Είναι γεγονός ότι η συζήτηση για τα προνόμια των βουλευτών κι ευρωβουλευτών συνδέεται συχνά με εύκολο λαϊκισμό. Κάτι που δυσκολεύει την υιοθέτηση μέτρων που να βοηθούν την παραγωγή έργου από την Βουλή αλλά να μην δημιουργούν υπερβολικά προνόμια σε μια ομάδα που έχει τη δυνατότητα να επηρεάζει τις αποφάσεις. Μια Βουλή που έχει υψηλό επίπεδο, που παράγει έργο προς όφελος των πολιτών και του δημόσιου συμφέροντος δεν είναι ακριβή ακόμα και αν κοστίζει 150.000.000 Ευρώ ετησίως. Μια Βουλή αντιθέτως που είναι αναποτελεσματική, με χαμηλό επίπεδο, με αδυναμία να υπερασπιστεί το δημόσιο συμφέρον, ακόμα κι αν το κόστος της μειωθεί στο 50%, θα χρεώσει τη χώρα με δις, όπως έγινε τα τελευταία, κάμποσα χρόνια
Για παράδειγμα, δεν είναι προνόμιο να έχουν οι βουλευτές κι ευρωβουλευτές αξιόλογο και επαρκές επιστημονικό προσωπικό και συνεργάτες ώστε να παράγουν σωστό έργο, να μπορούν να τεκμηριώνουν τις απόψεις τους, να συμμετέχουν ουσιαστικά στην νομοθετική και πολιτική δουλειά στο κοινοβούλιο. Σωστά, φυσικά, το ευρωκοινοβούλιο δεν επιτρέπει στους ευρωβουλευτές να απασχολούν ως συνεργάτες τους συγγενικά πρόσωπα - δεν πρόβλεψε βέβαια την κουτοπονηριά των Χρυσαυγιτών που ο ένας προσέλαβε ως συνεργάτες του συγγενείς (γυναίκα, παιδιά) του άλλου για να μην παραβιαστεί τυπικά ο κανονισμός (άλλο ένα κρούσμα χείριστης κουλτούρας πελατειακών σχέσεων των Χρυσαυγιτών).
Από την άλλη, είναι υπερβολικό να παρέχεται - με έξοδα της Βουλής - σε βουλευτές και ευρωβουλευτές ΙΧ, κάτι που δεν έχει σχέση με το αντικείμενο του κοινοβουλευτικού έργου τους. Αν θέλει κάποιος βουλευτής ή ευρωβουλευτής να χρησιμοποιεί ΙΧ - ιδιαίτερα αν ζει στην Αθήνα - οφείλει να πληρώνει μόνος του το κόστος απόκτησης και μετακίνησης με ΙΧ. Η Βουλή θα μπορούσε να παράσχει κάρτες ετήσιας δωρεάν μετακίνησης με τα ΜΜΜ ή και κοινόχρηστα ποδήλατα, ή έστω να έχει μια υπηρεσία που να διαθέτει κοινόχρηστα αυτοκίνητο υπό προϋποθέσεις για συγκεκριμένες μετακινήσεις βουλευτών ή και του προεδρείου της Βουλής (όπως κάνει το ευρωκοινοβούλιο), αλλά όχι προσωπικό αυτοκίνητο σε κάθε βουλευτή (και ευρωβουλευτή). Αυτό θα έδινε ένα δυνατό μήνυμα παράδειγμα για ενίσχυση του ρόλου των δημόσιων μέσων μετακίνησης, θα μείωνε τα κόστη για το κοινοβούλιο και θα αποτελούσε παράδειγμα και για τους πολίτες να περάσουμε από την ΙΧ αυτοκίνηση προς ένα μοντέλο πιο βιώσιμης (οικολογικά και οικονομικά) αστικής κινητικότητας. Εξάλλου το να μειωθεί η εισαγωγή οχημάτων και βενζίνης θα ήταν ευεργετικό για τα δημοσιονομικά, αφού ένα σημαντικό πρόβλημα είναι το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, δηλαδή οι μεγάλες δαπάνες για εισαγωγές σε σύγκριση με τις εξαγωγές.
Στη διάρκεια της θητείας μου (2/2/2012 έως 30/6/2014) ως ευρωβουλευτής των Πράσινων αρνήθηκα να πάρω βουλευτικό αυτοκίνητο (ναι η ελληνική Βουλή δίνει και στους ευρωβουλευτές, αν και τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας είναι εκτός χώρας). Αρνήθηκα, επίσης, να έχω αστυνομικό αποσπασμένο σε εμένα, όπως παρέχει τη δυνατότητα η Βουλή σε όλους τους βουλευτές κι ευρωβουλευτές (ο οποίος συνήθως χρησιμοποιείται και ως οδηγός των βουλευτών). Ήταν μια προσωπική επιλογή στη βάση των αξιών μου, θεώρησα ότι όπως πριν, έτσι και στη διάρκεια της ευρωκοινοβουλευτικής θητείας μου δεν υπήρχε λόγος να μην χρησιμοποιώ τα ΜΜΜ (ή και το ποδήλατο) για τις μετακινήσεις μου και δεν χρειαζόμουν ούτε οδηγό ούτε αστυνομικό για «φύλαξη», παρά το γεγονός ότι κυκλοφορούσα ως κανονικός άνθρωπος με τα ΜΜΜ.
Η σημερινή κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός έθεσαν ψηλά τον πήχη για την μείωση των προνομίων – μεταξύ άλλων και των βουλευτών – ζητώντας να επανεξεταστεί η παραχώρηση βουλευτικού οχήματος. Φαίνεται όμως ότι οι περισσότεροι/ες, ακόμα και από την κυβερνητική πλειοψηφία, τον έγραψαν κανονικά αφού πολύ ελάχιστοι αρνήθηκαν το βουλευτικό αυτοκίνητο ή και τον αστυνομικό-οδηγό. Δεν είναι μόνο οι Χρυσαυγίτες που δέχτηκαν με την πρώτη το βουλευτικό αυτοκίνητο (και άλλα προνόμια, όπως χαμηλότοκα δάνεια) δήθεν «για να τα δώσουν στον λαό», αλλά και η μεγάλη πλειοψηφία των βουλευτών της «πρώτης κυβέρνησης της αριστεράς», αφού το πέρασμα από το «αντιμνημόνιο» σε μια νέα κουλτούρα υπευθυνότητας και συνέπειας με αξίες δεν είναι καθόλου εύκολο.
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Οι επικοινωνιακές κορώνες δεν έχουν σχέση με την καθημερινή συμπεριφορά. Αν θέλουμε να αλλάξει η κοινωνία, πρέπει να ξεκινήσουμε (και) από τα μικρά που έχουν όμως μεγάλη συμβολική και αξιακή σημασία. Πρέπει όλοι/ες, ιδιαίτερα η κυβέρνηση και η κυβερνητική πλειοψηφία, να συνειδητοποιήσουν ότι η εποχή των εύκολων καταγγελιών σε «αντιμνημονιακή βάση» πέρασε, τώρα κρίνονται αν έχουν εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση που να είναι κοινωνικά δίκαιο κι αποτελεσματικό τόσο για τα μεγάλα όσο και για τα καθημερινά. Καθώς και άλλη κουλτούρα σε σχέση με τους προηγούμενους…
