Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό προσωπικό προκαλεί πολύ γέλιο, ιδιαίτερα οι αρχηγοί των κομμάτων (Τσίπρας, Μητσοτάκης κα) που θα έπρεπε να είναι πιο σοβαροί (όχι σοβαροφανείς). Να για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός μιλούσε ειρωνικά για τον Ολανδρέα (Ολάντ και Ανδρέας Παπανδρέου). Με τον Ολάντ έγιναν κολλητοί και ο πρωθυπουργός μας περίμενε να τον ...σώσει, ενώ τον Ανδρέα τον μιμήθηκε αρχικά ως προς το στυλ στις ομιλίες (με τη βοήθεια και αμερικανών επικοινωνιολόγων) αλλά, το πιο σημαντικό, τον "ανακάλυψε" πρόσφατα κι έγραψε το περίφημο άρθρο "Ήταν ψεύτης ο Ανδρέας" επιδιώκοντας να κληρονομήσει τον παπανδρεϊσμό...Για την "Μαντάμ Μέρκελ" στάζει πλέον μέλι. Για τις αγορές που θα τις έκανε να χορεύουν στο ρυθμό του νταουλιού, τώρα πανηγυρίζει γιατί βγήκαμε σε αυτές με επιτόκιο 3πλάσιο σε σχέση με αυτό που μας δανείζουν οι "μισητοί" δανειστές! Τι να πούμε βέβαια για την στροφή σε πιο σοβαρά θέματα, μνημόνια, ασφαλιστικό, Ελληνικό, επενδύσεις, περιβάλλον, προσφυγικό κα.
Από την άλλη μεριά, έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση εξίσου τραγική. Ο Μητσοτάκης πηγαίνει στην Ελληνική Χρυσός για να τονίσει μπροστά στις κάμερες "πόσο σημαντική είναι η επένδυση" και δεν θεωρεί ότι το κάνει για επικοινωνιακούς λόγους την ίδια στιγμή που κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι επισκέπτεται βιομηχανίες όπως η καπνοβιομηχανία για λόγους επικοινωνιακούς! Ίσως νομίζουν ότι όλοι οι πολίτες τρώνε κουτόχορτο.
Tα μεγάλα πολιτικά ζητήματα είναι τι είδους οικονομία, τι είδους παραγωγή επιλέγουμε, αυτό όμως δεν το συζητάνε. Έτσι πλέον στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα "παλιό" και "νέο" λέει τα ίδια πράγματα αλλά προσπαθεί να ξεχωρίσει μόνο στο επικοινωνιακό επίπεδο. Εκλογές για αρχηγό, χωρίς όμως πολιτικό πρόγραμμα (στην Δημοκρατική Συμπαράταξη), όλοι υπέρ της απορρύθμισης των περιβαλλοντικών πολιτικών για χάρη των ...επενδύσεων. Ούτε περνάει από το μυαλό τους ότι εκεί είναι που διαφοροποιούνται σήμερα τα κόμματα και υπάρχουν οι πολιτικές αντιπαραθέσεις: στο ποιο μοντέλο οικονομίας επιλέγουμε, ποιες επενδύσεις χρειαζόμαστε ως χώρα, που θα βρουν δουλειές οι άνεργοι με τρόπο όμως που θα υπάρχει όφελος ταυτόχρονα στην οικονομία, στην κοινωνία και στο περιβάλλον.
Όλοι λοιπόν μιλάνε για τις επενδύσεις πλέον - ακόμα και η κυβέρνηση που ως αντιπολίτευση ήταν άκριτα εναντίον κάθε επένδυσης χωρίς να αντιπροτείνει ένα άλλο, όχι κρατικίστικο μοντέλο. ναι πρέπει να είμαστε υπέρ των επενδύσεων, αλλά υπέρ των επενδύσεων που συνδυάζουν οικονομική δραστηριότητα, περιβαλλοντική - κοινωνική και πολιτιστική υπευθυνότητα. Αλλιώς δεν μάθαμε τίποτα από τις "επενδύσεις" στην οικονομία καζίνο, στην κερδοσκοπία του real estate που odήγησε σε 200.000 κόκκινα δάνεια για στέγαση, στην σπατάλη των επενδύσεων των Ολυμπιακών Αγώνων (που τότε μας έλεγαν πόσο θα συνέβαλε στην οικονομία, αλλά όχι ...στο χρέος και στα ελλείμματα).
Γιαυτό η παρουσία ενός πραγματικού πράσινου κόμματος είναι απαραίτητη και όχι μόνο για την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά και για την κοινωνική συνοχή και την στροφή σε μια "ζωντανή" και πράσινη, κοινωνικά υπεύθυνη οικονομία προς όφελος της κοινωνίας. Η μορφή της έχει κάποια σημασία - δημόσια, ιδιωτική, κοινωνική - αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό που μετράει είναι το τελικό αποτέλεσμα.
