Στο προσκήνιο οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας, τώρα. Η μόνη ελπίδα πια
Την επόμενη των εκλογών να έρθουν στο προσκήνιο οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας. Είναι η μόνη ελπίδα πια
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ δεν συμμετέχουμε στις εκλογές, αν και έχουμε πολλά να προτείνουμε για τη συγκρότηση της χώρας. Δεν συμμετέχουμε στις λίστες κάποιου άλλου κόμματος ούτε υποστηρίζουμε ως συλλογικότητα κάποιο άλλο κόμμα ή συνεργασία. Όπως και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας πιστεύουμε ότι τα υπάρχοντα κόμματα, παλιά και «νέα», αποδείχτηκαν ανίκανα να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Εργαζόμαστε, λοιπόν, μαζί με άλλες δημιουργικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις για να έρθουν στο προσκήνιο σύντομα όχι μόνο νέες ιδέες και προτάσεις για την συγκρότηση της χώρας «από τα κάτω» αλλά και ένας νέος πολιτικός χώρος που θα συμβάλει σε βαθιές οικονομικές, παραγωγικές, δημοκρατικές αλλαγές με θετικό οικολογικό και κοινωνικό αντίκτυπο.
Οι εκλογές, όπως γίνονται, δεν επιτρέπουν σοβαρό διάλογο για τα μεγάλα και τα σημαντικά ή συνθέσεις και συνεργασίες στη βάση προγραμμάτων. Είχαμε τοποθετηθεί ξεκάθαρα ότι αυτές οι εκλογές δεν θα έφερναν κάτι νέο, θα ήταν ένας τυχοδιωκτισμός που θα οδηγούσε σε μεγαλύτερα προβλήματα, αντί στην επίλυση προβλημάτων. Αυτό που χρειάζονταν τόσα χρόνια αλλά και χρειάζεται πάντα η χώρα είναι ένας ουσιαστικός πολιτικός και κοινωνικός διάλογος για τις δίκαιες και ισορροπημένες αλλαγές που απαιτούνται. Οι εκλογές σε αυτή την συγκυρία απομακρύνουν ακόμα περισσότερο τους πολίτες από την πολιτική, σε μια εποχή που χρειάζεται συμμετοχή της κοινωνίας σε μια νέα προσπάθεια τερματισμού της κρίσης. Ο απαράδεκτος εκλογικός νόμος, που δεν άλλαξε παρά τα αδιέξοδα που δημιουργεί, είναι μέρος του προβλήματος αφού χαρίζει στο πρώτο κόμμα 50 έδρες (1/3 των 150 εδρών αυτοδυναμίας), ακόμα κι αν η διαφορά του από το δεύτερο είναι μερικές μόνο ψήφοι.
Η κρίση δεν μας βρήκε ξαφνικά. Οι πολιτικές που προωθήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες μπορεί να βελτίωσαν τα εισοδήματα, αλλά δημιούργησαν ένα καταναλωτικό μοντέλο που δεν ήταν βιώσιμο, γενίκευσαν τη διαφθορά και μετέτρεψαν τη δημοκρατία σε ένα πελατειακό σύστημα. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (και όσα σχήματα προέκυψαν από αυτά) δεν απέτυχαν μόνο σε σχέση με μια κοινωνικά δίκαιη διαχείριση κι αντιμετώπιση της κρίσης αλλά πρώτα στη βιώσιμη διαχείριση της χώρας και έτσι μας οδήγησαν στην γενικευμένη κρίση και χρεοκοπία. Δεν μπορούν να εμφυσήσουν ένα νέο πνεύμα στη χώρα, να πουν και να κάνουν κάτι ενδιαφέρον, πέρα από τετριμμένα ΘΑ, που συχνά είναι ακριβώς αυτά που μας οδήγησαν στην κρίση ή εμπόδισαν να βγούμε από την κρίση.
Πολλοί περίμεναν ο ΣΥΡΙΖΑ να φέρει το καινούργιο, χωρίς να μετέχουν οι ίδιοι σε αλλαγές που απαιτούνται, συχνά περιμένοντας να αποκατασταθεί το παλιό μοντέλο κατανάλωσης, χωρίς να αλλάξουμε βαθιά ως χώρα, κοινωνία, διοίκηση, οικονομία, παραγωγικό μοντέλο. Ο συνασπισμός ετερόκλητων προσδοκιών και πολιτικών οδήγησε στην αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (κι ΑΝΕΛ). Διεκδικεί την εξουσία στη βάση ενός επικοινωνιακού διπόλου, «παλιό-νέο», χωρίς να προτείνει ένα σχέδιο επί της ουσίας καινούργιο, οικολογικά, κοινωνικά και παραγωγικά καινοτόμο. Δεν εκπροσωπεί το νέο, είναι απελπιστικά παλιό όπως και τα άλλα «παλιά». Στο μεταξύ όμως, στην καταστροφή που είχαν προκαλέσει οι διαδοχικές κυβερνήσεις πριν και μετά το 2008, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρόσθεσε κι άλλα οικονομικά και κοινωνικά βάρη, αντί να αφαιρέσει. Το Μνημόνιο 3 #ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται να αποδείξει ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι σε μεγάλο ποσοστό ευθύνη ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.
Για πρώτη φορά μεγάλο ποσοστό των πολιτών δεν έχει να ψηφίσει ούτε καν στη λογική του μικρότερου κακού. Για την δημοκρατία αυτό δεν είναι καλό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Απέναντι στην αποτυχία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ δεν μπορεί να θεωρείται στα σοβαρά ως εναλλακτική λύση το νεοναζιστικό, εγκληματικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής που θέλει να μας επιστρέψει στον Μεσαίωνα. Ούτε το ΚΚΕ που παραμένει σταθερό σε θέσεις που εκφράζουν τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ούτε η ΛΑΕ που συνεχίζει να προβάλλει ως εναλλακτικές προοπτικές κάτι που υπάρχει μόνο στις φαντασιώσεις τους. Ούτε είναι λύση η ψήφος στον Β. Λεβέντη, στην ελληνική εκδοχή γελοιοποίησης – αντί αλλαγής - της πολιτικής. Ο δε Σταύρος και το ΠΟΤΑΜΙ συνέχεια αλλάζουν κατευθύνσεις και πότε πάνε από εδώ, πότε από εκεί, πότε είναι πρόθυμοι για συγκυβέρνηση και «ετοιμάζουν το κυβερνητικό σχήμα» και πότε κάνουν τους δύσκολους, προσπαθώντας να ισορροπήσουν σε πολλές διαφορετικές βάρκες και αντιφατικές θέσεις.
Έτσι λοιπόν δεν έχουμε να ψηφίσουμε ούτε το λιγότερο κακό. Η τραγωδία είναι ότι μετά από τόσα χρόνια σε βαθιά κρίση και ενώ έπρεπε να γίνεται τώρα σοβαρή πολιτική συζήτηση για τα σημαντικά, τα κόμματα επικεντρώνουν για άλλη μια φορά σε επικοινωνιακές κινήσεις. Συνθήματα ακούμε αντί για ξεκάθαρες προτάσεις για απασχόληση, αντιμετώπιση της φτώχειας, αναζωογόνηση της οικονομίας, οικολογική καινοτομία, προστασία του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου, παιδεία, αναδιοργάνωση της διοίκησης, την απεξάρτηση από το πελατειακό και κομματικό κράτος ως βάση για μια μακροχρόνια ευημερία της κοινωνίας.
Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι από την προεκλογική συζήτηση απουσιάζει το περιβάλλον και η οικολογία. Δεν περιμέναμε από αυτά τα κόμματα να παρουσιάσουν νέες πολιτικές προτάσεις για την οικονομία και το παραγωγικό μοντέλο που να βασίζονται σε σύγχρονες πράσινες, οικολογικές προτάσεις, σε μοντέλα πράσινης οικονομίας, σε εκσυγχρονισμού της διοίκησης στη βάση της καινοτομίας, σε μοντέλα αποτελεσματικής και καινοτόμου κοινωνικής πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο που περιστρέφονται γύρω από τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να κάνουν τον κόπο να εξηγήσουν γιατί δεν τα έκαναν τόσα χρόνια.
Σε αυτές τις εκλογές απουσιάζει ένα πράσινο ψηφοδέλτιο, μετά από πολλά χρόνια. Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ έχουμε δημόσια διαχωρίσει τη θέση μας από τους Οικολόγους Πράσινους που συμμετέχουν σε ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να έχουν επηρεάσει στο ελάχιστο τις επιλογές του ιδιαίτερα σε κρίσιμα για τους πράσινους θέματα (ενέργεια, λιγνιτικές μονάδες, εξάρτηση από ορυκτά καύσιμα, βιοποικιλότητα, απασχόληση, οικονομία, περιβάλλον, κλίμα, κοινωνική καινοτομία κα). Τέτοιες «συνεργασίες» που δεν πρασινίζουν τα προγράμματα άλλων κομμάτων αλλά αποδυναμώνουν πλήρως τις πράσινες πολιτικές ευτελίζουν την αναγκαία πράγματι κουλτούρα συνεργασιών. Εμείς υποστηρίζουμε τις συνεργασίες αλλά στη βάση δεσμευτικών ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ διαφορετικών χώρων, όχι αφομοίωση στην πράξη με βάση άλλου είδους ανταλλάγματα
Το χρωστάμε στον Παύλο Φύσσα και στα άλλα θύματά τους
Written by Theo
ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ: ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
Το χρωστάμε στον Παύλο Φύσσα και στα άλλα θύματά τους
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ δεν ξεχνάμε τον Παύλο Φύσσα, αλλά και το γεγονός ότι ο Παύλος δολοφονήθηκε γιατί ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος αλλά και της κοινωνίας «έπαιζε» ή έστω ανέχονταν τη δραστηριότητα της Χρυσής Αυγής, αν και οι προειδοποιήσεις για το τι ακριβώς ήταν η Χρυσή Αυγή δεν απουσίαζαν. Εκτός από τον Παύλο Φύσσα έχουν καταγραφεί επισήμως κι άλλα θύματα, κυρίως μετανάστες, ας μην το ξεχνάμε.
Η κρίση δεν δικαιολογεί την ψήφο σε ένα νεοναζιστικό μόρφωμα που είναι παράλληλα εγκληματική οργάνωση που ευθύνεται όχι μόνο για «λόγια μίσους» αλλά και για εγκληματικές πράξεις. Είναι γεγονός ότι η κοινωνική και οικονομική κρίση αύξησε την εκλογική επιρροή των ακροδεξιών και νεοναζιστών στην Ελλάδα. Αλλά η κρίση δεν δικαιολογεί από μόνη της την άνοδο ακροδεξιών, αφού κι άλλες χώρες βιώνουν την κρίση χωρίς να υπάρχει αυξημένη παρουσία τους εκεί.
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θυμίζουν ότι η ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής δεν περιορίζονταν σε μια ρατσιστική ρητορική μίσους αλλά απειλούσε δημόσια με τα τάγματα εφόδου και το έκανε πράξη οργανώνοντας επιθέσεις με ρόπαλα, μαχαίρια και άλλα δολοφονικά μέσα, καταστροφές πάγκων, κυνήγι μεταναστών αλλά πολιτών που δεν ταίριαζαν στα γούστα τους. Φωτογραφίες, βίντεο, ηχητικά ντοκουμέντα υπάρχουν άφθονα και δημοσιοποιημένα, όχι μόνο στο φάκελο στο δικαστήριο. Εξάλλου, πολλοί είχαν βρεθεί μπροστά στα τάγματα εφόδου ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας, στο μετρό, στις γειτονιές. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν ήταν, λοιπόν, ένα τυχαίο περιστατικό, κάποιου μέλους ή φίλου της Χρυσής Αυγής που «ξέφυγε», αλλά μέρος μιας κλιμάκωσης της βίας που προωθούσε αυτή η εγκληματική συμμορία με νεοναζιστική ιδεολογία. Προκλητικά, ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής, Μιχαλολιάκος ανέλαβε τώρα, δύο χρόνια μετά, την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας, αλλά στην προσπάθειά του να απαλλαγεί από τις ποινικές ευθύνες. Ξέρει πολύ καλά ότι ευθύνεται για τα τάγματα εφόδου και τις εγκληματικές ενέργειες τους άρα έχει και πολύ σοβαρές ποινικές ευθύνες για τα εγκλήματα αυτά.
Πρέπει να αγωνιστούμε για να βγάλουμε το τέρας της Χρυσής Αυγής από τη ζωή μας αλλά και από τη Βουλή. Αγωνιζόμαστε κατά «του εθισμού της συνύπαρξης που προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης». Στο πρόσωπο της Χρυσής Αυγής συναντιόνται στοιχεία του υποκόσμου με την κακή πλευρά ανθρώπινων χαρακτήρων: μίσος, απλοϊκές αντιλήψεις, πελατειακές σχέσεις, οικογενειοκρατία, ρητορική μίσους, δολοφονικό μένος, απουσία κριτικής σκέψης, αποθέωση του τσαμπουκά, καλλιέργεια των χαμηλότερων ενστίκτων, υποταγή όλων σε έναν ανεξέλεγκτο αρχηγό».
.
Ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο νεοναζισμός και η μισαλλοδοξία βλάπτουν σοβαρά τις κοινωνίες. Οδηγούν σε βαρβαρότητα, μεγαλύτερη κρίση και καταστροφή. Δεν προσφέρουν λύσεις, εκμεταλλεύονται την κρίση για να κερδίσουν εκλογική επιρροή και να προωθήσουν τα εγκληματικά τους σχέδια. Ας το έχουν στο μυαλό τους όσοι με «ελαφρότητα» ψηφίζουν μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή.
Δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή, στην Ελλάδα, που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα και ευθύνεται για επιθέσεις και πολλούς τραυματισμούς ή και δολοφονίες μεταναστών. Στη Γερμανία, μεταξύ των εκατοντάδων θυμάτων των ακροδεξιών «ιδεολογικών φίλων» της Χρυσής Αυγής είναι και ένας Έλληνας, ο Θ. Βουλγαρίδης. Κάθε ψήφος στη Χρυσή Αυγή βάζει σε κίνδυνο νεοναζιστικών επιθέσεων και σε συμπατριώτες μας που ζουν σε άλλες χώρες.
Με πρωτοβουλία ενεργών πολιτών καταγράφονται εγκληματικές και ρατσιστικές πράξεις. Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ προτείνουμε η Κομισιόν σε συνεργασία με το Ευρωκοινοβούλιο να δημιουργήσουν ένα Παρατηρητήριο και μια Ευρωπαϊκή Βάση Δεδομένων όπου θα καταγράφονται και θα μελετούνται τα εγκλήματα μίσους και ρατσισμού στο σύνολο της Ευρώπης. Καθώς και να διεξαχθεί σε βάθος έρευνα πανευρωπαϊκά για τις πηγές χρηματοδότησης ακροδεξιών και νεοναζιστικών οργανώσεων.
Να σταματήσουμε το δηλητήριο που στάζει ακόμα στις πληγές της δημοκρατίας
Να σταματήσουμε το δηλητήριο που στάζει ακόμα στο σώμα της δημοκρατίας
Η δηλητηρίαση της δημοκρατίας προχωράει περισσότερο, γιατί δεν σταματήσαμε έστω και τώρα το δηλητήριο που στάζει στις πληγές της. Δείτε πώς συγκρούονται σήμερα άνθρωποι που μέχρι χθες υπόσχονταν, από κοινού, ότι φέρνουν την ελπίδα. Δείτε, όμως, και τη χαλαρότητα με την οποία αντιμετώπισαν οι περισσότεροι τη ρητορική μίσους που εκπέμπεται από παιδιά μέσω της τηλεόρασης με το τηλεοπτικό σποτ της Χρυσής Αυγής.
Και καπάκι, έρχεται ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής Μιχαλολιάκος, να "αναλάβει την πολιτική ευθύνη" για την δολοφονία του Π. Φύσσα, επικαλούμενος "έλλειψη ποινικών ευθυνών γιατί υπήρχαν και στο παρελθόν παρόμοιες καταστάσεις, Τεμπονέρας κα". Σαν να μιλάει για ασήμαντα πράγματα! Αλλά αυτός είναι γνωστό τι εκπροσωπεί. Το ζήτημα είναι ότι ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών είναι έτοιμο να ψηφίσει στο όνομα της "πατρίδας" και δήθεν της αγανάκτησης για την κρίση αυτούς τους εγκληματίες, ρατσιτσές και νεοναζί, το πιο πελατειακό και ανορθολογικό μόρφωμα.
Μα αν δεν είναι αυτή η συμπεριφορά γενεσιουργός αιτία της ευρύτερης κρίσης, τότε τι είναι;
Η κοινωνία λίγο-λίγο εξοικειώθηκε με την δηλητηρίαση της δημοκρατίας. Η κρίση ήταν απλώς το έδαφος στο οποίο ευδοκίμησε η γιγάντωση των προβλημάτων που αντιμετώπιζε η δημοκρατία στη χώρας μας. Δεν φτάσαμε στην κρίση λόγω της πολλής δημοκρατίας, αλλά λόγω της περιορισμένης αντίληψης για το τι είναι δημοκρατία.
Η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τις δυο όψεις του προβλήματος. Από την μία, την απουσία κουλτούρας δημοκρατίας που χαρακτηρίζει την εξουσία και το κομματικό σύστημα. Και από την άλλη την πολύ περιορισμένη κατανόηση από τους πολίτες της ανάγκης δημοκρατικής στάσης σε κάθε έκφραση της κοινωνικής αλλά και προσωπικής ζωής μας.
Οι περισσότεροι βλέπουν είτε την μία είτε την άλλη όψη του προβλήματος, αλλά όχι και τις δύο όψεις που συνθέτουν το συνολικό πρόβλημα. Μιλάνε, για παράδειγμα, οι πολλοί (και σωστά) για αντιδημοκρατικές πολιτικές που επιδίωξαν και επέβαλαν την οριζόντια λιτότητα και οδήγησαν στην υποβάθμισης του κοινοβουλίου. Αλλά πόσοι από αυτούς μιλάνε και για την άλλη όψη του προβλήματος, το γεγονός δηλαδή ότι αντί να δούμε τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από την κρίση και ν’ αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας ως κοινωνία, ρίχνουμε συνεχώς τις ευθύνες σε κάποιους άλλους, χωρίς ν’ αναγνωρίζουμε τις ευθύνες που αντιστοιχούν σε εμάς (κυβερνήσεις, κόμματα, συνδικαλιστικοί φορείς, επαγγελματικές ενώσεις κα); Ή το γεγονός ότι στη λογική άσπρου-μαύρου απαξιώθηκαν όλα τα μέτρα και οι παρεμβάσεις, ακόμα και αυτές που ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση.
Η κρίση έπρεπε να οδηγήσει σε ενίσχυση του πολιτικού διαλόγου, της διαβούλευσης, της προσπάθειας αναζήτησης συναινετικών αλλά αποτελεσματικών λύσεων στα προβλήματα που δημιουργήθηκαν. Για να μπορεί, όμως, η δημοκρατία να λειτουργήσει, χρειάζεται να στηρίζεται στη διαφάνεια σε στοιχεία και δεδομένα, σε ενημερωμένους και εκπαιδευμένους στην συμμετοχή και στο διάλογο πολίτες, σε πολιτικά κόμματα που είναι υπεύθυνα, καταθέτουν προγράμματα για τα οποία δεσμεύονται, καθώς και σε μέσα ενημέρωσης που αντιμετωπίζουν τον πολίτη ως προσωπικότητα με κριτική σκέψη. Τι από αυτά ισχύουν; Ή ποια από αυτά βελτιώθηκαν στη διάρκεια της κρίσης; Μήπως, αντιθέτως όλα πήγαν προς το χειρότερο (χωρίς πάντως να αγνοούμε ότι υπάρχουν νησίδες ποιότητας και διαφοροποίησης);
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ήταν μάλλον αναμενόμενο ότι η κρίση θα αναδείκνυε τελικά τα χειρότερα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που ταύτιζε την πρόοδο και την ευημερία της τα τελευταία χρόνια με έναν άκριτο καταναλωτισμό και την αγοραστική της δύναμη, επικαλούμενη παράλληλα τον σπουδαίο πολιτισμό που κληροδότησε στους άλλους, χωρίς η ίδια να ενσωματώνει το βασικό περιεχόμενο αυτού του πολιτισμού, την σοφία, το μέτρο, την φιλοσοφική προσέγγιση, την προσπάθεια κατανόησης του γύρω κόσμου.
Θα μπορούσαν, όμως, τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά. Τα πολιτικά κόμματα και οι κοινωνικοί φορείς να αντιληφθούν εγκαίρως ότι η κρίση που έρχονταν έπρεπε να αντιμετωπιστεί με ενίσχυση της διαφάνειας, του διαλόγου, της αναζήτησης καινοτόμων λύσεων, της προώθησης αλλαγών, μεταρρυθμίσεων αλλά και - όπου χρειάζονταν - ανατροπών. Ακόμα και το Μνημόνιο 1 θα μπορούσε να περιείχε διαφορετικούς όρους. Πολύ περισσότερο το Μνημόνιο 2 ή το Μνημόνιο 3, αφού πλέον υπήρχε επαρκής χρόνος και μεγαλύτερη εμπειρία. Θα μπορούσε η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα να αξιολογήσουν με δημοκρατικό και αποδοτικό τρόπο τι πήγε καλά με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές και τι συνέχιζε να μην πηγαίνει καλά ή τι είχε αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνία, να διορθώσουν πολιτικές, να αλλάξουν πολιτικές για να πετύχουμε τους στόχους με άλλα μέσα.
Δεν είναι ευθύνη μόνο των κυβερνήσεων αλλά και της τρόικας που δεν έβαλαν στο παιχνίδι την κοινωνία και δεν επιδίωξαν μέσα από την ενίσχυση της δημοκρατικής συμμετοχής να βρεθούν λύσεις στα δικά μας προβλήματα – μια και δεν ήταν προβλήματα των άλλων, ακόμα και αν η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης συνεισέφερε θεαματικά στην ελληνική κρίση.
Η ευθύνη των κομμάτων, όλων των παραδοσιακών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ) είναι τεράστια, μια και δεν αναζήτησαν λύσεις σε συνεργασία με την κοινωνία είτε στην αρχή της κρίσης είτε μέσα στην κρίση. Από την άλλη, κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, η εγκληματική ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, το ΛΑΟΣ επιδίωξαν να ρίξουν λάδι στη φωτιά για να καρπωθούν εκλογικά την οργή και το θυμό.
Η επιβολή με κάθε τρόπο μιας άδικης κι ανορθολογικής σε πολλά σημεία λιτότητας κι απορρύθμισης από την μία, ένα περιβάλλον μίσους, οργής, κατηγοριών για «προδότες», «γερμανοτσολιάδες», «προσκυνημένους» από την άλλη, δεν άφησαν χώρο για λύσεις που θα μπορούσαν να προκύψουν μέσα από τον διάλογο και την ενίσχυση της δημοκρατίας. Λύσεις που θα βασίζονται σε σχέδιο, σε οικολογική-κοινωνική-τεχνολογική και οικονομική καινοτομία καθώς και σε ενεργοποίηση των πιο δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας.
Το Μνημόνιο 3 #ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κλείνει φυσικά έναν ολόκληρο πολιτικό κύκλο. Θα απαιτηθούν σοβαρές προσπάθειες, συντονισμός και συστράτευση των ζωντανών και δημιουργικών δυνάμεων μέσα στην κοινωνία και ομάδων / ατόμων που υπάρχουν μέσα (;) αλλά κυρίως έξω από τα σημερινά κόμματα και στοχεύουν σε μια πραγματική οικονομική, παραγωγική, κοινωνική, οικολογική, αξιακή, ηθική ανασυγκρότηση της χώρας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρόσθεσε – αντί να αφαιρέσει – οικονομικά, κοινωνικά και φορολογικά βάρη, χρέος, ανεργία, φτώχεια. Αλλά κυρίως νομιμοποίησε πολιτικές πρακτικές αδιανόητες κάποτε, κι όχι μόνο στο συμβολικό επίπεδο (συνεργασία ριζοσπαστικής αριστεράς και λαϊκίστικης δεξιάς στην ίδια κυβέρνηση). Επιβεβαίωσε την αντίληψη της ελαστικής ερμηνείας της δημοκρατίας από την εκάστοτε εξουσία και την προσαρμογή της δημοκρατίας στο χώρο που αυτή της επιτρέπει.
Όμως, η αλλαγή πορείας δεν είναι αυτονόητη, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε πολιτική και υπέγραψε Μνημόνιο ή επειδή έφυγε ο Λαφαζάνης και η Κωνσταντοπούλου από το κόμμα.
Μπορεί να μην έχουμε φτάσει στον πάτο του βαρελιού, να ανησυχούμε διότι η πορεία αυτή μπορεί να συνεχιστεί. Τα ανησυχητικά μηνύματα γύρω μας είναι πολλά. Στην κοινωνία έχει συσσωρευτεί όλο το δηλητήριο από τα χρόνια της τυφλής οργής. Δεν θα βγούμε με αυτόματο τρόπο από την απαξίωση της δημοκρατίας και την γενικευμένη κρίση. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την έκχυση δηλητηρίου στο σώμα της δημοκρατίας, της ουσιαστικής δημοκρατίας, όχι της δημοκρατίας των τύπων, να παρέμβουμε αποφασιστικά για να σταματήσει κάθε ρητορική του μίσους σε όλα τα επίπεδα. Χωρίς άλλη ανοχή σε όσα μας δηλητηριάζουν.
Πάρτε μέρος στην καμπάνια STOP ΤΤIP. Μας αφορά. Πιο πολύ απ’ ότι νομίζουμε…
To άρθρο μου αυτό δημοσιεύθηκε στο TVXS.gr στις 17/9/2015 http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/parte-meros-stin-kampania-stop-ttip-mas-afora-pio-poly-ap%E2%80%99-oti-nomizoyme%E2%80%A6
Πάρτε μέρος στην καμπάνια STOP ΤΤIP. Μας αφορά. Πιο πολύ απ’ ότι νομίζουμε…
Σχεδόν 2.800.000 ευρωπαίοι πολίτες αλλά μόνο 5025 πολίτες από την Ελλάδα έχουν υπογράψει την καμπάνια της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Πολιτών από τα κάτω "Σταματήστε την Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου κι Επενδύσεων TTIP" που μπορεί να επηρεάσει την οικονομία, τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, το περιβάλλον και την προστασία του καταναλωτή.
Δεν πρόκειται για μια φοβική κινητοποίηση αλλά για μια συνειδητή καμπάνια ενίσχυσης της παρέμβασης των πολιτών στις διεθνείς συμφωνίες εμπορίου κι επενδύσεων, στην μυστικότητα η οποία περιβάλλει τις συνομιλίες για ένα τόσο σοβαρό θέμα, την επιρροή των λόμπυ ιδιοτελών συμφερόντων που προσπαθούν να περάσουν τις ρυθμίσεις απορρύθμισης.
Η ΕΕ πρόκειται να υπογράψει 2 σημαντικές συμφωνίες που ξεπερνούν τα όρια των απλών εμπορικών, μία με τον Καναδά (CETA) και μία με τις ΗΠΑ (TTIP). H “Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) αλλά και η CETAέχουν εγείρει σημαντικές αντιδράσεις από ένα πολύ μεγάλο φάσμα πολιτικών, κοινωνικών, επαγγελματικών και περιβαλλοντικών φορέων λόγω των επιπτώσεων που μπορεί να έχουν:
-
Δυνατότητα των μεγάλων επιχειρήσεων να εγείρουν θέματα μεγάλων αποζημιώσεων αν μια επένδυσή τους (πχ χρυσού στις Σκουριές) συναντάει αντιδράσεις από τοπικούς φορείς ή την κυβέρνηση ή και την ΕΕ. Η αγωγή αποζημίωσης δεν θα απευθύνεται σε τοπικά ή εθνικά ή ευρωπαϊκά δικαστήρια αλλά σε «ειδικές επιτροπές» που δεν θα ελέγχονται από διεθνείς οργανισμούς ή κυβερνήσεις, αν υιοθετηθεί η ISDS, η συμφωνία δηλαδή για επίλυση διαφορών επενδυτών και κράτους που είναι μέρος της TTIP. Οι επιχειρήσεις αποκτούν επισήμως μεγαλύτερη δύναμη από τα κράτη, ακόμα και την ΕΕ, αν υπογραφεί κι εφαρμοστεί η συμφωνία αυτή. Κάτι τέτοιο μπορεί να επηρεάσει τόσο το δημόσιο συμφέρον, την προστασία του καταναλωτή και του περιβάλλοντος αλλά και την νομοθετική διαδικασία, αφού κάθε στιγμή μια χώρα θα βρίσκεται υπό την απειλή να παραπεμφθεί σε μία επιτροπή λήψης αποφάσεων αν οι επενδυτές θεωρήσουν ότι μπορεί ένας νόμος, π.χ προστασίας του περιβάλλοντος, να βλάψει τα συμφέροντά τους!
-
Με την συμφωνία, υποχρεώνονται τα κράτη μέλη της ΕΕ να συνομιλούν με τις εταιρίες ή τις ομάδες εταιριών πριν ξεκινήσει η εκπόνηση Κανονισμών ή Νομοθεσίας που μπορεί να επηρεάσει τα εμπορικά τους συμφέροντα, στη βάση της «ρυθμιστικής συνεργασίας». Δηλαδή είναι υποχρεωμένες οι κυβερνήσεις να καλούν να συμμετάσχουν στις ομάδες εμπειρογνωμόνων που προετοιμάζουν μια νομοθεσία εκπρόσωποι μεγάλων επιχειρήσεων, ακόμα και πριν αυτά συζητηθούν σε επιτροπές του κοινοβουλίου.
Στο πλαίσιο μιας τέτοιας προσέγγισης, δεν είναι τυχαίο που οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν δυσανάλογη επιρροή – σε σχέση με τα κοινοβούλια και τους κοινωνικούς, επαγγελματικούς και περιβαλλοντικούς φορείς – στην διεξαγωγή των διαπραγματεύσεων που παραμένουν μυστικές, παρά τις προσπάθειες της κοινωνίας των πολιτών και ορισμένων ευρωβουλευτών να υπάρξει φως και διαφάνεια σε αυτές. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στην προπαρασκευαστική φάση για την ΤΤΙΡ, υπήρξαν 590 συναντήσεις μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των εκπροσώπων των ομάδων λόμπυ, σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις, από τις οποίες το 92% αφορούσε συναντήσεις με τους εκπροσώπους των εταιρειών, ενώ μόνο σε λίγες περιπτώσεις υπήρχαν συζητήσεις με τους εκπροσώπους των καταναλωτών ή των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Έχει καταγγελθεί μάλιστα ότι στα σχέδια της συμφωνίας περιλαμβάνονται αυτούσια κείμενα αυτών των επιχειρηματικών λόμπυ.
Η πιο μεγάλη πρόκληση είναι ότι διαπραγματεύσεις διεξάγονται στα κρυφά. Οι εκπρόσωποι του ευρωκοινοβουλίου, των εθνικών κοινοβουλίων και των φορέων γνωρίζουν ελάχιστα για την πραγματική πρόοδο των συνομιλιών. Η Κομισιόν επικαλείται το εμπορικό απόρρητο, αλλά δεν είναι δυνατόν να θεωρεί κανείς ότι πολύ σημαντικές αποφάσεις και ρυθμίσεις που μπορεί να αλλάξουν την οικονομία, ολόκληρους κλάδους αλλά και να πλήξουν το περιβάλλον και τους καταναλωτές μπορεί να θεωρούνται απλώς «εμπορικές συμφωνίες» και να καλύπτονται από το «απόρρητο». Οι διαπραγματευτές ΗΠΑ-ΕΕ έχουν δηλώσει ότι τα αποτελέσματα θα δημοσιοποιηθούν μόνο μετά την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων και η δυνατότητα που θα υπάρχει θα είναι είτε να υιοθετηθεί στο σύνολό της η συμφωνία ή να απορριφθεί στο σύνολό της, χωρίς να μπορεί ούτε τα κοινοβούλια ούτε οι κυβερνήσεις να θέσουν ζητήματα τροποποιήσεων.
Πολλοί φορείς καταγγέλλουν ότι στο πλαίσιο της TTIP θα υποχρεωθεί η ΕΕ να δεχθεί τεχνολογίες ή επιλογές που είναι επικίνδυνες (κατανάλωση κλωνοποιημένων ζώων και μάλιστα χωρίς σήμανση προϊόντων, χρήση σχιστολιθικού πετρελαίου και φυσικού αερίου, γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα κα, είδη κατανάλωσης με αυξημένα υπολείμματα φυτοφαρμάκων ή κρέας με αυξητικές ορμόνες κα. Υπάρχει μεγάλη πίεση επίσης για εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων φορέων, ενώ η επιστροφή επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, νοσοκομείων ή συλλογής των αποβλήτων στον δημόσιο τομέα αν έχουν ιδιωτικοποιηθεί, θα είναι πιο δύσκολη ή και αδύνατη με την εφαρμογή της CETA και της TTIP.
Η συμφωνία προβλέπει εναρμόνιση των προτύπων προστασίας των καταναλωτών για τα καλλυντικά και τα ιατρικά προϊόντα, για τη χρήση των φυτοφαρμάκων, των μεθόδων παραγωγής, αλλά αυτό μπορεί να σημαίνει μείωση της προστασίας, εφόσον οριστούν στα ίδια επίπεδα με τα πρότυπα των ΗΠΑ, αφού η ΕΕ έχει γενικά πιο αυστηρές προδιαγραφές.
Η απορρύθμιση της εργασίας και της κοινωνικής προστασίας οδηγεί στην απώλεια πολλών θέσεων εργασίας σε βιομηχανίες και οικονομίες που προσπαθούν να περισώσουν κάποια δικαιώματα και να τηρήσουν κάποιες προδιαγραφές. Στις ΗΠΑ δεν εφαρμόζονται παρά μόνο 2 από τις 8 βασικούς κανονισμούς που έχει διαμορφώσει ο ILO, ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας. Επομένως, είναι πολύ πιθανό η εναρμόνιση των στάνταρντ εργασίας μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ να οδηγήσει σε μεγαλύτερη απορρύθμιση στο χώρο της εργασίας. Ο σκληρός ανταγωνισμός σε τομείς όπως η γεωργία και η πληροφορική, μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας στην Ευρώπη.
Την καμπάνια υποστηρίζουν ενεργά πάνω από 450 φορείς - στην Ευρώπη και πολλοί στις ΗΠΑ, μεταξύ άλλων και οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.
Δείτε ποιοι κίνδυνοι υπάρχουν για την οικονομία, την κοινωνία και το περιβάλλον σε αυτό το infographic
http://www.mediafire.com/view/1g8mlb9jnq6u2g2/InfographicTTIP_EN.jpg#
Επίσης, ανακοινώσεις και άρθρα μας: http://prasinoi.gr/?s=TTIP
Μένουν ελάχιστες μέρες για να υπογράψτε και να συμμετάσχετε - στις 6 Οκτωβρίου 2015 ολοκληρώνετε η καμπάνια - εδώ: https://stop-ttip.org/
Μην καθυστερήσετε άλλο. Θα χάσετε το …τρένο.
Με ποιούς θα πας και ποιούς θ’ αφήσεις
Με ποιούς θα πας και ποιούς θ’ αφήσεις
ένα άρθρο του Αλέξανδρου Λασκαράτου,
στελέχους των ΠΡΑΣΙΝΩΝ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Ήταν μόλις 22 χρονών ο Διονύσης Σαββόπουλος το 1966, όταν κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, το Φορτηγό, που έμελλε να ανατρέψει τα δεδομένα της μέχρι τότε δισκογραφίας. Τρία χρόνια μετά, το 1969, κυκλοφορεί “Το περιβόλι του τρελλού”, ο πιο αγαπημένος μου δίσκος του, ίσως γιατί ήμουν μόλις 21 χρονών τότε και ο Διονύσης Σαββόπουλος μου μίλαγε κατευθείαν στην καρδιά. Είμαστε πια ήδη τρία χρόνια μέσα στη χούντα. Απαράμιλλη ποίηση, υπέροχη μουσική, πρώτες απόπειρες ελληνικού ροκ. Καθώς περνάν τα χρόνια ωριμάζει όλο και περισσότερο τόσο μουσικά όσο και σε στίχους. Ο λόγος του γίνεται όλο και πιο καταγγελτικός παραμένοντας όμως τρυφερός και πάνω απ’ όλα ποιητικός.
Γιατί αναφέρω τον Σαββόπουλο; Μα γιατί με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, που με ταπεινώνουν και με προσβάλλουν βαθειά, ψάχνω και βρίσκω παρηγοριά στην ποίηση, και στη μουσική του Διονύση Σαββόπουλου.
Σήμερα κυριαρχεί το τίποτα. Υποτίθεται πως μετά από τα τελευταία πέντε χρόνια που μας πλήγωσαν, θα ξεπηδούσε κάτι καινούργιο, όμως το καινούργιο δεν ήρθε. Λόγια ξύλινα, καμιά πρόταση που να έχει όραμα, καμία κουβέντα ”για την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή”, που λέει κι ο Σαββόπουλος στο “η πλατεία ήταν γεμάτη”.
Το μέλλον μας παίζεται στα debate της υπνηλίας (κλικ εδώ http://prasinoi.gr/ypne/ )
και στα τηλεοπτικά gadgetsμε κόκκινες κάρτες και τέτοια για τη μονομαχία των δύο.
Ακούστε εδώ (κλικ https://www.youtube.com/watch?v=OJyh_dHQz8w) το “Οι παλιοί μας φίλοι” από το Φορτηγό.
Οι στίχοι
Μη, μην το πεις
οι παλιοί μας φίλοι
μην το πεις
για πάντα φύγαν.
Μη, το μαθα πια
τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια
για πάντα φύγαν.
Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.
Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.
Πέρασαν για πάντα
οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες
οι κραυγές.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.
Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ
όμορφη να σας μιλήσω
βλέπω πυρκαγιές
πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς
κι είμαι μαζί σας.
Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται
όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται
εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω
τις μέρες τις παλιές.
Και εδώ ακούστε (κλικ https://www.youtube.com/watch?v=hrGZh2GMahk) όλο το δίσκο “Το περιβόλι του τρελλού”. Δεν θα νοιώθετε πια ίδιοι, δεν θα είστε πια ίδιοι.
Για να κάνεις τέχνη, πρέπει να πονάς, να πονάς πολύ. Κι’ εγώ τώρα πονάω πολύ αλλά τέχνη δεν βγάζω…
Ένα debate με ελάχιστο πολιτικό περιεχόμενο;
Η τηλεόραση επιχαίρει γιατί κατάφερε να οργανώσει το αυτονόητο, ένα πιο διαδραστικό debate. Αυτοθαυμάζεται στον καθρέφτη της μάλλον. Αλλά συζήτηση επί της ουσίας ελάχιστα έγινε. Δεν υπήρξαν πραγματικά συγκεκριμένες δεσμεύσεις για τα μεγάλα θέματα ή νέες ιδέες, ενώ τα βασικά θέματα του περιβάλλοντος, της κλιματικής αλλαγής, της υγείας απουσίαζαν πλήρως από το λόγο και των δύο.
Προφανώς δεν αποτελεί πολιτική να λες "καλώ τους νέους να μείνουν για να το παλέψουν εδώ». Πολιτική θα ήταν αν έλεγες ποια είναι η συγκεκριμένη πολιτική σου ώστε να μπορέσουν οι νέοι άνθρωποι να μείνουν εδώ και να το παλέψουν, και γιατί αυτό δεν έγινε ή έστω γιατί δεν τέθηκαν οι βάσει τόσα χρόνια (ΝΔ) είτε στους 7 μήνες (ΣΥΡΙΖΑ).
Δεν είναι πολιτικά υπεύθυνο να λες "προετοιμάσαμε το ΕΣΠΑ" αφού και οι δύο ευθύνονται που δεν τελειώνει το ΕΣΠΑ 2007-2013 εγκαίρως (κίνδυνος να χαθούν 2 δις) και δεν έχει ξεκινήσει ακόμα το ΣΕΣ 2014-2020 και δεν πρόκειται να ξεκινήσει πριν το 2016 (κι άρα δεν θα μπουν στην οικονομία 3-4 δις που θα ήταν εφικτό να μπουν).
Είναι αστείο να λες ότι «φέραμε 35 δις», αφού αυτά αφορούν στα χρήματα που θα πάρει η Ελλάδα από τα Ευρωπαϊκά Διαρθρωτικά κι Επενδυτικά Ταμεία (πολιτική συνοχής και αγροτικό ταμείο) την περίοδο 2014-2020 ή το Ταμείο για την Ανεργία των Νέων ή το Ευρωπαϊκό Ταμείο για το Άσυλο, τους Μετανάστες, την ένταξη, εφόσον μπορέσει να ανταποκριθεί σωστά στις απαιτήσεις των Κανονισμών των Ταμείων. Αλλά το βασικό είναι ότι δυστυχώς δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα η προετοιμασία ώστε να τρέξουν αυτά τα προγράμματα (2 χρόνια καθυστέρηση) που τα περισσότερα έπρεπε να ξεκινήσουν από 1/1/2014.
Προσωπικά το βρήκα, επίσης, πολύ βαρετό. Από την μία, ο Β. Μεϊμαράκης δεν απαντούσε επί συγκεκριμένων θεμάτων (μόνο κατ' εξαίρεση), πέταγε την μπάλα εκτός γηπέδου (πχ πρόσφυγες), δεν ανέλαβε κανένα από τα λάθη του παρελθόντος (να πει συγνώμη εκεί κάναμε λάθος) και επαναλάμβανε εξυπνακίστικα επιχειρήματα για τις αποτυχίες του Α. Τσίπρα. Από την άλλη, ο πρώην πρωθυπουργός επαναλάμβανε κλισέ και συνθήματα, που μετά από την 7μηνη διακυβέρνηση και την 5ετία αντιμνημονιακής πολιτικής μοιάζουν πολύ κούφια. Μπορεί, ίσως, έτσι να συσπειρώνει την κομματική βάση, αλλά δεν συνιστούν συγκεκριμένες πολιτικές.
Ε, αυτό το «έμαθα από τα λάθη και τώρα απέκτησα εμπειρία» μοιάζει ωραίο αν αφορά εσένα και μόνο, αλλά αν τον λογαριασμό των 14 δις τον πληρώνει η κοινωνία και όχι εσύ, τότε είναι σαδιστικό να μαθαίνεις στην πλάτη των άλλων.
Φυσικά και δεν είναι πολιτική να ...ανακαλύπτεις ότι χρειάζεται «καινοτομία, επένδυση στη γνώση και στην έρευνα». Ακόμα και σε σχολικά βιβλία αναφέρονται αυτά. Εξάλλου αυτά είναι υποχρέωση της χώρας στο πλαίσιο του ΣΕΣ 2014-2020, αλλιώς ένα μεγάλο ποσό από τους ευρωπαϊκούς πόρους δεν θα έρθει στη χώρα και δεν θα επενδυθεί. Τα αυτονόητα, λοιπόν, δεν αποτελούν πολιτική. Το πώς θα προωθηθούν τα αυτονόητα μέσα από συγκεκριμένες προτάσεις παρέμεινε αναπάντητο. Όπως, επίσης το ποια στρατηγική απαιτείται για έρευνα, τεχνολογία, καινοτομία, το ποια εθνική και περιφερειακή πολιτική θα συμβάλλει στην δημιουργία θέσεων εργασίας και στη μείωση της φτώχειας. Πολύ εύκολο είναι να λες «εμείς θα φέρουμε επενδύσεις», αλλά όπως έχει αποδειχθεί τα εύκολα λόγια δεν φέρνουν και πραγματικό αποτέλεσμα στην πράξη. Πολιτική σημαίνει να λες τι είδους επενδύσεις θέλεις ως χώρα και πώς θα έρθουν αυτές αλλά και πώς θα επωφεληθεί η κοινωνία και το περιβάλλον, όχι απλώς αυτοί που κάνουν τις «επενδύσεις».
Και γι αυτό όλη η συζήτηση επικεντρώνεται μετά το debate στις εντυπώσεις (επικοινωνία) και όχι στην ουσία των προτάσεων (πολιτική). Το μόνιμο πρόβλημα της χώρας είναι η έλλειψη πολιτικής πρότασης από τα κόμματα με δεδομένο ότι επικεντρώνουν συνεχώς σε "επικοινωνιακού τύπου» κινήσεις και μόνο.
ΥΓ: Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ δεν συμμετέχουν στις εκλογές αυτές όπως και δεν υποστηρίζουν κανένα ψηφοδέλτιο. Εργαζόμαστε για την επόμενη μέρα, προσπαθώντας να συγκροτηθεί ένας νέος πολιτικός χώρος αλλά και ένα κύμα αλλαγών από τα κάτω που θα συμβάλλουν στην οικολογική, κοινωνική και οικονομική-συγκρότηση της χώρας www.prasinoi.grκαι https://www.facebook.com/protovoulia10
Αλήθεια, για ποιο λόγο γίνονται εκλογές τελικά;
Τελικά γιατί γίνονται οι εκλογές; Έχει καταλάβει κάποιος; Αφού απ' ότι φαίνεται μετά τις εκλογές θα γίνει κάτι που θα μπορούσε να είχε γίνει από πριν, χωρίς όμως το επιπλέον κόστος για την κοινωνία και την οικονομία. Στα τέλη του 2015 θα έρθει κι άλλος "λογαριασμός" και θα χρειαστεί να πληρώσουμε κι άλλα...
Σκεφτείτε σενάρια κυβερνητικού σχήματος:
- ΣΥΡΙΖΑ, Καμένος (μάλλον όχι πλέον)
- ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ (το νέο?)
- ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι, Λεβέντης, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ (το νέο?)
- ΣΥΡΙΖΑ, Λεβέντης, ΠΟΤΑΜΙ (το νέο?)
- ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ (Λαφαζάνης)! (το νέο?)
- ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ (το νέο?)
- ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ (το νέο?)
- ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ (το νέο?)
Μετά την κατάρρευση του διπόλου Μνημόνιου - Αντιμνημόνιο, θα δούμε πολύ πιθανόν και την κατάρρευση του διπόλου Παλιό-Νέο (με συνεργασίες μάλιστα που θα ήταν εξωπραγματικές με βάση την προεκλογική ρητορική). Εξάλλου ζήσαμε την εμπειρία της συγκυβέρνησης Τσίπρα - Λαφαζάνη - Κωνσταντοπούλου - Καμένου και μεγάλου τμήματος του παλιού ΠΑΣΟΚ στο όνομα του αντιμνημονίου. Να δούμε τώρα τι θα δούμε στο όνομα της εφαρμογής του Μνημονίου (αυτό είναι πράγματι μια βαθιά αλλαγή, ότι τα κόμματα ζητάνε να έχουν ισχυρή εκλογική δύναμη για να εφαρμόσουν το Μνημόνιο 3, που όμως θεωρούν και είναι σκληρό...)
Ίσως το μόνο θετικό που θα προκύψει από τις εκλογές να είναι το τέλος των ψευδαισθήσεων και η διαφαινόμενη διάλυση των ΑΝΕΛ μετά την εκλογική αποτυχία τους. Να γλυτώσουμε από τους ψεκασμένους τουλάχιστον...
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είχαμε προτείνει να υπάρξει μια Πράσινη Κοινωνική Συμφωνία μετά από διάλογο, όχι μόνο μεταξύ κομμάτων αλλά και με την κοινωνία και τους κοινωνικούς φορείς. Στόχος μιας τέτοιας ευρείας συμφωνία θα έπρεπε να είναι η αναζωογόνηση της οικονομίας (εμείς λέμε σε πράσινη-κοινωνική κατεύθυνση), η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και η μείωση της φτώχειας (όχι απλώς επιδόματα φτώχειας). Οι εκλογές θα μπορούσαν, έτσι, να γίνουν μετά τον Νοέμβριο 2016.
Κι όμως, αν και είναι εφικτό, ακόμα παραμένει ζητούμενο μια πολιτική που προωθεί βαθιές, δίκαιες, καινοτόμες αλλαγές με την συμμετοχή (και με πρωτοβουλία?) της κοινωνίας. Κάτι τέτοιο απαιτεί να περάσουμε από την ανάθεση στους σωτήρες στην κοινωνική πρωτοβουλία, "από τα κάτω". Φαίνεται ότι η ιδέα αρχίζει να ωριμάζει σε κάποια τμήματα της κοινωνίας...
Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα οδηγεί τη χώρα από την μία ζημιά στην άλλη. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν είδαν τι έκαναν τόσα χρόνια, μιλάνε μόνο για τους 7 μήνες του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα μας οδηγούν σχεδόν στον ...Παράδεισο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είδε τι έλεγε τόσα χρόνια, δεν απολογήθηκε για όσα ΟΧΙ είχε πει, αν και σήμερα διεκδικεί την ψήφο και την πρωτιά για να εφαρμόσει αυτά τα οποία κατήγγειλε!. Δεν ζήτησε συγνώμη που ΠΡΟΣΘΕΣΕ κοινωνική, οικονομική και οικολογική ζημιά, αντί να αφαιρέσει.
Σε ένα τέτοιο πολιτικό τοπίο, πώς να μην ευδοκιμούν οι τυχοδιώκτες, ακόμα και οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής που ελπίζουν ότι θα τους ψηφίσουν περισσότεροι ανόητοι ψηφοφόροι; Πώς ο Λεβέντης να μην διεκδικεί την είσοδο του στη Βουλή και στην ....κυβέρνηση (γελοιοποιώντας ακόμα περισσότερο την πολιτική); Πώς ο Λαφαζάνης και το ΚΚΕ να μην ελπίζουν ότι οι ψηφοφόροι θα ψηφίσουν με κριτήρια των αρχών του προηγούμενου αιώνα;
Και ο Σταύρος ("εγώ" ακούς συνεχώς στις ομιλίες του!) πότε είναι έτοιμος να μπει ή και να σχηματίσει κυβέρνηση και πότε κάνει τον δύσκολο.
Αν η κοινωνία δεν αποφασίσει ότι πρέπει να σαρωθούν όλα αλλά με δημιουργικό τρόπο, ξεκινώντας από την περιφέρεια προς το κέντρο, από τα κάτω προς τα πάνω, δεν θα δούμε φως στο βάθος του τούνελ.
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ πάντως απέχουμε από αυτό το πανηγύρι. Νοιαζόμαστε για το μετά τις εκλογές, όταν θα επιστρέψουμε ...στην σκληρή πραγματικότητα. Επιδιώκουμε να συν-διαμορφώσουμε ένα νέο σχήμα, που θα βασίζεται μεν σε δυο ιστορικά ρεύματα - των πράσινων και της ανανεωτικής/κοινωνικής αριστεράς - αλλά κυρίως θα θέσει τις βάσεις για μια πραγματικά εναλλακτική πολιτική πρόταση για τη συγκρότηση της χώρας.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ 10.0 - Για την οικολογική, κοινωνική κι οικονομική συγκρότηση της χώρας
Written by Theo
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ 10.0
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΠΟΛΙΤΩΝ
10 Βήματα για την Συγκρότηση της Ελλάδας
https://www.facebook.com/events/1490865927897637/
https://www.facebook.com/protovoulia10
Η χώρα μας βρίσκεται στην Ιστορική στιγμή που επιβάλλεται η άμεση συνεννόηση και συνεργασία όλων των δημιουργικών και παραγωγικών δυνάμεων.
Ο ιστορικός χώρος των Πρασίνων και ο ιστορικός χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, ανταποκρίνονται στον ιστορικό τους ρόλο, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να εργαστούν από κοινού και με τους χώρους των Κοινωνικών Κινημάτων, προκειμένου να βρεθεί διέξοδος στα ασφυκτικά προβλήματα της Κοινωνίας και να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για την Συγκρότηση, εκ νέου, της χώρας.
Επιδιώκουμε μέσα από μια δυναμική αλληλεπίδραση την αναζωογόνηση της κοινωνικής δυναμικής για δίκαιες, ορθολογικές και βαθιές αλλαγές, καθώς και τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού χώρου που θα δράσει ως καταλύτης για τις αναγκαίες αλλαγές.
Επιδιώκουμε να εκφράσουμε την σύγχρονη Ανανεωτική Αριστερά, τους Πράσινους και την πολιτική οικολογία, αλλά και ρεύματα και αιτήματα που αναδεικνύονται μέσα στην σύγχρονη κοινωνική, οικονομική και κλιματική-οικολογική κρίση και δεν έχουν ιδεολογικές ταμπέλες.
Η Σύγχρονη Ανανεωτική Αριστερά, διαρκώς Ανανεούμενη,
αντιλαμβάνεται το Σοσιαλισμό, σαν ένα σύστημα διαρκούς κοινωνικής και οικονομικής εξέλιξης και μετασχηματισμού, με ελευθερία, δημοκρατία και αυτοδιαχείριση, με διαθρωτικές αλλαγές, με τη συμμετοχή της κοινωνίας για ένα άλλο πρότυπο ζωής, απέναντι στον καταναλωτισμό και την εμπορευματοποίηση.
Στη πράξη προωθείται η συνεργατικότητα, η συμμετοχικότητα, η εργασιακή δημοκρατία, ο περιορισμός της υπερεργασίας και του ποσοστού υπεραξίας της εργασίας προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας, με ενίσχυση των καθολικών κοινωνικών παροχών σύμφωνα με τις αντοχές και τα όρια του πλανήτη και των οικοσυστημάτων και με βάση τις δυνατότητες και τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών, ως συνειδητών μελών ενός οργανωμένου κοινωνικού συνόλου με υπερεκτεταμένους δημοκρατικούς θεσμούς και νομοθεσία, δικαιώματα και υποχρεώσεις που θα εφαρμόζονται ισότιμα και ισόνομα από όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες.
Η Ανανεωτική Αριστερά στον 21ο αιώνα δε μπορεί παρά να είναι ανανεούμενη και να υπερβαίνει τα πολιτικά σχέδια που δοκιμάστηκαν από την Αριστερά τον 20ο αιώνα (σοσιαλιστική, σοσιαλδημοκρατική, κομμουνιστική εκδοχή) και να απαντά με πειστικότητα στα νέα δεδομένα (πληροφορική - ρομποτική - οικολογική πλανητική κρίση).
Θέτει την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών σε περιβάλλον ελευθερίας και ευημερίας, με τη διάχυση του πλούτου, υλικού και πνευματικού, σε ολόκληρο το φάσμα της κοινωνίας, ανάλογα με τις ανάγκες αλλά και τη συμμετοχή του καθενός, σεβόμενο τους φυσικούς πόρους του πλανήτη και αναγνωρίζοντας την περατότητα τους.
Οι Πράσινοι παιδί της κοινωνικής αμφισβήτησης προτείνουν ένα νέο κοινωνικό σχέδιο.
Η πολιτική στην οποία αναφέρονται οι πράσινοι προωθεί έναν βαθύ μετασχηματισμό της οικονομίας, του παραγωγικού-καταναλωτικού μοντέλου, της οργάνωσης της κοινωνίας, των κοινωνικών σχέσεων και της κοινωνικής οργάνωσης, μιας ισορροπημένης σχέσης οικονομίας-κοινωνίας-περιβάλλοντος-δημοκρατίας ώστε να μειωθούν οι ανισότητες και ο κοινωνικός αποκλεισμός αλλά και να προστατευθεί η υλική βάση για τη ζωή και η ίδια η ζωή.
Το πράσινο κίνημα εξελίχθηκε από την δεκαετία του 60, όταν οι ρίζες του ήταν τότε στα κινήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενάντια στον πόλεμο, ανθρώπινης χειραφέτησης, ισότητας των φύλων, προστασίας του περιβάλλοντος και του πλανήτη.
Σήμερα οι πράσινοι μιλάνε και αγωνίζονται όχι μόνο για το περιβάλλον, είναι ένα ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα και κίνημα που προωθεί καθημερινά, με επιτυχίες κι αποτυχίες, με πολιτικές παρεμβάσεις κι αλλαγές στον τρόπο ζωής ή στην παραγωγή και την οικονομία, ένα νέο μοντέλο ξεκινώντας από την διαπίστωση ότι η ευημερία των σημερινών γενεών δεν πρέπει να καταστρέψει τον πλανήτη και να στερήσει τα δικαιώματα των παιδιών μας.
Η οικολογική και κλιματική δικαιοσύνη, η δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών, η ενεργειακή μετάβαση από τα ορυκτά καύσιμα στην εξοικονόμηση και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η πράσινη διατροφική επανάσταση, τα δικαιώματα της φύσης αλλά και των ζώων, έρχονται να συνδεθούν με συνεκτικό κι ολοκληρωμένο τρόπο με αιτήματα και ιδέες που αναδείχθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες, όπως είναι η ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής και της κοινωνικής δικαιοσύνης, η συμμετοχική δημοκρατία, η εργασία με νόημα, η δημοκρατία στην εργασία κα.
Τα σύγχρονα Κοινωνικά Κινήματα που δεν μπαίνουν σε ιδεολογικά καλούπια.
Σε μια εποχή όπου η πολιτική έχει ταυτιστεί στο μυαλό πολλών με παιχνίδια εξουσίας, τακτικισμούς και επικοινωνιακές κινήσεις, στις κοινωνίες γεννιούνται περισσότερο ή λιγότερο σταθερά κινήματα που αναδεικνύουν ένα άλλο μοντέλο πολιτικής: άμεσης, από τους ίδιους τους πολίτες, χωρίς διαμεσολάβηση, που επιδιώκει αποτελέσματα που βελτιώνουν τη ζωή των πολιτών.
Θέματα και αιτήματα που μπορεί να αφορούν μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες μέσα στην κοινωνία και συνήθως παραμένουν στο περιθώριο της επίσημης «πολιτικής», ή τουλάχιστον της κομματικής πολιτικής, τα κινήματα: Occupy, ανοικτοί κώδικες κι ανοικτή πρόσβαση στα δεδομένα, μορφές αυτοδιαχείρισης και αυτό-οργάνωσης, δομές συνεργατικής/κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, οικολογικά χωριά, τεχνολογικές κοινότητες προς όφελος του κοινού καλού, μοντέλα συμμετοχικής διαβούλευσης και crowd-policy, εναλλακτικά μοντέλα οργάνωσης επιχειρήσεων που εισάγουν την δημοκρατία και την οικολογία στην οικονομία και στην εργασία, μέσα ενημέρωσης που βασίζονται στους δημοσιογράφους και στην ερευνητική δουλειά τους.
Κινήματα που δεν μπαίνουν κάτω από μια πολιτική ή κομματική ταμπέλα. Εμείς θέλουμε να ανοίξουμε ένα δημιουργικό διάλογο με όλα αυτά τα κοινωνικά πειράματα, διατηρώντας πάντα την αρχή ότι ο πολιτικός χώρος μας σέβεται και αναγνωρίζει τον διακριτό ρόλο και την αυτονομία τους.
Καλούμε τους πολίτες,
που συντάσσονται στην ιδέα της Συγκρότησης της Κοινωνίας, στην βάση των αρχών αυτής της Διακήρυξης, να συν-διαμορφώσουν με την ενεργή τους στάση και πρακτική έναν νέο πολιτικό χώρο που μοναδιαίο στόχο θα έχει την βιώσιμη Κοινωνική Ευημερία, για όλους/ες με οικολογική δικαιοσύνη.
Οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες που αγωνιούν για την βελτίωση της καθημερινότητάς τους προσδοκώντας Ισονομία, Κοινωνική Δικαιοσύνη, Δημοκρατία, Αλληλεγγύη, Οικολογική Δικαιοσύνη πρέπει να αναλάβουν δράση σε αυτό το κρίσιμο σημείο της Ευρωπαϊκής και Ελληνικής Ιστορίας.
Το παλαιό παρωχημένο κομματικό σύστημα επιβάλλεται να αντικατασταθεί τάχιστα, από συλλογικές, συμμετοχικές διαδικασίες που με πυξίδα το Κοινωνικό Και Οικολογικό όφελος θα συγκροτήσει την χώρα και θα της δώσει τις ευκαιρίες που της αναλογούν για το μέλλον της.
Το κράτος και η πολιτική των ολίγων, δεν μπορεί να συνεχίσουνε να επιβάλλουν τους όρους τους.
Η κοινωνία που δεν αποκλείει κανέναν,
αντικαθιστά το απαξιωμένο παλαιό, που στρέφεται ενάντια στους πολλούς
με αφύπνιση και δράση, διεκδικώντας την ευκαιρία στο μέλλον της
Η Διακήρυξή μας αποτελεί το σχέδιο δράσης των δυνάμεών μας και δημιουργήθηκε ως βάση της συμφωνία μας, προκειμένου να δώσουμε οραματική, υπεύθυνη, ρεαλιστική, διέξοδο στους χειμαζόμενους Έλληνες πολίτες.
- Εννέα σημαντικά κεφάλαια δράσης.
- Δέκατο κεφάλαιο αποτελεί η Κοινωνική Συμμετοχή και Συνοχή και γι αυτό καλούμε σε συστράτευση, τον κάθε ενεργό πολίτη.
Πυξίδα μας είναι η Κοινωνία και οι ανάγκες της.
Η ώρα να αναλάβουν οι πολίτες, τις τύχες τους στα χέρια τους, έφτασε.
Το Δένδρο μας, έχει ρίζες βαθιές και φυλλωσιά πυκνή.
Σύντομα θα έχει και καρπούς
Η εισαγωγή πετρελαίου-φυσικού αερίου που μας κοστίζει ακόμα πολλά
Η κρίση δεν έπεσε από τον ουρανό. Υπήρχαν αιτίες. Ακόμα και σήμερα δεν μιλάνε τα κόμματα για αυτά που μας οδήγησαν στην κρίση. Οι δαπάνες για την ενέργεια αλλά και οι δαπάνες για εξοπλιστικά προγράμματα συνέβαλλαν σημαντικά στην επιδείνωση του χρέους και του ελλείμματος.
Το ενεργειακό μίγμα της χώρας κυριαρχείται τη 12ετία 1995-2006 από το πετρέλαιο σε ποσοστό 58% επί της τελικής κατανάλωσης (στοιχεία Eurostat για 2006, gross inland energy consumption by fuel). Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι τα 12 χρόνια 1995–2006 το ποσοστό αυτό δεν είχε αλλάξει, ενώ παράλληλα η κατανάλωση πετρελαίου σε απόλυτα νούμερα είχε αυξηθεί σημαντικά, από τους 14,0 εκατ. τόνους το 1995 στους 18,2 εκατ. τόνους το 2006, με την Ελλάδα να χρεώνεται σχεδόν το 5,0% του ΑΕΠ της για εισαγωγές πετρελαίου.
Εάν προσθέσουμε και το φυσικό αέριο, το οποίο ισοδυναμούσε με το 9.0% του ενεργειακού ισοζυγίου (στοιχεία Eurostat 2006), τότε το συνολικό ποσοστό από υδρογονάνθρακες ισοδυναμούσε στο 67% της συνολικής ενεργειακής κατανάλωσης της χώρας. Και εάν σκεφθούμε ότι το 99,9% των υδρογονανθράκων που καταναλώνονταν στην Ελλάδα ήταν εισαγόμενοι τότε δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο βαθμός ενεργειακής εξάρτησης της Ελλάδος, στο 72,0% ήταν από τους υψηλότερους στην Ε.Ε.
Η ενεργειακή εξάρτηση της Ελλάδας, βρίσκεται ακόμα και το 2014, σύμφωνα με τηEurostat, στο 62.1%, δηλαδή πάνω από το μέσο όρο της Ε.Ε που είναι 53.2%, λόγω των εισαγωγών αργού και φυσικού αερίου που καλύπτουν σχεδόν το 100% των αναγκών στα καύσιμα αυτά με εξαίρεση την πολύ μικρή παραγωγή του Πρίνου (2.500 βαρέλια πετρελαίου/ημέρα).
Σημαντική είναι η εξάρτηση της Ελλάδος και από την εγχώρια παραγωγή λιγνίτη σε ποσοστό 72.3%, δηλαδή σε συγκρίσιμο επίπεδο με αυτό της Πολωνίας (80.5%) και της Εσθονίας (78.3%).
Το 2012 η Ελλάδα εισήγαγε, εν μέσω κρίσης, 20.95 εκατ. τόνους αργού πετρελαίου και προϊόντων με τις εισαγωγές από Ρωσικές εταιρείες να αντιστοιχούν στο 40% των συνολικών εισαγωγών.
Το 2013, οπότε σταμάτησαν τελείως οι παραδόσεις από Λιβύη - Ιράν, οι εισαγωγές από Ρωσία αυξήθηκαν κατακόρυφα και έφτασαν στο 70%, αυξάνοντας υπέρμετρα την εξάρτηση της Ελλάδας από τη χώρα αυτή για προμήθεια πετρελαίου.
Αλλά η Ελλάδα είναι υπερβολικά εξαρτημένη από τη Ρωσία και στο θέμα της εισαγωγής φυσικού αερίου, αφού προμηθεύεται (ΔΕΠΑ) φυσικό αέριο από τη Ρωσική εταιρεία Gazpromσε ποσοστό πάνω από 60-65% και μάλιστα σε υψηλότερη τιμή από αυτές που αγοράζουν άλλες χώρες από την ίδια εταιρία. Η χώρα προμηθεύτηκε 2.6 δις κυβικά μέτρα φυσικού αερίου το 2013 από τη Ρωσική εταιρία σε σύνολο 3.7 δις κυβικών μέτρων εισαγωγών. Οι υπόλοιπες ποσότητες εισάγονται από το Αζερμπαϊτζάν-Τουρκία μέσω του Ελληνοτουρκικού αγωγού αερίου.
Η έκδοση που είχα κάνει ως ευρωβουλευτής των Πράσινων την άνοιξη 2014 για τα θέματα της ενέργειας
Σιδηροδρομικός σταθμός Διονύσου: ιστορία και πολιτισμός
Ίσως κάποιοι/ες να έχουν ακούσει για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που γίνονται στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό Διονύσου. Αλλά αυτός ο σταθμός έχει τη δική του ιστορία που είναι κομμάτι της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Κηφισιάς – Διονύσου.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός Διόνυσου κατασκευάστηκε το 1885, ένα χιλιόμετρο από τον σταθμό της Κηφισιάς. Διατηρείται σήμερα σε καλή κατάσταση κι αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα της υψηλής αισθητικής των αντίστοιχων κτηρίων. Είναι όμως, πλέον, μέσα σε ένα οικόπεδο που σχηματίζεται από τους δρόμους Τατοΐου – Στροφυλίου – Εμ. Μπενάκη.
Ο σταθμός εξυπηρετούσε την μετακίνηση με τον σιδηρόδρομο τόσο επιβατών και εκδρομέων όσο και μαρμάρων από τα λατομεία, ενώ σήμερα έχει διαμορφωθεί σε ανοικτό χώρο έκθεσης γλυπτών από μάρμαρα Διονύσου καθώς και σε χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Η γραμμή Στροφυλίου (κηφισιά-Νέα Ερυθραία) έως το τέρμα Διονύσου είχε μήκος 9.200 μέτρα (9,2 χλμ), χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς και διέσχιζε ένα πευκοδάσος αφού η Εκάλη και η Νέα Ερυθραία δεν είχαν κατοικίες όπως σήμερα. Η κατασκευή της γραμμής χρηματοδοτήθηκε από την εταιρία GRECIAN MARBLES «Μάρμορ» LTD που αγόρασε τα λατομεία Διονύσου, ώστε να μεταφέρονται τα μάρμαρά της με το τρένο, αλλά πήρε πίσω τα χρήματα αυτά μέσω της δωρεάν μεταφοράς μαρμάρων σχεδόν μέχρι το 1907, ενώ αργότερα πλήρωνε μειωμένο τιμολόγιο. Μια πρωτοτυπία της γραμμής ήταν ότι στρώθηκε με υπολείμματα μαρμάρων από τα λατομεία.
Ήταν Καθαρή Δευτέρα, στις 4 Φεβρουαρίου 1885 όταν ξεκίνησε η λειτουργία της σιδηροδρομικής γραμμής Κηφισιά – Πλατεία Αττικής, ενώ το 1889 η γραμμή επεκτάθηκε μέχρι την Ομόνοια. Στις 27 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς η γραμμή επεκτάθηκε μέχρι τον Διόνυσο. Το τρένο ήταν ατμοκίνητο τότε, ενώ από το 1938 έγινε ηλεκτροκίνητο. Από το 1957 ο ηλεκτρικός έφτασε από την Κηφισιά μέχρι τον Πειραιά.
Το τρένο Διονύσου λειτούργησε από τον Οκτώβριο 1899 μέχρι τα τέλη του 1914, οπότε σταμάτησε τη λειτουργία του λόγω του πολέμου, ενώ τέθηκε ξανά σε λειτουργία το 1922 ενώ παρακμάζει σταδιακά και παύει να λειτουργεί το 1930-31. Ήδη σταδιακά οι γραμμές και τα βαγόνια λεηλατούνται, και καταστρέφονται οριστικά το 1950.
Προτάσεις για επαναλειτουργία και επέκταση της γραμμής απορρίπτονται από τις τότε κυβερνήσεις, μεταξύ άλλων και του Κ. Καραμανλή.
Για τους σιδηροδρόμους Αττικής: http://www.sfs.gr/βιβλιοθήκη/35-ιστορικοί-σιδηρόδρομοι/89-σιδηροδρόμοι-αττικής-σα
More...
Φανταστικό, κι όμως αληθινό: 4θεσιο σχολείο Φουρφουρά, σχολείο φύσης και χρωμάτων
Όσα γράφω πιο κάτω δεν είναι μια φανταστική ιστορία, αν κι αυτό που γίνεται είναι «φανταστικό», «τέλειο», όπως θα έλεγαν οι μαθητές. Είναι υπαρκτό, συμβαίνει σε ένα σχολείο, σε ένα μικρό χωριό. Το παρακολουθώ χρόνια από μακριά, ακούω, ρωτάω, βλέπω, μια φορά είχα μιλήσει και τηλεφωνικά με έναν δάσκαλο. Αλλά μπορούμε να μάθουμε πολλά γιατί αυτό το σχολείο κι από μακριά γιατί έχει ψηφιακή τηλεόραση, Φουρφoυράς tv, πολύ ωραίο site, ανθρώπους που μεταφέρουν τη φήμη του από στόμα σε στόμα. Ψάξτε το αξίζει πολύ.
Την πρώτη φορά που άκουσα για το σχολείο αυτό, σκέφτηκα αμέσως ότι θα έπρεπε όλοι, υπουργείο, φορείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές να μάθουν, να ακούσουν και να δουν τι γίνεται σε αυτό και μετά να ξεκινήσουν να συζητάνε για τις «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις» ή «την πολιτική για την εκπαίδευση και την παιδεία».
Αυτά που γίνονται στο σχολείο μοιάζει να έρχονται από μια άλλη εποχή στο μέλλον, από μια άλλη πραγματικότητα, όπου η δημιουργία, η καινοτομία, η φαντασία, η διαδραστικότητα, η συμμετοχή των μαθητών στην εκπαιδευτική διαδικασία συναντάνε τις πιο ενδιαφέρουσες εκπαιδευτικές και παιδαγωγικές μεθόδους.
Συνήθως οι άνθρωποι γκρινιάζουν για τον συντηρητισμό που υπάρχει στο εκπαιδευτικό σύστημα και τις άκαμπτες δομές. Υποτίθεται ότι υπάρχουν ανυπέρβλητα εμπόδια για να γίνουν και οι πιο μικρές αλλαγές, πόσο περισσότερο ένα σωρό καινούρια πράγματα, πειραματισμοί, να μπουν νέες παιδαγωγικοί μέθοδοι στο σχολείο. Δεν είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας αυτή η κριτική, αλλά από την άλλη συμβαίνουν εξαιρετικά πράγματα τα οποία δεν έχουμε αναδείξει αρκετά.
Κάτι εξαιρετικό, λοιπόν, συμβαίνει στο 4/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Φουρφουρά. Το χωριό αυτό είναι το μεγαλύτερο του Δήμου Αμαρίου, στην Κρήτη, με μεγάλη ιστορική αξία, με βυζαντινά και ενετικά κτίσματα και εκκλησίες. Ίσως οφείλεται και στο …όνομα του χωριού – Φουροφυράς από τους δυνατούς ανέμους που φυσάνε στο χωριό – που ένας δημιουργικός άνεμος φυσάει στο μικρό αυτό σχολείο, το σχολείο «της φύσης και των χρωμάτων» όπως λέγεται.
Το μάθημα ως παιχνίδι και η αντιστροφή της διδασκαλίας
Σε αυτό το σχολείο το μάθημα μετατρέπεται σε συμμετοχή, πειραματισμό, παιχνίδι, έρευνα. Στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης εκπαίδευσης οι δάσκαλοι και οι δασκάλες προσπαθούν να μην αγνοούν κανέναν τομέα: διανοητικό, σωματικό, συναισθηματικό και κοινωνικό. Όπως λένε: «Το πρώτο άμεσο εργαλείο που έχει ένα παιδί είναι το σώμα του. Μέσω της γυμναστικής το σώμα ασκείται, αλλά για να επωφεληθούν επιπλέον κι ο συναισθηματικός και κοινωνικός τομέας χρειάζεται το παιδί να μάθει να εκφράζεται μέσω αυτού. Η Σωματική Έκφραση, που πραγματοποιείται κάθε Δευτέρα με τα πρωτοδευτεράκια, αποτελεί μια μεθολογία μέσω της οποίας τα παιδιά αρχίζουν να γνωρίζουν το σώμα τους, να το αγαπούν, να το σέβονται. Μαθαίνουν να το χρησιμοποιούν ώστε να εκφράζονται και είναι πολύ χρήσιμο να το μάθουν από μικρά γιατί όσο μεγαλώνουμε, η πορεία των πραγμάτων δείχνει πως μάλλον απομακρυνόμαστε από τη σχέση με το σώμα μας. Μαθαίνουν επίσης να «κερδίζουν» από την επαφή με τον άλλον, να δουλεύουν ομαδικά και να σέβονται κάθε τι διαφορετικό. Γιατί όπως είπε και ο Κωστής στην διάρκεια ενός μαθήματος «Μπορείς πολύ ωραία να κάνεις πράγματα μόνος σου, αλλά είναι ακόμα πιο όμορφο να χορεύεις με παρέα…είναι πιο ασφαλές…!»
Όπως λένε και οι ίδιοι «η τάξη μετατρέπεται σε εργαστήριο αλυσιδωτών αντιδράσεων… όλα είναι πιθανά. Μηχανική, μαθηματικά, φυσική μέσα από καθαρό παιχνίδι». Για παράδειγμα, να ένα από τα μαθήματα φυσικής: « Μια ξεχωριστή αποστολή είχαν οι φίλοι της Α’ και Β’ για το μάθημα των Φυσικών επιστημών. Πρέπει να βρουν τρόπο να καθαρίσουν νερό ώστε να σωθεί ο παγιδευμένος στην έρημο, Δόκτωρας Π. Θα τα καταφέρουν;;;» ή «ο Δόκτωρας Π. και το αυτοσχέδιο τηλέφωνο: Μια ακόμα Παρασκευή με τις περιπέτειες του Δόκτωρα Π. Θα μπορέσει να επικοινωνήσει με το καράβι που βρίσκεται κάτω από το αερόστατό του;».
Η βουτιά στα υλικά ως μέθοδος διδασκαλίας: «Η συγκεκριμένη μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί σε όλες τις τάξεις προσαρμοσμένη κατάλληλα. Έχει να κάνει με την αντιστροφή ουσιαστικά της διδασκαλίας, κυρίως της Φυσικής. Το πείραμα δεν προηγείται απλά από τη θεωρία, αλλά η ίδια η δομή του πειράματος χτίζεται από τους μαθητές. Για παράδειγμα θέλουμε να κάνουμε κυκλώματα. Το ιδανικότερο θα ήταν τα κυκλώματα να είναι κομμάτι κάποιου σεναρίου ώστε να υπάρχει η ανάγκη στους μαθητές να μάθουν για αυτά. Στη δική μας περίπτωση έπρεπε να φτιάξουν μια μηχανή που εκπέμπει φωτεινά σήματα μορς ώστε να έχουμε επικοινωνία σε μια αποικία που θέλαμε να στήσουμε στον Άρη…». «Η συγκεκριμένη δράση κατέληξε σε ντίσκο μυστηρίου. Δύο μουσικοί που είχαμε την τύχη να φιλοξενούμε έφτιαξαν ένα μήνυμα. Αυτοί έπαιζαν με μουσική τα σήματα μορς ενώ την ίδια ώρα ένας από την κάθε ομάδα που γνώριζε το μήνυμα το έπαιζε με το φως. Φωτορυθμικά σα να λέμε. Στο τέλος οι ομάδες έπρεπε να βρουν το μήνυμα».
Στο χώρο του σχολείου παρατηρούνται ….περίεργα φαινόμενα, όπως οι «ιδεοθύελλες πολλών μποφόρ», καθώς ο κάθε μαθητής μπορεί να γράφει τη σκέψη του σε ένα χαρτάκι Post-it και να την κολλάει στον πίνακα ή όπου αλλού επιλέξετε για το μάθημα. Όλο αυτό παίζει και το ρόλο της ορθογραφίας, που βελτιώνεται μέσα από παιχνίδι (ψάξτε ποια λέξη έχει λάθος και τέτοια), ασκεί τη μνήμη και τη σκέψη. Μέσα από το παιχνίδι με τα post-itχαρτάκια τα παιδιά καταγράφουν συναισθήματα και σκέψεις.
Είναι τα παιδιά έτοιμα για κάτι διαφορετικό στην εκπαίδευση; «Είναι εκπληκτικό να τα βλέπεις να παίρνουν στα χέρια τους όλη την ευθύνη διαχείρισης του χρόνου και να υπολογίζουν πόση ώρα τους παίρνει μια δουλειά και πως θα ξεκουράζονται. Η προχειρότητα είναι δεκτή φυσικά αν αποφασίσουν να δουλέψουν με προχειρότητα, αλλά η τελική παρουσίαση είναι πάντα κάτι για το οποίο θέλουν να είναι περήφανοι, οπότε και ασχολούνται όσο περισσότερο μπορούν».
Πέρα από τις τυποποιημένες σχολικές γιορτές
Να πώς γιόρτασαν την 28η Οκτωβρίου (2014): «Φέτος η σχολική γιορτή μας, έγινε σε ένα χώρο ιδιαίτερο. Ένα εγκαταλειμμένο σήμερα κτήριο, που όμως συνδέθηκε έντονα με την τοπική ιστορία του Αμαρίου. Το σπίτι της οικογένειας του κ. Μιχάλη Σαρμάνη που την περίοδο της Κατοχής επιτάχθηκε για να γίνει το διοικητήριο των Γερμανών κατακτητών της περιοχής. Τα παιδιά με πολύ κόπο και μεράκι , με την βοήθεια και κάποιων εθελοντών από το χωριό, καθάρισαν τον χώρο και ετοίμασαν ένα διαδραστικό μουσείο για εκείνα τα χρόνια. Συγκέντρωσαν μαρτυρίες από συγγενείς τους ,τις κατέγραψαν και τις παρουσίασαν. Σε κάθε χώρο του σπιτιού και στο υπόγειο γινόταν ένα μικρό δρώμενο, που παρουσίαζε τι γινόταν όταν ζούσαν οι Γερμανοί σε αυτόν τον χώρο, εκείνα τα χρόνια. Τα νηπιαγωγάκια μας μοίραζαν στον κόσμο που ήρθε τρόφιμα που ήταν λίγα και δυσεύρετα εκείνη την εποχή , χαρούπια, ελιές ψωμί κτλ . Την γιορτή συντόνιζαν οι ντελάληδες, μαθητές που σε τακτά χρονικά διαστήματα ανακοίνωναν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, και ενημέρωναν τους επισκέπτες για την χρονολογική σειρά των γεγονότων. Με μεγάλη συγκίνηση ήρθαν και οι πιο ηλικιωμένοι κάτοικοι του χωριού που μοιράστηκαν μαζί μας ιστορίες και αναμνήσεις από την περίοδο της κατοχής για το σπίτι!
Μια σχολική αίθουσα χωρίς κλασικά θρανία αλλά με χρώματα και μπάλες
Α, δεν είναι συνηθισμένο να βλέπεις μια τάξη στην οποία δεν υπάρχουν καρέκλες και κλασικά θρανία αλλά μπάλες για πιλάτες και ωραία στρογγυλά τραπέζια. Να πως περιγράφουν την αλλαγή «Σήμερα ήταν μια ιδιαίτερη μέρα! Τα τελευταία 5 χρόνια λέγαμε ότι θέλαμε να κάνουμε τα θρανία και οι καρέκλες να μοιάζουν περιττά στην τάξη. Να αντικατασταθούν αν είναι δυνατόν με αντικείμενα πιο χρηστικά και καλαίσθητα. Έτσι λοιπόν η μαμά Ζωή, νεοαφιχθείσα με τα παιδάκια της από την Κέρκυρα, έδωσε τη λύση. Οι καρέκλες του σχολείου σιγά σιγά εκτοπίζονται από… μπάλες! Σε αντίθεση με τις καρέκλες, που εμποδίζουν τη σωστή ανάσα, την καλή κυκλοφορία του αίματος και που επιβαρύνουν το σώμα με τη λανθασμένη στάση, οι ελβετικές μπάλες γυμναστικής ή όπως είναι γνωστές «οι μπάλες για πιλάτες», κρατούν το σώμα σε εγρήγορση, βοηθούν στη συγκέντρωση, ενώ γυμνάζουν, διευκολύνοντας την αναπνοή και την καλύτερη κυκλοφορία του αίματος. Δεν είναι τυχαίο που τις μπάλες αυτές τις χρησιμοποιούν σε κέντρα πληροφορικής, σε εργασίες που απαιτούν πολύ καθισιό, ενώ βοηθούνε ιδιαίτερα παιδιά με αυτισμό. Με χαρά λοιπόν σας δίνουμε μια γεύση από χοροπήδημα!!!»
Κάντο μόνος σου ή αλλιώς ανακαλύπτοντας τις κλίσεις κάθε παιδιού
Οι δάσκαλοι/ες προσπαθούν να βγάλουν μέσα από κάθε παιδί την κλίση του: «Σε αυτό μας βοήθησε μια ιδέα που ήδη υπάρχει, αυτή του DIY ή αλλιώς κάντο μόνος σου https://diy.org/featured», λένε. Και αυτό μέσα από το παιχνίδι.
Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου
Αξίζει να αναφέρουμε τους εκπαιδευτικούς αυτού του σχολείου: Πατσιάς Άγγελος, Παναγιώτα Ρόπαλη, Γιούλη Μποσδελεκίδου, Ευστάθιος Παπαδόπουλος, Μαρία Χαριτάκη, Κική Κούρτογλου, Γιάννης Μανωλακάκης
Δείτε και αυτά:
https://fourfourasweb.wordpress.com/
https://www.youtube.com/watch?v=kGbP-C2uc4A#t=13
https://www.youtube.com/watch?v=0iW2tb7pqDg
https://www.youtube.com/watch?v=Y0b-Ud88QdM
https://www.youtube.com/watch?v=Bld6zC36bPs
ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ: Σκοτώνονται για την πρωτιά, ενώ έχουν διαλύσει τη χώρα. Ας οργανωθούμε
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτές τις εκλογές, και δεν υποστηρίζουμε κανένα, αν και έχουμε πολιτικές προτάσεις για το τι πρέπει και τι μπορεί να γίνει για την αναζωογόνηση της οικονομίας, την αντιμετώπιση της ανεργίας και την μείωση της φτώχειας με συνολικά θετικό οικολογικό και κοινωνικό στίγμα.
Μέσα στις συνθήκες που επικρατούν, με εκλογές εξπρές χωρίς μάλιστα να έχει αλλάξει το εκλογικό σύστημα (κατάργηση μπόνους 50 εδρών, απλή αναλογική), με πλήρη αποκλεισμό από τα ΜΜΕ των απόψεων μας, με κατάφορη παραβίαση της εκλογικής νομοθεσίας ή προσαρμόζοντας την πάντα στα συμφέροντα αναπαραγωγής της εξουσίας όσων οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία, δεν έχουμε λόγο να παίξουμε το ρόλο του μαϊντανού. Δεν νοιαστήκαμε για καρέκλες, δεν εξαγοραστήκαμε ξεπουλώντας τις αξίες και τις πολιτικές μας θέσεις, όπως θα μπορούσαμε ή όπως έκαναν άλλοι με «χρυσές μεταγραφές» κρατώντας τις σφραγίδες.
Οι θέσεις μας ήταν ξεκάθαρες εδώ και καιρό. Επισημαίναμε ότι έπρεπε να αλλάξουν οι πολιτικές, να γίνουν δίκαιες κι ορθολογικές, μέσα από έναν σοβαρό κοινωνικό και πολιτικό διάλογο. Αυτή θα έπρεπε να ήταν η προτεραιότητα των κομμάτων. Χάθηκε η ευκαιρία το 2014 και το 2015.
Δεν θα βγούμε από την κρίση, αν δεν διαμορφωθούν από τα κάτω, μέσα στην κοινωνία, προτάσεις και δυναμική που θα υποχρεώσουν και τα κόμματα, παλιά και νέα, να ακούσουν την κοινωνία, να δουν τα προβλήματά της. Εμείς σε αυτή την κατεύθυνση εργαζόμαστε.
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θεωρούμε ότι η ρευστοποίηση του πολιτικού συστήματος πρέπει να και θα οδηγήσει μετά τις εκλογές σε διάλυση κι ανασυγκρότηση πολιτικών χώρων σε βάση προγραμματική κι όχι επικοινωνιακή, ώστε να αντιστοιχούν στην σημερινή εποχή.
Εμείς αναλαμβάνουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για την ανασυγκρότηση ενός σοβαρού πολιτικού χώρου της πολιτικής οικολογίας, της ανανεωτικής αριστεράς και των κοινωνικών χώρων.
ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ: Αντίο στη φίλη Κάτια Λεμπέση
Οι «ΠΡΑΣΙΝΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» αποχαιρετούμε τη φίλη μας Κάτια Λεμπέση που έφυγε την Παρασκευή 04/9/2015 από τη ζωή. Η Κάτια ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος που όχι μόνο πάλεψε γενναία και στη ζωή της και για τη ζωή της αλλά κυρίως γιατί ανέδειξε την ανιδιοτέλεια και την προσφορά για το κοινό καλό που δεν περισσεύουν στην εποχή μας αλλά και συνέδεσε την πορεία της ζωής της με νέες ιδέες όπως το φεμινιστικό και η οικολογία. Συνέδεσε τη ζωή της με τα γράμματα και τις τέχνες, την λογοτεχνία, τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ αλλά και με μια κριτική προσέγγιση της πολιτικής, περνώντας συνειδητά στην κριτική αριστερά, το φεμινιστικό κίνημα και αργότερα στην οικολογία και στους πράσινους. Εξάλλου είχε σπουδάσει και στο Goddard College στο Vermont των ΗΠΑ, ένα μικρό προοδευτικό κολλέγιο με οικολογικό προσανατολισμό. Ίδρυσε τις εκδόσεις Κύτταρο που εξέδωσαν τα πρώτα φεμινιστικά βιβλία στην Ελλάδα αλλά οι περισσότεροι την γνωρίζουν από την εξαιρετική δουλειά της με τον ΚΕΔΡΟ.
Είχε βαθιές αξίες για τη ζωή, την κοινωνία, τη δημοκρατία – την ουσιαστική κι όχι τυπικά - τους ανθρώπους. Παρά την αρρώστια της τα τελευταία χρόνια είχε το κουράγιο και τη δύναμη να αποτελεί παράδειγμα και για τους άλλους, συνέχιζε να δίνει χωρίς να ζητάει, να παρακολουθεί τις εξελίξεις, να θέλει να ενημερώνεται. Έδειχνε μέχρι την τελευταία στιγμή απίστευτο κουράγιο και αγάπη για τη ζωή, τη μουσική, τις εξελίξεις που προκαλούσε έκπληξη σε όσους κι όσες ήξεραν τον αγώνα που έδινε για την ίδια τη ζωή της.
Παρά την προσωπικότητα και την ακτινοβολία της δεν εξαργύρωσε ποτέ τους αγώνες της, αναδεικνύοντας ένα σπάνιο για την εποχή μας ήθος. Συνέβαλε καθοριστικά στη γόνιμη εποχή της άνθησης των Οικολόγων Πράσινων, με την ενεργοποίησή της τον Σεπτέμβριο 2007 κι έφυγε μόνο όταν συνειδητοποίησε ότι εξελίσσονταν δυστυχώς σε ένα σχήμα που δεν κάλυπτε τις αξίες και τα οράματα ανθρώπων που ενδιαφέρονταν για την κοινωνία και την οικολογία, όχι για το προσωπικό τους βόλεμα. Συμμετείχε στην δημιουργία των ΠΡΑΣΙΝΩΝ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ το 2014 και ήταν υποψήφιά των ΠΡΑΣΙΝΩΝ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ για τις ευρωεκλογές, παρά το γεγονός ότι έδινε τη δική της σκληρή, ανθρώπινη μάχη.
Δυστυχώς ενώ χρειαζόμαστε στην δύσκολη εποχή μας πολλά άτομα σαν την Κάτια Λεμπέση, η απώλειά της είναι πολύ βαριά και μάλιστα σε συνέχεια της απώλειας μέσα στο 2015 προσωπικοτήτων του πράσινου χώρου, όπως η Μαρία Πίνιου-Καλλή, ο Νίκος Τζένος, ο Νίκος Λαλώτης ή λίγο παλιότερα ο Σπύρος Σγούρος, κα. Μακάρι νέοι άνθρωποι να αναλάβουν την σκυτάλη που παρέδωσαν αυτές οι προσωπικότητες στην προσπάθεια για να αλλάξουμε πορεία ως κοινωνία, ως ήπειρος, ως πλανήτης.
Η κηδεία της Κάτιας Λεμπέση θα γίνει την Δευτέρα, 7 Σεπτεμβρίου, στις 16:00, στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
ΠΡΑΣΙΝΟΙ: Για λύσεις. Αλλάζουμε το παιχνίδι, παρεμβαίνοντας ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ενόψει των εκλογών και αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης, την Κυριακή 30 Αυγούστου 2015, συναντήθηκαν και αντάλλαξαν απόψεις άτομα και συλλογικότητες από το χώρο της Πολιτικής Οικολογίας, της Ανανεωτικής Αριστεράς και των Κοινωνικών Κινημάτων.
Αποφασίστηκε τις επόμενες μέρες να αναληφθούν σχετικές πρωτοβουλίες ενόψει των εκλογών για τη διερεύνηση της δυνατότητας διαμόρφωσης νέου πολιτικού χώρου.
Σε αυτή την κατεύθυνση απευθύνουμε κάλεσμα σε άτ...ομα και συλλογικότητες που ενδιαφέρονται να συμμετέχουν σε μια τέτοια προσπάθεια να επικοινωνήσουν μαζί μας στο e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Δημιουργούμε τα μονοπάτια που θέλουμε να διασχίσουμε, αν οι λεωφόροι που έχουν ανοίξει οι άλλοι οδηγούν σε αδιέξοδα ή στον γκρεμό την ελπίδα. Είμαστε πολλές και πολλοί και μπορούμε να κάνουμε την διαφορά. Επιλέγοντας μια πολιτική προώθησης βαθιών αλλά δίκαιων αλλαγών, οικολογικά - κοινωνικά - οικονομικά καινοτόμων λύσεων στα προβλήματα, ιδιαίτερα αυτά της ανεργίας, της φτώχειας, της κατάρρευσης της παραγωγικής βάσης. Η δημοκρατία απαιτεί συμμετοχή, όχι ανάθεση ή εν λευκώ εντολές.
Καιρός να δημιουργήσουμε συμμετοχικά κι ανατρεπτικά, με αλληλοσεβασμό και έμπνευση, την δική μας γειτονιά, την δική μας συν-οικεία που θα αλλάξει τον τρόπο που ασκείται η πολιτική σήμερα αλλά και το περιεχόμενο της πολιτικής. Το παλιό πολιτικό σύστημα ρευστοποείται μαζί με την κοινωνία, ας εργαστούμε από κοινού για την πολιτική που θα εμπνέει και θα δημιουργεί όρους συμμετοχής των πολιτών. Να δημιουργήσουμε έναν πολιτικό χώρο που παρεμβαίνει και κοινωνικά, που θέτει ως στόχο ΕΔΩ και ΤΩΡΑ την αναγέννηση της κοινωνίας, της χώρας, την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, την οικολογική στροφή της οικονομίας, την δημιουργία πολλών, βιώσιμων, αξιοπρεπών θέσεων εργασίας, μια βιώσιμη ευημερία για όλες και όλες που δεν καταστρέφει τις βάσεις της ζωής και δεν σπαταλάει το μέλλον των παιδιών μας.
