Σε περιπτώσεις που ένα θέμα σέρνεται στην επικαιρότητα για σχεδόν μισό μήνα δεν έχεις και πολλά πράγματα να προσθέσεις όταν βρίσκεσαι στις τελευταίες ημέρες. Οι αρχικές ρηχές αναλύσεις έχουν γίνει όσο πιο βαθιές γίνεται, ο αναγνώστης έχει διαβάσει τα μύρια όσα και τα δάχτυλα μένουν κολλημένα πάνω από τα πλήκτρα για ώρα. Και κάπου εκεί έρχεται ο Ντάνιελ Κον-Μπεντίτ. Λέει πράγματα λογικά, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπα, αλλά δεύτερες σκέψεις. Ξέρετε, τις δύσκολες, τις πιο πολύπλοκες. Και -ξαφνικά- απαντά στην τελευταία ερώτηση και σου δίνει τίτλο και υλικό για κομμάτι.
Δεν έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που ήταν στην Αθήνα. Υπάρχουν φίλοι που έχω να τους δω περισσότερο καιρό από τον 68χρονο Ευρωβουλευτή. Τότε στην επικαιρότητα ήταν το κλείσιμο της ΕΡΤ και συζητήσαμε για το μέλλον της Ευρώπης στο περιθώριο της απόφασης Σαμαρά να ρίξει μαύρο στις οθόνες. Τώρα μονοπωλεί το ενδιαφέρον η Χρυσή Αυγή. Πάλι η Ευρώπη και το μέλλον της στο περιθώριο. Ας είναι. Τα δύο θέματα, όμως, δείχνουν ξεκάθαρα πως μόνο κανονικό μέλος της Ε.Ε. δεν είμαστε.
Λέει πολλά, για τη «διαφοροποίηση που πρέπει να γίνει μεταξύ ακροδεξιάς, φασιστικών μορφωμάτων, συντηρητικών και ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων» τα οποία τα συναντάς και στα δεξιά και στα αριστερά του κέντρου. Εντοπίζει το πρόβλημα, σε μεγάλο βαθμό, στην περίοδο που διανύουμε. «Είμαστε στο μέσο μιας αλλαγής, γύρω μας συντελούνται κοσμοϊστορικές αλλαγές οι οποίες θα φανούν πολύ αργότερα». Μιλά για τη Γερμανία και τις πρόσφατες εκλογές της, τα λάθη των Πρασίνων και τη ...μαγκιά της Μέρκελ, για τη χαμένη πυξίδα του Ολάντ στη Γαλλία. Κι όμως, το μαύρο φόντο μπαίνει και πάλι πίσω από τη συζήτηση.
«Η Χρυσή Αυγή και τα άλλα αντίστοιχα μορφώματα στην Ευρώπη δεν γεννήθηκαν τώρα με την κρίση. Υπήρχαν και πριν από αυτή. Η κρίση, απλώς, κινητοποιεί τον φόβο», τονίζει και θυμίζει τον Θέμη από τη Θεσσαλονίκη, στο Δημοτικό Συμβούλιο. Το παράδειγμα της Νορβηγίας δεν θα μπορούσε να έρθει σε πιο κατάλληλη στιγμή. Μια από τις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου, με ιδιαίτερη αγάπη στην άκρα Δεξιά. Ο φόβος των πλουσίων εκεί, ο φόβος των φτωχών εδώ. Το άγχος των φτωχών για την επιβίωσή τους και ο εγωισμός των πλουσίων για τη δική τους «μάχη» με τη ζωή. Μόνο που εκείνη η μάχη έχει όπλα τα τραπεζικά νούμερα και αίμα τις σταγόνες από τα κόκκινα ακριβά κρασιά που μένουν πάνω στο πούρο. Η δική μας, όμως, έχει όπλα κοφτερή λεπίδα και ρόπαλα και αίμα ανθρώπινο. Πικρό.
____________________________________________
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Protagon στις 27/9/2013
