Είναι γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα καταφέρνει να μας εκπλήσσει με τον τυχοδιωκτισμό του και την πολιτική χωρίς αρχές. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα υστερούν χαρακτηριστικά σχετικά με την παραγωγή πολιτικής που να αντιστοιχεί στον αντίστοιχο ευρωπαϊκό πολιτικό τους χώρο. Πχ η ΝΔ ανήκει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ενώ το ΚΙΝ.Αλ στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο. Πρέπει λοιπόν να παρακολουθούν και να συμμετέχουν στην ευρωπαϊκή πολιτική διαδικασία. Δεν μπορεί να παραμένουν απομονωμένα και ξεκομμένα από τις πολιτικές συζητήσεις και την παραγωγή της όποιας πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ εκπροσωπούν ένα δεξιό χώρο κι οφείλουν να έχουν σύγχρονες κεντροδεξιές ευρωπαϊκές πολιτικές σε μια σειρά θεμάτων, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η επίλυση προβλημάτων με γειτονικές χώρες κα. Το αντίστοιχο περιμένει κανείς και από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Το παράδειγμα των δύο δημοψηφισμάτων στην Ιρλανδία (για τον γάμο ομόφυλων παλιότερα και αμβλώσεων πρόσφατα) δείχνουν πώς έχουν αλλάξει οι κοινωνίες, και πώς ακόμα και συντηρητικά στρώματα και κόμματα έχουν υιοθετήσει πιο σύγχρονες προσεγγίσεις στα θέματα δικαιωμάτων. Αυτό το διαπιστώνει εύκολα κάποιος στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.
Ο ρόλος των κομμάτων δεν είναι να ακολουθούν τις πιο καθυστερημένες κοινωνικά ομάδες και να υιοθετούν άκριτα τα στερεότυπά τους αλλά να παράγουν πολιτική και να συμβάλλουν στην εξέλιξη της κοινωνίας με βάση το δικό τους σχέδιο αλλά αναπόφευκτα και σε συνάρτηση με τις γενικότερες αλλαγές που παρατηρούνται στις κοινωνίες.
Πώς είναι λοιπόν δυνατόν αντί να καταδικάζουν απερίφραστα τη βία και μια εποχή απροκάλυπτης βίας, να προσπαθούν να καλυφθούν πίσω από το ότι " ο αρχηγός της ΝΔ δεν είχε γεννηθεί όταν δολοφονήθηκε ο Γρ. Λαμπράκης"; Τέτοια θέματα δεν έχουν σχέση με το πότε γεννήθηκε κάποιος αλλά με το πώς βλέπουμε να διαμορφώνονται οι κοινωνίες, αντιμετωπίζοντας τα λάθη και τα εγκλήματά τους με κριτικό κι αυτοκριτικό τρόπο.
Δεν μπορεί να ενδιαφέρεται ένα πολιτικό κόμμα για τον Μ. Αλέξανδρο και να μην ενδιαφέρεται για την σύγχρονη ιστορία ώστε να μάθουμε από τα λάθη μας (πολιτικές δολοφονίες) ως κοινωνία. Δεν μπορεί να θεωρεί ότι μια συμβιβαστική λύση στο όνομα της γειτονικής χώρας είναι τόσο δύσκολο θέμα και να ανασύρει ιστορικά γεγονότα ενός αιώνα πριν αλλά να μην μπορεί να αντιληφθεί ότι χρειάζεται να υπερβούμε εκείνη την εποχή, όπως με τόλμη το έκαναν Γερμανοί και Γάλλοι.
