλέξαμε ευρωβουλευτή. Η στενή συνεργασία με την Ομάδα των Πράσινων θα συνεχιστεί γιατί στηρίζεται στην αλληλοεκτίμηση αλλά και στην δέσμευση σε αξίες, ιδιαίτερα σε θέματα δημοκρατίας, δικαιωμάτων, κοινωνικής αλληλεγγύης, κοινωνικής συνοχής, περιφερειακής ανάπτυξης, κοινωνικής οικονομίας [16].
Η υπεράσπιση αξιών ήταν ο λόγος που με ανάγκασε να εγκαταλείψω τους Οικολόγους Πράσινους όταν πλέον εξελίχθηκαν – δυστυχώς και παρά τις προσπάθειες πολλών μελών να αποτραπεί κάτι τέτοιο- σε έναν κομματικό μηχανισμό σαν όλους τους άλλους, με ίντριγκες, εσωστρέφεια, αγώνα για την καρέκλα, απουσία από τις πραγματικές κοινωνικές και πολιτικές παρεμβάσεις.
Σε αυτή την εποχή κρίσης δοκιμάζονται και οι προσωπικοί κανόνες δεοντολογίας και πολιτικής ηθικής, που μπορεί να συμβάλουν στην αναζωογόνηση της δημοκρατίας. Επιδιώκοντας να είμαι συνεπής σε όσα υποστηρίζω πολιτικά, απέφευγα προνόμια που δεν είχαν σχέση με το ρόλο του ευρωβουλευτή, δεν πήρα κοινοβουλευτικό αυτοκίνητο ή οδηγό, που παραχωρεί στους ευρωβουλευτές η ελληνική Βουλή, είχα επιλέξει να ταξιδεύω πάντα με τα πιο οικονομικά εισιτήρια, και επιδίωξα από το 50% του μισθού μου να ενισχύονται, σε αυτή τη δύσκολη εποχή, πρωτοβουλίες κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής.
Προσωπικές μεταγραφές για να συνεχίσω να έχω μια καριέρα με κάθε αντίτιμο ούτε επιδίωξα ούτε με ενδιαφέρουν. Με ενδιαφέρουν πολιτικές που βοηθούν στη λύση των προβλημάτων των πολιτών, όχι πολιτικές που συγκροτούνται μόνο στη βάση της καταγγελίας ή επικοινωνιακών κινήσεων. Θα συνεχίσω να είμαι κοινωνικά ενεργός πολίτης, αλλά και πολιτικά δραστήριος, στη βάση αξιών και με στόχο την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος, της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων [17] και θα συμμετέχω ατομικά και συλλογικά – μέσα από τους ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ. Αλληλεγγύη. Δημιουργία. Οικολογία σε πολιτικό και προγραμματικό διάλογο με δυνάμεις και χώρους που μπορεί να συνεισφέρουν σε λύσεις.
$this->embedVideo("-7icGC8kUAk")
Με αξίες, πολιτικές προτάσεις, κοινωνικές παρεμβάσεις
Η βαθιά κρίση της χώρας δεν είναι τόσο οικονομική ή δημοσιονομική αλλά κυρίως αξιακή και πολιτική – κοινωνική. Πολύ συχνά δεν τολμάμε ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα να δούμε τα λάθη και τα προβλήματα που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία για να τα αλλάξουμε, προτιμάμε να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί, όπως τις τεράστιες εξοπλιστικές δαπάνες 1974-2012 που οδήγησαν όχι μόνο σε τεράστια σπατάλη πόρων αλλά και σε μεγάλη διαφθορά [18] ή να μοιράζουμε υποσχέσεις που ξέρουμε ότι δεν θα τηρηθούν. Κι όμως περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η δέσμευση σε προγράμματα και λύσεις. Δεν είναι λοιπόν σημαντικό μόνο το ποιος θα κατέχει την διακυβέρνηση της χώρας ή ποιος είναι στην αντιπολίτευση αλλά και ποιες είναι οι προτάσεις και οι αξίες που εκπροσωπούνται από κάθε πολιτική δύναμη.
Και δυστυχώς η χώρα είναι αλλού, με ευθύνη του πολιτικού συστήματος, παλιού και νέου, των κυκλωμάτων εξουσίας και των περισσότερων ΜΜΕ. Κι όμως, όποιος μπορεί να σκεφτεί με λογικό τρόπο και βλέπει γύρω του, καταλαβαίνει ότι θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει πολλά για να βγούμε από την κρίση με ενισχυμένη τη δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή, με μια καινοτόμα, βιώσιμη και υπεύθυνη οικονομία, με μια αναζωογονημένη κι αποτελεσματική διοίκηση, με ένα ορθολογικό, ανανεωμένο δημιουργικό πολιτικό σύστημα, με πολίτες που θα ζουν καλά ακόμα και αν έχουν μικρότερο εισόδημα.
Υπάρχει, πάντα η ελπίδα, και αυτή γεννιέται μέσα στην κοινωνία, αν και συχνά δεν εκφράζεται πολιτικά και περισσότερο εκλογικά.
Παραπομπές
και http://www.chrysogelos.gr/index.php/2012-01-26-17-13-36-593/paremvaseis
[3] http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/economy%20GE.pdf
[5] http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/greening%20GE.pdf
[7] http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/employment%20GE.pdf
[8] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3668-fisheries-and-maritime
[9] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3671-waste-management
[12] http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/energy%20GE.pdf
[13] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3672-employment-labour
[14] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3673-social-economy
και http://www.socialcooperatives.gr/
[15] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3677-youth-policies και http://www.youth-employment.gr/
[16] http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/review%20GE.pdf
[17] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3682-respect-rights
http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/migration%20GE.pdf
[18] http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3679-armaments-expenditure
