Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ απευθύνουμε δημόσια έκκληση τόσο στην αυτοδιοίκηση και τις τοπικές κοινωνίες όσο και στην κυβέρνηση να βρουν άμεσα λύση σε ένα θέμα που για καιρό κρύβεται κάτω από το χαλί, μέσα στο πλαίσιο της ευφορίας για την αύξηση του αριθμού των τουριστών ιδιαίτερα στα πιο τουριστικά νησιά. Πλέον, δεν είναι δυνατόν να αγνοείται το κοινωνικό πρόβλημα της στέγασης που δημιουργείται σε εκατοντάδες εκπαιδευτικούς και γιατρούς που πηγαίνουν α υπηρετήσουν σε ένα νησί. Εδώ και τώρα απαιτούνται βιώσιμες λύσεις για τους εκπαιδευτικούς σε Μύκονο και Σαντορίνη.
Η κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των τουριστών έχει επιδεινώσει το πρόβλημα στέγασης για όσους πηγαίνουν στα νησιά ως δημόσιοι υπάλληλοι ή με συμβάσεις έργου. Είναι γεγονός ότι η χώρα δεν διαθέτει πολιτική στέγασης και κοινωνικής κατοικίας και γι αυτό παρόμοια προβλήματα δημιουργούνται και σε άλλες κοινωνικές ομάδες (ανέργους, άτομα μερικής απασχόλησης, ηλικιωμένους, πρόσφυγες κα). Καθημερινά, όμως, τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μια απαράδεκτης κατάστασης σε πολλά νησιά όπου οι αναπληρωτές αλλά και μόνιμοι καθηγητές ή γιατροί που διορίζονται σε νησιά, ιδιαίτερα τα πιο τουριστικά, πρέπει να κοιμηθούν σε ένα αυτοκίνητο, σε μια σκηνή ή σε sleeping bag στην παραλία γιατί δεν βρίσκουν ένα δωμάτιο να μείνουν (είναι όλα γεμάτα) ή όταν βρουν αυτό είναι πολύ ακριβό.
Συνοχή των νησιών προϋποθέτει ότι λειτουργεί τουλάχιστον το εκπαιδευτικό σύστημα και το σύστημα υγείας. Οι διαμαρτυρίες των νησιωτών είναι δίκαιες και λογικές όταν ζητάνε να στελεχωθούν οι δομές υγείας και τα σχολεία με επαρκές προσωπικό. Αλλά μία από τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο (δεν είναι φυσικά η μόνη αλλά είναι βασική για τους ανθρώπους που έρχονται να υπηρετήσουν στα νησιά) είναι να μπορούν οι εκπαιδευτικοί και οι γιατροί στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες που επικρατούν (χαμηλοί μισθοί, υψηλό κόστος ζωής) να έχουν μια αξιοπρεπή στέγαση. Κάτι τέτοιο δεν είναι ευθύνη μόνο της κεντρικής πολιτικής διοίκησης αλλά και των τοπικών κοινωνιών και της τοπικής αυτοδιοίκησης, που πρέπει να βρουν καινοτόμες κι αποτελεσματικές λύσεις ανάπτυξης των κοινωνικών υποδομών που χρειάζονται τα νησιά. Δεν μπορεί όλα και όλοι να περιστρέφονται γύρω από την αύξηση του αριθμού των τουριστών, την αύξηση των εσόδων από τον τουρισμό, και οι εκπαιδευτικοί να κοιμούνται στο δρόμο. Σύντομα θα έρθει η κοινωνική απαξίωση αλλά ίσως και η δυσφήμιση των νησιών αυτών και η κρίση.
Μία κοινωνία κρίνεται από την ικανότητά της να επιλύει αποτελεσματικά τα προβλήματα που δημιουργούνται, μεταξύ όμως άλλων, από την διάθεσή της να επενδύσει (όχι μόνο οικονομικά) στην ολοκληρωμένη και βιώσιμη εκπαίδευση όλων, στην προστασία της υγείας, στον πολιτισμό και στην κοινωνική συνοχή. Δεν είναι, όμως, τα μεγάλα λόγια αλλά η καθημερινότητα που αποδεικνύει αν η κοινωνία και κυρίως το πολιτικό σύστημα έχει την ικανότητα να επενδύει σε αυτά τα βασικά θέματα. Λύσεις και μάλιστα μέσα από την συνεργασία των νησιωτών, της αυτοδιοίκησης και των εκπαιδευτικών υπάρχουν, ενθαρρύνουμε τις νησιωτικές κοινωνίες να μάθουν η μία από την άλλη. Ορισμένα νησιά έχουν προβλέψει και είτε διασφαλίζουν δωμάτια χαμηλού κόστους σε εκπαιδευτικούς και γιατρούς και γενικότερα σε δημόσιους λειτουργούς είτε τους ενισχύουν οικονομικά ώστε να μπορούν να καλύψουν το αυξημένο κόστος ενοικίασης.
Θεωρούμε, επίσης, απαράδεκτο να εξαναγκάζονται οι εκπαιδευτικοί και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί να αφήνουν τα δωμάτια που έχουν ενοικιάσει την καλοκαιρινή περίοδο για να μπουν στη θέση τους τουρίστες. Ο τουρισμός είναι προς το συμφέρον μιας κοινωνίας όταν βοηθάει να ζουν οι άνθρωποι καλύτερα και να έχουν ποιότητα ζωής. Αν εξαναγκάζει τους ανθρώπους να ζουν μέσα στη ρύπανση, τη φασαρία και την αναξιοπρεπή συμπεριφορά, όταν πετάει στην άκρη όλες τις άλλες ανάγκες και δραστηριότητες, παραδίδει τα πάντα στο χρήμα και ξεπερνάει όρια κι αντοχές, τότε μετατρέπεται σε απειλή για τις κοινωνίες. Και τότε, αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν αντιδράσεις όπως αυτές που έχουν ξεσπάσει σε μεγάλες πόλεις και τουριστικές περιοχές (Βαρκελώνη, Φλωρεντία, Ίμπιζα κα), όπου οι κάτοικοι κινητοποιούνται για να θέσουν όρια στον τουρισμό και να προστατέψουν την ποιότητα ζωή τους.
Πρέπει να διαμορφωθεί, μέσα από ουσιαστικό διάλογο, μια στρατηγική για τη στέγαση στα νησιά, που δεν αφορά μόνο τους αναπληρωτές καθηγητές, τους δημόσιους λειτουργούς αλλά και πολλούς νέους ανθρώπους που θέλουν να φτιάξουν το δικό τους σπιτικό. Το κόστος ζωής στα νησιά – ιδιαίτερα στα πλέον τουριστικά – έχει εκτιναχθεί ως αποτέλεσμα τόσο των κυβερνητικών επιλογών (ΦΠΑ, υψηλή φορολογία κα) όσο και εξαιτίας μιας στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης που εξαρτιέται όλο και περισσότερο από ένα μοντέλο τουρισμού που εκτινάσσει τις εισαγωγές αγαθών και δημιουργεί τεράστια κόστη για την προμήθεια νερού κι ενέργειας, που πληρώνουν όχι μόνο οι κάτοικοι αλλά και οι υπόλοιποι κάτοικοι της χώρας, για την μετακίνηση προς κι από τα νησιά αλλά και για την προμήθεια τροφίμων και άλλων βασικών αγαθών. Είναι καιρός να δούμε με πιο ολοκληρωμένο τρόπο την περιφερειακή πολιτική και την πολιτική συνοχής και στο εσωτερικό των νησιωτικών κοινωνιών και μεταξύ των ελληνικών περιφερειών.
