Άλλα πολιτικά ρεύματα (χριστιανοδημοκρατία, σοσιαλδημοκρατία, αριστερά, φιλελευθερισμός) έχουν την δική τους πολιτική ιστορία εδώ και πολλά χρόνια. Οι Πράσινοι χρειάζονται να κατανοήσουν αλλά και να αναπτύξουν περισσότερο την δική τους ιστορία των πολιτικών ιδεών τους, μια και είναι ένα πολύ νεώτερο πολιτικό ρεύμα (ακόμα και αν κάποιες ρίζες του πηγαίνουν πολύ πίσω στο χρόνο και στις φιλοσοφικές προσεγγίσεις).
Είναι πλέον φανερό ότι οι Πράσινοι απαντούν στα σύγχρονα ερωτήματα με ένα δικό τους πολιτικό πρόγραμμα. Δεν είναι μέρος μιας άλλης πολιτικής αφήγησης όπως συχνά τα ελληνικά – κυρίως – κόμματα προσπαθούν να πείσουν, ενώ τα ίδια δεν έχουν καν ολοκληρώσει την κατανόηση του δικού τους πολιτικού χώρου.
Η αριστερά γενικότερα αλλά πιο ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε και προσπαθεί να πείσει ότι καλύπτει ένα ευρύ πολιτικό φάσμα από την σοσιαλδημοκρατία και το κέντρο μέχρι την αριστερά και τους πράσινους. Κι όμως, αυτό θα ήταν μοναδικό στην σύγχρονη πολιτική ιστορία αν μπορούσε να υπάρξει στην πραγματικότητα. Είναι αδύνατο, όμως, ένα κόμμα (και μάλιστα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ) να είναι σε θέση να καλύψει όλο αυτό το πολιτικό φάσμα με όρους πραγματικής πολιτικής και προγράμματος (και όχι επικοινωνίας). Σε αυτό το φάσμα υπάρχουν διαφορετικές και συχνά αποκλίνουσες πολιτικές αναλύσεις και προτάσεις. Στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε, επίσης, να ενσωματώσει την οικολογική πολιτική πρόταση. Δεν μπόρεσε, βέβαια. Ο Κ. Μητσοτάκης πρόσφατα διαμαρτυρήθηκε στη Βουλή γιατί δεν μπορεί, λέει, να είναι άλλοι …πιο πράσινοι από αυτόν! Εντάξει, θα δούμε αν αποφάσισε να αφήσει τη ΝΔ και να γίνει …πράσινος!
Είναι καιρός να γίνει κατανοητό σε όλους ότι οι Πράσινοι, ανεξαρτήτως του πώς λέγεται ο κομματικός τους φορέας ή ποια είναι η εκλογική τους επιρροή, εκπροσωπούν ένα διαφορετικό πολιτικό και αξιακό σύστημα, δεν είναι τμήμα ενός άλλου κομματικού σχεδίου. Αλλιώς οι Πράσινοι δεν υπάρχουν και (μπορεί να) αποτελούν μόνο μια σφραγίδα που χρησιμοποιείται για άλλους σκοπούς.
Είναι σημαντικό, λοιπόν, και να απαντήσουμε στα σύγχρονα προβλήματα με πραγματικά νέες λύσεις και πολιτικές και να ανοίξουμε δικό μας χώρο στην πολιτική ιστορία, λαμβάνοντας υπόψη τις διαφορετικές αφετηρίες και διαδρομές των πράσινων στις διαφορετικές χώρες.
Το πιο κάτω άρθρο, από το Ευρωπαϊκό Πράσινο Περιοδικό - Green European Journal, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί αναλύει το πώς οι Πράσινοι στην Γερμανία (και αλλού) δεν είναι απλώς ένα περιβαλλοντικό κόμμα ή δεν έχουν έτοιμες απαντήσεις για όλα, αλλά είναι ένα διαφορετικό κόμμα, που προσφέρει μια νέα βάση για την πολιτική και τις πολιτικές ιδέες. Μπορεί οι Πράσινοι να συμβάλλουν και συμβάλλουν στον «προσανατολισμό«, στην αλλαγή κατεύθυνσης (Orientierungs), στην «ενεργοποίηση και κινητοποίηση» (Bewegungs) αλλά και στον Διάλογο (Dialogpartei) μια και δεν ξεκινάνε με το δόγμα ότι έχουν τον ηθικό πλεονέκτημα, ή τις απόλυτες αλήθειες ή την γνώση για όλα. Εργάζονται μέσα στην κοινωνία και με την κοινωνία για τις λύσεις και τις αλλαγές που απαιτούνται και γιαυτό προκαλούν μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές μετατοπίσεις.
Το περιβαλλοντικό κίνημα δεν έθεσε μόνο μετα'υλικά αιτήματα τον 19ο και τον 20ο αιώνα αλλά και μια διαφορετική πρόταση για τα υλικά, την οικονομία και την κοινωνική οργάνωση: Το περιβαλλοντικό παράδειγμα δεν ανταποκρίθηκε κατά κύριο λόγο στις υλικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης του 19ου αιώνα, αλλά αυτό δεν το μειώνει σε ενα είδος ευκολοχώνευτου ιδεαλισμού. Ο περιβαλλοντισμός τοποθετεί τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και φύσης στο επίκεντρο της προσοχής και στην πραγματικότητα είναι περισσότερο «υλιστική» προσέγγιση από το κοινωνικό πρότυπο. Η αλλαγή του κλίματος καταστρέφει σαφώς τα υλικά συμφέροντα των φτωχών, όπως δείχνουν τα εκατομμύρια των «κλιματικών προσφύγων» αλλά και όλων των πολιτών. Δεν περιορίζεται στα συμφέροντα μίας τάξης, από την άλλη όμως προωθεί βαθιές αλλαγές που καμίας από τις κυρίαρχες ιδεολογίες (σοσιαλισμός, κομμουνισμός, φελιλελευθερισμός νεοφιλελευθερισμός) δεν μπορεί να προσεγγίσει σήμερα. Ο περιβαλλοντισμός δεν είναι, λοιπόν, μόνο μια ευαισθησία που αφορά αυτούς που έχουν λύσει τα υλικά τους προβλήματα, τους πλούσιους, αλλά αφορά όλους, και περισσότερο ακόμα αυτούς που είναι οι λιγότερο ευνοημένοι γιατί αυτοί θα βιώσουν ακόμα πιο σκληρά τις επιπτώσεις της οικολογικής και κλιματικής κατάρρευσης και στη ζωή τους και στην τσέπη τους. Το πράσινο κίνημα έχει αποδείξει προ πολλού μιλώντας για κλιματική δικαιοσύνη, για δίκαιη ενεργειακή μετάβαση, για οικολογική ισότητα ότι δεν είναι είναι πολιτικό κίνημα για τους βολεμένες αλλά ένα κίνημα με ανησυχίες οικολογικές, κοινωνικές και παγκόσμιες.
