Στην αρχή η ζωή ήταν ειρηνική, μετά ήρθε ο πόλεμος και η καταστροφή. Οι άνθρωποι έπρεπε να μπουν στα πλοία και να βρουν καταφύγιο αλλού για να γλυτώσουν τη ζωή τους. Έγιναν πρόσφυγες. Τα πλοία τους πήγαν στη Λέσβο, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη. Πολλά παιδιά και γυναίκες. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να βοηθήσει. Άλλοι τους δέχτηκαν με καλό τρόπο, προσπάθησαν να βοηθήσουν. Άλλοι τους αγριοκοίταζαν, τους έβριζαν.

Μαζεύονταν σε πλατείες, στην παραλία, έφτιαχναν πρόχειρες σκηνές. Πολλοί κοιμόντουσαν στον δρόμο. Πολλοί πεθάνανε από πείνα, από αρρώστιες, από έλλειψη συνθηκών υγιεινής. Και όχι μόνο γιατί ήταν πολλοί, πάνω από 1.000.000 άνθρωποι, αυτοί που αναζητούσαν μέρος να γλυτώσουν τη ζωή τους. Έλειπε η οργάνωση και η στήριξή τους, τουλάχιστον σε πολλές περιπτώσεις, παρά την προσπάθεια πολιτών και διεθνών οργανισμών. Στην πορεία βελτιώθηκε κάπως η κατάσταση, αλλά….

Ευτυχώς, υπάρχει το ντοκουμέντο του GeorgeMagarian, που γεννήθηκε το 1895 και σπούδασε στο Αμερικάνικο Κολέγιο στην Τουρκία που κατέγραψε την περιπέτεια των προσφύγων μετά την μικρασιατική καταστροφή το 1922, την προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τον θάνατο, την αγωνία τους να βρουν καταφύγιο σε κάποιο ελληνικό νησί, στην Αθήνα, στην Ελευσίνα, στη Θεσσαλονίκη, στις περιοχές που αργότερα ονομάστηκαν «προσφυγικά».

Τώρα εμείς, μια κοινωνία που είναι κατά πολύ απόγονος προσφύγων - εκείνων του 1922 και άλλων προσφύγω-, δεν θέλουμε λέει τους πρόσφυγες - ευτυχώς όχι όλοι - γιατί χαλάνε την τουριστική εικόνα της χώρας και των νησιών.

Εμείς οι υπόλοιποι και υπόλοιπες πρέπει να ξεκαθαρίσουμε με ξεκάθαρο τρόπο ότι νοιαζόμαστε και στηρίζουμε τις οργανωμένες λύσεις υποδοχής, φιλοξενίας και ένταξης, γιατί εκεί, μέσα στους πρόσφυγες μπορεί να είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ότι τα ίδια έζησαν πολλοί από αυτούς και αυτές μερικές δεκαετίες πριν…

https://www.youtube.com/watch?v=t2B84CyLblk