Είναι πράγματι εντυπωσιακό. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες διαδηλώνουν με αίτημα που οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Υποτίθεται η ασυμβίβαστη στάση θα φέρει τη …νίκη, δηλαδή καμία αναφορά της Μακεδονίας στο όνομα της γειτονικής χώρας. Αλλά δεν ξέρουν ότι έτσι συνεχίζουν σε ένα δρόμο που οδηγεί στην κόλαση, δηλαδή στην κυριαρχία της σημερινής ονομασίας της που για 140 χώρες είναι “Μακεδονία”; Σκέφτομαι: είναι δυνατόν ένας μέσος άνθρωπος να ακολουθεί σε τόσο σοβαρά θέματα το θυμικό του και μόνο και να μην σκέφτεται μερικές απλές αλήθειες; Και αν ξαφνικά συνειδητοποιήσουν ότι διαδηλώνοντας… παραδίδουν στην πραγματικότητα το όνομα της Μακεδονίας στην γειτονική χώρα;

– Δεν θέλουν οι διαδηλωτές κανένα συμβιβασμό στο θέμα του ονόματος. Αλλά τότε το πιο πιθανόν είναι να κυριαρχήσει το όνομα που έχουν τώρα οι γείτονες, δηλαδή “Δημοκρατία της Μακεδονίας”, έτσι σκέτο, δηλαδή το “απόλυτο κακό” για τους ίδιους.

– Φωνάζουν: η “Μακεδονία είναι μία και ελληνική” αλλά μπορεί στο τέλος οι περισσότεροι κάτοικοι αυτού του πλανήτη να μείνουν με την εντύπωση ότι η Μακεδονία είναι μία και …”Μακεδονική”, αφού ΔΕΝ θα μαθαίνουν ότι η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας δεν είναι αποκλειστική ιδιοκτησία κάποιας χώρας, δηλαδή ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν 4 Μακεδονίες, η Ελληνική, αυτή που ανήκει στην Βουλγαρία, αυτή που ανήκει στην ΠΓΔΜ κι αυτή που ανήκει στην Αλβανία. Θα βλέπουν ένα κράτος που ονομάζεται “Δημοκρατία της Μακεδονίας” κι ελάχιστα θα φτάνει στα αυτιά τους η ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας.

– Δεν θέλουν να υπάρξει αναφορά σε “μακεδονική” γλώσσα, αλλά ζητάνε να ονομαστεί η γειτονική χώρα με όνομα σε μια “ανύπαρκτη γλώσσα”, ενώ αγνοούν ότι το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, είχε εκδώσει το 1926 σχετικό βιβλίο που θα διδάσκονταν στα σχολεία της ελληνικής Μακεδονίας, αλφαβητάρι αναγνωστικό στα “σλαβομακεδονικά”, με τίτλο ABECEDARτο οποίο τελικά αποσύρθηκε μετά τις αντιδράσεις της Σερβίας και της Βουλγαρίας, γιατί δεν ήταν γραμμένο στο …κυριλλικό αλφάβητο. Ενώ, δεν φαίνεται να έχουν διαβάσει βιβλία ανθρώπων υπεράνω πάσης υποψίας όπως η Πηνελόπη Δέλτα, ο Στρατής Μυριβήλης αλλά και πολλοί άλλοι αναλυτές.

– Δεν θέλουν να επιτρέψουν στους γείτονες να θεωρούν τον εαυτό τους Μακεδόνα, αλλά για δεκαετίες οι υπερ-πατριώτες χαρακτήριζαν ως “Σλαβομακεδόνα” κάποιον που ήθελαν να τον απαξιώσουν: “Χθες και προχθές εις την Νάουσαν εισέβαλαν οι εγκληματίαι αυτοί, που οι περισσότεροι ήσαν Ρουμανόβλαχοι και Βουλγαρόφωνοι και Σλαυομακεδόνες. Τους καθοδηγούσαν οι Ελληνόφωνοι εγκληματίαι”, (από δημοσίευμα της εφημερίδας Μακεδονία”, 16/1/1949) ή Σλαβομακεδόνες συμμορίτες συγκεντρώθηκαν εις την γιουγκοσλαβικήν Μακεδονίαν (Βήμα 14/12/1949). Ίσως οι ίδιοι ή τα παιδιά τους σήμερα κάνουν σημαία τους την μη αποδοχή μιας συμβιβαστικής ονομασίας.

  

Η ευθύνη των πολιτικών

Ο φανατισμός και ένα περιορισμένων αντιλήψεων πολιτικό προσωπικό δεν αφήνουν σε πολλές περιπτώσεις να δούμε καθαρά τι συμφέρει την πατρίδα και την κοινωνία. Πολλοί έτρεχαν και γέμιζαν πλατείες όχι μόνο για το “Μακεδονικό” (όπως το 1992 αλλά και το 2018) αλλά και στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Σήμερα άλλαξαν τα χρώματα και τα σημαιάκια που επικρατούν στις συγκεντρώσεις, αλλά τα τραγούδια παραμένουν τα ίδια, όπως και ο (αδιέξοδος κι απλοϊκός ) πολιτικός λόγος.

Οι πολίτες έχουν δικαίωμα να διαδηλώνουν, και να κάνουν λάθη. Η ευθύνη, όμως, των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές των πολιτών. Πολύ περισσότερο όταν ακολουθούν το ρεύμα και δεν λένε την αλήθεια, όταν οι ίδιοι έχουν άλλη άποψη αλλά φοβούνται να την πουν (όπως ξέρω πολύ καλά για διάφορους πολιτικούς), όταν γνωρίζουν ποια είναι η πραγματικά συμφέρουσα λύση αλλά δεν μιλάνε γιατί βάζουν το κομματικό συμφέρον πάνω από το πραγματικό συμφέρον της κοινωνίας. Το “Μακεδονικό” είναι ένα πεδίο όπου χτίστηκαν πολιτικές καριέρες, αλλά και περιουσίες, αλλά καλλιεργήθηκαν πολλές ψευδαισθήσεις.

  

Η ….ασυμβίβαστη στάση που οδηγεί σε επανειλημμένες καταστροφές

Αρκετοί από τους συμπολίτες μας και τους πολιτικούς κάνουν σκόντο όταν αφορά σε αξίες, στην εφαρμογή του νόμου για όλους, στο δημόσιο συμφέρον, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην προστασία του περιβάλλοντος και στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντίθετα, δηλαδή, με ότι πρέπει να ισχύει σε ένα κράτος δικαίου, μπορούμε να πουλήσουμε την ψυχή μας αν πρόκειται για την προσωπική τακτοποίηση ακόμα και αν αυτό γίνεται σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. Όσο ελαστικές συνειδήσεις έχουμε ως κοινωνία σε σχέση με την διατήρηση του πολιτιστικού, φυσικού και αρχαιολογικού πλούτου που μας άφησαν οι πρόγονοί μας, τόσο πιο ασυμβίβαστη στάση επιδεικνύουμε όταν πρόκειται για θέματα όπου απαιτείται μια λύση που θα προκύψει από ένα δίκαιο συμβιβασμό κι αμοιβαίες υποχωρήσεις αλλά χωρίς να υπάρχουν νικητές και ηττημένοι.

Ας δούμε τέσσερα παραδείγματα που θα έπρεπε να μας έχουν προβληματίσει για το πώς αφήνουμε να λιμνάζουν τα προβλήματα, λόγω φαντασιώσεων που κυριαρχούν και της άρνησης να αντιληφθούμε ότι ένας δίκαιος συμβιβασμός είναι καλύτερος από την διαιώνιση των προβλημάτων:

– Χιλιάδες διαδήλωναν εναντίον κάθε αλλαγής στο ασφαλιστικό, αντί να διεκδικούν την διαμόρφωση – μέσα από διάλογο – μια πολιτικής που θα μπορούσε να διασώσει το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό σύστημα. Το αποτέλεσμα είναι το ασφαλιστικό σύστημα να καταρρεύσει, ενώ οι συντάξεις έχουν ψαλιδιστεί βίαια, και, αν δεν σοβαρευτούμε, δεν θα υπάρχουν συντάξεις, σύστημα υγείας και γιατροί σε δέκα χρόνια. Το πιο σοβαρό, όμως, είναι ότι τα παιδιά μας έχουν εκδιωχθεί από τη χώρα, επειδή δεν συζητήσαμε τα σημαντικά και δεν βρίσκουμε λύσεις.

– Χιλιάδες διαδήλωναν με σύνθημα η «Μακεδονία είναι μία και ελληνική» απέρριπταντο 1992 το σχέδιο Πινέιρο για συμβιβαστική λύση, που θα οδηγούσε σε σύνθετη ονομασία, αποτροπή του εθνικισμού και τωναλυτρωτικών βλέψεων. Η άρνηση εξεύρεσης “συμβιβαστικής” λύσης την εποχή εκείνη που διαμορφώνονταν ως ανεξάρτητη χώρα η “ακατονόμαστη”, είχε σαν αποτέλεσμα 140 χώρες να την αναγνωρίσουν ως σκέτο «Μακεδονία» (ούτε καν ως ΠΓΔ Μακεδονία). Σήμερα ζητάμε να εξαλειφθεί κάτι από το Σύνταγμα που θα μπορούσε να ΜΗΝ έχει περιληφθεί, αν υπήρχε δίκαιος συμβιβασμός το 1992. Ζητάμε να σταματήσουν να θεωρούν ότι “είναι απόγονοι του Μ. Αλέξανδρου”, όταν οι νέοι στη γειτονική χώρα μαθαίνουν επίσημα πλέον τα τελευταία χρόνια στα σχολεία ότι είναι «μακεδόνες απόγονοι του Αλεξάνδρου», γιατί αντί να φροντίσουμε να σβήσει η φωτιά πριν απλωθεί, ο δικός μας εθνικισμός έθρεψε τον εθνικισμό των γειτόνων.

– Ο Σαμαράς εμφανίστηκε ασυμβίβαστος αντιμνημονιακός αλλά όταν πήρε την κυβέρνηση εφάρμοσε μια από τις πιο σκληρές πολιτικές λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία με φαντασιώσεις ότι θα έσκιζε τα μνημόνια, και τελικά εφάρμοσε ένα σκληρό μείγμα λιτότητας ΚΑΙ βαριάς φορολογίας που έδωσε το τελικό χτύπημα στην κοινωνία. Αν, όμως, τα πολιτικά κόμματα και οι κοινωνικοί φορείς είχαν διαμορφώσει συναινετικά κι εγκαίρως – αντί να κλείνουν τα μάτια στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 – μια στρατηγική για βαθιές αλλά ισορροπημένες και δίκαιες αλλαγές, δεν θα είχαμε χρεοκοπήσει ως χώρα και δεν θα είχαν εφαρμοστεί τα πολύ σκληρά μέτρα. Η απουσία κουλτούρας δίκαιου συμβιβασμού και συνεννόησης είναι κάτι που μας διαφοροποιεί από άλλες χώρες και κοινωνίες που επιδιώκουν να λύνουν τα προβλήματά τους, δεν αντιδρούν απλώς με το θυμικό τους.

– Κάθε φορά που άνοιγε συζήτηση για το Κυπριακό πάντα ξεσηκώνονταν αντίδραση για να απορριφθεί κάθε“συμβιβασμός”. Και πάντα το επιχείρημα ήταν ότι “αύριο θα είναι καλύτερες οι συνθήκες” για επίλυση του θέματος. Όπως και στο «Μακεδονικό» έτσι και στο «Κυπριακό» τα δεδομένα, όμως, κάθε φορά είναι όλο και χειρότερα. Οι περισσότεροι κλείνουν σήμερα τα μάτια μπροστά στο γεγονός ότι σταδιακά οι τουρκοκύπριοι γίνονται μειονότητα στην δική τους «κοινότητα», οι νέες γενιές δεν έχουν δεσμούς μεταξύ τους που είχαν οι παλιότερες γενιές – σταδιακά δηλαδή διαμορφώνονται δύο χωριστές πατρίδες που απομακρύνεται η μία από την άλλη και η λύση γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

  

Ποια είναι η προοπτική επίλυσης του “Μακεδονικού”;

Αν αποτύχει η προσπάθεια αυτή τη φορά για ένα δίκαιο συμβιβασμό, ΔΕΝ θα υπάρξει άλλη ευκαιρία στο μέλλον για κάτι καλύτερο. Αυτό δεν το εξηγούν οι πολιτικοί στους πολίτες.

Ναι, η κυβέρνηση ευθύνεται για την έλλειψη προετοιμασίας, την προσπάθεια να εντάξει την διαδικασία των συνομιλιών στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι, πιστεύοντας ότι έτσι θα έπληττε την ΝΔ. Αλλά και ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ υιοθετώντας την στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ καμμένης γης – ή αυτοί ή εμείς – όχι μόνο δεν υιοθέτησε μια στρατηγική που θα οδηγούσε σε ευρύτερες συναινέσεις, αλλά αντιθέτως μετακινήθηκε στην σφαίρα του φανταστικού “Δεν είναι κατάλληλη η στιγμή σήμερα, θα υπάρξει ένα καλύτερο αύριο”. Αντί να εξηγήσει στους πολίτες ότι προς το συμφέρον της χώρας είναι μια συμβιβαστική ονομασία και εξάλειψη των εθνικισμών, ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων και σχέσεις καλής γειτονίας, τροφοδοτεί το συλλογικό θυμικό με νέες ψευδαισθήσεις.

Η σκληρή πραγματικότητα, που πολλοί βλέπουν αλλά δεν θέλουν να ομολογήσουν, είναι ότι δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία για συμβιβασμό στο θέμα της ονομασίας, γιατί σε παγκόσμιο επίπεδο δεν υπάρχει ούτε ένας που να χρησιμοποιεί έστω και την προσωρινή ονομασία ΠΓΔΜ. Ούτε και θα ενδιαφερθεί κάποιος να ασχοληθεί με το θέμα της ονομασίας της γειτονικής χώρας, Αν υπήρχε αυτή η δυνατότητα θα την είχαν αξιοποιήσει τόσες κυβερνήσεις που πέρασαν αυτά τα 25 χρόνια (περιλαμβανομένης και αυτής του Καραμανλή και του Σαμαρά). Θα συνεχίσουν να την αποκαλούν «Μακεδονία» και το θέμα θα τελειώσει εκεί.

Πολλοί πιστεύουν ότι θα έχουμε για πάντα την δυνατότητα να μπλοκάρουμε την ενταξιακή διαδικασία στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Ιούνιος είναι κοντά και σε αυτή την φάση η προοπτική ένταξης στο ΝΑΤΟ λειτουργεί ως πίεση για εξεύρεση μιας συμβιβαστικής λύσης, με δεδομένη και την αλλαγή συσχετισμών στην κυβέρνηση της ΠΓΔΜ. Αλλά το θετικό κλίμα για συμβιβασμό δεν θα διαρκέσει πολύ, όπως έγινε και το 1992 όταν η έξαρση του εθνικισμού στην Ελλάδα οδήγησε στην ενίσχυση της δύναμης του Γκρουέφσκι. Το 2008 άλλαξε η ελληνική γραμμή από το «καμία χρήση της λέξης Μακεδονία», στο πιο ρεαλιστικό “σύνθετη ονομασία”. Αλλά ενώ επιτέλους βρέθηκε μια κυβερνητική στην άλλη πλευρά των συνόρων (στην ΠΓΔΜ) για να διαπραγματευθεί με μετριοπάθεια μια συμβιβαστική λύση, ανατρέπεται η ευρεία συναίνεση που υπήρχε στην Ελλάδα για σύνθετη ονομασία και ο πολιτικός κόσμος και η κοινωνία διχάζονται γύρω από μαξιμαλιστικά αιτήματα.

Όσοι πιστεύουν ότι η ενταξιακή διαδικασία στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ θα μπορεί να μπλοκάρετε με ελληνικό βέτο για πάντα, μπορεί να προσγειωθούν απότομα. Μετά την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης, το ΝΑΤΟ μπορεί να αποφασίσει την ένταξη της γειτονικής χώρας με το προσωρινό όνομα ΠΓΔΜ και στην συνέχεια οι γείτονες να ξανα-προσφύγουν στο Δικαστήριο της Χάγης, με ορατό τον κίνδυνο καταδίκης της χώρας μας. Όταν και εφόσον λυθούν άλλα θέματα που εμποδίζουν την ενταξιακή πορεία της ΠΓΔΜ (διαφθορά, αστάθεια, ασθενές κράτος δικαίου κα), είναι πιθανόν να ασκηθεί νέα πίεση για ένταξη της ΠΓΔΜ στην ΕΕ έστω με το προσωρινό της όνομα. Αλλά μετά όλοι θα την αποκαλούν «Μακεδονία». 

 

Τα ερωτήματα που πρέπει να τεθούν προς τα πολιτικά κόμματα και όλους τους πολίτες

– Αν η σύνθετη ονομασία θεωρείται απαράδεκτη και δεν πρέπει να υπάρχει καθόλου η λέξη Μακεδονία στον τίτλο της γειτονικής χώρας, πώς μπορεί να της επιβληθεί αυτό, χωρίς πόλεμο αλλά και χωρίς συμβιβασμό, όταν έχουν δοκιμαστεί όλα τα άλλα μέτρα (εμπάργκο, διπλωματία, βέτο);

– Πώς φαντασιώνονται διάφοροι ότι ΔΕΝ θα «δώσει» κανείς το όνομα Μακεδονία στη γειτονική χώρα ότανόταν όλοι οι άλλοι (θα) χρησιμοποιούν σκέτο το “Μακεδονία”; Ή απλώς αρκεί να μην την λέμε εμείς έτσι;

– Τι νόημα έχει το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι μία κι ελληνική»; Η ελληνική Μακεδονία είναι όντως Ελληνική, αλλά είναι ελληνική η Μακεδονία του Πιρίν που ανήκει στην Βουλγαρία ή το τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας που ανήκει στην ΠΓΔΜ ή στην Αλβανία. Ή πιστεύουν κάποιοι ότι οι μακεδονομάχοι του 1992 και του 2018 θα εφορμήσουν για να καταλάβουν την υπόλοιπη Μακεδονία που βρίσκεται μοιρασμένη και στις άλλες 3 χώρες;

– Γιατί δεν μας λέει η ΝΔ και ο Κ. Μητσοτάκης πώς θα βρει καλύτερες συνθήκες στο μέλλον για την επίλυση του θέματος; Εκτός και αν το είδαν στον ύπνο τους.

– Πότε θα απολογηθούν όσοι εξαπατούν τους πολίτες με ασυνάρτητες κορώνες χωρίς συνεκτική σκέψη; Πότε η κοινωνία θα ζητήσει πραγματικά ευθύνες από όσους έχουν τελικά καταστρέψει τις δυνατότητες επίλυσης των προβλημάτων αυτής της χώρας που συνεχίζει να μην είναι μια κανονική χώρα, μια χώρα στην οποία τα προβλήματα συζητιόνται με σοβαρότητα και τα πολιτικά κόμματα προτείνουν λύσεις, όχι αρλούμπες.

Τι θα έπρεπε να γίνει για να φτάσουμε σε δίκαιη λύση

Τι θα έπρεπε να (έχει) γίνει για να λυθεί το ζήτημα το 2018 (αν και μπορούσαμε να το έχουμε επιλύσει το 1992 κάτω από καλύτερες προϋποθέσεις):

1. Να συζητήσουν όλα τα κόμματα (εκτός ακροδεξιάς) και οι κοινωνικοί φορείς και να συμφωνήσουν στην υποστήριξη μιας δίκαιης, συμβιβαστικής λύσης και τρόπους ενίσχυσης της διαπραγματευτικής ισχύος της χώρας, αξιοποιώντας την τελευταία ευκαιρία που προσφέρει η διαδικασία για ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και η έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων.

2. Να ενημερωθεί η κοινωνία με επιχειρήματα γιατί συμφέρει τη χώρα αλλά και την ευρύτερη περιοχή μια δίκαιη λύση που θα σέβεται τις ανησυχίες και των δύο κοινωνιών. Οι πολίτες δεν έχουν ενημερωθεί σωστά, αντιδρούν με θυμικό, αγνοούν τους διεθνείς κανόνες, τις διεθνείς συνθήκες και όσα προκύπτουν από αυτά, αντιλαμβάνονται με επιφανειακό τρόπο την πραγματική ιστορία της περιοχής κι όσα έχουν προηγηθεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια στην περιοχή.

3. Η επίλυση του ζητήματος θα μπορούσε να αξιοποιεί το κεκτημένο της Ενδιάμεσης Συμφωνίας αλλά και την ενταξιακή διαδικασία της γειτονικής χώρας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ για να δεσμεύσει τις δύο χώρες σε σχέσεις καλής γειτονίας, εξάλειψης του εθνικισμού και του όποιου αλυτρωτισμού.

4. Η όποια συμφωνία θα έπρεπε, με την συμβολή του ΟΗΕ και της ΕΕ, να λάβει χαρακτήρα Διεθνούς Συνθήκης που θα υπερισχύει έτσι κι αλλιώς του Συντάγματος της γειτονικής χώρας, όπως πχ συμβαίνει με την Συνθήκη της Λωζάννης.

Τέλος να γίνει υποχρεωτικά …τεστ DNA σε όσους δηλώνουν απόγονοι του Μ. Αλέξανδρου και να τους απαγορευτεί να ισχυρίζονται ότι είναι Μακεδόνες, απόγονοι του, αν οι εξετάσεις δεν επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο.

Να θυμίσουμε τι είχαμε προτείνει οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ που θα βοηθούσε στην πρόληψη της έξαρσης του εθνικισμού και εξωπραγματικών αντιλήψεων:

http://prasinoi.gr/fyrom-greece3/

Φωτογραφία του Νικος Χρυσόγελος.

Το συλλαλητήριο για το "Μακεδονικό" οργανώνεται με στόχο να σταματήσει η προσπάθεια εξεύρεσης μιας συμβιβαστικής συμφωνίας με τη γειτονική χώρα στο θέμα του ονόματος και των σχέσεων καλής γειτονίας. Οι διοργανωτές και οι συμμετέχοντες διατυμπανίζουν ότι δεν θέλουν να υπάρχει η λέξη "Μακεδονία" στο όνομα της γειτονικής χώρας. Η επιτυχία των κινητοποιήσεων θα σήμαινε ότι η κυβέρνηση θα αποτύγχανε να εξασφαλίσει πλειοψηφία στη Βουλή που θα στήριζε μια τέτοια συμφωνία ή θα αναγκάζονταν να κάνει πλήρως πίσω, πριν φτάσει υτο θέμα στη Βουλή, από το φόβο του πολιτικού κόστους. Στην πραγματικότητα οι αντιδρώντες επιδιώκουν να αποτύχουν - για άλλη μια φορά - οι συνομιλίες υπό τον εκπρόσωπο των Ηνωμένων Εθνών για επίλυση του προβλήματος.

Η επίτευξη των στόχων που θέτουν σε διάφορους τόνους οι "Μακεδονομάχοι" θα σημάνει κατά συνέπεια την ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ "Δημοκρατία της Μακεδονίας" για την γειτονική χώρα και για πάντα. Ή νομίζουν αφελώς ότι κάποτε στο μέλλον θα υπάρξουν καλύτερες προϋποθέσεις για να αλλάξει η γειτονική χώρα όνομα; Στο όνομα της "ανυποχώρητης στάσης", οι έλληνες "πατριώτες" (ή εθνικιστές) θα εξυπηρετήσουν τους στόχους των εθνικιστών της γειτονικής μας χώρας, που αποτυπώνονται στο αίτημα "καμία υποχώρηση" στο όνομα. Ο ένας εθνικισμός (ελληνικός) θα εμποδίσει την επίλυση του προβλήματος, με αποτέλεσμα να επιβληθεί κατά κράτος ο άλλος εθνικισμός (των γειτόνων) σε βάρος μας. Γιατί δεν είναι κατανοητή αυτή η αλήθεια; 

Στο πίσω μέρος του μυαλού τους κάποιοι πιστεύουν βέβαια ότι η Ελλάδα - υπό την πίεση των αντιδράσεων στο εσωτερικό και αφού θα έχουν καταρρεύσει οι συνομιλίες -θα εξαναγκαστεί να θέσει βέτο στην είσοδο της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ αν οι γείτονες δεν εξαλείψουν πλήρως από το όνομά της κάθε αναφορά στην λέξη "Μακεδονία" . Πιστεύουν ότι ένα βέτο ή η απειλή βέτο θα εξαναγκάσει την γειτονική χώρα να υποχωρήσει ατάκτως και να διαγράψει την λέξη "Μακεδονία" πλήρως από το όνομά της.

Είναι πολύ-πολύ αφελές να πιστεύει κάποιος ότι θα μπορούσε η Ελλάδα - με δεδομένη την κατάσταση της χώρας - να θέσει βέτο στη βάση εξωπραγματικών απαιτήσεων και μάλιστα όταν η ίδια θα έχει απορρίψει τον όποιο συμβιβασμό. Αγννούν πολλοί ότι η Ενδιάμεση Συμφωνία και η απόφαση του Ευρ. Δικαστηρίου της Χάγης θα μπορούσαν να ανοίξουν τον δρόμο για την είσοδο της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ με το "προσωρινό" όνομα ΠΓΔΜ, χωρίς να μπορεί η χώρα να θέσει όποιους όρους ή προαπαιτούμενα.

Με όλα τα μέτωπα ανοικτά, θα ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, αυτοκτονικό να ανοίξουμε μέτωπο με όλους κι όλα τον Ιούνιο 2018. Θα ήταν η απόλυτη καταστροφή, κι όχι μόνο για την περίφημη "έξοδο" από το Μνημόνιο και την έξοδο από τις αγορές. Δεν χρειάζεται να ζήσουμε άλλη μια βίαιη διάψευση ψευδαισθήσεων όπως αυτές που αναφέρονταν στην γονατιστή "μαντάμ Μέρκελ" που θα μας παρακαλούσε για να μας δώσει λεφτά ή "στις αγορές που θα χόρευαν στον ρυθμό των κλαρίνων".  

Μήπως υπάρχει θεσμικό πρόβλημα; Το "Μακεδονικό" στα χέρια απόστρατων; 

Οι πολίτες είναι ελεύθεροι, σε μια δημοκρατία, να εκφράζουν την άποψή τους αλλά και να διαδηλώνουν, εφόσον σέβονται στην δημοκρατία και τους υπόλοιπους πολίτες. Η ελευθερία έκφρασης είναι βασικό δικαίωμα. Ακόμα και αν οι πολίτες κάνουν λάθος. 

Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν το συλλαλητήριο, αλλά το ποιοι πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις. Και εκεί είναι που υπάρχει θεσμικό και πολιτικό πρόβλημα. Το "Μακεδονικό" είναι πολύ σοβαρό θέμα για να αφήνεται στα χέρια των απόστρατων! Το συλλαλητήριο στην Αθήνα για το "Μακεδονικό" θα συνδιοργανώσουν από κοινού μια σειρά φορείς από τους οποίους οι μισοί είναι ενώσεις αποστράτων! Είναι όμως - το “Μακεδονικό” - ένα κατεξοχήν πολιτικό θέμα που άπτεται πολλών διαστάσεων (εξωτερικής πολιτικής, σχέσεων μας σε διεθνείς οργανισμούς κα), το οποίο απαιτεί λεπτούς διπλωματικούς χειρισμούς.

Αν και άνοιξε σχεδόν ανέλπιστα ένα παράθυρο επίλυσης ενός προβλήματος που σέρνεται δεκαετίες αν όχι ένα αιώνα, τα πολιτικά κόμματα αδυνατούν να συνεννοηθούν για μικροκομματικούς λόγους (λες και δεν υπάρχουν άλλα πεδία πολιτικής αντιπαράθεσης και διαχωρισμού) και τον κυρίαρχο λόγο φαίνεται να έχουν απόστρατοι και χριστιανικές οργανώσεις (!): 
Οι Παμμακεδονικές Ενώσεις Υφηλίου.
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων.
Το Ελληνοαμερικανικό Συμβούλιο.
Η Ομοσπονδία Συλλόγων Μείζονος Νέας Υόρκης.
Οι Αθηναϊκοί Σύλλογοι Μακεδόνων.
Η Ένωση Πολιτιστικών Φορέων Θεσσαλονίκης.
Η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού.
Η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Ναυτικού.
Η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Αεροπορίας.
Η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Αστυνομίας.
Η Ένωση Χριστιανικών Οργανώσεων Αθηνών.

Η εξωτερική πολιτική και οι διεθνείς σχέσεις μπορεί να είναι υπόθεση απόστρατων και άσχετων ομάδων που κινούνται με το θυμικό;

Όμως, απόστρατοι έχουν ξανα-εμπλακεί σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, ενώ κάποιοι από τους πρωταγωνιστές του “Μακεδονικού”, και στην περίφημη υπόθεση Οτσαλάν. Ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα που είχαν προκαλέσει με ενέργειές τους αφορούσε στην κρίση των Ιμίων.

Στην βάση ενός σχεδίου για την δημιουργία σταθερών υποδομών σε βραχονησίδες και ακατοίκητα νησιά, μια ομάδα απόστρατων είχε οργανώσει μια σειρά από παρεμβάσεις που οδήγησαν στην κρίση των Ιμίων. Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο για τη Θάλασσα αν σε μη κατοικημένα νησιά δημιουργηθούν σταθερές υποδομές αυτές μπορούν να αποκτήσουν υφαλοκρηπίδα (κάτι που δεν ισχύει αν δεν υπάρχει μόνιμη ανθρώπινη παρουσία ή σταθερές υποδομές). Όπως είναι κατανοητό, κάτι τέτοιο μπορούσε να αλλάξει μονομερώς το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας σε πολλές ζώνες στο Αιγαίο, κάτι που ακόμα κι αν ήταν νομικά επιτρεπτό, δεν θα άφηνε η Τουρκία να συμβεί μονομερώς ή αναπάντητο. Και οι αφελείς, θα μπορούσαν να πουν, “ε, και τι έγινε, δικά μας είναι τα νησιά, ότι θέλουμε μπορούμε να κάνουμε σε αυτά”. Ναι, αλλά έλα που αν κυριαρχούν στις διεθνείς σχέσεις αυτές οι αντιλήψεις, τότε καθημερινά θα έχουμε πολέμους...Ως μικρή χώρα μπορούμε να έχουμε ως σύμμαχο το διεθνές δίκαιο, εφόσον πραγματικά το γνωρίζουμε.

Όπως και με το πραξικόπημα στην Κύπρο, κάποιοι, με παρόμοιες ανεύθυνες πράξεις στο όνομα του πατριωτισμού, έπαιξαν το παιχνίδι της Τουρκίας. Οι Τούρκοι κατάλαβαν αμέσως τι παίζονταν με τις ενέργειες αυτές κάποιων απόστρατων και ως “απάντηση” προκάλεσαν αρχικά το ναυάγιο του τουρκικού πλοίου κοντά στα Ίμια, ώστε να ανοίξει ξανά το θέμα ποιος έχει την ευθύνη διάσωσης σε περίπτωση ναυαγίου (άλλο ένα θέμα αντιπαράθεσης στο Αιγαίο). Στην συνέχεια οι δύο Τούρκοι δημοσιογράφοι - για λόγους δημοσιότητας και ανόητης προβολής - έπαιξαν τους ... γενναίους "κομάντο" που αποβιβάστηκαν στο νησί για να κατεβάσουν την ελληνική σημαία - που είχε ανεβάσει στα Ίμια ο δήμαρχος Καλύμνου παίζοντας τον δικό του ρόλο στο ύποπτο παιχνίδι των απόστρατων- και να υψώσουν την Τουρκική. Κι έτσι επανήλθε σε διεθνές επίπεδο η θεωρία των “γκρίζων ζωνών” στο Αιγαίο, κάτι που υποτίθεται προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν με τις (ανόητες) ενέργειες τους κάποιοι απόστρατοι και ακροδεξιοί.

Οι δύο χώρες είχαν βρεθεί ξαφνικά γύρω από τα Ίμια κι εξαιτίας τυχοδιωκτικών ενεργειών ανεύθυνων ανθρώπων στα πρόθυρα πολέμου, χωρίς καν να έχουν προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο. Όσοι γνωρίζουν καταστάσεις και γεγονότα, νομίζω κατανοούν ότι εκείνες τις σκοτεινές μέρες και νύχτες του Ιανουαρίου 1996 φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, σε μια δεύτερη κρίση, ίσως και χειρότερη, από αυτή της Κύπρου. Και μάλιστα με πρωτοβουλία κάποιων που αναλαμβάνουν το ρόλο του Υπουργού Πολέμου και του Υπουργού Εξωτερικών - με τσαμπουκά και χωρίς, έστω, να τους έχει δοθεί τέτοιος ρόλος μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες.

Δυστυχώς, και σήμερα, πολλοί από τους πρωταγωνιστές των συλλαλητηρίων προέρχονται από τους ίδιους κύκλους. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτό βρίσκει απήχηση σε κάποια από τα πολιτικά κόμματα "εξουσίας" και σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας που συνεχίζει να αντιδρά συναισθηματικά και με βάση το θυμικό, κι όχι ορθολογικά και με εργαλείο το διεθνές δίκαιο και τη συμμετοχή της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς και στην ΕΕ.

Οι ίδιοι παράγοντες κρίσεων συνεχίζουν να έχουν μικρο-πολιτικές βλέψεις που περνάνε μέσα από την πόλωση της κοινωνίας, όχι μέσα από την συμφιλίωση της κοινωνίας και την χάραξη στρατηγικής πραγματικής και όχι εικονικής εξόδου από την πολύπλευρη κρίση.

Φωτογραφία του Νικος Χρυσόγελος.

Εντάξει γελάμε με τις γραφικότητες αλλά το πιο σημαντικό δεν είναι οι γραφικότητες που όλοι φωτογράφησαν ή βρήκαν στα σόσιαλ μίντια. H συζήτηση επικεντρώνεται ως συνήθως στα δευτερεύοντα, αν ήταν 80.000 ή 90.000 ή 250.000 συγκεντρωθέντες. κι όχι στα πρωτεύοντα:
- Τι περιμένουν οι διαμαρτυρόμενοι, να μην υπάρξει κανένας συμβιβασμός; Άρα δέχονται να συνεχίσουν όπως είναι σήμερα τα πράγματα και σχεδόν όλοι να μιλάνε για "Μακεδονία", όταν αναφέρονται στη γειτονική χώρα;
- Υβριστικά συνθήματα ενάντια στους πολιτικούς με ουσιαστικά πρόσκληση στις ένοπλες δυνάμεις και σε παραστρατιωτικούς να αναλάβουν δράση. Παρά την παρουσία βουλευτών, πολιτευτών και εκπροσώπων της αυτοδιοίκησης, στην πραγματικότητα δεν υπήρξε αντίδραση. Δεν μάθαμε από το το πώς εκκολάφτηκε το "αυγό του φιδιού" στην πάνω πλευρά της πλατείας (που ελάχιστους είχε ενοχλήσει τότε) στο Σύνταγμα.
- Η Ν.Δ και ο Κ. Μητσοτάκης έκαναν μια επιλογή- στην πραγματικότητα εγκληματική - να συνυπάρχουν και να νομιμοποιήσουν έτσι συμμετέχοντας σε ένα πλαίσιο που έθεσαν οι πιο ακραίες δυνάμεις - Χρυσή Αυγή, διάφοροι πατριδοκάπηλοι, ακραίοι εκκλησιαστικοί κύκλοι, φιλόδοξοι νέοι πολιτικάντηδες που ζήλεψαν τη δόξα της ... Χρυσής Αυγής και των ΑΝΕΛ. Έτσι όμως νομιμοποίησε όλους αυτούς τους τυχοδιωκτισμούς που θα τους βρούμε αλλά κυρίως θα τους βρει μπροστά του. Προσωπικά πιστεύω ότι άνοιξε τον πολιτικό λάκκο του ο Κ. Μητσοτάκης, με την συγκεκριμένη τοποθέτησή του αμέσως μετά το συλλαλητήριο και αυτό θα φανεί σε επόμενες δημοσκοπήσεις και όχι μόνο. 
- Οι ίδιοι δημοσιογράφοι και ΜΜΕ (που ανέδειξαν τον Μιχαλολιάκο, τον Λεβέντη, τον Κασιδιάρη, τον Λαγό σε ...παράγοντες) μετατρέπουν την πολιτική φιλοδοξία συγκεκριμένων ατόμων που πρωτοστατούν στην υστερία διαχρονικά σε περίπου αυταπόδεικτη ανάγκη - προβάλλοντας την επιθυμία τους σε εθνικό δίκτυο, χωρίς καν να τους θέτουν σημαντικά πολιτικά ερωτήματα, ως όφειλαν ως δημοσιογράφοι
- Δεν είναι πολιτική τοποθέτηση ότι "ακούμε τις ευαισθησίες των πολιτών". Προφανώς και όλοι οι πολίτες έχουν κάποιοι είδους ευαισθησίες για κάποιο θέμα. Τα πολιτικά κόμματα οφείλουν όχι μόνο να ακούν αλλά κυρίως να τοποθετούνται στα κρίσιμα ζητήματα, κι όχι να σέρνονται πίσω από επιλογές τυχοδιωκτισμού ή αδιεξόδων. Πρέπει να επιλέγουν τις πολιτικές τους, προφανώς γνωρίζοντας το ευρύτερο πεδίο. Αλλά δεν μπορεί να ακολουθούν τυφλά το ρεύμα, γιατί τότε αυτο-καταργούνται ως φορείς διαμόρφωσης συνεκτικών πολιτικών σχεδίων. 
- Θα πρέπει όλα τα πολιτικά κόμματα να τοποθετηθούν ξεκάθαρα και να μην κρύβονται πίσω από τους άλλους ή τα λάθη των άλλων. Ακόμα και αν η κυβέρνηση χειρίστηκε (και) αυτό το θέμα με πρόχειρο τρόπο, φανερώνοντας την έλλειψη προετοιμασίας ακόμα και στο επίπεδο της διασφάλισης της κυβερνητικής συνοχής. 
- Ο τυχοδιωκτισμός Καμμένου είναι μεν γνωστός αλλά δεν αποτελεί δικαιολογία για την έλλειψη προετοιμασίας στο κυβερνητικό επίπεδο. Ναι, στις προγραμματικές της κυβέρνησης συνεργασίας είχε συμφωνηθεί - και από τον Καμμένο - η αναζήτηση σύνθετης ονομασίας, ναι ο Καμμένος είχε ως βουλευτής της Ν.Δ, δεχθεί την αλλαγή της "εθνικής" θέσης το 2008 από το "καμία αναφορά της λέξης Μακεδονία στον τίτλο της γειτονικής χώρας" στην πιο ρεαλιστική "σύνθετη ονομασία". Ε, και, Καμμένος είναι αυτός, έτσι παίζουν σε κυβερνητικό επίπεδο σε τόσο σοβαρά θέματα; 
- Πώς είναι δυνατόν να γίνεται πολιτικό θέμα το πόσα λεπτά έδειξαν τα κανάλια ή έστω η ΕΡΤ την συγκέντρωση κι γιατί δεν είχε ζωντανή σύνδεση; Εδώ τόσα και τόσα θέματα δεν "παίζουν" στην τηλεόραση. Αλλά αποτελεί κατάντια να κάνει θέμα η αξιωματική αντιπολίτευση ένα τέτοιο ζήτημα. Θα έπρεπε να είχε πάρει το μάθημά της και να μην σέρνεται πίσω από τέτοιου είδους λαϊκισμούς.

Τελικά δυστυχώς και το πολιτικό σύστημα και ένα μέρος της κοινωνίας παρασύρονται από τον ανορθολογισμό, χωρίς να συζητάνε γιατί όλα τα λεγόμενα "εθνικά" μας θέματα είναι ανοικτά και δεν επιλύονται δεκαετίες τώρα. ΄Όχι μόνο δεν επιλύονται αλλά πάνε από το κακό στο χειρότερο (κυπριακό, σχέσεις με Τουρκία, με ΠΓΔΜ, με Αλβανία κα.

Αυτοί που άνοιξαν το θέμα στα Ίμια (απόστρατοι με τον ανόητο σχεδιασμό τους, για όσους γνωρίζουν), όσοι χειροκρότησαν το πραξικόπημα στην Κύπρο που άνοιξε την πόρτα στην τραγωδία και στην τουρκική εισβολή, όσοι διαδήλωναν να μην υπάρξει οποιοσδήποτε έντιμος συμβιβασμός το 1992, όσοι ελπίζουν πάντα ότι μην κάνοντας ΔΙΚΑΙΟΥΣ συμβιβασμούς θα υπάρχει στο ...μέλλον μια καλύτερη προοπτική, δεν απολογούνται ποτέ για τις καταστροφές που πετυχαίνουν όλοι αυτοί, οι "πατριώτες". Αντιθέτως, πείθουν και τους σοβαρούς, υποτίθεται, πολιτικούς ότι έτσι πρέπει να κάνουν για να μην επιλύεται κανένα πρόβλημά μας.

Εμείς εδώ συζητάμε για τον Μ. Αλέξανδρο, ενώ Γαλλία και Γερμανία μετά από 2 παγκόσμιους πολέμους αποφάσισαν ότι πρέπει να τελειώνουν με αυτό και αντί να σκοτώνονται μεταξύ τους θα πρέπει να συνεργαστούν. Η Αλσατία ήταν πάντα μήλο της έριδος στα σύνορα Γαλλίας - Γερμανίας, άλλαξε πολλές φορές πλευρά, πότε ήταν γερμανική περιοχή, πότε γαλλική. Τώρα οι δήμοι από τις δύο πλευρές των συνόρων έχουν κοινές συνεδριάσεις των δημοτικών συμβουλίων, σχεδιάζουν μαζί τα δίκτυά τους, μπαινοβγαίνουν ο ένας στην περιοχή του άλλου, υπάρχουν άτομα που εργάζονται στο Στρασβούργο αλλά μένουν στην γερμανική πλευρά "των συνόρων". Πόσο ανόητα θα τους φαίνονται όλα αυτά που συμβαίνουν στη γειτονιά μας...