Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ επαναλαμβάνουμε συστηματικά - ποιος μας ακούει; - ότι στο όνομα της δημοσιονομικής κρίσης συνεχίζεται η συσσώρευση κι άλλης κρίσης, κοινωνικής, οικονομικής και οικολογικής. Η λύση βρίσκεται στην κοινωνική και πράσινη καινοτομία, στην αναζωογόνηση της οικονομίας και στην δημιουργική κινητοποίηση της κοινωνίας.

Η κυβέρνηση των "αντιμνημονιακών" ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με ολίγον Οικολόγοι Πράσινοι κατάφερε να περάσει όσα δεν μπόρεσαν να περάσουν τόσα χρόνια οι "Μνημονιακές κυβερνήσεις". Τελευταίο κατόρθωμα η ψήφιση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος (λες και δεν το ήξεραν τόσο καιρό) ενός πολυνομοσχεδίου που περιλαμβάνει πάλι ετερόκλιτα θέματα που δεν έχουν καν προλάβει να διαβάσουν οι βουλευτές αλλά ούτε να συζητηθούν σοβαρά.

Ανάμεσα σε αυτά είναι
- το πέρασμα στο υπερταμείο ΔΕΗ (το 34%), ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, Αττικό Μετρό, κτιριακές υποδομές ΑΕ
- σειρά ρυθμίσεων για την αναδιοργάνωση της ελληνικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας
- αλλαγές στο ασφαλιστικό και στις φορολογικές ρυθμίσεις για τους ιδιοκτήτες τουριστικών καταλυμάτων σε περιοχές με κάτω από 2.000 κατοίκους που θα κληθούν να πληρώσουν για κύρια ασφάλιση και υγεία εισφορές 26,95% επί του καθαρού φορολογητέου εισοδήματός τους, για τους αγρότες και τους νέους επιστήμονες που θα κληθούν να πληρώσουν υψηλότερες εισφορές κα

Την ίδια μέρα ανακοινώθηκε ότι αυξήθηκαν τα χρέη των πολιτών προς το δημόσιο και έφτασαν τα 91 δις, μια ακόμα απόδειξη ότι συνεχίζουμε στον αδιέξοδο δρόμο ως κοινωνία που δεν οδηγεί στην έξοδο από την κρίση αλλά στο βάθεμα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κρίσης.

Τα δύο κόμματα πήραν την εξουσία καβάλα στο κύμα των υποσχέσεων για το αδύνατο και κάνουν πράξη το αδιανόητο.

Από τα χειρότερα πάντως είναι το πέρασμα της ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο Yπερταμείο που είναι πολύ πιθανόν να προχωρήσει την ιδιωτικοποίηση ενός οικολογικού και κοινωνικού αγαθού, όπως είναι το νερό. Είχε προηγηθεί μια αποτυχημένη διαβούλευση για την ΚΥΑ που αφορά στην ανάκτηση του χρηματοοικονομικού, περιβαλλοντικού κόστους και του κόστους του ως φυσικού πόρου καθώς και στον τρόπο κοστολόγησης των υπηρεσιών ύδατος. Η προτεινόμενη ΚΥΑ αντιμετωπίζει το ζήτημα ως λογιστικό, εισπρακτικό και οικονομίστικο θέμα και το ευτελίζει σε ένα μέσο για να καλυφθούν οι δαπάνες των παρόχων νερού. Αντί να οδηγεί σε ορθολογική, βιώσιμη χρήση του νερού, δίνει την εντύπωση ότι στοχεύει μονοδιάστατα στην αύξηση του κόστους των υπηρεσιών νερού. Ενώ η ευρωπαϊκή και ελληνική νομοθεσία προβλέπει μια ουσιαστική συμμετοχική διαδικασία για όλα τα θέματα που αφορούν στην διαχείριση του νερού, η "διαβούλευση" ήταν τραγελαφική, ενώ δεν πραγματοποιήθηκε καν συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Υδάτων, που θα έπρεπε υποτίθεται να γνωμοδοτήσει σχετικά. 

Την Τρίτη 27-9 πραγματοποιήθηκε το επόμενο καταστροφικό βήμα. Η κυβερνητική πλειοψηφία των 152 βουλευτών ψήφισε μεταξύ άλλων την μεταφορά των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο υπερταμείο που πολύ πιθανώς οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών του νερού. Στο όνομα της δημοσιονομικής κρίσης συσσωρεύεται και άλλη κρίση, κοινωνική και οικολογική, από μια κυβέρνηση που άλλα έλεγε και άλλα κάνει με περισσή ευκολία και χωρίς ένα συγνώμη προς τους πολίτες.

Θυμίζουμε στους 2 βουλευτές των Οικολόγων Πράσινων που συμμετέχουν στην κυβερνητική πλειοψηφία (ο ένας μάλιστα είναι αναπληρωτής Υπουργός περιβάλλοντος και συνυπεύθυνος των κυβερνητικών πολιτικών για το περιβάλλον) ότι έχουν εδώ και καιρό πλήξει τις πράσινες πολιτικές και αξίες, αφού οι πράσινοι σε ευρωπαϊκό επίπεδο είχαν πρωτοστατήσει στην καμπάνια για το Δικαίωμα στο Νερό που ως ευρωπαϊκή πρωτοβουλία πολιτών http://www.right2water.eu/ είχε συγκεντρώσει 1.884.000 υπογραφές πολιτών. Μάλιστα ο τότε ευρωβουλευτής των Πράσινων Ν. Χρυσόγελος (έφυγε το Μάρτιο 2014 από τους Οικολόγους Πράσινους διαβλέποντας όσα σήμερα συμβαίνουν και συμμετείχε στην ίδρυση των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ) είχε στηρίξει ενεργά την καμπάνια σε ευρωπαϊκό επίπεδο συνεργαζόμενος στενά με τους διοργανωτές της καμπάνιας.

Σήμερα στο όνομα της διατήρησης της καρέκλας τους και των ανταλλαγμάτων που προσφέρει η εξουσία, οι δύο βουλευτές και το κόμμα των Οικολόγων Πράσινων αποδέχονται τα πάντα κι αποδεικνύουν ότι δεν έχουν καμία σχέση με πράσινες πολιτικές. Καλούμε το Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα να ξεκαθαρίσει τη θέση του απέναντι σε ένα κόμμα που εφαρμόζει μια πολιτική που πλήττει την οικολογική, κοινωνική και οικονομική βιωσιμότητα αλλά συνεχίζει να παραμένει μέλος του!

https://youtu.be/7fQcDDF0f4c

Και αυτή κυβέρνηση συνεχίζει μια πρακτική που ευτελίζει το ελληνικό κοινοβούλιο και δεν έχει σχέση με νομοθετική δουλειά, δημοκρατική λειτουργία βουλής, ένδειξη σοβαρής λειτουργίας μιας κυβέρνησης αλλά είναι ενδεικτική της διαχρονικής προχειρότητας της διοίκησης και των κυβερνήσεων (συμπεριλαμβανομένης και της …δεύτερης φοράς αριστεράς).

Μέσα σε ένα νομοσχέδιο που προβλέπει ρυθμίσεις για τις συντάξεις, περνάνε διατάξεις για τα δάση, τη διαχείριση των απορριμμάτων, παρεμβάσεις μητροπολιτικού χαρακτήρα στην λιμενική ζώνη Κερατσινίου-Δραπετσώνας, την ενεργειακή αποτελεσματικότητα των κτηρίων, την επιβολή τέλους 1000 Ευρώ/ΜWγια άδειες ΑΠΕ που δεν έχουν υλοποιηθεί, για τη σχολή τυφλών, την εισαγωγή στα ΑΕΙ ή τα υπηρεσιακά συμβούλια εκπαιδευτικών, την απαλλαγή του Μεγάρου Μουσικής από την υποχρέωση προσκόμισης φορολογικής κι ασφαλιστικής ενημερότητας κα. "Φυσικά" όλα αυτά στο πόδι, χωρίς να υπάρχει σοβαρός έλεγχος από τους βουλευτές και χωρίς ουσιαστική διαβούλευση για τα πολύ σημαντικά. Και ας μην επικαλεστεί η κυβέρνηση "προαπαιτούμενα" του 3ου Μνημονίου....

Πέρασαν πάνω από 3 χρόνια από την έγκριση της ευρωπαϊκής Οδηγίας για την ενεργειακή αποτελεσματικότητα των κτιρίων και τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις όσο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (και ολίγον ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ) δεν βρήκε το χρόνο να ενσωματώσει την Οδηγία αυτή στο ελληνικό δίκαιο. Μια Οδηγία που είναι σημαντική όχι μόνο για περιβαλλοντικούς και κλιματικούς λόγους αλλά και για να συμβάλει στην αναζωογόνηση της οικονομίας και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε θέματα εξοικονόμησης ενέργειας αλλά και μιας νέας αντίληψης για τα κτήρια που πρέπει να είναι σχεδόν ουδέτερα ως προς την συνεισφορά τους στην αλλαγή του κλίματος (κτήρια σχεδόν μηδενικών εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου). Όταν πλέον η Κομισιόν αποφάσισε να παραπέμψει την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να τις επιβάλει πρόστιμο, μάλιστα, για την αργοπορία, η ελληνική κυβέρνηση προώθησε στο πόδι την Οδηγία αυτή μέσα σε έναν αχταρμά νομοθετικών ρυθμίσεων, χωρίς ουσιαστική διαβούλευση και προετοιμασία. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι ένα τόσο σοβαρό για το περιβάλλον, την κοινωνία και την οικονομία νομοθέτημα πρέπει να περάσει στα γρήγορα μέσα σε δεκάδες άλλες άσχετες διατάξεις, όταν επί χρόνια στην Ευρώπη ασχολούνται και συζητούν το θέμα αυτό;

Επιβεβαιώνει και η "νέα τάξη πραγμάτων» το ρηθέν ότι «οι κυβερνήσεις αλλάζουν αλλά η προχειρότητα κι ανευθυνότητα μένουν».

Αλλά να επισημάνω και κάτι άλλο, που αφορά τα απορρίμματα. Ενώ πρόσφατα, με βάση τις κατευθύνσεις του νέου Εθνικού Σχεδίου Διαχείρισης Απορριμμάτων (Ε.Σ.Δ.Α), το κύριο βάρος διαχείρισης των απορριμμάτων πέφτει στους Δήμους (ίσως σε υπερβολικό βαθμό μάλιστα), έρχεται τώρα το άρθρο 31 του ίδιου νομοσχεδίου που καθορίζει τον τρόπο έγκρισης των Περιφερειακών Σχεδιασμών Διαχείρισης Απορριμμάτων, για να δημιουργήσει μια διαδικασία ασφυκτική και γραφειοκρατική από πλευράς κεντρικής διοίκησης. Τα Περιφερειακά Συμβούλια θα ...υιοθετούν το προτεινόμενο σχέδιο ΠΕ.Σ.Δ.Α. αλλά θα απαιτείται η σύμφωνη γνώμη των αρμόδιων Γενικών Γραμματέων των Υπουργείων Εσωτερικών & Διοικητικής Ανασυγκρότηση και Περιβάλλοντος & Ενέργειας με τελική έγκριση των Υπουργών Εσωτερικών & Διοικητικής Ανασυγκρότησης και Περιβάλλοντος & Ενέργειας και την έκδοση σχετικής Κοινής Υπουργικής Απόφασης (Κ.Υ.Α.); Η ΚΕΔΕ καταγγέλλει ότι αυτή η ρύθμιση στην πράξη αγνοεί τον ρόλο της αυτοδιοίκησης στον σχεδιασμό και απλώς τους αναθέτει να υλοποιούν τις αποφάσεις που τελικά παίρνουν οι Γενικοί Γραμματείας και οι Υπουργοί!

Να σημειωθεί ότι η αυτοδιοίκηση όλων των βαθμών φαίνεται ότι αγνοούσε την ρύθμιση, παρόλο ότι η κεντρική διοίκηση έχει υποχρέωση να διαβουλεύεται τόσο σοβαρά θέματα. Σημεία των καιρών.

Με το άρθρο 24 του νομοσχεδίου δημιουργείται και Επιτροπή αποτελούμενη μόνο από εκπροσώπους υπουργείων που αφορά στις «Πράσινες Δημόσιες Συμβάσεις». Αν και είναι ένα θέμα που έχει πολλές διαστάσεις και απαιτεί ουσιαστικό διάλογο και σωστή προετοιμασία με τους διαφορετικούς φορείς, όχι μόνο μεταξύ υπουργείων. Αναφέρει βέβαια ότι μπορεί να συμμετάσχουν και άλλοι, αλλά....

Μεγάλη σύγχυση προκλήθηκε επίσης και για το άρθρο 32, που αφορά σε δασικά θέματα και πιο συγκεκριμένα στις επιτρεπόμενες επεμβάσεις σε  κατεστραμμένες δασικές εκτάσεις που κρίνονται υποχρεωτικώς αναδασωτέες.

Για να γελάσουμε λίγο στις γκρίζες εποχές μας διαβάστε τον τίτλο του νομοσχεδίου:

«Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο της Οδηγίας 2012/27/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 25ης Οκτωβρίου 2012, «Για την ενεργειακή απόδοση, την τροποποίηση των Οδηγιών 2009/125/ΕΚ και 2010/30/ΕΕ και την κατάργηση των Οδηγιών 2004/8/ΕΚ και 2006/32/ΕΚ», όπως τροποποιήθηκε από την Οδηγία 2013/12/ΕΕ του Συμβουλίου της 13ης Μαΐου 2013 «Για την προσαρμογή της Οδηγίας 2012/27/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για την ενεργειακή απόδοση, λόγω της προσχώρησης της Δημοκρατίας της Κροατίας» και άλλες διατάξεις.

Μα δεν μπορούν να κάνουν ένα σωστό αρχείο σε Pdfπου να μην είναι οι φωτοτυπημένες σελίδες;

Πάντως στις σελίδες για παράδειγμα 36 και 37 του τμήματος που αφορά την ενέργεια υπάρχουν οι υπογραφές σχεδόν του μισού υπουργικού συμβουλίου, 10 υπουργών και 6 αναπληρωτών (από Καμμένο και Σκουρλέτη, μέχρι Παρασκευόπουλο και Τσιρώνη…)

http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c8827c35-4399-4fbb-8ea6-aebdc768f4f7/9365071.pdf

http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c8827c35-4399-4fbb-8ea6-aebdc768f4f7/9365072.pdf

http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c8827c35-4399-4fbb-8ea6-aebdc768f4f7/9365100.pdf

Η 13/14^η Αυγούστου θα μείνει ως μια  μέρα σταθμός  στην ελληνική πολιτική ιστορία. Ρευστοποιείται με δραματικό τρόπο τoπολιτικό σύστημα που διαμορφώθηκε την περίοδο της μεταπολίτευσης αλλά και γκρεμίζεται το δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή της χώρας επί 6 χρόνια.

Είναι εκ των πραγμάτων το τέλος της «αθωότητας» ΟΛOΚΛΗΡΟΥ του πολιτικού φάσματος. Και όχι μόνο γιατί ψηφίστηκε από μεγάλο τμήμα του πολιτικού συστήματος το πολύ σκληρό και επώδυνο Μνημόνιο 3 # ΣΥΡΙΖΑ (φυσικά υπάρχουν σε αυτό και θετικά σημεία και μέτρα) αλλά και διότι όσοι καταψήφισαν ή συνεχίζουν να απορρίπτουν το νέο μνημόνιο δεν έχουν να παρουσιάσουν κανένα σύγχρονο, εναλλακτικό σχέδιο, παρά μόνο αφελείς προτάσεις που θα οδηγούσαν τη χώρα στο μοντέλο της Αλβανίας επί Χότζα, αν εφαρμόζονταν.

Οι ευθύνες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τη χρεοκοπία

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κυβέρνησαν τη χώρα για δεκαετίες, διαθέτοντας κάθε φορά μεγάλες πλειοψηφίες και ισχυρή ανάθεση από την κοινωνία. Χωρίς να παραγνωρίζουμε κάποια θετικά της διακυβέρνησης τους, ο τελικός απολογισμός τους είναι πολύ αρνητικός. Οδήγησαν τη χώρα και την κοινωνία σε βαθιά κρίση και τελικά στη χρεοκοπία, όχι μόνο σε δημοσιονομικό ή οικονομικό επίπεδο, αλλά και σε αξιακό, πολιτικό, κοινωνικό, παραγωγικό επίπεδο, σε μια πολυεπίπεδη και βαθιά κρίση και χρεοκοπία. Δεν είχαν καν την ικανότητα να ανοίξουν εγκαίρως μια ειλικρινή συζήτηση με την κοινωνία αλλά και με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις για ένα ισορροπημένο, δίκαιο και αποτελεσματικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση. Ένα σχέδιο που αναπόφευκτα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει όχι μόνο τα προβλήματα που προέρχονταν από την αρχιτεκτονική της ευρωζώνης και την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση αλλά και από το αποτυχημένο παραγωγικό – καταναλωτικό, κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο στο οποίο είχαν στρέψει τη χώρα.

Το τέλος του παλιού, χωρίς να γεννηθεί το καινούργιο

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πλήρωσαν ακριβά την κρίση και την άστοχη, καταστροφική διαχείριση της  κρίσης. Συρρικνώθηκαν και απαξιώθηκαν στην συνείδηση της κοινωνίας, αν και ήταν σε σημαντικό βαθμό παιδιά των επιλογών  της αλλά και οι κύριοι διαμορφωτές της σημερινής κοινωνίας. Με το που υποστηρίζουν τώρα μια πολιτική άποψη, την απαξιώνουν αμέσως γιατί στην κοινωνία λειτουργεί πλέον ένας αυτοματισμός απόρριψης, μόνο και μόνο λόγω της υποστήριξης που παρέχουν αυτά τα δυο κόμματα σε μια πολιτική ή σε ένα μέτρο. Αυτός ο αυτοματισμός αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στο δημοψήφισμα.  

Οι ΑΝΕΛ, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ αλλά κυρίως ο (κυβερνητικός) ΣΥΡΙΖΑ ήταν παιδιά του διπόλου μνημόνιο -  αντιμνημόνιο. Απέκτησαν μέσα στην κρίση επιρροή σχήματα που θα έπρεπε να έχουν λιγότερο από το 0,1%. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε από το 3% στο ποσοστό που του έδωσε παρά κάτι  κυβερνητική αυτοδυναμία βασιζόμενος σε αυτό το δίπολο. 

Διατύπωσε έναν ξεκάθαρο αντιπολιτευτικό λόγο που επικέντρωνε σε ένα σταθερό ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ, με αποτέλεσμα να συγκεντρώσει έτσι ετερόκλιτες δυνάμεις στην πορεία για την κατάληψη της κυβέρνησης της χώρας. Δυνάμεις που ήθελαν να τελειώνουν με το παλιό πολιτικό σύστημα μέσα όμως από ουσιαστικές αλλαγές αλλά και δυνάμεις που ήθελαν να διατηρήσουν το ίδιο αποτυχημένο μοντέλο χωρίς να αλλάξουν, επιδιώκοντας απλώς να πετάξουν στα σκουπίδια τους παλιούς ευεργέτες τους επειδή πλέον δεν μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν το προσωπικό ή συντεχνιακό τους βόλεμα (συχνά σε βάρος της κοινωνίας).

Το παλιό σύστημα έπρεπε να αλλάξει, πολύ περισσότερο αφού δεν μπόρεσε να διαχειριστεί με ορθολογικό και δίκαιο τρόπο την κρίση. Αλλά το νέο, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, ΠΟΤΑΜΙ, είναι πολύ κατώτερο από τις περιστάσεις, ενώ οι ψεκασμένοι ΑΝΕΛ βρέθηκαν στην κυβέρνηση και οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Η μόνη σταθερή πολιτική δύναμη, εκτός τόπου και χρόνου, παραμένει το ΚΚΕ υποσχόμενο τα ίδια που έλεγε και 50 χρόνια πριν.  Νέες ιδέες δεν μπόρεσαν να ριζώσουν στην πολιτική σκηνή.

Μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς την καταστροφή

Το πρόγραμμά του προεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχήθηκε από την υπόσχεση για την δημιουργία ενός “παραδείσου” που θα επιτυγχάνονταν κυρίως μέσω της σκληρής διαπραγμάτευσης, της ήττας των δανειστών και της διαγραφής μεγάλου ποσοστού του χρέους («οι αγορές θα χορεύουν στον ρυθμό του νταουλιού», «θα καταργήσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο», «θα είναι μέρα μεσημέρι όταν θα υπογράψουν τη συμφωνία», « θα μας παρακαλούν για να μας δώσουν τα χρήματα» και άλλα τέτοια ωραία!).

Για όσους δεν παρασύρθηκαν από τις ψεύτικες υποσχέσεις και γνώριζαν την πραγματικότητα, ήταν φανερό ότι όλα αυτά δεν μπορούσαν να οδηγήσουν σε διαφορετικό αποτέλεσμα, παρά μόνο σε από αυτό που βλέπουμε σήμερα. Θα μπορούσαν να οδηγήσουν πιθανόν σε ακόμα χειρότερο αποτέλεσμα, αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε το θάρρος να καταλάβει που οδηγούμασταν, δεν έκανε τελευταία στιγμή την αποφασιστική στροφή πριν πέσουμε στον γκρεμό.

Οι ψευδαισθήσεις και η απουσία εναλλακτικού σχεδίου μας κόστισαν κάτι δις

Όμως, αυτή η περίοδος ψευδαισθήσεων αύξησε κατακόρυφα το κόστος που καλούμαστε πάλι να πληρώσουμε όλοι. Με ευθύνη και της τρόικα αλλά και των προηγούμενων διαδοχικών κυβερνήσεων το κόστος  είναι δυσανάλογο και τρομακτικό: ύφεση 25%, ανεργία 26%, αύξηση φτώχειας, καταστροφή παραγωγικής βάσης, μετανάστευση τουλάχιστον 400.000 ανθρώπων, αφαίρεση από την κοινωνία πάνω από 80 δις, αύξηση του χρέους κα. Θα μπορούσαμε να έχουμε αντιμετωπίσει την κρίση χωρίς αυτό το μεγάλο κόστος, και να ζούμε σήμερα καλύτερα ακόμα και αν είχαμε μια κάποια μείωση προσωπικών εισοδημάτων, αν το παλιό πολιτικό σύστημα ήταν στοιχειωδώς ικανό να διαχειριστεί την κρίση. Δυστυχώς, όμως, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατάφερε να προσθέσει κι άλλο κόστος, χωρίς να είναι σίγουρο έστω ότι θα βγούμε οριστικά από την κρίση με αυτό το Μνημόνιο.

Η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, του Αλέξη Τσίπρα και των ηγετικών στελεχών είναι ότι ενώ έβλεπαν να έρχεται η εποχή της ανάληψης των κυβερνητικών ευθυνών τους δεν προσπάθησαν να διαμορφώσουν ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα βασίζονταν σε βαθιές αλλαγές με συμμετοχή των πιο συνειδητοποιημένων τμημάτων της κοινωνίας.  Στηρίχθηκαν στα πιο οπισθοδρομικά τμήματα της κοινωνίας και σε συντεχνίες, μοιράζοντας υποσχέσεις για αποκατάσταση του χρεοκοπημένου παρελθόντος αντί να προσκαλούν σε συστράτευση για τις αναγκαίες αλλαγές.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει πάνω από το 1/4 της κοινοβουλευτικής του δύναμης και πιθανόν μεγαλύτερο ποσοστό από τα οργανωμένα μέλη του. Δεν είναι αξιοπερίεργο που η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ζητάει με πρόσφατη ανακοίνωσή της να «βγούμε από την Ευρωζώνη και την ΕΕ». Δεν είναι απορίας άξιο που ο ίδιος ο Γ. Βαρουφάκης – που είχε την κύρια ευθύνη της καταστροφικής διαπραγμάτευσης - καταψήφισε το 100% του Μνημονίου 3 # ΣΥΡΙΖΑ όταν πριν λίγο καιρό είχε δεχτεί ότι το 70% των ρυθμίσεων που προβλέπονταν στα προηγούμενα Μνημόνια μπορεί ήταν σωστές, και ενώ ισχυρίζονταν ότι επιδίωκε μια καλύτερη συμφωνία για το υπόλοιπο 30%.

Εκλογές, άλλο ένα λάθος που θα κοστίσει στην κοινωνία

Ακόμα μεγαλύτερο λάθος του πρωθυπουργού θα είναι να οδηγηθούμε σε εκλογές μέσα στον Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη, με δεδομένη την κατάσταση στην οικονομία και κοινωνία. Μια προσφυγή στις κάλπες θα προσθέσει κι άλλη ζημιά, σε μια εποχή επιστροφής στην ύφεση (θα κυμανθεί μεταξύ 3,3% έως 5%) και η ανεργία είναι πιθανόν να εκτιναχθεί σε νέα επίπεδα ρεκόρ.

Πολλοί θα ισχυριστούν ότι όπως είναι η κατάσταση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η μόνη δημοκρατική διέξοδος είναι προσφυγή στις κάλπες. Με εκλογική διαδικασία εξπρές είναι αδύνατο, όμως, να ανοίξει ουσιαστικός διάλογος για την επόμενη μέρα, για την πολιτική που θα πρέπει να εφαρμοστεί. Από άποψη συσχετισμών στη Βουλή, η επόμενη μέρα δεν θα είναι πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Και πρώτο κόμμα να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να συνεργαστεί με κάποια από τα υπάρχοντα κόμματα (ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) που έτσι κι αλλιώς ψηφίζουν ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ. Ακόμα και αν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει αυτοδυναμία (πράγμα απίθανο όταν θα έχει χάσει την αντιμνημονιακή στρατηγική και μεγάλο μέρος της κομματικής βάσης και των στελεχών που τον έφεραν στην κυβέρνηση) αυτή θα οφείλεται στον εκλογικό νόμο που δίνει 50 έδρες στο πρώτο κόμμα, και πιθανόν στην δημοσκοπική δημοφιλία (μέχρι πότε όμως;) του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, και όχι στην διαμόρφωση ενός πειστικού, νέου πολιτικού σχεδίου που θα έχει ωριμάσει μέσα στην κοινωνία. Αλλά έτσι, σε κάθε στροφή, η κυβερνητική πλειοψηφία που θα πρέπει να εφαρμόσει το σχέδιο που υποτίθεται δεν θέλει να εφαρμόσει, θα κινδυνεύει να χάσει πάλι βουλευτές.

Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Το πιο πιθανό κίνητρο για εκλογές είναι να προλάβει ο νέος ΣΥΡΙΖΑ την δημιουργία νέου κόμματος από τους «αντιμνημονιακούς» του ΣΥΡΙΖΑ που θα διαθέτει μέσα στη Βουλή σημαντικό αριθμό βουλευτών και θα εξασφαλίσει αυτόνομη πολιτική παρουσία.

Για να αντιμετωπίσει ένα φαινόμενο που στη δημιουργία του συνέβαλλε καθοριστικά και ο ίδιος, ο νυν πρωθυπουργός θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές ελπίζοντας ότι θα κερδίσει τις εκλογές, όχι με βάση τη δική του πειστική πρόταση αλλά αξιοποιώντας την απέχθεια που έχει η κοινωνία απέναντι στο παλιό σύστημα; Κι αν μετά τις εκλογές χρειαστεί εκ νέου την υποστήριξη μέρους του παλιού πολιτικού συστήματος;

Αν ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να βοηθήσει τη χώρα, ας ξεχάσει προς το παρόν τις εκλογές και ας επιλύσει τις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις οδηγώντας τους «αντιμνημονιακούς» σε έξοδο και δημιουργία νέου κόμματος.

Ας καλέσει σε ουσιαστικό διάλογο τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις για να διορθωθεί  και  βελτιωθεί το Μνημόνιο 3 και να συμφωνηθούν οι αλλαγές που χρειαζόμαστε αλλά με την συμμετοχή της κοινωνίας, όχι με επιβολή πάνω στην κοινωνία.

Θα ήταν προς το συμφέρον της κοινωνίας αλλά και της υστεροφημίας του Αλέξη Τσίπρα να μην κάνει κι άλλα λάθη, όπως θα είναι η προκήρυξη εκλογών για τον Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο. Να ακούσει, αντί να αποκλείσει εκ νέου από την πολιτική διαδικασία, τις νέες κοινωνικές δυνάμεις που γεννιούνται μέσα στην κοινωνία κι επιδιώκουν αλλαγή της χώρας από τα κάτω. Με αυτές τις δυνάμεις πρέπει να ανοίξει διάλογο η κυβέρνηση – ναι μια κυβέρνηση μειοψηφίας σε αυτή τη φάση - που θα έχει όμως την ευρύτερη στήριξη κι άλλων πολιτικών δυνάμεων.

Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι νέες εκλογές αλλά μια νέα πολιτική, ένα νέο παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο, καινοτόμες κοινωνικές πολιτικές, ενίσχυση της οικολογικής καινοτομίας, στροφή στην πράσινη/κυκλική οικονομία με κεντρικό στόχο την μείωση της ανεργίας και της φτώχειας και την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής σε όλα τα επίπεδα.

Οι οικονομικοί και κοινωνικοί στόχοι θα πρέπει όμως να συμφωνηθούν όχι μόνο με τα άλλα πολιτικά κόμματα αλλά και με τους πιο σημαντικούς επαγγελματικούς, κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς φορείς στο πλαίσιο ενός Πράσινου Κοινωνικού Συμβολαίου για την αλλαγή της χώρας.

Αυτή η Συμφωνία μπορεί να έχει μακροχρόνιο ορίζοντα, αλλά θα μπορούσε να συμφωνηθεί η υλοποίησή της από τη σημερινή κυβέρνηση μειοψηφίας μέχρι τις εκλογές πχ τον Νοέμβριο 2016, ώστε να αποκατασταθεί στο μεταξύ η εμπιστοσύνη προς την χώρα, να περιοριστεί  η ζημιά που έγινε στην οικονομία, να επιτευχθεί ουσιαστική μείωση της ανεργίας και της φτώχειας και να ψηφιστούν αλλαγές που θα ενισχύουν την Βουλή,  την δημοκρατία, την αποκέντρωση και τον πολιτικό διάλογο, παράλληλα με την αλλαγή του εκλογικού νόμου (κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών, διαμόρφωση πιο αναλογικού συστήματος, ενίσχυση της κουλτούρας και των κινήτρων για συνεργασίες στη βάση προγραμματικών συμφωνιών).

Θα  μπορούσε να το είχε επιδιώξει το 2014 ο Αλέξης Τσίπρας αντί να προκαλέσει εκλογές. Το είχαμε προτείνει οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ με αναλυτικές προτάσεις για το πώς θα μπορούσε να υπάρξει ένα νέο πολιτικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, με αφορμή την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης προκάλεσε όμως εκλογές, χωρίς να επιδιώξει μια συμφωνία που θα άλλαζε την πολιτική. Το περίεργο είναι ότι τώρα επιδιώκει εκ νέου εκλογές ενώ ο ίδιος ευθύνεται για μια εξίσου σκληρή ή και πιο σκληρή πολιτική.  Ας μην κάνει άλλο ένα τραγικό λάθος.