Μέχρι σήμερα 20 καταδίκες στελεχών και μελών της Χρυσής Αυγής για ρατσιστικές επιθέσεις, ανθρωποκτονίες, δολοφονίες, παράνομη οπλοφορία,  προτροπή σε πράξεις ρατσιστικής βίας, εμπρησμούς,  http://goldendawnwatch.org/?p=1333

Συμπληρώθηκαν δυο χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Είναι αλήθεια ότι η δολοφονία του Παύλου έκανε τη διαφορά. Η μεγάλη ανοχή την οποία έδειχναν τμήματα του πολιτικού συστήματος αλλά και οι αρχές όχι απλώς στην ρατσιστική ρητορική της ΧΑ αλλά και στην ρατσιστική και εγκληματική πρακτική της άρχισε να μην γίνεται ανεκτή από τμήματα της κοινωνίας. «Είχαν ξεπεραστεί τα …όρια».

Μπορεί, όμως, ο ρατσισμός να γίνεται ανεκτός «μέχρι κάποιων ορίων»; Η απάντηση είναι απλούστατα ΟΧΙ. Γιατί όταν ριζώσει ο ρατσισμός, δύσκολα ξεριζώνεται. Της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα είχαν προηγηθεί ρατσιστικές επιθέσεις με μαχαίρια και ρόπαλα, επιθέσεις σε μεμονωμένους κυρίως μετανάστες (τους χάραζαν στο στήθος τη σβάστικα ή άλλα σύμβολα των νεοναζί και τους πέταγαν στο δρόμο), οργάνωναν επιθέσεις σε σπίτια, στέκια, στο δρόμο κακοποιώντας όποιον κι όποια θεωρούσαν ότι δεν ήταν «καθαρός» έλληνας.

Παρά τις καταγγελίες – όχι εύκολο πάντως με δεδομένο ότι τα θύματα φοβόντουσαν – οι αρχές αλλά και μέρος του κομματικού συστήματος έκλεινε τα μάτια. Θεωρούσαν ότι η ΧΑ και οι ρατσιστές «έκαναν μια βρώμικη δουλειά που ήταν όμως απαραίτητη για να φοβούνται οι μετανάστες και να μην έρχονται πολλοί από αυτούς στη χώρα μας». Ε, καμιά φορά τα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων «μπορούν …προσωρινά να παραβλέπονται», θεωρούσαν οι ανόητοι…

Το τέρας μεγάλωσε  επειδή γύρω οι πολλοί αδιαφορούσαν, μετανάστες είναι τα θύματα σου έλεγαν. Ακόμα και όταν χτυπούσαν έλληνες (για παράδειγμα έναν κρητικό γιατί τον πέρασαν για πακιστανό επειδή ήταν πολύ μαυρισμένος, μια ξανθιά κυρία γιατί την πέρασαν για βορειο-ευρωπαία κα), οι νεοναζιστικές και ρατσιστικές αυτές επιθέσεις αντιμετωπίστηκαν ως ένα «μικρό λάθος».

Με αυτά κι αυτά, ακόμα και η ανακάλυψη όπλων σε σπίτια ή αυτοκίνητα χρυσαυγιτών αντιμετωπίστηκε ως μια υπόθεση «ρουτίνας». Ε, και τι έγινε. Οι αποκαλύψεις για διασυνδέσεις με τον υπόκοσμο και με μπράβους που πουλάνε προστασία δεν άλλαξαν την ατμόσφαιρα.

 Ήρθε έτσι η δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν, ενός πακιστανού που επέβαινε σε ποδήλατο και χτυπήθηκε με στιλέτα μέχρι θανάτου από δυο παλληκαράδες, τον Λιακόπουλο και τον Στεργιόπουλο, που αποδείχτηκε ότι είχαν κι αυτοί σχέση με την ΧΑ. Οι δυο τους επέβαιναν σε μοτοσυκλέτα, έκλεισαν τον Σαχζάτ Λουκμάν και τον ανάγκασαν να κατέβει από το ποδήλατο και τον μαχαίρωσαν πολλές φορές σε σημεία που δεν άφηναν αμφιβολία ότι θα τον άφηναν νεκρό. Μετά προσπάθησαν να εξαφανιστούν. Για άλλη μια φορά είχε γίνει απόπειρα να παρουσιαστεί η υπόθεση  ως μια συμπλοκή μετά από τροχαίο και «διαπληκτισμό»!

Μετά από 17 μήνες, δημοσιεύτηκε στις 17/9/2015, η απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Αθηνών για τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν που αποφαίνεται  ότι το κίνητρο των 2 δολοφόνων του Σαχζάτ Λουκμάν, δηλαδή του Λιακόπουλου και του Στεργιόπουλου, ήταν ρατσιστικό. Το δικαστήριο κάνει χρήση της διάταξη του άρθρου 79 παρ. 3 ΠΚ που ορίζει το ρατσιστικό κίνητρο ως επιβαρυντική περίσταση κατά την επιμέτρηση της ποινής (πλέον άρθρο 81Α για το “ρατσιστικό έγκλημα”).

 Η απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Αθηνών αναφέρει:

“Οι κατηγορούμενοι αντιλαμβανόμενοι την αλλοδαπότητα του προπορευόμενου ποδηλάτη και εμφορούμενοι από ρατσιστικό μένος εναντίον του προσπέρασαν ελαφρώς από δεξιά το ποδήλατο στο οποίο επέβαινε, αποκόπτοντάς του την πορεία. Ο αλλοδαπός σταμάτησε και κατέβηκε από το ποδήλατό του και ο εκ των κατηγορουμένων Διονύσιος Λιακόπουλος, συνοδηγός στην προαναφερόμενη μοτοσικλέτα, κινήθηκε προς το μέρος του και με ένα στιλέτο πεταλούδα που έφερε μαζί του έπληξε τον ως άνω αλλοδαπό με ένα θανατηφόρο χτύπημα στο στήθος. Ακολούθως, ο δεύτερος κατηγορούμενος, Χρήστος Στεργιόπουλος, με ένα στιλέτο που έφερε μαζί του κινήθηκε προς τον αλλοδαπό, που ήδη τραυμάτισε θανάσιμα ο συγκατηγορούμενός του, και τον έπληξε και αυτός με έξι χτυπήματα στη σπονδυλική στήλη, την πλάτη, τη δεξιά περιμασχαλιαία χώρα και το δεξιό βραχίονα…

Επιπλέον, η ανθρωποκτόνος πρόθεση των κατηγορουμένων, οι οποίοι από κοινού αφαίρεσαν τη ζωή του LUQMAN SHEHZAD  γνωρίζοντας την πράξη στην οποία προβαίνουν με την πλήξη του θύματος 7 φορές σε ευαίσθητα και ζωτικά σημεία του σώματος του και επιθυμώντας την καταστροφή της ζωής ενός αγνώστου σε αυτούς ανθρώπου λόγω της διαφορετικότητας των εξωτερικών του χαρακτηριστικών, της εθνικής του καταγωγής και της θρησκείας του επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι δεν υπήρξε εκ μέρους του θύματος οποιαδήποτε μορφή πρόκλησης είτε λεκτική… είτε έμπρακτη…

… η κατοχή 4 σελίδων με την αναγραφή ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ www.XAgr.net – ΛΑΪΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και 117 φυλλαδίων με την αναγραφή “ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ” εκ μέρους του πρώτου κατηγορουμένου και συνακόλουθα η ύπαρξη των ακραίων πολιτικών πεποιθήσεών του δεν αρκεί από μόνη της για να προσδοθεί ρατσιστικός χαρακτήρας στην αξιόποινη συμπεριφορά αμφοτέρων των κατηγορουμένων, όμως οι ειδικές περιστάσεις υπό τις οποίες τελέστηκε το έγκλημα (επίθεση από υπέρτερους αριθμητικά δράστες – μεταμεσονύκτια ώρα – κατά αγνώστου ανθρώπου που στοχοποιήθηκε ως Πακιστανός μετανάστης, με τη χρήση μαχαιριών, σε περιοχή που συχνάζουν αλλοδαποί μετανάστες και είναι ευχερής ο εντοπισμός του θύματος, χωρίς προηγούμενη πρόκληση από αυτό, πλήξη με αλλεπάλληλες μαχαιριές, διαφυγή με λήψη των πειστηρίων και απόκρυψη των διακριτικών γνωρισμάτων του μεταφορικού μέσου, κίνηση χωρίς το φόβο του εντοπισμού και της σύλληψης, όπως αναπτύχθηκαν ανωτέρω) δεν καταλείπουν καμία αμφιβολία στο Δικαστήριο για τη διάπραξη του εγκλήματος υπαγορευόμενου από αισθήματα ρατσιστικού μίσους…

… η πράξη τους τελέστηκε από μίσος προκαλούμενο λόγω της διαφορετικότητας των εξωτερικών χαρακτηριστικών του θύματος, της θρησκείας του, της εθνικής και εθνοτικής του καταγωγής, σύμφωνα με το άρθρο 79 παρ. 3 εδ. τελ. ΠΚ, όπως ισχύει”.

Ο Παύλος Φύσσας και ο Σαχζάτ Λούκμαν είναι δύο μόνο από τα θύματα της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής. Ο αρχηγός της ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία του Π. Φύσσα. Παρά τις δόλιες προσπάθειές του για να εξοικειώσει την κοινωνία με δολοφονίες όπως αυτή, αναγνωρίζει με αυτή την ομολογία τους και την ποινική ευθύνη που έχουν τόσο οι δολοφόνοι που εκτέλεσαν τις εντολές του όσο κι αυτοί (η ηγεσία της ΧΑ) που κήρυξαν τον πόλεμο και οδήγησαν τα φονικά χέρια να σκοτώσουν. Και δεν ήταν μόνο προφορικές οι εντολές, είχαν το θράσος να μοιράζουν και φυλλάδια, όπως αποδεικνύεται και από το υλικό που περιλήφθηκε στην δικογραφία για την δολοφονία του Σαχζάτ Λούκμαν.

Μέχρι σήμερα υπάρχουν 20  καταδικαστικές αποφάσεις στελεχών και μελών της Χρυσής Αυγής http://goldendawnwatch.org/?p=1333

Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε την πολύ αργή εξέλιξη της δίκης της Χρυσής Αυγής, δυο χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Μήνες μετά την έναρξη της δίκης – Απρίλιος 2015 - έχουν γίνει μόνο 21 συνεδριάσεις και αυτές αφορούσαν διαδικαστικά θέματα. Ενώ θα έπρεπε οι δικαστές που ασχολούνται με την τόσο σημαντική απόφαση να απασχολούνται αποκλειστικά με αυτήν μέχρι να ολοκληρωθεί.

Μήπως για άλλη μια φορά, δεν γίνονται όσα θα έπρεπε να γίνουν τη σωστή στιγμή; Γιατί δεν έχει μπει η δίκη στην ουσία της υπόθεσης σε μια εποχή που ήταν απαραίτητο η δικαιοσύνη να φέρει στο προσκήνιο μεγάλο μέρος των εγκλημάτων που έχει διαπράξει αυτό το μόρφωμα που κρύβεται πίσω από μια κομματική μάσκα;  

http://goldendawnwatch.org/

Τον Σεπτέμβριο του 2013, αμέσως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η Ελληνική Αστυνομία συνέλαβε την ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής, καθώς και δεκάδες στελέχη και μέλη της τα οποία εμπλέκονται σε εγκληματικές δραστηριότητες που περιλαμβάνονται στην τεράστια δικογραφία.

Έπειτα από μια μακρά ανακριτική διαδικασία που κράτησε 9 μήνες, το Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε με αμετάκλητο βούλευμά του την παραπομπή 69 προσώπων, μεταξύ αυτών σύσσωμης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Χρυσής Αυγής, όπως αυτή αναδείχθηκε στις εκλογές του 2012, με τη βαριά κατηγορία της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση.

Στις 1109 σελίδες του βουλεύματος περιγράφονται όλα τα αδικήματα που διαπράχτηκαν από στελέχη και μέλη της οργάνωσης της Χρυσής Αυγής από το 2008.

Μπορεί ένα μικρό χωριό να δείχνει με το παράδειγμά του το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε ως κοινωνία για να βγούμε από την  κρίση; Νομίζω ναι, αν έχουμε υπόψη τον Κεφαλά. Είναι ένα μικρό χωριό 300 κατοίκων, σε υψόμετρο 400 μέτρων, στους πρόποδες του Πάρνωνα, 14 χλμ από τη Σπάρτη και κοντά στον Ευρώτα. Έχει μεγάλη ιστορία η περιοχή, το χωριό έχει γραφικά σοκάκια αλλά το σημαντικό είναι τι κάνει για το μέλλον του. Και γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον ως παράδειγμα.

Παρακολουθούσα από μακριά το τι κάνει αυτό το χωριό, είχα επίσης συναντήσει σε μια ημερίδα στην Λακωνία ανθρώπους του χωριού και τα προϊόντα τους. Αλλά βεβαιώθηκα για τα όσα είχα μάθει όταν γνώρισα καλύτερα από πιο κοντά δυο εκπροσώπους τους που συμμετείχαν στη συνάντηση – συνέβαλα κι εγώ να οργανωθεί - ανθρώπων από τον αγροτικό χώρο με τον γερμανό πράσινο βουλευτή ManuelSarrazin(υπεύθυνο για Ευρωπαϊκά θέματα, παρακολουθεί από κοντά τα θέματα της κρίσης για λογαριασμό του γερμανικού κοινοβουλίου) και μια ομάδα στελεχών των γερμανών πράσινων που είχαν έρθει πρόσφατα στην Αθήνα για να διερευνήσουν τα προβλήματα και τις ευκαιρίες της γεωργίας στην Ελλάδα και τις δυνατότητες συνεισφοράς της στην έξοδο από την κρίση.

Ο Κεφαλάς είναι ένα χωριό όπως πολλά άλλα στη χώρα μας. Ξεχωρίζει, όμως, διότι οι κάτοικοί του αποφάσισαν να διαμορφώσουν οι ίδιοι το μέλλον τους, δεν έμειναν στην γκρίνια και στην καταγγελία του «κράτους των Αθηνών».

Από το 1995 κάτοικοι του είχαν αρχίσει να καλλιεργούν τις ελιές βιολογικά / οικολογικά με τεχνικές που σέβονται τον άνθρωπο και το περιβάλλον, χωρίς τη χρήση χημικών. Σήμερα το χωριό έχει στραφεί πλήρως στη βιολογική καλλιέργεια. Δεν έμεινε όμως μόνο στην βιολογική καλλιέργεια. Προχώρησε στη συσκευασία του βιολογικού λαδιού και των ελιών, αλλά και στην παραγωγή κι άλλων προϊόντων (όπως πατέ ελιάς, λιαστές ντομάτες),. Σήμερα εξάγει σχεδόν όλη την παραγωγή τουσε ευρωπαϊκές χώρες, στην Αμερική και στην Ασία.

Στην προσπάθεια μετάβασής τους στην οικολογική γεωργία και στην καλύτερη οργάνωσή τους ζήτησαν και είχαν υποστήριξη  αλλά το σημαντικό είναι ότι αποφάσισαν να συνεργαστούν  μεταξύ τους. Μάλιστα για την καλύτερη παραγωγή και διακίνηση των προϊόντων τους έχει συσταθεί αποκλειστικά από τους παραγωγούς-βιοκαλλιεργητές, η εταιρεία τους, η ΚΕΦΑΛΑΣ-ΣΠΑΡΤΗ Α.Ε.

Οι νέοι δεν έφυγαν αλλά αντιθέτως σήμερα το 40% των κατοίκων του χωριού είναι κάτω των 45. Οι άνθρωποι είναι παραγωγικοί και ευτυχισμένοι ακόμα και μέσα στην κρίση. Προσπαθούν να λύσουν το βασικό τους πρόβλημα, ότι χρειάζονται αρκετά εργατικά χέρια για να μαζέψουν τις ελιές τους – όπως λένε το χωριό από 300 άτομα πρέπει να έχει το χειμώνα 700 άτομα.

Είναι ένα χωρίο που οι κάτοικοί του σχεδιάζουν και να υλοποιούν οι ίδιοι τα σχέδια τους. Αναζητούν και βρίσκουν βοήθεια όταν χρειάζονται. Συνδυάζουν τη σοφία του παρελθόντος (μάζεμα του καρπού με παραδοσιακό τρόπο, έκθλιψη σε χαμηλές θερμοκρασίες για να μην επηρεάζεται η ποιότητα του λαδιού) με την σύγχρονη οικολογική γνώση και τεχνολογίας (βιολογική/οικολογική καλλιέργεια, συστήματα πιστοποίησης για διασφάλιση ασφάλειας και ποιότητας τροφίμων για οργανικά προϊόντα). Ανοίχτηκαν σε συνεργασίες, όχι μόνο σε νέες αγορές. Εξάγουν τα προϊόντα τους σε διάφορες γωνιές του πλανήτη βασιζόμενοι στην ποιότητα. Αξιοποίησαν σωστά προγράμματα χρηματοδότησης για να φτιάξουν τις υποδομές που χρειάζονταν. Προχώρησαν στις αναγκαίες πιστοποιήσεις, σύμφωναμε τον κανονισμό (Ε.Κ.)  834/2007 και τα πρότυπα National Organic Program USDA και BIO SUISSE, σύστημα Διαχείρισης Ποιότητας ISO 9001:2000 και Διαχείρισης Ασφάλειας Τροφίμων ISO 22000:2005.

Με λίγα λόγια έχουν την «ιδιοκτησία» του σχεδίου για τη ζωή τους, συμμετέχουν στην σύγχρονη πραγματικότητα, αντί να πιστεύουν σε έναν – αδύνατο έτσι κι αλλιώς πλέον - απομονωτισμό και να βασίζονται σε ψευδαισθήσεις. Όταν και όπου χρειάστηκαν βοήθεια, την αναζήτησαν, την βρήκαν και είχε αποτέλεσμα. Συνδύασαν την παραγωγή και την τοπική οικονομία με σύγχρονες οικολογικές επιλογές (βιολογική καλλιέργεια και μεταποίηση προϊόντων), αντί να προσπαθούν να κάνουν αρπαχτές ή να περιμένουν στο καφενείο τις επιδοτήσεις.  Όπως λένε οι ίδιοι: «Τα κίνητρα που οδήγησαν στην ένταξή μας σε αυτού του είδους την καλλιέργεια ήταν: Το καθαρότερο περιβάλλον, η καλύτερη υγεία  (αγροτών  - καταναλωτών), το ποιοτικό προϊόν (άρα και πιο επιθυμητό από το καταναλωτικό κοινό), ενώ μεγάλο ρόλο έπαιξε, επίσης, η ύπαρξη αρκετών νέων στο χωριό και αντίστοιχα, οι νέες ιδέες τους!»

Έχουν όλα αυτά σχέση με τον τρόπο που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση ως κοινωνία; Μήπως όντως ο Κεφαλάς και πολλά άλλα τέτοια παραδείγματα δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να πάρει η κοινωνία μας για να βγει κάποια στιγμή από την βαθιά και πολύπλευρή κρίση της, αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία η ίδια, αφού τα κόμματα δεν μπορούν από μόνα τους;

http://www.organicvillage.gr/organic_el.html

Ξεκινήσαμε.

Πήραμε την πρωτοβουλία, ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ 10.0 https://www.facebook.com/protovoulia10/.

Τώρα είναι η ώρα της ευρύτερης  συμμετοχής.

Με θέα την Ακρόπολη, από την ταράτσα του BIOS, την Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου ξεκινήσαμε το ταξίδι που έχει σαφή κοινωνικο-πολιτικά χαρακτηριστικά και θέλουμε να εξελιχθεί σε ένα κύμα δημιουργικών ανατροπών με τη συμμετοχή της κοινωνίας. Ξεκινάμε με μια συμφωνία προτάσεων, όχι «παραγόντων».

Δεν βρεθήκαμε τώρα για πρώτη φορά, είχαμε συχνά παράλληλες διαδρομές, ενώ άλλοτε συναντιόμασταν μέσα στην κοινωνία. Τώρα επιδιώκουμε να βρεθούμε και σε πολιτικό επίπεδο. Είναι η συνάντηση δυο ιστορικών πολιτικών χώρων, των πράσινων και της σύγχρονης, ανανεωτικής, αριστεράς με ενεργούς πολίτες από κοινωνικούς χώρους που εκφράζουν σύγχρονες αξίες και αντιλήψεις. Αφορά στην επόμενη μέρα. Στοχεύει να πείσει για εναλλακτικές λύσεις, όχι να εκμεταλλευτεί τα αδιέξοδα, την αποτυχία, την ρευστοποίηση του παλιού (συμπεριλαμβανομένου του "νέου") κομματικού φάσματος.

Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ 10.0 απευθύνεται σε όσες και όσους νοιώθουν ότι οι αλλαγές, οι δίκαιες, λογικές αλλά βαθιές αλλαγές του παραγωγικού μοντέλου, της οικονομίας, της κοινωνικής και περιβαλλοντικής πολιτικής, του μοντέλου οργάνωσης της διοίκησης αλλά και της χώρας μας, των αξιών και του τρόπου ζωής είναι ΚΑΙ ΔΙΚΗ μας υπόθεση, είναι πρωταρχικά δική μας υπόθεση, υπόθεση των πολιτών. Είναι μια εντελώς διαφορετική πρόταση στην πολιτική. Δεν αναθέτουμε στα κόμματα και στην εκάστοτε εξουσία να τα κάνουν για εμάς, χωρίς εμάς. Δεν αναμένουμε την έλευση ενός σωτήρα. Πολύ περισσότερο που αποδεικνύεται ότι όλο το φάσμα των παλιών και "νέων" κομμάτων αδυνατεί να ανταποκριθεί έστω και στην προώθηση μιας πολιτικής που θα μας βγάλει από την κρίση αλλά με την κοινωνία ζωντανή.

Επικεντρώνουμε τόσο στη διαμόρφωση μιας συνεκτικής στρατηγικής για τη συγκρότηση της χώρας (10 Βήματα που αφορούν τις επιλογές που πρέπει να κάνουμε) όσο και στην συνεχή, καθημερινή, από τα κάτω, σε κάθε τόπο αλλά κεντρικά, παρέμβαση. Κοινωνική και πολιτική παρέμβαση. Αλλά για τα ουσιαστικά.

Δεν το κρύβουμε, θέλουμε η πρωτοβουλία μας να οδηγήσει σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα και σε έναν κοινό πολιτικό χώρο, και σε έναν σύγχρονο πολιτικό φορέα που θα βασίζεται σε νέα, δημοκρατικά μοντέλα οργάνωσης και συμμετοχής. Που θα διασφαλίσει ότι δεν θα μετατραπεί σε έναν κομματικό μηχανισμό σαν όλους τους άλλους. Αλλά παράλληλα και ότι θα μπορεί να κάνει πολιτική που επηρεάζει τις εξελίξεις, δεν θα είναι μια συνεχής άσκηση ισορροπιών και εσωτερικών διαδικασιών.

Μας ενδιαφέρει, με διαφορετικό τρόπο από τα παραδοσιακά κόμματα, η κεντρική πολιτική αλλά αυτό το συνδυάζουμε με την ριζική αλλαγή του περιεχομένου, των στόχων και του τρόπου που ασκείται η πολιτική. Για αυτό μας ενδιαφέρει να δομήσουμε μια νέα πολιτική πρόταση από τα κάτω, μέσα στην κοινωνία, σε ανοικτό διάλογο με τις δημιουργικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που σήμερα είναι διάσπαρτες και αδυνατούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις.

Επιδιώκουμε να αποτελέσουμε μια γέφυρα διαλόγου, καταλύτη, κινητοποίησης δημιουργικών δυνάμεων, σεβόμενοι την αυτονομία τους και ενισχύοντας τον ρόλο τους στις εξελίξεις, όχι υποκαθιστώντας την κοινωνική πρωτοβουλία. Προτείνουμε να κινηθούμε μαζί με ενεργούς πολίτες, ομάδες και πρωτοβουλίες και φορείς για τη Συγκρότηση της χώρας μέσα από μια διαφορετική πορεία. Ίχνη αυτής της διαφορετικής πορείας βλέπουμε σε τοπικές πρωτοβουλίες, καινοτόμες και υπεύθυνες επιχειρηματικές δραστηριότητες, νέες αξίες και τρόπους ζωής, κι αποτελούν το πρόπλασμα νέων προτάσεων οργάνωσης της οικονομίας και της παραγωγής με θετικό οικολογικό και κοινωνικό αντίκτυπο. 

Επιδιώκουμε να φέρουμε στο κέντρο της πολιτικής πραγματικές λύσεις, όχι απλώς εμάς εκμεταλλευόμενοι τις αποτυχίες των άλλων, τα προβλήματα κι αδιέξοδα που δημιούργησαν.  

Η χώρα μας βρίσκεται στην Ιστορική στιγμή που επιβάλλεται η άμεση συνεννόηση και συνεργασία όλων των δημιουργικών και παραγωγικών δυνάμεων.

Ο ιστορικός χώρος των Πρασίνων και ο ιστορικός χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, ανταποκρίνονται στον ιστορικό τους ρόλο, αναλαμβάνοντας την ευθύνη  να εργαστούν από κοινού και με τους χώρους των Κοινωνικών Κινημάτων, προκειμένου να βρεθεί διέξοδος στα ασφυκτικά προβλήματα της Κοινωνίας και να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για την Συγκρότηση, εκ νέου, της χώρας.

Επιδιώκουμε μέσα από μια δυναμική αλληλεπίδραση την αναζωογόνηση της κοινωνικής δυναμικής για δίκαιες, ορθολογικές και βαθιές αλλαγές, καθώς και τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού χώρου που θα δράσει ως καταλύτης για τις αναγκαίες αλλαγές.

Επιδιώκουμε να εκφράσουμε την σύγχρονη Ανανεωτική Αριστερά, τους Πράσινους και την πολιτική οικολογία, αλλά και ρεύματα και αιτήματα που αναδεικνύονται μέσα στην σύγχρονη κοινωνική, οικονομική και κλιματική-οικολογική κρίση και δεν έχουν ιδεολογικές ταμπέλες.

Η Σύγχρονη Ανανεωτική Αριστερά, διαρκώς Ανανεούμενη,

αντιλαμβάνεται το Σοσιαλισμό, σαν ένα σύστημα διαρκούς κοινωνικής και οικονομικής εξέλιξης και μετασχηματισμού, με ελευθερία, δημοκρατία και αυτοδιαχείριση, με διαθρωτικές αλλαγές, με τη συμμετοχή της κοινωνίας για ένα άλλο πρότυπο ζωής, απέναντι στον καταναλωτισμό και την εμπορευματοποίηση.

Στη πράξη προωθείται η συνεργατικότητα, η συμμετοχικότητα, η εργασιακή δημοκρατία, ο περιορισμός της υπερεργασίας και του ποσοστού υπεραξίας της εργασίας προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας, με ενίσχυση των καθολικών κοινωνικών παροχών σύμφωνα με τις αντοχές και τα όρια του πλανήτη και των οικοσυστημάτων και με βάση τις δυνατότητες και τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών, ως συνειδητών μελών ενός οργανωμένου κοινωνικού συνόλου με υπερεκτεταμένους δημοκρατικούς θεσμούς και νομοθεσία, δικαιώματα και υποχρεώσεις που θα εφαρμόζονται ισότιμα και ισόνομα από όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες.

Η Ανανεωτική Αριστερά στον 21^ο αιώνα δε μπορεί παρά να είναι ανανεούμενη και να υπερβαίνει τα πολιτικά σχέδια που δοκιμάστηκαν από την Αριστερά τον 20^ο αιώνα (σοσιαλιστική, σοσιαλδημοκρατική, κομμουνιστική εκδοχή) και να απαντά με πειστικότητα στα νέα δεδομένα (πληροφορική - ρομποτική - οικολογική πλανητική κρίση).

Θέτει την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών σε περιβάλλον ελευθερίας και ευημερίας, με τη διάχυση του πλούτου, υλικού και πνευματικού, σε ολόκληρο το φάσμα της κοινωνίας, ανάλογα με τις ανάγκες αλλά και τη συμμετοχή του καθενός, σεβόμενο τους φυσικούς πόρους του πλανήτη και αναγνωρίζοντας την περατότητα τους.

Οι Πράσινοι παιδί της κοινωνικής αμφισβήτησης προτείνουν ένα νέο κοινωνικό σχέδιο.

Η πολιτική στην οποία αναφέρονται οι πράσινοι προωθεί έναν βαθύ μετασχηματισμό της οικονομίας, του παραγωγικού-καταναλωτικού μοντέλου, της οργάνωσης της κοινωνίας, των κοινωνικών σχέσεων και της κοινωνικής οργάνωσης, μιας ισορροπημένης σχέσης οικονομίας-κοινωνίας-περιβάλλοντος-δημοκρατίας ώστε να μειωθούν οι ανισότητες και ο κοινωνικός αποκλεισμός αλλά και να προστατευθεί η υλική βάση για τη ζωή και η ίδια η ζωή.

Το πράσινο κίνημα εξελίχθηκε από την δεκαετία του 60, όταν οι ρίζες του ήταν τότε στα κινήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενάντια στον πόλεμο, ανθρώπινης χειραφέτησης, ισότητας των φύλων, προστασίας του περιβάλλοντος και του πλανήτη.

Σήμερα οι πράσινοι μιλάνε και αγωνίζονται όχι μόνο για το περιβάλλον, είναι ένα ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα και κίνημα που προωθεί καθημερινά, με επιτυχίες κι αποτυχίες, με πολιτικές παρεμβάσεις κι αλλαγές στον τρόπο ζωής ή στην παραγωγή και την οικονομία, ένα νέο μοντέλο ξεκινώντας από την διαπίστωση ότι η ευημερία των σημερινών γενεών δεν πρέπει να καταστρέψει τον πλανήτη και να στερήσει τα δικαιώματα των παιδιών μας.

Η οικολογική και κλιματική δικαιοσύνη, η δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών, η ενεργειακή μετάβαση από τα ορυκτά καύσιμα στην εξοικονόμηση και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η πράσινη διατροφική επανάσταση, τα δικαιώματα της φύσης αλλά και των ζώων, έρχονται να συνδεθούν με συνεκτικό κι ολοκληρωμένο τρόπο με αιτήματα και ιδέες που αναδείχθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες, όπως είναι η ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής και της κοινωνικής δικαιοσύνης, η συμμετοχική δημοκρατία, η εργασία με νόημα, η δημοκρατία στην εργασία κα.

Τα σύγχρονα Κοινωνικά Κινήματα που δεν μπαίνουν σε ιδεολογικά καλούπια.                                          

Σε μια εποχή όπου η πολιτική έχει ταυτιστεί στο μυαλό πολλών με παιχνίδια εξουσίας, τακτικισμούς και επικοινωνιακές κινήσεις, στις κοινωνίες γεννιούνται περισσότερο ή λιγότερο σταθερά κινήματα που αναδεικνύουν ένα άλλο μοντέλο πολιτικής: άμεσης, από τους ίδιους τους πολίτες, χωρίς διαμεσολάβηση, που επιδιώκει αποτελέσματα που βελτιώνουν τη ζωή των πολιτών.

Θέματα και αιτήματα που μπορεί να αφορούν μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες μέσα στην κοινωνία και συνήθως παραμένουν στο περιθώριο της επίσημης «πολιτικής», ή τουλάχιστον της κομματικής πολιτικής, τα κινήματα: Occupy, ανοικτοί κώδικες κι ανοικτή πρόσβαση στα δεδομένα, μορφές αυτοδιαχείρισης και αυτό-οργάνωσης, δομές συνεργατικής/κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, οικολογικά χωριά, τεχνολογικές κοινότητες προς όφελος του κοινού καλού, μοντέλα συμμετοχικής διαβούλευσης και crowd-policy, εναλλακτικά μοντέλα οργάνωσης επιχειρήσεων που εισάγουν την δημοκρατία και την οικολογία στην οικονομία και στην εργασία, μέσα ενημέρωσης που βασίζονται στους δημοσιογράφους και στην ερευνητική δουλειά τους.

Κινήματα που δεν μπαίνουν κάτω από μια πολιτική ή κομματική ταμπέλα. Εμείς θέλουμε να ανοίξουμε ένα δημιουργικό διάλογο με όλα αυτά τα κοινωνικά πειράματα, διατηρώντας πάντα την αρχή ότι ο πολιτικός χώρος μας σέβεται και αναγνωρίζει τον διακριτό  ρόλο και την αυτονομία τους.

Καλούμε τους πολίτες,

που συντάσσονται στην ιδέα της Συγκρότησης της Κοινωνίας, στην βάση των αρχών αυτής της Διακήρυξης, να συν-διαμορφώσουν με την ενεργή τους στάση και πρακτική έναν νέο πολιτικό χώρο που μοναδιαίο στόχο θα έχει την βιώσιμη Κοινωνική Ευημερία, για όλους/ες με οικολογική δικαιοσύνη.

Οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες που αγωνιούν για την βελτίωση της καθημερινότητάς τους προσδοκώντας Ισονομία, Κοινωνική Δικαιοσύνη, Δημοκρατία, Αλληλεγγύη, Οικολογική Δικαιοσύνη πρέπει να αναλάβουν δράση σε αυτό το κρίσιμο σημείο της Ευρωπαϊκής και Ελληνικής Ιστορίας.

Το παλαιό παρωχημένο κομματικό σύστημα επιβάλλεται να αντικατασταθεί τάχιστα, από συλλογικές, συμμετοχικές διαδικασίες που με πυξίδα το Κοινωνικό Και Οικολογικό όφελος θα συγκροτήσει την χώρα και θα της δώσει τις ευκαιρίες που της αναλογούν για το μέλλον της.

Το κράτος και η πολιτική των ολίγων, δεν μπορεί να συνεχίσουνε να επιβάλλουν τους όρους τους.

Η κοινωνία που δεν αποκλείει κανέναν,

αντικαθιστά το απαξιωμένο παλαιό, που στρέφεται ενάντια στους πολλούς

 με αφύπνιση και δράση, διεκδικώντας την ευκαιρία στο μέλλον της

Η Διακήρυξή μας αποτελεί το σχέδιο δράσης των δυνάμεών μας και δημιουργήθηκε ως βάση της συμφωνία μας, προκειμένου να δώσουμε οραματική, υπεύθυνη, ρεαλιστική, διέξοδο στους χειμαζόμενους Έλληνες πολίτες.

Εννέα σημαντικά κεφάλαια δράσης.

Δέκατο  κεφάλαιο αποτελεί η Κοινωνική Συμμετοχή και Συνοχή και γι αυτό καλούμε σε συστράτευση, τον κάθε ενεργό πολίτη.

Πυξίδα μας είναι η Κοινωνία και οι ανάγκες της.

Η ώρα να αναλάβουν οι πολίτες, τις τύχες τους στα χέρια τους, έφτασε.

Το Δένδρο μας, έχει ρίζες βαθιές και φυλλωσιά πυκνή.

Σύντομα θα έχει και καρπούς

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ – ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ 10.0

   Η οικονομική κρίση στη χώρα μας, εκτός από το σκληρό διεθνές περιβάλλον και την παγκόσμια κρίση, τις ατελείς δομές εσωτερικής οργάνωσης (μη παραγωγικά πρότυπα  μεταπρατικού κυρίως χαρακτήρα), όπως και την σταδιακή υπερχρέωση εν αγνοία του μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, αλλά και με συνενοχή τμήματος συγκεκριμένων οικονομικών τάξεων και επαγγελματικών ομάδων, διευρύνθηκε και βάθυνε λόγω του θεσμικού ελλείμματος και της ανορθολογικής οργάνωσης της δημόσιας διοίκησης, του πολιτικού συστήματος αλλά και της λειτουργίας της κοινωνίας γενικότερα.

Η χρεοκοπία, η κατάρρευση της Ελληνικής οικονομίας στο φόντο της διεθνούς οικονομικής κρίσης δεν είναι το μοναδικό αποτέλεσμα αυτής. Τα αίτια κυρίως είναι ενδογενή και συνδέονται με το μοντέλο πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης της χώρας από τη μεταπολίτευση και μετά.

Η οικονομική κρίση, εκδηλώθηκε ως δημοσιονομική κρίση (κρίση χρέους και ελλειμμάτων) και εξελίχθηκε σε κρίση δανεισμού.

Ουσιαστικά όμως είναι κρίση ανταγωνιστικότητας, όπως εντοπίζεται διαχρονικά, στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, στην αποσάθρωση της παραγωγικής βάσης και την εξασθένηση της δυναμικής της Ελληνικής οικονομίας.

Η οικονομική κρίση επομένως είναι πρωτίστως κρίση του πολιτικού συστήματος ως νοοτροπία διοίκησης, ως συμπεριφορά, ως θεσμική λειτουργία και εντέλει είναι ταυτόχρονα κρίση πολιτισμική, που απλώθηκε παντού και εισχώρησε σε όλους τους αρμούς της κοινωνίας.

Είναι όμως και ηθική κρίση που την δημιούργησε το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο και δεν μπορεί να διορθωθεί, αλλά μόνο να απορριφθεί συνολικά από την ίδια την κοινωνία, γιατί κάθε προσπάθεια οικονομικής και κοινωνικής αναδιοργάνωσης προσκρούει  στηνπολύμορφη σήψη που το ίδιο δημιούργησε.

Ο πιο επείγων στόχος που θέτουμε για την οργάνωση αυτή, είναι η Συνταγματική κατοχύρωση των 4 βασικών κοινωνικών αγαθών –

·   Ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης (στέγη, τροφή, θέρμανση, πόσιμο νερό),

·   Υγεία,

·   Παιδεία,

·   Περιβάλλον

Η κοινωνία πρέπει εξασφαλίζει σε όλους την παροχή των 4 βασικών αγαθών που είναι απαραίτητα για την ζωή του πολίτη, με μοναδικό γνώμονα τη συμμετοχή του στην οικονομική ζωή της χώρας.

 1.         Κράτος της Κοινωνίας απέναντι στο Κράτος

Η πολιτική μας είχε και έχει  να αντιτάξει απέναντι σε νέο-φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά αναποτελεσματικά και παρωχημένα μοντέλα, το δικό της όραμα για την Κοινωνία και την Συγκρότησή της.

Η λογική της έννοιας του Κράτους ως συγκροτημένος θεσμός που διασφαλίζει την δημοκρατική και οικονομική διαβίωση των πολιτών, είναι εκ των πραγμάτων παρωχημένη και δεν μπορεί να καλύψει τα διαρκώς απειλούμενα δικαιώματα των πολιτών, αλλά και να ορίσει τις δυναμικές σχέσεις με τα υπόλοιπα κράτη παγκοσμίως. Το σύγχρονο χρηματοπιστωτικό σύστημα εκμεταλλευόμενο  τις δομές του «Κράτους» το υποβαθμίζει σε «πληθυσμό οικονομικού ενδιαφέροντος» και επιβάλλει αντί-κοινωνικούς όρους.

Αντίθετα η Κοινωνία ως ευρύτερη έννοια αλλά και ως υποκείμενο, αποτελεί υπερ-σύνολο και γι αυτό θα έπρεπε να βρίσκεται στο κέντρο κάθε απόφασης του κράτους, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι θεσμοί της Δημοκρατίας επιβάλλεται να επαναδιατυπωθούν υπό άλλο πρίσμα.

Ο πρώτιστος στόχος μας είναι η άμεση καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης της Κοινωνίας με εργαλείο τις δομές ενός σύγχρονου και αντιγραφειοκρατικού Συγκροτημένου Κράτους της Κοινωνίας, που εξασφαλίζει τους όρους προς όφελος των πολιτών και της κοινωνικής δικαιοσύνης και ικανοποιεί τις ανθρώπινες ανάγκες και διασφαλίζει την προστασία του περιβάλλοντος και του κλίματος.

Η παραγόμενη αξία  – οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, οικολογική – πρέπει να διανέμεται ισότιμα στις σημερινές και επόμενες γενιές αλλά και να διασφαλίζει την μακροχρόνια βιωσιμότητα της υλικής βάσης ύπαρξης της ζωής. .

2.         Αγαθά απέναντι στην Πρόνοια

Οι «Κρατικές ανάγκες» καθώς επίσης και το «Κράτος Πρόνοιας» αποτέλεσαν την βάση της αστικής επιχειρηματολογίας μέσω της οποίας υιοθετήθηκαν οι κρατικοί μηχανισμοί από κόμματα και ομάδες με στόχο αρχικά την διαιώνισή τους και εν τέλει τον άμεσο ή έμμεσο πλουτισμό τους.

Η «Πρόνοια», ακόμα και ως έννοια, ουσιαστικά αποδέχεται τις ανισότητες και προσπαθεί να τις αμβλύνει, κάτι που δεν επέτυχε έως σήμερα. Πολλές πολιτικές σήμερα έχουν τον χαρακτήρα της ανακούφισης από την φτώχεια αλλά δεν πετυχαίνουν ή δεν προσπαθούν καν να την εξαλείψουν.

Το όφελος της Κοινωνίας ήταν εξαιρετικά μικρό ή όταν προέκυπτε αφορούσε μικρές ιστορικές περιόδους.

Οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις πολιτειακές θεσμικές δομές και πολιτικές που εξασφαλίζουν την αδιάκοπη παροχή Κοινωνικών Αγαθών προς όλους τους πολίτες, που εξαλείφουν τη φτώχεια, μειώνουν τις ανισότητες και προωθούν μια οικονομία που από την φύση της ενσωματώνει το δημόσιο, οικολογικό και μακροχρόνιο συμφέρον και όφελος.

Μια σύγχρονη πολιτεία οφείλει να θέτει τους στόχους της, αναλογιζόμενη τον ορισμό των αγαθών:

1.         Κοινωνικό αγαθό είναι αυτό που μας προσφέρει η φύση, ανήκει δικαιωματικά σε όλους, χρησιμοποιείται από όσους το έχουν ανάγκη, είναι απαραίτητο για τη ζωή και εξυπηρετεί τη γενική ευημερία. 

Κοινά ή κοινωνικά αγαθά είναι ο αέρας, ο ήλιος, οι υδάτινοι πόροι, η θάλασσα, ο αιγιαλός, τα δάση και το περιβάλλον γενικότερα, το υπέδαφος και ο ορυκτός πλούτος και γενικά τα αγαθά που προσφέρονται στον άνθρωπο με φυσικό τρόπο και είναι απαραίτητα για την ικανοποίηση φυσικών αναγκών  του.

2.         Δημόσια αγαθά και υπηρεσίες είναι αυτά τα οποία έχουν κριθεί με συμβατικό (Δημοκρατικό) τρόπο ότι πρέπει να ανήκουν στον καθένα και η οργανωμένη κοινωνία (Πολιτεία) υποχρεούται να τα παρέχει σε ίσες ποσότητες σε όλους ανεξαιρέτως.

Δημόσια αγαθά είναι η Παιδεία, η Υγεία, η Άμυνα, η Ασφάλεια, η Απονομή της Δικαιοσύνης, η σύνταξη γήρατος, αλλά και άλλου τύπου αγαθά όπως το δικαίωμα στην πρόσβαση διαδικτυακών πληροφοριών, στην ενέργεια, στο βιβλίο κλπ.

3.         Ανθρωπιστικά αγαθά είναι η κατηγορία αγαθών όπως η τροφή, η στέγαση, η θέρμανση  η έλλειψη των οποίων σε μια ελάχιστη ποσότητα, δημιουργεί ανθρωπιστικό πρόβλημα

3.  Παραγωγική και Αλληλέγγυα Οικονομία απέναντι στην Πελατειακή Οικονομία και Πολιτική

Το σημερινό μοντέλο χαρακτηρίζεται από:

1. Θεμελίωση της Δημόσιας διοίκησης στην εξυπηρέτηση της κομματοκρατίας, της διαφθοράς και της διαπλοκής, με δομές, τεχνολογία και οργάνωση, απαρχαιωμένες. Μια Δημόσια διοίκηση αναποτελεσματική και εχθρική προς τον πολίτη, στήριγμα της φαύλης εξουσίας και των οικονομικά ισχυρών.

2.  Πλήρης και αδιαφανής παράδοση του Δημοσίου τομέα σε προμηθευτές και κατασκευαστές μεγάλων έργων (που ταυτόχρονα είναι και ιδιοκτήτες ΜΜΕ).

3. Κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους για ίδιον όφελος των κυβερνώντων, καθώς και για εξασφάλιση της διαιώνισης τους στην εξουσία (ρουσφέτια, διαπλοκή, διαφθορά κλπ) .

4. Φορολογικό σύστημα άνισο, άδικο, αντικοινωνικό, εχθρικό στην εργασία αδιάφορο ως προς τα περιβαλλοντολογικά προβλήματα και την καινοτομία και πλήρως αναποτελεσματικό.

5. Απουσία αναπτυξιακών στόχων στις επενδύσεις που περιορίζονταν σε έργα κατασκευών.

6. Αντιπαραγωγική χρήση των πόρων που εισέρρεαν από την Ε.Ε. αλλά και σπατάλη των φυσικών και ανθρωπίνων πόρων.

Η πολιτική και το Δημόσιο υποτάχθηκαν στην οικονομική ολιγαρχία, η κοινοβουλευτική Δημοκρατία μετατράπηκε σε ένα είδος κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας. Ένας συνασπισμός συμφερόντων (το πολιτικό σύστημα, η οικονομική ολιγαρχία και οι ισχυρές συντεχνίες)  χρεοκόπησε τη χώρα, ενώ τα μέλη του πλούτισαν σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και του μέλλοντός της.

Η πελατειακή οικονομία έφτασε στα όριά της και συνεπώς στο τέλος της.

Η Παραγωγική Οικονομία, αποτελεί την μοναδική διέξοδο από την δίνη των προβλημάτων της χώρας. Στηρίζεται στην Αλληλεγγύη των Πολιτών, σε νέα μοντέλα επιχειρηματικότητας, στην εισαγωγή της δημοκρατίας στην οικονομία, στην οικολογική καινοτομία και σε καινοτόμες δομές και λειτουργίες του Κράτους.

Το σύγχρονο παραγωγικό μοντέλο με σχήματα πολύ-επίπεδης δημοκρατικής διακυβέρνησης στηρίζεται στην αποκέντρωση, στην αυτο-οργάνωση και στον αποτελεσματικό συντονισμό της κεντρικής διοίκησης και των αποκεντρωμένων δομών λήψης αποφάσεων, στην συμφιλίωση οικονομίας – κοινωνίας και οικολογίας και στην υιοθέτηση βιώσιμων καταναλωτικών μοντέλων και παραγωγικών διαδικασιών. 

Στο πλαίσιο αυτό ο πολίτης έχει ενεργό ρόλο τόσο σε επίπεδο γνωμοδότησης όσο και σε επίπεδο σχεδιασμού και λήψης αποφάσεων, μέσα από αυτο-διαχειριζόμενα Κέντρα Εφαρμογής Οικονομικών Πολιτικών για την υλοποίηση των οποίων απαιτείται επανασχεδιασμός της χρησιμοποίησης των διαθέσιμων πόρων, με γνώμονα την αποτελεσματικότητα και το παραγωγικό- κοινωνικό-περιβαλλοντικό-κλιματικό αποτύπωμα.

Το εξωτερικό κόστος στο περιβάλλον, στο κλίμα, στην υγεία, στους φυσικούς πόρους, στο τοπίο, στο κλίμα ενσωματώνονται στο συνολικό κόστος της οικονομίας και της παραγωγής και αλλάζουν πλήρως τις προτεραιότητες. Η παραγωγή επικίνδυνων προϊόντων με ρυπογόνες διαδικασίες, δεν είναι «συμφέρουσα». Αντιθέτως η υπεύθυνη – κοινωνικά και περιβαλλοντικά – επιχειρηματικότητα (ιδιωτική, κρατική, κοινωνική) είναι πλέον η μόνη εναλλακτική λύση.

Μια  νέα ισορροπία μεταξύ πολιτικής, κοινωνίας, πραγματικής παραγωγικής διαδικασίας, περιβάλλοντος, επιχειρηματικότητας και νέου τρόπου διακυβέρνησης, μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τον βαθύ κοινωνικό μετασχηματισμό.

4. Λειτουργία των Θεσμών απέναντι στην απαξίωση της Δημοκρατίας

Παρά τα προβλήματα και τις αδυναμίες της, η Δημοκρατία παραμένει το καλύτερο πολίτευμα. Είναι, όμως, φανερό ότι χρειάζεται να διεκδικήσουμε την εξέλιξη της Δημοκρατίας και την συνειδητή αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Τα χρόνια της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας, δεν είχαμε υπερβολική Δημοκρατία, όπως συχνά υπονοούν κάποιοι ανοίγοντας το δρόμο σε αντιδημοκρατικές, αυταρχικές ακόμα και νεοναζιστικές αντιλήψεις. Αυτό που οδήγησε στην σημερινή κρίση και χρεοκοπία είναι η υποχώρηση και απαξίωση της Δημοκρατίας αφενός προς όφελος της ανεξέλεγκτης αγοράς και της οικονομίας «καζίνο» (παγκόσμιες εξελίξεις) αλλά και του πελατειακού  συστήματος και του καταναλωτισμού (εσωτερικές εξελίξεις).

Αποτιμώντας τα χρόνια της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας, είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία η ανανέωσή της, μέσα από μια βαθιά αλλαγή κουλτούρας, προώθησης θεσμικών ρυθμίσεων αλλά και εν τέλει λειτουργίας των υπαρχόντων Θεσμών που θα οδηγήσουν σε εμπλουτισμό της αντιπροσωπευτικής-κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας με πραγματικούς (και όχι προσχηματικούς) θεσμούς άμεσης δημοκρατίας.

Η ενίσχυση του ρόλου  του Ευρωκοινοβουλίου σε βάρος της διακυβερνητικής συνεργασίας κι εκλογή όχι μόνο του προέδρου της Κομισιόν αλλά και ορισμένων από τους Ευρωπαίους Επιτρόπους, παράλληλα όμως με την ενίσχυση της τοπικής-περιφερειακής αυτοδιοίκησης καθώς και της συστηματικής συνεργασίας μεταξύ Ευρωκοινοβουλίου-Εθνικών κοινοβουλίων αλλά και Ελληνικής Βουλής-Περιφερειακών Συμβουλίων-Κοινωνίας των Πολιτών, είναι αναγκαία.

Τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα δεν είναι πολυτέλεια ούτε λάστιχο για να προσαρμόζονται κάθε φορά σε κομματικές ή αγοραίες επιλογές. Αποτελούν συστατικό στοιχείο της αξιοπρεπούς και ποιοτικής ζωής αλλά και της ποιότητας μια δημοκρατίας, κατά συνέπεια πρέπει να διασφαλίζονται για όλες και όλους, ανεξαρτήτως φύλου, γλώσσας, χρώματος, σεξουαλικών προτιμήσεων, ηλικίας, οικονομικής δύναμης. Θέλουμε περιεκτικές κοινωνίες που η εξέλιξη τους βασίζεται στην πραγματική δυνατότητα όλων να συμμετέχουν και να συν-διαμορφώνουν.

Η εξάλειψη των διακρίσεων, η ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, η δραστική αντιμετώπιση όσων οδηγούν στη φτώχεια και στην υποχρεωτική ανεργία, ο διαπολιτισμικός διάλογος, η ανάδειξη μιας νέας οικολογικής και κοινωνικής υπευθυνότητας, η προστασία όσων έχουν ανάγκη αλλά με ενεργή συμμετοχή των ιδίων, η προσαρμογή των συνθηκών εργασίας, των κοινωνικών υποδομών και των χώρων διαβίωσης, εργασίας, διασκέδασης  στις διαφορετικές ικανότητες και ανάγκες των ατόμων, εμπλουτίζουν και κάνουν μια κοινωνία πιο σταθερή και βιώσιμη.

Η ενίσχυση της συλλογικής ταυτότητας και ευημερίας περνάει μέσα από την διασφάλιση με καινοτόμο τρόπο της ανεξάρτητης διαβίωσης όλων, νέων, ατόμων τρίτης ηλικίας, γυναικών, ανδρών, ανθρώπων των πόλεων, νησιωτών, ορεσίβιων, ΑΜΕΑ,  ντόπιων, προσφύγων, μεταναστών.  

5. Εμβάθυνση κι Ενοποίηση της Ευρώπης απέναντι στην Ευρωπαϊκή διεύρυνση με όρους αγορών

HΑγαπάμε τις πολλαπλές ταυτότητες και καταγωγές μας κι επιδιώκουμε να συνθέσουμε νέα που συμπεριλαμβάνει τα καλύτερα στοιχεία από όλες αυτές: του τόπου μας, της χώρας, της Ευρώπης, του πλανήτη, των πανανθρώπινων αξιών, της δικαιοσύνης, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, της οικολογικής υπευθυνότητας. Γι’ αυτό επιδιώκουμε μέσα από την Θέλουμε μια Ευρώπη πρέπει να προασπίζει το δημόσιο συμφέρον, το κοινωνικό μοντέλο, την Δημοκρατία, το περιβάλλον, το κλίμα και τους πολίτες της, όχι να είναι υποχείριο ανεύθυνων τραπεζιτών κι επιθετικών funds. Αυτή η Ευρώπη όμως απαιτεί την συμμετοχή μας, τις προτάσεις μας, την υπεράσπιση των Ευρωπαϊκών αξιών από τους ίδιους τους πολίτες. Χρειάζεται να είμαστε εμπόδιο σε εθνικιστές, νεοναζί και ρατσιστές που θέλουν να γκρεμίσουν το κοινό μας σπίτι αλλά και σε όσους θέλουν να το μετατρέψουν σε μια στυγνή οικονομική επιχείρηση για λίγους.

Η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ουσιαστική. Αντιμετωπίζοντας τα διαρθρωτικά προβλήματα που έχουμε ως χώρα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη που μας αντιστοιχεί, αλλά και διατυπώνοντας προτάσεις για το πώς βλέπουμε ως χώρα και τη δική μας συμβολή στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική, οικολογική ενοποίηση της Ευρώπης, εμβαθύνουμε στην ιδέα της, αποτρέποντας την ανεξέλεγκτη, χωρίς πολιτικούς όρους «διεύρυνσή» της.

Αγωνιζόμαστε για να περάσουμε από την πολιτική οριζόντιας και άδικης λιτότητας σε μια πολιτική οικονομικής, κοινωνικής και οικολογικής βιωσιμότητας που θα αντιμετωπίσει τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας αλλά και τα γενικότερα διαρθρωτικά προβλήματα. Η εποχή των μονόδρομων των ισοπεδωτικών περιοριστικών πολιτικών αλλά και των ψευδαισθήσεων και των συνθημάτων που θα καταργούσαν την λιτότητα με έναν νόμο δεν μας έβγαλαν πουθενά. Χρειάζεται τώρα να ανοίξει ο δρόμος για ένα διαφορετικό σχέδιο που θα διαμορφωθεί μέσα από κοινωνικό και πολιτικό διάλογο και θα βασίζεται σε μια ολοκληρωμένη και ισορροπημένη εναλλακτική στρατηγική βαθιών αλλαγών που θα έχουν την υποστήριξη και την συμμετοχή της κοινωνίας.

Χωρίς να ξεχνάμε τον ενδογενή χαρακτήρα της κρίσης στην Ελλάδα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και την κρίση στο ευρύτερο Ευρωπαϊκό πλαίσιο που εκδηλώθηκε με διαφορετικά χαρακτηριστικά, σχεδόν ταυτόχρονα και σε άλλες χώρες της Ε.Ε (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία).

Βασικό χαρακτηριστικό των χωρών αυτών, παρά την διαφορετικότητα τους, ήταν κυρίως το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας τους έναντι των πιο προηγμένων χωρών της Ε.Ε.

Το κρίσιμο όμως σημείο που κατέστησε τις Ευρωπαϊκές χώρες εύκολο στόχο του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου, ήταν το γεγονός ότι η δημιουργία ενός κοινού νομίσματος σε μια Ένωση κρατών, εάν δεν συνοδεύεται από κοινούς μηχανισμούς παρέμβασης και εποπτείας, από ενιαίο προϋπολογισμό σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και από τη δυνατότητα παρεμβάσεων στις πιο αδύναμες περιφέρειες, εν ολίγοις από προχωρημένη πολιτική ενοποίηση, έχει εγγενείς τάσεις ανισορροπίας  που οδηγεί σε φαινόμενα διάλυσης. Επιπλέον οι ασκούμενες πολιτικές, ο ηγεμονισμός και  ο εθνικο-λαϊκισμός έχουν αλλάξει τον αρχικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης πρέπει να αλλάξει συνειδητά ώστε να μην δημιουργεί χώρες πλεονασματικές και χώρες ελλειμματικές, αλλά να διασφαλίζει την δίκαιη αναδιανομή και την κοινωνική συνοχή και σύγκλιση αλλά και την οικολογική βιωσιμότητα. Ο νομισματικός πυλώνας πρέπει να συνδυαστεί με τον οικονομικό αλλά και τον κοινωνικό και οικολογικό πυλώνα.

Το εργασιακό Ευρωπαϊκό κεκτημένο (που με πολλούς αγώνες θεμελιώθηκε κυρίως την τριακονταετία 1955-85) βρίσκεται σε συνεχή υποχώρηση με στόχο των αγορών την πλήρη του αποδιοργάνωση, στο πλαίσιο αλλαγών που συντελούνται παγκοσμίως. Μόνο μέσα σε ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό επίπεδο και με νέες πολιτικές ιδέες και ευρωπαϊκούς πόρους μπορούμε να αλλάξουμε και να εξελίξουμε το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, το ασφαλιστικό σύστημα, την δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών για όλους τους πολίτες στην Ευρώπη.

Το Ευρωπαϊκό δημοκρατικό κεκτημένο (το δικαίωμα δηλαδή των μελών χωρών να αυτο-προσδιορίζονται πολιτικά με ελεύθερες κοινοβουλευτικές διαδικασίες στο πλαίσιο μια κοινής Ευρωπαϊκής αλλά δημοκρατικής πορείας) βρίσκεται σε κρίση. Οι πολίτες είναι ελεύθεροι να επιλέγουν τις κυβερνήσεις τους, αρκεί αυτές να μην παρεκκλίνουν από τις επιταγές που προσδιορίζονται κάθε φορά από τις αγορές.

Η απάντηση σε αυτή τη λογική είναι ένας νέος τύπος δράσης απέναντι σε μία πολιτική και οικονομική δικτατορία η οποία στην Ευρώπη εκφράζεται από τους οπαδούς της διεύρυνσης με όρους αγορών και της άδικης λιτότητας που οδηγεί τους λαούς στην οικονομική εξαθλίωση. Δράση συνειδητής διεκδίκησης του εκδημοκρατισμού και της εμβάθυνσης που θα οδηγήσει σε ένα Ευρωπαϊκό Σύνταγμα -μέσα από μια συντακτική συνέλευση με συμμετοχή του ευρωκοινοβουλίου, των εθνικών κοινοβουλίων, εκπροσώπων της αυτοδιοίκησης και κοινωνικών φορέων - που θα κατοχυρώνει τα ατομικά δικαιώματα και τα κοινωνικά αγαθά με στόχο τη δημιουργία μίας Ευρωπαϊκής κυβέρνησης η οποία θα καταστήσει εφικτό το όραμα της μείωσης των ανισοτήτων Βορρά-Νότου και θα δημιουργήσει επιτέλους την πραγματική Ένωση με γνώμονα των άνθρωπο και το περιβάλλον.

6.    Κοινωνικά Αγαθά απέναντι στο Δημόσιο / Ιδιωτικό

Βάση ενός ρεαλιστικού προγράμματος για την δόμηση και συγκρότηση του Κοινωνικού Κράτους είναι ένα δίκαιο Φορολογικό σύστημα.

Αρχή για την εφαρμογή κάθε δίκαιου φορολογικού συστήματος είναι:

·      η ανταποδοτικότητα,

·     η αναλογικότητα,

·     η καθολικότητα,

·  η αξιοποίηση του ως εργαλείο για την επίτευξη παραγωγικών καθώς και κοινωνικών και οικολογικών στόχων (ενίσχυση της υπεύθυνης επιχειρηματικότητας, οικολογικής μεταρρύθμισης, της καινοτομίας, της εργασίας καθώς  και μείωση της φτώχειας, του αποκλεισμού, της σπατάλης ενέργειας και πόρων),

δηλαδή, το ποσοστό που επιστρέφει στους πολίτες, υπό μορφή κοινωνικών παροχών και η δημιουργία λειτουργικού περιβάλλοντος καθημερινότητας και διαβίωσης, με προεξέχοντα τα συστήματα Παιδείας, Υγείας, Κοινωνικής Πρόνοιας και Περιβάλλοντος, με αποτελεσματικότητα, φιλικότητα και αλληλεγγύη προς όλους ανεξαιρέτως τους διαβιούντες στη χώρα.

Η φορολογία πρέπει να μετακινηθεί από την εργασία και την υπεύθυνη παραγωγικότητα προς την σπατάλη ενέργειας, φυσικών πόρων και ανεύθυνων τρόπων ζωής, παραγωγής και κατανάλωσης αλλά και σε συστήματα που λαμβάνουν υπόψη τη συνολική περιουσία και την απόδοση υπεραξιών.

Η διεκδίκηση για νέο θεσμικό πλαίσιο εποπτείας και ελέγχου του τραπεζικού και χρηματοοικονομικού συστήματος, στην βάση του κοινωνικού ελέγχου, για την προστασία του οικονομικού συστήματος και του πολίτη, αποτελεί σημαντικό στόχο συγκρότησης.

Σε μια εποχή αυξανόμενων προσφυγικών και μεταναστευτικών, το φορολογικό σύστημα πρέπει να δίνει ευκαιρίες κοινωνικής ένταξης των προσφύγων και μεταναστών, ώστε να λειτουργούν ως προωθητική δύναμη  στην οικονομία, στο ασφαλιστικό σύστημα και στην εργασία.

7. Παραγωγικό και Οικολογικό αποτύπωμα απέναντι στην Παραγωγικότητα

Η Παραγωγική Συγκρότηση της χώρας πρέπει να βασίζεται σε ένα νέο μοντέλο που στηρίζεται στην Κοινωνική Οικονομία,  και σε καινοτόμες υπεύθυνες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με νέες μορφές και πρότυπα οργάνωσης, σε αντιδιαστολή με τον καταναλωτισμό και την εμπορευματοποίηση των πάντων, για μια βιώσιμη και οικολογική προοπτική. Στόχος είναι η απεξάρτηση της οικονομικής πορείας και της ευημερίας, από τη αυξανόμενη κατανάλωση (και μάλιστα μη ανανεώσιμης) ενέργειας και φυσικών πόρων,  η στροφή σε μια κυκλική/πράσινη οικονομία παράλληλα με την υιοθέτηση βιώσιμων μοντέλων ευημερίας και καλής ποιότητας ζωής που δεν βασίζονται πλέον στην απεριόριστη κατανάλωση.

Παράλληλα πρέπει να υποστηριχθούν νέες τεχνολογίες στον τομέα της πληροφορικής και ιδιαίτερα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, της εξοικονόμησης ενέργειας και φυσικών πόρων και γενικότερα στην καινοτομική και δημιουργική επιχειρηματικότητα των νέων, δίνοντας έμφαση στη θέσπιση κινήτρων ανάπτυξης πολύ-συμμετοχικών μορφών οικονομικής οργάνωσης διαμορφώνοντας μια νέα κουλτούρα επιχειρηματικότητας, που δυστυχώς σήμερα απουσιάζει.

Στηρίζουμε την ισορροπία μεταξύ των Δημόσιου και Ιδιωτικού, επιδιώκουμε και προωθούμε συνεχώς μια νέα πολιτική που επιβλέπει, επιμελείται, οργανώνει, σχεδιάζει και εν τέλει αξιοποιεί εκείνες τις επενδύσεις που προσφέρουν Οικονομική, Κοινωνική και Περιβαλλοντολογική αξία.

Οι επενδύσεις με αυτό το παραγωγικό-κοινωνικό-οικολογικό αποτύπωμα είναι αναγκαίες επιθυμητές και ουσιαστικές και εντάσσονται σε 10ετη σχεδιασμό Συγκρότησης της χώρας. Η αποδοτικότητα με όρους οικολογικούς, κοινωνικούς, τεχνολογικούς είναι επιθυμητή στο βαθμό που στοχεύει σε καλύτερα αποτελέσματα ταυτοχρόνως για την οικονομία, την κοινωνία και το περιβάλλον.

Αντιθέτως, μια παραγωγικότητα, που περιορίζεται στην μεγέθυνση οικονομικών δεικτών και στην άκριτη οικονομική ανάπτυξη, είναι έννοια και πράξη ατελής και δεν προδικάζει αποτελεσματικότητα και επιστροφή κοινωνικού μερίσματος, τουναντίον εξυπηρετεί την επιβολή αντί-εργασιακών μέτρων και συνεπώς ύφεση, ενώ συχνά μεταφέρει αυξημένο χρέος στο περιβάλλον και στις επόμενες γενιές, επειδή τείνει να αγνοήσει άλλες διαστάσεις της παραγωγής.

Οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε έννοιες όπως «συνεχής ανάπτυξη», που δηλώνουν  συνεχή μεγέθυνση της οικονομίας προς ικανοποίηση του συντελεστή "κεφάλαιο" συχνά σε βάρος της πραγματικής ευημερίας της κοινωνίας και των οικολογικών αντοχών.

Εμείς προσβλέπουμε σε ένα νέο μοντέλο βιώσιμης οικονομίας που οδηγεί σε  ανάπτυξη και μεγέθυνση της ευημερίας της κοινωνίας συνολικά αλλά και του καθενός ξεχωριστά, στο πλαίσιο σεβασμού του περιβάλλοντος,  των περιορισμένων φυσικών πόρων που λαμβάνει υπόψη το οικολογικό και κοινωνικό αποτύπωμα κάθε  ενέργειας.

Σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεται να οργανώσουμε καλύτερα και πιο αποτελεσματικά κι όχι να δαπανήσουμε περισσότερα (ενέργεια, πόρους) για να βελτιώσουμε τη ζωή των πολιτών.

Επίσης, ενθαρρύνουμε την μετατροπή των πολιτών από καταναλωτές σε παραγωγούς ενέργειας, προϊόντων, υπηρεσιών μέσα από νέα μοντέλα παραγωγής και κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.

8. Σχέδιο Παραγωγικής Συγκρότησης απέναντι στην «Μεταρρυθμιστική» Απορρύθμιση

Ζητούμενο σήμερα είναι η διαμόρφωση ενός 10ετούς Εθνικού Σχεδίου Παραγωγικής  Συγκρότησης της χώρας με κυρίαρχα χαρακτηριστικά την βιωσιμότητα, την αποκέντρωση, την κοινωνική αλληλεγγύη, την συνεργατική οικονομία, την λελογισμένη χρήση των φυσικών πόρων, την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, την προστασία του κλίματος και του περιβάλλοντος.

Κύριο ζητούμενο σήμερα είναι η μεγέθυνση της παραγωγικής βάσης σε επιλεγμένους τομείς της Ελληνικής οικονομίας με στόχο την επάρκεια στον αγροτο-διατροφικό τομέα, στην ενέργεια, την δημιουργία προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας στον δευτερογενή τομέα, την ενίσχυση της ποιότητας ζωής, κοινωνικών - πράσινων υποδομώνκαι της δημόσιας υγείαςκαι την ανάπτυξη ενός νέου βιώσιμου Τουριστικού μοντέλου που αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες της εγχώριας παραγωγικής βάσης, ενώ στηρίζει την ενεργειακή μετάβαση και την οικολογική μεταστροφή.

Η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την δημιουργία γόνιμου εδάφους και πολιτικών που να ισορροπούν και να προάγουν της μεγάλης έκτασης επενδύσεις που είναι αναγκαίες για το κοινωνικό σύνολο και την οικολογική μεταστροφή (σιδηρόδρομος – συνδυασμένες μεταφορές, έξυπνα δίκτυα, τηλεϊατρική, ευρυ-ζωνικά δίκτυα) μέσα από υπεύθυνα σχήματα, αλλά και να συμβάλλει στις μικρής-μεσαίας τάξης από μικρομεσαίες επιχειρήσεις και μορφές κοινωνικών-συνεργατικών επιχειρήσεων, ιδιαίτερα σε νέους πιο πράσινους και κοινωνικά σημαντικούς τομείς δραστηριότητας.

Από την μονοσήμαντη περιβαλλοντική οικολογία της διαμαρτυρίας και του απολιτικού ακτιβισμού (με συμπαθητικό, συχνά, χαρακτήρα), περνάμε στην ρεαλιστική οικολογία της πολιτικής και της βιωσιμότητας. Οι «περιβαλλοντολογικές και πράσινες πολιτικές» μπορούν να παρέχουν ισοδύναμους  τρόπους παραγωγής και κατανάλωσης, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, δηλαδή με τριπλό μέρισμα: οικονομικό, κοινωνικό και οικολογικό.

Οι μειωμένης κοινωνικής/οικολογικής απόδοσης και κομματικά/πελατειακά ελεγχόμενες επενδύσεις, δημιουργούν ουσιαστική απορρύθμιση της οικονομίας και συμβάλλουν στην αύξηση της ανεργίας, την κατασπατάληση των  φυσικών και ανθρώπινων πόρων προς όφελος ολίγων και υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας.Αυτό το μοντέλο το απορρίπτουμε και δεν θα στηρίξουμε την επιστροφή σε αυτό στο όνομα της κρίσης της χώρας, γιατί είναι αυτό που συνέβαλε ουσιαστικά στην πολύπλευρη κρίση και στην χρεοκοπία της Ελλάδας.

9.  Συγκρότηση του Δημόσιου Τομέα απέναντι στον ανεπαρκή και πελατειακό Δημόσιο Τομέα

Ο Δημόσιος τομέας στην χώρα μας είναι βασισμένος στην λογική, κοινωνικό πρόβλημα-δημιουργία κρατικών εταιριών. Είναι απότοκο της δεκαετίας 1980 και συνεχίζει να εξυπηρετεί πελατειακά και κομματικά συμφέροντα, χωρίς ουσιαστικό σχεδιασμό και προφανέστατα χωρίς όραμα για την κοινωνία.

Αποτελείται από χιλιάδες εταιρίες και δομές μηδενικής αποτελεσματικότητας και συντηρείται μόνο για να διανέμει επιχορηγήσεις και να καλύπτει υποτυπωδώς τις κοινωνικές ανάγκες.

Η συγκρότησή του, με όραμα την δημοκρατική και ισόνομη πολιτεία, την κοινωνική και οικολογική καινοτομία και μετάβαση αποτελεί θεμέλιο λίθο για την οργάνωση της κοινωνίας. Η συστηματική και μεθοδική οργάνωσή του, μέσω της τεχνολογίας και νέων κοινωνικών μοντέλων και ιδεών, επιβάλλεται να τον συρρικνώσει την κρατική συγκεντρωτική εξουσία στο απολύτως απαραίτητο μέγεθος και κυρίως σε ρόλους ρυθμιστή και ελεγκτή της τήρησης των κανόνων και του πλαισίου προς όφελος του συνόλου και του περιβάλλοντος, και να παραχωρηθούν εξουσίες και δράσεις του σε κέντρα κοντινότερα στους πολίτες.

Η ανανέωση του ρόλου του περιλαμβάνει τον σχεδιασμό, έλεγχο και οργάνωση των κοινωνικών δομών και όχι την διαχείρισή τους.

12 βήματα για την συγκρότηση μια άλλης Κοινωνίας

1.  στην αντιπροσώπευση εισάγουμε τη λογική της ενεργής συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων,

2. στη λογική της ατομικότητας εισάγουμε την αλληλεγγύη και το συνεργατισμό,

3. στη λογική του κέρδους με κάθε κόστος εισάγουμε τη λογική του σεβασμού του περιβάλλοντος και του οικολογικού-κοινωνικού αποτυπώματος κάθε παραγωγικής/οικονομικής διαδικασίας,

4.   στη λογική των αγορών εισάγουμε τη λογική της ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας, 

5. στα κοινωνικά στεγανά εισάγουμε την διαρκώς ανανεούμενη Δημοκρατική κοινωνία. 

6. στην «απασχολησιμότητα» εισάγουμε τη λογική της δημιουργικής εργασίας, με σεβασμό του περιβάλλοντος και της κοινωνικής δικαιοσύνης

7. στη λογική της άκριτης κατανάλωσης επιλέγουμε την ορθολογική απομείωση της σπατάλης,

8. στην λογική της μείωσης του κόστους παραγωγής, μέσω της απορρύθμισης της εργασίας, επιλέγουμε τη λογική της καινοτομίας, της ενίσχυσης του ανθρώπινου κεφαλαίου, της ενεργειακής αποτελεσματικότητας, της βέλτιστης χρήσης φυσικών πόρων και της προστιθέμενης αξίας,

9. στη λογική του «Κράτους πρόνοιας» επιλέγουμε τη λογική της ικανοποίησης των ανθρωπίνων αναγκών, με την ενεργή συμμετοχή των ίδιων των πολιτών,

10. στις απάνθρωπες επιταγές του νεοφιλελεύθερου συστήματος και των ανεξέλεγκτων αγορών,  επιλέγουμε έναν ‘’άλλο ανθρώπινο τρόπο’’ καθημερινότητας,  (ρύθμιση της αγοράς, ενίσχυση των περιβαλλοντικών κανόνων και της κοινωνικής δικαιοσύνης),

11.  στη λογική των κρατικών αναγκών προτείνουμε τη λογική των αναγκών του ανθρώπου, τηςκοινωνίας και του περιβάλλοντος

12. στην ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη ‘’εκπαίδευση’’ επιλέγουμε την παιδεία της αναλυτικής και κριτικής σκέψης, της κοινωνικής ένταξης, της διαπολιτισμικής συνύπαρξης και της οικολογικής συνείδησης.

«Εμείς οι ενεργοί πολίτες, αναζητούμε το  τέλος της ανέχειας,

σε όλες τις μορφές της μέσα σε ένα πράσινο κόσμο,

θεωρώντας ότι αυτός είναι ο μελλοντικός στόχος της ανθρωπότητας>>.