ΣΤΟΠ στα ορυκτά από περιοχές συγκρούσεων
Πολλοί ανησυχούν που κύματα μεταναστών και προσφύγων θέλουν να έρθουν στην Ευρώπη, αν και το ποσοστό αυτών που πετυχαίνουν να φτάσουν στην ήπειρό μας είναι μικρό σε σχέση με το σύνολο μεταναστών αλλά και προσφύγων παγκοσμίως. Ελάχιστοι, πάντως, ενδιαφέρονται για τα αίτια που αναγκάζουν αυτούς τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις περιοχές τους και να αναζητήσουν είτε μια καλύτερη ζωή (μετανάστες) ή άσυλο και προστασία της ζωής τους (πρόσφυγες). Πολύ λιγότεροι γνωρίζουν ότι και οι ίδιοι μέσω των καταναλωτικών επιλογών τους (κι όχι μόνο αφηρημένα οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης) μπορούν και να συμβάλουν, χωρίς να το γνωρίζουν, στο ξεσπίτωμα αυτών των ανθρώπων.
Στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου συζητιέται αυτές τις μέρες μια σημαντική έκθεση που αφορά στα ορυκτά από περιοχές συγκρούσεων. Η συνεχής αύξηση της κατανάλωσης μετάλλων και άλλων πολύτιμων στοιχείων για τα καταναλωτικά προϊόντα μας οδηγεί στην υπερβολική εκμετάλλευση, στη βία, στην σεξουαλική σκλαβιά και σε απαράδεκτες συνθήκες υποχρεωτικής εργασίας σε ορυχεία χιλιάδες ανθρώπους που ζουν γύρω από αυτά στην Αφρική, όπως για παράδειγμα στο Κονγκό (DemocraticRepublicoftheCongo) ή σε άλλες περιοχές.
Η υπόθεση των «ματωμένων διαμαντιών» έγινε γνωστή χάρη και στην προβολή σχετικής ταινίας. Αλλά δεν είναι μόνο τα διαμάντια, αλλά και ο χρυσός, και το πετρέλαιο και άλλα σπάνια ορυκτά που ευθύνονται για τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής και εκμετάλλευσης πολλών χιλιάδων ανθρώπων. Για παράδειγμα, η εξόρυξη και το εμπόριο πολύτιμων ορυκτών από το Κονγκό (DemocraticRepublicoftheCongo), περιοχές της Κεντρο-Αφρικανικής Δημοκρατίας ή τμήματα της Κολομβίας ελέγχονται από ένοπλες ομάδες και παραστρατιωτικούς που βρίσκονται ακόμα και μέσα στον στρατό. Αυτά τα «ορυκτά των συγκρούσεων» που καταλήγουν σε είδη καθημερινής χρήσης όπως κινητά τηλέφωνα, τηλεοράσεις, κοσμήματα ή το πετρέλαιο για το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου μας μπορεί να στάζουν αίμα κι να ευθύνονται για τον πόνο ή και το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων.
Καλούμε τους ευρωβουλευτές, συμπεριλαμβανομένων των ελλήνων, να ψηφίσουν μια ισχυρή απόφαση ώστε να υποχρεωθούν οι επιχειρήσεις να ελέγχουν ολόκληρη την αλυσίδα προμηθειών τους, να διασφαλίζουν ότι τα ορυκτά και γενικά οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιούν δεν προέρχονται από πηγές που χρηματοδοτούν με αυτόν τον τρόπο τη βία και την απάνθρωπη εκμετάλλευση. Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ δεν διστάζουν να επισημαίνουν ότι οι ευρωπαίοι καταναλωτές δεν πρέπει να αδιαφορούν για τις συνέπειες που μπορεί να έχουν οι επιλογές τους στα θέματα της δημοκρατίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, των δικαιωμάτων, του περιβάλλοντος. Μπορούμε ακόμα να πιέσουμε τους ευρωβουλευτές να ψηφίσουν όχι απλώς υπέρ εθελοντικών σχημάτων αλλά υπέρ ισχυρών δεσμεύσεων που θα πρέπει να έχουν οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις ώστε να σταματήσουν το εμπόριο με περιοχές συγκρούσεων.
Ζητάμε και από τους ευρωβουλευτές και από τις κυβερνήσεις των Κρατών Μελών να:
- Υιοθετήσουν νομικές δεσμεύσεις για τις επιχειρήσεις ώστε να είναι υποχρεωμένες να ταυτοποιούν και να περιορίζουν τα ορυκτά που προέρχονται από περιοχές συγκρούσεων
- Διασφαλίζουν ότι αυτοί οι κανόνες ισχύουν και για κάθε εταιρεία που εισάγει προϊόντα στην ΕΕ ώστε να αποκλειστεί ότι σε κάποιο στάδιο της παραγωγής τους μπορεί να περιέχουν πρώτες ύλες και ορυκτά από περιοχές συγκρούσεων.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς προϊόντων αξίας πολλών δισεκατομμυρίων Ευρώ. Η σύνδεση του εμπορίου με κανόνες ηθικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής υπευθυνότητας καθώς και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα στείλει ένα ισχυρό μήνυμα και σε άλλες χώρες και ηπείρους.
Αν θέλουμε «να μένουν οι άνθρωποι στον τόπο τους», πρέπει να αναλάβουμε και εμείς τις ευθύνες μας ως πολίτες. Αλλιώς, απλώς κρύβουμε τον ρατσισμό μας πίσω από ωραίες εκφράσεις.
Ζαλιστήκαμε. Συγνώμη, ποιο είναι το σχέδιο;
Άρθρο μου που δημοσιεύθηκε στο Protagon.gr την Τετάρτη 6/5/2915 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=40905
Νομίζω όλοι και όλες (και στην Ελλάδα και στους "θεσμούς") αντιλαμβάνονται ότι έπρεπε να γίνουν σημαντικές και ουσιαστικές αλλαγές στο "πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής". Άλλο αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων (αυτό έπρεπε να γίνει) κι άλλο αυτό που συνέβη, δηλαδή μετατροπή της δημοσιονομικής σε εκτεταμένη οικονομική και κοινωνική κρίση. Παρατείνοντας την οικονομική και κοινωνική κρίση, δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπιστεί το δημοσιονομικό πρόβλημα. Επομένως, στο κέντρο της συζήτησης για αλλαγή του μείγματος πολιτικής έπρεπε – παράλληλα με δίκαια μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα - να είναι η διαμόρφωση ενός διπλού «πακέτου», αφενός για κοινωνικά θέματα και αφετέρου για οικονομικά. Χρειάζονταν, δηλαδή, πολιτικές και μέτρα που θα αναβάθμιζαν τις κοινωνικές υποδομές (υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, ενέργεια, διοίκηση κα) με στόχο τον περιορισμό των διαφόρων όψεων της φτώχειας και τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, έστω και αν διαθέτουν πλέον λιγότερα εισοδήματα. Αυτό το πακέτο, όμως, θα έπρεπε να είναι μέρος ενός συνεκτικού σχεδίου αναζωογόνησης κι αλλαγής της οικονομίας με στόχο την δημιουργία «άφθονων», ποιοτικών και βιώσιμων θέσεων εργασίας. Στροφή, δηλαδή, της οικονομίας στην οικολογική, κοινωνική και τεχνολογική καινοτομία και δημιουργία θέσεων εργασίας σε τομείς που καλύπτουν ευρύτερες ανάγκες (κοινωνικές, περιβαλλοντικές, κλιματικές, στήριξη κλάδων της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, μείωση του κόστους παραγωγής προϊόντων ή παροχής υπηρεσιών) προς όφελος πάντα της κοινωνίας, ασχέτως της μορφής της οικονομικής δραστηριότητας (ιδιωτική, κρατική, κοινωνική).
Αυτό που συμβαίνει, όμως, τους τελευταίους μήνες δεν πρόκειται να οδηγήσει σε ουσιαστικές και αναγκαίες αλλαγές αλλά σε «μια από τα ίδια». Με ένα επιπλέον πρόβλημα: έχουμε ζαλιστεί με όσα γίνονται. Ένα βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης - και της χώρας - είναι ότι δεν μπορεί να συγκροτήσει στρατηγική και συνεκτική πολιτική, κινείται με βάση επικοινωνιακές τακτικές κι ανάγκες, κι όχι στη βάση ενός σχεδίου συμφωνημένου με την κοινωνία. Επιπλέον, δείχνει να αγνοεί βασικούς κανόνες των ευρωπαϊκών διαδικασιών. Θέλει να πετύχει ένα καλό σκορ σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα κι αποφασίζει να παίξει με όρους μπάσκετ. Το αποτέλεσμα είναι να έχει εξαντλήσει όσους σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα ήθελαν να στηρίξουν μια αλλαγή πολιτικής χωρίς να ανατραπούν οι προσπάθειες δημοσιονομικής εξυγίανσης. Ενώ 2-3 εβδομάδες υπήρξε σε ευρωπαϊκό επίπεδο μια δημόσια υποστήριξη των προσπαθειών για ένα πιο ισορροπημένο σχέδιο, πλέον όλοι και όλα πιέζουν για να μάθει η κυβέρνηση το πώς παίζεται το παιχνίδι. Κι εκεί είναι που χάθηκε πλήρως η μπάλα…
Τις τελευταίες μέρες ζούμε για άλλη μια φορά την κορύφωση του παραλογισμού. Η κυβέρνηση ξεκίνησε με "διαγραφή του 60% του χρέους" αλλά τώρα «σκουπίζει» ότι υπάρχει και δεν υπάρχει από άποψη ρευστότητας για να αποπληρώνει τις δόσεις και όλη η συζήτηση περιστρέφεται πλέον αν έχουμε να πληρώσουμε την δόση προς ΔΝΤ ή αν και πόσα θα πάρουμε από τον ELA. Επιδίωκε η κυβέρνηση «ενδιάμεση συμφωνία» αμέσως μετά τις εκλογές (όταν υπήρχε δυναμική και διάθεση – και σημαντικές άτυπες συμμαχίες - για μια πιο ισορροπημένη συμφωνία πακέτο) και μόλις λίγες μέρες πριν λήξει το «ματς» (25/5) αποφασίζει ότι θέλει να πάει σε «συμφωνία πακέτο». Αναφέρει συνεχώς ότι επιδιώκει πολιτική συμφωνία και για αρκετό διάστημα αρνείται να "μπει σε νούμερα", αργεί έτσι να συνειδητοποιήσει ότι χωρίς νούμερα και συμφωνία σε αυτά δεν υπάρχει δυνατότητα και πολιτικής συμφωνίας. Ανακαλύπτει, όψιμα, ότι πράγματι υπάρχουν διαφορές μεταξύ των 3 "θεσμών" λόγω του διαφορετικού ρόλου και προσεγγίσεών τους (κάτι είναι γνωστό σε όλους, σε θέματα χρέους, δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών, εργασιακών κα), αλλά δημοσιοποιεί nonpaper για να «επιρρίψει» τις ευθύνες μη συμφωνίας στις διαφορές προσεγγίσεων μεταξύ των 3 «θεσμών», αντί να έχει απαντήσεις και εναλλακτικό σχέδιο για τα θέματα που τίθενται. Η ίδια η κυβέρνηση δεν πρέπει να έχει σχέδιο για την βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων, πρέπει να το θέτει το ΔΝΤ που έχει – όπως είναι γνωστό συγκεκριμένη προσέγγιση για το ασφαλιστικό; Πρέπει ή δεν πρέπει να έχει η κυβέρνηση - και η χώρα - σχέδιο για το πώς θα είναι βιώσιμες οι συντάξεις αλλά και το ταμείο των επικουρικών; Δεν είναι προφανές ότι οι "θεσμοί" θα θέσουν το ερώτημα που θα βρεθεί το 1,1 δις που απαιτείται για να μην υπάρχει χρηματοδοτικό κενό για τις επικουρικές συντάξεις, ή πώς δεν θα καταρρεύσουν τα ασφαλιστικά ταμεία μετά το 2017;
Το κύριο πρόβλημα και των προηγούμενων κυβερνήσεων και της σημερινής - για μένα το πιο σημαντικό που είναι αυτό ακριβώς που οδηγεί στην αποτυχία διαμόρφωσης ενός ισορροπημένου σχεδίου - είναι η απουσία ενός σοβαρού διαλόγου μέσα στην κοινωνία και με την κοινωνία. Που να ξεκινάει από την ξεκάθαρη διαπίστωση του προβλήματος που καλούμαστε να επιλύσουμε και να φτάνει σε ένα σαφές, τεκμηριωμένο και συμφωνημένο σχέδιο αντιμετώπισης του προβλήματος.
Η δέσμευση των ταμειακών διαθεσίμων που πρώτα επιβλήθηκε με ΠΝΠ και μετά έγινε η όποια συζήτηση για την κρισιμότητα της κατάστασης και την αναγκαιότητα του μέτρου, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Θα μπορούσε να έχει υπάρξει συμφωνία για κάτι τέτοιο το 2008 ή το 2009 όταν το πρόβλημα της χώρας ήταν πολύ πιο μικρό και το πρώτο μνημόνιο αφορούσε 10 δις για να μην έχουμε προσφύγει σε «εξωτερική βοήθεια»;
Παράλληλα, λοιπόν, με την απουσία κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου - ουσιαστικού, όχι προσχηματικού - κανένα σχέδιο δεν φαίνεται να υπάρχει για την οικονομία, την απασχόληση και την εξάλειψη της φτώχειας (που να υπερβαίνει την λογική των μικρο-επιδομάτων). Η κοινωνία συνεχίζει να παραμένει παθητικός θεατής και είτε ζητωκραυγάζει, είτε τρομάζει, πάντως δεν σκέφτεται και δεν εκφράζει προτάσεις και δεν αναλαμβάνει ευθύνες, περιμένοντας την μαγική λύση που θα έρθει από κάπου αλλού. Μαγική λύση όμως δεν υπάρχει, είτε το κατανοούμε είτε όχι. Απαιτούνται βαθιές αλλά δίκαιες και ισορροπημένες αλλαγές, και επομένως είτε η κοινωνία θα πάρει μέρος στην διαμόρφωση και υλοποίηση ενός εναλλακτικού και ισορροπημένου σχεδίου, είτε αυτό δεν θα υπάρξει και θα συνεχίσουμε να βυθιζόμαστε στην άβυσσο. Πολύ περισσότερο που η κυβέρνηση αποδεικνύεται – δυστυχώς - ερασιτέχνης και δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τις ιδεοληψίες της. Έστω και στο 12 και 5’ πρέπει να αποφασίσουμε ότι είναι θέμα επιβίωσης η ουσιαστική αλλαγή παντού, με στρατηγική και με τη συμμετοχή της κοινωνίας.
Διάσωση ναυπηγείου Νεωρίου μόνο μέσω καινοτομίας κι απεξάρτησης από αντιλήψεις παρελθόντος
ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ: 
Με αφορμή την συνεχιζόμενη κρίση στο Νεώριο, την συνάντηση εκπροσώπων του ναυπηγείου Νεωρίου με τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας πριν λίγο καιρό αλλά και την συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Ν. Αιγαίου στη Σίφνο στις 25/4/2015, ο Νίκος Χρυσόγελος, συν-επικεφαλής των ΠΡΑΣΙΝΩΝ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην Περιφερειακός Σύμβουλος Ν. Αιγαίου με τον ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΑΝΕΜΟ, δήλωσε:
«Η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία στη χώρα μας διέρχεται βαθειά κρίση. Η ραγδαία μείωση της παραγωγικής δραστηριότητας τα τελευταία 30 χρόνια έχει οδηγήσει στην ανεργία τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων (95%). Η Ελλάδα, μια από τις μεγαλύτερες ναυτιλιακές δυνάμεις παγκοσμίως, αδυνατεί να εκμεταλλευτεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ναυπηγοεπισκευαστικής και ναυπηγικής της βιομηχανίας, όπως η υψηλή τεχνογνωσία και ποιότητα υπηρεσιών αλλά και την στροφή της βιομηχανίας αυτής σε πράσινες τεχνολογίες.
Το γεγονός ότι χειροτερεύουν οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες και οι νησιώτες σε πολλά νησιά νοιώθουν αποκλεισμένοι τουλάχιστον 8 μήνες το χρόνο, οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό στην αδυναμία των αρχών σε όλα τα επίπεδα αλλά και των ενδιαφερομένων να αξιοποιήσουν υπάρχοντα εργαλεία και χρηματοδοτήσεις για να λυθεί και το ακτοπλοϊκό και ταυτοχρόνως να αναζωογονηθούν τα ναυπηγεία, όπως αυτό του Νεωρίου, δίνοντας εργασία σε χιλιάδες άνεργους σήμερα. Θα μπορούσαν οι ακτοπλοϊκές συνδέσεις των νησιών να βασίζονται σε ενεργειακά αποτελεσματικά πλοία χαμηλότερου λειτουργικού κόστους, που θα τροφοδοτούνται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, και αυτά τα πλοία να κατασκευαστούν σε ελληνικά ναυπηγεία μέσω χρηματοδότησης από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης. Τα ναυπηγεία θα μπορούσαν, επίσης, να παράγουν μέρος της τεχνολογίας των ανεμογεννητριών αλλά και τμήματα άλλων περιβαλλοντικών τεχνολογιών, όπως γίνεται σε διάφορα ναυπηγεία, τουλάχιστον συμπληρωματικά σε όσες παραδοσιακές εργασίες (πχ συντήρηση σκαφών) κάνουν.
Από το 2012 έως το 2014 είχα οργανώσει δεκάδες εκδηλώσεις, ημερίδες, συναντήσεις για να βοηθήσω τους εργαζόμενους και την τοπική οικονομία. Προσκάλεσα στις Βρυξέλλες αντιπροσωπεία των εργαζομένων στο Νεώριο και σε άλλα ναυπηγεία και συμμετείχαν σε ειδική ημερίδα στο Ευρωκοινοβούλιο τον Ιούνιο 2012. Οργάνωσα επίσκεψη ανθρώπων από το Πολυτεχνείο του Άαχεν στη Σύρο για να διερευνηθεί η δυνατότητα κατασκευής στο Νεώριο μικρών ανεμογεννητριών. Κατέθεσα δημόσια μια ειδική έκδοση που περιγράφει πώς μπορεί να χρηματοδοτηθεί η κατασκευή νέων, ενεργειακά αποτελεσματικών σκαφών μέσα από μια συνεργασία ναυπηγείου, Περιφέρειας (πχ Ν Αιγαίου) και ακτοπλοϊκών φορέων (ιδιαίτερα συνεταιριστικών ή υπό όρους κλασσικών ναυτιλιακών εταιριών)
http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/shipyard%20GE.pdf
Δυστυχώς όλα αυτά δεν κατάφεραν να αλλάξουν του που αναζητούνται οι λύσεις.Διαχρονικά και διακομματικά τα υπουργεία, οι φορείς, η διοίκηση του ναυπηγείου αλλά και οι εργαζόμενοι μένουν προσκολλημένοι τόσα χρόνια στα ίδια και στα ίδια, ενώ και τα πολιτικά κόμματα τους υπόσχονται πράγματα που δεν θα γίνουν, και το ξέρουν. Έτσι τίποτα δεν προχωράει, απλώς επαναλαμβάνονται οι συναντήσεις με τους διάφορους υπουργούς, με μόνη διαφορά τα άτομα που εναλλάσσονται από κάθε πλευρά. Ακούμε συνεχώς για την ανάγκη ενίσχυσης των ελληνικών ναυπηγείων με παραγγελίες αμυντικών εξοπλιστικών μέσων από το ΥΠΕΘΑ, που σημαίνει ότι πρέπει να διατεθούν εθνικοί πόροι που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν, σε μια λογική κρατικοδίαιτης βιομηχανίας αντί να σχεδιαστεί η καινοτόμος παραγωγή σύγχρονων σκαφών και τμημάτων πράσινης τεχνολογίας που θα στηρίζονταν από ευρωπαϊκούς πόρους αλλά και από ιδιωτικές παραγγελίες από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η στροφή των ναυπηγείων προς πράσινες και καινοτόμες κατασκευές μπορεί να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο σχέδιο πράσινης μεταρρύθμισης και αναζωογόνησης κρίσιμων τομέων της οικονομίας και αναπροσανατολισμού των πόρων με στόχο να διασφαλιστεί ή να αυξηθεί η απασχόληση. Μια τέτοια στροφή, θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει και τη βάση για ένα συμβιβασμό μεταξύ της Κομισιόν και της ελληνικής πλευράς, σχετικά με το πρόστιμο και τους περιορισμούς στην εμπορική και κατασκευαστική δραστηριότητα που έχουν επιβληθεί στα Ελληνικά Ναυπηγεία Α.Ε.
Όπως και με την γενικότερη κατάσταση της χώρας, έτσι και το Νεώριο δεν πρόκειται να σωθεί αν δεν υπάρξει στροφή στην καινοτομία και δεν πεταχτούν στο «καλάθι των αχρήστων» αντιλήψεις που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και στην απαξίωση. Είναι η ώρα των βαθιών οικονομικών, κοινωνικών, οικολογικών, παραγωγικών αλλαγών, η ώρα της συστηματικής εργασίας αξιοποιώντας όλα τα σύγχρονα εργαλεία, αντί για συστηματική ανακύκλωση των ψευδαισθήσεων ότι θα σωθούμε βασιζόμενοι σε εργαλεία που σκούριασαν απελπιστικά.
Η Περιφέρεια και το Περιφερειακό Συμβούλιο έχουν υποχρέωση να αντιληφθούν αυτή την πραγματικότητα και να προχωρήσουν σε αποφάσεις του προηγούμενου Περιφερειακού Συμβουλίου που είχαν ψηφιστεί σχεδόν ομόφωνα και βασίζονται σε παρόμοιες κατευθύνσεις».
Οι Προτάσεις των ΠΡΑΣΙΝΩΝ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ για την αναζωογόνηση των ναυπηγείων, συμπεριλαμβανομένου του Νεωρίου, με στροφή στην πράσινη τεχνολογία
Οι τομείς δραστηριοποίησης των ναυπηγείων στο πλαίσιο μιας πράσινης στροφής τους μπορεί να αφορούν σε τρία επίπεδα:
(α) Αναζωογόνηση παραδοσιακών δραστηριοτήτων του κλάδου (ναυπηγοεπισκευή), κάτι όμως που απαιτεί αποτελεσματική κεντρική διοίκηση και αλλαγές σε επίπεδο προωθούμενων πολιτικών, που δεν εξαρτώνται μόνο από τους φορείς του κλάδου, καθώς και συμφωνία για συνθήκες εργασιακής ειρήνης στη βάση δίκαιων ρυθμίσεων για τους εργαζόμενους.
(β) Στροφή του κλάδου σε κατασκευές πλοίων που θα ανταποκρίνονται στις περιβαλλοντικές απαιτήσεις της νέας ευρωπαϊκής νομοθεσίας για μειωμένες εκπομπές οξειδίων του αζώτου, οξειδίων του θείου και διοξειδίου του άνθρακα αλλά και στις ανάγκες σύνδεσης των νησιών με σύγχρονα και κατάλληλα πλοία, ενεργειακά αποτελεσματικά. Μια τέτοια κατεύθυνση απαιτεί στενή συνεργασία με τις νησιωτικές περιφέρειες αλλά είναι η μόνη λύση για να επιβιώσει η ακτοπλοΐα μειώνοντας τα κόστη καυσίμων, που εκτινάσσουν στα ύψη τα λειτουργικά τους κόστη λόγω των υψηλών τιμών του πετρελαίου.
(γ) Προσθήκη νέων, συμπληρωματικών προϊόντων και υπηρεσιών πράσινης καινοτομίας και τεχνολογίας, όπως κατασκευή πυλώνων για ανεμογεννήτριες, κατασκευή και συντήρηση πλωτών και κινητών υπεράκτιων κατασκευών για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, συστημάτων αφαλάτωσης με χρήση ΑΠΕ, κλπ.
Αναλυτικά οι παρεμβάσεις του Ν. Χρυσόγελου για τα ναυπηγεία
http://www.chrysogelos.gr/index.php/2012-01-26-17-13-36-593/paremvaseis-ektos-eu/item/3923-shipyard2
