16 Μαϊος 2013
Ημέρα της Ευρώπης
-
font size
decrease font size
increase font size
Να αλλάξουμε την Ευρώπη, γιατί χωρίς την Ευρώπη δεν θα επιβιώσουμε
Ο Νίκος Χρυσόγελος μίλησε, σε εκδήλωση για την Ημέρα της Ευρώπης, για τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη σήμερα
Βρισκόμαστε μόλις ένα χρόνο από τις Ευρωεκλογές του Μάη 2014 που θα καθορίσουν το μέλλον της Ευρώπης, την τύχη των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Καμία κοινωνία, καμία χώρα δεν θα επιβιώσει από μόνη της σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όπου οι αγορές μπορούν να έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη ακόμα και από χώρες όπως η Γερμανία ή η Βρετανία. Χρειαζόμαστε την Ευρώπη, και γιαυτό πρέπει να αλλάξουμε την Ευρώπη ώστε να εκφράζει τις ανάγκες, τις ελπίδες και τα οράματα των πολίτων. Η Ευρώπη πρέπει να ξανακερδίσει το μυαλό και τις καρδιές των πολιτών, αλλά για να γίνει αυτό οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν μαζικά στις ευρωεκλογές και να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα για περισσότερη Ευρώπη της αλληλεγγύης, της κοινωνικής συνοχής, της δημοκρατίας και της οικολογίας, οι πολίτες με τη συμμετοχή και την ψήφο τους πρέπει να ενισχύσουν εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις στο Ευρωκοινοβούλιο που θα μπορέσουν να αλλάξουν την Ευρώπη και τις κυρίαρχες σήμερα πολιτικές», τόνισε ο Νίκος Χρυσόγελος, ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων / Ομάδα των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο, μιλώντας στην εκδήλωση για τον εορτασμό της επετείου της Ημέρας της Ευρώπης, στις 9 Μαΐου 2013, που διοργάνωσε το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και η Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα.
Η εκδήλωση απευθύνθηκε κυρίως σε εκπροσώπους νεανικών μέσων και μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Παρουσιάστηκε, μάλιστα η ενημερωτική εκστρατεία με τίτλο «Ευρωψέματα - Ας πούμε την αλήθεια», που έχει ως στόχο την κατάρριψη αρνητικών στερεοτύπων σχετικά με τις πολιτικές της ΕΕ.
Ο Νίκος Χρυσόγελος δήλωσε χαρακτηριστικά:
«Σήμερα οι κοινωνίες είναι οργισμένες. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος στις ευρωεκλογές, θέλοντας οι πολίτες να τιμωρήσουν αυτούς που ασκούν σήμερα τις πολιτικές λιτότητας, που είναι οι κυβερνήσεις, να τιμωρήσουν τον μόνο δημοκρατικά εκλεγμένο θεσμό που είναι το Ευρωκοινοβούλιο και το οποίο στέκεται πιο κοντά στις κοινωνίες, εκφράζει συχνά μια διαφορετική πολιτική από αυτή των κυβερνήσεων, όπως έγινε για παράδειγμα με την καταψήφιση της πρότασης των κυβερνήσεων για τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό 2014-2020. Αν οι πολίτες αποφασίσουν να εκφράσουν το θυμό τους προς το
Ευρωκοινοβούλιο, μη συμμετέχοντας στις ευρωεκλογές ή ψηφίζοντας εκείνες τις δυνάμεις που λαϊκίζουν, θα προκαλέσουν τελικά ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα γιατί θα οδηγήσουν την Ευρώπη σε διάλυση. Θα έχουν τιμωρήσει ένα θεσμό που δεν έχει νομιμοποιήσει τις πολιτικές λιτότητας που προωθούν στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις. Το ζητούμενο λοιπόν, είναι η οργή των πολιτών να μετατραπεί σε πολιτική δύναμη αλλαγής της Ευρώπης και όχι διάλυσης της Ευρώπης. Χρειάζεται να ενημερωθούν οι πολίτες ώστε να ξέρουν τι υποστηρίζουν με την ψήφο τους. Οι πολιτικές που χρειαζόμαστε είναι πολιτικές αλληλεγγύης που προϋποθέτουν μια Ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Γιατί η αναδιανομή πόρων με στόχο την αλληλεγγύη και τη συνοχή μεταφορά πόρων είναι κάτι που συμβαίνει σε μια ομοσπονδία.
Το αίτημα των πολιτών μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν μια ενωμένη Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή ιδέα είχε κοινωνική βάση. Ακόμα και την εποχή της δημιουργίας της ΟΝΕ, παράλληλα με την νομισματική ένωση υπήρχε και το πολιτικό φόρουμ, η συζήτηση για την διαμόρφωση μιας κοινής οικονομικής πολιτικής. Όμως αυτή η συζήτηση σταμάτησε με ευθύνη των κυβερνήσεων. Σήμερα, αν θέλουμε πραγματικά η Ευρώπη να ξανακερδίσει το μυαλό και την καρδιά των ευρωπαίων πολιτών, πρέπει να ξαναμιλήσουμε για το τι είδους Ευρώπη θέλουμε. Πρέπει να μιλήσουμε για μια διαφορετική Ευρώπη και μια διαφορετική Ελλάδα, και κατά την άποψη των Πράσινων και δική μου προσωπική, επίσης, πρέπει να μιλήσουμε για μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία των πολιτών.
Το μοντέλο όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα, με συμφωνίες ανάμεσα στα κράτη-μέλη, δεν λειτουργεί. Και αυτό φάνηκε στα δύσκολα. Γιατί στις εύκολες καταστάσεις οι αποφάσεις είναι πιο απλές, δεν υπάρχουν διλήμματα. Στις δύσκολες στιγμές είναι που πρέπει να έχεις κατευθυντήριες γραμμές, να έχεις πολιτικές, να έχεις θεσμούς που μπορούν να λύσουν προβλήματα. Όπως είναι σήμερα τα πράγματα έχουν φθάσει στα όρια τους.
Βρισκόμαστε μπροστά σε δύο εναλλακτικές στρατηγικές. Μια στρατηγική που υποστηρίζεται από ορισμένες κυβερνήσεις κυρίως αλλά και από διάφορες πολιτικές δυνάμεις, εκφράζει την άποψη ότι «πήγαμε πολύ μπροστά, προχωρήσαμε πολύ» και προτείνει επιστροφή σε παλιότερες πρακτικές, σε επανεθνικοποίηση. Η στρατηγική αυτή εκφράστηκε στην πρόσφατη ψήφιση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού όπου συζητήθηκε κυρίως το τι θα πάρει το κάθε κράτος μέλος, τι θα κερδίσει η κάθε χώρα. Δεν συζητήθηκε ποιο είναι το κοινό καλό της Ευρώπης, μια κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική για έξοδο από την κρίση. Το Ευρωκοινοβούλιο, σωστά κατά την άποψη μου, αντέδρασε σε αυτή την τακτική, είπε όχι στον προϋπολογισμό των κυβερνήσεων. Αυτός δεν είναι ένας κοινός ευρωπαϊκός προϋπολογισμός αφού δεν ιεραρχεί τις προτεραιότητες που υπάρχουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δηλαδή ως προς την ανάγκη αύξησης της απασχόλησης και κυρίως των νέων, αναζωογόνησης της οικονομίας, περιφερειακής ανάπτυξης, κοινωνικής συνοχής και ενδυνάμωσης τελικά ενός κοινού μετώπου αντιμετώπισης της κρίσης.
Πρέπει να γίνει σαφές στους πολίτες λοιπόν, ότι αυτοί που πήραν τις αποφάσεις των πολιτικών της λιτότητας, ήταν οι κυβερνήσεις ή οι συσχετισμοί κυβερνήσεων και όχι το Ευρωκοινοβούλιο. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα, η ανεργία κοστίζει σήμερα 150 δις ευρώ ετησίως, ενώ το πρόγραμμα «Εγγύηση για την Νεολαία -YouthGuarantee» για να μην μένουν εκτός εργασίας ή εκπαίδευσης οι νέοι θα κόστιζε 20 δις ευρώ. Οικυβερνήσεις πήραν την πολιτική απόφαση να διαθέσουν το διάστημα 2014-2020 για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων μόνο 6 δις κάπου 0,6% του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού. Επομένως το Συμβούλιο, δηλαδή οι κυβερνήσεις ευθύνονται για τις κακές αποφάσεις,όχι το Ευρωκοινοβούλιο που τόλμησε να πει ότι ένας τέτοιος προϋπολογισμός δεν θα γίνει δεκτός.
Πρέπει να δώσουμε έμφαση ξανά, στην πολιτική. Σήμερα ο υπάρχον πολιτικός συσχετισμός επιβάλει πολιτικές λιτότητας στην Ευρώπη, μέσα από ένα διακυβερνητικό όργανο – το Συμβούλιο. Στο ΰρωκοινοβούλιο το έχουμε πει επανελλειμμένα, δεν είναι δυνατό κάποιοι τεχνοκράτες να επιβάλλουν πολιτικές που πολλές φορές είναι αντίθετες από τις ευρωπαϊκές αξίες πάνω στις οποίες δομήθηκε η ενωμένη Ευρώπη.
Υπάρχει λοιπόν σύγκρουση αντιλήψεων για το μέλλον της Ευρώπης. Υπάρχουν δυνάμεις που υποστηρίζουν μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία με δημοκρατικό έλεγχο και υπάρχουν δυνάμεις που υποστηρίζουν άμεσα ή με τις πολιτικές που προωθούν τη διάλυση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Οι πολίτες πρέπει να ξέρουν τι ψηφίζουν όταν θα κληθούν να το κάνουν και να αποφασίσουν υπεύθυνα.»
Tagged under
