Η εικόνα ίσως περιέχει: υπαίθριες δραστηριότητες
Νέα κυβέρνηση λοιπόν, αρκετά πολυπληθής (51 μέλη της κυβέρνησης!!!), παλιοί και νέοι. Μερικές πρώτες παρατηρήσεις:
- η νέα κυβέρνηση δεν θα έχει περίοδο χάριτος, η κοινωνία μετακινείται από την αφελή πίστη στην εύκολη εχθρότητα εναντίον της εκάστοτε κυβέρνησης
- η ΝΔ εξάντλησε προεκλογικά τις ωραιοποιημένες προτάσεις της, ώστε να μην ενοχλεί κανέναν. Τώρα όμως έρχεται η ώρα της πραγματικότητας. Για να δούμε αν έχει πολιτικές προτάσεις
- τα δύο κόμματα (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) συσπείρωσαν ψηφοφόρους όχι γιατί έπεισαν για το πρόγραμμά τους αλλά γιατί το ένα λειτουργούσε ως φόβητρο για τους οπαδούς του άλλου
- και η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν παρουσίασαν κάποιο σοβαρό πρόγραμμα που να ανταποκρίνεται στις σημερινές απαιτήσεις και πραγματικότητες. Οι πολιτικές που προέβαλαν μπορεί να είχαν προβληθεί και 20 χρόνια πριν, αλλά δυστυχώς έχουν αλλάξει στο μεταξύ πολλά
- η ΝΔ κινείται σε μια αφελή προσέγγιση, η ανάπτυξη και οι αγορές θα επιλύσουν τα σοβαρά προβλήματα που σε ένα μεγάλο ή μικρό βαθμό δημιουργούν (οικολογική κρίση, ανισότητες, ανεργία, διευρυνόμενο κοινωνικό χάσμα, κρίση εμπιστοσύνης, μεγάλες ομάδες που μένουν πίσω και αδυνατούν να συμμετάσχουν στις αλλαγές, πολύ περισσότερο να τις διαμορφώσουν)
- περιμένουμε τις προγραμματικές δηλώσεις αλλά προεκλογικά η ΝΔ δεν παρουσίασε κανένα αξιόπιστο και συνεκτικό σχέδιο για μεγάλα θέματα που ξεπερνούν έτσι κι αλλιώς τα εθνικά σύνορα (κλιματική κατάρρευση, οικολογική κρίση, ανεξέλεγκτες αγορές, δημόσια υγεία, μετανάστευση και προσφυγικό, κοινωνική ένταξη, κοινωνική πολιτική κ.ά)
Μερικά επιπλέον ζητήματα:
- Μετά από 10 χρόνια κρίσης, επανέρχεται μια νέα ισορροπία που όμως δεν έχει απαλλαγεί από όσα μας οδήγησαν στην κρίση, στα μεγάλα ελλείμματα και στο δυσθεόρατο χρέος. Με ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ δεν συζητήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια όσα μας οδήγησαν στην κρίση και έτσι εύκολα η ΝΔ απαλλάχθηκε από τις τεράστιες ευθύνες της για την εκτίναξη του δημόσιου χρέους, των ελλειμμάτων, της ανισορροπίας του εμπορικού ισοζυγίου, της (χωρίς μάλιστα υλική δυνατότητα) καταναλωτικής μανίας. Απαλλάχθηκε λοιπόν με τη βούλα του ...Σύριζα, που θυμήθηκε τα θέματα αυτά μόνο όταν έχανε πλέον την εξουσία!
- Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ευθύνονται για ένα πελατειακό κράτος που πέρα από την διαφθορά που προκάλεσε σε πολλά επίπεδα, ευθύνεται και για την αναποτελεσματικότητα της διοίκησης και την δημιουργία ενός εξαρτημένου από πελατειακές σχέσεις κοινωνικού σώματος και οικονομικού κατεστημένου. Πώς θα το ανατρέψει η ΝΔ αφού μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων της ανήκει σε αυτό το κοινωνικό - αξιακό σύστημα; Δεν έκανε την ελάχιστη αυτοκριτική, δεν τόλμησε να αμφισωητήσει επιλογές του παρελθόντος.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανέτρεψε όσα μας οδήγησαν στην κρίση και στην χρεοκοπία, προσπάθησε να δημιουργήσει - σε μικρότερη κλίμακα είναι αλήθεια - το δικό του "σύστημα" και το κατάφερε οδηγώντας σε εκρηκτική κατάσταση εξάρτησης από επιδόματα το 25% του ενεργού πληθυσμού. Δεν αντιμετώπισε όσα οδηγούν στη φτώχεια, αντιθέτως μείωσε μεν την ακραία κατάσταση φτώχειας αλλά δημιούργησε μεγάλες εξαρτήσεις του πληθυσμού από επιδόματα και γιγάντωσε την παθητικότητα μεγάλου τμήματος του ενεργού πληθυσμού από αυτά.
- Η ΝΔ δεν φαίνεται να έχει σχέδιο για το πώς θα περάσουμε από την επιδοματική προσέγγιση στην κοινωνική επένδυση. Δεν αναφέρει καν τη λέξη κοινωνική οικονομία και κοινωνική επιχειρηματικότητα. Αν προσπαθήσει να περικόψει επιδόματα θα βρει μεγάλο μέρος της κοινωνίας απέναντί της, από την άλλη είναι ψευδαίσθηση ότι η αγορά και η "ανάπτυξη" θα βγάλουν το κομμάτι αυτό της κοινωνίας από την φτώχεια. Η φτώχεια έχει πλέον άλλα δομικά χαρακτηριστικά, δεν είναι μόνο εισοδηματική όπως ήταν ίσως σε ένα μεγάλο βαθμό παλιότερα. Στη χώρα μένει όλο και περισσότερο το κομμάτι αυτό της κοινωνίας που αδυνατεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις και πιστεύει ακόμα ότι το κράτος ή ο πολιτευτής θα τον βγάλουν από την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Είναι σε θέση ένα συντηρητικό κόμμα όπως η ΝΔ που είναι πολύ πιο πίσω ακόμα και από πολλά χριστιανοδημοκρατικά κόμματα να προωθήσει την ισορροπημένη κοινωνική καινοτομία που θα εντάσσει όλους και δεν θα περιορίζεται στην μείωση των ακραίων ανισοτήτων και καταστάσεων; Αμφιβάλλω αφού δεν έχω δει κάποιον από την ΝΔ να το θέτει έστω. Το ότι κάποιοι έχουν κάνει σπουδές ή κάνουν εισηγήσεις σε συνέδρια δεν είναι και η καλύτερη απόδειξη ότι ξέρουν πραγματικά τι γίνεται στην κοινωνία. Εξάλλου αυτά που έχουν σπουδάσει πολλοί έχουν ξεπεραστεί από την πραγματικότητα (πχ ενεργειακή διπλωματία που βασίζεται στους αγωγούς ορυκτών καυσίμων, "ελεύθερη" αγορά που διορθώνει τις ανισότητες, ασφάλεια που βασίζεται στην επιβολή ενός αυταρχικού κράτους κ.ά).
Παρόλο ότι οι εκλογές αυτές ανέδειξαν μια μεγαλύτερη συσπείρωση γύρω από τον δικομματισμό, και τα δύο κόμματα στέκονται πάνω σε πήλινα ποδαράκια γιατί είναι άλλο να συσπειρώνουν εναντίον του άλλου (όπως γίνεται στην πραγματικότητα) κι άλλο να τα ψηφίζουν επειδή εμπιστεύονται ή αποδέχονται το πρόγραμμά τους. Μάλλον οι περισσότεροι δεν διάβασαν καν τα όποια προγράμματα.

 

Πώς αυξάνεται η διακίνηση μαύρου χρήματος στα κόμματα και στους υποψηφίους στο όνομα της αντιμετώπισης της διαφθοράς

Να πούμε μερικά "απλά" πράγματα για το πώς αποκλείονται από την πολιτική παρέμβαση τα μικρά κόμματα και ενισχύεται η διακίνηση μαύρου χρήματος, στο όνομα της αντιμετώπισης της διαφθοράς με βάση πραγματικά γεγονότα από τις εκλογές αυτές!

Εδώ και ένα μήνα οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να απευθυνθούμε στους πολλούς για να βοηθήσουν να συγκεντρώσουμε ένα μικρό ποσό, περίπου 40.000 για όλη την καμπάνια μας, που αφορά κυρίως στην εκτύπωση και αποστολή ψηφοδελτίων, στα παράβολα, και κάποια άλλα μικροέξοδα. Εμείς δεν έχουμε τυπώσει έντυπο υλικό, η καμπάνια μας γίνεται κυρίως μέσω social media και άμεσα με τους πολίτες. Ένα τέτοια τάξης ποσό ξοδεύει ένας "μικρός" υποψήφιος που συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο ενός "μεγάλου¨κόμματος, ακόμα και αν δεν έχει πιθανότητα να εκλεγεί. ΟΙ επώνυμοι ξοδεύουν πολλαπλάσια ποσά.

Πώς όμως μαζεύει ένα μικρό κόμμα που δεν έχει από πίσω του κάποιον σπόνσορα 30-40.000 ευρώ; Διαβάστε πιο κάτω και θα δείτε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα

Τα κόμματα και οι διάφορες οργανώσεις στο εξωτερικό οργανώνουν καμπάνια συγκέντρωσης πόρων και δωρεών μέσω του διαδικτύου, με crowdfunding ή με κατάθεση χρημάτων μέσω e-banking σε τραπεζικό λογαριασμό του κόμματος. Αυτά τα εργαλεία ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ στην Ελλάδα. Ναι καλά διαβάσατε. Δεν μπορείτε να καταθέσετε μια μικρή δωρεά πχ 10 ευρώ στους ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μέσω e-banking ή crowdfunding. Ναι σωστά διαβάσατε. ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ.

Και πώς επιτρέπεται; Η μόνη διαδικασία κατάθεσης χρημάτων που επιτρέπεται (κρατήστε την αναπνοή σας) είναι η εξής:
- Ο/η ενδιαφερόμενος/η πρέπει να αναζητήσει τον ταμία ή εκπρόσωπο του κόμματος, να πάρει ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ υπεύθυνη δήλωση ότι το κόμμα αποδέχεται την δωρεά, και με αυτή την υπεύθυνη δήλωση στο χέρι και με το ποσό στο άλλο χέρι να πάει στο ταμείο της τράπεζας και να καταθέσει τα ρευστό στο λογαριασμό του κόμματος, Μα τι λέτε, θα πει κάποιος, είναι δυνατόν όταν διαφημίζεται ότι όλα μπορεί να τα κάνεις όπου κι άν είσαι με ένα έξυπνο κινητό; Και όμως, είναι δυνατόν, σύμφωνα με το νομοθέτη. Έχει και συνέχεια όμως. Ο Ταμίας του κόμματος πρέπει μετά να πάει στην τράπεζα και να κάνει αποδεκτή την δωρεά. Ας πούμε ότι θέλετε να καταθέσετε 10 ευρώ ενίσχυση στους ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, θα πρέπει να δαπανηθεί από εσάς και το "κόμμα" ενέργεια και χρόνος που κοστίζει κάπου 300 ευρώ.

Εντάξει, υπάρχει και μια άλλη δυνατότητα για τη χρηματοδότηση των κομμάτων από τους πολίτες. Κάθε κόμμα μπορεί να τυπώσει κουπόνια μέχρι 20.000 ευρώ για όλο το χρόνο αλλά για πάνω από 15 ευρώ πρέπει να αναγράφεται για κάθε δωρεά το όνομα του δωρητή, το ποσό και το ΑΦΜ του.

Όπως καταλαβαίνετε δεν έχουμε μπορέσει με αυτόν τον τρόπο να μαζέψουμε ούτε ένα Ευρώ. Φίλοι που θέλουν να κάνουν μικρο-δωρεές προσπαθούν να κάνουν κατάθεση στο λογαριασμό μας αλλά η κατάθεση απορρίπτεται. Έτσι εμείς δεν μπορούμε να απευθυνθούμε στους πολίτες ούτε να μαζέψουμε έστω ένα ευρώ από φίλους.

Θα πείτε και τα άλλα κόμματα τι κάνουν; Μα πιστεύετε ότι οι ρυθμίσεις αυτές ενίσχυσαν την διαφάνεια; Εδώ δίνετε μόνοι σας την απάντηση!!!!

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ δεν έχουμε εκπλαγεί από την μικροκομματική διαχείριση του «Μακεδονικού», ενός θέματος που έχει ρίζες πίσω στον 19ο αιώνα, όταν γίνονταν προσπάθεια συγκρότησης κρατών στη βάση εθνικών μύθων και καθαρότητας. Είναι ένα θέμα που κυριάρχησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με πολλά στοιχεία ανορθολογικότητας και εθνικιστικών υπερβολών και στην δική μας χώρα και στην γειτονική. Γρήγορα περιθωριακές ομάδες και πολιτικοί αντιλήφθηκαν ότι μπορούσαν να κερδοσκοπήσουν εκλογικά εκμεταλλευόμενοι το θυμικό των πολιτών και την απουσία μιας σοβαρής, ψύχραιμης και τεκμηριωμένης πολιτικής συζήτησης.

Μια αντιπαράθεση με …ιστορία

Το «Μακεδονικό» έπρεπε να έχει λυθεί ήδη στις αρχές της δεκαετίας του ’90, πριν οι κοινωνίες μπολιαστούν με εθνικιστικές υπερβολές που δεν διευκολύνουν την υιοθέτηση  μιας έντιμης και ισορροπημένης συμβιβαστικής λύσης. Ένας συμβιβασμός δεν είναι ποτέ τέλειος. Πρέπει να αντιλαμβανόμαστε, όμως, ότι είναι η μόνη δυνατότητα επίλυσης τόσο πολύπλοκων θεμάτων, όπως η ονομασία μιας χώρας που μοιράζεται μέρος μιας γεωγραφικής περιοχής χωρίς με το όνομά της και τον εθνικό της μύθο να διεκδικεί μοναδικότητα στον γεωγραφικό και ιστορικό χώρο. Ένας έντιμος συμβιβασμός σε αυτό το θέμα δεν πρέπει ν’ αφήνει κάποια από τις κοινωνίες με την αίσθηση της ήττας και της ταπείνωσης, γιατί σε αντίθετη περίπτωση - αν δεν είναι ισορροπημένος δηλαδή -  δεν θα είναι σταθεροποιητικός μακροχρόνια.

Η Συμφωνία για την εξεύρεση μια συμβιβαστικής λύσης για το όνομα της γειτονικής χώρας είναι στα (λίγα) θετικά της διακυβέρνησης Τσίπρα (με την καθοριστική όμως υποστήριξη των Ευρωπαίων και των Αμερικανών). Αλλά αυτό δεν θα ήταν εφικτό αν ο Ζάεφ δεν άλλαζε τους συσχετισμούς. Δυστυχώς, η Ελλάδα έκανε αργά στροφή στον ρεαλισμό, όταν κυριαρχούσε πλέον ο Γκρουέφσκι. Είχε χάσει την ευκαιρία για μια ισορροπημένη λύση που προσέφερε το Πακέτο Πινέιρο στις αρχές της δεκαετίας του ‘90.  Ευτυχώς που ένας πολιτικός όπως ο Ζάεφ κατάφερε μέσα σε λίγο χρόνο να ανατρέψει μια κατάσταση που έμοιαζε μη αναστρέψιμη, αξιοποιώντας το χαρτί της ευρωπαϊκής κι ευρωατλαντικής προοπτικής της χώρας του, ακριβώς αυτό που μια χούφτα άνθρωποι είχαν υποστηρίξει ξεκάθαρα και στην Ελλάδα, έστω κι αν πολλοί τους επιτέθηκαν. Αν οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ήμασταν στην ελληνική Βουλή, θα ψηφίζαμε έστω και με μια κριτική προσέγγιση, την συμφωνία, χωρίς αυτό να υπονοούσε ή να έδινε ψήφο εμπιστοσύνης στην σημερινή κυβέρνηση. Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είναι μια πολιτική δύναμη που μπορεί να προωθεί πολιτικές και να τοποθετείται με γνώμονα το συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας, να συμβάλλει στην επίλυση προβλημάτων έχοντας μια στρατηγική αυτόνομης πολιτικής πορείας, όχι συνιστώσας σε κάποιο κόμμα. 

Οι ευθύνες της αντιπολίτευσης για ανιστόρητες θέσεις

Η στάση της αντιπολίτευσης είναι ακατανόητη, ιδιαίτερα όταν έχει διαχειριστεί στο παρελθόν πλευρές της υπόθεσης και δεν κατάφερε να πετύχει κάτι καλύτερο. Η γλώσσα της γειτονικής χώρας είναι επίσημη, δημόσια καταγεγραμμένη στον ΟΗΕ ήδη από το 1945. Είναι σημαντικό ότι στην συμφωνία διευκρινίζετε ότι έχει  σλαβικές ρίζες. Το Ελληνικό κράτος έχει, όμως, εκδώσει σχετικό βιβλίο στα μέσα της δεκαετίας του 1920 για να διδάσκεται στα σχολεία, ενώ σημαντικοί λογοτέχνες όπως η Πηνελόπη Δέλτα και ο Στρατής Μυριβήλης, ακόμα και ο Μακεδονομάχος Παύλος Μελάς αναφέρονται σε μια …γλώσσα «που μιλούσαν οι ντόπιοι». Πώς είναι δυνατόν να αναφέρεται η αντιπολίτευση στο θέμα ισχυριζόμενη ότι «παραχωρήθηκε η Μακεδονική γλώσσα», όταν οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν μιλούσαν φυσικά μια τέτοια γλώσσα;

Οι ευθύνες της κυβέρνησης για διαχείριση με μικρότητα ενός μεγάλου θέματος

Όμως και η διαχείριση της υπόθεσης από τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα είχε το στοιχείο της μικροκομματικής τακτικής. Αντί να επιδιώξει μια ευρεία συμμαχία που θα στήριζε στο κοινοβούλιο και στην κοινωνία την συμβιβαστική λύση, για την οποία δεν είχαν στο ελάχιστο προετοιμαστεί οι πολίτες, διαχειρίστηκε το θέμα με τρόπο ώστε να προκαλέσει διχασμό στην αντιπολίτευση και βαθιά πόλωση. Θα μπορούσε να καλέσει τα δημοκρατικά κόμματα και να διαμορφώσει μια ευρεία συμμαχία ώστε να ενημερωθεί σωστά και η κοινωνία. Να προσκαλέσει σε ουσιαστικό διάλογο, χωρίς επιθετικές κορώνες, φορείς και κόμματα ώστε να αναλυθούν τα θέματα αλλά και τα αντιμετωπιστούν τα στερεότυπα κάθε πλευράς. Υπάρχουν τόσα άλλα θέματα στα οποία υπάρχει πολιτική αντιπαράθεση, δεν υπήρχε λόγος σε ένα τόσο δύσκολο θέμα να ανοίξει ο πρωθυπουργός μέτωπο αντιπαράθεσης. Στο ζήτημα αυτό έπρεπε να εξασφαλίσει ευρύτατη πολιτική και κοινωνική υποστήριξη. Ενώ η πρωτοβουλία επίλυσης ήταν σωστή, η κυβέρνηση την διαχειρίστηκε με μικρο-κομματική αντίληψη. Οι τακτικισμοί αυτοί δεν συγκροτούν μια διαφορετική πολιτική, δυστυχώς επαναλαμβάνονται και σε άλλα θέματα. Αυτοί οι τακτικισμοί είναι που μετέτρεψαν έναν ψεκασμένο (Καμμένος) σε "πολιτικό αρχηγό" που μπορούσε να καθορίζει πολιτικές εξελίξεις.

Είναι δίκαιη η συμβιβαστική λύση για την δική μας πλευρά;

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θεωρούμε ότι όπως και κάθε συμβιβασμός, έτσι και  η Συμφωνία των Πρεσπών και οι τροπολογίες στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας, αποτελούν μια σχετικά ικανοποιητική βάση επίλυσης μιας μακροχρόνιας και συναισθηματικά φορτισμένης αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο κοινωνιών. Η αλλαγή του ονόματος - όσο κι αν την θεωρούμε σήμερα «δεδομένη» - σε Βόρεια Μακεδονία και οι υιοθέτηση από μια μεγάλη πλειοψηφία  81 βουλευτών των αλλαγών άρθρων του Συντάγματος που περιορίζουν δραστικά θέματα «αρχαιοποίησης» κι εκμετάλλευσης της ιστορίας αλλά κι αλυτρωτισμού, δεν ήταν εφικτό να συμβούν μερικά χρόνια πριν.

Θεωρούμε σημαντικό ότι ο Ζάεφ κατάφερε να διαλύσει στην πραγματικότητα το πανίσχυρο κάποτε - χάρη και στους δικούς μας ...εθνικιστές - VMRO, το εθνικιστικό κόμμα που απέδειξε ότι ο εθνικισμός είναι ένα καλό εργαλείο πλουτισμού ορισμένων. Θυμίζουμε ότι ο πρώην αρχηγός του κατηγορείται ότι πήρε μίζες από όλη αυτή την γελοιότητα με τα αγάλματα του Μεγαλέξανδρου. Όμως, αυτός ο πολιτικός που αξιοποίησε στο έπακρο τα λάθη μας και τα εθνικιστικά συνθήματα («η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική»), είχε μια πολύ σκληρή εθνικιστική στάση, όπως γνωρίζουν καλά και οι έλληνες πολιτικοί που βρέθηκαν απέναντί του, και δεν έκανε ούτε βήμα πίσω, ακόμα και όταν του ασκήθηκαν έντονες πιέσεις από τον διεθνή παράγοντα.

Το μπαλάκι είναι τώρα στην ελληνική πλευρά. Κινδυνεύουμε, όμως, με ένα βαθύ διχασμό με όρους πολεμικής αντιπαράθεσης, όταν έχουμε φτάσαμε κοντά σε μια σχετικά ισορροπημένη συμφωνία. Θα μπορούσε να είναι καλύτερη η συμφωνία των Πρεσπών; Πιθανόν, αν είχαμε αποδεχθεί το Πακέτο Πινέιρο το 1992 πριν συμβούν όσα συνέβησαν από τότε, πριν ξεκινήσει η εθνικιστική υστερία στην γειτονική χώρα. Αλλά τότε, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας αδυνατούσε να δει ποιο ήταν το πραγματικό συμφέρον της χώρας μας, και παρασύρονταν σε μια εθνικιστική υστερία που αδυνατούσε  να κατανοήσει οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος.

Πώς είναι δυνατόν 25 και χρόνια μετά, να επανέρχονται πολιτικές δυνάμεις στην ισοπεδωτική και ζημιογόνα για τη χώρα άρνηση μιας συμβιβαστικής λύσης;

Θα μπορούσε η λύση να είναι καλύτερη αν είχαν αξιοποιηθεί ευρωπαϊκά κείμενα και πολιτικές, όπως αυτά που έχουν αναδειχθεί μέσα από εκθέσεις του Ευρωκοινοβουλίου, όπως για παράδειγμα η “Έκθεση προόδου του 2012 για την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας” του Βρετανού Σοσιαλδημοκράτη Ρίτσαρντ Χιούιτ που είχε υπερψηφίσει από το Ευρωκοινοβούλιο το 2013.

Θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη συμφωνία στο θέμα του ονόματος, όπως πχ το Νέα Μακεδονία, ή η γλώσσα να ονομάζονταν «Macedonski”, αντί «Macedonian”.

Οι καλόπιστοι ή κακόπιστοι επικριτές της Συμφωνίας των Πρεσπών θα πρέπει, όμως, να σκέφτονται πάντα ότι μόλις λίγα χρόνια πριν έμοιαζε απίθανο να υπάρξει οποιαδήποτε συμβιβαστική συμφωνία που θα διασφάλιζε ότι το όνομα της γειτονικής χώρας δεν θα δημιουργούσε σύγχυση σε σχέση με την δική μας Μακεδονία.

Με το βλέμμα στραμμένο όχι προς το παρελθόν αλλά προς το μέλλον

Το πιο καθοριστικό ήταν και είναι η συμβιβαστική λύση για την ονομασία να συνδυαστεί με μια μακροχρόνια πολιτική καλής γειτονίας, που θα βοηθήσει την γειτονική χώρα να στραφεί στο μέλλον, αντί να προσπαθεί να συγκροτήσει την ταυτότητά της στη βάση μιας “αρχαιοποίησης” που δεν έχει ιστορική βάση. Και που θα την κάνει καλό εταίρο μας σε μια περιοχή όπου υπάρχει σκληρός ανταγωνισμός μεταξύ μεγάλων διεθνών παιχτών όπως είναι η Ρωσία και οι ΗΠΑ.

Όσοι ισχυρίζονται ότι μπορούμε ως χώρα να απορρίψουμε την Συμφωνία των Πρεσπών και να διαπραγματευτούμε στο μέλλον μια καλύτερη, κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους. Αν τώρα δεν “περάσει” η Συμφωνία  κατά την ψηφοφορία στην ελληνική Βουλή, δεν θα υπάρξει καλύτερη λύση στο μέλλον.  Και η γειτονική χώρα θα ονομαστεί οριστικά σκέτο «Μακεδονία», ενώ αλυτρωτικές κι εθνικιστικές πολιτικές θα επιστρέψουν πολύ πιο δυνατές. Η χώρα μας θα απομονωθεί πλήρως. Θα έχουμε αυτοκτονήσει χωρίς να το καταλάβουμε. Ο κίνδυνος δεν αφορά μόνο το όνομα της γειτονικής χώρας, αλλά το μέλλον μιας χώρας που θα είναι τότε «εχθρός» και όχι εταίρος στα σύνορά μας. 

Η συμβιβαστική λύση θα έπρεπε να έχει μεγάλη κοινωνική και πολιτική υποστήριξη. Η ακραία επιχειρηματολογία είτε από την πλευρά της ΠΓΔΜ είτε από την δική μας πλευρά δεν έγινε αποδεκτή ποτέ σε διεθνές επίπεδο. Χαρακτηριστικά είναι τα αποτελέσματα σχετικών ψηφοφοριών στο Ευρωκοινοβούλιο. Η ‘Έκθεση του Βρετανού Σοσιαλδημοκράτη Ρίτσαρντ Χιούιτ “Έκθεση προόδου του 2012 για την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας”, για παράδειγμα, είχε υιοθετηθεί με 505 υπέρ, 61 κατά, ενώ υπήρξαν και 14 λευκά. Ο μόνος Έλληνας ευρωβουλευτής που την είχε ψηφίσει, έστω με μερικές επιφυλάξεις, ήταν ο Νίκος Χρυσόγελος, συμπρόεδρος σήμερα των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

Με την προϋπόθεση ότι έχουμε ως Ελλάδα μια δυναμική συμμετοχή και ενεργό ρόλο, τα Βαλκάνια θα μπορούσαν να μετατραπούν από πεδίο αντιπαράθεσης σε χώρο πρότυπο συνεργασίας και καλής γειτονίας. Απουσιάζει προς το παρόν μια τέτοια δύναμη στα Βαλκάνια που θα αλλάξει το παιχνίδι. Θέλουμε και μπορούμε ως κοινωνία να παίξουμε αυτόν τον ρόλο για λόγους ειρήνης, καλής γειτονίας, οικονομικής προοπτικής και βιωσιμότητας, με το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον;