Έχοντας ψευδαισθήσεις το ελληνικό πολιτικό σύστημα, πολλοί “αναλυτές” και πανεπιστημιακοί έχουν σπρώξει Κύπρο και Ελλάδα σε μια στρατηγική ερευνών, γεωτρήσεων και αγωγών υδρογονανθράκων στην Αν. Μεσόγειο που θα “αναβάθμιζε”, υποτίθεται, “τον γεωπολιτικό ρόλο των δύο χωρών” και θα “έφερναν πλούτο”, ενώ η κρυφή σκέψη είναι ότι “θα απομόνωναν την Τουρκία” ή θα την “εξανάγκαζαν να προχωρήσει σε επίλυση του Κυπριακού”, χάνοντας κατά κράτος και υποχωρώντας σε βασικά της συμφέροντα. Μάλιστα το σχέδιο αυτό συμπληρώνονταν από την υπόθεση ότι οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες θα ήταν ένας μοχλός επιβολής των “εθνικών συμφερόντων” Κύπρου και Ελλάδας αν τους παραχωρούνταν ένα σύνολο “θαλάσσιων οικοπέδων”. Θα υπερασπίζονταν δηλαδή τα συμφέροντά τους προς όφελος των δύο χωρών, ακόμα και κινητοποιώντας την στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ, της Γαλλίας και Ιταλίας, ή και του Ισραήλ για να “βάλουν τον Ερντογάν στη θέση του”.

Το σχέδιο βασίζονταν σε αφελείς αναλύσεις και υποθέσεις, οδηγώντας, όμως, σε μια μεγάλη πανωλεθρία που δεν έχει ομολογηθεί ακόμα δημόσια, αυξάνοντας τους κινδύνους ανάφλεξης στην Αν. Μεσόγειο αλλά και “εθνικής ήττας” ή εξευτελισμού είτε μέσω μιας κλιμάκωσης της πολεμικής ρητορικής που μπορεί να οδηγήσει σε θερμό επεισόδιο ή “ατύχημα” είτε μέσω μιας άτακτης υποχώρησης για να μην φτάσουμε σε αυτή τη στιγμή μηδέν, που θα οδηγούσε εκ των πραγμάτων σε μια διαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης Ελλάδας – Τουρκίας, με διαιτητές τις ΗΠΑ, για την οποία δεν έχει προετοιμαστεί καθόλου η ελληνική κοινή γνώμη.

Το πολιτικό στραπάτσο στις ΗΠΑ κατά την επίσκεψη Μητσοτάκη ήταν μεγάλο και γκρέμισε τις ψευδαισθήσεις ότι ο ίδιος ο Τραμπ και οι ΗΠΑ θα ήταν πρόθυμες να πιέσουν στον Ερντογάν για υποχωρήσεις με αντάλλαγμα την παραχώρηση συμβολαίων στην Exxon Mobil και σε άλλες πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρίες (και επιπλέον στρατιωτικών διευκολύνσεων). Προκάλεσαν, πάντως, μεγαλύτερη “ανησυχία” οι τοποθετήσεις του Τζέφρι Πάιατ που δήλωσε την επομένη ακριβώς ότι, κατά τη νομική υπηρεσία του υπουργείου του, «υφαλοκρηπίδα έχουν μόνο τα κατοικημένα νησιά του Αιγαίου, όχι τα ακατοίκητα».

Προσωρινά η εσπευσμένη ανακοίνωση της υποψηφιότητας της νέας προέδρου της ελληνικής δημοκρατίας κάλυψε τη συζήτηση για τις εξελίξεις αυτές, αλλά το θέμα παραμένει. Η διάσκεψη στο Βερολίνο για την επίλυση της κρίσης στη Λιβύη ανέδειξε για άλλη μια φορά το επικίνδυνο παιχνίδι που παίζεται με επίκεντρο το πετρέλαιο και στο οποίο έχουμε εμπλακεί χωρίς γνώσεις και προετοιμασία και με εντελώς αφελείς απόψεις όχι μόνο για τα θέματα που σχετίζονται με το κλίμα αλλά και για τις γεωπολιτικές διαστάσεις, ισορροπίες και συμφέροντα που συνδέονται με το πετρέλαιο.

 

Σήμερα, όμως ανοίγει άλλο ένα κεφάλαιο που αποδεικνύει ότι Λευκωσία και Αθήνα ψάχνουν με σπασμωδικές κινήσεις την στρατηγική τους σε σχέση με τις θύελλες που έσπειραν ανοίγοντας θέματα υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή. Υποτίθεται ότι οι μεγάλες πετρελαϊκές επιχειρήσεις θα εμπόδιζαν τον Ερντογάν να υλοποιήσει τα σχέδια του για συμμετοχή της Τουρκίας στην έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων και θα λειτουργούσαν ως προστατευτική μας ασπίδα. Από το Σάββατο 25/1/2020, όμως, ο Ερντογάν, αντί να …φοβηθεί, ξεκινάει – στη βάση ενός σχεδιασμού που είναι ξεκάθαρος για όποιον δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του – τις επόμενες κινήσεις του με στόχο να “συμμετάσχει στη μοιρασιά των υδρογονανθράκων” και μάλιστα από θέση ισχύος, όχι …απομονωμένος (άλλη μια ψευδαίσθηση που καλλιεργείται με τα πρόθυμα να την αναπαράγουν ελληνικά ΜΜΕ)

Το γεωτρύπανο Yavuz (η Τουρκία πλήρωσε για αυτό US$262.5 εκατομμύρια) ξεκινάει γεώτρηση στο “τεμάχιο 8” (τι ορολογία για μια θάλασσα???), ακριβώς στο σημείο όπου από το τέλος του 2017 η ιταλική πετρελαϊκή εταιρία ΕΝΙ καθόρισε τον στόχο γεώτρησης με την ονομασία «Ερατοσθένης Νότιο» και εντός της περιοχής που διακηρύσσει η Κύπρος ότι είναι η δική της ΑΟΖ (έχει παραχωρηθεί στην TOTAL και στην ΕΝΙ).

Image result for τεμάχιο 8 της κυπριακής ΑΟΖ

Ο Ερντογάν, λοιπόν, ξεκινάει γεωτρήσεις σε ελάχιστη απόσταση από τη Λευκωσία, μετονομάζοντας μάλιστα το σημείο αυτό σε «Λευκωσία-1» για να μην έχει κανείς αμφιβολία για το που βρίσκεται το τουρκικό γεωτρύπανο από σήμερα. Η Κύπρος (και η Ελλάδα) βρίσκονται ..ξαφνικά μπροστά στο δίλημμα ή θα κάνουν πώς δεν καταλαβαίνουν ή θα πρέπει να αναχαιτίσουν το γεωτρύπανο προχωρώντας σε στρατιωτικές κινήσεις.

 

Προφανώς, έχουν επιλέξει το πρώτο, δηλαδή να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, και να αφήνουν το γεωτρύπανο να δημιουργεί νέα δεδομένα, αποδεικνύοντας πόσο έωλος είναι ο σχεδιασμός που υποτίθεται θα αναβάθμιζε το ρόλο των δύο χωρών αλλά και την ασφάλειά τους μέσω του φυσικού αερίου και του πετρελαίου.

Και αν στην Κύπρο, τουλάχιστον ορισμένα ΜΜΕ έχουν αντιληφθεί και δεν κρύβουν ότι η κυβέρνηση δεν έχει στρατηγική (χαρακτηριστικός ο τίτλος της κυπριακής εφημερίδας ΠΟΛΙΤΗΣ «Η Άγκυρα ψάχνει αέριο και η Λευκωσία πολιτική») την ίδια στιγμή που ο Ερντογάν “ωθεί σε διάλογο με τους δικούς του όρους, ακολουθώντας συντονισμένη στρατηγική” αξιοποιώντας μάλιστα “τα στοιχεία που δημοσιοποιεί η Κύπρος για τις διάφορες περιοχές έρευνας, όπως αυτά για το “τεμάχιο 8” που με μεγάλη αφέλεια έχουν δημοσιοποιηθεί ακόμα και στο ίντερνετ”, στην Ελλάδα κόμματα και ΜΜΕ απλώς “καταγγέλλουν τις προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας” αλλά καμία κουβέντα δεν γίνεται για για το πώς έχουμε φτάσει μέχρι εδώ και ποιες είναι οι ευθύνες ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΚΙΝΑΛ για την πανωλεθρία αυτή.

Ο ίδιος ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (από τους βασικούς υπεύθυνους της αφελούς “διπλωματίας των αγωγών και των γεωτρήσεων”) σε δηλώσεις του στους δημοσιογράφους, προσερχόμενος στο Ίδρυμα Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ δήλωσε ότι οι “τουρκικές ενέργειες συνεχίζουν δυστυχώς τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, συνεχίζουμε και εμείς, βεβαίως, τις προσπάθειες μέσα από τις ενέργειες τις διπλωματικές και τις νομικές, να πετύχουμε αναχαίτιση αυτής της χωρίς προηγούμενο συμπεριφοράς». Ερωτηθείς αν θα πρέπει να υπάρξουν σκληρότερα μέτρα κατά της Τουρκίας από την ΕΕ, αφού όσα είχαν ανακοινωθεί ως σήμερα, δεν λειτούργησαν αποτρεπτικά, ο πρόεδρος Αναστασιάδης είπε ότι «πιο δυναμικά, δεν θέλω να δημιουργώ ψευδαισθήσεις ή την εικόνα ότι η Ευρώπη είναι έτοιμη να αναλάβει τέτοια μέτρα, αυτή την ώρα τουλάχιστον. Συνεπώς, αυτό που λέω είναι ότι θα συνεχίσουμε με την ίδια αποφασιστικότητα και την υλοποίηση του ενεργειακού προγράμματος και τα διαβήματα προς κάθε κατεύθυνση, με την ελπίδα ότι αν επιθυμούν (η Τουρκία) την ειρήνη, αν επιθυμούν τη λύση του Κυπριακού θα πρέπει επιτέλους σε αυτά που αποτελούν και συνθέτουν τους κανόνες διεθνούς δικαίου».

Ελλάδα και Κύπρος πρέπει – πριν είναι πολύ αργά – να επαναπροσδιορίσουν τη στρατηγική τους και να αναλάβουν ευρεία πρωτοβουλία, έστω και στο 12 και 30’, για ανάκληση όλων των αδειών έρευνας και εξορύξεων υδρογονανθράκων και απόσυρσης από τον EastMed και τους αγωγούς υδρογονανθράκων επικαλούμενες την ανάγκη να βγούμε γρήγορα από τα ορυκτά καύσιμα για την προστασία του κλίματος, του πλανήτη και της ειρήνης στην περιοχή, αναλαμβάνοντας διεθνείς πρωτοβουλίες για να σταματήσουν όλες οι χώρες τις έρευνες και εξόρυξη υδρογονανθράκων στην Αν. Μεσόγειο. Αλλιώς οδηγούμαστε όχι μόνο σε καταστάσεις που στρέφονται ενάντια στο κλίμα και το περιβάλλον αλλά και στην ασφάλεια και ευημερία μας. Πετρέλαιο και φυσικό αέριο οδηγούν σε ανάφλεξη (και) στην περιοχή μας, η έξοδος από αυτά θα συμβάλλει και στην αποτροπή μιας μεγάλης εθνικής τραγωδίας, με την μορφή πολεμικής εμπλοκής ή εξευτελισμού λόγω αδυναμίας (και σωστά) να εμπλακούμε σε πολεμικές περιπέτειες που δεν θα μείνουν μόνο στην περιορισμένη περιοχή γύρω από ένα γεωτρύπανο αλλά θα έχουν πολύ ευρύτερη διάσταση και θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη κλιμάκωση με ανυπολόγιστες και πολλαπλές συνέπειες για τη χώρα και την περιοχή.

Χρειάζεται, όμως, τόλμη για να εξηγήσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα ότι είχε ψευδαισθήσεις και στο θέμα και των εξορύξεων και της διπλωματίας των υδρογονανθράκων (όπως εξάλλου και στο θέμα της ελληνικής κρίσης, του παραγωγικού μοντέλου, της διαχείρισης του μεταναστευτικού/προσφυγικού). Έχει όμως το θάρρος να πει την αλήθεια, ότι δηλαδή το πετρέλαιο και οι υδρογονάνθρακες μπορεί να είναι άλλη μια αιτία μεγάλης και πολύπλευρης κρίσης, πολύ μεγαλύτερης από την δημοσιονομική-οικονομική;

Των Νίκου Χρυσόγελου κι Όλγας Θεοδωρικάκου,

Συμπροέδρων των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Αλέξανδρου Καταγή, Αλέξανδρου Λασκαράτου, Ελεάνας Ζιάκου,

μελών του προεδρείου των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

(το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Ηπειρωτικός Αγώνας" στις 24/4/2018)

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είμαστε σαφώς αντίθετοι με την προωθούμενη εξόρυξη πετρελαίου στην Ήπειρο, για 3 λόγους που έχουν να κάνουν με:

- με τους τεράστιους κινδύνους για την περιοχή, περιβαλλοντικούς (ρύπανση του εδάφους, των υπόγειων κι επιφανειακών νερών και της ατμόσφαιρας) και οικονομικούς (ανατροπή των ευκαιριών για καινοτόμες πράσινες οικονομικές δραστηριότητες, ανταγωνισμός και εξαφάνιση υπαρκτών θέσεων εργασίας), που επιφυλάσσει μια τέτοια επιλογή, μετατρέποντας την Ήπειρο σε μια νέα «Ελευσίνα» όπως αυτή υποβαθμίστηκε στα χρόνια 1970-2000. Αν και κάποιοι ονειρεύονται ότι η περιοχή θα μετατραπεί σε «Σαουδική Αραβία», το πιο πιθανόν είναι να της απομείνουν μείνουν μόνο το ερείπια του «τέλους της εποχής του πετρελαίου»,

- την αλλαγή ακόμα και στο τοπίο και στο χώρο (εξέδρες εξόρυξης, δεξαμενές αποθήκευσης, δρόμοι, αγωγοί εκατοντάδων χιλιομέτρων) που θα προκαλέσει η σύνδεση της Ηπείρου με το πετρέλαιο, υποβαθμίζοντας τον φυσικό και πολιτισμικό πλούτο της. Είναι χαρακτηριστικό ότι η άδεια ερευνών αφορά σχεδόν τη μισή  Ήπειρο (από συνολική έκταση 9203 km2),

- την ευκολία με την οποία η ελληνική κυβέρνηση ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για να μπούμε ως χώρα πιο βαθιά στην βρώμικη ενέργεια (ακόμα και αν λέγεται «μαύρος χρυσός»), σε μια εποχή που θα έπρεπε να στρέψουμε όλες τις προσπάθειες και τις δυνάμεις μας στην πράσινη ενέργεια, την εξοικονόμηση ενέργειας, την οικονομία μετά το πετρέλαιο και το κάρβουνο, την προστασία του κλίματος και την προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή.

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θέλουμε ένα πιο βιώσιμο μέλλον για την Ήπειρο, και για αυτόν ακριβώς το λόγο είμαστε απολύτως ενάντιοι στην εξόρυξη πετρελαίου στην όμορφη αυτή περιοχή. Η Ήπειρος έχει ένα από τα πιο ωραία φυσικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα. Αν η κεντρική, η περιφερειακή και οι τοπικές εξουσίες αντιλαμβάνονταν ότι σήμερα οι περιοχές που διατηρούν τον φυσικό και πολιτισμικό τους πλούτο έχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα, θα είχαν προωθήσει μέσα από διάλογο ένα καινοτόμο σχέδιο οικολογικής και κοινωνικής ανάπτυξης για την περιοχή, που θα βασίζονταν στην διαχείριση και προστασία του πραγματικού πλούτου της περιοχής. Παραδείγματα, εξάλλου, έχουμε πολλά, από παρόμοιες περιοχές στην Ευρώπη κι όχι μόνο, που συνδυάζουν προστασία του περιβάλλοντος και βιώσιμες μορφές οικονομίας συμβατές με το ιδιαίτερο φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον.

Αντί για τον "Πράσινο θησαυρό", δηλαδή την διατήρηση και διαχείριση του φυσικού και πολιτιστικού πλούτου της Ηπείρου (με τις 27 περιοχές Natura 2000 αλλά και τις πολύ περισσότερες αξιοθαύμαστες περιοχές και «μνημεία» πολιτισμού ή περιβάλλοντος), επιβάλλεται με το προωθούμενο σχέδιο εξορύξεων ένα μοντέλο που μπορεί να μετατρέψει την περιοχή σε έρημο. Αντί για το δρόμο της οικολογικής και κοινωνικής βιωσιμότητας, οι πονηροί πολιτικάντηδες ανοίγουν στα κρυφά και με παραπλανητικό τρόπο τον δρόμο για εξορύξεις πετρελαίου, χωρίς να ενημερώνουν σοβαρά τις τοπικές κοινωνίες, με λήψη αποφάσεων από δημοτικά συμβούλια στα μουλωχτά, ενώ ψηφίζουν παραχωρήσεις που θα δεσμεύσουν περιοχές για πολλές δεκαετίες.

Για να βγούμε από την κρίση σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο πρέπει να στραφούμε προς τα συγκριτικά πλεονεκτήματα μας που είναι η διαχείριση και προστασία του φυσικού και πολιτισμικού πλούτους μας, η κοινωνική και πράσινη καινοτομία, ο συνδυασμός της σοφίας του παρελθόντος με την επιστημονική γνώση του σήμερα. Δεν είναι σοφό  να επιστρέψουμε σε ένα παρελθόν που κατέστρεψε περιοχές (Ελευσίνα, Ασπρόπυργος, Αλιβέρι κα), που για να αποκατασταθούν σήμερα απαιτούνται μεγάλη προσπάθεια που δεν καταβάλλεται και οικονομικοί πόροι που δεν είναι διαθέσιμοι έτσι κι αλλιώς.

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είμαστε πολιτική δύναμη που έχει ξεκάθαρες και συνεκτικές θέσεις για την ενέργεια, την κοινωνική συνοχή, την οικονομία και το περιβάλλον. Δεν λέμε άλλα εδώ κι άλλα εκεί, δεν λέμε άλλα τώρα και άλλα αύριο. Και κυρίως δεν είμαστε Μαυρογιαλούρηδες, να πηγαίνουμε στο Παρίσι και να μιλάμε για την προστασία του κλίματος, να πηγαίνουμε σε συνόδους των πετρελαϊκών επιχειρήσεων και να τις προσκαλούμε για επικερδείς επενδύσεις και μετά να στέλνουμε “μηνύματα” στους Ηπειρώτες ότι θα πλουτίσουν από το πετρέλαιο!!! H φαντασίωση στην εξουσία  ή πώς μια καταστροφική για την Ήπειρο πολιτική δεν έχει καν συνειδητοποιηθεί, ενώ τα σχέδια προχωράνε με γρήγορους ρυθμούς.

Δεν περιμένουμε από ένα αποτυχημένο πολιτικό σύστημα να κατανοεί σύνθετες πράσινες πολιτικές, που σε άλλες χώρες είναι πλέον mainstreaming. Όμως, αυτό που δεν ανεχόμαστε είναι όλες αυτές οι άστοχες πολιτικές να έχουν και την «βούλα» της συμμετοχής ενός υποτιθέμενου «οικολογικού» κόμματος στην κυβέρνηση. Δεν έχει λογική να συμμετέχει, υποτίθεται, "οικολογικό κόμμα" (Οικολόγοι Πράσινοι) στην κυβέρνηση και αυτή να έχει το χειρότερο σχέδιο για το ενεργειακό μέλλον της χώρας που δεσμεύει για δεκαετίας με τον λιγνίτη, τις εξορύξεις υδρογονανθράκων, την διατήρηση απαρχαιωμένων υποδομών και δικτύων για πολύ μετά το 2050. Βέβαια, αυτό γίνεται κατανοητό από το γεγονός, όπως έχουν εξηγήσει τα πάνω από 300 μέλη που έχουν αποχωρήσει (μεταξύ άλλων και ο Νίκος Χρυσόγελος) από το 2014 μέχρι σήμερα: στην πραγματικότητα έχει μετατραπεί σε ένα μηχανισμό «τακτοποίησης» μελών σε δημόσιες θέσεις, ΔΣ και κρατικές δομές, δεν είναι ένα πράσινο κόμμα που παράγει πολιτική κι επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις, επιλέγοντας να συμμετέχει και στην κυβέρνηση.

Ακόμα και όταν οι ΟΠ εκφράζουν με ένα δελτίο τύπου την "άποψη" τους ότι είναι εναντίον των εξορύξεων, υποτιμούν την νοημοσύνη μας. ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ και είναι συνυπεύθυνοι για τις αποφάσεις που λαμβάνονται - όχι μόνο από την Βουλή αλλά και από το ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ.  Αν διαφωνούν πραγματικά με μια τέτοια καθοριστική στρατηγική θέτουν ξεκάθαρα ότι αποτελεί “κόκκινη γραμμή” για την συμμετοχή τους στην κυβέρνηση ή παραιτούνται. Αυτή η κοροϊδία δεν μπορεί να συνεχίζεται. Και οι Ευρωπαίοι Πράσινοι δεν μπορούν να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, όπως αυτή που κάνουν οι ΟΠ στην Ήπειρο, μόνο και μόνο για να δείξουν προς την κοινωνία ότι έχουν ακόμα την σφραγίδα του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος. Οι ΟΠ «παίζουν» με την καινοφανή θέση ότι "εντάξει, μπορεί να έχουμε ακολουθήσει διαφορετικούς δρόμους αλλά θα βρεθούμε ξαφνικά όλοι μαζί στις ευρωεκλογές υπό την σκέπη των Οικολόγων Πράσινων", αν και μέχρι τότε αλλά και στις εθνικές εκλογές οι ΟΠ θα είναι ένα από τα αποκούμπια μιας αντίθετης προς τις πράσινες πολιτικές κυβέρνησης!

Αν ήταν έτσι θα ήμασταν ήδη σε κυβερνητικές και κρατικές θέσεις, δεν χρειάζεται να πάμε πλαγίως, μέσω σφραγίδων. Αν έχει μια σημασία σήμερα η πράσινη πολιτική, είναι να μπορεί να αυτό-προσδιορίζεται και να προωθεί, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, πράσινες μεταρρυθμίσεις και ανατροπές, ώστε να βλέπουν οι πολίτες ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, ότι υπάρχει πράσινη λύση για να βγούμε πραγματικά από την βαθιά πολιτική, κοινωνική-αξιακή, κλιματική, παραγωγική και ενεργειακή κρίση. Γι’ αυτό οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ (www.prasinoi.gr) είμαστε ανοικτοί και συμμετέχουμε στην υπό εξέλιξη πρωτοβουλία για ανασυγκρότηση ενός αυτόνομου κι αυτό-προσδιοριζόμενου πράσινου πολιτικού και κινηματικού χώρου, που θα συμμετάσχει αυτόνομα και στις εθνικές και στις ευρωπαϊκές εκλογές, αλλά που κυρίως θέτει σε προτεραιότητα το δημόσιο συμφέρον και την οικολογική-κοινωνική βιωσιμότητα, όχι το προσωπικό βόλεμα.

Χρειάζεται μια αυτόνομη, ισχυρή παρουσία του πράσινου χώρου στην πολιτική; Κάποιοι θα πουν δεν χρειάζεται, άλλα κόμματα μπορούν να καλύψουν τα θέματα περιβάλλοντος. Όμως, δεν πρόκειται μόνο για τα περιβαλλοντικά θέματα, αφού ένα πράσινο κόμμα δεν είναι μια περιβαλλοντική οργάνωση, ενώ και οι σημαντικές περιβαλλοντικές οργανώσεις εκφράζουν, πλέον, πιο ολοκληρωμένες και πιο πολιτικές (επί της ουσίας) απόψεις που συνδυάζουν τα θέματα προστασίας περιβάλλοντος με το παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο, την οικονομία και την απασχόληση.

Όμως, η απουσία ενός αυτόνομου και ισχυρού στη κοινωνία και στο κοινοβούλιο πράσινου κόμματος έχει συνέπειες στις πολιτικές επιλογές που γίνονται στην οικονομία, στο παραγωγικό κι ενεργειακό μοντέλο, στο κοινωνικό μοντέλο, στην απασχόληση, στην δημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας, στις αξίες της, στην καθημερινή ζωή. ΟΧΙ ΜΟΝΟ στις επιλογές για το περιβάλλον. Από το 2008 λέγαμε "ΠΡΑΣΙΝΗ ΛΥΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ. Παραμένει επίκαιρο, κι αποδεικνύεται πόσο σωστό ήταν, αν και δεν μπορέσαμε να πείσουμε την κοινωνία ότι αυτή ήταν η λύση απέναντι όχι μόνο στην κρίση αλλά και απέναντι στην ισοπεδωτική λιτότητα των προηγούμενων κυβερνήσεων και στο μείγμα πολιτικής (λιτότητα + εξοντωτική φορολογία) που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι τυχαίο που ως κοινωνία έχουμε μείνει πίσω ακόμα και σε έναν απλό εξορθολογισμό. Και οι πολιτικοί -  ως ειδική κάστα συμφερόντων, όχι ως η φωνή των πολιτών και εκπρόσωποι των συμφερόντων όλων των γενεών - αδυνατούν να επεξεργαστούν και να εκπροσωπήσουν σχέδια οικολογικής και κοινωνικής βιωσιμότητας για τη χώρα.

Όμως οι «άλλοι», είμαστε πολλοί και πολλές, ενεργοί/ες μέσα στην κοινωνία, όχι κατ΄ ανάγκη στα τηλεοπτικά παράθυρα.