Συμπληρώθηκαν 51 χρόνια από το πραξικόπημα της χούντας αλλά και 3 χρόνια από την έναρξη της δίκης των εγκληματικών πράξεων της Χρυσής Αυγής. Υπάρχει σχέση μεταξύ αυτών των δύο;

Και στις δύο περιπτώσεις, οι στρατοκράτες της χούντας και οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό το μίσος τους για την δημοκρατία. Πολλοί ξεχνούν, όμως, και γίνονται οπαδοί αυταρχικών καθεστώτων και αντιδημοκρατικών αντιλήψεων, χωρίς πραγματικά να κατανοούν τι σημαίνει το «πνίξιμο» της δημοκρατίας. Κάποιοι αναπολούν τη σιωπή νεκροταφείου που επέβαλε για κάποιο διάστημα η χούντα ή/και θαυμάζουν τον δολοφονικό τσαμπουκά της Χρυσής Αυγής.

Η Χρυσή Αυγή ρίζωσε μέσα σε ένα κλίμα μίσους και διχασμού. Αντί να αντιμετωπίσουμε την κρίση μέσα από δημοκρατικό διάλογο, επιβλήθηκαν πολιτικές που δεν είχαν την υποστήριξη της κοινωνίας και δεν διαμορφώθηκαν δημοκρατικά. Αλλά το αντίδοτο στον περιορισμό της δημοκρατίας δεν είναι εκτέλεση της δημοκρατίας, αλλά ενίσχυση της δημοκρατίας. Σήμερα μπορούμε να διαπιστώσουμε εύκολα ότι χάσαμε 10 χρόνια με την κρίση γιατί δεν μπόρεσαν ούτε τα πολιτικά κόμματα ούτε η κοινωνία να επεξεργαστούν, μέσα από συγκροτημένο δημοκρατικό διάλογο, ένα ισορροπημένο και δίκαιο σχέδιο εξόδου από την κρίση με ορθολογικές πολιτικές εξυγίανσης των δημοσιονομικών αλλά κι αντιμετώπισης των διαρθρωτικών προβλημάτων της χώρας. Άφησαν χώρο στους καιροσκόπους, στους τυχοδιώκτες, στους γελοίους να αναρριχηθούν και να προσθέσουν μίσος, βία, ρατσισμό, ψευδαισθήσεις, ανοησίες στην πολιτική και να περιορίσουν ακόμα περισσότερο την καταρρέουσα δημοκρατική συγκρότηση της χώρας. Σε βαθμό μάλιστα που κάποιοι «αναπολούν την ησυχία και την τάξη», την «ανάπτυξη» της χούντας, ξεχνώντας ότι «η δημοκρατία σε γύψο» δεν φέρνει ποτέ καλύτερες μέρες.

 

Οι ευθύνες της χούντας

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θυμίζουμε, λοιπόν, αυτά που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, αυτά που έκανε η χούντα στην διάρκεια των 7 χρόνων:

  • έβαλε την δημοκρατία πίσω από τα κάγκελα της φυλακής,
  • πέταξε τα ανθρώπινα δικαιώματα στα σκουπίδια,
  • φυλάκισε, βασάνισε αλλά και σκότωσε ανθρώπους για τις ιδέες τους και την δέσμευσή τους σε μια δημοκρατική πορεία της χώρας,
  • ανέδειξε την διαφθορά ως μέσο εξέλιξης,
  • οργάνωσε το πραξικόπημα στην Κύπρο (που συνδέθηκε με δολοφονίες  Ελλήνων, Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων) και έτσι
  • άνοιξε την πόρτα στην τουρκική εισβολή.

Δεν μπόρεσε καν να υπερασπιστεί την Κύπρο όταν τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν, αποδεικνύοντας ότι αυτοί οι …πατριώτες, οδήγησαν την κυπριακή κοινωνία ανυπεράσπιστη στην τουρκική κατοχή. Και μόνο γι’ αυτό, όσοι αυτοχαρακτηρίζονται ως πατριώτες, θα έπρεπε να θεωρούν τους χουντικούς πραξικοπηματίες και γενικότερα του ακροδεξιούς ως τους μεγαλύτερους εχθρούς τους, όχι να ταυτίζονται μαζί τους ή να τους …αναπολούν ή να ψηφίζουν τους συνεχιστές τους (βλέπε Χρυσή Αυγή που προέρχεται από την ίδια μήτρα).

Η δημοκρατία κινδυνεύει ξανά σήμερα

Κινδυνεύει σήμερα η δημοκρατία από παρόμοια πραξικοπήματα κι επεμβάσεις του στρατού στην Ελλάδα ή σε άλλες χώρες, όπως το ζήσαμε στην Ευρώπη και αλλού προηγούμενες δεκαετίες;

Φαίνεται ότι έχει μειωθεί ο κίνδυνος στρατιωτικών πραξικοπημάτων σε πλανητικό επίπεδο (για διάφορους λόγους) και δεν υπάρχει ούτε ως υπόνοια στην Ελλάδα, την δεκαετία που τρέχει. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, και ότι η δημοκρατία ανθεί σήμερα. Αντιθέτως έχει υποχωρήσει παγκοσμίως, εξαιτίας μια σειράς αιτιών. Η ανάδειξη στο προσκήνιο αυταρχικών ηγετών όπως ο Τράμπ ή ο Πούτιν, ο Ερντογάν ή ο Κιμ Γιονγκ-ουν είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι πιο μεγάλο. Η δημοκρατία κινδυνεύει σήμερα κυρίως από την μειωμένη εγρήγορση των πολιτών και των θεσμικών φορέων να την υπερασπιστούν και να την διευρύνουν.

 

Η δημοκρατία μας χρειάζεται. Τι κάνουμε εμείς για αυτήν;

Η δημοκρατία είναι το καλύτερο σύστημα αλλά έχει κι αδυναμίες. Αντί να προσπαθούμε να την βελτιώσουμε, να την ενδυναμώσουμε, να την εμβαθύνουμε, να την κάνουμε πιο συμμετοχική κι αποτελεσματική, την αφήνουμε στα χέρια τυχοδιωκτών που θέλουν να την πνίξουν. Μόνο όταν την χάσουμε μπορούμε να κατανοήσουμε τη μεγάλη σημασία της. Αλλά σήμερα δεν την χάνουμε σε μια νύχτα επειδή κάποια τανκς βγήκαν στο δρόμο. Την χάνουμε σιγά-σιγά, μια και το κοινωνικό σώμα μοιάζει να συμβιβάζεται μέρα με τη  μέρα με την αυταρχική, εκδοχή της, με μια ψευδεπίγραφη δημοκρατία. Βέβαια, η δημοκρατία δεν ταυτίζεται με εκλογές κάθε 3, 4 ή 5 χρόνια, είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Η δημοκρατία είναι μια υπόθεση καθημερινή, δοκιμάζεται καθημερινά, στην πολιτική, στην κοινωνία, στους κοινωνικούς κι επαγγελματικούς φορείς, στις κοινωνικές σχέσεις, στα μηνύματα των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δεν είναι κλεισμένη και προστατευμένη μέσα σε ένα «Ναό της Δημοκρατίας». Επιβεβαιώνεται, ενισχύεται ή μαραζώνει καθημερινά παντού.

Μπορεί να ριζώνει βαθιά μέσα στην συμπεριφορά, στις αξίες των πολιτών, στην λειτουργία των θεσμών μόνο αν είναι συνειδητή επιλογή. Δεν φυτρώνει μόνη της, δεν υπερασπίζεται τον εαυτό της αν οι πολίτες την παραδίδουν σε αυτούς που την μισούν. Δεν είναι παγιωμένη, σταθερή ως μάρμαρο αλλά ούτε είναι λάστιχο για να προσαρμόζεται στις ερμηνείες κάθε καιροσκόπου και τυχοδιώκτη.

Η δημοκρατία κινδυνεύει από τις ανισότητες, ιδιαίτερα αν οι πολίτες αποδίδουν τις ανισότητες στην ύπαρξη της δημοκρατίας και όχι – όπως πραγματικά συμβαίνει – στην λειψή δημοκρατία. Αντί να προσπαθούν να μειώσουν τις ανισότητες και να ενισχύσουν την δημοκρατία, συχνά εγκαταλείπουν την δημοκρατία σε όσους θέλουν να εκμεταλλευτούν την απογοήτευση και να εξουσιάσουν απολυταρχικά διευρύνοντας τελικά τις ανισότητες.

Η δημοκρατία κινδυνεύει από την υπερ-συγκέντρωση δύναμης (κι όχι μόνο πλούτου) σε δομές όπως η οικονομία ή οι αγορές, όταν δεν θεσπίζονται δημοκρατικοί θεσμοί ελέγχου και κανόνων λειτουργίας των αγορών, των χρηματιστηρίων, των μεγάλων επιχειρήσεων, των ΜΜΕ. Βλέπουμε να διεξάγεται πάλη χωρίς αρχές για έλεγχο των ΜΜΕ από λίγους ολιγάρχες του πλούτου ή της πολιτικής παλιάς ή νέας κοπής ώστε να είναι όργανα προπαγάνδας, αντί να θεσπίζονται κανόνες δεοντολογίας, δημοκρατίας και πλουραλισμού στα ΜΜΕ που ενημερώνουν και διαμορφώνουν κριτικά σκεπτόμενους πολίτες.

Δεν είναι η περισσότερη δημοκρατία που βλάπτει την κοινωνία την εποχή της παγκοσμιοποίησης αλλά η απουσία δημοκρατίας στον τρόπο που συντελείται η παγκοσμιοποίηση ώστε να μην μένουν πίσω μεγάλες κοινωνικές ομάδες. Είναι ψευδαίσθηση ότι μπορεί η οικονομική, τεχνολογική και επιστημονική παγκοσμιοποίηση να περιοριστεί – έστω και με αυταρχικά μέτρα – στα όρια των εθνικών συνόρων.

 

Είναι σήμερα περισσότεροι παρά ποτέ αναγκαίο να επανέλθει στο προσκήνιο ένα ισχυρό κίνημα υπεράσπισης της δημοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο, που θα στοχεύει στην δημιουργία θεσμών δημοκρατίας σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να συμβάλλει, για παράδειγμα, η μεγαλύτερη ενίσχυση του ρόλου του Ευρωκοινοβουλίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση ακόμα και σε θέματα οικονομίας και δημοσιονομικών πολιτικών (κι όχι η υποβάθμισή και διάλυσή του μέσα από ενισχυμένη παρουσία εθνικιστών και λαϊκιστών), η ενίσχυση του ρυθμιστικού ρόλου της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και η μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας, ώστε καμία χώρα να μην έχει την δυνατότητα βέτο σε κρίσιμα θέματα.

Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται να συνδέσουμε την οικονομία με την δημοκρατία (αλλά και με την ενίσχυση της οικολογικής βιωσιμότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης). Σε αυτό μπορεί να συμβάλλει η ενίσχυση του ρόλου των Στόχων της Βιώσιμης Ανάπτυξης στην εξάλειψη των ανισοτήτων, της φτώχειας, της περιβαλλοντικής υποβάθμισης αλλά και η ενίσχυση του ρόλου της κοινωνίας των πολιτών στην διαμόρφωση και λήψη αποφάσεων σε μεγάλα θέματα όπως είναι οι κατευθύνσεις των επενδύσεων και των χρηματοδοτήσεων, η λειτουργία του τραπεζικού συστήματος.

Για να μπορεί να τεθεί ξανά το τζίνι (ανεξέλεγκτη αγορά και η υπερδύναμη του χρήματος) στο μπουκάλι (κοινωνικό και περιβαλλοντικό όφελος) χρειάζεται να διαμορφώσουμε ένα πλαίσιο δημοκρατικού ελέγχου μέσω της μεταρρύθμισης των Συμφωνιών Εμπορίου ή της Παγκόσμιας Τράπεζας, κυρίως με την ενσωμάτωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της προστασίας του περιβάλλοντος, της κοινωνικής υπευθυνότητας σε όλες τις οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες και δραστηριότητες.

Στην αυτονόμηση της οικονομίας της ανεξέλεγκτης αγοράς, λαϊκιστές και ακροδεξιοί καλλιεργούν σε μεγάλα τμήματα των κοινωνιών – που κυριαρχούνται από φόβο μπροστά στις εξελίξεις – ψευδαισθήσεις ότι θα ελέγξουν στα εθνικά πλαίσια τις αγορές και θα υπερασπιστούν  τους αδύναμους. Στην πραγματικότητα αξιοποιούν το φόβο και την ανασφάλεια για να κερδίσουν εξουσία. Και μετά, όπως συνέβη με τον Τραμπ, τον Πούτιν, τον Όρμπαν και άλλους αυταρχικές ηγέτες, αυτό που κάνουν είναι να προσπαθούν να πνίξουν την δημοκρατία ώστε να μην έχουν εμπόδια στα σχέδια τους για ένταση των ανισοτήτων και της διαφθοράς.  Σε τίποτα δεν ωφελούνται οι πολίτες από τον περιορισμό της δημοκρατίας, όπως έχει επιβεβαιώσει με τραγικό τρόπο η ιστορία και η επιστήμη.

Πολύ συχνά η δημοκρατία πέφτει θύμα μιας ρητορικής ενάντια στο «κατεστημένο» και το «σύστημα», που εξυπηρετεί εκλογικούς και εξουσιαστικούς σκοπούς. Μανιασμένοι, υποτίθεται, αντισυστημικοί έχουν αποδειχθεί οι καλύτεροι υπηρέτες του συστήματος όταν αναλάβουν τα ινία της εξουσίας. Είναι αυτοί που μπορούν με μικρότερη αντίσταση – λόγω του χαρακτηρισμού τους ως «αντισυστημικών»  να επιβάλλουν πολιτικές και επιλογές που οι παλιοί καθεστωτικοί συναντούσαν δυσκολίες να περάσουν.

 

Το παλιό σύστημα αλλάζει μόνο με δημοκρατικό τρόπο. Αλλιώς ανακυκλώνεται εύκολα

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ έχουμε σαφώς προτάσεις και πολιτικές που υπερβαίνουν το παλιό πολιτικό σύστημα. Όμως, είμαστε απολύτως πεισμένοι και δεσμευμένοι ότι οι βαθιές αλλαγές που προτείνουμε δοκιμάζονται και προωθούνται καθημερινά, σε διάλογο με την κοινωνία και προϋποθέτουν – συμβάλλουν σε ενίσχυση κι εμβάθυνση της δημοκρατίας. Γι’ αυτό είμαστε αντίθετοι σε κάθε ρητορικής μίσους, ακόμα και αν υποτίθεται υπερασπίζεται την δημοκρατία ή αντιμάχεται το «παλιό». Οι σκοποί και τα μέσα δεν μπορεί να είναι μεταξύ τους εχθρικά. Αν χρειαζόμαστε σήμερα κάτι περισσότερο από ποτέ είναι ενίσχυση της δημοκρατίας, σεβασμό των κανόνων αλλά φυσικά και αλλαγή με δημοκρατικό τρόπο και μέσα από διάλογο όσων δεν «δουλεύουν» πια, αλλαγή του πολιτικού κατεστημένου αλλά όχι για να βάλουμε στη θέση του ακόμα πιο γελοίες ή εγκληματικές εκδοχές του, δημιουργώντας νέα τζάκια και νέες ολιγαρχίες (οικονομικές, πολιτικές, μιντιακές).

Η δημοκρατία κάνει καλό στην υγεία και την κοινωνία, ενισχύει την κοινωνία, δίνει προοπτικές στους πολίτες και σε όλες τις γενεές, προστατεύει το περιβάλλον και τον πολιτισμικό πλούτο που διαθέτουμε. Αλλά απαιτεί ενεργούς και συνειδητούς πολίτες. Είμαστε πολλές και πολλοί όσες κι όσοι είμαστε δεσμευμένοι υπερασπιστές της δημοκρατίας, αλλά αυτό πρέπει να το δείχνουμε καθημερινά.

Πέρασαν ήδη 32 χρόνια από την πυρηνική έκρηξη στο Τσέρνομπιλ. Πολλές κυβερνήσεις, μεταξύ άλλων και της Τουρκίας, δεν έχει πάρει το μάθημα από το πάθημα. Παρά το υψηλό κόστος που έχουμε πληρώσει ήδη.

Δεν ξεχνάμε. Τσερνομπίλ 26.4.1986 (Σοβιετική Ένωση) – Φουκουσίμα 11.3.2011 (Ιαπωνία) Three Mile Island (ΗΠΑ) 28.3.1979 –Sellafield (Οκτώβριος 1957, Βρετανία).  μεγάλες πυρηνικές καταστροφές που σημάδεψαν την εποχή μας, την υγεία και τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Αλλά δυστυχώς δεν ήταν τα μοναδικά σοβαρά πυρηνικά “ατυχήματα”ενώ και χιλιάδες άλλα μικρότερης έκτασης έχουν συμβεί. Δεν υπάρχει ασφαλής #πυρηνική#ενέργεια

#NoMoreFukushima#NoNuclear
#NükleereHayır#Akkuyu

      

Τα επικίνδυνα πυρηνικά όπλα ακόμα και σε περιόδους ειρήνης

Εκατομμύρια άνθρωποι, στρατιώτες, άμαχοι, ιθαγενείς εκτέθηκαν ως πειραματόζωα στα «πειράματα» που οργάνωναν, για πολλά χρόνια, οι στρατιωτικοί και οι κυβερνήσεις από διαφορετικές χώρες με σκοπό να «δοκιμάσουν» τις συνέπειες της έκθεσης ανθρώπων στη ραδιενέργεια από πυρηνικές εκρήξεις. Αμερικανοί, Γάλλοι, Σοβιετικοί, Βρετανοί δεν δίστασαν να εκθέσουν τους δικούς τους στρατιώτες (αλλά και αθώους πολίτες άλλων χωρών) σε κύματα ραδιενέργειας από δοκιμές πυρηνικών όπλων. Δεν τους έφταναν τα θύματα από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι

    

   

Τεράστια προβλήματα προκάλεσαν και οι πυρηνικές δοκιμές που έγιναν στην ατμόσφαιρα. Τελικά οι υψηλές τιμές ραδιενέργειας στην ατμόσφαιρα ως συνέπεια των δοκιμών αυτών, το fall out καθώς και οι αντιπυρηνικές κινητοποιήσεις ανάγκασαν τις μεγάλες δυνάμεις να σταματήσουν τις δοκιμές στην ατμόσφαιρα.

Όμως, οι συνέπειες θα κρατήσουν ακόμα πολλά χρόνια, ενώ δεν θα μάθουμε πόσα ήταν τα αθώα θύματα από αυτές τις εγκληματικές ενέργειες.

Όσοι ακολουθούσαν πιστά την σοβιετική αυτοκρατορία καλλιέργησαν άλλον έναν μύθο. Τα σοβιετικά πυρηνικά όπλα ήταν εργαλεία ειρήνης, κανένα πρόβλημα με αυτά. Μόνο οι δυτικοί πύραυλοι Πέρσινγκ και Κρουζ ήταν επικίνδυνα όπλα, οι σοβιετικοί SS300 ήταν κάτι σαν τους αγγέλους επί γης….

    

Η Τουρκία προχωράει στην κατασκευή πυρηνικών μονάδων στη Σινώπη και στο Ακούγιου, ενώ υπάρχουν ακόμα πολλά πυρηνικά εργοστάσια που μας απειλούν, ένα από αυτά στην γειτονιά μας, το Κοζλοντούι (Βουλγαρία), από όπου εισάγουμε κατά διαστήματα ηλεκτρική ενέργεια

  

Η εξίσου επικίνδυνη «ειρηνική» πυρηνική ενέργεια

Παράλληλα με την ανάπτυξη των πυρηνικών όπλων διαδόθηκε ο μύθος της …ασφαλούς (δήθεν ειρηνικής) πυρηνικής ενέργειας για παραγωγή ηλεκτρισμού. Ανατολή και Δύση υπόσχονταν απεριόριστη κι ασφαλή ενέργεια από πυρηνικές εγκαταστάσεις που θα οδηγούσαν σε έκρηξη ανάπτυξης κι ευημερίας. Μας έλεγαν ότι ένα πυρηνικό ατύχημα συμβαίνει μια φορά στα 10.000 χρόνια. Ότι το να κυκλοφορεί κάποιος με αυτοκίνητο είναι πιο επικίνδυνο από την πυρηνική ενέργεια. Μάλιστα οι Σοβιετικοί και όσοι αριστεροί την ακολουθούσαν πιστά «ανακάλυψαν» ότι εκεί η πυρηνική ενέργεια ήταν απόλυτα ασφαλής (μόνο στον καπιταλισμό ήταν επικίνδυνη!).

Γελοίοι. Πολλά σοβαρά πυρηνικά ατυχήματα και διαρροές συνέβησαν πριν (ΗΠΑ, Βρετανία, ΕΣΣΔ, κα) και μετά το Τσέρνομπιλ (με πιο σοβαρό αυτό στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας το 2013). Και εκτός από το κόστος στην υγεία και το περιβάλλον, είχαν και σημαντικό οικονομικό κόστος. Οι προσπάθειες καθαρισμού που ακολούθησε το ατύχημα στον πυρηνικό αντιδραστήρα του Three Mile Islandδιήρκεσαν 14 χρόνια και κόστισαν 1 δις δολλάρια.

  

Ο αντιδραστήρας που καταστράφηκε έκλεισε για πάντα και καλύφθηκε (όπως και στο Τσερνόμπιλ) με τεράστιες ποσότητες τσιμέντου. Πάντως η τελευταία μονάδα του που λειτουργεί ακόμα θα κλείσει το 2019 και θα απαιτηθούν τεράστια ποσά και δέκα χρόνια μέχρι να διαλυθεί.

Εκείνη η 26η Απριλίου, το έτος 1986, στο Τσέρνομπιλ

Ένα πείραμα, με τον πυρηνικό αντιδραστήρα σε λειτουργία, οδήγησε σε καταστροφή. Η πυρηνική έκρηξη στο Τσέρνομπιλ είχε πολλές επιπτώσεις. Το ραδιενεργό νέφος ταξίδευε πάνω από την Ευρώπη και τον πλανήτη αλλά οι σοβιετικοί διέψευδαν ότι κάτι συνέβη. Μόνο μετά από μέρες ενημέρωσαν τον πληθυσμό και την διεθνή κοινή γνώμη. Πάνω από 130.000 στρατιώτες και πολίτες υποχρεώθηκαν να δουλέψουν χωρίς στοιχειώδη μέτρα προστασίας για να σκεπάσουν πρόχειρα με τσιμέντο και χώμα τον πυρηνικό αντιδραστήρα που είχε «ανοίξει» και ελευθέρωνε σημαντικές ποσότητες ραδιενέργειας στην ατμόσφαιρα. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες αναγκάστηκαν τελικά να εγκαταλείψουν περιοχές της Ουκρανίας αλλά και της Λευκορωσίας λόγω σημαντικής επιβάρυνσης από την ραδιενέργεια. Ακόμα και σήμερα ορισμένες περιοχές είναι απαγορευμένες.

Χιλιάδες άνθρωποι εκτέθηκαν σε υψηλά ποσοστά ραδιενέργειας από το Τσέρνομπιλ εργαζόμενοι για να σταματήσουν την διαρροή ραδιενεργού υλικού χωρίς στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης είτε εξαιτίας του fall out από το ραδιενεργό νέφος (που ταξίδεψε 7 φορές πάνω από τον πλανήτη) είτε μέσω της επιμόλυνσης της τροφικής αλυσίδας.

  

Και μετά, η Φουκουσίμα

Και μετά ήρθε η πυρηνική καταστροφή στη Φουκουσίμα. Κατέρρευσε, μαζί με τα πυρηνικά εργοστάσια, ο μύθος ότι η ιαπωνική πυρηνική τεχνολογία είναι «απολύτως ασφαλής» (για να αποδειχτεί εκ των υστέρων ότι οι υπεύθυνοι της πυρηνικής βιομηχανίας είχαν αποκρύψει πολλά σοβαρά πυρηνικά ατυχήματα στην Ιαπωνία για να μην γκρεμιστεί αυτός ο …ισχυρισμός).

  

Επικίνδυνη, πάντα, η πυρηνική ενέργεια

Η πυρηνική ενέργεια, όμως, συνεχίζει να μας απειλεί. Ορισμένα ραδιενεργά στοιχεία έκαναν ήδη τη ζημιά τους (πχ επιπτώσεις στον θυρεοειδή από το ραδιενεργό ιώδιο) ή συνεχίζουν να κάνουν ζημιά λόγω μεγάλου χρόνου ημι-ζωής (όπως το ραδιενεργό καίσιο). Οι επιπτώσεις πάντως θα συνεχίζονται για τουλάχιστον 60 χρόνια μετά το ατύχημα.

Κινδυνεύουμε, όμως, σοβαρά και από πολλές άλλες πυρηνικές μονάδες. Ακόμα λειτουργούν εκατοντάδες, μερικές εξαιρετικά επικίνδυνες, παρά το γεγονός ότι έχουν κλείσει κάποιες. Πρόσφατα, αποκαλύφθηκε ότι ένα σοβαρό ατύχημα συνέβη το 2014 στο πυρηνικό εργοστάσιο στο Fessenheim της Γαλλίας αλλά οι αρχές το απέκρυψαν. Μέσα στο 2016 έχουν συμβεί 3 νέα σοβαρά προβλήματα σε πυρηνικές εγκαταστάσεις της Γαλλίας. Και στο Βέλγιο αποκαλύφθηκε ότι απέκρυψαν σοβαρά προβλήματα στα πυρηνικά εργοστάσια τους, τα οποία αναγκάστηκαν να κλείσουν για κάποιο διάστημα.

Πρόσφατα μάθαμε ότι οι φανατικοί του Ισλαμικού Κράτους σχεδίαζαν και σχεδιάζουν επίθεση σε πυρηνικά εργοστάσια (μάλιστα η δολοφονία ενός στελέχους της πυρηνικής βιομηχανίας στο Βέλγιο συνδέεται, φαίνεται, με αυτά τα σχέδια). «Ονειρεύονται» να μας κάνουν να ζήσουμε άλλον έναν πυρηνικό εφιάλτη.

 

Η δική μου εμπειρία από το Τσέρνομπιλ και τα αντιπυρηνικά κινήματα

Άκουσα πρόσφατα μια προσωπική συνέντευξη της Rebecca Harms, συμπροέδρου των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο – είναι φίλη αλλά κυρίως μια ιστορική φυσιογνωμία του αντιπυρηνικού κινήματος. Έχω συζητήσει μαζί της πολλές φορές πώς (η Rebecca) έγινε αντιπυρηνική διαδηλώτρια, προσπαθώντας να σταματήσει τα πυρηνικά σχέδια στην περιοχή της αντί να γίνει κηπουρός όπως σχεδίαζε, πώς ασχολήθηκε με την πολιτική και πότε μπήκε στο κοινοβούλιο. Την έζησα, όσο ήμουν στο ευρωκοινοβούλιο, να τρέχει σε αντιπυρηνικές διαδηλώσεις, να επισκέπτεται τη Φουκουσίμα και την Ιαπωνία, να οργανώνει εκδηλώσεις για την πυρηνική ενέργεια μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο. Χαίρομαι που είμαστε φίλοι, χαίρομαι που γνώρισα από μικρός κι άλλες σημαντικές προσωπικότητες του αντιπυρηνικού αλλά και του πράσινου κινήματος, μεταξύ άλλων την Πέτρα Κέλλυ, από τα ιδρυτικά στελέχη των Γερμανών Πράσινων. Χάρη στους αγώνες εκατομμυρίων ανθρώπων αλλά και χάρη σε σημαντικές προσωπικότητες η πυρηνική βιομηχανία κλονίζεται και πέφτει.

Βρέθηκα και εγώ σε μερικές από τις ευρωπαϊκές αντιπυρηνικές κινητοποιήσεις ήδη από τα φοιτητικά μου χρόνια. Πρώτα στην Ελλάδα (ενάντια στην προσπάθεια να κατασκευαστεί πυρηνικό εργοστάσια στην Κάρυστο), αλλά αργότερα και στην Γαλλία και στην Γερμανία, ενώ συμμετείχα σε καμπάνιες για να κλείσει το πυρηνικό εργοστάσιο στο Κοζλοντούι ή να μην γίνει πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακούγιου στην Τουρκία. Στα αντιπυρηνικά κινήματα συναντήθηκαν άνθρωποι από διαφορετικές χώρες και διαφορετικούς πολιτικούς-κοινωνικούς χώρους, αλλά μεγάλο μέρος από αυτούς στράφηκε προς τους πράσινους.

Οι πιο συγκλονιστικές – για εμένα – εικόνες ήταν από τα «παιδιά του Τσέρνομπιλ». Παιδιά-θύματα του Τσέρνομπιλ, – κυρίως από τη Λευκορωσία και την Ουκρανία. Η έκθεση τους στην ραδιενέργεια είχε ως αποτέλεσμα να καταστραφεί το ανοσοποιητικό τους σύστημα .

   

Έζησα από κοντά την τραγωδία χιλιάδων ανθρώπων που αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες στην ίδια τη χώρα τους, την Λευκορωσία, εγκαταλείποντας τις περιοχές με υψηλή ραδιενέργεια, για να εγκατασταθούν σε πολυκατοικίες-γκέτο στο Μινσκ. Βρέθηκα εκεί, στο Μινσκ, στην επέτειο των 10 χρόνων από το Τσέρνομπιλ και έζησα από κοντά τι σημαίνει τρομοκρατία από ένα καθεστώς, όπως αυτό της Λευκορωσίας, που απαγόρευε στους πολίτες του να αναφέρονται στα προβλήματα από το Τσέρνομπιλ ή να προσπαθούν να βοηθήσουν τα θύματα. 10 χρόνια μετά οδηγούνταν στη φυλακή όσοι τολμούσαν να ασκήσουν κριτική για την εγκατάλειψη των θυμάτων του Τσέρνομπιλ ή όσοι προσπαθούσαν να βοηθήσουν τα παιδιά-θύματα του Τσέρνομπιλ.

Θυμάμαι ακόμα τα κλάματα των νέων από τη Λευκορωσία όταν έπρεπε να αφήσουν τον «παράδεισο» και να επιστρέψουν στην κόλαση μετά από μια διεθνή συνάντηση που είχαμε οργανώσει στην Κρήτη το 1998 για τις επιπτώσεις της πυρηνικής ενέργειας στην υγεία.

 

Πώς έζησα την πυρηνική καταστροφή

26 Απριλίου 1986. Ήμουν τότε στην Σπάρτη. Ήταν λίγες μέρες πριν το Πάσχα, Όλοι ετοιμάζονταν για το αρνί και τις πασχαλινές γιορτές. Κάπου μεταξύ των τελευταίων ειδήσεων, την προσοχή μου τράβηξε μια ανταπόκριση: «ραδιενεργό νέφος εντοπίστηκε από τις σκανδιναβικές υπηρεσίες ατομικής ενέργειας» που κατηγορούσαν τις σοβιετικές αρχές για απόκρυψη πολύ σοβαρού πυρηνικού ατυχήματος. Ο δημοσιογράφος διαβεβαίωνε ότι οι σοβιετικές αρχές διέψευσαν κατηγορηματικά την πιθανότητα διαρροής ραδιενέργειας και μάλιστα απέδωσαν το θέμα σε «σκευωρία του καπιταλισμού».

Ανησύχησα αμέσως. Πήρα μερικά τηλέφωνα και ενημέρωσα φίλους, «Κάτι σοβαρό είχε συμβεί». Με κορόιδεψαν«Άσε μας ήσυχους,Πάσχα είναι». «Μα πρέπει να ενημερώσετε, να κινητοποιηθούν οι πολίτες. Θα έρθει και σε εμάς το ραδιενεργό νέφος, είναι θέμα ημερών». Τίποτα.

Πλήρης σιωπή και από τις αρχές. Τις επόμενες μέρες βρέχει, ραδιενεργά στοιχεία θα πέσουν μαζί με τη βροχή σε κάποιες περιοχές. Αμέριμνοι οι πολίτες θα φάνε την βροχή (μαζί με το αρνάκι) και θα τριγυρνάνε στην εξοχή. Σιωπή από τις αρχές. Αλλά και όταν άρχισαν να κινητοποιούνται ήταν για να διαβεβαιώσουν ότι δεν κινδυνεύαμε, ότι είχαν ληφθεί όλα τα μέτρα… Αποσπασματικές και εκ των υστέρων προειδοποιήσεις ανάκατες με παραπλανητικές πληροφορίες.

Ξαφνικά αρχίζουν οι έφοδοι στα σούπερ μάρκετ. Και η προσπάθεια των Κνιτών να πείσουν ότι όλα ήταν μια σκευωρία της καπιταλιστικής δύσης. Επιδεικτικά έτρωγαν μαρούλια και φράουλες, έπιναν γάλα για να αποδείξουν ότι δεν κινδυνεύουμε από κανένα ραδιενεργό νέφος, πολύ περισσότερο αν είναι από σοβιετικό πυρηνικό εργοστάσιο. Αδιαφορούσαν επιδεικτικά για τις προειδοποιήσεις ότι μπορεί να κινδύνευαν λόγω υψηλών τιμών ραδιενέργειας που εντοπίζονταν σε κάποια είδη. Μόλις άκουγαν για κάποιο τρόφιμο που μπορεί να είχε ραδιενεργή επιβάρυνση έσπευδαν να το καταναλώσουν. Καημένοι Κνίτες….

Οι μέρες, οι μήνες πέρασαν. Ελάχιστα έγιναν για να έχουμε μια πλήρη εικόνα για τις συνέπειες.

Το πυρηνικό λόμπυ ήθελε να ξεχαστεί το Τσέρνομπιλ, τα έριξε όλα στη Σοβιετική Ένωση. Τα δυτικά πυρηνικά ήταν…ασφαλή,ισχυρίζονταν. Και το μεγαλύτερο καμάρι ήταν τα ιαπωνικά και τα γαλλικά. Όταν πια ξεθάρρεψαν, άρχισαν να πλασάρουν την πυρηνική ενέργεια ως τη λύση για την …κλιματική αλλαγή. Και μετά, ήρθε ο σεισμός και το τσουνάμι στην Φουκουσίμα και τα κατέστρεψε όλα.

Πριν λίγα χρόνια είχε ανακοινωθεί ότι η Γαλλία θα διεκδικούσε κάπου 10 δις από τη Γερμανία ως αποζημίωση για διαφυγόντα…κέρδη επειδή η χώρα αυτή έχει αποφασίσει οριστικά να κλείσει ΟΛΑ τα πυρηνικά της εργοστάσια μέχρι το 2022.

Ως ευρωβουλευτής κατέθεσα μερικές ερωτήσεις για πυρηνικά θέματα αλλά η Κομισιόν απέφευγε να απαντήσει, Πρόσφατα παρουσίασε μια εξωπραγματική έκθεση για το μέλλον της πυρηνικής βιομηχανίας στην ΕΕ. Λες και δεν έχει συμβεί τίποτα! Μάλιστα δέχτηκε ως συμβατή με την πολιτική της περί αποφυγής κρατικών ενισχύσεων στην ενέργεια την χρηματοδότηση της Βρετανικής κυβέρνησης προς την Γαλλία για να κατασκευάσει η πυρηνική της βιομηχανία μια νέα μονάδα στην Βρετανία.

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ λέμε όχι στα πυρηνικά, δεν υπάρχει περίπτωση να είναι ασφαλή. Έχει αποδειχθεί με μεγάλο κόστος στην υγεία και στις ζωές μας. Όχι ευχαριστώ, λοιπόνΔεν ξεχνάμε. Το σύνθημα «πυρηνική ενέργεια, όχι ευχαριστώ» παραμένει πάντα επίκαιρο. Και ανανεώνεται: “Nuclear energyNo thanks, we have renewable energy».

 

 

  

  Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Athens Voice εδώ

 

Η αποχώρηση άλλων 80 μελών από τους Οικολόγους Πράσινους κλείνει οριστικά έναν κύκλο που ξεκίνησε το 2007. Τα περισσότερα μέλη και στελέχη που διαμόρφωσαν μεταξύ 2007 με 2013 ένα πολιτικό κίνημα που είχε την δυνατότητα να αλλάξει την πορεία της χώρας σήμερα δεν είναι πλέον μέλη των Οικολόγων Πράσινων. Άλλοι φύγαμε πιο νωρίς, άλλοι έφυγαν πιο αργά, και με κάποιες/ους που παραμένουν ακόμα στους ΟΠ μπορεί να συνεχίσουμε να είμαστε φίλοι και στο μέλλον. Είναι, όμως, ξεκάθαρο πλέον ότι η υπόθεση της πολιτικής οικολογίας δεν εκπροσωπείται από το σημερινό “ενσωματωμένο στον κυβερνητικό Σύριζα” σχήμα των Οικολόγων Πράσινων που διαθέτει μια σφραγίδα (από το μακρινό παρελθόν) αλλά όχι περιεχόμενο.

Μετά από έναν ολόκληρο κύκλο ψευδαισθήσεων ή και λαθών, είναι σαφές σε ένα διευρυμένο ποσοστό της κοινωνίας αλλά και στον ευρύτερο χώρο της οικολογίας ότι η Πράσινη πολιτική είτε θα αυτοπροσδιορίζεται και θα είναι αυτόνομη, ώστε να μπορεί να διαθέτει την προωθητική δύναμη μιας μεταρρυθμιστικής και ανατρεπτικής πολιτικής ή δεν θα υπάρχει ως πολιτικό εγχείρημα (αλλά μόνο ψευδεπίγραφη, ως εργαλείο προσωπικών “τακτοποιήσεων” και ως ετικέτα μιας χρήσης από άλλους).

Οι διαδοχικές αποχωρήσεις από τους Οικολόγους Πράσινους έχουν γκρεμίσει δύο ψευδαισθήσεις: ότι η ενσωμάτωση στο κυβερνητικό σχήμα θα μπορούσε να προωθήσει μια πράσινη πολιτική θεματολογία ή ότι η διανομή “καρεκλών” αρκεί από μόνη της για να κρατάει την εσωτερική συνοχή σε ένα κόμμα. Μπορεί σε προσωπικό επίπεδο μερικά άτομα να “τακτοποιήθηκαν” αλλά δεν είναι όλοι/ες πρόθυμοι/ες να ανταλλάξουν ιδέες και πολιτικές με καρέκλες. Βέβαια ένα ελεγχόμενο σχήμα των 100 – 200 μελών μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με υπαρκτές κοινωνικές αναφορές και δυνάμεις.

Μετά κι από τις τελευταίες αποχωρήσεις, δημιουργούνται προϋποθέσεις και γόνιμο κλίμα για να συναντηθούμε – υπερβαίνοντας διαχωρισμούς άλλων εποχών – υγιείς δυνάμεις του πράσινου χώρου που έχουμε αποχωρήσει σε διαφορετικές εποχές από τους ΟΠ όχι απλώς μεταξύ μας αλλά, κυρίως, με νέες δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις και διάχυτες πολιτικές αναζητήσεις που συμφωνούν ότι χρειάζεται να υπάρξει ένας πράσινος, κοινωνικός και πολιτικός φορέας που θα συμβάλλει στις βαθιές, ριζικές αλλαγές που χρειάζεται η Ελληνική κοινωνία. Αλλαγές που αφορούν όχι μόνο το περιβάλλον, την διατροφή, τα δικαίωματα των ζώων ή την κλιματική αλλαγή αλλά ευρύτερα την οικονομία, το κοινωνικό μοντέλο, την παραγωγή και κατανάλωση, την ποιότητα ζωής, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική ένταξη, την εκπαίδευση, τις σχέσεις των φύλων, τη σχέση κοινωνίας και φύσης, τις πόλεις αλλά και την ύπαιθρο, το ίδιο το χρηματο-πιστωτικό μοντέλο, το πώς μετακινούμαστε, το τι τρώμε, τις σχέσεις μεταξύ των γενεών, το πώς αντιμετωπίζεται η φτώχεια και η ενεργειακή φτώχεια, το πώς εντάσσονται στην κοινωνία οι πρόσφυγες και οι μετανάστες αλλά και μακροχρόνια άνεργοι ή οι πρώην χρήστες στην κοινωνία, κα

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είμαστε μια από τις δυνάμεις που θα συμμετάσχουν σε αυτή την δημιουργική συνάντηση. Έχουμε δημόσια απευθύνει ανοικτή πρόσκληση με στόχο να συγκροτήσουμε από κοινού, ευρύτερες δυνάμεις κι ενεργοί πολίτες, ένα νέο, πολιτικό σχήμα που θα στοχεύει στο να επανακτήσει ξανά ρίζες μέσα στην κοινωνία. Η πράσινη πολιτική δεν είναι υπόθεση ενός απονευρωμένου και κλειστού κλαμπ κάποιου παλαιολιθικού κομματικού σχηματισμού, αλλά μιας ζωντανής και δημιουργικής συνάντησης με κοινωνικές δυνάμεις σε ένα συνεχή διάλογο κι αλληλεπίδραση. Ζούμε σε μια εποχή που οι πράσινες πολιτικές αναδεικνύονται ως η μόνη εναλλακτική αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την βαθιά και πολύπλευρη κρίση που πλήττει όχι μόνο τη χώρα μας αλλά και τον πλανήτη (κλιματική αλλαγή, πόλεμοι για τον έλεγχο των πρώτων υλών και του πετρελαίου, διεύρυνση κοινωνικών ανισοτήτων, δημοκρατία που αντί να διευρύνεται απειλείται, τμήματα της κοινωνίας που μένουν πίσω και στρέφονται από ανασφάλεια σε λαϊκιστές κι ακροδεξιούς, ανάπτυξη μιας οικονομίας φούσκας, προσφυγικό-μεταναστευτικό κα). Οι πράσινες επιλογές έχουν γίνει πλέον κτήμα πολύ ευρύτερων κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων σε σχέση με το παρελθόν, δεν αντιμετωπίζονται ως γραφικές ή εξωπραγματικές. Αλλά πρέπει να επανέλθουν πιο ώριμα στο κέντρο της πολιτικής. Όσο ήταν ζωντανός ο πολιτικός χώρος κατάφερνε να προκαλεί έστω κι οριακές βελτιώσεις και αλλαγές προς πιο πράσινη κατεύθυνση. Η απουσία του έστρεψε την πολιτική προς εντελώς αντίθετη κατεύθυνση σε μια σειρά από ζητήματα που θα έπρεπε η χώρα μας να έχει δρομολογήσει εδώ και χρόνια. Η απουσία μιας πράσινης πολιτικής με επιρροή κοστίζει κυρίως στην κοινωνία και το περιβάλλον, όχι τόσο στους οικολόγους.

Οι βάσεις για μια νέα συνάντηση δημιουργικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων είναι, από την πλευρά των Πράσινων Αλληλεγγύη, σαφείς. Δεν έχουμε απαιτήσεις ιδιοκτησίας, είμαστε ανοικτοί, δεν διεκδικούμε κάτι σε επίπεδο σφραγίδας ή προσωπικών φιλοδοξιών, δεν διεκδικούμε το αλάθητο. Καταθέτουμε τις πολιτικές προτάσεις που έχουμε επεξεργαστεί (www.prasinoi.gr) και το γεγονός ότι αποδείξαμε ότι ΔΕΝ είναι όλοι ίδιοι, ότι μπορεί να υπάρχει ένα άλλο ήθος και μοντέλο πολιτικής. Τα χρόνια ύπαρξης μας δεν κατεχόμασταν από την αγωνία να πιάσουμε μια καρέκλα, δώσαμε έμφαση στην κοινωνική παρέμβαση και στην προβολή ενός μοντέλου πολιτικής που προτείνει εναλλακτικές, δεν μένει μόνο στην κριτική.

Συζητάμε ήδη με πολλούς/ες φίλους/ες για ένα δημιουργικό ξεκίνημα, με δεσμεύσεις όσων συμμετάσχουν στην διαμόρφωση ενός νέου πράσινου σχήματος:

– προτεραιότητα στην υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος, απέναντι σε ιδιοτελή συμφέροντα και προσωπικό “βόλεμα”,

– προετοιμασία για αυτόνομη παρουσία σε εθνικές κι ευρωπαϊκές εκλογές με ένα συνεκτικό πρόγραμμα δίκαιων, ισορροπημένων μεταρρυθμίσεων και ανατροπών, που θα συνδιαμορφωθεί μαζί με ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις και όχι απλώς σε ένα γραφείο

– πολιτικό σχέδιο που θα έχει ρεαλισμό αλλά κι όραμα, με συγκεκριμένες προτάσεις και δεσμεύεις για μια κοινωνία συνοχής και μείωσης των ανισοτήτων, της φτώχειας και του αποκλεισμού, για μια οικονομία που είναι κοινωνικά και περιβαλλοντικά υπεύθυνη, κυκλική/πράσινη, ζωντανή κι ανοικτή στην καινοτομία και στους νέους ανθρώπους, για μια δημοκρατία που βαθαίνει και αναπτύσσεται συνεχώς, για μια πολιτική που δίνει λύσεις και προσφέρει την δυνατότητα σε όλους/ες ισότιμα αλλά όχι ισοπεδωτικά να συμμετέχουν στις εξελίξεις που τους/τις αφορούν,

– διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου πολιτικής, δημοκρατικής, συμμετοχικής οργάνωσης που ισορροπεί μεταξύ πολιτικών-θεσμικών και κοινωνικών παρεμβάσεων, που ευνοεί την ευρύτερη δυνατή συμμετοχή των πολιτών με καινοτόμο τρόπο στην διαμόρφωση και προώθηση των προγραμματικών επιλογών, που λειτουργεί περισσότερο ως ένα δίκτυο ενεργών πολιτών, με αλληλοσεβασμό και σύνθεση απόψεων, αντί για κλειστά, αδιαπέραστα συστήματα, σκληρούς μηχανισμούς και προσωποπαγείς ομαδοποιήσεις.

Ένα κεφάλαιο (Οικολόγοι Πράσινοι) έκλεισε πλέον. Ένα νέο κεφάλαιο (η ευρύτερη αλλά πιο πολιτική και ηθική συγκρότηση των Πράσινων στην Ελλάδα με σύγκλιση ρευμάτων και σχημάτων) ξεκινάει. Είμαστε στην αρχή του νέου δημιουργικού κύκλου. Μετά το τέλος των ψευδαισθήσεων, θα έρθει η εποχή των πραγματικών (πράσινων, κοινωνικών) λύσεων κι επιλογών. Θα τα καταφέρουμε αν η υπόθεση της πράσινης λύσης στην κρίση γίνει υπόθεση πολύ περισσότερων από όσους πίστεψαν μέχρι τώρα ότι έχουν οικολογικές ιδέες. To είχαμε πει ήδη από το 2008 “Πράσινη Λύση στην Κρίση”. Πολλοί μας εμπιστεύτηκαν στις εκλογές του 2009 και έστειλαν πράσινο εκπρόσωπο από την Ελλάδα στο Ευρωκοινοβούλιο. Δεν διαψεύσαμε τις ελπίδες εκεί, φέραμε πιο κοντά τους πράσινους στα προβλήματα της χώρας αλλά και πολλές επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες πιο κοντά σε ένα πιο πράσινο μοντέλο. Αποδείξαμε ότι μπορεί να υπάρξει μια άλλη πολιτική με θετικό αποτέλεσμα. Στην θητεία μου μέσα από έναν συνεχή και συστηματικό διάλογο με κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες διαπιστώσαμε όλοι όσοι συμμετείχαμε σε αυτόν ότι η πράσινη πολιτική δεν αφορά λίγους αλλά τους πολλούς, δεν είναι μια σειρά σκόρπιων ιδεών αλλά μια συγκροτημένη πρόταση για το πώς θα κάνουμε τη ζωή όλων καλύτερη, δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα αλλά ένα σχέδιο που εξελίσσεται καθημερινά με αλληλεπίδραση πολιτικής και κοινωνίας. Αλλά και διαψεύστηκε η αντίληψη ότι όλοι ίδιοι είναι, “μόλις πιάσουν μια καρέκλα ξεχνάνε τις ιδέες και τις αξίες τους”. Μια διαφορετική πολιτική, ένα διαφορετικό ήθος στην πολιτική είναι υπαρκτά.

Η ζωή, η κοινωνία και η πολιτική δεν προχωράνε με ευθύγραμμο τρόπο αλλά μέσα από αντιφάσεις και πισωγυρίσματα. Τώρα είναι όμως η στιγμή λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τις νίκες και τις ήττες, τα θετικά και τα αρνητικά να ξαναπιάσουμε από κοινού το νήμα της πράσινης προοπτικής και πολιτικής στη χώρα. Απευθύνοντας πρόσκληση σε όλους/ες που είναι εκεί έξω (ότι κι αν σημαίνει αυτό). Είμαστε πολλοί και πολλές. Να βαδίσουμε, λοιπόν, σε καινούργια μονοπάτια.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

των Μιχάλη Τρεμόπουλου, Νίκου Χρυσόγελου

πρώην ευρωβουλευτών (ομάδα των Πράσινων)

(το άρθρο δημοσιεύθηκε και εδώ )

Σε ένα επικίνδυνο και ρευστό διεθνές πλαίσιο, όπου οι ένοπλες επεμβάσεις τείνουν να αντικαταστήσουν τον διάλογο και την ειρηνική επίλυση των συγκρούσεων, αυτό που ξεχωρίζει είναι η απομάκρυνση από τις αρχές της ανοιχτής κοινωνίας και η ενίσχυση του μοντέλου της αυταρχικής δεσποτείας, με ηγέτες μουσολινικής κοπής (Πούτιν, Τραμπ, Ερντογάν κ.α.) και άλλους που έλκονται από το αντιδημοκρατικό μοντέλο της Κίνας ή ανοίγουν τον δρόμο για την άνοδο εθνικιστικών και λαϊκιστικών κινημάτων.

Στο εγχώριο κεντρικό πολιτικό επίπεδο έχουν καταρρεύσει οι ψευδαισθήσεις ότι για να βγει η χώρα από την κρίση αρκούσαν κάποιες οριζόντιες δημοσιονομικές πολιτικές ή απλώς μια σύγκρουση με τη Μέρκελ. Τελικά, όλοι όσοι συμμετείχαν στη διακυβέρνηση της χώρας την περίοδο της δεκαετούς κρίσης, κατέληξαν να υλοποιούν, με ευθύνη και των δανειστών και του ελληνικού πολιτικού συστήματος, μια πολιτική που βασίζεται σε κάποιες επιφανειακές μεταρρυθμίσεις και κυρίως στη λογική της εσωτερικής υποτίμησης, της απορρύθμισης της εργασίας, της ιδιωτικοποίησης βασικών υποδομών ή/και βαριάς φορολογικής επιβάρυνσης για να συνεχίσει η χρηματοδότηση μιας αναποτελεσματικής κοινωνικής αλλά κυρίως πελατειακής πολιτικής.

Παρά τις έντονες κομματικές αντιπαραθέσεις, οι κύριοι παίκτες (κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση,  κεντροαριστερά) εκπροσωπούν περίπου την ίδια πολιτική ενώ το ΚΚΕ έχει μείνει σε ένα μοντέλο που αποδείχθηκε εξίσου καταστροφικό και κατέρρευσε από τα αδιέξοδά του. Φυσικά, η εγκληματική Χρυσή Αυγή και ο γραφικός Λεβέντης δεν μπορούν ούτε κατ’ ελάχιστον να συνεισφέρουν στην αντιμετώπιση των σημερινών αδιεξόδων της χώρας.

Σήμερα παρά ποτέ χρειάζεται μια εντελώς διαφορετική πολιτική, που θα έβγαζε τη χώρα από την πολλαπλή κρίση και θα την άλλαζε αλλά προς όφελος της κοινωνίας, ένα συνολικά διαφορετικό πολιτικό σύστημα, μια νέα στρατηγική για την κοινωνική και οικολογική βιωσιμότητα της χώρας. Λαμβάνοντας υπόψη τόσο τα πλανητικά προβλήματα όσο και τα διαρθρωτικά χαρακτηριστικά της χώρας που οδήγησαν στην κρίση, είναι φανερό ότι χρειάζονται βαθιές ανατροπές και δομικές μεταρρυθμίσεις (όχι απλώς απορρυθμίσεις), που θα άλλαζαν:

– το φθαρμένο πολιτικό σύστημα και τη θεσμική συγκρότηση της χώρας, που αναπαράγει τη διαφθορά, το κομματικό κράτος, τη γραφειοκρατία και τον σκοταδισμό, προωθώντας (στο πλαίσιο ουσιαστικών αλλαγών και σε ευρωπαϊκό επίπεδο) την εμβάθυνση της δημοκρατίας και της αυτοδιοίκησης, τον διαχωρισμό κράτους–εκκλησίας, τη βιωματική Παιδεία ελεύθερα σκεπτόμενων πολιτών, την ενίσχυση της αμεσοδημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών στη διαμόρφωση και λήψη αποφάσεων, την αναδιάταξη του μονοπωλίου της εξουσίας από τα κόμματα προς την κοινωνία και νέους συμμετοχικούς θεσμούς, ώστε να μην είναι η πολιτική αποκλειστική υπόθεση των κομμάτων και της εκάστοτε κυβερνώσας μειοψηφίας, τον σεβασμό των ανθρώπινων, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων ως αναπόσπαστο στοιχείο μιας νέας κουλτούρας και καθημερινότητας,

– το οικονομικό – παραγωγικό – καταναλωτικό μοντέλο της χώρας ώστε να μεταβούμε το γρηγορότερο προς ένα οικονομικό σύστημα μη εκμεταλλευτικό και καταναλωτικό, που θα θέτει σε προτεραιότητα τον πολίτη, το περιβάλλον, την υπεράσπιση των συλλογικών αγαθών (με τη μη ιδιωτικοποίηση πχ του νερού) και τις συνεργατικές μορφές της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, μια οικονομίας που να είναι κοινωνικά δίκαιη, πράσινη-κυκλική, ζωντανή, που να προωθεί τη δίκαιη αναδιανομή και τα δίκαια των εργαζομένων, με έμφαση στην ποιοτική πρωτογενή παραγωγή, στην υγιεινή διατροφή, την απομάκρυνση από τη βιομηχανοποίηση της τροφής και της κτηνοτροφίας, τη χημική και μεταλλαγμένη παραγωγή, το αγρο-διατροφικό μοντέλο που απομακρύνεται από την τοπική προσαρμοστικότητα και υποδουλώνεται σε επιχειρηματικά μονοπώλια με μεγάλες δόσεις αυταρχικής επιβολής, το καταστροφικό μοντέλο του μαζικού τουρισμού,

– τις κυρίαρχες κοινωνικές πολιτικές και τις κοινωνικές υποδομές που είναι όλο και πιο αδύναμες και αναποτελεσματικές, αδιέξοδες, γραφειοκρατικές, σχεδόν αποκλειστικά επιδοματικές, που συντηρούν τα κοινωνικά προβλήματα κι αδιέξοδα, προς ένα καινοτόμο, στοχευμένο στην επίλυση των προβλημάτων μοντέλο, αποτελεσματικό σε σχέση με τους πολίτες που βρίσκονται σε ανάγκη και κοινωνικό αποκλεισμό, στην προώθηση “της υγείας για όλους”, τα δικαιώματα των παιδιών, την υγιή γήρανση, την ανεξάρτητη και αξιοπρεπή διαβίωση για όλους (συμπεριλαμβανομένων των ΑμεΑ), την κοινωνική συνοχή, την κοινωνική κατοικία, που να αντιμετωπίζει με πρόληψη την κρίση στην Υγεία (για αντιμετώπιση της αύξησης καρκινοπαθειών, καρδιοπαθειών, αυτοάνοσων κ.α.), με διαφάνεια και αλληλεγγύη αλλά και με χαμηλού κόστους λύσεις, όπως η προώθηση των γενόσημων,

– το ενεργειακό και μεταφορικό μοντέλο, ώστε να μεταβούμε σε ένα μοντέλο ενεργειακής δημοκρατίας, που θα βασίζεται στην ενεργειακή αποτελεσματικότητα και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την αποσύνδεση από τα ορυκτά καύσιμα και την αυξανόμενη κατανάλωση ενέργειας και φυσικών πόρων, και θα συμβάλλει στη μετατροπή των μεταφορικών συστημάτων προς συνδυασμένα συστήματα βασισμένα σε οικολογικές επιλογές (σιδηρόδρομος, τραμ, ποδήλατα κ.α.),

– τις περιβαλλοντικές πολιτικές που θα έβαζαν τέλος στη λιγνιτική εποχή και θα προστάτευαν τα οικοσυστήματα, τα δάση, τα νερά και τις άλλες μορφές ζωής και θα συγκρούονταν με τα συμφέροντα και τα κάθε είδους λόμπι (όπως των κυνηγών), τα οποία επιβουλεύονται τους εναπομείναντες ελεύθερους χώρους (όπως στο «Ελληνικό» ή τα πρώην στρατόπεδα) ή υποσκάπτουν την ελληνική φύση και θα συνεργάζονταν με τις περιβαλλοντικές και φιλοζωικές οργανώσεις.

Σήμερα, λοιπόν, χρειάζεται περισσότερο παρά ποτέ ένα κίνημα των κινημάτων και ένας πράσινος πολιτικός φορέας, που θα είναι σε θέση να προωθήσουν αυτές τις βαθιές αλλά δίκαιες και προς όφελος της κοινωνίας ανατροπές, σε διάλογο και συνεργασία με την κοινωνία των πολιτών.

Σε αυτή τη συγκυρία, η σταδιακή αποσύνθεση και μετατροπή των Οικολόγων Πράσινων σε έναν υπάκουο εταίρο μιας αποτυχημένης κυβερνητικής πολιτικής, που είναι πασιφανές ότι δεν προωθεί τις αναγκαίες στρατηγικές αλλαγές, αποτελεί μέρος του προβλήματος. Τα περισσότερα μέλη και στελέχη, που διαμόρφωσαν μεταξύ 2007 με 2013 ένα πολιτικό κίνημα που είχε τη δυνατότητα να συμβάλλει στην αλλαγή της πορείας της χώρας, σήμερα δεν είναι πλέον μέλη των Οικολόγων Πράσινων. Άλλοι φύγαμε πιο νωρίς, άλλοι έφυγαν πιο αργά, και με κάποιες/ους που παραμένουν ακόμα στους ΟΠ μπορεί να συνεχίσουμε να είμαστε φίλοι και στο μέλλον. Είναι όμως ξεκάθαρο πλέον στην κοινωνία ότι η υπόθεση της πολιτικής οικολογίας δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί από το σημερινό, ενσωματωμένο στον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ, σχήμα των Οικολόγων Πράσινων, που διαθέτει μια σφραγίδα (από το μακρινό παρελθόν) αλλά όχι περιεχόμενο και κοινωνικό έρεισμα.

Μετά από έναν ολόκληρο κύκλο ψευδαισθήσεων ή λαθών (για τα οποία αναλαμβάνουμε την ευθύνη στον βαθμό που μας αναλογεί), είναι σαφές σε ένα διευρυμένο ποσοστό της κοινωνίας -και όχι μόνο στον χώρο της οικολογίας- ότι η Πράσινη πολιτική είτε θα αυτοπροσδιορίζεται και θα είναι αυτόνομη, ώστε να μπορεί να διαθέτει την προωθητική δύναμη μιας μεταρρυθμιστικής και ανατρεπτικής πολιτικής ή δεν θα υπάρχει ως πολιτικό εγχείρημα (αλλά μόνο ως ψευδεπίγραφη, εργαλείο προσωπικών “τακτοποιήσεων”).

Σήμερα δημιουργούνται προϋποθέσεις και γόνιμο κλίμα για να συναντηθούμε, πιο πλούσιοι σε εμπειρία και υπερβαίνοντας διαχωρισμούς άλλων εποχών, υγιείς δυνάμεις του οικολογικού, εναλλακτικού και πράσινου χώρου και της αυτόνομης κοινωνικής δράσης, με νέες δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις, που κατανοούν ότι χρειάζεται να υπάρξει ένας νέος πράσινος, κοινωνικός και πολιτικός φορέας, που θα συμβάλλει στις βαθιές, ριζικές αλλαγές, τις οποίες χρειάζεται η ελληνική κοινωνία. Οι καιροί είναι δύσκολοι, η απογοήτευση και ο κυνισμός εξακολουθούν να κρατούν σε μεγάλο βαθμό καθηλωμένους τους ανθρώπους, αλλά η πρόκληση είναι μεγάλη.

Μπορούμε να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία αλλαγής. Χρειάζεται όμως άμεσα να ξεκινήσουμε τη διαδικασία συγκρότησης από κοινού με ευρύτερες δυνάμεις ενός νέου, πολιτικού σχήματος, που δεν θα στοχεύει μόνο στην αυτόνομη συμμετοχή στις εθνικές κι ευρωπαϊκές εκλογές αλλά και θα επανακτήσει ρίζες, που θα τις βαθύνει μέσα στην κοινωνία.

Οι πράσινες επιλογές έχουν γίνει κτήμα πολύ ευρύτερων κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων, δεν είναι υπόθεση ενός απονευρωμένου και κλειστού κλαμπ κάποιου κομματικού σχηματισμού. Ζούμε σε μια εποχή που οι πράσινες πολιτικές αναδεικνύονται ως η μόνη εναλλακτική λύση ουσίας, γιατί δεν εμπνέονται από την κερδοσκοπία, τον ανταγωνισμό και την ιδιοτέλεια αλλά από την αλληλεγγύη, τη συνεργασία και την εθελοντική αλλαγή του τρόπου ζωής προς μια ήπια, δίκαιη και λιτή αφθονία, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τη βαθιά και πολύπλευρη κρίση που πλήττει όχι μόνο τη χώρα μας αλλά και τον πλανήτη (κλιματική αλλαγή, πόλεμοι για τον έλεγχο των πρώτων υλών και του πετρελαίου, διεύρυνση κοινωνικών ανισοτήτων, δημοκρατία που αντί να διευρύνεται απειλείται, τμήματα της κοινωνίας που μένουν πίσω και στρέφονται από ανασφάλεια σε λαϊκιστές κι ακροδεξιούς, ανάπτυξη μιας οικονομίας φούσκας, αύξηση των προσφύγων του πολέμου και των μεταναστών κα).

Απέναντι στη διαπίστωση ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, θα πρέπει να αντιτάξουμε ότι δεν μπορεί να αλλάξει ούτε η πολιτική ούτε η κοινωνία, αν δεν αλλάξουμε κι εμείς, αν δεν προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε όλα.

Η πολιτική δεν μπορεί να αφεθεί στους επαγγελματίες αλλά να την αναγκάσουμε να στραφεί στην υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος, απέναντι σε ιδιοτελή συμφέροντα και το προσωπικό “βόλεμα”, να είναι ρεαλιστική αλλά κι ανατρεπτική, με προτάσεις αλλά και όραμα, συμμετοχική και σε ανοικτό διάλογο με τις κοινωνικές και επιστημονικές εξελίξεις, να αφορά τους πολίτες και όχι ισχυρά λόμπυ, να λειτουργεί περισσότερο ως ένα δίκτυο ενεργών πολιτών, με αλληλοσεβασμό και σύνθεση απόψεων, αντί για κλειστό, αδιαπέραστο σύστημα, σκληρό μηχανισμό και προσωποπαγή ομαδοποίηση.

Είμαστε στην αρχή ενός νέου δημιουργικού κύκλου. Μετά το τέλος των ψευδαισθήσεων, χρειάζεται να συνδιαμορφώσουμε την εποχή των πραγματικών (πράσινων, κοινωνικών) λύσεων κι επιλογών.

Των Νίκου Χρυσόγελου κι Όλγας Θεοδωρικάκου,

Συμπροέδρων των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Αλέξανδρου Καταγή, Αλέξανδρου Λασκαράτου, Ελεάνας Ζιάκου,

μελών του προεδρείου των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

(το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Ηπειρωτικός Αγώνας" στις 24/4/2018)

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είμαστε σαφώς αντίθετοι με την προωθούμενη εξόρυξη πετρελαίου στην Ήπειρο, για 3 λόγους που έχουν να κάνουν με:

- με τους τεράστιους κινδύνους για την περιοχή, περιβαλλοντικούς (ρύπανση του εδάφους, των υπόγειων κι επιφανειακών νερών και της ατμόσφαιρας) και οικονομικούς (ανατροπή των ευκαιριών για καινοτόμες πράσινες οικονομικές δραστηριότητες, ανταγωνισμός και εξαφάνιση υπαρκτών θέσεων εργασίας), που επιφυλάσσει μια τέτοια επιλογή, μετατρέποντας την Ήπειρο σε μια νέα «Ελευσίνα» όπως αυτή υποβαθμίστηκε στα χρόνια 1970-2000. Αν και κάποιοι ονειρεύονται ότι η περιοχή θα μετατραπεί σε «Σαουδική Αραβία», το πιο πιθανόν είναι να της απομείνουν μείνουν μόνο το ερείπια του «τέλους της εποχής του πετρελαίου»,

- την αλλαγή ακόμα και στο τοπίο και στο χώρο (εξέδρες εξόρυξης, δεξαμενές αποθήκευσης, δρόμοι, αγωγοί εκατοντάδων χιλιομέτρων) που θα προκαλέσει η σύνδεση της Ηπείρου με το πετρέλαιο, υποβαθμίζοντας τον φυσικό και πολιτισμικό πλούτο της. Είναι χαρακτηριστικό ότι η άδεια ερευνών αφορά σχεδόν τη μισή  Ήπειρο (από συνολική έκταση 9203 km2),

- την ευκολία με την οποία η ελληνική κυβέρνηση ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για να μπούμε ως χώρα πιο βαθιά στην βρώμικη ενέργεια (ακόμα και αν λέγεται «μαύρος χρυσός»), σε μια εποχή που θα έπρεπε να στρέψουμε όλες τις προσπάθειες και τις δυνάμεις μας στην πράσινη ενέργεια, την εξοικονόμηση ενέργειας, την οικονομία μετά το πετρέλαιο και το κάρβουνο, την προστασία του κλίματος και την προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή.

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θέλουμε ένα πιο βιώσιμο μέλλον για την Ήπειρο, και για αυτόν ακριβώς το λόγο είμαστε απολύτως ενάντιοι στην εξόρυξη πετρελαίου στην όμορφη αυτή περιοχή. Η Ήπειρος έχει ένα από τα πιο ωραία φυσικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα. Αν η κεντρική, η περιφερειακή και οι τοπικές εξουσίες αντιλαμβάνονταν ότι σήμερα οι περιοχές που διατηρούν τον φυσικό και πολιτισμικό τους πλούτο έχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα, θα είχαν προωθήσει μέσα από διάλογο ένα καινοτόμο σχέδιο οικολογικής και κοινωνικής ανάπτυξης για την περιοχή, που θα βασίζονταν στην διαχείριση και προστασία του πραγματικού πλούτου της περιοχής. Παραδείγματα, εξάλλου, έχουμε πολλά, από παρόμοιες περιοχές στην Ευρώπη κι όχι μόνο, που συνδυάζουν προστασία του περιβάλλοντος και βιώσιμες μορφές οικονομίας συμβατές με το ιδιαίτερο φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον.

Αντί για τον "Πράσινο θησαυρό", δηλαδή την διατήρηση και διαχείριση του φυσικού και πολιτιστικού πλούτου της Ηπείρου (με τις 27 περιοχές Natura 2000 αλλά και τις πολύ περισσότερες αξιοθαύμαστες περιοχές και «μνημεία» πολιτισμού ή περιβάλλοντος), επιβάλλεται με το προωθούμενο σχέδιο εξορύξεων ένα μοντέλο που μπορεί να μετατρέψει την περιοχή σε έρημο. Αντί για το δρόμο της οικολογικής και κοινωνικής βιωσιμότητας, οι πονηροί πολιτικάντηδες ανοίγουν στα κρυφά και με παραπλανητικό τρόπο τον δρόμο για εξορύξεις πετρελαίου, χωρίς να ενημερώνουν σοβαρά τις τοπικές κοινωνίες, με λήψη αποφάσεων από δημοτικά συμβούλια στα μουλωχτά, ενώ ψηφίζουν παραχωρήσεις που θα δεσμεύσουν περιοχές για πολλές δεκαετίες.

Για να βγούμε από την κρίση σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο πρέπει να στραφούμε προς τα συγκριτικά πλεονεκτήματα μας που είναι η διαχείριση και προστασία του φυσικού και πολιτισμικού πλούτους μας, η κοινωνική και πράσινη καινοτομία, ο συνδυασμός της σοφίας του παρελθόντος με την επιστημονική γνώση του σήμερα. Δεν είναι σοφό  να επιστρέψουμε σε ένα παρελθόν που κατέστρεψε περιοχές (Ελευσίνα, Ασπρόπυργος, Αλιβέρι κα), που για να αποκατασταθούν σήμερα απαιτούνται μεγάλη προσπάθεια που δεν καταβάλλεται και οικονομικοί πόροι που δεν είναι διαθέσιμοι έτσι κι αλλιώς.

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είμαστε πολιτική δύναμη που έχει ξεκάθαρες και συνεκτικές θέσεις για την ενέργεια, την κοινωνική συνοχή, την οικονομία και το περιβάλλον. Δεν λέμε άλλα εδώ κι άλλα εκεί, δεν λέμε άλλα τώρα και άλλα αύριο. Και κυρίως δεν είμαστε Μαυρογιαλούρηδες, να πηγαίνουμε στο Παρίσι και να μιλάμε για την προστασία του κλίματος, να πηγαίνουμε σε συνόδους των πετρελαϊκών επιχειρήσεων και να τις προσκαλούμε για επικερδείς επενδύσεις και μετά να στέλνουμε “μηνύματα” στους Ηπειρώτες ότι θα πλουτίσουν από το πετρέλαιο!!! H φαντασίωση στην εξουσία  ή πώς μια καταστροφική για την Ήπειρο πολιτική δεν έχει καν συνειδητοποιηθεί, ενώ τα σχέδια προχωράνε με γρήγορους ρυθμούς.

Δεν περιμένουμε από ένα αποτυχημένο πολιτικό σύστημα να κατανοεί σύνθετες πράσινες πολιτικές, που σε άλλες χώρες είναι πλέον mainstreaming. Όμως, αυτό που δεν ανεχόμαστε είναι όλες αυτές οι άστοχες πολιτικές να έχουν και την «βούλα» της συμμετοχής ενός υποτιθέμενου «οικολογικού» κόμματος στην κυβέρνηση. Δεν έχει λογική να συμμετέχει, υποτίθεται, "οικολογικό κόμμα" (Οικολόγοι Πράσινοι) στην κυβέρνηση και αυτή να έχει το χειρότερο σχέδιο για το ενεργειακό μέλλον της χώρας που δεσμεύει για δεκαετίας με τον λιγνίτη, τις εξορύξεις υδρογονανθράκων, την διατήρηση απαρχαιωμένων υποδομών και δικτύων για πολύ μετά το 2050. Βέβαια, αυτό γίνεται κατανοητό από το γεγονός, όπως έχουν εξηγήσει τα πάνω από 300 μέλη που έχουν αποχωρήσει (μεταξύ άλλων και ο Νίκος Χρυσόγελος) από το 2014 μέχρι σήμερα: στην πραγματικότητα έχει μετατραπεί σε ένα μηχανισμό «τακτοποίησης» μελών σε δημόσιες θέσεις, ΔΣ και κρατικές δομές, δεν είναι ένα πράσινο κόμμα που παράγει πολιτική κι επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις, επιλέγοντας να συμμετέχει και στην κυβέρνηση.

Ακόμα και όταν οι ΟΠ εκφράζουν με ένα δελτίο τύπου την "άποψη" τους ότι είναι εναντίον των εξορύξεων, υποτιμούν την νοημοσύνη μας. ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ και είναι συνυπεύθυνοι για τις αποφάσεις που λαμβάνονται - όχι μόνο από την Βουλή αλλά και από το ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ.  Αν διαφωνούν πραγματικά με μια τέτοια καθοριστική στρατηγική θέτουν ξεκάθαρα ότι αποτελεί “κόκκινη γραμμή” για την συμμετοχή τους στην κυβέρνηση ή παραιτούνται. Αυτή η κοροϊδία δεν μπορεί να συνεχίζεται. Και οι Ευρωπαίοι Πράσινοι δεν μπορούν να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, όπως αυτή που κάνουν οι ΟΠ στην Ήπειρο, μόνο και μόνο για να δείξουν προς την κοινωνία ότι έχουν ακόμα την σφραγίδα του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος. Οι ΟΠ «παίζουν» με την καινοφανή θέση ότι "εντάξει, μπορεί να έχουμε ακολουθήσει διαφορετικούς δρόμους αλλά θα βρεθούμε ξαφνικά όλοι μαζί στις ευρωεκλογές υπό την σκέπη των Οικολόγων Πράσινων", αν και μέχρι τότε αλλά και στις εθνικές εκλογές οι ΟΠ θα είναι ένα από τα αποκούμπια μιας αντίθετης προς τις πράσινες πολιτικές κυβέρνησης!

Αν ήταν έτσι θα ήμασταν ήδη σε κυβερνητικές και κρατικές θέσεις, δεν χρειάζεται να πάμε πλαγίως, μέσω σφραγίδων. Αν έχει μια σημασία σήμερα η πράσινη πολιτική, είναι να μπορεί να αυτό-προσδιορίζεται και να προωθεί, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, πράσινες μεταρρυθμίσεις και ανατροπές, ώστε να βλέπουν οι πολίτες ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, ότι υπάρχει πράσινη λύση για να βγούμε πραγματικά από την βαθιά πολιτική, κοινωνική-αξιακή, κλιματική, παραγωγική και ενεργειακή κρίση. Γι’ αυτό οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ (www.prasinoi.gr) είμαστε ανοικτοί και συμμετέχουμε στην υπό εξέλιξη πρωτοβουλία για ανασυγκρότηση ενός αυτόνομου κι αυτό-προσδιοριζόμενου πράσινου πολιτικού και κινηματικού χώρου, που θα συμμετάσχει αυτόνομα και στις εθνικές και στις ευρωπαϊκές εκλογές, αλλά που κυρίως θέτει σε προτεραιότητα το δημόσιο συμφέρον και την οικολογική-κοινωνική βιωσιμότητα, όχι το προσωπικό βόλεμα.

Χρειάζεται μια αυτόνομη, ισχυρή παρουσία του πράσινου χώρου στην πολιτική; Κάποιοι θα πουν δεν χρειάζεται, άλλα κόμματα μπορούν να καλύψουν τα θέματα περιβάλλοντος. Όμως, δεν πρόκειται μόνο για τα περιβαλλοντικά θέματα, αφού ένα πράσινο κόμμα δεν είναι μια περιβαλλοντική οργάνωση, ενώ και οι σημαντικές περιβαλλοντικές οργανώσεις εκφράζουν, πλέον, πιο ολοκληρωμένες και πιο πολιτικές (επί της ουσίας) απόψεις που συνδυάζουν τα θέματα προστασίας περιβάλλοντος με το παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο, την οικονομία και την απασχόληση.

Όμως, η απουσία ενός αυτόνομου και ισχυρού στη κοινωνία και στο κοινοβούλιο πράσινου κόμματος έχει συνέπειες στις πολιτικές επιλογές που γίνονται στην οικονομία, στο παραγωγικό κι ενεργειακό μοντέλο, στο κοινωνικό μοντέλο, στην απασχόληση, στην δημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας, στις αξίες της, στην καθημερινή ζωή. ΟΧΙ ΜΟΝΟ στις επιλογές για το περιβάλλον. Από το 2008 λέγαμε "ΠΡΑΣΙΝΗ ΛΥΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ. Παραμένει επίκαιρο, κι αποδεικνύεται πόσο σωστό ήταν, αν και δεν μπορέσαμε να πείσουμε την κοινωνία ότι αυτή ήταν η λύση απέναντι όχι μόνο στην κρίση αλλά και απέναντι στην ισοπεδωτική λιτότητα των προηγούμενων κυβερνήσεων και στο μείγμα πολιτικής (λιτότητα + εξοντωτική φορολογία) που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι τυχαίο που ως κοινωνία έχουμε μείνει πίσω ακόμα και σε έναν απλό εξορθολογισμό. Και οι πολιτικοί -  ως ειδική κάστα συμφερόντων, όχι ως η φωνή των πολιτών και εκπρόσωποι των συμφερόντων όλων των γενεών - αδυνατούν να επεξεργαστούν και να εκπροσωπήσουν σχέδια οικολογικής και κοινωνικής βιωσιμότητας για τη χώρα.

Όμως οι «άλλοι», είμαστε πολλοί και πολλές, ενεργοί/ες μέσα στην κοινωνία, όχι κατ΄ ανάγκη στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Φωτογραφία του χρήστη Welcommon.

Αν και το WELCOMMON ως κέντρο φιλοξενίας κι ένταξης των πιο ευάλωτων προσφύγων έχει τελειώσει με την μορφή που λειτούργησε για 1,5 χρόνο, δεχόμαστε ακόμα πολλές επισκέψεις φορέων που θέλουν να μελετήσουν και να συζητήσουν μαζί μας το καινοτόμο μοντέλο μας. Η πιο πρόσφατη επίσκεψη ήταν 40 φοιτητών από τη Γαλλία μαζί με καθηγητές τους στις 29/3.

Φωτογραφία του χρήστη Welcommon.

Οι φοιτητές προέρχονταν από τις πολιτικές επιστήμες και την αρχιτεκτονική κι ενδιαφερόντουσαν ιδιαίτερα για τα θέματα του αστικού χώρου. Παρακολουθούν δύο προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών, αυτό για τις "Στρατηγικές και Διακυβέρνηση μητροπόλεων" ("Strategies and Metropolitan Governance"), που συντονίζεται από τον καθηγητή Gilles PINSON του Po Bordeaux - Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών (Institute of Political Studies) καθώς και το μάστερ ("Ευφυία και Αρχιτεκτονική των Περιφερειών ("Intelligence and Architecture of the Territories") που συντονίζεται από τon καθηγητή Stéphane Hirschberger στη Σχολή Αρχιτεκτονικής και Τοπίου του Bordeaux (School of Architecture and LaΦωτογραφία του χρήστη Welcommon.ndscape).

 

Οι φοιτητές συμμετείχαν όλοι μαζί σε ένα ταξίδι μελέτης (study visit) στην Αθήνα το διάστημα 28-30 Μαρτίου. Στο πλαίσιο του ερευνητικού τους έργου ενδιαφέρθηκαν να "ανακαλύψουν" το WELCOMMOΝ, παρά το γεγονός ότι τους είχαμε ενημερώσει ότι δυστυχώς διακόπηκε η χρηματοδότηση του προγράμματος στέγασης και δεν είχαμε την δυνατότητα να συνεχίσουμε μόνοι μας - ο Άνεμος Ανανέωσης - την λειτουργία του.

Φωτογραφία του χρήστη Welcommon.

Με μεγάλη μας χαρά ξεναγήσαμε στις δραστηριότητές μας (έστω πλέον περιγραφικά και με οπτικοακουστικό υλικό) τους γάλλους φοιτητές και τις γαλλίδες φοιτήτριες, μαζί με τους καθηγητές τους. Είναι γεγονός ότι ήδη μας έχουν επισκεφθεί πολλά πανεπιστήμια, και συνεχίζουν να επικοινωνούν μαζί μας στο πλαίσιο ερευνητικών προγραμμάτων τους ή ολοκληρωμένων δράσεων τους

.

Τι #διαφορετικό κάναμε στο #WELCOMMON #withrefugees #refugees #

 

Les masters IAT #ensapBx + SGM @ScPoBx ont découvert #Athènes

 
Χοντραίνει το γεωπολιτικό παιχνίδι στην ευρύτερη γειτονιά μας και εμείς μάλλον αρμενίζουμε με πλήρη άγνοια κινδύνων. Και με ψευδαισθήσεις
- Ο Πούτιν θα πήγαινε να συναντήσει τον Ερντογάν και "περιμέναμε" να μιλήσει για τους 2 στρατιωτικούς!!! Εκείνος έκλεισε συμφωνίες για πώληση πυραύλων S-4000 και επιταχύνει την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου. Θα προσφέρει 22 δις για την κατασκευή του πυρηνικού και θα αναλάβει και την λειτουργία του.
- Γίνονταν ασκήσεις γαλλικών και αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή της Αν. Μεσογείου και θεώρησαν πολλοί ότι οι στόλοι είναι έτοιμοι να τα βάλουν με τον ...Ερντογάν αν τολμήσει να ενοχλήσει τις γεωτρήσεις. Μόνο που στην πραγματικότητα οι ασκήσεις αφορούν στην Συρία και την εκεί κλιμάκωση της αντιπαράθεσης. Μάλιστα πληροφορίες λένε ότι γαλλικά και αμερικάνικα σκάφη πλέουν κοντά-κοντά ενώ ρωσικά αεροσκάφη κάνουν διερευνητικές πτήσεις αλλά είναι πλέον οπλισμένα.
- Οι Ρώσοι κάνουν ασκήσεις σε μια ζώνη ανοικτά της Συρίας που άπτεται των περιοχών ερευνών για υδρογονάθρακες και φαίνεται ότι και η εξόρυξη αυξάνει την ένταση και την συγκέντρωση στρατιωτικών, ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων στην περιοχή αλλά δεν είναι η κύρια αιτία συγκέντρωσης αυτής της μεγάλης δύναμης
- Στις ελληνικές ειδήσεις αναφέρουν ότι ο Άσαντ ζήτησε να ...πάει αποστολή του Οργανισμού Απαγόρευσης Χημικών Όπλων στην Douma για να συγκεντρώσει στοιχεία για την επίθεση με χημικά, αν και φυσικά συνέβη ακριβώς το αντίθετο όπως επιβεβαιώνει η σχετική ανακοίνωση του Οργανισμού. Χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά ότι θα διαπιστωθεί αυτή τη φορά ο ένοχος της χρήσης των χημικών (έχουν χρησιμοποιηθεί για πολλοστή φορά στον πόλεμο της Συρίας). Και ενώ μαίνεται ο πόλεμος προπαγάνδας από τις δύο πλευρές για το ποιος έριξε τα χημικά...
Η φωτιά του βάρβαρου πολέμου στη Μ. Ανατολή φουντώνει και εμείς χαμένοι στις ψευδαισθήσεις μας και στην εσωστρέφεια, ούτε καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και σε τι κινδύνους εισερχόμαστε. H γειτονιά μας φλέγεται όλο και περισσότερο και η χώρα κάνει ενεργειακές επιλογές και δημιουργεί συμμαχίες ευκαιρίας χωρίς να έχει αναλύσει τους κινδύνους που μπορεί να φέρει μέσα στο σπίτι μας, με την άτσαλη εμπλοκή της σε διάφορα στρατόπεδα. Με την φαντασίωση μάλιστα ότι όλος αυτός ο στόλος μαζεύτηκε εδώ κοντά για να υπερασπιστεί τις ...εξορύξεις υδρογονανθράκων προς όφελος της Κύπρου!
 
Αν από κάπου μπορούμε να "πιαστούμε" σε αυτή την δύσκολη συγκυρία, αυτή είναι η ΕΕ που όμως κι αυτή δεν ξέρει πια που πατάει και που πηγαίνει (εξαιτίας κυρίως των παιχνιδιών που παίζουν οι διάφορες κυβερνήσεις των κρατών μελών και όχι η "Ευρώπη" ως "θεσμός").
Πύραυλοι εκτοξεύονται εκ νέου από την Ανατολική Μεσόγειο προς την Συρία, πολεμικά αεροσκάφη της Ρωσίας πετάνε εξοπλισμένα με αντιπυραυλικά συστήματα και πυραύλους, έχουν συγκεντρωθεί ήδη πολλά πολεμικά σκάφη στην περιοχή, ενώ και οι Ρώσοι ξεκινάνε τις δικές τους ασκήσεις, μετά τους Αμερικάνους και τους Γάλλους.
Χρειάζεται πολύ πιο σοβαρή ανάλυση και συζήτηση σε βάθος για τις επιπτώσεις από τις επιλογές που γίνονται (γεωτρήσεις υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή, κλιμάκωση φραστικού πολέμου με Ερντογάν αλλά κι ανταγωνισμού εξοπλισμών, σχεδιασμός αγωγών μεταφοράς υδρογονανθράκων και ηλεκτρικού ρεύματος από την Μ. Ανατολή προς την Κρήτη και την υπόλοιπη Ευρώπη κα).
Και ψύχραιμη αντιμετώπιση χωρίς φραστικούς λεονταρισμούς.
Δεν είναι video games…Δεν ρίχνουμε τουφεκιές στον αέρα νομίζοντας ότι είναι πυροτεχνήματα.
http://prasinoi.gr/mewar18/
Φωτογραφία του Nikos Chrysogelos.
 
Πώς τα στερεότυπα αναπαράγουν το μίσος. Με αφορμή μια παράλογη επίθεση στο Μίνστερ της Γερμανίας, ξέσπασε ένα κύμα παράλογου μίσους που δεν δικαιολογούνταν καν από τα πραγματικά περιστατικά.
Η πόλη του Μίνστερ στη Γερμανία βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όχι όμως για αυτό που είναι (μια υποδειγματική "πράσινη", πολυπολιτισμική πόλη) αλλά για ένα περιστατικό βίας.
Το Μίνστερ είναι μια από τις αγαπημένες μου ευρωπαϊκές πόλεις. Έζησα, μάλιστα, για ένα διάστημα σε αυτήν. Και μπορώ να πώ ότι επηρεάστηκα καθοριστικά στις επιλογές που έκανα για την ζωή μου. Είναι μια από τις πιο νεανικές και πράσινες πόλεις, πανεπιστημιούπολη, ποδηλατούπολη, στην πρωτοπορία πράσινων πολιτικών, έχει χαρακτηριστεί δικαίως ως "Πράσινη Πρωτεύουσα". Ήδη από την δεκαετία του '80 είναι στην πρωτοπορία του πράσινου μετασχηματισμού των πόλεων.
Όταν άκουσα, λοιπόν, για την επίθεση με βαν ενάντια σε ανθρώπους που βρίσκονταν σε ένα πεζόδρομο, στεναχωρήθηκα πολύ, περισσότερο από ότι θα στεναχωριόμουν για οποιαδήποτε άλλη περιοχή (στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αφρική, στην Αμερική κα). Δεν έχει σημασία ποιος το έκανε, σημασία έχει ότι συνέβη. Συνέβη (και) σε αυτήν την πόλη.
 
Φωτογραφία του Nikos Chrysogelos.
Όμως αυτό που ακολούθησε δείχνει ότι στην εποχή μας κυριαρχούν στερεότυπα που ξεσπούν ως κύμα μέσω των σόσιαλ μίντια, αλλά δεν είναι τα σόσιαλ μίντια που τα γεννούν, απλώς βοηθάνε να βλέπουμε αυτό που υπάρχει μέσα στην κοινωνία. Διαπιστώνεις, λοιπόν, ότι πολλοί δεν θέλουν να ζούμε καλύτερα και με ασφάλεια αλλά να επιβεβαιώσουν τα στερεότυπα τους για να προωθούν τις ρατσιστικές και διχαστικές απόψεις τους. Δεν στεναχωριούνται για το γεγονός που συνέβη και την αποτροπή παρόμοιων γεγονότων στο μέλλον, επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν το γεγονός για να προωθήσουν το μίσος.
Είναι σοκαριστικό ότι αμέσως μετά την επίθεση ξέσπασαν 3 κύματα μίσους στα σόσιαλ μίντια, και όχι μόνο:
- Μέσα στην Γερμανία, πολλοί θεώρησαν ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ενισχύσουν τον ρατσισμό. Έτσι ξεσπάθωσαν εναντίον των προσφύγων και μεταναστών, θεωρώντας ότι η επίθεση οργανώθηκε από κάποιον μετανάστη. Δεν περίμεναν καν τις ανακοινώσεις της αστυνομίας για τον δράστη. "Ειδικοί αναλυτές" βγήκαν ακόμα και σε κάποιες τις τηλεοράσεις για να καταγγείλουν τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, την Μέρκελ, τους Πράσινους, "όλους αυτούς που έφεραν τους τζιχαντιστές στη χώρα".
- Σε πλανητικό επίπεδο οι οπαδοί της οπλοκατοχής (στις ΗΠΑ και όχι μόνο) ξεσπάθωσαν και προκαλούσαν με ειρωνικό τρόπο την κοινή λογική, θέτοντας το φοβερό ...ερώτημα "αν οι φιλελεύθεροι ζητάνε τώρα την απαγόρευση κατοχής των φορτηγών, όπως ζητάνε την απαγόρευση την κατοχής όπλων"
- Πολλοί Ισπανοί ακροδεξιοί εξέφραζαν την "ικανοποίησή τους" από την επίθεση στο Μίνστερ, θεωρώντας το ως μια "καλή τιμωρία" για το γεγονός ότι η γερμανική δικαιοσύνη άφησε ελεύθερο τον ηγέτη της Καταλονίας, που είχε συλληφθεί ενώ διέσχιζε με αυτοκίνητο την Γερμανία.
Η πραγματικότητα μπορεί να μην συμφωνεί με τα στερεότυπα, αλλά αυτή είναι.
- Η αστυνομία διακρίβωσε ότι ο υπεύθυνος της επίθεσης στο Μίνστερ ήταν ένας 49χρονος βέρος Γερμανός, ούτε μετανάστης ή πρόσφυγας, ούτε παιδί μεταναστών από "μουσουλμανικές" χώρες.
- Η οπλοκατοχή δεν έχει τίποτα να κάνει με την ιδιοκτησία ενός αυτοκινήτου. Το όπλο έχει κατασκευαστεί για να σκοτώνει. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι θάνατοι από όπλα στις ΗΠΑ εν καιρώ ειρήνης είναι πλέον περισσότεροι από τους θανάτους αμερικανών στους διάφορους πολέμους. Ναι και τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά σκοτώνουν (αλλά και ρυπαίνουν) αλλά είναι μέσα που σχεδιάστηκαν να διευκολύνουν τη ζωή μας στις μεταφορές και μετακινήσεις. Είναι αλήθεια ότι πρέπει να εξελιχθούν τα οχήματα, αλλά όχι να απαγορευτούν. Ναι πρέπει να μειωθεί ο αριθμός τους και να κυκλοφορούν λιγότερα, να γίνουν πιο οικολογικά (κυρίως ηλεκτροκίνηση που θα βασίζεται στις ανανεώσιμες πηγές) και πιο ελαφριά (τουλάχιστον τα οχήματα μετακίνησης μέσα στις πόλεις) ώστε να μην προκαλούν τόσους πολλούς θανάτους και τραυματισμούς. Αλλά από που ως που ένα φορτηγό συγκρίνεται με ένα όπλο;
- Η Ισπανία και η Καταλονία χρειάζονται μια ευρωπαϊκή διαμεσολάβηση για να μπορέσουν να βρουν μια νέα, ισορροπημένη σχέση συνύπαρξης και συνεργασίας. Η ΕΕ δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα, τόσο η κεντρική Ισπανική κυβέρνηση όσο και η κοινωνία της Καταλονίας χρειάζονται ένα διαμεσολαβητή ώστε να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι διαλόγου. Αλλά από πώς οι θάνατοι και οι τραυματισμοί στο Μίνστερ θα μπορούσαν να βοηθήσουν την Ισπανία στην προβληματική σχέση της με την Καταλονία;
Καλή Ανά(σ)ταση κι Αναγέννηση παντού, λοιπόν

1η Επίσκεψη μελέτης στο Βερολίνο, στo πλαίσιο του προγράμματος “OPEN SOCIETIES AND SCHOOLS IN CLIMATE PROTECTION AND ENERGY TRANSITION (CLIMATE SCHOOL Be.At)”

Τρεις συνεργάτες της ΚΟΙΝΣΕΠ «ΑΝΕΜΟΣ ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ»  συμμετείχαμε σε επίσκεψη μελέτης για την ενέργεια και το κλίμα στο Βερολίνο (Φεβρουάριος, 2018) που διοργάνωσε η πρωτοβουλία πολιτών «Σεβασμός για την Ελλάδα / Respect for Greece», στο πλαίσιο του προγράμματος «Κλιματικά Σχολεία Αθήνα – Βερολίνο». Είχαμε την ευκαιρία να συμμετάσχουμε σε μία ποικιλία παρουσιάσεων και εργαστηρίων σε σχέση με θέματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και αειφορίας. Συμμετείχαμε σε συνολικά 14 συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν σε κέντρα Έρευνας και Εκπαίδευσης (BNE Zentrum – Κέντρο Εκπαίδευσης για την Αειφόρο Ανάπτυξη, Bezirksamt Spandau – Κλιματικό Κέντρο Spandau, IHKBerlin – Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Βερολίνου), Πανεπιστήμια (Freie Universitat Berlin – FU), Σχολεία (Grundschule im Beerwinkel, Leibniz Gymnasium), ενώ επισκεφτήκαμε και την έκθεση BAUTEC που εστιάζει σε πράσινες και αειφόρες λύσεις.

 

Κάποια από τα βασικά ζητήματα της θεματολογίας των συναντήσεων εστιάζουν σε ζητήματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης αλλά και της σημασίας κοινωνικών πρακτικών, όπως συμμετοχικών διαδικασιών, για την επιτυχή υλοποίηση περιβαλλοντικών προγραμμάτων. Σε μία εποχή κατά την οποία οι εκπαιδευτικές διαδικασίες και πρακτικές του παρελθόντος αναθεωρούνται είναι σημαντικό να υπάρχει διάχυση των νέων ιδεών και των καλών πρακτικών που ήδη εφαρμόζονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κατά την επίσκεψή μας στο Βερολίνο, εκπαιδευτικοί αλλά και υπεύθυνοι εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε σχολεία μας παρουσίασαν παραδείγματα ολιστικής και διεπιστημονικής διδασκαλίας καθώς και δημιουργίας εκπαιδευτικών πλαισίων που δίνουν τη δυνατότητα στα ίδια τα παιδιά να συμμετέχουν στην παραγωγή γνώσης. Έτσι η εκπαιδευτική δραστηριότητα μετατρέπεται σε ένα πεδίο όπου μαθητές και δάσκαλοι συνδημιουργούν και παράγουν από κοινού γνώση.

 

Η διεπιστημονική διδασκαλία μπορεί να εμπνεύσει τα παιδιά καθώς είναι αποδεδειγμένο ότι τους αρέσει να συνδυάζουν τις γνώσεις τους. Όπως χαρακτηριστικά μας ανέφεραν εκπαιδευτικοί από το δημοτικό σχολείο Grundschule im Beerwinkel, “στα παιδιά αρέσει να χρησιμοποιούν γεωγραφία στο μάθημα των αγγλικών ή μαθηματικά στο μάθημα της ιστορίας…”. Είναι χρήσιμο, σε αυτή την κατεύθυνση, κάθε μάθημα να κινητοποιεί τους μαθητές, ενώ με αυτή τη μέθοδο μπορεί να εμπλουτίζεται διαρκώς το διαθέσιμο εκπαιδευτικό υλικό και οι μαθητές να νιώθουν πιο δημιουργικοί. Είναι σημαντικό, επίσης, τα θεωρητικά μαθήματα για τους μαθητές δημοτικού να συνδυάζονται με χειρωνακτικές δραστηριότητες και εκπαιδευτικές δράσεις στο πλαίσιο προγραμμάτων βιωσιμότητας και περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.

 

Μία ενδιαφέρουσα ιδέα που παρουσιάστηκε ήταν η ιδέα των “ντετέκτιβ ενέργειας” η οποία ξεκίνησε να εφαρμόζεται πριν κάποια χρόνια σε σχολεία του Βερολίνου. Τώρα πια οι μαθητές αρκετών σχολείων έχουν εξοικειωθεί με το θέμα και έχουν τη δικιά τους ομάδα ελέγχου ενέργειας, μετατρέπονται δηλαδή σε επιθεωρητές ενέργειας μέσα στην τάξη και στο σχολείο. Η ομάδα ελέγχει ολόκληρο το σχολικό κτίριο μία ώρα κάθε μήνα και προετοιμάζει μία αναφορά. Οι μαθητές όμως ενημερώνουν και τους συμμαθητές τους ώστε να μειωθεί η σπατάλη ενέργειας. Μία ιδέα που προτάθηκε είναι να γίνονται παράλληλα αυτοί οι έλεγχοι των μαθητών από τα σχολεία του Βερολίνου και της Αθήνας και να ανταλλάξουμε εμπειρίες κι αποτελέσματα.

 

Τέλος, δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη σημασία ενεργοποίησης των χρηστών και αποδοχής των προγραμμάτων ενεργειακής εξοικονόμησης από την εκάστοτε κοινότητα. Η ανάπτυξη συμμετοχικών διαδικασιών μεταξύ των χρηστών, των τεχνικών και των εκάστοτε διοικητικών ομάδων είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για τη σταθεροποίηση και την ομαλή και επιτυχή εφαρμογή ενός προγράμματος. Για να επιτευχθεί η ενεργή συμμετοχή των χρηστών είναι σημαντικό να ενημερώνονται εκτενώς για τη σημασία και την κοινωνική συνεισφορά της συμμετοχής τους σε ένα πρόγραμμα εξοικονόμησης ενέργειας.

 

Το πρόγραμμα «Κλιματικά Σχολεία Αθήνα –Βερολίνο» (CLIMATE SCHOOL Be.At) υλοποιείται από τον Δήμο Αθηναίων, την ΚΟΙΝΣΕΠ «Άνεμος Ανανέωσης», την Γερμανική πρωτοβουλία πολιτών «Respect for Greece» («Σεβασμός για την Ελλάδα») και το Ανεξάρτητο Ινστιτούτο για Περιβαλλοντικά Θέματα  (Independent Institute for Environmental Issues – UfU). Το πρόγραμμα αξιολογήθηκε κι επιλέχθηκε προς χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία για το Κλίμα (European Climate Initiative), η οποία αποτελεί χρηματοδοτικό εργαλείο του Γερμανικού Υπουργείου Περιβάλλοντος, Προστασίας της Φύσης και Πυρηνικής Ασφάλειας (BMUB). Υλοποιείται με την αιγίδα του Ελληνικού Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων.

Το πρόγραμμα στοχεύει στην:

  • ενίσχυση των γενικότερων προσπαθειών ενημέρωσης κι ευαισθητοποίησης των μαθητών, εκπαιδευτικών και γονιών και συμμετοχή τους στην προστασία του κλίματος και στην μείωση της σπατάλης ενέργειας,
  • μείωση του ενεργειακού αποτυπώματος (της κατανάλωσης ρεύματος) των σχολικών κτιρίων (κατά 5%)
  • γενικότερη προσπάθεια μείωσης του οικολογικού αποτυπώματος.

Το πρόγραμμα έχει διάρκεια 28 μηνών (2017- 2019) και στοχεύει στην αύξηση της ευαισθητοποίησης γύρω από την κλιματική αλλαγή και την κατανάλωση ενέργειας στις σχολικές κοινότητες του Δήμου Αθηναίων (ΔΑ).

Μάγια Ανδρέου, Μίλτος Τσακίρης, Εύα Γρηγοριάδου

Ιστότοποι φορέων σχετιζόμενων με την 1η Επίσκεψη Μελέτης στο Βερολίνο:

– http://www.bne-portal.de (BNE Zentrum)

– https://www.klimawerkstatt-spandau.de (BezirksamtSpandau)

– https://www.ihk-berlin.de (IHKBerlin)

– http://www.fu-berlin.de/en/index.html (FreieUniversitatBerlin – FU)

– https://www.bautec.com/en/ (έκθεση BAUTEC)

Τι #διαφορετικό κάναμε στο #WELCOMMON

Ένα κέντρο φιλοξενίας προσφύγων μπορεί να είναι ένας χώρος καινοτομίας, παραγωγής νέων μοντέλων, ανταλλαγής εμπειριών και εκπαίδευσης;

Στο WELCOMMON αποδείξαμε ότι όχι μόνο είναι εφικτό αλλά κι αναγκαίο. Φιλοξενήσαμε πολλές συναντήσεις, σεμινάρια, εκδηλώσεις, δεχθήκαμε εκατοντάδες επισκέπτες από 5 ηπείρους και δεκάδες χώρες που θέλησαν να μελετήσουν το μοντέλο μας.

Δεν ήταν μια απλή φιλόξενη αντιμετώπιση εκ μέρους μας, εκ μέρους του ΑΝΕΜΟΥ ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ που οργάνωσε και λειτούργησε το WELCOMMON για 1,5 χρόνο, αλλά μια ευκαιρία για ανταλλαγή εμπειριών και καλών πρακτικών καθώς και μια μοναδική ευκαιρία άμεσης συνάντησης και συζήτησης μεταξύ ενδιαφερομένων φορέων και φιλοξενούμενων προσφύγων.

Δημιουργήσαμε γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ αυτών που μελετάνε ή σχεδιάζουν ή λαμβάνουν αποφάσεις για τους πρόσφυγες και των ανθρώπων που είναι πρόσφυγες, των ανθρώπων που βιώνουν την προσφυγιά, των ανθρώπων που πρέπει να έχουν λόγο για τις πολιτικές που τους αφορούν…

Δεν ήταν λίγο να έρχονται απευθείας σε επικοινωνία και να συναντάνε οι πρόσφυγες τους πολιτικούς από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, τα ινστιτούτα, τα ιδρύματα, τις κοινωνικές κι ανθρωπιστικές οργανώσεις, τους πανεπιστημιακούς, τους εκπροσώπους δήμων κι ερευνητικών κέντρων, ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη.

Με αφελή κι απότομο τρόπο η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και η ΕΑΤΑ Δήμου Αθηναίων θεώρησαν ότι είναι περιττά τέτοια καινοτόμα κέντρα, ότι όλα λύνονται μόλις οι πρόσφυγες πάνε σε ένα διαμέρισμα, ακόμα και οι πιο ευάλωτοι. Βέβαια ούτε όλα τα καμπ ούτε όλες οι μεγάλες δομές έκλεισαν, ούτε όλοι οι πρόσφυγες έχουν ενταχθεί κοινωνικά επειδή μεταφέρθηκαν σε κάποιο διαμέρισμα. Έκλεισαν όμως δύο από τα πιο καινοτόμα προγράμματα, το #WELCOMMON (Αθήνα) και το The Elpída Home for Refugees (στη Θεσσαλονίκη).

Ένα ερώτημα που έθεσαν πολλοί/ες από τους/τις φιλοξενούμενους/ες μας όταν τους ανακοινώθηκε ότι έπρεπε να μετακινηθούν σε διαμερίσματα και να αφήσουν την κοινότητά μας αλλιώς θα έβγαιναν από το πρόγραμμα «προστασίας» θέτει τα πράγματα σε μια διαφορετική βάση. «Γιατί αποφασίζετε για εμάς, χωρίς να μας ρωτήσετε»; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει η δυνατότητα οι ίδιοι οι πρόσφυγες να αποφασίζουν σε ποιο μοντέλο φιλοξενίας θα ήθελαν να μείνουν «όσο διαρκεί η προστασία τους»; Σε διαμέρισμα ή σε κοινότητα ή σε κοινωνική κατοικία ή σε καμπ, για παράδειγμα. Πολύ περισσότερο αφού η χρηματοδότηση είναι 100% από ευρωπαϊκούς πόρους και δωρητές κι αφορά τους πρόσφυγες;

#withrefugees #refugees #socialinclusion #innovation #Ελλάδα #humanrights