27 Οκτωβρίου 2016
Εδώ Παππάς, εκεί Παππάς, άντε πάμε από την αρχή...
Αυτή η κυβέρνηση έχει μια εκπληκτική ικανότητα να πιάνει ένα θέμα και να το κάνει αγνώριστο, συγκεντρώνοντας σχεδόν τους πάντες εναντίον της στο τέλος, ενώ στην αρχή ξεκίναγε με σημαντική υποστήριξη.
Πολλοί άνθρωποι δεν βλέπουν πλέον τηλεόραση γιατί θεωρούν ότι έχει χαμηλή ποιότητα, ενώ οι ειδήσεις είναι από εκνευριστικές έως βαρετές. Και εκεί που περιμένεις ότι θα έρθει η κυβέρνηση και θα προωθήσει μια ορθο-λογική πολιτική που θα βάζει κανόνες και θα βελτιώσει την ποιότητα του τηλεοπτικού πεδίου, συνειδητοποιείς είτε ότι είναι πολύ βλάκες και άρπα κόλλα είτε πάρα πολύ επικίνδυνοι σε βαθμό ολοκληρωτικής αντίληψης (η ιστορία θα αποφασίσει πιο καθαρά σε αυτό το θέμα).
Τι πέτυχε με τον διαγωνισμό; Να βάλει στο παιχνίδι 2 παλιούς καναλάρχες και 2 νέους (με πολλά ερωτηματικά για το ποιόν τους και τις σχέσεις του ενός με τη δικαιοσύνη και του άλλου με ...μακρινές διασυνδέσεις).
Αυτό ήταν λοιπόν το ζητούμενο; Να μπουν κάποια εκατομμύρια στο δημόσιο ταμείο και η ενημέρωση να ελεγχθεί κομματικά ή έστω να μπουν στο παιχνίδι νέοι βαρώνοι (ή τζάκια) όπως έλεγε ο αείμνηστος;
Αυτό που είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες από τους χειρισμούς της κυβέρνησης σχετικά με το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, ξεπέρασε την γελοιότητα και πλησίασε επικίνδυνα τον φασισμό. Αλλά και η αντιπολίτευση συμπεριφέρθηκε λες και έπεσε από τον ουρανό, ότι εκείνη δεν είχε καμία ευθύνη, ότι δεν έκλεισε εκείνη σε μια νύχτα την ΕΡΤ, ότι δεν έχει σχέσεις διαπλοκής με συμφέροντα. Ακόμα και αρχηγός κόμματος που είχε δικό του κανάλι (και σε αυτό οφείλει κατά πολύ την εκλογή του) μιλούσε λες και ήταν ο πιο αγνός τηλεθεατής...
Και εμείς που νομίζαμε ότι η λειτουργία των καναλιών αποτελεί κορυφαία λειτουργία σε μία ευνομούμενη δημοκρατική κοινωνία, κυρίως σε ότι αφορά την υποχρέωση της πολιτείας και το δικαίωμα των πολιτών για πλουραλιστική και όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενική ενημέρωση.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας έβγαλε τον νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες αντισυνταγματικό. Πάμε λοιπόν από την αρχή.
Χρειάζεται να υπάρξει ένας σοβαρός διάλογος για τους κανόνες που πρέπει να διέπουν τις τηλεοπτικές εκπομπές και γενικά τη λειτουργία των καναλιών και αφετέρου για το ποιος ελέγχει τις συχνότητες, που είναι και πρέπει να είναι δημόσιες. Δεν μπορεί το μόνο κριτήριο να είναι οικονομικό, το ποιος προσφέρει τα πιο πολλά. Υπάρχουν πολλά καλά παραδείγματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο και ευρωπαϊκοί φορείς είχαν εκφράσει τη διάθεσή τους να βοηθήσουν στη μεταφορά εμπειρίας. Όταν είχα βοηθήσει ως ευρωβουλευτής μαζί με τους Πράσινους να ανοίξει η συζήτηση για την δημόσια τηλεόραση (όχι κρατική ή κομματική) είχαμε ανοίξει διάλογο σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το πώς θα μπορούσε να είναι μια σύγχρονη τηλεόραση. Δυστυχώς ούτε στην ΕΡΤ ούτε στα ιδιωτικά κανάλια εφαρμόστηκε κάτι από αυτά που συζητήσαμε
H συζήτηση που οργανώσαμε τότε στο Ευρωκοινοβούλιο (με αφορμή το μαύρο στην ΕΡΤ παραμένει ενδιαφέρουσα και για το σήμερα: http://chrysogelos.gr/index.php/2012-01-26-17-13-36-593/alles-paremvaseis/item/3283-ert-back-from-black)
in
ΑΡΘΡΑ
