Πολλοί αναζητούν ακόμα "λύση" στο πρόβλημα της βαθιάς και πολύπλευρης κρίσης μέσα από την επιστροφή στο "εθνικό νόμισμα", αγνοώντας φυσικά ότι σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης και αλληλεξάρτησης των οικονομιών, η επιστροφή σε ένα "εθνικό" νόμισμα δεν απαλλάσσει από κινδύνους, αντιθέτως μπορεί να αυξάνει τους κινδύνους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης, ότι και την εποχή των "κλειστών συνόρων" και του προστατευτισμού είχαμε σοβαρές υποτιμήσεις νομίσματος και χρεοκοπίες της χώρας. Να μην αμφιβάλει κάποιος ότι με δραχμή η διάλυση θα ήταν ίδια ή και μεγαλύτερη. Αρκεί να θυμηθούμε τι γίνονταν με τις υποτιμήσεις τότε που είχαμε δραχμή. Δεν πρέπει, επίσης, να ξεπερνάμε το γεγονός ότι είμαστε πλέον μια χώρα που καταναλώνει πολλά και παράγει ελάχιστα.
Το πρόβλημα δεν είναι, λοιπόν, το νόμισμα από μόνο του. Προφανώς πρέπει να γίνουν σημαντικές αλλαγές στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, τον τρόπο που στήθηκε το νόμισμα, να υπάρξει κοινή οικονομική και κοινωνική πολιτική παράλληλα με την νομισματική. Προφανώς, και υπάρχουν λάθη στον σχεδιασμό των πολιτικών από την τρόικα αλλά και από τις διαδοχικές κυβερνήσεις, αυτά τα χρόνια της κρίσης αλλά και πριν (που οδήγησαν στην κρίση). Και προφανώς πρέπει να αλλάξουν πολλά στην Ευρώπη αν θέλει να (ξανα) κερδίσει τις καρδιές και το μυαλό των πολιτών. Αλλά θέλουμε περισσότερη Ευρώπη, γιατί σήμερα ρίχνουμε τα αναθέματα στην Ευρώπη αλλά είναι οι κυβερνήσεις που λαμβάνουν τις πιο σκληρές αποφάσεις και μετά πετάνε το ...μπαλάκι στην "Ευρώπη".
Το κυρίαρχο πρόβλημα είναι, λοιπόν, η απουσία εναλλακτικής πρότασης από το σύνολο του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Το βλέπουμε, αδυνατεί το πολιτικό προσωπικό να προτείνει ένα συνεκτικό και ολοκληρωμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Η τρόικα ή το κουαρτέτο κοιτάνε τα νούμερα, αν οι κυβερνήσεις είχαν ένα καλύτερο σχέδιο σήμερα θα μπορούσαμε να έχουμε αντιμετωπίσει την κρίση. Όσο, όμως, δεν έχουν άλλο σχέδιο που θα μας βγάλει από την κρίση, θα βυθιζόμαστε στη σκληρή λιτότητα και στην μεγάλη, εξοντωτική φορολογία γιατί τα νούμερα ΔΕΝ βγαίνουν. Και το εκπληκτικό είναι ότι το σύνολο του πολιτικού προσωπικού αδιαφορεί μπροστά στο κυρίαρχο θέμα, την στροφή σε μια βιώσιμη οικονομία, την δημιουργία ποιοτικών θέσεων εργασίας και την διαμόρφωση προϋποθέσεων που θα περιορίσουν άμεσα την φτώχεια. Μόνο μέσα από μια τέτοια στρατηγική υπάρχει πιθανότητα να βρεθούν λύσεις και για το ασφαλιστικό ή τα έσοδα του δημοσίου, για τα οποία πρέπει φυσικά να αναζητήσουμε νέες πολιτικές.
Αλλά και η κοινωνία - παρά το γεγονός ότι πέρασαν ήδη 8 χρόνια - συνεχίζει να ψάχνει για σωτήρες και μαγικές λύσεις αντί να απαιτεί κοινωνικό και πολιτικό διάλογο για να χαράξουμε με συμμετοχικό τρόπο μια στρατηγική εξόδου από την κρίση μέσα από ένα νέο σχέδιο κοινωνικής, πολιτικής, οικολογικής και παραγωγικής καινοτομίας. Το ζητούμενο είναι ένα ρεαλιστικό όραμα για τη χώρα, ένα νέο πολιτικό σύστημα, ένα νέο παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο που θα βασίζεται στην κοινωνική και οικολογική καινοτομία.
Δυστυχώς παραμένουμε εκτός των σημαντικών εξελίξεων, χάνοντας τα "καλύτερα παιδιά" που εγκαταλείπουν αυτό το υπό κατάρρευση οικοδόμημα γιατί δεν αντέχουν άλλο. Και αυτό έχει τις συνέπειες του και στο πολιτικό σύστημα, οι άνθρωποι με αξίες και όραμα μένουν εκτός, ενώ εντός βρίσκονται κυρίως οι γραφικοί, οι νεοναζί, οι ιδιοτελείς, οι "λίγοι", όσοι έχουν μάθει σε ένα κομματικό γραφείο τη ζωή και αδυνατούν να χαράξουν νέους δρόμους (εντάξει υπάρχουν κι εξαιρέσεις).
Κι άλλες χώρες βίωσαν την κρίση, κάποιες είχαν μνημόνιο για δημοσιονομική εξυγίανση αλλά τώρα είναι αλλού, ενώ εμείς βυθιζόμαστε σε όλο και πιο μεγάλη κρίση.
Για ποιους τομείς να μιλήσουμε: έξοδο από ορυκτά καύσιμα και ενεργειακή μετάβαση σε ένα νέο ενεργειακό μοντέλο που θα βασίζεται στις ανανεώσιμες πηγές και στην εξοικονόμηση, ποιοτικό σύστημα κοινωνικής πολιτικής και καινοτομία στην υγεία, ελαχιστοποίηση κι ανακύκλωση απορριμμάτων... Μένουμε πίσω. Για όλα αυτά δεν φταίει το νόμισμα. Η αιτία είναι η ίδια, απουσία έμπνευσης, δέσμευσης, σοβαρού σχεδίου, διάθεσης για βαθιές αλλαγές. θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα που θα αλλάξει με όραμα και ρεαλισμό τα πάντα, αλλά με συμμετοχή κι αλλαγή στις επιλογές και αξίες εμάς όλων; Η σωτηρία δεν θα έρθει από τον ουρανό αλλά από εμάς τους ίδιους. Αλλιώς δεν θα έρθει....
