Στην ελληνική γραμματεία υπάρχουν αναφορές σε λοιμούς / επιδημίες, τόσο στον Όμηρο (Ιλιάδα) και τον Θουκυδίδη (Πελοποννησιακός Πόλεμος) όσο και σε πιο σύγχρονους, όπως ο Παπαδιαμάντης, η Διδώ Σωτηρίου, ο Καραγάτσης, ο Ηλίας Βενέζης και ο Στρατής Μυριβήλης.

 Όμηρος, Ιλιάδα: Ο λοιμός (Μῆνις) που πλήττει τους Έλληνες του Αγαμέμνονα

Στην Ομήρου Ιλιάδα ο θεός θυμωμένος στέλνει στο στρατόπεδο των Αχαιών φοβερό λοιμό (Μῆνις).

“Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληιάδεω Ἀχιλῆος

οὐλομένην, ἣ μυρί’ Ἀχαιοῖς ἄλγε’ ἔθηκε,

πολλὰς δ’ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προΐαψεν

ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν

οἰωνοῖσί τε πᾶσι· Διὸς δ’ ἐτελείετο βουλή·

ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε

Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς.

Τίς γάρ σφωε θεῶν ἔριδι ξυνέηκε μάχεσθαι;

Λητοῦς καὶ Διὸς υἱός· ὃ γὰρ βασιλῆι χολωθεὶς

νοῦσον ἀνὰ στρατὸν ὦρσε κακήν, ὀλέκοντο δὲ λαοί,

οὕνεκα τὸν Χρύσην ἠτίμασεν ἀρητῆρα

Ἀτρεΐδης…

….Ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντες ἐπευφήμησαν Ἀχαιοὶ

αἰδεῖσθαί θ’ ἱερῆα καὶ ἀγλαὰ δέχθαι ἄποινα·

ἀλλ’ οὐκ Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ,

ἀλλὰ κακῶς ἀφίει, κρατερὸν δ’ ἐπὶ μῦθον ἔτελλε·

«Μή σε, γέρον κοίλῃσιν ἐγὼ παρὰ νηυσὶ κιχείω

ἢ νῦν δηθύνοντ’ ἢ ὕστερον αὖτις ἰόντα,

μή νύ τοι οὐ χραίσμῃ σκῆπτρον καὶ στέμμα θεοῖο·

τὴν δ’ ἐγὼ οὐ λύσω· πρίν μιν καὶ γῆρας ἔπεισιν

ἡμετέρῳ ἐνὶ οἴκῳ ἐν Ἄργεϊ, τηλόθι πάτρης,

ἱστὸν ἐποιχομένην καὶ ἐμὸν λέχος ἀντιόωσαν·

ἀλλ’ ἴθι μή μ’ ἐρέθιζε, σαώτερος ὥς κε νέηαι.»

Ὣς ἔφατ’· ἔδεισεν δ’ ὁ γέρων καὶ ἐπείθετο μύθῳ·

βῆ δ’ ἀκέων παρὰ θῖνα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης·

πολλὰ δ’ ἔπειτ’ ἀπάνευθε κιὼν ἠρᾶθ’ ὁ γεραιὸς

Ἀπόλλωνι ἄνακτι, τὸν ἠύκομος τέκε Λητώ·

«Κλῦθί μευ, Ἀργυρότοξ’, ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας

Κίλλάν τε ζαθέην Τενέδοιό τε ἶφι ἀνάσσεις,

Σμινθεῦ, εἴ ποτέ τοι χαρίεντ’ ἐπὶ νηὸν ἔρεψα,

ἢ εἰ δή ποτέ τοι κατὰ πίονα μηρί’ ἔκηα

ταύρων ἠδ’ αἰγῶν, τὸδε μοι κρήηνον ἐέλδωρ·

τίσειαν Δαναοὶ ἐμὰ δάκρυα σοῖσι βέλεσσιν.»

Ὣς ἔφατ’ εὐχόμενος, τοῦ δ’ ἔκλυε Φοῖβος Ἀπόλλων,

βῆ δὲ κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων χωόμενος κῆρ,

τόξ’ ὤμοισιν ἔχων ἀμφηρεφέα τε φαρέτρην·

ἔκλαγξαν δ’ ἄρ’ ὀιστοὶ ἐπ’ ὤμων χωομένοιο,

αὐτοῦ κινηθέντος· ὁ δ’ ἤιε νυκτὶ ἐοικώς·

ἕζετ’ ἔπειτ’ ἀπάνευθε νεῶν, μετὰ δ’ ἰὸν ἕηκε·

δεινὴ δὲ κλαγγὴ γένετ’ ἀργυρέοιο βιοῖο·

οὐρῆας μὲν πρῶτον ἐπῴχετο καὶ κύνας ἀργούς,

αὐτὰρ ἔπειτ’ αὐτοῖσι βέλος ἐχεπευκὲς ἐφιεὶς

βάλλ’· αἰεὶ δὲ πυραὶ νεκύων καίοντο θαμειαί.

Ἐννῆμαρ μὲν ἀνὰ στρατὸν ᾤχετο κῆλα θεοῖο,

τῇ δεκάτῃ δ’ ἀγορὴν δὲ καλέσσατο λαὸν Ἀχιλλεύς·

τῷ γὰρ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη·

κήδετο γὰρ Δαναῶν, ὅτι ῥα θνήσκοντας ὁρᾶτο·

οἳ δ’ ἐπεὶ οὖν ἤγερθεν ὁμηγερέες τ’ ἐγένοντο,

τοῖσι δ’ ἀνιστάμενος μετέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς…”

Ιλιάδα, Ραψωδία Α

Τη μάνητα, θεά, τραγούδα μας του ξακουστού Αχιλλέα,

ανάθεμά τη, πίκρες που ‘δωκε στους Αχαιούς περίσσιες

και πλήθος αντρειωμένες έστειλε ψυχές στον Άδη κάτω

παλικαριών, στους σκύλους ρίχνοντας να φάνε τα κορμιά τους

και στα όρνια ολούθε – έτσι το θέλησε να γίνει τότε ο Δίας-

απ’ τη στιγμή που πρωτοπιάστηκαν και χώρισαν οι δυο τους,

του Ατρέα ο γιος ο στρατοκράτορας κι ο μέγας Αχιλλέας.

Ποιος τάχα απ’ τους θεούς τους έσπρωξε να μπούνε σ’ έτοια αμάχη;

Του Δία και της Λητώς τους έσπρωξεν ο γιος, που με το ρήγα

ολιάζοντας κακιά εξεσήκωσεν αρρώστια και πεθαίναν

στρατός πολύς· τι δε σεβάστηκεν ο γιος του Ατρέα το Χρύση,

του θεού το λειτουργό·…

…Οι Αργίτες οι άλλοι ευτύς με μια φωνή να σεβαστούν εκράξαν

το λειτουργό, και τα περίλαμπρα ν’ αποδεχτούνε δώρα·

όμως του Ατρείδη του Αγαμέμνονα δεν άρεσε η βουλή τους,

μόν’ τον κακόδιωχνε, και του ‘ριχνε βαριά φοβέρα ακόμα:

«Το νου σου, εγώ μη σ’ έβρω, γέροντα, στα βαθουλά καράβια,

για τώρα εδώ να κοντοστέκεσαι για να διαγέρνεις πάλε,

μη ουδέ ραβδί κι ουδέ και στέφανα του Φοίβου σε γλιτώσουν.

Δε λευτερώνω εγώ την κόρη σου, πριν μου γεράσει πρώτα

στο Άργος, μακριά από την πατρίδα της, στο αρχοντικό μου μέσα, 

στον αργαλειό τη μέρα, ταίρι μου τη νύχτα στο κρεβάτι.

Μόν’ τράβα, μη μου ανάβεις τα αίματα, γερός αν θες να φύγεις.»

Είπε, κι ο γέροντας φοβήθηκε κι υπάκουσε στο λόγο·

πήρε βουβός του πολυτάραχου γιαλού τον άμμον άμμο,

κι ως μάκρυνε, το ρήγα Απόλλωνα, της ομορφομαλλούσας

Λητώς το γιο, με θέρμη ο γέροντας ν’ ανακαλιέται επήρε:

«Επάκουσέ μου, ασημοδόξαρε, που κυβερνάς τη Χρύσα

και την τρισάγια Κίλλα, κι άσφαλτα την Τένεδο αφεντεύεις,

Ποντικοδαίμονα, αν σου στέγασα ναό χαριτωμένο

κάποτε ως τώρα εγώ, για αν σου ‘καψα παχιά μεριά ποτέ μου,

γιδίσια για ταυρίσια, επάκουσε, και δώσε να πλερώσουν

οι Δαναοί με τις σαγίτες σου τα δάκρυα που ‘χω χύσει!»

Είπε, και την ευκή του επάκουσεν ο Απόλλωνας ο Φοίβος,

κι απ’ την κορφή του Ολύμπου εχύθηκε θυμό γεμάτος, κι είχε

δοξάρι και κλειστό στις πλάτες του περάσει σαϊτολόγο·

κι αντιβροντούσαν οι σαγίτες του στις πλάτες, μανιασμένος

καθώς τραβούσε· και κατέβαινε σαν τη νυχτιά τη μαύρη.

Κάθισε αλάργα απ’ τα πλεούμενα κι ευτύς σαγίτα ρίχνει,

και το ασημένιο του αντιδόνησε τρομαχτικά δοξάρι.

Τις μούλες πρώτα πρώτα δόξευε και τους γοργούς τους σκύλους,

μετά τις μυτερές του ρίχνοντας σαγίτες τους ανθρώπους

σαγίτευε· κι άναβαν άπαυτα για τους νεκρούς οι φλόγες.

Μέρες εννιά απολιόταν πάνω τους το θείο σαγιτοβόλι,

κι απά στις δέκα πια τη σύναξη συγκάλεσε ο Αχιλλέας·

η Ήρα, η θεά η κρουσταλλοβράχιονη, τον είχε λέω φωτίσει,

περίσσια που γνοιαζόταν, βλέποντας οι Αργίτες να πεθαίνουν.

Κι εκείνοι τότε αφού μαζώχτηκαν κι όλοι μαζί βρεθήκαν,

πήρε ο Αχιλλέας ο φτεροπόδαρος κι ορθός μιλούσε ομπρός τους:

Μετάφραση: Καζαντζάκη-Κακριδή

Ίσως η αναφορά αυτή στον Όμηρο είναι μια από τις πιο παλιές περιγραφές επιδημιών, λοιμών, που σάρωναν τους στρατούς, όπως ο τύφος, η δυσεντερία κ.ά. Οι ασθένειες “πρώτα πλήττουν τα μουλάρια και τους σκύλους και μετά τους ανθρώπους. ΟΙ φωτιές δεν σταματάνε να καίνε πτώματα”. Στη Ραψωδία, βέβαια, ο Όμηρος αποδίδει την ασθένεια στη θεϊκή οργή, ως αποτέλεσμα μιας άδικης συμπεριφοράς, ασέβειας, που προκαλεί τη Μῆνι.

Ο λοιμός των Αθηνών

 

Η νόσος (ο λοιμός) των Αθηνών, στο έργο του Θουκυδίδη “Πελοποννησιακός Πόλεμος”, 99. Ἱστορίαι 2, 47-54 (ο ίδιος ο Θουκυδίδης προσβλήθηκε από τη νόσο, όπως περιγράφει στο έργο) είναι μια από τις πιο αναλυτικές περιγραφές επιδημίας στην αρχαιότητα:

“…Η νόσος ήρχισε το πρώτον, ως λέγεται, από την νοτίως της Αιγύπτου κειμένην Αιθιοπίαν, από όπου κατέβη έπειτα εις την Αίγυπτον και την Λιβύην και επεξετάθη εις το πλείστον μέρος της Περσικής αυτοκρατορίας. Εις δε την πόλιν των Αθηνών ενέσκηψεν αιφνιδίως και προσέβαλε κατά πρώτον τους κατοίκους του Πειραιώς, και διά τούτο ελέχθη από αυτούς ότι οι Πελοποννήσιοι είχαν ρίψει δηλητήριον εις τας δεξαμενάς, διότι κρήναι δεν υπήρχαν ακόμη εκεί. Αλλ᾽ ύστερον έφθασε και εις την άνω πόλιν και από τότε ηύξησε μεγάλως η θνησιμότης.

Καθείς δε, είτε ιατρός είτε άπειρος της ιατρικής, ημπορεί, αναλόγως της ατομικής του κρίσεως, να ομιλή περί της πιθανής προελεύσεώς της και περί των αιτίων, τα οποία νομίζει ικανά να επιφέρουν τοιαύτην διατάραξιν των υγιεινών συνθηκών. Αλλ᾽ εγώ, που και ο ίδιος έπαθα από την νόσον, και με τα ίδια τα μάτια μου είδα άλλους πάσχοντας, θα εκθέσω την πραγματικήν της πορείαν και θα περιγράψω τα συμπτώματά της, η ακριβής παρατήρησις των οποίων θα επιτρέψη ασφαλέστερον εις τον καθένα που θα ήθελε να τα σπουδάση επιμελώς να κάμη την διάγνωσίν της, εάν ποτέ ήθελε και πάλιν ενσκήψει.

Το έτος τω όντι εκείνο, κατά κοινήν ομολογίαν, έτυχε μέχρι της στιγμής της εισβολής της νόσου να είναι κατ᾽ εξοχήν απηλλαγμένον από άλλας ασθενείας. Εάν όμως κανείς υπέφερε τυχόν προηγουμένως από καμίαν άλλην ασθένειαν, όλαι κατέληγαν εις αυτήν. Όσοι εξ άλλου ήσαν ώς τότε υγιείς, χωρίς καμίαν φανεράν αιτίαν, προσεβάλλοντο αιφνιδίως από πονοκέφαλον με ισχυρόν πυρετόν και ερυθήματα και φλόγωσιν των οφθαλμών, και το εσωτερικόν του στόματος, ο φάρυγξ και η γλώσσα εγίνοντο ευθύς αιματώδη, και η εκπνοή ήτον αφύσικος και δυσώδης. Κατόπιν των φαινομένων αυτών, επηκολούθουν πτερνισμοί και βραχνάδα, και μετ᾽ ολίγον το κακόν κατέβαινεν εις το στήθος, συνοδευόμενον από ισχυρόν βήχα. Και όταν προσέβαλλε τον στόμαχον, επροκάλει ναυτίαν, και ταύτην επηκολούθουν, με μεγάλην μάλιστα ταλαιπωρίαν, εμετοί χολής, όσοι περιγράφονται υπό των ιατρών. Και εις άλλους μεν αμέσως, εις άλλους δε πολύ βραδύτερον, παρουσιάζετο τάσις προς εμετόν ατελεσφόρητος, προκαλούσα ισχυρόν σπασμόν, ο οποίος εις άλλους μεν κατέπαυεν, εις άλλους δε εξηκολούθει επί πολύ.

Το σώμα εξωτερικώς δεν παρουσιάζετο πολύ θερμόν εις την αφήν, ούτε ήτο ωχρόν, αλλ᾽ υπέρυθρον, πελιδνόν, έχον εξανθήματα μικρών φλυκταινών και ελκών. Εσωτερικώς όμως εθερμαίνετο τόσον πολύ, ώστε οι ασθενείς δεν ηνείχοντο ούτε τα ελαφρότατα ενδύματα ή σινδόνια, και επέμεναν να είναι γυμνοί, και μεγίστην ησθάνοντο ευχαρίστησιν, αν ημπορούσαν να ριφθούν εντός ψυχρού ύδατος. Πολλοί δε πράγματι, οι οποίοι είχαν μείνει ανεπιτήρητοι, ερρίφθησαν εις δεξαμενάς, διότι κατετρύχοντο από δίψαν άσβεστον, αφού και το πολύ και το ολίγον ποτόν εις ουδέν ωφέλει.

Και η αδυναμία τού ν᾽ αναπαυθούν, καθώς και η αϋπνία, τους εβασάνιζαν διαρκώς. Και το σώμα, εφόσον η νόσος ήτο εις την ακμήν της, δεν κατεβάλλετο, αλλ᾽ αντείχε καταπληκτικώς εις την ταλαιπωρίαν, ώστε ή απέθνησκαν οι πλείστοι την εβδόμην ή ενάτην ημέραν εκ του εσωτερικού πυρετού, πριν εξαντληθούν εντελώς αι δυνάμεις των, ή, εάν διέφευγαν την κρίσιν, η νόσος κατήρχετο περαιτέρω εις την κοιλίαν και επροκάλει ισχυράν έλκωσιν, και συγχρόνως επήρχετο ισχυρά διάρροια, ούτως ώστε κατά το μεταγενέστερον τούτον στάδιον οι πολλοί απέθνησκαν από εξάντλησιν. Διότι το νόσημα, αφού ήρχιζεν από την κεφαλήν, όπου το πρώτον εγκαθίστατο, εξετείνετο βαθμηδόν εφ᾽ όλου του σώματος, και αν κανείς ήθελε διαφύγει τον θάνατον, προσέβαλλε τα άκρα, όπου άφηνε τα ίχνη του. Καθόσον το νόσημα προσέβαλλε και τα αιδοία και τα άκρα των χειρών και ποδών, και πολλοί χάνοντες αυτά εσώζοντο, μερικοί μάλιστα έχαναν και τους οφθαλμούς. Άλλοι πάλιν, ευθύς μετά την θεραπείαν, επάθαιναν γενικήν αμνησίαν και δεν ανεγνώριζαν ούτε εαυτούς, ούτε τους οικείους των…”

Ίσως πράγματι η επιδημία – και τα αποτελέσματα της που περιγράφει αναλυτικά ο Θουκυδίδης – να προήλθε από την Αίγυπτο. Στα βιβλικά κείμενα, δύο από τις δέκα πληγές του Φαραώ, αναφέρονται σε επιδημίες: “Επιδημία έπληξε όλα τα κοπάδια των Αιγυπτίων, και κάθε είδους ζωντανά της Αιγύπτου άρχισαν να ψοφούν», ενώ “άνθρωποι και ζώα γέμισαν εξανθήματα, μεγάλα σπυριά και πληγές”. Ίσως, λοιπόν, πράγματι να είναι σωστή η ερμηνεία για την μεταφορά της νόσου από την Αίγυπτο στην Αθήνα, αφού γνωρίζουμε σήμερα ότι υπήρχαν κάποιες ενδημικές ασθένειες στη χώρα αυτή με παρόμοια συμπτώματα.

Τον λοιμό περιγράφει και ο Ρωμαίος φιλόσοφος Λουκρήτιος τον 1ο π.Χ, αιώνα. Στο έργο του Περί της φύσεως των πραγμάτων, στο Έκτο βιβλίο του εξηγεί τα διάφορα φυσικά φαινόμενα: τις αστραπές, τoυς κεραυνούς, τους σεισμούς, το Ηφαίστειο της Αίτνας, την πλημμύρα του Νείλου και τελειώνει με μια εκτενή περιγραφή του λοιμού των Αθηνών. Φαίνεται ότι είχε μελετήσει το έργο ενός γιατρού, ο οποίος πέθανε το 430 π.Χ., ενώ βρίσκονταν στην Αθήνα για να καταπολεμήσει την επιδημία.

Το 1994-95 ανακαλύφθηκαν σε μαζικό τάφο στον Κεραμικό υπολείμματα σκελετών, από τα οποία οι αρχαιολόγοι κατάφεραν να αναπαραστήσουν τον σκελετό μιας εντεκάχρονης κοπέλας στην οποία έδωσαν το όνομα Μύρτις. Η ανάλυση των οστών της Μύρτιδος κατέδειξε πως αυτή και άλλα 2 άτομα των οποίων οι σκελετοί ανασκάφτηκαν από τον μαζικό τάφο, πέθαναν από τον λοιμό που έπληξε την Αθήνα το 430 π.Χ. Ο λοιμός που ξέσπασε στο 2ο έτος του Πελοποννησιακού πολέμου αλλά επανήλθε και επόμενες χρονιές, φαίνεται ότι έπληξε και άλλες Μεσογειακές περιοχές, όπως αναφέρει και ο Θουκυδίδης. Στην πόλη των Αθηνών είχε συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός πολιτών και είχε αρχίσει να δημιουργείται έλλειψη τροφίμων. Ο λοιμός έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή του πολέμου και οδήγησε σε παρακμή της Αθήνας, αφού θέρισε ένα μεγάλο ποσοστό, το 1/3 έως το 1/4, των κατοίκων της Αθήνας (75-100.000), μεταξύ των οποίων και πολλούς στρατιώτες και τις ηγεσίες του στρατού και του ναυτικού σε μια κρίσιμη στιγμή του πολέμου, ενώ προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στην πόλη. Στο λοιμό πέθαναν, μεταξύ άλλων ο Περικλής, η γυναίκα του και τα 2 παιδιά τους. Από τους πρώτους που πέθαιναν ήταν οι γιατροί που έρχονταν σε επαφή συνεχώς με ασθενείς, ενώ δεν ήξεραν τι να κάνουν, πώς να θεραπεύσουν την ασθένεια. Έχουν γίνει πολλές υποθέσεις για την ασθένεια με βάση τα συμπτώματα που περιγράφει ο Θουκυδίδης, αλλά δεν υπάρχει συμφωνία ως προς τα ποια ήταν.

Ο λοιμός των Αθηνών απεικονίστηκε (ελαιογραφία) από τον Ολλανδό ζωγράφο Michael Sweerts (1618-1664) στο έργο του “Plague in an Ancient City”

Ακραία καιρικά φαινόμενα και ο λοιμός/Πανώλη του Ιουστινιανού στον Προκόπιο

Υπέρ των πολέμων λόγοι, Προκόπιος ὁ Καισαρεύς (Procopius of Caesarea, Procopius Caesariensis). Ιστοριογραφικό έργο σε οκτώ βιβλία, που καλύπτουν την περίοδο 527 – 553/554. Περιγράφει μεταξύ άλλων τα ακραία καιρικά φαινόμενα που συνέβησαν το 535-536 – τα οποία ορισμένοι θεωρούν ότι συνέβαλαν στην πανδημία της πανώλης – την “πανώλη του Ιουστινιανού” (η πρώτη εμφάνιση 541-542): “«κατά τη διάρκεια αυτού του έτους έλαβε χώρα ο φοβερότερος οιωνός, γιατί ο ήλιος έδωσε το φως του χωρίς φωτεινότητα … και φαινόταν εξαιρετικά έντονα σαν έκλειψη ηλίου, διότι οι σκιές που σχηματίζονταν (στο έδαφος) δεν ήταν σαφείς» (XIV, βιβλίο για Πολέμους εναντίον Βανδάλων). Τα ακραία καιρικά φαινόμενα – τα πιο παρατεταμένα βραχυπρόθεσμα επεισόδια κλιματικής ψύξης στο Βόρειο Ημισφαίριο τα τελευταία 2.000 χρόνια, όπως για παράδειγμα χιόνι τον Αύγουστο στην Κίνα – αποδίδονται από ερευνητές στην συγκέντρωση στην ατμόσφαιρα τεράστιας ποσότητας σκόνης, που μάλλον προέρχονταν από μεγάλη έκρηξη ηφαιστείου (έχουν γίνει πολλές υποθέσεις για το ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό), που προκάλεσε πτώση της θερμοκρασίας παγκοσμίως, καταστροφή καλλιεργειών και λιμό από την Κίνα μέχρι τη Λατινική Αμερική. Τα φαινόμενα αυτά περιγράφονται και σε άλλα χρονικά. Στο έργο του (II.xxii-xxxiii) ο Προκόπιος περιγράφει πώς μολύνονταν οι άνθρωποι (αναμειγνύοντας στην αφήγησή και “δαιμονικά στοιχεία” που “μεταφέρουν την ασθένεια στο σώμα των ανθρώπων”).

«Ὑπὸ δὲ τοὺς χρόνους τούτους λοιμὸς γέγονεν, ἐξ οὗ δὴ ἅπαντα ὀλίγου ἐδέησε τὰ ἀνθρώπεια ἐξίτηλα εἶναι. ἅπασι μὲν οὖν τοῖς ἐξ οὐρανοῦ ἐπισκήπτουσιν ἴσως ἂν καὶ λέγοιτό τις ὑπ’ ἀνδρῶν τολμητῶν αἰτίου λόγος, οἷα πολλὰ φιλοῦσιν οἱ ταῦτα δεινοὶ αἰτίας τερατεύεσθαι οὐδαμῆ ἀνθρώπῳ καταληπτὰς οὔσας, φυσιολογίας τε ἀναπλάσσειν ὑπερορίους, ἐξεπιστάμενοι μὲν ὡς λέγουσιν οὐδὲν ὑγιὲς, ἀποχρῆν δὲ ἡγούμενοι σφίσιν, ἤν γε τῶν ἐντυγχανόντων τινὰς τῷ λόγῳ  ἐξαπατήσαντες πείσωσι»

Κατά τη γνώμη του, απλώθηκε η επιδημία από την Αίγυπτο, στη Συρία, στην Κωνσταντινούπολη και μετά παντού στη Μεσόγειο και στην Περσία.

Δίνει όμως και συγκλονιστικά στοιχεία για τις :επιπτώσεις της επιδημίας στον πληθυσμό και στη ζωή της Κωνσταντινούπολης

“Τώρα η ασθένεια στο Βυζάντιο διήρκεσε τέσσερις μήνες και η μεγαλύτερη μολυσματικότητα της διήρκεσε περίπου τρεις. Στην αρχή οι θάνατοι ήταν λίγο περισσότεροι από το φυσιολογικό, τότε η θνησιμότητα αυξήθηκε ακόμη περισσότερο, και στη συνέχεια οι νεκροί έφτασαν τις πέντε χιλιάδες κάθε μέρα, και πάλι έφτασαν ακόμη και τις δέκα χιλιάδες και ακόμη περισσότεροι”… Στη συνέχεια περιγράφει τις αλλαγές στον κοινωνικό ιστό και το χάος που προκλήθηκε καθώς και την διάθεση χρημάτων από τον αυτοκράτορα ώστε να θάβονται οι νεκροί που δεν είχαν κάποιον να φροντίσει για την ταφή τους. Αφού γέμισαν οι αυλές των σπιτιών, γέμισαν στην πορεία και τα μέρη γύρω από την πόλη, στις στέγες ή τους πέταγαν στη θάλασσα.

 

Η ερμηνεία για την διαδρομή της πανώλης μέχρι την Κωνσταντινούπολη που δίνει ο Προκόπιος, έχει αμφισβητηθεί από κάποιους σύγχρονους ερευνητές. Για παράδειγμα, ο γιατρός Τσιάμης Κωνσταντίνος (2010, Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών – ΕΚΠΑ), στην διδακτορική διατριβή του “Ιστορική και επιδημιολογική προσέγγιση της πανώλους κατά τους βυζαντινούς χρόνους (330-1453 μ.Χ.)” συνδυάζει ιστορική και ιατρική έρευνα, μια διεπιστημονική προσέγγιση των επιδημιών, συγκεντρώνοντας πολλές διαφορετικές πηγές βυζαντινών κι εκκλησιαστικών συγγραφέων (Ευσέβιος, Ιωάννης Χρυσόστομος, Προκόπιος, Ιωάννης της Εφέσου, Αγαθίας, Ιωάννης Μαλάλας, Παύλος Διάκονος, Μιχαήλ Σύριος, Πατριάρχης Νικηφόρος, ) κάνει μια εκτενή παρουσίαση των επιδημιών που έπληξαν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία και γειτονικές περιοχές και παρουσιάζει εναλλακτικά σενάρια για το ξέσπασμα και την διάδοσή τους: “Η πανώλη έπληξε την Κωνσταντινούπολη δέκα φορές σε χρονικά διαστήματα 11-17 ετών, με ένα μέσο όρο 14,2 έτη. Στα 208 χρόνια της Πρώτης Πανδημίας σημειώνονται συνολικά 79 επιδημίες με μέσο όρο διάρκειας τα 2 έτη. Η μελέτη της περιοδικότητας προσεγγίστηκε επίσης με διαφορετικό τρόπο, όχι δηλαδή με βάση το κλασσικό μοντέλο του ρόλου των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, αλλά με στοιχεία για την πιθανή ύπαρξη φυσικών εστιών στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, κυρίως στις επαρχίες της Παλαιστίνης, Συρίας και Μεσοποταμίας.

Η μελέτη της Δεύτερης Πανδημίας, του Μαύρου Θανάτου, κινήθηκε επίσης σε τέσσερις άξονες: τη διασπορά της νόσου στη Βυζαντινή αυτοκρατορία και την Κεντρική Μεσόγειο, την κοιτίδα προέλευσης του Μαύρου Θανάτου, το πρόβλημα της κλινικής μορφής των επιδημιών της Δεύτερης Πανδημίας και την ομαδοποίηση όλων των επιδημικών κυμάτων της περιόδου 1347-1453. Σχετικά με τη εξάπλωση της νόσου, η μελέτη κατέληξε στην κατάρριψη του μύθου της αφήγησης του de Mussi αναφορικά με τη διασπορά της πανώλους κατά το 14ο αιώνα και πρότεινε ένα εναλλακτικό δρομολόγιο της επιδημίας από τη Κριμαία στην Κωνσταντινούπολη του 1347. Το πρόβλημα της προέλευσης του Μαύρου Θανάτου μελετήθηκε σε συνδυασμό επιδημιολογικών και ιστορικών δεδομένων σε σχέση και με τα επιδημιολογικά συμπεράσματα της Πρώτης Πανδημίας. Λαμβάνοντας υπόψη τους βιότυπους της Yersinia pestis που ανευρέθησαν στις περιοχές της Υπερκαυκασίας και της Κεντρικής Ασίας, τα επιδημιολογικά χαρακτηριστικά της ενζωοτίας των άγριων τρωκτικών της Δυτικής Ασίας αλλά και τα ιστορικά στοιχεία, προτάθηκε μια εναλλακτική πορεία. Σε συνέχεια της άποψης που διατυπώθηκε για την πιθανή ύπαρξη φυσικής ενζωοτικής εστίας στην περιοχή της Συρίας και της Μεσοποταμίας θα μπορούσε να θεωρηθεί πιθανή και εφικτή η σταδιακή μεταφορά της Yersinia pestis από τη Μέση Ανατολή προς την Ανατολή.

Σύμφωνα με την εναλλακτική πορεία που προτάθηκε, "η πανώλη πρέπει σταδιακά να εξαπλώθηκε βόρεια προς την Κασπία Θάλασσα και τον Καύκασο. Η νόσος στη συνέχεια μέσω του Βόρειου Ιράκ και του Κουρδιστάν κινήθηκε Ανατολικά προς τις στέπες της Κεντρικής Ασίας. Στη μετακίνηση αυτή, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η ενζωοτία των τρωκτικών της περιοχής του Καυκάσου η οποία προσέβαλλε άλλα είδη τρωκτικών της Δυτικής Ασίας, όπως οι μαρμότες και οι ζερβίλλοι, καθιστώντας κατά αυτό τον τρόπο τις περιοχές αυτές ενζωοτικές. H Yersinia pestis προφανώς κατάφερε να επιβιώσει στις δύσκολες περιβαλλοντολογικές συνθήκες της περιοχής εκμεταλλευόμενη έναν ιδιαίτερο φυσιολογικό μηχανισμό, αυτόν της χειμερίας νάρκης. Υπό αυτό το πρίσμα δεν θα πρέπει να αποκλειστεί πλήρως η περίπτωση της συντήρησης της Yersinia pestis μέσω επιδεκτικών πληθυσμών τρωκτικών καθιστώντας έτσι τη νόσο ενζωοτική στις περιοχές του Καυκάσου, πολύ πριν από την πρώτη επίσημη καταγραφή της επανεμφάνιση της πανώλους στη Νοτιοανατολική Ρωσία το 1346.

Από τη μελέτη των επιδημιών του Μαύρου Θανάτου στο Βυζάντιο διακρίθηκαν εννέα επιδημικά κύματα, έντεκα επιδημικές εκρήξεις αλλά και 17 περίοδοι ελεύθερες από την ασθένεια. Από τη γεωγραφική κατανομή των επιδημιών φαίνεται ότι η Κωνσταντινούπολη με τα περίχωρά της και η Πελοπόννησος ήταν οι περιοχές που επλήγησαν περισσότερο, ακολουθούμενες από την Κρήτη, την Κύπρο και τα νησιά του Ιονίου Πελάγους. Η Κωνσταντινούπολη φαίνεται ότι ήταν η πόλη που έπληττε πιο συχνά η νόσος με μια συχνότητα 11,1 έτη κατά μέσο όρο.

…Κατά την Πρώτη Πανδημία οι επιδημίες έχουν μέσο όρο διάρκειας τα 2 έτη, ενώ τα διαστήματα που δεν εμφανίζεται επιδημία 4,5 χρόνια. Αντίστοιχα στο Μαύρο Θάνατο ο μέσος όρος διάρκειας είναι 2,5 και 3,2.

Από τη μελέτη των στοιχείων αυτών φαίνεται ότι οι επιδημίες του Μαύρου Θανάτου είχαν μεγαλύτερο μέσο όρο διάρκειας από αυτές του Λοιμού του Ιουστινιανού αλλά ο μέσος όρος διάρκειας των άνοσων περιόδων τους ήταν μικρότερος. Ίσως για το λόγο αυτό τα επιδημικά κύματα του Μαύρου Θανάτου στο Βυζαντινό, και μετέπειτα Οθωμανικό, χώρο συνέχισαν με αμείωτη ένταση έως τα τέλη του 16ου αιώνα”

– “Ο Βαρδιάνος στα σπόρκα” του Παπαδιαμάντη

Ο Παπαδιαμάντης στο διήγημα «Βαρδιάνος στα σπόρκα» (Άπαντα, σελ 541) αναφέρεται στην έξαρση της χολέρας το 1865. Ο «Βαρδιάνος στα σπόρκα» αποτελεί χρονικό του έκτακτου λοιμοκαθαρτηρίου στη νήσο Τουγκριά των Σποράδων. Όπως γράφει ο Παπαδιαμάντης: «Εναντίον της χολέρας τοῦ 1865 διετάχθησαν εν Ελλάδι μακραί και αυστηραί καθάρσεις. Τότε τα νεόκτιστα λοιμοκαθαρτήρια του τόπου δεν ήρκεσαν πλέον και δεν εκρίθησαν κατάλληλα διά τον σκοπόν των καθάρσεων, και διετάχθη προς τοις άλλοις να συσταθή έκτακτον λοιμοκαθαρτήριον επί της ερημονήσου Τσουγκριά. Τας πρώτας ημέρας του Αυγούστου είχαν καταπλεύσει ολίγα πλοία. Μετά δύο ή τρεις ημέρας ο αριθμός των κατάπλων εδιπλασιάσθη.…” . Η πλοκή του διηγήματος αφορά τη γραία Σκεύω η οποία μεταμφιέζεται σε άντρα και γίνεται βαρδιάνος, δηλαδή φύλακας στα σπόρκα, τα καράβια που είχαν μολυνθεί από τη χολέρα, προκειμένου να σώσει τον γιο της, ο οποίος «Εικοσαέτης, άγαμος, ήτο λοστρόμος μ’ έν εντόπιον καράβι. Το καράβι είχε καταπλεύσει από τον Ποταμόν και είχε καταβεί εις την Πόλιν. Το είχε μάθει προ μηνός ότε έλαβε γράμμα. Το καράβι ήτον να καταβεί εις την Άσπρη Θάλασσα, αλλ’ ο υιός της δεν ήξευρε να της γράψει, αν ο πλοίαρχος είχε σκοπόν ν’ απεράσουν από την πατρίδα ή όχι. Ήλπιζεν όμως ότι θ’ απερνούσαν. Κατόπιν αφού έλαβε το γράμμα και απέρασαν δύο εβδομάδες, ήρχισεν έξαφνα ν’ ακούεται χολέρα εις τα μέρη της Αραπιάς και εις το Μισίρι, χολέρα και εις την Ανατολήν και εις την Σμύρνην και αλλού… Είπαν πως πήγε η χολέρα και εις την Πόλιν».

Το έργο αναφέρεται στην επιδημία καθ΄ εαυτήν αλλά κυρίως στην συμπεριφορά της κοινωνίας μπροστά στο λοιμό:

«Το δαιμόνιον του φόβου είχεν εύρει επτὰ άλλα δαιμόνια πονηρότερα εαυτού, και είχε λάβει κατοχήν επί του πνεύματος των ανθρώπων».

«…μέγας συνωστισμός και σπουδή αλόγιστος και τυφλή φυγή είχον επέλθει. Ο πρώτος σαστισμός της φυγής είχε συναντήσει δεύτερον σαστισμόν, τον σαστισμόν των επειγόντων μέτρων εις τα ελληνικά παράλια».

Το διήγημα πρωτοδημοσιεύθηκε σε σειρά επιφυλλίδων στην εφημερίδα “Ακρόπολις” από τις 14 Αυγούστου έως τις 5 Σεπτεμβρίου του 1893

Ο τύφος  και άλλοι λοιμοί σε Η. Βενέζη, Σ.Μυριβήλη, Καραγάτση, Δ. Σωτηρίου

Αναφορές στον τύφο υπάρχουν και στο έργο του Ηλία Βενέζη «Νούμερο 31328» “Μπακίρκιοϊ και πάλι Κίρκαγατς, Αξάρ, Μαγνησά όπου θερίζει ο τύφος”

– “Η ζωή έν Τάφω”, του Στρατή Μυριβήλη

Στο βιβλίο του “Η ζωή εν τάφω”, ο Στρατής Μυριβήλης περιγράφει τη “ζωή” στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στην προκάλυψη του Μοναστηριού της Σερβίας, περιγράφοντας εικόνες από τις επιδημίες που θέριζαν τους στρατιώτες. Οι στρατιώτες στο μέτωπο πέθαιναν «…οι περισσότεροι από κοιλιακά (συνήθως από δυσεντερία)… Το φυτικό λίπος και τα παστωμένα κρέατα κάνουνε θραύση» και «…η δυσεντερία που φέρανε στους ασυνήθιστους οργανισμούς των αντρών μας τα φυτικά βούτυρα και τα συντηρημένα κρέατα, έφεραν σε χάλι το ηθικό της Μεραρχίας».

– Ο “Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου”, του Καραγάτση

Στο βιβλίο αναφέρεται η αιχμαλωσία μιας ομάδας προεστών από τους Τούρκους και : «Το απαίσιο φαγητό έφερε σ’ όλους δυσεντερία».

– Ματωμένα Χώματα, της Διδώ Σωτηρίου

Στο βιβλίο της Διδώ Σωτηρίου “Ματωμένα Χώματα” αναφέρεται: «…η άγνωστη καταραμένη αρρώστια, που δεν ήταν άλλη από τον εξανθηματικό τύφο…». «Η ψείρα έβραζε πάλι. Αρρώστιες κάθε λογής από εξανθηματικό ίσαμε σκουλαμέντο (βλεννόρροια), θερίζανε”.

* Ο Νίκος Χρυσόγελος είναι πρώην ευρωβουλευτής των Πράσινων, πρόεδρος της ΔΕ της κοινωνικής συνεταιριστικής επιχείρησης “Άνεμος Ανανέωσης” και μέλος του ελληνικού Φόρουμ Κοινωνικής Επιχειρηματικότητας www.seforum.gr

 

του Νίκου Χρυσόγελου

H πανδημία από τον κοροναϊό COVID-19 δεν ήταν κάτι μη αναμενόμενο, θα έπρεπε να είναι αναμενόμενος. Είναι αλήθεια ότι η παρουσία ασθενειών και επιδημιών έχει σημαδέψει την ανθρώπινη ιστορία. Διεθνείς οργανισμοί και επιστήμονες είχαν επισημάνει ότι το ερώτημα δεν ήταν αν θα συμβεί μια επιδημία που θα αποτελούσε παγκόσμια απειλή αλλά το πώς και που θα ξεκινούσε. Από την άλλη οι επιδημίες και οι ασθένειες συνδέονται άρρηκτα με κοινωνικο-οικονομικές και περιβαλλοντικές συνθήκες, δεν συμβαίνουν εν κενώ. Η δημόσια υγεία εξαρτιέται από ένα σύνολο παραμέτρων, δεν είναι αποσυνδεμένη από πολιτικές αλλά και πολλές άλλες επιλογές που γίνονται σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι συνθήκες ζωές αλλά και η διατροφή.

Πριν από λίγα χρόνια ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εξέδωσε ένα εγχειρίδιο με συνοπτικές και ενημερωμένες γνώσεις σχετικά με 15 μολυσματικές ασθένειες που “έχουν τη δυνατότητα να γίνουν διεθνείς απειλές” και συμβουλές για το πώς οι κοινωνίες μπορούν να ανταποκριθούν σε κάθε μία από αυτές. Στην εισαγωγή αναφέρεται: “Ο 21ος αιώνας έχει ήδη σημαδευτεί από μεγάλες επιδημίες. Οι παλιές ασθένειες – η χολέρα, η πανούκλα και ο κίτρινος πυρετός – επέστρεψαν και εμφανίστηκαν νέες – SARS, πανδημία γρίπης, MERS, Ebola και Zika. Αυτές οι επιδημίες και ο αντίκτυπός τους στην παγκόσμια δημόσια υγεία έχουν πείσει τις κυβερνήσεις του κόσμου για την ανάγκη συλλογικής και συντονισμένης άμυνας έναντι των αναδυόμενων απειλών για τη δημόσια υγεία και επιτάχυναν την αναθεώρηση των International Health Regulations / Διεθνών Κανονισμών Υγείας (2005), που τέθηκαν σε ισχύ το 2007. Μια άλλη επιδημία του Έμπολα, μια άλλη επιδημία πανώλης ή μια νέα πανδημία γρίπης δεν είναι απλώς πιθανότητες, η απειλή είναι πραγματική. Είτε μεταδίδονται από κουνούπια, άλλα έντομα, μέσω επαφής με ζώα ή από άτομο σε άτομο, η μόνη σημαντική αβεβαιότητα είναι πότε και πού θα εμφανιστούν, ή μια νέα, αλλά εξίσου θανατηφόρα επιδημία. Όλες αυτές οι ασθένειες έχουν τη δυνατότητα να εξαπλωθούν διεθνώς τονίζοντας τη σημασία της άμεσης και συντονισμένης αντίδρασης”. Οι ασθένειες που καλύπτονται στο εγχειρίδιο (και επικεντρώνεται η προσοχή) είναι: ασθένεια του ιού Έμπολα, πυρετός Lassa, αιμορραγικός πυρετός της Κριμαίας-Κονγκό, κίτρινος πυρετός, Zika, chikungunya, γρίπη των πτηνών και άλλων ζωονοσογόνων γρίπης, εποχιακή γρίπη, πανδημία γρίπης, MERS, χολέρα, monkeypox, πανούκλα, λεπτοσπίρωση και μηνιγγιτιδοκοκκική μηνιγγίτιδα. Αν και αρχικά αναπτύχθηκε ως εργαλείο για αξιωματούχους της Π.Ο.Υ, στην πορεία, όμως, αντιμετωπίστηκε ως εργαλείο για ευρεία αναγνωσιμότητα, συμπεριλαμβανομένων των κοινοτήτων, κυβερνητικών αξιωματούχων, μη κρατικών φορέων και επαγγελματιών της δημόσιας υγείας – που πρέπει να ανταποκριθούν γρήγορα και αποτελεσματικά όταν εντοπιστεί ένα ξέσπασμα”.

Ας δούμε μια σύντομη ιστορία των επιδημιών όσο και διαστάσεις που ίσως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει.

Τι είναι οι κοροναϊοί και ιδιαίτερα ο κοροναϊός SARS-Cov-2;

Ο κοροναϊός SARS-CoV-2 μπήκε απότομα στη ζωή μας από τον Δεκέμβριο 2019, αλλά οι κοροναϊοί αποτελούν μια μεγάλη οικογένεια ιών που κυκλοφορούν στα ζώα, τα 2/3 σε άγρια είδη. Όμως, μόνο μερικοί περνούν στο ανθρώπινο σώμα και προκαλούν ασθένειες που ποικίλουν, από άποψη σοβαρότητας. Στην πραγματικότητα μέχρι το 2003 θεωρούνταν σχετικά ακίνδυνοι. Ανησυχία προκλήθηκε για πρώτη φορά με την εμφάνιση του SARS-CoV, αυτή ενισχύθηκε το 2012 με τον MERS-CoV και τώρα κορυφώνεται με τον SARS-CoV-2. Οι τρεις εξαιρετικά παθογόνοι ιοί, ο SARS-CoV, ο MERS-CoV και ο SARS-CoV-2 προκαλούν σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα στον άνθρωπο, ενώ οι τέσσερις άλλοι κοροναϊοί στον άνθρωπο (HCoV-NL63, HCoV-229E, HCoV-OC43 και HKU1) προκαλούν μόνο ήπιες αναπνευστικές ασθένειες του άνω αναπνευστικού συστήματος, αν και μερικοί από αυτούς μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές λοιμώξεις σε βρέφη, μικρά παιδιά και ηλικιωμένα άτομα.

– Το Σοβαρό Οξύ Αναπνευστικό Σύνδρομο (Severe Acute Respiratory Syndrome – SARS-CoV). Πολλές έρευνες συνδέουν το πέρασμα του ιού αυτού στον άνθρωπο από άγρια ζώα, μάλλον από κάποιο είδος νυχτερίδας (horseshoe bats), στην οποία υπάρχει ένας ιός με ποσοστό ομοιότητας 88-92%, μάλλον μέσω της αγοράς άγριων ζώων και την κατανάλωσής τους ως εξωτικό φαγητό. Η επιδημία του SARS-CoV – η πρώτη τον 21ο αιώνα από άγνωστο μέχρι τότε κοροναϊό – εμφανίστηκε στην Καντώνα της Ν. Κίνας τον Νοέμβριο 2002 και το τελευταίο περιστατικό καταγράφηκε τον Ιούνιο 2003. Κάποια σποραδικό περιστατικά εμφανίστηκαν το 2003-2004 αλλά αποδόθηκαν σε άλλο στέλεχος του ιού αυτού. Σε αυτό το διάστημα καταγράφηκαν 8.098 περιπτώσεις σε 29 χώρες, από τις οποίες 774 είχαν θανατηφόρα κατάληξη. Το μέσο ποσοστό θνησιμότητας φτάνει το 9,6%, ενώ κυμαίνεται από 50%, μεταξύ των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών, έως μικρότερο του 1% για άτομα μέχρι 25 χρόνων.

– Το Αναπνευστικό Σύνδρομο της Μέσης Ανατολής (Middle East Respiratory Syndrome – MERS-CoV), γνωστή και ως “γρίπη των καμηλών”, γιατί ανιχνεύεται στις δρομάδες καμήλες αλλά αυτές εμφανίζουν αντισώματα. Εντοπίστηκε πρώτη φορά στους ανθρώπους το 2012 (ασθενής στην Σ. Αραβία) – και προκάλεσε ανησυχία γιατί μόλις μερικά χρόνια πρίν, το 2003, είχε εμφανιστεί ο SARS-CoV. Υπάρχει, επίσης, σε νυχτερίδες στην Μ. Ανατολή και στη Αφρική. Δεν είναι γνωστό πώς πέρασε από τις καμήλες στον άνθρωπο. Ο ιός αυτό προκαλεί μόλυνση του αναπνευστικού συστήματος, με συμπτώματα από ήπια μέχρι πολύ σοβαρά, πυρετό, βήχα, προβλήματα στην αναπνοή. Μεταξύ αυτών που έχουν άλλα σοβαρά προβλήματα μπορεί να προκαλέσει και θάνατο. Από τον Σεπτέμβριο 2012 μέχρι τον Δεκέμβριο 2018 είχαν καταγραφεί 2266 περιπτώσεις μόλυνσης από τον MERS-CoV και 804 θάνατοι, σε 27 χώρες (θνησιμότητα 35,5% των καταγεγραμμένων περιπτώσεων), με τις περισσότερες περιπτώσεις μόλυνσης και θανάτων στη Σαουδική Αραβία (1888 και 730 αντιστοίχως).

– O κοροναϊός SARS-CoV-2 είναι ένα καινούριος στον άνθρωπο ιός που προκαλεί την ασθένεια του κοροναϊού 2019-2020 (COVID-19). Είναι η τρίτη μέσα στον 21ο αιώνα επιδημία από κοροναϊούς που προκαλούν βαριά μορφή πνευμονίας (προηγήθηκαν οι SARS-CoV, MERS-CoV). Οι τρεις αυτοί κοροναϊοί από ένα σύνολο 7 είναι οι πιο επικίνδυνοι για τον άνθρωπο. Ο νέος αυτός ιόςέχει μεγάλη μεταδοτικότητα και οδήγησε στην κήρυξη πανδημίας από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας στις 11 Μαρτίου 2020.

Ο SARS-CoV-2 διαφέρει από άλλους ιούς κυρίως ως προς την δυνατότητα του να μεταδίδεται γρήγορα κυρίως μέσω ανθρώπινης επαφής και γιαυτό απαιτεί τη λήψη μέτρων προφύλαξης και μη διάδοσης, ιδιαίτερα σε ευάλωτους ανθρώπους. Έχει χρόνο ζωής από μερικές ώρες (στον αέρα) μέχρι 1-3 μέρες σε αντικείμενα και υλικά. Στην πραγματικότητα αποτελείται από ένα αριθμό πρωτεϊνών που προστατεύονται από ένα περίβλημα λίπους. Ο ιός πλήττει κυρίως το αναπνευστικό σύστημα αλλά και την καρδιά και ίσως τον εγκέφαλο. Μπορεί να μην έχει εμφανή συμπτώματα (ασυμπτωματικοί) ή να προκαλεί ήπια συμπτώματα που μοιάζουν με αυτά του κρυολογήματος, κοινής γρίπης, μπορεί, όμως, να προκαλεί και ιδιαίτερα σοβαρά προβλήματα υγείας ή και θάνατο, κυρίως σε ηλικιωμένους και άτομα με άλλα προϋπάρχοντα σοβαρά προβλήματα υγείας (υποκείμενα νοσήματα), καθώς και καπνιστές. Προκαταρκτικά επιστημονικά δεδομένα από έρευνες στην Κίνα που βασίσθηκαν στη μόλυνση από τον κορονοιό στη επαρχία Wuhan έδειξαν ότι οι ασθενείς που είχαν σοβαρή μόλυνση ή που απεβίωσαν από τον κορονοιό ήταν κατά βάση μεγάλης ηλικίας (άνω των 80), ή και είχαν άλλες συν-νοσηρότητες όπως υπέρταση σε ποσοστό (30-50%), σακχαρώδη διαβήτη (20-25%), στεφανιαία νόσο (10- 20%) και διαταραχές πηκτικότητας του αίματος κυρίως (αυξημένα D-dimer). Επίσης ιδιαίτερα ευπαθείς είναι όσο έχουν καρκίνο, ιδιαίτερα του πνεύμονα.

Σύμφωνα με επεξεργασία των στοιχείων των 72.345 ατόμων που νόσησαν στην Κίνα: – το 81% των περιπτώσεων περιγράφηκε ως ήπια ασθένεια (δηλαδή όχι πνευμονία ή ήπια πνευμονία), – το 14% των περιπτώσεων ήταν σοβαρά (π.χ. δύσπνοια, αναπνευστική συχνότητα ≥30 / λεπτό, κορεσμός οξυγόνου στο αίμα ≤93%, μερική πίεση του αρτηριακού οξυγόνου προς κλάσμα της αναλογίας εισπνεόμενου οξυγόνου <300 και / ή διήθηση πνευμόνων> 50% εντός 24 έως 48 ώρες) και – το 5% ήταν σε κρίσιμη κατάσταση (π.χ. αναπνευστική ανεπάρκεια, σηπτικό σοκ και / ή δυσλειτουργία ή αποτυχία πολλαπλών οργάνων). Άλλες μελέτες δείχνουν ότι οι ασθενείς με πολλαπλές συννοσηρότητες είναι επιρρεπείς σε σοβαρή λοίμωξη και μπορεί επίσης να παρουσιάσουν οξεία νεφρική βλάβη και χαρακτηριστικά του ARDS. Μεταξύ 16 και 30 Ιανουαρίου 2020, ο αριθμός των ατόμων που μολύνθηκαν από έναν μεμονωμένο φορέα του ιού στην Κίνα ερευνητές ανέφεραν ότι μειώθηκε σε περίπου 1,05, ενώ τα δεδομένα από άλλες πόλεις που έχουν εφαρμόσει μέτρα lockdown υπολόγισαν περίπου 37% λιγότερες περιπτώσεις σε σύγκριση με πόλεις χωρίς έγκαιρα μέτρα. H εφαρμογή μέτρων ελέγχου μια εβδομάδα νωρίτερα θα μπορούσε να είχε αποτρέψει περίπου το 67% όλων των κινεζικών περιπτώσεων σύμφωνα με ένα μοντέλο προσομοίωσης από το Πανεπιστήμιο του Southampton του Ηνωμένου Βασιλείου.

Αν και οι δύο ιοί, SARS-CoV και SARS-CoV-2, μοιράζονται μια παρόμοια αλληλουχία αμινοξέων σε ποσοστό 76,5% και χρησιμοποιούν παρόμοιους υποδοχείς ως τρόπο εισόδου σε υγιή κύτταρα, λόγω διαφορών παραγόντων φαίνεται ότι ο SARS-CoV-2 έχει μεγαλύτερη πιθανότητα και ικανότητα να “γαντζωθεί” στα κύτταρα του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος.

– HIV/AIDS

Ο λεντιϊός (lentivirus) των μακάκων έχει γίνει ο ιός του HIV/AIDS. Ο HIV είναι μέλος μιας ομάδας ιών που είναι γνωστοί ως ρετροϊοί. Η μόλυνση από τον ιό της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας και το σύνδρομο επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας (HIV / AIDS) προκάλεσε το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, μέσω ανάπτυξης κοινών λοιμώξεων και όγκων που είναι σπάνιοι σε άτομα με κανονική ανοσολογική λειτουργία. Από την στιγμή που εντοπίστηκε το AIDS (αρχές της δεκαετίας ’80) μέχρι το 2018, η ασθένεια προκάλεσε περίπου 32 εκατομμύρια θανάτους παγκοσμίως. Όμως, το 2018 με τον ιό HIV ζούσαν περίπου 37,9 εκατομμύρια άνθρωποι – από τους οποίους τα 20.000.000 στην ανατολική και νότια Αφρική. Το HIV / AIDS αντιμετωπίζεται, επίσης, ως πανδημία. Κάπου 75.000.000 άνθρωποι προσβλήθηκαν από τον HIV από τον εντοπισμό του ιού (τέλη 1980) μέχρι σήμερα. Πρόσβαση σε φαρμακευτική αγωγή είχαν 21.000.00 έως 25.500.000 άνθρωποι. Η πρόληψη αλλά και η πρόσβαση σε θεραπευτική αγωγή σώζει πλέον εκατομμύρια ζωές:

– Σήμερα 62% των ενήλικων και 54% των παιδιών με τον HIV που λαμβάνουν αντιρετροϊκή θεραπεία (ART) σε όλη τη ζωής τους ζουν σε χώρες με χαμηλό ή μεσαίο εισόδημα. To 82% των εγκύων και των γυναικών που θηλάζουν λαμβάνουν θεραπεία ενώ έχουν μολυνθεί από τον HIV, κάτι που προστατεύει την υγεία τους και διασφαλίζει την αποτροπή του ιού στα μωρά. Παρόλα αυτά πολλά άτομα δεν έχουν ακόμα πρόσβαση τόσο σε έλεγχο HIV όσο και σε θεραπεία και φροντίδα. Σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ. οι στόχοι που είχαν τεθεί για το 2020 δεν έχει επιτευχθεί. Το 2018 καταγράφηκαν 1.700.000 νέες μολύνσεις και έχασαν τη ζωή τους 770.000 άνθρωποι.

 

– Ιογενείς αιμορραγικοί πυρετοί (Viral hemorrhagic fevers)

Οι ιογενείς αιμορραγικοί πυρετοί όπως ο Ebola, ο πυρετός Lassa, ο πυρετός της Κοιλάδας Rift, η ασθένεια του ιού Marburg και ο Βολιβιανός αιμορραγικός πυρετός είναι εξαιρετικά μεταδοτικές και θανατηφόρες ασθένειες, με δυνατότητα, θεωρητικά, να μετατραπούν σε πανδημίες, αν και σήμερα φαίνεται ότι ότι είναι μικρή η πιθανότητα, λόγω του τρόπου μετάδοσης και του χρόνου ζωής τους. Ο σύντομος χρόνος μεταξύ ενός φορέα που γίνεται μολυσματικός και εμφάνισης των συμπτωμάτων επιτρέπει στους γιατρούς να απομονώσουν γρήγορα τους φορείς και να τους εμποδίσουν να μεταφέρουν το παθογόνο σε άλλα άτομα. Η εξέλιξη των ιών παρακολουθείται, όμως, γιατί θα μπορούσαν να εμφανιστούν γενετικές μεταλλάξεις, οι οποίες θα μπορούσαν να αυξήσουν τις δυνατότητές τους για πρόκληση γενικευμένης βλάβης.

Η νόσος του ιού Έμπολα (EVD), παλαιότερα γνωστή ως αιμορραγικός πυρετός του Έμπολα, είναι μια σοβαρή, συχνά θανατηφόρα ασθένεια που προσβάλλει τον άνθρωπο και άλλα είδη. Πρωτοεμφανίστηκε στον άνθρωπο το 1976 στην Κεντρική Αφρική, στο Ν. Σουδάν, σε χωριό κοντά σε τροπικό δάσος. Ο ιός μεταδίδεται σε άτομα από άγρια ζώα (όπως ένα είδος νυχτερίδας, porcupines, χιμπατζήδες, γορίλες, πιθήκους, αντιλόπες του δάσους κ.ά.) άρρωστα ή νεκρά στο τροπικό δάσος. Στη συνέχεια εξαπλώνεται μέσω ανθρώπινων επαφών στον ανθρώπινο πληθυσμό, μέσω άμεσης επαφής με αίμα, εκκρίσεις, όργανα ή άλλα σωματικά υγρά μολυσμένων ατόμων, και από επιφάνειες και υλικά (π.χ. κλινοσκεπάσματα, ρούχα) μολυσμένα με αυτά τα υγρά. Το μέσο ποσοστό θνησιμότητας περιστατικών Έμπολα είναι περίπου 50%. Τα ποσοστά θνησιμότητας περιστατικών κυμαίνονταν από 25% έως 90% σε προηγούμενα κρούσματα.

Η επιδημία του 2014–2016 στη Δυτική Αφρική ήταν η μεγαλύτερη και πιο περίπλοκη εστία του Έμπολα από τότε που ο ιός ανακαλύφθηκε. Υπήρχαν περισσότερες περιπτώσεις και θάνατοι σε αυτό το ξέσπασμα από ό, σε όλες τις άλλες εκδηλώσεις της πανδημίας μαζί. Εξαπλώθηκε, επίσης, μεταξύ χωρών, ξεκινώντας από τη Γουινέα και μετά διασχίζοντας τα σύνορα στη Σιέρα Λεόνε και τη Λιβερία. Την περίοδο αυτή καταγράφηκαν 14.124 περιπτώσεις στην Σιέρα Λεόνε, με θανατηφόρα κατάληξη για 3.956 (ποσοστό θνησιμότητας 28%), 10.675 στη Λιβερία, με θανατηφόρα κατάληξη για 4809 (θνησιμότητα 45%), και στη Γουινέα 3.811 και 2543 (θνησιμότητα 67%). O Έμπολα έχει αφήσει πίσω του μερικές χιλιάδες νεκρούς και πολλές χιλιάδες ορφανά παιδιά.

– Γαστρεντερίτιδα

Το 2015, η γαστρεντερίτιδα από τον ροταϊό ήταν η αιτία θανάτου 118.000 έως 183.000 παιδιών κάτω των 5 χρόνων. Αν και το 95% των παιδιών περνάει ένα τουλάχιστον επεισόδιο μέχρι την ηλικία αυτή, τα παιδιά που πεθαίνουν δεν έχουν συνήθως πρόσβαση σε καθαρό νερό, αποχέτευση, και υπηρεσίες υγείας και αυτός είναι ο βασικός λόγος που πεθαίνουν. Οι συνθήκες ζωής είναι, επίσης, η κύρια αιτία θανάτου ετησίως 228.000 έως 532.000 παιδιών κάτω των 5 χρόνων από πνευμονιοκοκκική πνευμονία, που προκαλείται από πνευμονόκοκκος.

– Ιοί Flaviviridae

Προκαλούν ασθένειες όπως ο δάγκειος πυρετός, ο κίτρινος πυρετός, η ιαπωνική εγκεφαλίτιδα, οι ιοί του Δυτικού Νείλου, ο Zika (ZIKV).

Ο κίτρινος πυρετός είναι σήμερα ενδημική νόσος και έχει θεωρηθεί σοβαρή απειλή για την δημόσια υγεία σε 34 χώρες στην Αφρική και στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Η Αφρική συγκεντρώνει τις περισσότερες περιπτώσεις, ετησίως 170.000 σοβαρά νοσούντες από κίτρινο πυρετό και 60.000 θανάτους.

Ο ιός Zikaεμφανίστηκε το 2015-2016 με 1.500.000 καταγεγραμμένες περιπτώσεις μόλυνσης σε πολλές από τις χώρες της αμερικάνικης ηπείρου. Ο ιός, που διαδίδεται από κουνούπια, απομονώθηκε για πρώτη φορά στο δάσος Ziika της Ουγκάντα (1947). Την δεκαετία του 1950, περιορίζονταν σε μια στενή ζώνη του Ισημερινού από την Αφρική προς την Ασία. Από το 2007 έως το 2016, ο ιός εξαπλώθηκε προς την Αμερική, οδηγώντας στην επιδημία του 2015-2016. Ο ΠΟΥ προειδοποίησε ότι αν δεν ελεγχθεί η εξάπλωση του Ζika μπορεί να μετατραπεί σε πανδημία.

Σύντομη παρουσίαση μερικών από τις πιο σοβαρές επιδημίες που εμφανίστηκαν στην ανθρώπινη ιστορία

Ακόμα και μεγαλύτερης έκτασης και πιο σοβαρές επιδημίες και πανδημίες σε σύγκριση με την πανδημία του κοροναϊού COVID-19 έχουν συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν.

Οι διαφορετικές μορφές των ιών των γρίπης

Το κοινό κρυολόγημα, η γρίπη, που προκαλείται από μόλυνση από ιό του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος, επηρεάζει τη μύτη, το λαιμό, το λάρυγγα και μπορεί να προκαλέσει πονοκέφαλο, δύσπνοια, ενώ σε άτομα με υποκείμενα προβλήματα υγείας μπορεί να προκαλέσει πνευμονία ή και να οδηγήσει σε μοιραία κατάληξη. Η ασθένεια μπορεί να εμφανιστεί πολύ γρήγορα, 2-3 μέρες από την έκθεση στον ιό. Σύμφωνα με τον ΠΟΥ “σε έναν κόσμο που συνδέεται, η επόμενη πανδημία γρίπης δεν είναι αν, αλλά πότε θα συμβεί”. Στην Global Influenza Strategy 2019-2030 προειδοποιούσε ότι σύμφωνα με πολλούς ειδικούς “μια τέτοια πανδημία γρίπης θα είναι το πιο καταστροφικό υγειονομικό πρόβλημα με συνέπειες που πάνε πολύ πέρα από την υγεία”. Όμως ο ιός της κοινής γρίπης Influenza είναι πολύ διαφορετικός από τον SARS-CoV2, που προκαλεί την πανδημία COVID-19. Ο νέος κοροναϊός SARS-CoV2 δεν ξέρουμε πώς συμπεριφέρεται γιατί πέρασε στον ανθρώπινο οργανισμό πρόσφατα. O ιός της γρίπης, όμως, είναι γύρω μας εδώ και πάνω από 2-2.500 χρόνια, ενώ αναφορές υπάρχουν και από τον Ιπποκράτη. Από το 1404 μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα έχουν καταγραφεί 31 επιδημίες γρίπης , περιλαμβανομένων 8 μεγάλης κλίμακας πανδημίες.

Τον 20ο αιώνα εμφανίστηκαν 3 μεγάλες επιδημίες, με πιο θανατηφόρα αυτή του 1918-1920 (“ισπανική γρίπη”). Υπάρχουν σήμερα 4 γνωστοί τύποι influenza: A, B, C και D και πολλοί υποτύποι. Έχουν αναπτυχθεί εμβόλια, ενώ έχει αναπτυχθεί σε κάποιο βαθμό ανοσία τουλάχιστον για τις πιο ακίνδυνες μορφές. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας η γρίπη “είναι μια σοβαρή παγκόσμια υγειονομική απειλή και έχει επιπτώσεις σε όλες τις χώρες”: κάθε χρόνο πάνω από 1 δις άτομα προσβάλλονται από γρίπη, από αυτές κάπου 3-5.000.000 είναι σοβαρές περιπτώσεις, ενώ οι σχετιζόμενοι με αναπνευστικά ζητήματα θάνατοι από γρίπη υπολογίζονται σε 290.000-650.000 σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκτιμάται ότι η θνησιμότητα από την κοινή γρίπη είναι κοντά στο 0.1%. Στην Ευρώπη πεθαίνουν κάθε χρόνο περίπου 60.000 άτομα από τον ιό της γρίπης. Στις ΗΠΑ ασθενεί το 5–20% του πληθυσμού, περίπου 200.000 χρειάζονται νοσοκομειακή περίθαλψη, πεθαίνουν 36.0000 άτομα κάθε χρόνο.

Ένα επικίνδυνο, επίσης, στέλεχος παθογόνου κοροναϊού είναι αυτό του Η5Ν1 (που προκαλεί την γρίπη των πτηνών), υποκατηγορία του ιού γρίπης τύπου Α. Υπάρχουν πολλοί τύπου παρόμοιων ιών που περιγράφονται με συνδυασμό γραμμάτων Η και Ν με αριθμούς δίπλα τους (από H1 μέχρι H18) και (από N1 μέχρι N11) που υποδηλώνουν διαφορετικά υποστελέχη αυτής της κατηγορίας ιών γρίπης τύπου Α, όπως ο Η7Ν9 που για πρώτη φορά εντοπίστηκε σε ανθρώπους ή άλλα άτομα το 2013 στην Κίνα. Από τότε έχουν παρατηρηθεί μολύνσεις και σε πτηνά και σε ανθρώπους. Η ασθένεια προκαλεί σοβαρή ανησυχία αφού στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι που έχουν επιμολυνθεί ασθενούν βαρέως. Οι περισσότεροι ασθενείς είχαν έρθει σε επαφή με πουλερικά ή με πιθανόν μολυσμένα περιβάλλοντα, ειδικά σε αγορές που πουλάνε ζωντανά ζώα. Ο ιός δεν φαίνεται να μεταφέρεται – τουλάχιστον προς το παρόν – από άνθρωπο σε άνθρωπο μια και μέχρι τώρα μετάδοση από άνθρωπο σε άνθρωπο δεν έχει αναφερθεί.

Κάποιοι από αυτούς τους ιούς υπάρχουν μόνο σε πληθυσμούς πουλιών (enzootic), ειδικά στην Ν.Α. Ασία, ενώ μια εξέλιξή του είναι ιός που επηρεάζει πολλά είδη ζώων (epizootic ή panzootic) και έχει προκαλέσει το θάνατο δεκάδων εκατομμυρίων πουλιών ή προβλήματα στο πέταγμα εκατοντάδων εκατομμυρίων πουλιών. Στις 13 Νοεμβρίου 2009 ο ΠΟΥ διακήρυξε ότι “στις 8/11/2009 σε παγκόσμιο επίπεδο 206 χώρες, περιοχές και κοινότητας είχαν αναφέρει 503.636 επιβεβαιωμένες περιπτώσεις της πανδεμικής γρίπης τύπου Η1Ν1 που είχαν οδηγήσει σε 6.250 θανάτους”.

– Ισπανική γρίπη 1918 -1920

Σε ένα άλλο περιβάλλον και μια άλλη εποχή η λεγόμενη “ισπανική γρίπη” (ονομάστηκε έτσι επειδή οι πρώτες αναφορές για την πανδημία προήλθαν από τον τύπο της Ισπανίας, η οποία δεν συμμετείχε στον πόλεμο, όταν ο τύπος των εμπόλεμων χωρών λογοκρίνονταν) εξόντωσε 21.640.000 ανθρώπους ή – κατά άλλες εκτιμήσεις – μέχρι και 50-100.000.000 ανθρώπους. Η ασθένεια εκδηλώθηκε το 1918 μέσα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα πρώτα κρούσματα εκδηλώθηκαν στη Γαλλία, τον Απρίλιο του 1918, ανάμεσα στα βρετανικά στρατεύματα που στάθμευαν στη Ρουέν και στο Βιμερέ και η ασθένεια μεταδόθηκε μέσω των στρατευμάτων που μετακινούνταν από την μία περιοχή στην άλλη. Τον Μάιο επεκτάθηκε σε όλη τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Μεγάλη Βρετανία (220.000 θάνατοι) και τις Ηνωμένες Πολιτείες (550.000 θάνατοι). Στη Γερμανία, εισήλθε με τους αιχμαλώτους που είχε συλλάβει και προκάλεσε 160.000 θύματα. Τον Ιούνιο η πανδημία έφτασε στις Ινδίες (5.000.000 θάνατοι), τον Ιούλιο στη Νέα Ζηλανδία και τον Αύγουστο στη Νότιο Αφρική. Στην Ιαπωνία είχε 250.000 θύματα. Φαίνεται ότι και αυτός ο ιός προήλθε από την Άπω Ανατολή, μεταπήδησε από τα πτηνά στον άνθρωπο και στη συνέχεια άρχισε να μεταδίδεται μεταξύ των των ανθρώπων. Σύμφωνα με τις περιγραφές της εποχής “ο θάνατος επερχόταν από οξύ φλεγμονώδες πνευμονικό οίδημα, αιμορραγική πνευμονίτιδα ή πνευμονία με οξύ αιμορραγικό οίδημα”. Δεν έχει, πάντως, μελετηθεί σοβαρά κατά πόσο και σε τι έκταση συνέβαλε ο πόλεμος και η χρήση χημικών όπλων στα πεδία μαχών στη σοβαρότητα των επιπτώσεων του συγκεκριμένου στελέχους της γρίπης.

– Πανώλη, Μαύρη Πανώλη του Μεσαίωνα (“Μαύρος Θάνατος” / Black Death, Great Bubonic Plague, The Plague) και Βουβωνική πανώλη

Οι τρομακτικές συνέπειες της “μαύρης πανώλης του Μεσαίωνα” (αιμορραγική) αποτυπώθηκαν σε πολλά έργα, μεταξύ άλλων και σε λογοτεχνικά (για παράδειγμα το “Δεκαήμερο, του Βοκάκιου”) και εικαστικά. Σήμερα θεωρείται ότι η συγκεκριμένη, η κορύφωση της οποίας ήταν μεταξύ 1347-1351, ήταν το δεύτερο κύμα πανώλης. Προκλήθηκε από ένα βακτήριο, το Yersinia pestis, που υπάρχει κυρίως στα ποντίκια. Υποστηρίζεται ότι ξεκίνησε από την Κίνα και διαδόθηκε σε άλλες περιοχές μέσω των δρόμων του μεταξιού ή πλοίων. Η εξάπλωση της επιδημίας είχε ως αποτέλεσμα 75-125.000.000 νεκρούς. Χάθηκε ο μισός πληθυσμό της Ασίας και το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ευρώπης, όταν ο συνολικός πληθυσμός του πλανήτη ανέρχονταν τότε σε μόλις 450.000.000. Είναι η πιο γνωστή από 3 τουλάχιστον κύματα πανώλης.

Το πρώτο κύμα πανώλης (μάλλον βουβωνική) εμφανίστηκε τον από το 542 έως το 747-748, (η “πανώλη του Ιουστιανού / the Plague of Justinian”) που σύμφωνα με ιστορικούς της εποχής εξόντωσε το 40% του πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης, ενώ επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη και έπληξε πολλά λιμάνια της Μεσογείου λόγω των πλοίων που την μετέφεραν. Συνολικά, εκτιμάται ότι εξόντωσε 20-100.000.000 ανθρώπους, στην Ευρώπη, το 50% του πληθυσμού της τότε, μέχρι το 750 μ.Χ οπότε εξαφανίστηκε. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι επηρέασε και την εξέλιξη της ιστορίας. Σύμφωνα με ιστορικούς της εποχής, όπως ο Προκόπιος, αλλά και μετέπειτα έρευνες, περιγράφουν ότι το 537-538 συνέβησαν ακραία καιρικά φαινόμενα (βραχυπρόθεσμη ψύξη κ.ά.) που φαίνεται ότι οδήγησαν σε μεγάλες καταστροφές και λιμούς. Μια από τις υποθέσεις που γίνονται είναι ότι η απότομη πτώση της θερμοκρασίας ώθησε ποντίκια φορείς της πανώλης να μεταναστεύουν από περιοχές της Ανατολικής Αφρικής στις εκβολές του Νείλου γύρω στο 540 μ.Χ. και από εκεί στην Κωνσταντινούπολη. Άλλοι ερευνητές προτείνουν όμως εναλλακτικά σενάρια

Το 3ο κύμα πανώλης εμφανίστηκε σε “δόσεις” από το 1360 έως τις αρχές του 19ου αιώνα. Στην Αγγλία (1360-1363) εξόντωσε το 20% του πληθυσμού του Λονδίνου, ενώ το 1369 ένα επιπλέον 10-15%. Το 16ο αιώνα εμφανίστηκε σε περιοχές της Ισπανίας και των Καναρίων με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους πάνω από 150.000 άνθρωποι. Τον 17ο αιώνα κύματα “μεγάλης πανώλης” έπληξαν τη Σεβίλλη (1647-1652) και την Ισπανία με αποτέλεσμα να χαθούν 500.000 άνθρωποι, το 8% του τότε πληθυσμού της Ισπανίας. Στο Λονδίνο η νέα επιδημία πανώλης (1665-1666) σκότωνε πάνω από 6.000 άτομα την εβδομάδα. Στην διάρκεια του 17ου αιώνα, η Γαλλία είδε να πεθαίνουν 2.000.000 άτομα, οι 750.000 από αυτούς μέσα σε 4 χρόνια (1628-1632).

Επίσης, πολύνεκρη ήταν η εμφάνιση της πανώλης στη Νάπολη (1656), στην Μάλτα (1675-1676), στη Βιέννη (1679), στην Μασσαλία (1720-1722), στην Α. Ευρώπη (1738), στην Περσία (1772). Στη Ρωσία (1770-1772) το μεγάλο κύμα πανώλης που ξεκίνησε από τα πεδία μαζών του Ρωσο-Τουρκικού πολέμου εξόντωσε 50-100.000 ανθρώπους στην Μόσχα (το 1/3 έως 1/6 του πληθυσμού της). Από τον 19ο αιώνα έχει εμφανιστεί σποραδικά μόνο εκτός Ευρώπης, στην Αίγυπτο ή στην Μ. Ανατολή, ενώ σοβαρή επιδημία πανώλης εμφανίστηκε στην Γιουνάν της Κίνας στα μέσα του 19ου αιώνα, που εξαπλώθηκε στην Ινδία, την Αυστραλία, την Αμερική και την Ν. Αφρική, οπότε μεταφέρθηκε και στα τρωκτικά αυτών των περιοχών. Σήμερα καταγράφονται μερικές χιλιάδες κρούσματα (2188 το 2003) στην Αφρική.

    

– Λέπρα

Προσβάλλει μόνο τον άνθρωπο αν και προέρχεται από ένα βακτήριο (mycobacterium leprae) που υπάρχει στα νεροβούβαλα. Αν και ήταν διαδεδομένη σε κάποιες περιοχές, στην Ευρώπη μεταδόθηκε κατά τον 11ο αιώνα. Οδήγησε σε μαζική απομόνωση πληθυσμών και στιγματισμό, ο οποίος έχει περάσει ακόμα και στην σύγχρονη στην γλώσσα “τον αποφεύγουν σαν λεπρό”, αν και σήμερα γνωρίζουμε ότι το 95% του πληθυσμού έχει φυσική ανοσία και η ασθένεια δεν μεταδίδεται τόσο εύκολα ακόμα και μέσα στην ίδια οικογένεια. Μάλιστα σε ορισμένες χώρες τον 12ο αιώνα υιοθετήθηκαν κανόνες που προέβλεπαν τη θανάτωση των λεπρών (σύμφωνα με απόφαση της Γ’ Συνόδου του Λατερανού” της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, το 1179, στον Καθεδρικό Ναό της Ρώμης υπό τον Πάπα Αλέξανδρο Γ’, με 302 συμμετέχοντες επισκόπους). Ο λεπρός οδηγούνταν σε έναν ανοικτό λάκκο, ένας παπάς διάβαζε τη νεκρώσιμη ακολουθία και στην συνέχεια θάβονταν ζωντανός. Η Ιερά Εξέταση τους βασάνιζε, απαγορεύονταν να κυκλοφορούν στο δρόμο, ενώ αποκλείονταν από κάθε κοινωνική εκδήλωση, ακόμα και ταφή σε νεκροταφείο. Σε άλλες περιοχές απομονώνονταν ή έπρεπε να φοράνε κουδούνια για να προειδοποιούν τον κόσμο να απομακρύνεται έγκαιρα από κοντά τους. Στην Ελλάδα, μεταφέρονταν στην Σπιναλόγκα, “το νησί των λεπρών” (1903-1957). Παρόλο ότι σήμερα τα κρούσματα έχουν εξαλειφθεί σε πολλές περιοχές του κόσμου και υπάρχει κατάλληλη θεραπεία, η λέπρα (η “νόσος του Χάνσεν” που ανακάλυψε τη θεραπεία της”) εξακολουθεί να ταλαιπωρεί χιλιάδες ανθρώπους στη Νοτιο-ανατολική Ασία και κυρίως την Ινδία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική: 763.000 άνθρωποι νόσησαν το 2001, ενώ το 2005 ο αριθμός τους μειώθηκε, αλλά ακόμα ο αριθμός τους είναι σημαντικός (κάπου 300.000).

– Τύφος

Είναι ένα σύνολο μολυσματικών ασθενειών που κυρίως εμφανίστηκε μεταξύ των στρατευμάτων σε πολέμους, σε πλοία και φυλακές, γι’ αυτό ονομάστηκε και “πυρετός των στρατοπέδων” /”camp fever” ή “πυρετός των πλοίων” /”ship fever”. Στον Αγγλικό Εμφύλιο Πόλεμο (1642–1651), στον Τριακονταετή πόλεμο (1618 – 1648), στους Ναπολεόντειους πολέμους (1803–1815), στον Αμερικάνικο Εμφύλιο καθώς και στον Α’ Παγκόσμιο και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι πρώτες μεγάλες απώλειες ήταν μεταξύ των ισπανικών στρατευμάτων στην Γρανάδα το 1489 που μάχονταν εναντίον των Αράβων (20.000 θάνατοι από τύφο). Έπαιξε ρόλο και σε ποσοστό θανάτων στην διάρκεια του Μεγάλου Λιμού της Ιρλανδίας / An Drochsaol (1846-1849), είχε όμως εμφανιστεί και το 1816-1819 και τη δεκαετία του 1830. Στη Β. Αμερική σκότωσε 20.000 άτομα το 1847, κυρίως Ιρλανδούς μετανάστες που ζούσαν σε κακές συνθήκες μέσα στα πλοία που τους μετέφεραν από την Ιρλανδία στη Β. Αμερική, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τον Μεγάλο Λιμό στη χώρα τους. Τα πλοία αυτά ήταν κατάμεστα από μετανάστες που είχαν στην διάθεσή τους ελάχιστο φαγητό και νερό και πολλοί πέθαιναν στην διάρκεια του ταξιδιού διασχίζοντας τον Ατλαντικό ή/και μετέφεραν την ασθένεια πρώτα στον Καναδά και από εκεί στις ΗΠΑ. Πολλές επιδημίες ξέσπασαν σε διάφορες περιοχές στις ΗΠΑ το 1837, το 1865 και το 1873.

Ο τύφος επηρέασε τις πολεμικές εξελίξεις σε πολλές περιπτώσεις: το 1528 τα γαλλικά στρατεύματα αποδεκατίστηκαν στην Ιταλία (18.000 θάνατοι) από τον τύφο, ενώ το 1542 πάνω από 30.000 στρατιώτες πέθαναν από τύφο στην διάρκεια των πολέμων στα Βαλκάνια ενάντια στους Οθωμανούς. Στον τριακονταετή πόλεμο (1618-1648) πάνω από 8.000.000 Γερμανοί στρατιώτες πέθαναν από τύφο και βουβωνική πανώλη. Φαίνεται ότι ο τύφος εξόντωσε σε μεγάλο ποσοστό τον μεγάλο στρατό του Ναπολέοντα κατά την εκστρατεία του στη Ρωσία το 1812. Από τον στρατό των 500.000 που συγκρότησε το 1813, οι 219.000 φαίνεται ότι πέθαναν από τύφο. Από το 1500 έως το 1914 πέθαναν περισσότεροι στρατιώτες από τύφο παρά από πολεμικές μάχες. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πέθαναν από τύφο 150.000 στρατιώτες στα Βαλκάνια. Από το 1918 μέχρι το 1922 πέθαναν περίπου 3.000.000 Ρώσοι από τύφο. Πολλοί Ρώσοι στρατιώτες κρατούμενοι σε στρατόπεδα των Ναζί πέθαναν, επίσης, από τύφο.

 Ρωσία, τύφος, 1892

– Φυματίωση

Προκαλείται από το βακτηρίδιο Mycobacterium tuberculosis. Οι άσχημες συνθήκες ζωής, η κακή διατροφή, η υπερβολική κούραση παίζουν σημαντικό ρόλο στην ασθένεια. Η φυματίωση υπήρχε πάνω από 9.000 χρόνια αλλά μόνο στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα έγινε μια ασθένεια που σκότωνε μαζικά. Στις βιομηχανικές χώρες εξαιτίας του μεγάλου πλήθους ανθρώπων και της κακής υγιεινής στα αστικά και βιομηχανικά κέντρα προκλήθηκε μαζική διάδοση της ασθένειας μεταξύ των εργαζόμενων τάξεων. Η φυματίωση σκότωνε έναν στους πέντε Ευρωπαίους τον 19ο αιώνα. Εκτιμάται ότι 4.000.000 άνθρωποι πέθαναν στην Αγγλία και την Ουαλία μεταξύ 1851 και 1910, από τους οποίους 3/4 από φυματίωση των πνευμόνων. Η αρρώστια αυτή ήταν κάποτε η κύρια αιτία θανάτου στις ΗΠΑ. Σήμερα αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά με αντιβιοτικά. Η φυματίωση προσβάλει κυρίως τους πνεύμονες αλλά και τα νεφρά, τη σπονδυλική στήλη και τον εγκέφαλο. Μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού έχει προσβληθεί ή μπορεί να προσβληθεί από βακτηρίδια φυματίωσης. Παγκοσμίως, 8.000.000 άνθρωποι αναπτύσσουν ενεργό φυματίωση και σχεδόν 2 εκατομμύρια πεθαίνουν κάθε χρόνο.

Μάλιστα η φυματίωση επηρέασε σε σημαντικό βαθμό την τέχνη όχι μόνο την υγεία και τη ζωή των καλλιτεχνών, αλλά και τα (ζωγραφικά) θέματά τους τον 19ο και 20ο αιώνα, τα μοντέλα είναι συχνά μορφές της φυματίωσης, ενώ και το κίνημα του ρομαντισμού στην ποίηση συνδέθηκε με τις μεγάλες επιπτώσεις της φυματίωσης. Τα χλωμά, αδύνατα σώματα και πρόσωπα φαίνεται να αποτέλεσαν και πρότυπα την εποχή εκείνη που επηρέασε και την τέχνη, ιδιαίτερα τη ζωγραφική, την ποίηση (Λόρδος Βύρων, Edgar Alan Poe, John Keats κ.ά.) και τη λογοτεχνία (π.χ Αλέξανδρος Δουμάς, “Η κυρία με τις Καμέλιες”, Thomas Mann “The Magic Mountain”), τη μουσική αλλά και τα ερωτικά πρότυπα.

The Convalescent

Η ασθενής με φυματίωση, αδύνατη, θλιμμένη, χωρίς δύναμη, κάθεται στο κρεβάτι της για μεγάλο χρονικό διάστημα

Ferdinand Hodler (1853-1918) Oil on canvas.

To the Convalescent Woman (Triptych), 1912–13

Erich Heckel

 

 

 

 

 

 

 

The Sick Child, 1885–86,

του Edvard Munch

έργο επηρεασμένο από τη φυματίωσης της αδελφής του ζωγράφου Sophie

 

 

 

 

 

 

– Μαλάρια

Μεταδίδεται από μολυσμένα κουνούπια που ενδημούν σε βρώμικα νερά. Το 2018 εκτιμάται ότι υπήρχαν 228.000.000 περιπτώσεις ανθρώπων με μαλάρια παγκοσμίως και 405.000 θάνατοι από την αρρώστια. Τα παιδιά ηλικίας κάτω των 5 χρόνων είναι πιο ευάλωτα απέναντι στην ασθένεια, ενώ αποτελούν το 67% (272.000) των ατόμων που χάνουν τη μάχη με την ασθένεια. Εκτεθειμένοι στην μαλάρια είναι επίσης – αν βρεθούν σε άσχημες συνθήκες διαβίωσης – είναι, επίσης, οι έγκυες, ασθενείς HIV/AIDS, πρόσφυγες και μετακινούμενοι πληθυσμοί καθώς και ταξιδιώτες. Η Αφρική είναι η ήπειρος που υποφέρει δυσανάλογα από τη μαλάρια, αφού το 93% των ασθενών βρίσκονταν σε κάποια αφρικανική χώρα, ενώ το 94% των θανάτων αφορούσε Αφρικανούς. Οι μισές περιπτώσεις είναι σε 6 χώρες της Αφρικής: Νιγηρία (25%), Δημοκρατία του Κογκό (12%), Ουγκάντα (5%), Ακτή Ελεφαντοστού, Μοζαμβίκη και Νίγηρας από 4% κάθε μία. Η μαλάρια ήταν κάποτε κοινή ασθένεια στην Ευρώπη και στη Β. Αμερική αλλά σήμερα έχει εξαφανιστεί. Υπολογίζεται ότι θα αρκούσε η βελτίωση των συνθηκών ζωής και της κατάστασης του περιβάλλοντος καθώς και η πρόσβαση σε θεραπευτική αγωγή για να ελαχιστοποιηθούν οι θάνατοι από μαλάρια. Το 2018 διατέθηκαν για τον έλεγχο και περιορισμό της ασθένειας 2.7 δις το 2018. Στις ΗΠΑ τα 1000-1300 περιστατικά που καταγράφονται είναι κυρίως μεταξύ τουριστών και μεταναστών από περιοχές με υψηλά ποσοστά κινδύνου μόλυνσης. Ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν ότι η μαλάρια και άλλες επιδημίες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξασθένηση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

– Χολέρα

Η χολέρα φάνηκε να διαδέχεται τις μεγάλες επιδημίες πανώλης. Αν και χαρακτηρίστηκε ως πανδημία το 2010, σπάνια εμφανίζεται στον αναπτυγμένο κόσμο, κυρίως εμφανίζεται από καιρό σε καιρό στην Ν. Α. Ασία και στην Αφρική. Προκαλείται από ένα βακτήριο που μεταφέρεται μέσα από μολυσμένο νερό και τρόφιμα, αποτέλεσμα συνήθως φτώχειας ή πολέμου κι έλλειψης συστημάτων καθαρού νερού και ασφαλούς τροφής. Επηρεάζει κάθε χρόνο 1.3– 4.000.000 ανθρώπους παγκοσμίως και οδηγεί στο θάνατο 21.800 έως 140.000 ανθρώπους. Έχει πρωτο-αναφερθεί επιδημία χολέρας στην Ινδία τον 5ο αιώνα π.Χ. Η Ασιατική χολέρα (1817–1824) ήταν η πρώτη από μια σειρά επιδημιών χολέρας που εξαπλώθηκαν στην Ασία και την Ευρώπη τον 19ο και τον 20ο αιώνα. Ξεκίνησε από το Δέλτα του ποταμού Γάγγη και απλώθηκε από την Καλκούτα στην Ιαπωνία, την Κίνα, την Νοτιο-Ανατολική Ασία, την Αφρική και τη Μεσόγειο. Στην Ινδία υπολογίζεται ότι προκάλεσε το θάνατο 1- 8.000.000 ατόμων. Προκάλεσε το ενδιαφέρον ευρωπαϊκών χωρών όταν άρχισαν να πεθαίνουν Βρετανοί στρατιώτες. Έχουν καταγραφεί 6 ή 7 μεγάλα κύματα χολέρας τα τελευταία 200 χρόνια που προκάλεσαν εκατομμύρια θανάτους. Από το 1817 μέχρι το 1917 υπολογίζεται ότι έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της χολέρας από 2 έως 38.000.000 άτομα, ενώ μόνο στην Ρωσία κάπου 2.000.000. Το 1991 στο Περού σκότωσε 10.000 άτομα. Το 2010 πέθαναν από χολέρα 250 άτομα στην Ταϊτή 10 μήνες μετά τον σεισμό που σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους. Η τελευταία πρόσφατη εμφάνισή της χολέρας ήταν στην Υεμένη το 2016-2018. Από όλα τα είδη μόνο ο άνθρωπος φαίνεται να προσβάλλεται από χολέρα. Τα παιδιά είναι συνήθως πιο ευάλωτα. Η θνησιμότητα μεταξύ όσων προσβάλλονται είναι μικρότερη του 5% αλλά μπορεί να φτάσει και στο 50% αν δεν υπάρχει πρόσβαση των ασθενών σε κατάλληλη θεραπεία.

– Ευλογιά (Smallpox)

H ευλογιά σκότωνε τρεις στους δέκα ανθρώπους που μολύνονταν, μέχρι την ανακάλυψη του εμβολίου. Επιδημίες ευλογιάς αναφέρονται σε όλους τους πολιτισμούς από την αρχαιότητα, ενώ μαρτυρίες της παρουσίας της υπάρχουν ακόμα και σε αιγυπτιακές μούμιες. Στην Ευρώπη του 18ου αιώνα εκτιμάται ότι σκότωσε 400.000 ανθρώπους, ενώ το ένα τρίτο των περιπτώσεων που μολύνθηκαν τυφλώθηκαν. Τον 17ο και 18ο αιώνα η ασθένεια σκότωσε πολλούς μονάρχες στην Ευρώπη (Joseph I, Queen Mary II της Αγγλίας, Πέτρος II της Ρωσίας, Βασιλιάς Louis XV της Γαλλίας), τον Βασιλιά της Αιθιοπίας, ένα Κινέζο αυτοκράτορα και δύο Γιαπωνέζους. Από την επιδημία επέζησαν αν και αρρώστησαν η Βασίλισσα Ελισάβετ Ι και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν. Την εποχή που ανακαλύφθηκε το εμβόλιο, η ευλογιά σκότωνε 80.000 Βρετανούς κάθε χρόνο. Σύμφωνα με εκτιμήσεις ιστορικών, η ευλογιά και άλλες ασθένειες που μεταφέρθηκαν από τους Ευρωπαίους κατακτητές στη Βόρεια και Νότια Αμερική προκάλεσε την εξόντωση του 90% των ιθαγενών κατοίκων. Το 1967 οπότε ξεκίνησε μαζικός εμβολιασμός – αν και το εμβόλιο ήταν διαθέσιμο πολύ νωρίτερα – υπήρχαν 10-15.000.000 περιπτώσεις ασθενών με ευλογιά, και 2.000.000 θάνατοι, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ). Η ευλογιά σύμφωνα με τον ΠΟΥ σκότωσε τον 20ο αιώνα σε ολόκληρο τον πλανήτη μέχρι και 300 εκατομμύρια ανθρώπους. Η εμφάνιση του τελευταίου κρούσματος ήταν το 1977.

 

Μερικά συμπεράσματα

– Οι ασθένειες, η φύση τους αλλά και οι επιπτώσεις τους στους ανθρώπους αλλά και στην οικονομία και κοινωνία δεν είναι ίδιες, αλλάζουν σε κάθε εποχή ως αποτέλεσμα κοινωνικών και περιβαλλοντικών συνθηκών, σχέσεων και αξιών. Συνθήκες ζωής, περιβαλλοντικοί παράγοντες, διατροφικές στάσεις, κοινωνικές σχέσεις επηρεάζουν όχι μόνο την έναρξη μιας λοιμώδους ασθένειας και επιδημίας αλλά και την δυνατότητα διάδοσής της, ενώ διαμορφώνουν διαφορετικές συνθήκες για τις επιπτώσεις ακόμα και την ίδια ιστορική εποχή, όχι μόνο ως αποτέλεσμα των υγειονομικών και τεχνολογικών συστημάτων και υποδομών.

– Σημεία τα οποία προκαλούν προβληματισμό σε σχέση με την πανδημία είναι ότι ενώ αργά ή γρήγορα θα ξέσπαγε μια παγκόσμια απειλή για την υγεία είτε από υπάρχουσες επιδημίες είτε από κάποιο νέο ιό, στην πραγματικότητα δεν υπήρξε η αναγκαία εγρήγορση, ούτε η συνεργασία και από κοινού αντιμετώπιση, που τόνιζαν εδώ και χρόνια τόσο ειδικοί όσο και διεθνείς οργανισμοί όπως η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας.

– Η προστασία της δημόσιας υγείας στην εποχή μας απαιτεί, κατά συνέπεια, μια ολοκληρωμένη προσέγγιση για όλους τους παράγοντες που μπορεί να την επηρεάζουν. Η πολιτική για την δημόσια υγεία σε μια εποχή αυξημένης επικινδυνότητας, οικολογικής και κλιματικής κρίσης αλλά και παγκοσμιοποίησης πρέπει να διαπερνά όλες τις άλλες πολιτικές οριζόντια: οικονομικές, κοινωνικές, εκπαίδευσης, τουρισμού, μεταφορών, διατροφής, γεωργίας, βιομηχανικής παραγωγής, στέγασης, κοινωνικής ένταξης, τεχνολογίας, προστασίας προσωπικών δεδομένων κ.ά. Η επόμενη μέρα μετά την πανδημία θα είναι διαφορετική. Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να την κάνουμε πιο ασφαλή, καλύτερη, οικολογικά και κοινωνικά βιώσιμη.

* Ο Νίκος Χρυσόγελος είναι πρώην ευρωβουλευτής των Πράσινων, πρόεδρος της ΔΕ της κοινωνικής συνεταιριστικής επιχείρησης “Άνεμος Ανανέωσης” και μέλος του άτυπου Φόρουμ Κοινωνικής Επιχειρηματικότητας