Το συλλαλητήριο για το "Μακεδονικό" οργανώνεται με στόχο να σταματήσει η προσπάθεια εξεύρεσης μιας συμβιβαστικής συμφωνίας με τη γειτονική χώρα στο θέμα του ονόματος και των σχέσεων καλής γειτονίας. Οι διοργανωτές και οι συμμετέχοντες διατυμπανίζουν ότι δεν θέλουν να υπάρχει η λέξη "Μακεδονία" στο όνομα της γειτονικής χώρας. Η επιτυχία των κινητοποιήσεων θα σήμαινε ότι η κυβέρνηση θα αποτύγχανε να εξασφαλίσει πλειοψηφία στη Βουλή που θα στήριζε μια τέτοια συμφωνία ή θα αναγκάζονταν να κάνει πλήρως πίσω, πριν φτάσει υτο θέμα στη Βουλή, από το φόβο του πολιτικού κόστους. Στην πραγματικότητα οι αντιδρώντες επιδιώκουν να αποτύχουν - για άλλη μια φορά - οι συνομιλίες υπό τον εκπρόσωπο των Ηνωμένων Εθνών για επίλυση του προβλήματος.
Η επίτευξη των στόχων που θέτουν σε διάφορους τόνους οι "Μακεδονομάχοι" θα σημάνει κατά συνέπεια την ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ "Δημοκρατία της Μακεδονίας" για την γειτονική χώρα και για πάντα. Ή νομίζουν αφελώς ότι κάποτε στο μέλλον θα υπάρξουν καλύτερες προϋποθέσεις για να αλλάξει η γειτονική χώρα όνομα; Στο όνομα της "ανυποχώρητης στάσης", οι έλληνες "πατριώτες" (ή εθνικιστές) θα εξυπηρετήσουν τους στόχους των εθνικιστών της γειτονικής μας χώρας, που αποτυπώνονται στο αίτημα "καμία υποχώρηση" στο όνομα. Ο ένας εθνικισμός (ελληνικός) θα εμποδίσει την επίλυση του προβλήματος, με αποτέλεσμα να επιβληθεί κατά κράτος ο άλλος εθνικισμός (των γειτόνων) σε βάρος μας. Γιατί δεν είναι κατανοητή αυτή η αλήθεια;
Στο πίσω μέρος του μυαλού τους κάποιοι πιστεύουν βέβαια ότι η Ελλάδα - υπό την πίεση των αντιδράσεων στο εσωτερικό και αφού θα έχουν καταρρεύσει οι συνομιλίες -θα εξαναγκαστεί να θέσει βέτο στην είσοδο της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ αν οι γείτονες δεν εξαλείψουν πλήρως από το όνομά της κάθε αναφορά στην λέξη "Μακεδονία" . Πιστεύουν ότι ένα βέτο ή η απειλή βέτο θα εξαναγκάσει την γειτονική χώρα να υποχωρήσει ατάκτως και να διαγράψει την λέξη "Μακεδονία" πλήρως από το όνομά της.
Είναι πολύ-πολύ αφελές να πιστεύει κάποιος ότι θα μπορούσε η Ελλάδα - με δεδομένη την κατάσταση της χώρας - να θέσει βέτο στη βάση εξωπραγματικών απαιτήσεων και μάλιστα όταν η ίδια θα έχει απορρίψει τον όποιο συμβιβασμό. Αγννούν πολλοί ότι η Ενδιάμεση Συμφωνία και η απόφαση του Ευρ. Δικαστηρίου της Χάγης θα μπορούσαν να ανοίξουν τον δρόμο για την είσοδο της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ με το "προσωρινό" όνομα ΠΓΔΜ, χωρίς να μπορεί η χώρα να θέσει όποιους όρους ή προαπαιτούμενα.
Με όλα τα μέτωπα ανοικτά, θα ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, αυτοκτονικό να ανοίξουμε μέτωπο με όλους κι όλα τον Ιούνιο 2018. Θα ήταν η απόλυτη καταστροφή, κι όχι μόνο για την περίφημη "έξοδο" από το Μνημόνιο και την έξοδο από τις αγορές. Δεν χρειάζεται να ζήσουμε άλλη μια βίαιη διάψευση ψευδαισθήσεων όπως αυτές που αναφέρονταν στην γονατιστή "μαντάμ Μέρκελ" που θα μας παρακαλούσε για να μας δώσει λεφτά ή "στις αγορές που θα χόρευαν στον ρυθμό των κλαρίνων".
Μήπως υπάρχει θεσμικό πρόβλημα; Το "Μακεδονικό" στα χέρια απόστρατων;
Οι πολίτες είναι ελεύθεροι, σε μια δημοκρατία, να εκφράζουν την άποψή τους αλλά και να διαδηλώνουν, εφόσον σέβονται στην δημοκρατία και τους υπόλοιπους πολίτες. Η ελευθερία έκφρασης είναι βασικό δικαίωμα. Ακόμα και αν οι πολίτες κάνουν λάθος.
Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν το συλλαλητήριο, αλλά το ποιοι πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις. Και εκεί είναι που υπάρχει θεσμικό και πολιτικό πρόβλημα. Το "Μακεδονικό" είναι πολύ σοβαρό θέμα για να αφήνεται στα χέρια των απόστρατων! Το συλλαλητήριο στην Αθήνα για το "Μακεδονικό" θα συνδιοργανώσουν από κοινού μια σειρά φορείς από τους οποίους οι μισοί είναι ενώσεις αποστράτων! Είναι όμως - το “Μακεδονικό” - ένα κατεξοχήν πολιτικό θέμα που άπτεται πολλών διαστάσεων (εξωτερικής πολιτικής, σχέσεων μας σε διεθνείς οργανισμούς κα), το οποίο απαιτεί λεπτούς διπλωματικούς χειρισμούς.
Αν και άνοιξε σχεδόν ανέλπιστα ένα παράθυρο επίλυσης ενός προβλήματος που σέρνεται δεκαετίες αν όχι ένα αιώνα, τα πολιτικά κόμματα αδυνατούν να συνεννοηθούν για μικροκομματικούς λόγους (λες και δεν υπάρχουν άλλα πεδία πολιτικής αντιπαράθεσης και διαχωρισμού) και τον κυρίαρχο λόγο φαίνεται να έχουν απόστρατοι και χριστιανικές οργανώσεις (!):
Οι Παμμακεδονικές Ενώσεις Υφηλίου.
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων.
Το Ελληνοαμερικανικό Συμβούλιο.
Η Ομοσπονδία Συλλόγων Μείζονος Νέας Υόρκης.
Οι Αθηναϊκοί Σύλλογοι Μακεδόνων.
Η Ένωση Πολιτιστικών Φορέων Θεσσαλονίκης.
Η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού.
Η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Ναυτικού.
Η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Αεροπορίας.
Η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Αστυνομίας.
Η Ένωση Χριστιανικών Οργανώσεων Αθηνών.
Η εξωτερική πολιτική και οι διεθνείς σχέσεις μπορεί να είναι υπόθεση απόστρατων και άσχετων ομάδων που κινούνται με το θυμικό;
Όμως, απόστρατοι έχουν ξανα-εμπλακεί σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, ενώ κάποιοι από τους πρωταγωνιστές του “Μακεδονικού”, και στην περίφημη υπόθεση Οτσαλάν. Ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα που είχαν προκαλέσει με ενέργειές τους αφορούσε στην κρίση των Ιμίων.
Στην βάση ενός σχεδίου για την δημιουργία σταθερών υποδομών σε βραχονησίδες και ακατοίκητα νησιά, μια ομάδα απόστρατων είχε οργανώσει μια σειρά από παρεμβάσεις που οδήγησαν στην κρίση των Ιμίων. Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο για τη Θάλασσα αν σε μη κατοικημένα νησιά δημιουργηθούν σταθερές υποδομές αυτές μπορούν να αποκτήσουν υφαλοκρηπίδα (κάτι που δεν ισχύει αν δεν υπάρχει μόνιμη ανθρώπινη παρουσία ή σταθερές υποδομές). Όπως είναι κατανοητό, κάτι τέτοιο μπορούσε να αλλάξει μονομερώς το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας σε πολλές ζώνες στο Αιγαίο, κάτι που ακόμα κι αν ήταν νομικά επιτρεπτό, δεν θα άφηνε η Τουρκία να συμβεί μονομερώς ή αναπάντητο. Και οι αφελείς, θα μπορούσαν να πουν, “ε, και τι έγινε, δικά μας είναι τα νησιά, ότι θέλουμε μπορούμε να κάνουμε σε αυτά”. Ναι, αλλά έλα που αν κυριαρχούν στις διεθνείς σχέσεις αυτές οι αντιλήψεις, τότε καθημερινά θα έχουμε πολέμους...Ως μικρή χώρα μπορούμε να έχουμε ως σύμμαχο το διεθνές δίκαιο, εφόσον πραγματικά το γνωρίζουμε.
Όπως και με το πραξικόπημα στην Κύπρο, κάποιοι, με παρόμοιες ανεύθυνες πράξεις στο όνομα του πατριωτισμού, έπαιξαν το παιχνίδι της Τουρκίας. Οι Τούρκοι κατάλαβαν αμέσως τι παίζονταν με τις ενέργειες αυτές κάποιων απόστρατων και ως “απάντηση” προκάλεσαν αρχικά το ναυάγιο του τουρκικού πλοίου κοντά στα Ίμια, ώστε να ανοίξει ξανά το θέμα ποιος έχει την ευθύνη διάσωσης σε περίπτωση ναυαγίου (άλλο ένα θέμα αντιπαράθεσης στο Αιγαίο). Στην συνέχεια οι δύο Τούρκοι δημοσιογράφοι - για λόγους δημοσιότητας και ανόητης προβολής - έπαιξαν τους ... γενναίους "κομάντο" που αποβιβάστηκαν στο νησί για να κατεβάσουν την ελληνική σημαία - που είχε ανεβάσει στα Ίμια ο δήμαρχος Καλύμνου παίζοντας τον δικό του ρόλο στο ύποπτο παιχνίδι των απόστρατων- και να υψώσουν την Τουρκική. Κι έτσι επανήλθε σε διεθνές επίπεδο η θεωρία των “γκρίζων ζωνών” στο Αιγαίο, κάτι που υποτίθεται προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν με τις (ανόητες) ενέργειες τους κάποιοι απόστρατοι και ακροδεξιοί.
Οι δύο χώρες είχαν βρεθεί ξαφνικά γύρω από τα Ίμια κι εξαιτίας τυχοδιωκτικών ενεργειών ανεύθυνων ανθρώπων στα πρόθυρα πολέμου, χωρίς καν να έχουν προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο. Όσοι γνωρίζουν καταστάσεις και γεγονότα, νομίζω κατανοούν ότι εκείνες τις σκοτεινές μέρες και νύχτες του Ιανουαρίου 1996 φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, σε μια δεύτερη κρίση, ίσως και χειρότερη, από αυτή της Κύπρου. Και μάλιστα με πρωτοβουλία κάποιων που αναλαμβάνουν το ρόλο του Υπουργού Πολέμου και του Υπουργού Εξωτερικών - με τσαμπουκά και χωρίς, έστω, να τους έχει δοθεί τέτοιος ρόλος μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες.
Δυστυχώς, και σήμερα, πολλοί από τους πρωταγωνιστές των συλλαλητηρίων προέρχονται από τους ίδιους κύκλους. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτό βρίσκει απήχηση σε κάποια από τα πολιτικά κόμματα "εξουσίας" και σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας που συνεχίζει να αντιδρά συναισθηματικά και με βάση το θυμικό, κι όχι ορθολογικά και με εργαλείο το διεθνές δίκαιο και τη συμμετοχή της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς και στην ΕΕ.
Οι ίδιοι παράγοντες κρίσεων συνεχίζουν να έχουν μικρο-πολιτικές βλέψεις που περνάνε μέσα από την πόλωση της κοινωνίας, όχι μέσα από την συμφιλίωση της κοινωνίας και την χάραξη στρατηγικής πραγματικής και όχι εικονικής εξόδου από την πολύπλευρη κρίση.
