«Πώς τολμούσες να μιλήσεις όταν κρατούσαν όπλα απέναντί σου;», διερωτάται ο Ανδρέας Κωνσταντίνου από το Τσέρι, όταν καλείται να μας εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους δεν δίνονταν πληροφορίες για αγνοούμενους παλαιότερα.
Και συμπληρώνει: «Οι ένοπλοι και οι πραξικοπηματίες ήταν περαστικοί, αλλά ήταν αδίστακτοι. Δεν τους ένοιαζε πόσους θα σκότωναν. Κρατούσαν μια λίστα και προχωρούσαν. Πολλές φορές έκαναν φάρσες, πυροβολώντας αόριστα για να εκφοβίσουν κόσμο. Ή όπως γινόταν για παράδειγμα όταν ένοπλοι πυροβολούσαν στην περιοχή Κοτσιάτη, που ήταν θύλακας, για να επικαλεστούν μετά τους πυροβολισμούς και να πουν ότι προήλθαν από Τουρκοκύπριους. Δεν είχαν έλεος. Γι’ αυτό ο κόσμος φοβόταν να μιλήσει. Φοβόταν να πει κάτι αν είδε ή άκουσε.
Μετά το 1974 ο Ντενκτάς διακήρυττε ότι δεν υπήρχαν αγνοούμενοι. Πώς να πει κάποιος ότι είδε να σκοτώνουν κόσμο; Ή ότι άκουσε ότι πέταξαν ή έθαψαν Τουρκοκύπριους;».
Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου είναι ανάμεσα στους ανθρώπους που συνέβαλαν στον εντοπισμό Τουρκοκυπρίων αγνοουμένων. Συγκεκριμένα, συνεργάστηκε με συγγενείς αγνοουμένων, συνεργάστηκε και με τη δημοσιογράφο Σεβγκιούλ Ουλουντάγκ, με αποτέλεσμα τον εντοπισμό σε πηγάδι των οστών τεσσάρων Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι αγνοούνταν από το 1964. Τα οστά εντοπίστηκαν σε πηγάδι στην περιοχή Τσερίου, λίγο προτού αρχίσουν εργασίες για την κατασκευή οδοστρώματος. Τιμήθηκε μαζί με άλλους 18 Κύπριους για την προσφορά τους στη διακρίβωση της τύχης αγνοουμένων από το 1963 ως το 1974 σε εκδήλωση στην Κοντέα, την οποία διοργάνωσε το δικοινοτικό κίνημα για την Ειρήνη στο “Πάρκο Ειρήνης”.
Ερωτηθείς πώς αποφάσισε να συμβάλει στις προσπάθειες εξεύρεσης αγνοουμένων, ο κ. Κωνσταντίνου αναφέρει: «Εγώ είμαι διεθνιστής και ανθρωπιστής. Ήθελα να βοηθήσω όσο μπορώ. Έβλεπα τα όσα περνούσε ένας συγχωριανός μου που είχε αγνοούμενο γιο. Μου έλεγε για τη γυναίκα του που ξυπνούσε μες στη νύχτα οποιαδήποτε ώρα, είτε μία, είτε δύο, είτε τρεις, και του έλεγε να κατεβεί να ανοίξει την πόρτα για να μπορέσει να μπει στο σπίτι ο αγνοούμενος γιος τους. Έβλεπα ότι ήταν ένα μαρτύριο. Καθημερινό μαρτύριο. Γι’ αυτό ήθελα να βοηθήσω».
Περιγράφοντας τη δική του συμβολή αναφέρθηκε και σε περιστατικά για τα οποία άκουσε. Όπως για παράδειγμα, σε περιστατικό κατά το οποίο άκουσε ότι έγινε από ομάδες ενόπλων στην περιοχή Λατσιών, όταν βοσκοί είδαν ένοπλους να σκοτώνουν πέντε άτομα. Ή το περιστατικό με λεωφορείο με Τουρκοκύπριους από την Πάφο, τους οποίους είχε εγγυηθεί ο Ιχσάν Αλή, ο οποίος διετέλεσε σύμβουλος του Προέδρου Μακαρίου και προσωπικός του φίλος, όπου πάλι βοσκοί είδαν ένοπλους να κατεβάζουν ένα-ένα τους επιβαίνοντες και να τους σκοτώνουν. Ανάμεσά τους γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι. Οι δολοφονηθέντες επιβαίνοντες στο λεωφορείο θάφτηκαν από τους εκτελεστές τους σε περιοχή μεταξύ Τσερίου και Λατσιών. Όμως, όταν ενημερώθηκαν τα Ηνωμένα Έθνη για το γεγονός, τότε οι δολοφόνοι μετέφεραν τις σορούς σε άλλο χώρο ταφής που παραμένει άγνωστος, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ανδρέα Κωνσταντίνου.
Σε όλα αυτά και άλλα περιστατικά αναφέρεται σε εκτενή ρεπορτάζ της η εφημερίδα «Πολίτης».
Ολοκληρώνοντας την αφήγησή του ο κ. Κωνσταντίνου επανέλαβε: «Μετά από αυτά, πώς να τολμήσει κανείς να μιλήσει;»…
Ο συνομιλητής μας θέλησε καταλήγοντας να στείλει ένα μήνυμα. Τονίζει την αναγκαιότητα να διδάσκεται στα σχολεία η πραγματική ιστορία. Όπως και τη σημασία της παραδοχής και αναγνώρισης των λαθών, ώστε να μπορέσουν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να μοιραστούν την πραγματικότητα και την πραγματική ζωή, όπως είπε. «Χρειάζεται να κατανοήσουμε και να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας», είπε χαρακτηριστικά. «Αν δεν θέλουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να ζήσουν τα ίδια, και να μπορέσουν να κοιτάξουν προς το μέλλον», είπε γεμάτος συγκίνηση. «Να κοιτάξουμε το μέλλον του τόπου για τα παιδιά και τα εγγόνια μας σε μια πατρίδα επανενωμένη και να τα διδάξουμε την πραγματική ιστορία», επαναλαμβάνει…
