βαλκανικές χώρες, τα οποία σήμερα αποτελούν «παιδιά ενός κατώτερου Θεού».

Όπως τόνισε ο ευρωβουλευτής, «στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων δουλεύουν μέρα και νύχτα πολλά παιδιά που τις περισσότερες φορές επιβιώνουν σε ακραία φτώχεια, δεν πάνε σχολείο και συχνά γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και από τις ίδιες τις οικογένειές τους με στόχο την επιβίωση. Πολλά από τα παιδιά αυτά είναι άστεγα ή διαμένουν σε ακατάλληλους χώρους μαζί με άλλα παιδιά – θύματα. Οι κοινωνικές υπηρεσίες δεν γνωρίζουν την ύπαρξή τους και η οικογένειά τους σκοπίμως τα αφήνει στα χέρια των εκμεταλλευτών τους και μακριά από οποιοδήποτε υποστηρικτικό πλαίσιο».

Ο Μ. Τρεμοπουλος σημείωσε πως τουλάχιστον 100 παιδιά από την Αλβανία και 100 από τη Βουλγαρία βρίσκονται ανά πάσα στιγμή στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, ενώ στην Αθήνα υπάρχουν πολύ περισσότερα παιδιά και έφηβοι, κυρίως από τη Ρουμανία.

Ο ευρωβουλευτής αναφέρθηκε και στη στάση των αστυνομικών αρχών, οι οποίες στερούνται ειδικού προσωπικού και για αυτό συνεργάζονται με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις: «Αν δεν υπήρχαν οι οργανώσεις με εμπειρία στην προσέγγιση στο δρόμο με τη μέθοδο του street work -όπως η ΑΡΣΙΣ- δε θα είχαμε καθόλου στοιχεία για τα παιδιά αυτά και θα έμεναν άστεγα ακόμη και μετά την παρέμβαση της αστυνομίας. Δεν υπάρχουν δομές φιλοξενίας και τα παιδιά δεν επιτρέπεται να φυλακίζονται ή να κρατούνται σε αστυνομικά τμήματα ή μαζί με ενηλίκους κρατούμενους. Όμως, χωρίς ξενώνες και δυνατότητες φιλοξενίας σε ιδρύματα παιδικής προστασίας η ευθύνη μεταφέρεται και πάλι από το κράτος στις οργανώσεις. Πάλι οι ΜΚΟ είναι αυτές που -συχνά χωρίς κρατική βοήθεια- καλούνται να στεγάσουν και να προσφέρουν στέγαση και τη βασική νομική, ψυχολογική και κοινωνική υποστήριξη στα παιδιά αυτά».