Οι ηγέτες της ΕΕ θα πρέπει να σταματήσουν τις κοινοτοπίες και να υιοθετήσουν κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική συνόρων και ασύλου
Σχολιάζοντας τη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενόψει του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αυτής της εβδομάδας και πριν τη ψηφοφορία στην Ολομέλεια επί του ψηφίσματος για την τραγωδία στη Λαμπεντούσα, ο συμπρόεδρος της ομάδας των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο, Ντάνυ Κον Μπεντίτ, δήλωσε:
«Η τραγωδία στη Λαμπεντούσα επιβεβαίωσε για ακόμα μία φορά την καθυστερημένη υιοθέτηση και εφαρμογή των πολιτικών της ΕΕ. Οι ηγέτες της ΕΕ θα πρέπει να σταματήσουν τις κοινοτοπίες αναφορικά με τις επαναλαμβανόμενες τραγωδίες στα παράκτια ύδατα της Ευρώπης. Αντί για άλλη μία επίδειξη κενής ρητορικής και περαιτέρω καθυστέρησης, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα πρέπει να δώσει συγκεκριμένη απάντηση, ώστε να αποφευχθούν επόμενες τραγωδίες τύπου Λαμπτεντούσα.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν μπλοκάρει επανειλημμένα τις προσπάθειες να διασφαλιστεί ότι η Ευρωπαϊκή πολιτική συνόρων θα εστιάζει επίσης στη διάσωση ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο στη θάλασσα και στον καθορισμό των χωρών που θα αναλαμβάνουν την ευθύνη για αυτούς που έχουν σωθεί. Οι ηγέτες της ΕΕ πρέπει επιτέλους να δεσμευτούν για την υιοθέτηση και υλοποίηση μίας ολοκληρωμένης Ευρωπαϊκής πολιτικής συνόρων, η οποία θα διασφαλίζει ότι όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, προκειμένου να προληφθούν οι τραγωδίες που μπορούν να αποφευχθούν στα παράκτια ύδατα της Ευρώπης, και να εξασφαλισθεί αμοιβαία υποστήριξη για το σκοπό αυτό. Συνεπάγεται, λοιπόν, η ανάγκη να παραχωρηθεί στους σχετικούς οργανισμούς, όπως ο FRONTEX και ο EUROSUR, η εντολή και τα μέσα για να μπορέσουν να ανταποκριθούν σε αυτό το ρόλο. Για το σκοπό αυτό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα πρέπει επειγόντως να υποβάλει τις προτάσεις της.
15 χρόνια μετά την υπόσχεση στο Τάμπερε, εξακολουθεί να υπάρχει η ανάγκη για κοινό σύστημα ασύλου. Θα πρέπει να εξασφαλίσουμε πιο ανθρώπινη μεταχείριση για όσους καταφεύγουν στην Ευρώπη αναζητώντας καταφύγιο και άσυλο, καθώς και τον επιμερισμό των ευθυνών μεταξύ των κρατών μελών. Αυτό συνεπάγεται τη δέσμευση για κοινό σύστημα ασύλου, αντί για σύστημα αποτροπής.»
