Πρόσφυγες: Τότε που ανάμεσά τους βρίσκονταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας....Δείτε το βίντεο
Στην αρχή η ζωή ήταν ειρηνική, μετά ήρθε ο πόλεμος και η καταστροφή. Οι άνθρωποι έπρεπε να μπουν στα πλοία και να βρουν καταφύγιο αλλού για να γλυτώσουν τη ζωή τους. Έγιναν πρόσφυγες. Τα πλοία τους πήγαν στη Λέσβο, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη. Πολλά παιδιά και γυναίκες. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να βοηθήσει. Άλλοι τους δέχτηκαν με καλό τρόπο, προσπάθησαν να βοηθήσουν. Άλλοι τους αγριοκοίταζαν, τους έβριζαν. 
Μαζεύονταν σε πλατείες, στην παραλία, έφτιαχναν πρόχειρες σκηνές. Πολλοί κοιμόντουσαν στον δρόμο. Πολλοί πεθάνανε από πείνα, από αρρώστιες, από έλλειψη συνθηκών υγιεινής. Και όχι μόνο γιατί ήταν πολλοί, πάνω από 1.000.000 άνθρωποι, αυτοί που αναζητούσαν μέρος να γλυτώσουν τη ζωή τους. Έλειπε η οργάνωση και η στήριξή τους, τουλάχιστον σε πολλές περιπτώσεις, παρά την προσπάθεια πολιτών και διεθνών οργανισμών. Στην πορεία βελτιώθηκε κάπως η κατάσταση, αλλά….
Ευτυχώς, υπάρχει το ντοκουμέντο του GeorgeMagarian, που γεννήθηκε το 1895 και σπούδασε στο Αμερικάνικο Κολέγιο στην Τουρκία που κατέγραψε την περιπέτεια των προσφύγων μετά την μικρασιατική καταστροφή το 1922, την προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τον θάνατο, την αγωνία τους να βρουν καταφύγιο σε κάποιο ελληνικό νησί, στην Αθήνα, στην Ελευσίνα, στη Θεσσαλονίκη, στις περιοχές που αργότερα ονομάστηκαν «προσφυγικά».
Τώρα εμείς, μια κοινωνία που είναι κατά πολύ απόγονος προσφύγων - εκείνων του 1922 και άλλων προσφύγω-, δεν θέλουμε λέει τους πρόσφυγες - ευτυχώς όχι όλοι - γιατί χαλάνε την τουριστική εικόνα της χώρας και των νησιών.
Εμείς οι υπόλοιποι και υπόλοιπες πρέπει να ξεκαθαρίσουμε με ξεκάθαρο τρόπο ότι νοιαζόμαστε και στηρίζουμε τις οργανωμένες λύσεις υποδοχής, φιλοξενίας και ένταξης, γιατί εκεί, μέσα στους πρόσφυγες μπορεί να είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ότι τα ίδια έζησαν πολλοί από αυτούς και αυτές μερικές δεκαετίες πριν…
https://www.youtube.com/watch?v=t2B84CyLblk
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ για την προκήρυξη των εκλογών
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ για τη νέα προκήρυξη εκλογών
Πάμε λοιπόν για 7η φορά από το 2009 σε εκλογές με το ίδιο σχεδόν ερώτημα - 8 μήνες μετά τις τελευταίες, μερικές μόνο εβδομάδες μετά από ένα δημοψήφισμα εξπρές. Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είχαμε τονίσει επανειλημμένα ότι οι εκλογές τώρα, με δεδομένη την κατάσταση, θα επιφέρουν νέο πλήγμα στην οικονομία,χωρίς να δημιουργούν καλύτερες πολιτικές συνθήκες. Ο τρόπος που διαχειρίστηκε τα θέματα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (με ολίγον Οικολόγους Πράσινους) πρόσθεσε νέα μεγάλη ζημιά σε αυτήν που είχε προκληθεί από το παλιό πολιτικό σύστημα, επιπλέον οικονομικό και κοινωνικό κόστος που θα κληθούμε να πληρώσουμε πολύ σύντομα.
Ο Νίκος Χρυσόγελος, συμπρόεδρος των ΠΡΑΣΙΝΩΝ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ δήλωσε: «Οι εκλογές ενώ δεν θα επιλύσουν κανένα σημαντικό πολιτικό πρόβλημα, θα προκαλέσουν νέα ζημιά στην οικονομία, στην προσπάθεια επιβίωσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Θα παρατείνουν την αβεβαιότητα σε οικονομία και κοινωνία, χωρίς να δημιουργήσουν έστω πολιτική σταθερότητα. Ο κίνδυνος να χαθούν πάνω από 2 δις ευρώ από το ΕΣΠΑ 2007-2013 είναι, επίσης, μεγάλος, αφού πολλά έργα δεν θα προλάβουν να ολοκληρωθούν μέχρι τέλος 2015. Σε μια περίοδο που χρειάζονται ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις, όλα μετατίθενται για το 2016, αφού μέχρι το τέλος της χρονιάς δεν θα μπορέσουν να ξεκινήσουν προγράμματα της νέας προγραμματικής περιόδου 2014-2020!Αποδεικνύεται ότι το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, των παλιών και "νέων" κομμάτων, αδυνατούν να διαμορφώσουν - μέσα από διάλογο - ένα ισορροπημένο σχέδιο διεξόδου από την βαθιά και πολύπλευρη κρίση. Αντιθέτως, η ένταση της κρίσης και η πορεία προς την χρεοκοπία είναι σε μεγάλο βαθμό συνέπεια της ανικανότητας και του τυχοδιωκτισμού τους. Η κοινωνία των πολιτών πρέπει να αναλάβει ρόλο για την αντιμετώπιση της κρίσης».
Η Όλγα Θεοδωρικάκου,συμπρόεδρος των ΠΡΑΣΙΝΩΝ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ δήλωσε: «Δεν ήταν οι εκλογές που θα μπορούσαν να επιλύσουν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία. Δεν έχει γίνει κατανοητό ότι ένα μόνο κόμμα δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση, ούτε καν μόνο τα κόμματα. Εξάλλου έχουν δοκιμαστεί όλα τα κύρια κόμματα και με αρκετούς συνδυασμούς κυβερνητικών σχημάτων. Η κατάσταση απαιτούσε και απαιτεί ευρύτερη συνεννόηση όχι μόνο μεταξύ των κομμάτων αλλά κυρίως με τους κοινωνικούς και επαγγελματικούς φορείς. Το απλοϊκό σχήμα ότι όλα ήταν θέμα σκληρής διαπραγμάτευσης και επίκλησης της "ανθρωπιστικής κρίσης" αποδείχτηκε ότι μπορούσε να οδηγήσει - όπως και έγινε τελικώς - σε ακόμα πιο σκληρά μέτρα. Χρειαζόμασταν ένα νέο πρόγραμμα χρηματοδότησης και μια Συμφωνία για αλλαγές, αλλά το Μνημόνιο 3 #ΣΥΡΙΖΑ ήταν τελικώς ένας κακός συμβιβασμός. Δεν ήταν προϊόν διαλόγου με την κοινωνία, και το οικονομικό-κοινωνικό κόστος που θα επιφέρει είναι πλέον μεγαλύτερο, αφού συμφωνήθηκε όταν πια φτάσαμε στα όρια του GΡΕΧΙΤ. Στις εκλογές αυτές θα απουσιάσει αυτό που πράγματι χρειαζόμαστε, δηλαδή ένα σχέδιο για την μεταρρύθμιση στην διοίκηση, την αναζωογόνηση και στροφή της οικονομίας προς την οικολογική, κοινωνική και παραγωγική καινοτομία, την δημιουργία σημαντικού αριθμού βιώσιμων θέσεων εργασίας και την δραστική μείωση της φτώχειας (αντί για "ανακουφιστικού" τύπου πολιτικές που δίνουν απλώς ένα κομμάτι ψωμί σε αυτούς που πεινάνε αλλά δεν συμβάλλουν στην έξοδό τους από τη φτώχεια)".
Ένα νέο λάθος του Αλ. Τσίπρα που θα φέρει νέα αδιέξοδα
Τελικά ο πρωθυπουργός οδηγεί τη χώρα για άλλη μια φορά στις κάλπες. Είναι η 8η φορά από το 2009 που πηγαίνουμε στις κάλπες με το ίδιο ερώτημα, 7 φορές με εθνικές και ευρωπαϊκές εκλογές και μία φορά με δημοψήφισμα χωρίς να είναι σε θέση το ελληνικό πολιτικό σύστημα να προσφέρει ένα βιώσιμο σχέδιο σωτηρίας της χώρας.
Μια σειρά κυβερνητικά στελέχη προετοίμαζαν το κλίμα για την διεξαγωγή εκλογών με διαδικασία εξπρές. Όχι μόνο από κομματικά στελέχη αλλά και από άλλους ακούγονται επιχειρήματα που τονίζουν τον ρόλο που θα παίξουν οι εκλογές «για δημοκρατική διέξοδο από τα προβλήματα» που δημιουργεί κυρίως η διαφοροποίηση μεγάλου αριθμού βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και οι εκπρόσωποι της Κομισιόν δήλωσαν ότι θα μπορούσε με τις εκλογές να διευρυνθεί η υποστήριξη στο Μνημόνιο 3! Εκτός τόπου και χρόνου, όπως και οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού που πιστεύουν ότι και χωρίς το αντιμνημονιακό προφίλ, χωρίς το ¼ των σημερινών βουλευτών του και χωρίς το 30-40% της οργανωμένης βάσης του, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα «σαρώσει» πάλι και …«μπορεί να πάρει και αυτοδυναμία»!
Οι ψηφοφόροι θα ακολουθήσουν χωρίς απώλειες τις μεταμορφώσεις του ΣΥΡΙΖΑ;
Καταρχάς, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πώς ο ΣΥΡΙΖΑ αν και θα χάσει τη μισή οργανωμένη βάση και το πολιτικό προφίλ που τον εκτίναξε από το 3% στο 37%, θα καταφέρει όχι μόνο να κρατήσει το εκλογικό ποσοστό του αλλά και να το αυξήσει, στηριζόμενο στην αρνητική διάθεση της κοινωνίας απέναντι σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και στην δημοσκοπική δημοφιλία (?) ενός πρωθυπουργού που δεν έσκισε το μνημόνιο, όπως υπόσχονταν, αλλά θα το (εξ)ασκήσει και μάλιστα στην πιο σκληρή εκδοχή του.
Φυσικά, όλα μπορεί να συμβούν σε μια χώρα όπου οι πολίτες αντί να επιλέγουν με πολιτικά κριτήρια, περιμένουν πάντα έναν σωτήρα εξ ουρανών, ακολουθούν τα συναισθήματά τους και, συχνά, αυτόν που τους μοιράζει τις πιο απίθανες υποσχέσεις (εδώ και ο Λεβέντης διεκδικεί - και με πιθανότητες - είσοδο όχι μόνο στην Βουλή αλλά και… στην κυβέρνηση).
Τα νέα αδιέξοδα θα προκύψουν αμέσως μετά τις εκλογές
Είτε όμως ο Αλ Τσίπρας καταφέρει να κερδίσει αυτοδυναμία είτε σχηματίσει κυβέρνηση με την συνεργασία Καμμένου-Λεβέντη είτε Θεοδωράκη-Καμμένου (ίσως και Λεβέντη), υπάρχει ο κίνδυνος η χώρα να διαλυθεί ολοκληρωτικά μέσα στο επόμενο εξάμηνο.
Οι εκλογές τώρα, με δεδομένη την κατάσταση, θα επιφέρουν νέο πλήγμα στην οικονομία. Δεν θα επιλύσουν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία. Είναι πλέον φανερό ότι ένα μόνο κόμμα δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση, ούτε καν μόνο τα κόμματα. Η κατάσταση σήμερα απαιτεί ευρύτερη συνεννόηση όχι μόνο μεταξύ των κομμάτων αλλά κυρίως με τους κοινωνικούς και επαγγελματικούς φορείς.
Η επίσημη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται το γεγονός ότι οι εκλογές είναι ο μόνος δημοκρατικός τρόπος για να ξεκαθαριστεί το πολιτικό τοπίο αλλά αυτό αφορά σχεδόν αποκλειστικά το εσωκομματικό τοπίο του κυβερνώντος κόμματος.
Με δεδομένο ότι σχεδόν κανένα κόμμα δεν προβλέπεται να έχει κέρδη από τις εκλογές, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να κυβερνήσει ακόμα και αν η κυβέρνησή του ήταν μειοψηφίας, στηρίζονταν, για παράδειγμα, από 115-120 δικούς της βουλευτές. Μπορούσε να έχει την υποστήριξη της κοινωνίας και την ανοχή των άλλων πολιτικών κομμάτων για το διάστημα μέχρι τουλάχιστον τον Νοέμβριο 2016, εφόσον μέσα από τον διάλογο είχε δεσμευθεί να προωθήσει ένα νέο κοινωνικό "συμβόλαιο" όπως αυτό που προτείναμε οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.
Μια λογική πρόταση από τους ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Η χώρα χρειάζονταν και θα συνεχίσει να χρειάζεται μια περίοδο ηρεμίας ώστε να ανοίξει ένας ψύχραιμος διάλογος για το τι πρέπει να αλλάξουμε. Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ προτείναμε να υπάρξει ένας ουσιαστικός πολιτικός και κοινωνικός διάλογος με στόχο να διαμορφωθεί ένα Πράσινο Κοινωνικό Συμβόλαιο (μια συμφωνία με στόχους και μέτρα) που θα αφορά κυρίως στην αναζωογόνηση και αλλαγή της οικονομίας, στην δημιουργία θέσεων εργασίας και στην δραστική μείωση της φτώχειας. Αυτή η συμφωνία θα μπορούσε να εξισορροπήσει τα σκληρά μέτρα που έχουν συμφωνηθεί στο πλαίσιο του Μνημονίου 3 #ΣΥΡΙΖΑ, αν συνοδεύονταν από δέσμευση όλων των κομμάτων για εκλογές μετά τον Νοέμβριο του 2016, αλλαγή του εκλογικού νόμου προς το αναλογικότερο (συμπεριλαμβανομένης της κατάργησης του δώρου των 50 εδρών) καθώς και διευκόλυνση της συνεργασίας των κομμάτων προεκλογικά και μετεκλογικά αυστηρά όμως στη βάση προγραμματικών συμφωνιών.
Τώρα αυτά δεν θα γίνουν, αντιθέτως θα ανοίξει ένας νέος κύκλος αβεβαιότητας και σύγχυσης.
Μέχρι τώρα η κοινωνία δεν έχει συμμετάσχει στο όποιο σχέδιο εξόδου από την κρίση αλλά στο τέλος είναι αυτή που πληρώνει τον βαρύ λογαριασμό. Τώρα πρέπει να έρθουν στο προσκήνιο δημιουργικές κοινωνικές (και πολιτικές) δυνάμεις και να συνδιαμορφώσουν τουλάχιστον ένα μέρος των πολιτικών.
Εκλογές ως εκβιασμός, όχι ως δημοκρατική διέξοδος
Οι εκλογές εξπρές και μάλιστα με τον υπάρχοντα εκλογικό νόμο μόνο ως εκβιασμός μπορεί να εκληφθούν. Δεν θα βοηθήσουν τον πολιτικό διάλογο, οι εκλογείς δεν θα προλάβουν καν να συνειδητοποιήσουν ότι καλούνται να απαντήσουν σε ένα πανομοιότυπο ερώτημα για 8η φορά από το 2009 μέχρι σήμερα (ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές 2009, διπλές εθνικές 2012, ευρωεκλογές 2014, εθνικές 2015, δημοψήφισμα 2015 και τώρα εκλογές 2015). Ένα ερώτημα, όπως, στο οποίο κάθε φορά τα πολιτικά κόμματα της Βουλής (εκτός ΚΚΕ-ΧΑ) απαντούν με εντελώς διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με τη θέση στην οποία βρίσκονταν ως προς την εξουσία. Μάλιστα, ΟΛΑ τα κόμματα εξουσίας αποδείχτηκαν ανίκανα να παρουσιάσουν ένα σοβαρό σχέδιο μεταρρυθμίσεων για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της χώρας.
Πολλοί είχαν προειδοποιήσει – μεταξύ άλλων και εμείς οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ και όχι μόνο στην προεκλογική περίοδο ότι οι ιδεοληψίες που προέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά σε συνδυασμό με την απουσία σοβαρού, ισορροπημένου σχεδίου διεξόδου από την κρίση μέσα από οικολογικές, κοινωνικές, οικονομικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις θα οδηγούσαν σε απότομη προσγείωση και ίσως σε καταστροφή. Την τελευταία στιγμή ο πρωθυπουργός κατάλαβε που οδηγούσε τη χώρα η αλλοπρόσαλλη πολιτική και κατέληξε σε μια «συμφωνία» λίγο πριν πέσουμε στον γκρεμό. Η συμφωνία αυτή – παρά το γεγονός ότι έχει κάποια θετικά σημεία – σε γενικές γραμμές είναι πολύ σκληρή και συνεπάγεται μεγάλο κοινωνικό κόστος, αν λάβουμε υπόψη ότι θα μπορούσε να έχει επιτευχθεί μια πολύ πιο ισορροπημένη συμφωνία είτε μέσα στο 2014, αν υπήρχε μια ευρύτερη συνεννόηση των κομμάτων, είτε έστω τον Φεβρουάριο 2015.
Όπως ο Γ. Παπανδρέου το 2009 και ο Α. Σαμαράς το 2012, έτσι και ο Α. Τσίπρας το 2014 επέλεξε τη στρατηγική κατάληψης της πολυπόθητης εξουσίας με κάθε μέσο, αντί να διαμορφώσει ευρύτερες συμμαχίες για τις αναγκαίες αλλαγές - με δίκαιες πολιτικές - του παραγωγικού, οικονομικού, κοινωνικού και αξιακού μοντέλου της χώρας που είχε χρεοκοπήσει.
Κι αν αποτύχει η νέα κυβέρνηση που θα έχει προκύψει από τις εκλογές;
Ο πρωθυπουργός έκανε άλλο ένα τραγικό λάθος, όπως έκανε το 2014 με το θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν επιδίωξε μια ευρύτερη συμφωνία, τώρα που αυτό ήταν εφικτό. Είναι πολύ πιθανόν, λοιπόν, σε 6 μήνες να καταρρεύσει πλήρως η χώρα είτε, ως αποτέλεσμα των εκλογών, έχουμε αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ είτε μια κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και συμμάχους του κάποιον είτε όλους μαζί Καμμένο, Θεοδωράκη και Λεβέντη.
Μέσα στις συνθήκες που επικρατούν, μια μονοκομματική κυβέρνηση μετά από εκλογές θα έχει να αντιμετωπίσει την εχθρότητα και την επιθετικότητα όλων των υπόλοιπων κομμάτων, όχι μόνο της αριστερής πλατφόρμας, του ΚΚΕ και της ΧΑ. Με την κοινωνία να έχει κάθε λόγο να δυσανασχετεί όταν θα συνειδητοποιήσει τον λογαριασμό που θα κληθεί να πληρώσει, τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα θελήσουν γρήγορα να καρπωθούν κάθε δυσαρέσκεια. Δεν θα έχουν κανένα λόγο να ανέχονται ή να δίνουν την υποστήριξή τους στα σκληρά μέτρα που θα είναι υποχρεωμένη η κυβέρνηση να φέρει στην Βουλή αλλά κυρίως να επιβάλει – ακόμα και με πολύ αυταρχικά μέσα – στην κοινωνία. Τα 5 χρόνια κρίσης μας έχουν διδάξει ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα βάζει το κομματικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον της κοινωνίας, κάτι που εξάλλου δίδαξε με επιτυχία ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε 6 μήνες ο Τσίπρας θα είναι εξίσου μισητός με τον Γ. Παπανδρέου (που ας μην ξεχνάμε είχε εξίσου υψηλά ποσοστά δημοφιλίας για ένα διάστημα), ασχέτως αν η «ρεαλιστική» (ή κυνική) στροφή του ήταν πλέον μονόδρομος, όπως έφτασαν τα πράγματα και με δική του ευθύνη. Τίποτα δεν πείθει ότι μετά από 6 μήνες και μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, δεν θα χάσει εκ νέου 10-15 βουλευτές και ο νέος ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά στο δεύτερο μετεκλογικό σενάριο, αυτός της κυβέρνησης συνεργασίας του (νέου) ΣΥΡΙΖΑ με Καμμένο είτε/και Θεοδωράκη, Λεβέντη, μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα πάει πολύ μακριά. Τόσο απότομες μεταλλάξεις – όσο τυχοδιωκτικό κι αν είναι το πολιτικό σύστημα - δεν είναι βιώσιμες για πολλούς μήνες, αφού δεν βασίζονται σε πολιτικά προγράμματα και πολιτικές συμφωνίες. Με βάση, λοιπόν, κι αυτό το σενάριο, προβλέπουμε ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές του 2015, θα αναγκαστεί να πάει σε νέες εκλογές μέχρι τα μέσα του 2016.
Όμως νέες εκλογές ή κατάρρευση της κυβέρνησης μέσα σε 6 μήνες (όπως πολλοί είχαμε εκτιμήσει ότι θα συμβεί αντιλαμβανόμενοι τις αστοχίες του ΣΥΡΙΖΑ και τις εκτός πραγματικότητας απόψεις του), θα οδηγήσει την χώρα σε πλήρη διάλυση.
Φαίνεται ότι το πολιτικό σύστημα δεν έμαθε από τα παθήματα του παρελθόντος. Πήγαμε σε διπλές εκλογές το 2012, ενώ θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί τουλάχιστον η δεύτερη εκλογή. Θα ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν αντί για εκλογές τον Ιανουάριο 2015, αυτές είχαν γίνει αργότερα, ίσως και μετά τον Οκτώβριο 2015 και αφού είχε κλείσει με ευρύτερη συμμετοχή μια πιο ισορροπημένη συμφωνία. Τώρα πάμε εκ νέου σε εκλογές ενώ τους πρώτους μήνες του 2015 η νέα κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός είχαν τεράστια (δημοσκοπική και όχι μόνο) υποστήριξη. Το πρόβλημα δεν είναι φυσικά χρονικό, είναι εξόχως πολιτικό.
Επαναλήφθηκε το ίδιος λάθος
Αν είχε λιγότερο πάθος για να καταλάβει την πρωθυπουργική καρέκλα, Ο Αλ Τσίπρας θα μπορούσε να διασφαλίσει την ομαλή και ήπια μετάβαση σε μια εποχή πιο δίκαιων πολιτικών, δεσμεύοντας την προηγούμενη κυβέρνηση σε ένα σύνολο αλλαγών της σκληρής λιτότητας, με αντάλλαγμα, εκ μέρους του, την ψήφιση ενός προέδρου όπως ο Στ. Δήμας και δέσμευση για εκλογές αργότερα, πχ τον Οκτώβριο 2015. Ήταν μια πρόταση που είχαμε καταθέσει δημόσια οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, προτείνοντας μάλιστα να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τον συντονισμό μιας διευρυμένης «επιτροπής διαπραγμάτευσης» με τους «θεσμούς» ώστε να προετοιμαστεί η μετά την λιτότητα εποχή. Θα αποκτούσε έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ επίγνωση των πραγματικών προβλημάτων και θα διασφάλιζε την «πιο αποφασιστική διαπραγμάτευση» – όπως υπόσχονταν – χωρίς παράλληλα να «ξεπουλήσει» την διάθεση της κοινωνίας για πολιτική αλλαγή. Πιθανόν μια τέτοια πρόταση να γίνονταν αποδεκτή και από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που έτσι κι αλλιώς έβλεπε να έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πιο σημαντικό είναι, όμως, ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υιοθετήσει μια τέτοια στρατηγική για την κατάκτηση της εξουσίας, θα προετοίμαζε την μετάβαση σε ένα πιο δίκαιο και ισορροπημένο σχέδιο, με πολύ μικρότερο κοινωνικό και οικονομικό κόστος σε σχέση με αυτό που έφερε η 6μηνη «διαπραγμάτευση» αλά Βαρουφάκη και λοιπών.
Ο πρωθυπουργός οδηγεί τη χώρα τώρα σε εκλογές εξπρές, δείχνοντας ότι δεν έμαθε από τα λάθη του. Και ίσως συνδέσει το όνομά του όχι με την διάσωση της χώρας, όπως προφανώς θα ήθελε, αλλά με την διάλυσή της. Ελπίζουμε να μην επιβεβαιωθούμε.
Άλλη μια πτυχή της κυπριακής τραγωδίας: «Νοράτλας 4» και λείψανα ελλήνων καταδρομέων
Μια από τις δραματικές υποθέσεις της Κυπριακής τραγωδίας έχει μπει στην τελική της φάση, είναι ο εντοπισμός της ατράκτου του ΝΟΡΑΤΛΑΣ 4 που κατέπεσε κατά λάθος από κυπριακά πυρά, στις 22/7/1974. Το ΝΟΡΑΤΛΑΣ 4 ήταν ένα από τα 15 αεροσκάφη τα οποία μετέφεραν καταδρομείς από την Ελλάδα. Από τα αεροσκάφη αυτά 3 δεν επιστρέψανε ποτέ στην Ελλάδα, ενώ ένα έχασε τον προσανατολισμό της και πήγε στη Ρόδο.
Η εγκληματική συμπεριφορά της χούντας και το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου είχαν ανοίξει τον δρόμο πρώτα για εκτελέσεις ελλήνων και ελληνοκυπρίων και μετά για την τουρκική εισβολή.
Οι εργασίες εντοπισμού των νεκρών και των υπολειμμάτων της ατράκτου ξεκίνησαν στις 17/7/2015 με στόχο να εντοπίσουν και να ταυτοποιήσουν τα λείψανα 19 ατόμων – σε σύνολο 32 - που βρίσκονταν στο αεροσκάφος. Σύμφωνα με μαρτυρίες, η άτρακτος μαζί με κάποιους από τους σκοτωμένους καταδρομείς θάφτηκαν κάτω από μεγάλη ποσότητα χώματος και στη θέση αυτή δημιουργήθηκε ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας.
«Οι ερευνητές βρίσκονται πολύ κοντά στον εντοπισμό της ατράκτου του ΝΟΡΑΤΛΑΣ», δήλωσε πρόσφατα ο κύπριος Επίτροπος για Ανθρωπιστικά Θέματα Φώτης Φωτίου, ενώ ενημέρωσε ότι «καθημερινά εντοπίζονται μικρά και μεγάλα συντρίμμια του αεροσκάφους. Στόχος», πρόσθεσε, «είναι να δοθεί έστω και την υστάτη λίγη ικανοποίηση στους συγγενείς των αγνοουμένων».
Στις 26/7/1999, δημοσιεύθηκε στην κυπριακή εφημερίδα «Πολίτης», η κατάθεση που είχε δοθεί στις αρχές για την διερεύνηση των νεκρών κι αγνοουμένων του Σάββα Ποκ. που ισχυρίζονταν ότι ήταν ο ιδιοκτήτης και χειριστής του εκσκαφέα που ανέλαβε την επιχωμάτωση της ατράκτου και των θυμάτων:
«Κατά το έτος 1974, είχα δικό μου εκσκαφέα. Όταν έγινε η εισβολή, με έκαμαν επίταξη με τον δικό μου εκσκαφέα. Την Τρίτη ημέρα της εισβολής, τον Ιούλιο του 1974, με κάλεσαν στην αστυνομία και πήγα με τον εκσκαφέα μου. Εκεί στην αστυνομία Δευτεράς είχε και έναν Ελλαδίτη αξιωματικό και με διέταξε να πάω στο κέντρο Μακεδονίτισσα.
Αφού σταμάτησα τον εκσκαφέα μου, μπήκα μέσα στο κέντρο. Εκεί είχε τρεις Έλληνες αξιωματικούς, ενώ ήμαστε μέσα στο κέντρο, ήλθε ένα αυτοκίνητο φορτηγό, νομίζω μάρκας Dodge. Ήξερα τον σιοφέρη του φορτηγού, γιατί δουλεύκαμε μαζί στον Παρασκετυαΐδη. Δεν ξέρω όμως το όνομά του. Άμα ήρτε το φορτηγό βγήκα μαζί με τους τρεις αξιωματικούς, που δεν ήξερα τα ονόματά τους.
Εκεί κάτω από τους πεύκους είδα νεκρούς στρατιώτες. Τους έβαζαν στις πατανίες (σημ. κουβέρτες) και τους φόρτωναν στο φορτηγό. Απ΄ ό,τι θυμούμαι από το μέρος αυτό μάζεψαν 8 στρατιώτες και έλεγαν ότι ήταν Ελλαδίτες που ήταν μέσα στο αεροπλάνο.
Αφού μάζεψαν τους νεκρούς αυτούς, ο Ελλαδίτης αξιωματικός μου είπε να τον ακολουθήσω με τον εκσκαφέα μου. Αυτός προχώρησε και πήγε εκεί σε μια λαξιά, που τώρα είναι ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας. Άμα πήγα εκεί είδα ένα αεροπλάνο καμένο και οι μηχανές του ήταν δυο πεταξούμενες, η μια πιο μακριά. Εκεί ο αξιωματικός αυτός μου είπε να θάψω τις μηχανές και το αεροπλάνο για να μην φαίνεται τίποτε.
Έξω από το αεροπλάνο θυμούμαι ότι είδα 8 στρατιώτες που ήταν μισοκαμένοι. Αυτούς τους έβαλαν σε φορτηγό αυτοκίνητο και το φορτηγό έφυγε. Εγώ άνοιξα δυο λάκκους και έβαλα στον καθέναν από μια μηχανή. Στη συνέχεια άρχισα για να θάψω το αεροπλάνο εκούντουν (σημ. έσπρωχνα) χώμα με τη χούφτα του εκσκαφέα μου για να κάμω πάγκο για να βγω πάνω στην καμπίνα του αεροπλάνου. Άμα βγήκα στην καμπίνα, την άνοιξα και μέσα είδα πέντε νεκρούς που ήταν κρουσμένοι (σημ. καμένοι) και δεν αναγνωρίζονταν.
Εγώ τότε άρχισα και έβαζα χώμα για να σκεπαστεί το αεροπλάνο, να μην φαίνεται. Το χώμα άρχισα και το έβαλλα μέσα στην καμπίνα του αεροπλάνου. Οι πέντε νεκροί που ήταν μέσα στην καμπίνα σκεπάστηκαν από το χώμα. Τους νεκρούς δεν τους πιάσαμε γιατί δεν μπορούσαμε όπως ήταν μέσα στην καμπίνα. Σαν έβαζα χώμα, σε μια στιγμή είδα στη χούφτα του τρακτέρ ακόμα έναν νεκρό και τον έβαλα μαζί με το χώμα μέσα στην καμπίνα του αεροπλάνου. Αφού σκέπασα με χώμα την ουρά του αεροπλάνου, πήγα στην μπροστινή πλευρά για να το σκεπάσω.
Όταν όμως πλησίασα μπροστά είδα χαμαί στο χώμα κοντά στο αεροπλάνο χειροβομβίδες και φοβήθηκα μήπως εκραγούν και σταμάτησα. Εγώ στην περιοχή εκεί έμεινα μόνος μου, διότι οι Ελλαδίτες αξιωματικοί έφυγαν, αφού φόρτωσαν τους νεκρούς στο φορτηγό.
Στη συνέχεια με τον εκσκαφέα μου επέστρεψα στη Δευτερά και πήγα στον αστυνομικό σταθμό Δευτεράς και τους ανέφερα ότι εκεί που σκέπαζα το αεροπλάνο είδα χειροβομβίδες και έφυγα χωρίς να το σκεπάσω όλο. Εκεί είχε έναν Ελλαδίτη αξιωματικό, ο οποίος μου είπε ‘εντάξει, όταν όμως σε χρειαστούμε θα σε ξαναφωνάξουμε’. Εγώ δεν ξαναπήγα στη Μακεδονίτισσα για να συμπληρώσω το έργο μου και δεν ξέρω τι έγινε μετά».
Οι εκλογές τώρα ΔΕΝ είναι δημοκρατική διέξοδος. Θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερα αδιέξοδα
Άρθρο μου που δημοσιεύθηκε στις 18/8 στο tvxs
Μια σειρά κυβερνητικά στελέχη προετοιμάζουν το κλίμα για την διεξαγωγή εκλογών με διαδικασία εξπρές. Τα επιχειρήματα που ακούγονται μέχρι τώρα από πολλές πλευρές τονίζουν τον ρόλο που θα παίξουν οι εκλογές «για δημοκρατική διέξοδο από τα προβλήματα» που δημιουργεί κυρίως η διαφοροποίηση μεγάλου αριθμού βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού πιστεύουν ότι και χωρίς το αντιμνημονιακό προφίλ, χωρίς το ¼ των σημερινών βουλευτών του και χωρίς το 30-40% της οργανωμένης βάσης του, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα «σαρώσει» πάλι και …«μπορεί να πάρει και αυτοδυναμία»!
Οι ψηφοφόροι θα ακολουθήσουν χωρίς απώλειες τις μεταμορφώσεις του ΣΥΡΙΖΑ;
Καταρχάς, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πώς ο ΣΥΡΙΖΑ αν και θα χάσει τη μισή οργανωμένη βάση και το πολιτικό προφίλ που τον εκτίναξε από το 3% στο 37%, θα καταφέρει όχι μόνο να κρατήσει το εκλογικό ποσοστό του αλλά και να το αυξήσει, στηριζόμενο στην αρνητική διάθεση της κοινωνίας απέναντι σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και στην δημοσκοπική δημοφιλία (?) ενός πρωθυπουργού που δεν έσκισε το μνημόνιο, όπως υπόσχονταν, αλλά θα το (εξ)ασκήσει και μάλιστα στην πιο σκληρή εκδοχή του.
Φυσικά, όλα μπορεί να συμβούν σε μια χώρα όπου οι πολίτες αντί να επιλέγουν με πολιτικά κριτήρια, περιμένουν πάντα έναν σωτήρα εξ ουρανών, ακολουθούν τα συναισθήματά τους και, συχνά, αυτόν που τους μοιράζει τις πιο απίθανες υποσχέσεις (εδώ και ο Λεβέντης διεκδικεί - και με πιθανότητες - είσοδο όχι μόνο στην Βουλή αλλά και… στην κυβέρνηση).
Τα νέα αδιέξοδα θα προκύψουν αμέσως μετά τις εκλογές
Είτε όμως ο Αλ Τσίπρας καταφέρει να κερδίσει αυτοδυναμία είτε σχηματίσει κυβέρνηση με την συνεργασία Καμμένου-Λεβέντη είτε Θεοδωράκη-Καμμένου (ίσως και Λεβέντη), υπάρχει ο κίνδυνος η χώρα να διαλυθεί ολοκληρωτικά μέσα στο επόμενο εξάμηνο.
Οι εκλογές τώρα, με δεδομένη την κατάσταση, θα επιφέρουν νέο πλήγμα στην οικονομία. Δεν θα επιλύσουν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία. Είναι πλέον φανερό ότι ένα μόνο κόμμα δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση, ούτε καν μόνο τα κόμματα. Η κατάσταση σήμερα απαιτεί ευρύτερη συνεννόηση όχι μόνο μεταξύ των κομμάτων αλλά κυρίως με τους κοινωνικούς και επαγγελματικούς φορείς.
Μια λογική πρόταση από τους ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Η χώρα χρειάζεται μια περίοδο ηρεμίας ώστε να ανοίξει ένας ψύχραιμος διάλογος για το τι πρέπει να αλλάξουμε. Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ προτείνουμε να υπάρξει ένας ουσιαστικός πολιτικός και κοινωνικός διάλογος με στόχο να διαμορφωθεί ένα Πράσινο Κοινωνικό Συμβόλαιο (μια συμφωνία με στόχους και μέτρα) που θα αφορά κυρίως στην αναζωογόνηση και αλλαγή της οικονομίας, στην δημιουργία θέσεων εργασίας και στην δραστική μείωση της φτώχειας. Αυτή η συμφωνία πρέπει να εξισορροπήσει τα σκληρά μέτρα που έχουν συμφωνηθεί στο πλαίσιο του Μνημονίου 3 #ΣΥΡΙΖΑ, να συνοδεύεται από δέσμευση όλων των κομμάτων για εκλογές μετά τον Νοέμβριο του 2016, αλλαγή του εκλογικού νόμου προς το αναλογικότερο (συμπεριλαμβανομένης της κατάργησης του δώρου των 50 εδρών) καθώς και διευκόλυνση της συνεργασίας των κομμάτων προεκλογικά και μετεκλογικά αυστηρά όμως στη βάση προγραμματικών συμφωνιών.
Μπορεί να φέρει σταθερότητα και αλλαγές μια κυβέρνηση μειοψηφίας;
Η επίσημη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται το γεγονός ότι οι εκλογές είναι ο μόνος δημοκρατικός τρόπος για να ξεκαθαριστεί το πολιτικό τοπίο αλλά αυτό αφορά σχεδόν αποκλειστικά το εσωκομματικό τοπίο του κυβερνώντος κόμματος.
Με δεδομένο ότι σχεδόν κανένα κόμμα δεν προβλέπεται να έχει κέρδη από τις εκλογές, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να κυβερνήσει ακόμα και αν η κυβέρνησή του είναι μειοψηφίας, στηρίζεται, για παράδειγμα, από 115-120 δικούς της βουλευτές. Μπορεί να έχει την υποστήριξη της κοινωνίας και την ανοχή των άλλων πολιτικών κομμάτων για το διάστημα μέχρι τουλάχιστον τον Νοέμβριο 2016, εφόσον μέσα από τον διάλογο δεσμευθεί να προωθήσει το "συμβόλαιο" αυτό.
Ο πρωθυπουργός έχει έτσι κι αλλιώς την ευθύνη να καθορίσει ποια θα είναι η κυβέρνησή του. Δεν νομίζουμε ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει κάποιο από τα κόμματα που ψήφισαν τη Συμφωνία που να θέτει θέμα αλλαγής του πρωθυπουργού ή συμμετοχής στελεχών του στην κυβέρνηση ή θα θελήσει να «ρίξει» την κυβέρνηση Τσίπρα. Άρα ο πρωθυπουργός δεν θα ξαναβρεί στο μέλλον τόσο «ευνοϊκές» για αυτόν συνθήκες για να κυβερνήσει χωρίς τεράστια αντίδραση.
Το καθοριστικό είναι, όμως, να διαμορφωθεί ένα πρόγραμμα που θα συμφωνηθεί μετά από διάλογο όχι μόνο με άλλα κόμματα αλλά κυρίως με κοινωνικούς, επαγγελματικούς, περιβαλλοντικούς κι άλλους φορείς. Μέχρι τώρα η κοινωνία δεν έχει συμμετάσχει στο όποιο σχέδιο εξόδου από την κρίση αλλά στο τέλος είναι αυτή που πληρώνει τον βαρύ λογαριασμό. Τώρα πρέπει να έρθουν στο προσκήνιο δημιουργικές κοινωνικές (και πολιτικές) δυνάμεις και να συνδιαμορφώσουν τουλάχιστον ένα μέρος των πολιτικών.
Εκλογές ως εκβιασμός, όχι ως δημοκρατική διέξοδος
Οι εκλογές εξπρές και μάλιστα με τον υπάρχοντα εκλογικό νόμο μόνο ως εκβιασμός μπορεί να εκληφθούν. Δεν θα βοηθήσουν τον πολιτικό διάλογο, οι εκλογείς δεν θα προλάβουν καν να συνειδητοποιήσουν ότι καλούνται να απαντήσουν σε ένα πανομοιότυπο ερώτημα για 8η φορά από το 2009 μέχρι σήμερα (ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές 2009, διπλές εθνικές 2012, ευρωεκλογές 2014, εθνικές 2015, δημοψήφισμα 2015 και τώρα εκλογές 2015). Ένα ερώτημα, όπως, στο οποίο κάθε φορά τα πολιτικά κόμματα της Βουλής (εκτός ΚΚΕ-ΧΑ) απαντούν με εντελώς διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με τη θέση στην οποία βρίσκονταν ως προς την εξουσία. Μάλιστα, ΟΛΑ τα κόμματα εξουσίας αποδείχτηκαν ανίκανα να παρουσιάσουν ένα σοβαρό σχέδιο μεταρρυθμίσεων για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της χώρας.
Πολλοί είχαν προειδοποιήσει – μεταξύ άλλων και εμείς οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ και όχι μόνο στην προεκλογική περίοδο ότι οι ιδεοληψίες που προέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά σε συνδυασμό με την απουσία σοβαρού, ισορροπημένου σχεδίου διεξόδου από την κρίση μέσα από οικολογικές, κοινωνικές, οικονομικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις θα οδηγούσαν σε απότομη προσγείωση και ίσως σε καταστροφή. Την τελευταία στιγμή ο πρωθυπουργός κατάλαβε που οδηγούσε τη χώρα η αλλοπρόσαλλη πολιτική και κατέληξε σε μια «συμφωνία» λίγο πριν πέσουμε στον γκρεμό. Η συμφωνία αυτή – παρά το γεγονός ότι έχει κάποια θετικά σημεία – σε γενικές γραμμές είναι πολύ σκληρή και συνεπάγεται μεγάλο κοινωνικό κόστος, αν λάβουμε υπόψη ότι θα μπορούσε να έχει επιτευχθεί μια πολύ πιο ισορροπημένη συμφωνία είτε μέσα στο 2014, αν υπήρχε μια ευρύτερη συνεννόηση των κομμάτων, είτε έστω τον Φεβρουάριο 2015.
Όπως ο Γ. Παπανδρέου το 2009 και ο Α. Σαμαράς το 2012, έτσι και ο Α. Τσίπρας το 2014 επέλεξε τη στρατηγική κατάληψης της πολυπόθητης εξουσίας με κάθε μέσο, αντί να διαμορφώσει ευρύτερες συμμαχίες για τις αναγκαίες αλλαγές - με δίκαιες πολιτικές - του παραγωγικού, οικονομικού, κοινωνικού και αξιακού μοντέλου της χώρας που είχε χρεοκοπήσει.
Κι αν αποτύχει η νέα κυβέρνηση που θα έχει προκύψει από τις εκλογές;
Ο πρωθυπουργός πρόκειται να κάνει άλλο ένα τραγικό λάθος, όπως έκανε το 2014 με το θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν δεν επιδιώξει μια ευρύτερη συμφωνία, τώρα που αυτό είναι εφικτό, είναι πολύ πιθανόν σε 6 μήνες να καταρρεύσει πλήρως η χώρα είτε, ως αποτέλεσμα των εκλογών, έχουμε αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ είτε μια κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και συμμάχους του κάποιον είτε όλους μαζί Καμμένο, Θεοδωράκη και Λεβέντη.
Χρειάζεται ψύχραιμη ανάλυση των δεδομένων. Μέσα στις συνθήκες που επικρατούν, μια μονοκομματική κυβέρνηση μετά από εκλογές θα έχει να αντιμετωπίσει την εχθρότητα και την επιθετικότητα όλων των υπόλοιπων κομμάτων, όχι μόνο της αριστερής πλατφόρμας, του ΚΚΕ και της ΧΑ. Με την κοινωνία να έχει κάθε λόγο να δυσανασχετεί όταν θα συνειδητοποιήσει τον λογαριασμό που θα κληθεί να πληρώσει, τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα θελήσουν γρήγορα να καρπωθούν κάθε δυσαρέσκεια. Δεν θα έχουν κανένα λόγο να ανέχονται ή να δίνουν την υποστήριξή τους στα σκληρά μέτρα που θα είναι υποχρεωμένη η κυβέρνηση να φέρει στην Βουλή αλλά κυρίως να επιβάλει – ακόμα και με πολύ αυταρχικά μέσα – στην κοινωνία. Τα 5 χρόνια κρίσης μας έχουν διδάξει ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα βάζει το κομματικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον της κοινωνίας, κάτι που εξάλλου δίδαξε με επιτυχία ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε 6 μήνες ο Τσίπρας θα είναι εξίσου μισητός με τον Γ. Παπανδρέου (που ας μην ξεχνάμε είχε εξίσου υψηλά ποσοστά δημοφιλίας για ένα διάστημα), ασχέτως αν η «ρεαλιστική» (ή κυνική) στροφή του ήταν πλέον μονόδρομος, όπως έφτασαν τα πράγματα και με δική του ευθύνη. Τίποτα δεν πείθει ότι μετά από 6 μήνες και μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, δεν θα χάσει εκ νέου 10-15 βουλευτές και ο νέος ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά στο δεύτερο μετεκλογικό σενάριο, αυτός της κυβέρνησης συνεργασίας του (νέου) ΣΥΡΙΖΑ με Καμμένο είτε/και Θεοδωράκη, Λεβέντη, μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα πάει πολύ μακριά. Τόσο απότομες μεταλλάξεις – όσο τυχοδιωκτικό κι αν είναι το πολιτικό σύστημα - δεν είναι βιώσιμες για πολλούς μήνες, αφού δεν βασίζονται σε πολιτικά προγράμματα και πολιτικές συμφωνίες. Με βάση, λοιπόν, κι αυτό το σενάριο, προβλέπουμε ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές του 2015, θα αναγκαστεί να πάει σε νέες εκλογές μέχρι τα μέσα του 2016.
Όμως νέες εκλογές ή κατάρρευση της κυβέρνησης μέσα σε 6 μήνες (όπως πολλοί είχαμε υπολογίσει ότι θα συμβεί αντιλαμβανόμενοι τις αστοχίες του ΣΥΡΙΖΑ και τις εκτός πραγματικότητας απόψεις του), θα οδηγήσει την χώρα σε πλήρη διάλυση.
Φαίνεται ότι το πολιτικό σύστημα δεν έμαθε από τα παθήματα του παρελθόντος. Πήγαμε σε διπλές εκλογές το 2012, ενώ θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί τουλάχιστον η δεύτερη εκλογή. Θα ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν αντί για εκλογές τον Ιανουάριο 2015, αυτές είχαν γίνει αργότερα, ίσως και μετά τον Οκτώβριο 2015 και αφού είχε κλείσει με ευρύτερη συμμετοχή μια πιο ισορροπημένη συμφωνία. Το πρόβλημα δεν είναι φυσικά χρονικό, είναι εξόχως πολιτικό.
Να μην επαναληφθεί το ίδιος λάθος
Αν είχε λιγότερο πάθος για να καταλάβει την πρωθυπουργική καρέκλα, Ο Αλ Τσίπρας θα μπορούσε να διασφαλίσει την ομαλή και ήπια μετάβαση σε μια εποχή πιο δίκαιων πολιτικών, δεσμεύοντας την προηγούμενη κυβέρνηση σε ένα σύνολο αλλαγών της σκληρής λιτότητας, με αντάλλαγμα, εκ μέρους του, την ψήφιση ενός προέδρου όπως ο Στ. Δήμας και δέσμευση για εκλογές αργότερα, πχ τον Οκτώβριο 2015. Ήταν μια πρόταση που είχαμε καταθέσει δημόσια οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, προτείνοντας μάλιστα να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τον συντονισμό μιας διευρυμένης «επιτροπής διαπραγμάτευσης» με τους «θεσμούς» ώστε να προετοιμαστεί η μετά την λιτότητα εποχή. Θα αποκτούσε έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ επίγνωση των πραγματικών προβλημάτων και θα διασφάλιζε την «πιο αποφασιστική διαπραγμάτευση» – όπως υπόσχονταν – χωρίς παράλληλα να «ξεπουλήσει» την διάθεση της κοινωνίας για πολιτική αλλαγή. Πιθανόν μια τέτοια πρόταση να γίνονταν αποδεκτή και από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που έτσι κι αλλιώς έβλεπε να έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πιο σημαντικό είναι, όμως, ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υιοθετήσει μια τέτοια στρατηγική για την κατάκτηση της εξουσίας, θα προετοίμαζε την μετάβαση σε ένα πιο δίκαιο και ισορροπημένο σχέδιο, με πολύ μικρότερο κοινωνικό και οικονομικό κόστος σε σχέση με αυτό που έφερε η 6μηνη «διαπραγμάτευση» αλά Βαρουφάκη και λοιπών.
Αν ο πρωθυπουργός οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές εξπρές, θα δείξει ότι δεν έμαθε από τα λάθη του. Και ίσως συνδέσει το όνομά του όχι με την διάσωση της χώρας, όπως προφανώς θα ήθελε, αλλά με την διάλυσή της. Ελπίζουμε να μην επιβεβαιωθούμε.
Οι πολίτες να μιλήσουν. Αντι για εκλογές, κοινωνική συμφωνία για οικονομία, απασχόληση, μείωση φτώχειας
Ρευστοποίηση πολιτικού συστήματος. Όχι εκλογές, ναι στην πολιτική συνενόηση
Η 13/14η Αυγούστου θα μείνει ως μια μέρα σταθμός στην ελληνική πολιτική ιστορία. Ρευστοποιείται με δραματικό τρόπο τoπολιτικό σύστημα που διαμορφώθηκε την περίοδο της μεταπολίτευσης αλλά και γκρεμίζεται το δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή της χώρας επί 6 χρόνια.
Είναι εκ των πραγμάτων το τέλος της «αθωότητας» ΟΛOΚΛΗΡΟΥ του πολιτικού φάσματος. Και όχι μόνο γιατί ψηφίστηκε από μεγάλο τμήμα του πολιτικού συστήματος το πολύ σκληρό και επώδυνο Μνημόνιο 3 # ΣΥΡΙΖΑ (φυσικά υπάρχουν σε αυτό και θετικά σημεία και μέτρα) αλλά και διότι όσοι καταψήφισαν ή συνεχίζουν να απορρίπτουν το νέο μνημόνιο δεν έχουν να παρουσιάσουν κανένα σύγχρονο, εναλλακτικό σχέδιο, παρά μόνο αφελείς προτάσεις που θα οδηγούσαν τη χώρα στο μοντέλο της Αλβανίας επί Χότζα, αν εφαρμόζονταν.
Οι ευθύνες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τη χρεοκοπία
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κυβέρνησαν τη χώρα για δεκαετίες, διαθέτοντας κάθε φορά μεγάλες πλειοψηφίες και ισχυρή ανάθεση από την κοινωνία. Χωρίς να παραγνωρίζουμε κάποια θετικά της διακυβέρνησης τους, ο τελικός απολογισμός τους είναι πολύ αρνητικός. Οδήγησαν τη χώρα και την κοινωνία σε βαθιά κρίση και τελικά στη χρεοκοπία, όχι μόνο σε δημοσιονομικό ή οικονομικό επίπεδο, αλλά και σε αξιακό, πολιτικό, κοινωνικό, παραγωγικό επίπεδο, σε μια πολυεπίπεδη και βαθιά κρίση και χρεοκοπία. Δεν είχαν καν την ικανότητα να ανοίξουν εγκαίρως μια ειλικρινή συζήτηση με την κοινωνία αλλά και με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις για ένα ισορροπημένο, δίκαιο και αποτελεσματικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση. Ένα σχέδιο που αναπόφευκτα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει όχι μόνο τα προβλήματα που προέρχονταν από την αρχιτεκτονική της ευρωζώνης και την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση αλλά και από το αποτυχημένο παραγωγικό – καταναλωτικό, κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο στο οποίο είχαν στρέψει τη χώρα.
Το τέλος του παλιού, χωρίς να γεννηθεί το καινούργιο
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πλήρωσαν ακριβά την κρίση και την άστοχη, καταστροφική διαχείριση της κρίσης. Συρρικνώθηκαν και απαξιώθηκαν στην συνείδηση της κοινωνίας, αν και ήταν σε σημαντικό βαθμό παιδιά των επιλογών της αλλά και οι κύριοι διαμορφωτές της σημερινής κοινωνίας. Με το που υποστηρίζουν τώρα μια πολιτική άποψη, την απαξιώνουν αμέσως γιατί στην κοινωνία λειτουργεί πλέον ένας αυτοματισμός απόρριψης, μόνο και μόνο λόγω της υποστήριξης που παρέχουν αυτά τα δυο κόμματα σε μια πολιτική ή σε ένα μέτρο. Αυτός ο αυτοματισμός αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στο δημοψήφισμα.
Οι ΑΝΕΛ, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ αλλά κυρίως ο (κυβερνητικός) ΣΥΡΙΖΑ ήταν παιδιά του διπόλου μνημόνιο - αντιμνημόνιο. Απέκτησαν μέσα στην κρίση επιρροή σχήματα που θα έπρεπε να έχουν λιγότερο από το 0,1%. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε από το 3% στο ποσοστό που του έδωσε παρά κάτι κυβερνητική αυτοδυναμία βασιζόμενος σε αυτό το δίπολο.
Διατύπωσε έναν ξεκάθαρο αντιπολιτευτικό λόγο που επικέντρωνε σε ένα σταθερό ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ, με αποτέλεσμα να συγκεντρώσει έτσι ετερόκλιτες δυνάμεις στην πορεία για την κατάληψη της κυβέρνησης της χώρας. Δυνάμεις που ήθελαν να τελειώνουν με το παλιό πολιτικό σύστημα μέσα όμως από ουσιαστικές αλλαγές αλλά και δυνάμεις που ήθελαν να διατηρήσουν το ίδιο αποτυχημένο μοντέλο χωρίς να αλλάξουν, επιδιώκοντας απλώς να πετάξουν στα σκουπίδια τους παλιούς ευεργέτες τους επειδή πλέον δεν μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν το προσωπικό ή συντεχνιακό τους βόλεμα (συχνά σε βάρος της κοινωνίας).
Το παλιό σύστημα έπρεπε να αλλάξει, πολύ περισσότερο αφού δεν μπόρεσε να διαχειριστεί με ορθολογικό και δίκαιο τρόπο την κρίση. Αλλά το νέο, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, ΠΟΤΑΜΙ, είναι πολύ κατώτερο από τις περιστάσεις, ενώ οι ψεκασμένοι ΑΝΕΛ βρέθηκαν στην κυβέρνηση και οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Η μόνη σταθερή πολιτική δύναμη, εκτός τόπου και χρόνου, παραμένει το ΚΚΕ υποσχόμενο τα ίδια που έλεγε και 50 χρόνια πριν. Νέες ιδέες δεν μπόρεσαν να ριζώσουν στην πολιτική σκηνή.
Μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς την καταστροφή
Το πρόγραμμά του προεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχήθηκε από την υπόσχεση για την δημιουργία ενός “παραδείσου” που θα επιτυγχάνονταν κυρίως μέσω της σκληρής διαπραγμάτευσης, της ήττας των δανειστών και της διαγραφής μεγάλου ποσοστού του χρέους («οι αγορές θα χορεύουν στον ρυθμό του νταουλιού», «θα καταργήσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο», «θα είναι μέρα μεσημέρι όταν θα υπογράψουν τη συμφωνία», « θα μας παρακαλούν για να μας δώσουν τα χρήματα» και άλλα τέτοια ωραία!).
Για όσους δεν παρασύρθηκαν από τις ψεύτικες υποσχέσεις και γνώριζαν την πραγματικότητα, ήταν φανερό ότι όλα αυτά δεν μπορούσαν να οδηγήσουν σε διαφορετικό αποτέλεσμα, παρά μόνο σε από αυτό που βλέπουμε σήμερα. Θα μπορούσαν να οδηγήσουν πιθανόν σε ακόμα χειρότερο αποτέλεσμα, αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε το θάρρος να καταλάβει που οδηγούμασταν, δεν έκανε τελευταία στιγμή την αποφασιστική στροφή πριν πέσουμε στον γκρεμό.
Οι ψευδαισθήσεις και η απουσία εναλλακτικού σχεδίου μας κόστισαν κάτι δις
Όμως, αυτή η περίοδος ψευδαισθήσεων αύξησε κατακόρυφα το κόστος που καλούμαστε πάλι να πληρώσουμε όλοι. Με ευθύνη και της τρόικα αλλά και των προηγούμενων διαδοχικών κυβερνήσεων το κόστος είναι δυσανάλογο και τρομακτικό: ύφεση 25%, ανεργία 26%, αύξηση φτώχειας, καταστροφή παραγωγικής βάσης, μετανάστευση τουλάχιστον 400.000 ανθρώπων, αφαίρεση από την κοινωνία πάνω από 80 δις, αύξηση του χρέους κα. Θα μπορούσαμε να έχουμε αντιμετωπίσει την κρίση χωρίς αυτό το μεγάλο κόστος, και να ζούμε σήμερα καλύτερα ακόμα και αν είχαμε μια κάποια μείωση προσωπικών εισοδημάτων, αν το παλιό πολιτικό σύστημα ήταν στοιχειωδώς ικανό να διαχειριστεί την κρίση. Δυστυχώς, όμως, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατάφερε να προσθέσει κι άλλο κόστος, χωρίς να είναι σίγουρο έστω ότι θα βγούμε οριστικά από την κρίση με αυτό το Μνημόνιο.
Η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, του Αλέξη Τσίπρα και των ηγετικών στελεχών είναι ότι ενώ έβλεπαν να έρχεται η εποχή της ανάληψης των κυβερνητικών ευθυνών τους δεν προσπάθησαν να διαμορφώσουν ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα βασίζονταν σε βαθιές αλλαγές με συμμετοχή των πιο συνειδητοποιημένων τμημάτων της κοινωνίας. Στηρίχθηκαν στα πιο οπισθοδρομικά τμήματα της κοινωνίας και σε συντεχνίες, μοιράζοντας υποσχέσεις για αποκατάσταση του χρεοκοπημένου παρελθόντος αντί να προσκαλούν σε συστράτευση για τις αναγκαίες αλλαγές.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει πάνω από το 1/4 της κοινοβουλευτικής του δύναμης και πιθανόν μεγαλύτερο ποσοστό από τα οργανωμένα μέλη του. Δεν είναι αξιοπερίεργο που η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ζητάει με πρόσφατη ανακοίνωσή της να «βγούμε από την Ευρωζώνη και την ΕΕ». Δεν είναι απορίας άξιο που ο ίδιος ο Γ. Βαρουφάκης – που είχε την κύρια ευθύνη της καταστροφικής διαπραγμάτευσης - καταψήφισε το 100% του Μνημονίου 3 # ΣΥΡΙΖΑ όταν πριν λίγο καιρό είχε δεχτεί ότι το 70% των ρυθμίσεων που προβλέπονταν στα προηγούμενα Μνημόνια μπορεί ήταν σωστές, και ενώ ισχυρίζονταν ότι επιδίωκε μια καλύτερη συμφωνία για το υπόλοιπο 30%.
Εκλογές, άλλο ένα λάθος που θα κοστίσει στην κοινωνία
Ακόμα μεγαλύτερο λάθος του πρωθυπουργού θα είναι να οδηγηθούμε σε εκλογές μέσα στον Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη, με δεδομένη την κατάσταση στην οικονομία και κοινωνία. Μια προσφυγή στις κάλπες θα προσθέσει κι άλλη ζημιά, σε μια εποχή επιστροφής στην ύφεση (θα κυμανθεί μεταξύ 3,3% έως 5%) και η ανεργία είναι πιθανόν να εκτιναχθεί σε νέα επίπεδα ρεκόρ.
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι όπως είναι η κατάσταση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η μόνη δημοκρατική διέξοδος είναι προσφυγή στις κάλπες. Με εκλογική διαδικασία εξπρές είναι αδύνατο, όμως, να ανοίξει ουσιαστικός διάλογος για την επόμενη μέρα, για την πολιτική που θα πρέπει να εφαρμοστεί. Από άποψη συσχετισμών στη Βουλή, η επόμενη μέρα δεν θα είναι πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Και πρώτο κόμμα να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να συνεργαστεί με κάποια από τα υπάρχοντα κόμματα (ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) που έτσι κι αλλιώς ψηφίζουν ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ. Ακόμα και αν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει αυτοδυναμία (πράγμα απίθανο όταν θα έχει χάσει την αντιμνημονιακή στρατηγική και μεγάλο μέρος της κομματικής βάσης και των στελεχών που τον έφεραν στην κυβέρνηση) αυτή θα οφείλεται στον εκλογικό νόμο που δίνει 50 έδρες στο πρώτο κόμμα, και πιθανόν στην δημοσκοπική δημοφιλία (μέχρι πότε όμως;) του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, και όχι στην διαμόρφωση ενός πειστικού, νέου πολιτικού σχεδίου που θα έχει ωριμάσει μέσα στην κοινωνία. Αλλά έτσι, σε κάθε στροφή, η κυβερνητική πλειοψηφία που θα πρέπει να εφαρμόσει το σχέδιο που υποτίθεται δεν θέλει να εφαρμόσει, θα κινδυνεύει να χάσει πάλι βουλευτές.
Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Το πιο πιθανό κίνητρο για εκλογές είναι να προλάβει ο νέος ΣΥΡΙΖΑ την δημιουργία νέου κόμματος από τους «αντιμνημονιακούς» του ΣΥΡΙΖΑ που θα διαθέτει μέσα στη Βουλή σημαντικό αριθμό βουλευτών και θα εξασφαλίσει αυτόνομη πολιτική παρουσία.
Για να αντιμετωπίσει ένα φαινόμενο που στη δημιουργία του συνέβαλλε καθοριστικά και ο ίδιος, ο νυν πρωθυπουργός θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές ελπίζοντας ότι θα κερδίσει τις εκλογές, όχι με βάση τη δική του πειστική πρόταση αλλά αξιοποιώντας την απέχθεια που έχει η κοινωνία απέναντι στο παλιό σύστημα; Κι αν μετά τις εκλογές χρειαστεί εκ νέου την υποστήριξη μέρους του παλιού πολιτικού συστήματος;
Αν ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να βοηθήσει τη χώρα, ας ξεχάσει προς το παρόν τις εκλογές και ας επιλύσει τις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις οδηγώντας τους «αντιμνημονιακούς» σε έξοδο και δημιουργία νέου κόμματος.
Ας καλέσει σε ουσιαστικό διάλογο τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις για να διορθωθεί και βελτιωθεί το Μνημόνιο 3 και να συμφωνηθούν οι αλλαγές που χρειαζόμαστε αλλά με την συμμετοχή της κοινωνίας, όχι με επιβολή πάνω στην κοινωνία.
Θα ήταν προς το συμφέρον της κοινωνίας αλλά και της υστεροφημίας του Αλέξη Τσίπρα να μην κάνει κι άλλα λάθη, όπως θα είναι η προκήρυξη εκλογών για τον Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο. Να ακούσει, αντί να αποκλείσει εκ νέου από την πολιτική διαδικασία, τις νέες κοινωνικές δυνάμεις που γεννιούνται μέσα στην κοινωνία κι επιδιώκουν αλλαγή της χώρας από τα κάτω. Με αυτές τις δυνάμεις πρέπει να ανοίξει διάλογο η κυβέρνηση – ναι μια κυβέρνηση μειοψηφίας σε αυτή τη φάση - που θα έχει όμως την ευρύτερη στήριξη κι άλλων πολιτικών δυνάμεων.
Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι νέες εκλογές αλλά μια νέα πολιτική, ένα νέο παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο, καινοτόμες κοινωνικές πολιτικές, ενίσχυση της οικολογικής καινοτομίας, στροφή στην πράσινη/κυκλική οικονομία με κεντρικό στόχο την μείωση της ανεργίας και της φτώχειας και την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής σε όλα τα επίπεδα.
Οι οικονομικοί και κοινωνικοί στόχοι θα πρέπει όμως να συμφωνηθούν όχι μόνο με τα άλλα πολιτικά κόμματα αλλά και με τους πιο σημαντικούς επαγγελματικούς, κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς φορείς στο πλαίσιο ενός Πράσινου Κοινωνικού Συμβολαίου για την αλλαγή της χώρας.
Αυτή η Συμφωνία μπορεί να έχει μακροχρόνιο ορίζοντα, αλλά θα μπορούσε να συμφωνηθεί η υλοποίησή της από τη σημερινή κυβέρνηση μειοψηφίας μέχρι τις εκλογές πχ τον Νοέμβριο 2016, ώστε να αποκατασταθεί στο μεταξύ η εμπιστοσύνη προς την χώρα, να περιοριστεί η ζημιά που έγινε στην οικονομία, να επιτευχθεί ουσιαστική μείωση της ανεργίας και της φτώχειας και να ψηφιστούν αλλαγές που θα ενισχύουν την Βουλή, την δημοκρατία, την αποκέντρωση και τον πολιτικό διάλογο, παράλληλα με την αλλαγή του εκλογικού νόμου (κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών, διαμόρφωση πιο αναλογικού συστήματος, ενίσχυση της κουλτούρας και των κινήτρων για συνεργασίες στη βάση προγραμματικών συμφωνιών).
Θα μπορούσε να το είχε επιδιώξει το 2014 ο Αλέξης Τσίπρας αντί να προκαλέσει εκλογές. Το είχαμε προτείνει οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ με αναλυτικές προτάσεις για το πώς θα μπορούσε να υπάρξει ένα νέο πολιτικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, με αφορμή την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης προκάλεσε όμως εκλογές, χωρίς να επιδιώξει μια συμφωνία που θα άλλαζε την πολιτική. Το περίεργο είναι ότι τώρα επιδιώκει εκ νέου εκλογές ενώ ο ίδιος ευθύνεται για μια εξίσου σκληρή ή και πιο σκληρή πολιτική. Ας μην κάνει άλλο ένα τραγικό λάθος.
Καλό ταξίδι Νίκο Λαλώτη. Θα αποτελείς παράδειγμα προς μίμηση
Written by Theo
Το κρινάκι της παραλίας, όμορφο για εμάς αλλά και σημαντικό για τις ακτές
Αυτή την περίοδο θα το βρείτε στις (αμμώδεις μόνο) ακτές. Είναι πανέμορφο, λευκό, με λεπτό διακριτικό άρωμα. Είναι ένας σημαντικός δείκτης για την οικολογική κατάσταση της αμμώδους παράκτιας ζώνης. Πρόκειται για το κρινάκι της θάλασσας (επίσημη ονομασία του Pancratium maritimum), αλλά και κρινάκι της άμμου ή ασφόδελο της θάλασσας.
Είναι ένα πολυετές φυτό που φύεται μόνο του σε αμμώδεις παραλίες της Μεσογείου αλλά και στα Κανάρια νησιά, στη Ν.Δ. Ευρώπη, σε ορισμένες παραλίες της νότιας Βουλγαρίας και στη Μαύρη Θάλασσα (κυρίως στις βόρειες ακτές της Τουρκίας), όπου όμως απειλείται με εξαφάνιση.
Στην Ελλάδα το συναντάμε σε αμμώδεις ακτές, ιδιαίτερα στα νησιά του Β. και Ν. Αιγαίου, στη Χαλκιδική, στην Πελοπόννησο, στα Ιόνια, στη Θράκη και στην Κρήτη.
Έχει πανέμορφα λευκά άνθη, το καθένα από τα οποία αποτελείται από έξι πέταλα που σχηματίζουν ένα «στέμμα», όπως οι ασφόδελοι, με 6 στήμονες και κίτρινους ανθήρες.
Ανθίζει κυρίως τον Ιούλιο μέχρι τα τέλη Αυγούστου, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν, Ανήκει στη συνομοταξία των αγγειοσπέρμων, της οικογενείας των αμαρυλλίδων. Σε κάποιες περιοχές μάλιστα, όπως πχ στην Κρήτη, το λένε αμαρυλλίδα.
Είναι από τα λίγα φυτά που αντέχουν στις ιδιαίτερες συνθήκες της ακτής, εκεί που η αλμύρα της θάλασσας συναντάει την άμμο της ξηράς αλλά και τους ανέμους ή τις υψηλές θερμοκρασίες.
Τα μικρά αυτά φυτά εκτός από την ομορφιά τους και το λεπτό άρωμά τους, παίζουν σημαντικό οικολογικό ρόλο, συγκρατούν τους αμμόλοφους μια και αναπτύσσουν ένα εκτεταμένο ριζικό σύστημα – φτάνει σε βάθος μέχρι και 1-1,5 μέτρο, και επιβιώνουν εκεί που λίγα φυτά μπορούν να αναπτυχθούν. Μαζί με άλλα φυτά της παράκτιας ζώνης προστατεύουν την ακτή από τη διάβρωση.
Πολλαπλασιάζονται με μικρούς ελαφριούς, μαύρους σπόρους που μπορεί να δει κάποιος να υπάρχουν γύρω από τα φυτά αλλά κυρίως με αναπαραγωγή των βολβών. Οι σπόροι πετάγονται από τον καρπό του και ο άνεμος αλλά και η θάλασσα μπορεί να τους παρασύρει αρκετά μακριά. Οι βολβοί επιβιώνουν στις δύσκολες συνθήκες του χειμώνα και ξαναπετάνε φύλλα τον χειμώνα και άνθη το καλοκαίρι, για πολλά χρόνια.
Περιγράφεται από τον Όμηρο, τον Θεόφραστο, τον Διοσκουρίδη κα. Θεωρείται ιερό αλλά και θεραπευτικό φυτό, ενώ απεικονίζεται και για την υψηλή αισθητική και ομορφιά του.Το βλέπουμε σε αρχαίες τοιχογραφίες, όπως πχ στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης και στα παλάτια της Κνωσού (στο «Μπλε Πουλί» στην κάτω δεξιά γωνία, υπάρχει αναπαράσταση του φυτού).
Είναι ένα είδος που προστατεύεται γι’ αυτό δεν κόβουμε τα κρινάκια που βλέπουμε στις ακτές για να τα βάλουμε σε βάζο, ούτε - πολύ περισσότερο – τα ξεριζώνουμε για να τα μεταφυτεύσουμε κάπου αλλού ή σε γλάστρες.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι αμμόλοφοι (που έχουν φυτά, μεταξύ άλλων και κρινάκια) αποτελούν μια φυσική "ζώνη άμυνας" απέναντι σε τσουνάμι (από σεισμούς ή αλλαγή του κλίματος) αλλά και στη διάβρωση των ακτών.
Αν και υπάρχει ακόμα σε πολλές αμμώδεις ακτές, κινδυνεύει λόγω της έντονης αστικοποίησης και της καταστροφής των αμμόλοφων. Το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου επιζεί μόνο ο βολβός θαμμένος μέσα στην άμμο. Αν καταστραφούν οι αμμόλοφοι, είναι πιθανόν να καταστραφούν και οι βολβοί αυτοί. Δεν αντέχει μακριά από την ακτή και τη θάλασσα, άρα δεν μπορεί να επιβιώσει σε άλλο περιβάλλον (πχ σε κήπους στις πόλεις ή σε γλάστρες).
Θαλάσσιες χελώνες, οι πανάρχαιοι κάτοικοι του πλανήτη
Οι θαλάσσιες χελώνες είναι πανάρχαιοι κάτοικοι αυτού του πλανήτη, σύγχρονες των δεινοσαύρων. Από τα 7 είδη θαλάσσιων χελωνών που υπάρχουν στον πλανήτη, μόνο 3 συναντάμε τακτικά στη Μεσόγειο, την γνωστή Caretta caretta (Καρέττα), την Chelonia mydas (χελώνα μύδας) και την Dermochelys coriacea (δερματοχελώνα).
Αν και οι χελώνες Καρέττα είναι θαλάσσια είδη - στη θάλασσα τρέφονται, ζευγαρώνουν, μετακινούνται (σε τεράστιες αποστάσεις) - οι θηλυκές βγαίνουν και γεννούν τα αυγά τους στην ξηρά, σε συγκεκριμένες παραλίες (από τα 3 είδη θαλάσσιων χελωνών στης Μεσογείου μόνο η Καρέττα ωοτοκεί στην Ελλάδα). Οι αρσενικές δεν επιστρέφουν στη στεριά, αν και μπορεί να είναι κάπου εκεί κοντά στη θάλασσα για να ζευγαρώσουν.
Ως χώρα έχουμε το μεγάλο προνόμιο ακτές μας, κυρίως στην Ζάκυνθο, στην Πελοπόννησο και στην Κρήτη, να "φιλοξενούν" τη γέννηση των μικρών χελωνών κάθε καλοκαίρι. Η ίδια "τελετουργία" επαναλαμβάνεται εδώ και εκατομμύρια χρόνια: οι θηλυκές χελώνες αφού ζευγαρώσουν επιστρέφουν στην ακτή (που γεννήθηκαν;) όταν συμπληρώσουν κάποια ηλικία για να γεννήσουν πλέον τα δικά τους αυγά (που θάβουν στην άμμο), από τα οποία θα ξεπεταχτούν τα μικρά χελωνάκια. Εάν ενοχληθούν οι χελώνες από φώτα ή κάποιο θόρυβο στην παραλία, μπορεί να επιστρέψουν στη θάλασσα χωρίς να γεννήσουν.
Έχει πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που κάνει τη φωλιά της η θηλυκή χελώνα: «φτιάχνει ένα λάκκο για το σώμα της διώχνοντας την επιφανειακή στεγνή άμμο με τα πτερύγιά της. Μετά χρησιμοποιώντας εναλλάξ κινήσεις των πίσω πτερυγίων της σκάβει μια τρύπα σε σχήμα φιάλης, τον αυγοθάλαμο. Όταν η χελώνα έχει τελειώσει το σκάψιμο, γεννά τα αυγά μέσα στον αυγοθάλαμο ένα-ένα ή δυο-δυο τη φορά. Κατά τη διάρκεια της ωοτοκίας τα μάτια της εκκρίνουν δάκρυα, δηλαδή ένα υγρό από ένα ειδικό αδένα. Αυτό το υγρό αποβάλλει τα περίσσεια άλατα και επίσης διατηρεί τα μάτια υγρά και καθαρά από την άμμο. Αμέσως αφού τελειώσει την ωοτοκία, αρχίζει να σκεπάζει τον αυγοθάλαμο. Όταν αυτό ολοκληρωθεί, η χελώνα αρχίζει να συμπιέζει σταθερά τη χαλαρή άμμο πάνω από τα αυγά με τα πίσω πτερύγιά της. Στη συνέχεια, σκεπάζει τη θέση της φωλιάς πετώντας αρκετή άμμο με σαρωτικές κινήσεις των πρόσθιων πτερυγίων και επιστρέφει στη θάλασσα». Κάνει συνήθως 2-4 φωλιές σε μια αναπαραγωγική περίοδο, ενώ μπορεί να γεννήσει αυγά κάθε 2-4 χρόνια.
«Τα αυγά εκκολάπτονται σε 7-10 εβδομάδες, ανάλογα με τη θερμοκρασία της άμμου. Καθώς οι νεοσσοί βγαίνουν από τα αυγά, αγωνίζονται για να αναρριχηθούν στην επιφάνεια. Επειδή το οξυγόνο είναι λίγο, αυτή η προς τα πάνω κίνηση μπορεί να διαρκέσει 2-4 ημέρες. Όταν φτάσουν στην επιφάνεια της άμμου κατά τη διάρκεια της ημέρας, παύουν οποιαδήποτε περαιτέρω κίνηση διότι οι υψηλές θερμοκρασίες τους αδρανοποιούν. Περιμένουν ακριβώς κάτω από την επιφάνεια μέχρι η άμμος να δροσίσει τη νύχτα ή νωρίς το πρωί και τότε εξέρχονται μαζικά και τρέχουν προς τη θάλασσα. Το φως των αστεριών τους οδηγεί προς το νερό» (από τον ΑΡΧΕΛΩΝ).
Λίγο πριν το χάραμα, η θάλασσα είναι κανονικά το πιο φωτεινό σημείο -εκτός αν υπάρχουν προς άλλη κατεύθυνση έντονα φώτα που "τραβάνε" τα μικρά χελωνάκια μακριά από τη θάλασσα, κάτι που είναι μοιραίο για τη ζωή τους.
Έχω βιώσει και εγώ την μοναδική εμπειρία να βλέπεις με το χάραμα νεογέννητα χελωνάκια να ξεκινάνε τον αγώνα επιβίωσης τρέχοντας προς τη θάλασσα.
Επειδή σε κάθε φωλιά υπάρχει μεγάλος αριθμός αυγών, οι φωλιές συνήθως εκκολάπτονται σε δόσεις. Σύμφωνα με τον ΑΡΧΕΛΩΝ, στην Ελλάδα από μια φωλιά 110 αυγών μπορεί να βγουν 35-50 χελωνάκια την πρώτη φορά και μετά για 2-10 ακόμη μέρες να βγουν 2-3 μικρότερες ομάδες των 5-20 νεοσσών. Αλλά μερικά αυγά μπορεί να μην έχουν γονιμοποιηθεί ή να περιέχουν νεκρά έμβρυα.
Τα μικρά χελωνάκια – όσα έχουν καταφέρει να φτάσουν σώα στη θάλασσα - κολυμπούν συνέχεια τις πρώτες 24 προς το ανοιχτό πέλαγος. Στην ανοιχτή θάλασσα αφήνονται να παρασυρθούν από τα ρεύματα. Σύμφωνα με τον ΑΡΧΕΛΩΝ: «λιγοστές είναι οι γνώσεις μας για το τι συμβαίνει έπειτα έως την ώρα που θα γυρίσουν στους βιότοπους αναπαραγωγής για να αναπαραχθούν. Πιστεύεται ότι κατά το πελαγικό τους στάδιο τρέφονται πρώτα με πλαγκτόν και έντομα μετά με οστρακοειδή, μαλάκια και άλλους οργανισμούς των ανοιχτών θαλασσών. Γενικά οι θαλάσσιες χελώνες τρέφονται με τσούχτρες, μαλάκια, αχινούς, καβούρια, σφουγγάρια και με θαλάσσια φυτά ή φύκη. Μετά από το πελαγικό στάδιο οι θαλάσσιες χελώνες ζουν σε παράκτια νερά, εκτός από τηLepidochelys olivaceaκαι τη δερματοχελώνα που παραμένουν πελαγικές καθ' όλη τη ζωή τους».
Δεν επιβιώνουν όλα τα χελωνάκια που γεννιούνται αλλά και δεν καταφέρνουν όλες οι θηλυκές χελώνες να δημιουργήσουν μια φωλιά στην ακτή - οι παραλίες μας έχουν αλλάξει και τα εμπόδια ή οι απειλές έχουν πολλαπλασιαστεί. Είναι για αυτό πολύ σημαντική η δουλειά του ΑΡΧΕΛΩΝ (ενημέρωση, ευαισθητοποίηση, περίθαλψη, συνεργασία με τις τοπικές κοινωνίες, επιστημονικό έργο, κα) για την προστασία των θαλάσσιων χελωνών αλλά και γενικότερα τη διατήρηση του φυσικού πλούτου.
Λίγο - πολύ αυτή την περίοδο του καλοκαιριού έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος και τα περισσότερα χελωνάκια που ήταν να γεννηθούν έχουν σπάσει το αυγό και κανονικά ξεχύθηκαν στην θάλασσα, στο μεγάλο ταξίδι επιβίωσης. Τώρα ο ΑΡΧΕΛΩΝ προσκαλεί στο δημόσιο "άνοιγμα" (εκσκαφή) των φωλιών των θαλασσίων χελωνών στις παραλίες των Χανίων, από το Κολυμπάρι μέχρι τον Κάτω Σταλλό, του Ρεθύμνου, από την πόλη μέχρι τη Σκαλέτα και της Μεσσαράς, από τον Κομμό μέχρι τον Κόκκινο Πύργο.
«Δημόσια εκσκαφή» ονομάζεται το άνοιγμα κάθε φωλιάς, που γίνεται από εκπαιδευμένους εθελοντές του ΑΡΧΕΛΩΝ, όταν προσκαλείται και κοινό. Το άνοιγμα της φωλιάς γίνεται πάντα, έπειτα από το πέρας συγκεκριμένων ημερών, όταν τα χελωνάκια έχουν όλα εκκολαφθεί. Με τον τρόπο αυτόν καταγράφεται από τον ΑΡΧΕΛΩΝ το ποσοστό της επιτυχίας της εκκόλαψης, δηλαδή πόσα από τα χελωνάκια πήγαν με επιτυχία στο νερό και πόσα δεν εκκολάφθηκαν και για πιο λόγο. Πολύ συχνά μέσα στη φωλιά βρίσκονται και αργοπορημένα χελωνάκια, τα οποία και απεγκλωβίζονται προσεκτικά από τους εθελοντές του ΑΡΧΕΛΩΝ και οδηγούνται με συγκεκριμένο τρόπο στο νερό, κάτι που ενθουσιάζει ιδιαίτερα τους παρατηρητές της δημόσιας εκσκαφής.
Το πρόγραμμα των δημόσιων εκσκαφών ανανεώνεται αυτή την περίοδο κάθε βδομάδα και βρίσκεται στην ιστοσελίδα των δήμων Χανίων, Πλατανιά, Ρεθύμνης και Φαιστού. Επίσης, ανακοινώνεται στον Ενημερωτικό Σταθμό του ΑΡΧΕΛΩΝ στην παλιά πόλη των Χανίων (απέναντι από το Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου Κ.Α.Μ.), στο Eνετικό λιμάνι στην πόλη του Ρεθύμνου, στον ενημερωτικό σταθμό στην είσοδο των Ματάλων καθώς επίσης και στην επίσημη σελίδα του ΑΡΧΕΛΩΝ στο facebook.
Περισσότερες πληροφορίες: Νικολοπούλου Αθανασία –Υπεύθυνη Προγράμματος Κρήτης, τηλ. 6937352379
Εκατοντάδες εθελοντές από διάφορες χώρες έρχονται στην Ελλάδα για να συμβάλλουν στην προστασία των θαλάσσιων χελωνών στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων της περιβαλλοντικής οργάνωσης ΑΡΧΕΛΩΝ που επιτελεί ένα πολύ σημαντικό έργο από το 1983 - αλλά και κάποια από τα ιδρυτικά μέλη του ήδη χρόνια πιο πριν.
Ο ΑΡΧΕΛΩΝ είναι Σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που ιδρύθηκε το 1983. Ασχολείται με τη διαφύλαξη των φυσικών πόρων και την καθιέρωση πρακτικών για την αειφορική διαχείρισή τους, τη διατήρηση του θαλάσσιου φυσικού περιβάλλοντος και των παράκτιων οικοσυστημάτων με έμφαση στις Θαλάσσιες Χελώνες.
Δείτε περισσότερα και πολύ ενδιαφέροντα για τη βιολογία της θαλάσσιας χελώνας http://www.archelon.gr/contents/biology.php?row=row7
Η φωτογραφία του ζευγαρώματος καθώς και των νεοσσών είναι από τον ΑΡΧΕΛΩΝ, η χελώνα στο παλιό λιμάνι των Χανίων, του Κώστα Τζωρτζάκη, ενώ εκείνη από την απελευθέρωση της «Σοφίας», μιας τραυματισμένης χελώνας που θεραπεύτηκε και επέστρεψε στη θάλασσα, δική μου (Αύγουστος 2014)
More...
Κανάλι της Βουλής ή Κανάλι της Ζωής Κωνσταντοπούλου; Κάντε το αλλιώς
Written by Theo
Η ελληνική Βουλή θα έπρεπε να έχει ένα κανάλι που να υποστηρίζει τον πολιτικό διάλογο, να ενισχύει την συζήτηση γύρω από τις νομοθετικές πρωτοβουλίες ή και τον κοινοβουλευτικό έλεγχο, να είναι φυσικά δημοκρατικό και πλουραλιστικό, να βοηθάει τους πολίτες να κατανοήσουν τα θέματα που συζητιόνται στη Βουλή, να διευκολύνει τους πολίτες να συμμετέχουν στον διάλογο διαδραστικά, να δίνει την ευκαιρία στους εισηγητές να εξηγήσουν τα νομοσχέδια αλλά και να δέχονται ερωτήσεις ή και κριτική. Κάποια εθνικά κοινοβούλια έχουν ένα τέτοιο κανάλι, αλλά προσωπικά θεωρώ εξαιρετικά πετυχημένο το κανάλι του ευρωκοινοβουλίου, το Εuroparl TV.
Δυστυχώς δεν έχουμε ένα τέτοιο κανάλι στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει επικρίνει πολλές φορές τα συστημικά ΜΜΕ. Το ίδιο και χειρότερα έχει μετατρέψει η Ζ. Κωνσταντοπούλου το Κανάλι της Βουλής. Δεν είναι κάτι που λέμε εμείς μόνο, το λένε και άνθρωποι μέσα από τον τηλεοπτικό σταθμό της Βουλής, με τόλμη και θάρρος.
Με ανοιχτή επιστολή του προς την πρόεδρο της Βουλής, ο αναπληρωτής Συντονιστής του Τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής Αριστείδης Φατούρος καταγγέλλει “τη βίαιη μετάλλαξη του σταθμού σε μηχανισμό προσωπικής προβολής και προπαγάνδας” και κατηγορεί την Ζωή Κωνσταντοπούλου για καταστρατήγηση κάθε έννοιας δεοντολογίας και αμεροληψίας.
Η επιστολή του κ. Α. Φατούρου:
«Αθήνα, 30 Ιουλίου 2015
Ανοιχτή επιστολή του αναπληρωτή Συντονιστή του Τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής προς την Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων
‘Πράσσειν άλογα’
Κυρία Πρόεδρε,
Η συνήχηση του τίτλου γνωστής ομάδας δημιουργικού κουκλοθεάτρου απηχεί δυστυχώς αυθεντικά τον τραγέλαφο στον οποίο έχει περιέλθει το κανάλι της Βουλής- και φοβούμαι ολόκληρη η Βουλή- κατά τη σύντομη περίοδο της θητείας σας.
Η δημοφιλής σε «εχθρούς και φίλους» μετωνυμία του σε «κανάλι της Ζωής», καταδεικνύει τη βίαιη μετάλλαξη του σταθμού σε μηχανισμό προσωπικής προβολής και προπαγάνδας. Η καταστρατήγηση κάθε έννοιας δεοντολογίας και αμεροληψίας, η αποδόμηση του ενημερωτικού τομέα, η συρρίκνωση της εσωτερικής παραγωγής και ο ακρωτηριασμός του πολιτιστικού – επιμορφωτικού προγράμματος, αλλοιώνουν βάναυσα τη φυσιογνωμία, το ύφος και το ήθος του καναλιού.
Η κατάλυση της υπηρεσιακής ιεραρχίας της Βουλής και του καναλιού, ο παροπλισμός των Γενικών Διευθυντών και του Επιστημονικού Συμβουλίου, η διάλυση του Διπλωματικού Γραφείου, η δημιουργία αυλής «εθελοντών», ο ολοκληρωτισμός και η κατάχρηση εξουσίας, η επίδειξη αλαζονείας και αμοραλισμού, η άγνοια διοίκησης και διαχείρισης, η επιλογή ακατάλληλων προσώπων σε νευραλγικές θέσεις, η άσκοπη εξουθένωση των υπαλλήλων δια της επιβολής του προσωπικού σας εκκεντρικού ωραρίου, η εμπέδωση κλίματος χαφιεδισμού και τρομοκράτησης, η καλλιέργεια φανατισμού και μισαλλοδοξίας, σκιαγραφούν την πρωτοφανή και ανυπόφορη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Κοινοβούλιο.
Αποκορύφωμα του νοσηρού αυτού κλίματος είναι ο συνεχιζόμενος εμπαιγμός δεκάδων συναδέλφων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου, που καλύπτουν διαχρονικά πάγιες και διαρκείς ανάγκες της Βουλής, οι οποίοι «χορταίνουν» από τις υποσχέσεις σας για μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, ενώ παραμένουν επί μήνες απλήρωτοι και βρίσκονται πλέον σε απόγνωση.
Για όλους αυτούς τους λόγους αισθάνομαι την υποχρέωση να μιλήσω δημόσια για όσα κατ’ ιδίαν συζητούνται από τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων του καναλιού και της Βουλής, αλλά και να δηλώσω πως θα εργαστώ κατά το μέτρο των δυνάμεών μου για την ανάταξη της απεχθούς, επαχθούς, επονείδιστης, αθέμιτης και μη βιώσιμης αυτής κατάστασης.
Με αρετή και τόλμη,
Αριστείδης Φατούρος
Σύμβουλος Προγράμματος & Αναπληρωτής Συντονιστής του Τηλεοπτικού Σταθμού της Βουλής των Ελλήνων».
Κι όμως, η κοινωνική οικονομία άντεξε στην κρίση σε Ισπανία, Ιρλανδία και Ιταλία....
Η κοινωνική οικονομία και οι διάφορες μορφές επιχειρήσεων της κοινωνικής οικονομίας παίζουν σημαντικό ρόλο στην οικονομία, στην κοινωνική ένταξη και στην απασχόληση σε πολλές χώρες. Αλλά πώς επέδρασε η κρίση στις κοινωνικές επιχειρήσεις; Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με εκπροσώπους κοινωνικών επιχειρήσεων από διάφορες χώρες αυτό το ερώτημα με αφορμή την συνεδρίαση στα Χανιά του Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Δικτύου Κοινωνικών Επιχειρήσεων Επαναχρησιμοποίησης, Ανακύκλωσης και Κομποστοποίησης Rre-use. Βασική διαπίστωση είναι ότι στις χώρες της κρίσης οι επιχειρήσεις κοινωνικής οικονομίας όχι μόνο άντεξαν αλλά κι αύξησαν την δραστηριότητά τους κι αποφέρουν ακόμα πιο σημαντικά κοινωνικά, περιβαλλοντικά και οικονομικά οφέλη στα άτομα, τις τοπικές κοινωνίες και το γενικό σύνολο σε αυτή τη δύσκολη εποχή Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι συνεταιριστικές τράπεζες αλλά και οι κοινωνικές επιχειρήσεις επαναχρησιμοποίησης, κομποστοποίησης και ανακύκλωσης.
Η ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίαςθαμπορούσενααποτελέσειβασικόεργαλείοεξόδουαπό την κρίση στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες της κρίσης, ιδιαίτερα στην Ισπανία, την Ιρλανδία και την Ιταλία. Δυστυχώς στην Ελλάδα, με ευθύνη των κεντρικών κυβερνήσεων αλλά και της ατολμίας και έλλειψης αποφασιστικότητας της κοινωνίας, δεν έχουν αξιοποιηθεί σε σημαντικό βαθμό οι δυνατότητες που προσφέρει η κοινωνική οικονομία για κάλυψη των σύγχρονων κοινωνικών, περιβαλλοντικών, παραγωγικών και οικονομικών αναγκών. Αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση και να αναζωογονηθεί η πραγματική οικονομία, πρέπει ως κοινωνία να επενδύσουμε σε περιβαλλοντικά και κοινωνικά υπεύθυνες κατευθύνσεις, και στην καινοτομία, ιδιαίτερα την οικολογική και κοινωνική».
Είναι κρίμα που στην Ελλάδα η κρίση έχει μόνο οριακά συμβάλλει στην κοινωνική και οικολογική καινοτομία, σε αντίθεση με ότι συνέβη σε άλλες χώρες της κρίσης (Ισπανία, Ιρλανδία, Ιταλία κα). Εμείς ασχολούμαστε με το πότε θα συνεδριάσει η κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ και αν θα γίνει διαρκές συνέδριο ή έκτακτο συνέδριο....
Συζήτηση στα Χανιά για την κοινωνική επιχειρηματικότητα
Με αφορμή τη συνεδρίαση στα Χανιά του Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Δικτύου Κοινωνικών Επιχειρήσεων Επαναχρησιμοποίησης και Ανακύκλωσης (Rre-use) και της διεξαγωγής ενός κύκλου εκδηλώσεων και παρά την κακή συγκυρία – προετοιμασία δημοψηφίσματος, αναταραχή με το κλείσιμο των τραπεζών – έγινε μια ενδιαφέρουσα δημόσια συζήτηση με θέμα: «Ο ρόλος, οι δυνατότητες και η σημασία της κοινωνικής οικονομίας και επιχειρηματικότητας» στα Χανιά την 1η Ιουλίου 2015. Η εκδήλωση διοργανώθηκε από τον κοινωνικό συνεταιρισμό «Άνεμος Ανανέωσης», την Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης, το Δήμο Χανίων, την Κοινωνική Επιχείρηση Πολιτισμού και Περιβάλλοντος Δήμου Χανίων – Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου (ΚΕΠΠΕΔΗΧ-ΚΑΜ) και την ΚΛΙΜΑΞ Plus.
Η δημόσια συζήτηση, καθώς και η προβολή της ταινίας «Κοινωνική Οικονομία, μια εναλλακτική λύση» οργανώθηκαν.
Στη δημόσια συζήτηση συμμετείχαν ως ομιλητές/τριες:
-
Lilian Ojeda, Υπεύθυνη πολιτικής του Rre-use - Ευρωπαϊκό Δίκτυο Κοινωνικών Επιχειρήσεων Επαναχρησιμοποίησης κι Ανακύκλωσης
-
Όλγα Θεοδωρικάκου, Υπεύθυνη Έργων και Στρατηγικής της οργάνωσης ΚΛΙΜΑΚΑ
-
LauriaRubio, Ισπανία, Διευθύντρια της Ισπανικού δικτύου AERESS επιδιόρθωσης κι επαναχρησιμοποίησης ρούχων, επίπλων και ηλεκτρονικών συσκευών
-
JoanneRourke, CRNI, Συντονίστρια του Δικτύου κοινωνικών επιχειρήσεων Ιρλανδίας,
-
Φιλιππος Κυρκίτσος, Πρόεδρος της Οικολογικής Εταιρείας Ανακύκλωσης
Χαιρετισμό απηύθυναν εκπρόσωπος του Δημάρχου Χανίων Τάσου Βάμβουκα, η Πρόεδρος ΚΕΠΠΕΔΗΧ- ΚΑΜ, Αμαλία Κωτσάκη, καθώς και η Πρόεδρος του Rre-use και Δ/ντρια της Οικολογικής Εταιρείας Ανακύκλωσης, Αντιγόνη Δαλαμάγκα. Τη συζήτηση συντόνισε ο Νίκος Χρυσόγελος, Πρόεδρος της ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ. «Άνεμος Ανανέωσης», πρώην ευρωβουλευτής Πράσινων και Περιφερειακός Σύμβουλος Ν. Αιγαίου.
Καλά παραδείγματα από την Ευρώπη
Η AERESS είναι ένα ισπανικό δίκτυο κοινωνικών επιχειρήσεων που ιδρύθηκε το 1994 κι εργάζεται για την προώθηση της κοινωνικής, αλληλέγγυας και οικολογικής οικονομίας. Εκπροσωπεί 57 μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, κοινωνικές επιχειρήσεις, φορείς και δίκτυα που δραστηριοποιούνται σε όλη την Ισπανία στους τομείς της διαχείρισης αποβλήτων και της κοινωνικής ένταξης. Μέσα από τη δράση της AERESS προκύπτουν περιβαλλοντικά οφέλη από την οικολογικά-κοινωνικά βιώσιμη διαχείριση των αποβλήτων, την επαναχρησιμοποίηση προϊόντων και τη συμβολή στη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου, ενώ προκύπτουν και σημαντικά οικονομικά οφέλη, δημιουργούνται πολλές θέσεις εργασίας, καταπολεμιέται η φτώχεια, αναζωογονείται η τοπική οικονομία και προκύπτει σημαντική εξοικονόμηση πόρων αναφορικά με τις κοινωνικές δαπάνες.
Η εμβέλεια του δικτύου το 2014: 1923 εργαζόμενοι, 877 εθελοντές, 13.946 ωφελούμενοι από κοινωνικές υπηρεσίες, 16.756 εμπλεκόμενοι άμεσα στο δίκτυο. Το 56% των εσόδων τους το 2014, περίπου 28.000.000 Ευρώ προέρχονταν από ιδιωτικές πηγές, τις δραστηριότητες τους, τις πωλήσεις μεταχειρισμένων από τα μαγαζιά τους (19%) υπηρεσίες προς ιδιώτες, ενώ το 19% από προγράμματα και επιδοτήσεις και το 19% από υπηρεσίες με βάση βιώσιμες δημόσιες συμβάσεις, αν και επιτελούν σημαντικό περιβαλλοντικό και κοινωνικό έργο, ιδιαίτερα στον τομέα της κοινωνικής επανένταξης.
Έχουν υπογράψει 241 συμβάσεις ή συμφωνίες με δημόσιους ή αυτοδιοικητικούς φορείς. Έχουν συλλέξει 82.540 τόνους αποβλήτων για επαναχρησιμοποίηση κι ανακύκλωση. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών της Ισπανίας, ο τομέας της διαχείρισης των αποβλήτων αντιπροσωπεύει το 27% των πράσινων επαγγελμάτων.
To Community Re-use Network Ireland(CRNΙρλανδίας) είναι μία οργάνωση-ομπρέλα που εκπροσωπεί οργανώσεις και κοινωνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται για την προώθηση της επαναχρησιμοποίησης και της κυκλικής οικονομίας στην Ιρλανδία. Παράλληλα, παρέχει κατάρτιση και απασχόληση σε κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες. Μέσα από τη δράση της συμβάλλει στη δικτύωση των κοινωνικών επιχειρήσεων και την παροχή πρακτικής βοήθειας κατά την ίδρυση και λειτουργία τους, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την αναζωογόνηση της τοπικής οικονομίας, την προστασία του περιβάλλοντος και την κοινωνική συνοχή. Το δίκτυο όχι μόνο άντεξε αλλά κι αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης.
Το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Κοινωνικών Επιχειρήσεων Επαναχρησιμοποίησης και Ανακύκλωσης Rre-use
είναι μια ευρωπαϊκή ομπρέλα για τις κοινωνικές επιχειρήσεις με δραστηριότητες στην επαναχρησιμοποίηση,
την επιδιόρθωση και την ανακύκλωση. Ιδρύθηκε το 2001 από τέσσερα εθνικά δίκτυα, με έδρα της
γραμματείας από το 2003 τις Βρυξέλλες και κεντρικό στόχο την επαναχρησιμοποίηση και την παρέμβαση σε
θέματα νομοθεσίας και πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Στα 29 δίκτυα-μέλη του Rre-use σε 16 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ένα στις ΗΠΑ εργάζονται περίπου
77.000 εργαζόμενοι και συμμετέχουν πάνω από 60.000 εθελοντές και εκπαιδευόμενοι. Οι κύριες δραστηριότητες των μελών του Δικτύου περιλαμβάνουν:
-
συλλογή, διαλογή και επαναχρησιμοποίηση κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων και ειδών ένδυσης -
συλλογή, επισκευή και επαναχρησιμοποίηση ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών ( WEEE ), επίπλων
και άλλων αποβλήτων
-
προγράμματα κομποστοποίησης -
φιλανθρωπία και καταστήματα με προϊόντα από «δεύτερο χέρι» (χρησιμοποιημένα), -
συλλογή κι ανακύκλωση χαρτιού, χαρτονιού, ξύλου, πλαστικών, χρωμάτων, μετάλλων, βιβλίων και
παιχνιδιών
-
εκστρατείες ευαισθητοποίησης, διεθνή έργα, ανταλλαγή βέλτιστων πρακτικών και - στήριξη των κοινωνικών επιχειρήσεων
Υπάρχει εναλλακτική λύση για τα περιφερειακά αεροδρόμια και λιμάνια;
Η πολιτική ζωή της χώρας σημαδεύεται από την αντιπαράθεση του άσπρου-μαύρου, χωρίς να αφήνει μεγάλα περιθώρια για εναλλακτικές λύσεις κι άλλες αποχρώσεις. Η περίπτωση των περιφερειακών αεροδρομίων και λιμανιών είναι μια τέτοια. Προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταγγείλει με σκληρά λόγια την ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων και λιμανιών. Δεν άφηνε περιθώρια για μια διαφορετική λύση, που θα προέκυπτε μέσα από τον διάλογο. Κι όμως, μπορούσε να υπάρξει μια διαφορετική στρατηγική όχι μόνο για περιφερειακά αεροδρόμια και λιμάνια, αλλά και για τα δίκτυα διανομής ηλεκτρικής ενέργειας, τη διαχείριση της ακίνητης περιουσίας κα.
Η πολιτική αντιπαράθεση περιστρέφονταν γύρω από το δίπολο κρατικός έλεγχος - ιδιωτικοποίηση, περιθωριοποιώντας άλλες προτάσεις που βασίζονταν στην οικονομική, κοινωνική, οικολογική και παραγωγική καινοτομία. Για παράδειγμα, γιατί όχι συνεργατικά, συνεταιριστικά, ή όπως αλλιώς μπορούμε να τα ονομάσουμε, σχήματα που έχουν υπό τον έλεγχό τους και διαχειρίζονται με σωστό μάναντζμεντ τις υποδομές προς όφελος του περιβάλλοντος, του δημόσιου συμφέροντος, της τοπικής οικονομίας και της καινοτομίας; Γιατί φοβόμαστε την καινοτομία ως εργαλείο για να βγούμε από την κρίση; Η ευθύνη των πολιτικών κομμάτων είναι τεράστια για την μιζέρια που επικρατεί στην πολιτική συζήτηση.
Τον παράδειγμα των περιφερειακών αεροδρομίων είναι χαρακτηριστικό. Προεκλογικά - αλλά και μετεκλογικά για κάποιους μήνες - οι βουλευτές Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ ξεσπάθωναν εναντίον της ιδιωτικοποίησης των αεροδρομίων και ιδιαίτερα αυτού των Χανίων. Εκεί που κατήγγειλαν το ξεπούλημα, οι ίδιοι τώρα σιώπησαν, όπως εύστοχα επισημαίνει και η πολύ καλή περιφερειακή εφημερίδα ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ ή και πρωταγωνιστούν στην ιδιωτικοποίησή τους. Μεταπηδάνε από το ένα άκρο στο άλλο χωρίς καν να νοιώθουν την ανάγκη να πουν ένα συγνώμη, ή έστω κάναμε λάθος...
Θέλουμε να επισημάνουμε αυτή την αναντιστοιχία όσων λέγονται προεκλογικά και όσα μετά κάνουν οι ίδιοι άνθρωποι (που είναι πλέον στην κυβέρνηση, όχι μόνο βουλευτές). Βέβαια κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με άλλους, και μάλιστα φίλους, που εκλέχτηκαν βουλευτές με τον ΣΥΡΙΖΑ και ήταν συνεχώς στα κάγκελα για το ξεπούλημα των αεροδρομίων και των λιμανιών (πχ στο Ν. Αιγαίο) ή για άλλα θέματα και τώρα σιωπούν (πχ Πτολεμαϊδα 5).
Και προσωπικά αλλά και ως ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ υποστηρίζαμε ότι υπήρχε, ή και ίσως να υπάρχει ακόμα, ένας τρίτος δρόμος. Αυτός του περάσματος της ιδιοκτησίας των υποδομών στην κοινωνία, μέσα από συμμετοχικά τοπικά σχήματα. Ανάλογες προτάσεις είχαν γίνει - με δεδομένες τις διαφορές - από την Κίνηση 136 για τις υπηρεσίες νερού στη Θεσσαλονίκη. Αντί δηλαδή να πωλούνται οι υποδομές σε κάποιο ιδιωτικό επενδυτικό σχήμα, θα μπορούσαν αυτές να "περάσουν" σε σχήματα που είναι υπό τον έλεγχο των τοπικών κοινωνιών, ώστε να έχουν οι τοπικοί φορεί την πλειοψηφία αλλά και τον έλεγχο και ίσως και την διαχείριση.
Προϋπόθεση είναι να υπάρχει βέβαια ένα αποτελεσματικό μάνατζμεντ αλλά και περιβαλλοντικός σχεδιασμός και διαχείρισή τους. Στο πλαίσιο αυτό θα μπορούσαν να αναπτυχθούν συνεργασίες και με σχήματα που έχουν σημαντική εμπειρία κι επάρκεια οικονομικής - οικολογικής - τεχνοκρατικής διαχείρισης, ανεξαρτήτως αν αυτά τα σχήματα είναι δημοτικά, ιδιωτικά ή συνεργατικά.
Μια τέτοια επιλογή θα επέτρεπε να βρεθεί το ποσό που έχει συμφωνηθεί για να καλυφθούν οι δημοσιονομικές ανάγκες (1,4 δις αλλά σε βάθος χρόνου), θα άφηνε μεσοπρόθεσμα τα κέρδη αλλά κυρίως τα οφέλη στην τοπική κοινωνία και οικονομία, θα συνέβαλε στην ανανέωση και αναβάθμιση των υποδομών (πιθανόν αξιοποιώντας και ευρωπαϊκούς πόρους ιδιαίτερα σε θέματα περιβαλλοντικής διαχείρισής τους) με βάση σύγχρονες περιβαλλοντικές, κοινωνικές και οικονομικές τάσεις και αντιλήψεις. Τα κεφάλαια για την απόκτησή τους και την υλοποίηση επενδύσεων θα μπορούσαν να προέλθουν τόσο από τους πολίτες και τους φορείς (λίγα χρήματα από πολλούς) που θα συμεμετείχαν, όσο, πιθανόν, και από οικολογικά funds κάτω από συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις ώστε να μην χαθεί ο έλεγχος και η ιδιοκτησία των υποδομών από τις τοπικές κοινωνίες.
Σε ένα τέτοιο, περισσότερο συνεργατικό-συνεταιριστικό, μοντέλο θα μπορούσαν να συμμετέχουν τοπικοί οικονομικοί, επαγγελματικοί, περιβαλλοντικοί, αυτοδιοικητικοί φορείς όσο και άμεσα οι πολίτες.
Πράγματι το ποσό των 1,4 δις Ευρώ για όλες αυτές της υποδομές (και μάλιστα σε βάθος χρόνου) δεν είναι κανένα σοβαρό αντίτιμο. Θα μπορούσε να συγκεντρωθεί στοχεύοντας στην συμμετοχή πολλών με λίγα χρήματα από τον καθένα σε ένα τέτοιο σχήμα. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι στις υποδομές που είναι τώρα προς ιδιωτικοποίηση περιλαμβάνονται αεροδρόμια και λιμάνια με μεγάλη κίνηση, με ένα σωστό μάναντζμεντ η απόσβεση της "κοινωνικής επένδυσης" θα μπορούσε να επιτευχθεί γρήγορα αλλά και να εξασφαλισθούν επαρκή κεφάλαια για αναβάθμιση των υποδομών και περιβαλλοντική διαχείριση τους.
Ίσως ήρθε η ώρα να αναδειχθούν νέες ιδέες, πιο πράσινες και συνεργατικές, ώστε να βγούμε από το γκρίζο πολιτικό τοπίο. Θα δείξει...
Εκλογές; Αφήστε τις για αργότερα. Δώστε επιτέλους σημασία σε οικονομία-κοινωνία
Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύθηκε
στο http://www.efsyn.gr/arthro/ekloges-afiste-tis-gia-argotera
Οι εκλογές είναι μέσα στο δημοκρατικό παιχνίδι αλλά κι αναγκαίες όταν τα πράγματα φτάνουν σε αδιέξοδο. Όμως, οι συνεχείς εκλογές στην Ελλάδα δεν έχουν να κάνουν με την δημοκρατία αλλά με εξυπηρέτηση κομματικών σχεδιασμών. Θα έπρεπε να χάσει η εκάστοτε κυβέρνηση τη δυνατότητα να προχωράει σε εκλογές όποτε εκείνη θεωρεί ότι την «συμφέρουν» και να διεξάγονται σε καθορισμένη ημερομηνία κάθε 4 χρόνια, εκτός αν η κυβέρηση καταψηφίζεται και δεν υπάρχει εναλλακτική λύση βιώσιμης κυβέρνησης.
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ λέμε ξεκάθαρα ότι δεν πρέπει να γίνουν εκλογές πριν τον Ιούνιο 2016. Δεν θα λύσουν έστω κι ένα από τα προβλήματα που έχουμε, αντιθέτως θα συσσωρεύσουν κι άλλα. Με την διοίκηση διαλυμένη, την οικονομία σε παράλυση, με εκατομμύρια πολίτες στα όρια της επιβίωσης ή/και σε μακροχρόνια ανεργία, με 400.000 άτομα να έχουν ήδη μεταναστεύσει, με τις τράπεζες να παραμένουν σε κατάσταση capitalcontrols, με ένα πακέτο σκληρών μέτρων ύψους πάνω από 13 δις, δεν χρειαζόμαστε ΚΑΙ εκλογές μόνο και μόνο για την επιβεβαίωση ή την ανακατανομή κάποιων εδρών μεταξύ των κομμάτων. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια ευρεία Συμφωνία στη βάση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου που θα συμβάλει ΑΜΕΣΑ στην επανεκκίνηση της οικονομίας και στην σταδιακή άρση της κοινωνικής καταστροφής που έχει προκαλέσει η κρίση και τα ισοπεδωτικά μέτρα λιτότητας.
Μια τέτοια Συμφωνία, ένα νέο ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, προτείνουμε να βασίζεται σε 5 άξονες:
- αλλαγή κι αναζωογόνηση της οικονομίας και του παραγωγικού μοντέλο στη βάση πράσινων και κοινωνικά υπεύθυνων κατευθύνσεων και καινοτομίας,
- μεταρρύθμιση της κοινωνικής πολιτικής και του ασφαλιστικού συστήματος ώστε να είναι προς το συμφέρον των πολιτών, όλων των γενεών και της βιωσιμότητας,
- αποτελεσματικό, ενεργητικό σχέδιο για απασχόληση και κοινωνική επανένταξη,
- αλλαγές ώστε να αποκτήσουμε μια διοίκηση αποτελεσματική, παραγωγική, επιτελική, ελάχιστα γραφειοκρατική, που λειτουργεί προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος,
- ένα φορολογικό σύστημα που θα είναι απλό, δίκαιο, αποτελεσματικό, εργαλείο για ενίσχυση της κοινωνικής δικαιοσύνης, της απασχόλησης και της πράσινης στροφής της κοινωνίας, που θα ισχύσει από 1/1/2017.
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα να συνειδητοποιηθούν τα λάθη που έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια. Ούτε οι προηγούμενοι μπορούν να αθωωθούν για τα τρομακτικά λάθη που έκαναν, αλλά ούτε οι τωρινοί, πλέον. Πρέπει η κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν αλλά και η κοινωνία να ωριμάσει ώστε να μπορέσει να διαμορφωθεί και να συμφωνηθεί μέσα από πολύ-επίπεδο διάλογο το σχέδιο για τις βαθιές αλλά δίκαιες αλλαγές που απαιτούνται και που ακόμα δεν έχουν προωθηθεί.
Αυτός ο διάλογος δεν αφορά μόνο σε συμφωνία μεταξύ των κομμάτων στη Βουλή, αλλά σε μια ευρεία και δομημένη διαδικασία στην οποία θα συμμετάσχουν σε πρώτη φάση κοινωνικοί, επαγγελματικοί και περιβαλλοντικοί φορείς, εκπρόσωποι περιφερειακών και τοπικών συμβουλίων, πανεπιστημιακοί, ειδικοί καθώς κι αντιπροσωπευτικές ομάδες νέων, ώστε να μην ληφθούν ξανά αποφάσεις που αφορούν στο μέλλον τους χωρίς να συμμετέχουν οι νέοι και οι νέες. Το σχέδιο που θα διαμορφωθεί θα έπρεπε να τεθεί σε ηλεκτρονική διαβούλευση για διάστημα 2 μηνών.
Καλά αυτά, αλλά μήπως οι πολιτικές συνθήκες που επικρατούν οδηγούν υποχρεωτικά την κυβέρνηση σε εκλογές; Η κυβέρνηση έχει πράγματι πολιτικό πρόβλημα από την αποστασιοποίηση ενός μεγάλου αριθμού βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται ότι δεν στηρίζουν πλέον το (νέο) πρόγραμμα της κυβέρνησης, χωρίς, όμως, αυτή να έχει χάσει τυπικά την δεδηλωμένη. Το πρωτοφανές είναι ότι η αντιπολίτευση στηρίζει - λόγω ανάγκης - τα νομοθετήματα που φέρνει στη Βουλή η κυβέρνηση, αν και όλοι – κυβέρνηση κι αντιπολίτευση - θεωρούν ότι η συμφωνία δεν είναι καλή, χωρίς όμως να έχουν μια εναλλακτική πρόταση.
Κατά συνέπεια, ακόμα και ως κυβέρνηση μειοψηφίας, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να εξασφαλίσει την ανοχή ή την υποστήριξη μιας ευρείας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στη βάση ενός συμφωνημένου προγράμματος αναζωογόνησης της οικονομίας, δρομολόγησης προγραμμάτων για την απασχόληση και τη μείωση της φτώχειας κι αντιμετώπισης της διαφθοράς, της φορο-απάτης και φορο-αποφυγής. Η συμφωνία αυτή θα μπορούσε να αφορά το διάστημα μέχρι, για παράδειγμα, τον Ιούνιο 2016, αν θέλει η κυβέρνηση να αξιοποιήσει το εργαλείο της «λίστας» για να ελέγξει την επόμενη κοινοβουλευτική της ομάδα.
Τα τελευταία χρόνια και εν μέσω κρίσης αντί να υπάρξει συμφωνία των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για ένα δίκαιο και ισορροπημένο σχέδιο εξόδου από την κρίση, αυτές έδειξαν απίστευτη ανευθυνότητα με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε από την δημοσιονομική κρίση, που φαίνονταν να έρχεται ήδη από το 2007, στην επέκτασή της στην οικονομία, στην κοινωνία και στην πολιτική, και τελικώς στην χρεοκοπία. Είναι η επιθυμία για κατάληψη της καρέκλας της εξουσίας με κάθε τίμημα που απέτρεψε την διαμόρφωση μέσα από διάλογο ενός Νέου Κοινωνικού Συμβολαίου – εμείς λέμε ταυτοχρόνως και Πράσινου – στη βάση του οποίου θα αντιμετωπίζαμε τα προβλήματά μας εγκαίρως, με ήπιο και ορθολογικό τρόπο.
Η χρεοκοπία της χώρας είναι αποτέλεσμα, λοιπόν, ενός αποτυχημένου πολιτικού συστήματος που περιλαμβάνει όλα τα σημερινά πολιτικά κόμματα, χωρίς να εξαιρεί κανένα. Προφανώς αυτά που είχαν για χρόνια την εξουσία (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης. Αλλά ευθύνες έχει και η εκάστοτε αντιπολίτευση που αντί να παρεμβαίνει με δημιουργικό τρόπο, επένδυε σε ένα καταστροφικό παιχνίδι.
Η κυβέρνηση Καραμανλή έβλεπε την κρίση να έρχεται (ραγδαία αύξηση ελλειμμάτων και χρέους με δική της ευθύνη, χρηματοπιστωτική κρίση) και επέλεξε να δραπετεύσει. Ο Γ. Παπανδρέου υπόσχονταν ότι «λεφτά υπάρχουν» για να πάρει την πολυπόθητη πλειοψηφία και να κυβερνήσει, ενώ διακήρυσσε στη συνέχεια ότι είμαστε μια χρεοκοπημένη και διεφθαρμένη χώρα. Η παρέα Σαμαρά διεκδικούσε λυσσαλέα την εξουσία, πίστευε ακόμα και τον Ιανουάριο 2012 ότι μπορούσε να πάρει 42% και να κυβερνήσει (αν και ήξερε καλά ότι θα τα έβρισκε μπαστούνια)!
Η πρακτική αυτή έφτασε στο αποκορύφωμά της με τον ΣΥΡΙΖΑ που στόχευσε στην κατάληψη της εξουσίας, προβάλλοντας το ΟΧΙ σε κάθε συνεννόηση, την «άρνηση σε όλα», αντί να προτείνει ένα εναλλακτικό σχέδιο. Ένα σχέδιο διακυβέρνησης που θα έβαζε στο περιθώριο το παλιό πολιτικό σύστημα αλλά μέσα από δέσμευση για μεταρρυθμίσεις κι αντιμετώπιση - με συνεκτικό τρόπο και με συμμετοχή της κοινωνίας - των υπαρκτών δημοσιονομικών, κοινωνικών (φτώχεια, ανεργία) και οικονομικών προβλημάτων.
Είναι τώρα η ώρα της πραγματικής αλλαγής!
