Δήλωση του Νίκου Χρυσόγελου
Χρόνη εσύ έφυγες νωρίς, αλλά θα είσαι πάντα εδώ!
Ο Χρόνης Μίσσιος μετακόμισε στην γειτονιά των αγγέλων. Ο θάνατος είχε χτυπήσει πολλές φορές την πόρτα του αλλά δεν τόλμησε να τον πάρει μαζί του νωρίτερα. Ο Χρόνης κατάφερε και πέρασε από την αγωνία της εκτέλεσης για τις ιδέες του, τα πέτρινα εκείνα χρόνια, σε μια γνήσια σχέση με τις οικολογικές βιωματικές αξίες, ένας γνήσιος οικολόγος της ουσίας και της πράξης. Ήταν ένας Άνθρωπος, ένας αγωνιστής για την κοινωνική δικαιοσύνη, που όμως εξελίχθηκε και σε αγωνιστή για την επανασυμφιλίωση με τη φύση και το περιβάλλον, με την ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης, τη ζωή χωρίς εξουσιαστικές εμμονές, την αισθητική, την πραγματική συντροφικότητα.
Έφυγε από κοντά μας για να συνεχίσει το ταξίδι του σε άλλες διαστάσεις. Ο Χρόνης Μίσσιος, αληθινός δάσκαλος με την πράξη του, έχοντας αρνηθεί να ξαναγίνει καθοδηγητής, μας δίδαξε το μεγαλείο της ανθρώπινης υπόστασης αν βασίζεται σε αξίες, τη σεμνότητα και την απλότητα που είναι συνειδητή επιλογή, την ακηδεμόνευτη δημιουργική αντίσταση αλλά και δημιουργία, την αυθεντικότητα της ανθρωπιάς και μια λιτότητα αποτέλεσμα σοφίας και όχι εξαναγκασμού.
Η απώλεια ενός φίλου του ανθρώπου και της φύσης, της κοινωνίας και της ομορφιάς μας γεμίζει θλίψη. Αλλά και αφήνει μια τρυφερή θύμιση να μας προσκαλεί "να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας".
Ήταν πάντα μια γνήσια πηγή έμπνευσης για ανθρώπους με αξίες, για τον οικολογικό χώρο και τους συνανθρώπους του και θα συνεχίσει να μας κρατάει συντροφιά και να μας γεμίζει αισιοδοξία.
“Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη και συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης.
Δεν είναι μια ‘πίστη’ σε μια ιδεολογία αλλά μια καθημερινή πρακτική για να επανασυνδέσουμε τη λογική με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα. Να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, την αυταξία και την αναγκαιότητα του συνόλου της ζωής.
Είναι ένας δρόμος επαναπροσέγγισης του κόσμου που μας περιβάλλει, ένας δρόμος στην αναζήτηση της χαράς αντί της αγωνίας. Έχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας.”
Χρόνης Μίσσιος 1930-2012 και για πάντα!
