Χρειαζόμαστε μια νέα πολιτική κουλτούρα. Όσα συμβαίνουν γύρω μας είναι απίστευτα. Δείχνουν πολιτικές συμπεριφορές χωρίς αρχές, πρόγραμμα και στόχους.

Ας δούμε ένα παράδειγμα από τα χιλιάδες που βιώνουμε καθημερινά. Ο Κ. Μητσοτάκης αναγγέλλει από τη ΔΕΘ ότι η είσπραξη του ΕΝΦΙΑ θα περάσει στους Δήμους και τα έσοδα από αυτόν θα "αντικαταστήσουν" την κρατική χρηματοδότηση προς τους δήμους (συνοπτικά το μήνυμα).

Θα περίμενε κάποιος και σοβαρή προεργασία πάνω σε αυτό από την ΝΔ και σοβαρή κριτική ή αντιπρόταση από τα άλλα κόμματα. Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει.

Σχετικά με την ΝΔ: Η εξαγγελία δεν βασίζεται σε επεξεργασία του μοντέλου που υπονοεί, δεν φαίνεται να είναι μια επεξεργασμένη πρόταση διότι κάτι τέτοιο πράγματι χρειάζεται γενικότερη αλλαγή του μοντέλου διοίκησης ώστε να γίνει από συγκεντρωτικό πιο αποκεντρωμένο. Αυτή η εξαγγελία δεν στέκει από μόνη της γιατί πρέπει να συνδυαστεί με βαθύτερες αλλαγές στο διοικητικό μοντέλο αλλά και ανάπτυξη από τους δήμους ενός μηχανισμού που θα εισπράττει παρόμοιους φόρους. Προφανώς, όμως, απαιτούνται και πολλές άλλες αλλαγές και διευκρινήσεις, πχ πώς μικροί δήμοι θα μπορέσουν να αναπτύξουν παρόμοιες στρατηγικές και μηχανισμούς όταν δεν μπορούν να έχουν πχ έναν τεχνικό ή δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν τα απορρίμματα; Αν δεν ήταν ένα πυροτέχνημα όπως κάνει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, ο Κ.Μ. θα πρότεινε μια σοβαρή συζήτηση για αλλαγή του θεσμικού πλαισίου και του Συντάγματος, ώστε να προχωρήσουμε παρακάτω. Ούτε καν νύξη δεν έγινε για κάτι τέτοιο. Απλώς "δεσμεύτηκε" ότι θα το πετύχει σε ...3 χρόνια!!!!!

Σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ: Εντάξει το καταλάβαμε, όλη η εκλογική του κριτική θα επικεντρώσει στον Πινοσέτ και στη σχολή του Σικάγου (ασχέτως αν έχει εφαρμόσει κι αυτός κάποιες από τις πρακτικές της περίφημης...σχολής). Θα περίμενε πάντως κάποιος από τις κομματικές δυνάμεις να τοποθετηθούν επί της ουσίας της πρότασης και να μην πετάξουν κι αυτές πυροτεχνήματα, να μην πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα για ένα πράγματι σοβαρό θέμα (το οποίο δεν θέλησε ούτε καν να αγγίξει ο Κ.Μητσοτάκης). Το ένα ερώτημα αφορά το συγκεκριμένο, δηλαδή πρέπει να υπάρχει αυτός ή άλλος φόρος περιουσίας, αν ναι, πώς θα γίνει πιο δίκαιος, αν ναι, πώς μπορεί να έχει κοινωνικούς ή οικολογικούς στόχους κα. Το δεύτερο ερώτημα είναι αν τα κόμματα υποστηρίζουν γενικότερα την ανάγκη να περάσουμε σε ένα νέο μοντέλο κοινωνικής και διοικητικής αποκεντρωμένης δημοκρατικής οργάνωσης, αναπτύσσοντας προσεγγίσεις bottom-up και συμμετοχικού σχεδιασμού. Αν θέλουν, δηλαδή, προγραμματικά, όχι στη βάση τακτικών εκλογικών σχεδιασμών, να προχωρήσει η χώρα σε αναβάθμιση των δήμων, ανάληψη σοβαρών ρόλων και πόρων από την τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση.

Ακούγοντας τις "πολιτικές" τοποθετήσεις των μεν και των δε, πραγματικά τρελαίνομαι. Καμία σοβαρή προγραμματική συγκρότηση. Αφού το είπε ο Κ.Μ. στα κάγκελα οι άλλοι, ή το ανάποδο αφού το είπε ο ΑΤ στα κάγκελα οι νεοδημοκράτες.

Οι αλλαγές θα απαιτούσαν τόλμη, σοβαρή προεργασία, ουσιαστικό διάλογο, διάθεση να αλλάξουμε (όχι απλώς να καταλάβουμε τις καρέκλες στις οποίες κάθονταν οι προηγούμενοι).

Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που σκέφτονται ορθολογικά και νοιάζονται ακόμα για ουσιαστικές, ισορροπημένες, δίκαιες και ορθολογικές αλλαγές σε ένα σύστημα και ένα μοντέλο που έχει καταρρεύσει αλλά κανένας δεν θέλει να μεταρρυθμίσει πραγματικά (πέρα από τα εύκολα συνθήματα επικοινωνιακού χαρακτήρα);

Η υπερψήφιση των μέτρων από την «συμπαγή» κυβερνητική πλειοψηφία έχουν τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος, αλλά στο επικοινωνιακό-ψυχολογικό επίπεδο αλλού είναι νομίζω η μεγαλύτερη ζημιά την οποία προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κυβερνητικοί συνέταιροί του. Αποτυπώνεται στην τοποθέτηση του κυβερνητικού βουλευτή Γ. Δημαρά (εκπροσωπώντας τους Οικολόγους Πράσινους) «Τα μέτρα είναι κατάντια αλλά θα τα ψηφίσω γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» καθώς και στα «δάκρυα που θα χύσει» ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Γ. Τσιρώνης (προερχόμενος και αυτός από τους Οικολόγους Πράσινους). Εκεί βρίσκεται, κατά την γνώμη μου, η μεγαλύτερη ζημιά την οποία προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ανεύθυνες πολιτικές του. Κατέστρεψε μια – συγκεχυμένη είναι η αλήθεια – διάθεση στην κοινωνία να αλλάξουν τα πράγματα.

Τώρα η απελπισία συνδυάζεται με την οργή γιατί «χάθηκε η ελπίδα ότι μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα», το περίφημο «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Πρόταση- Τ.I.N.A” που είπε η Θάτσερ, υποσχόμενη το τέλος της πολιτικής.

Η προσπάθεια των κυβερνητικών εταίρων να περάσουν στην κοινωνία την αντίληψη που είχαν και οι προηγούμενοι, ότι δηλαδή δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική και το πακέτο των άδικων και σκληρών μέτρων ήταν και είναι μονόδρομος, οδηγεί την κοινωνία είτε στην κατάθλιψη είτε σε μια νέα έκρηξη τυφλής οργής και αντιευρωπαϊσμού. Προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να κρύψουν την απουσία σοβαρού εναλλακτικού σχεδίου από την πλευρά τους, αυτό που οδήγησε όχι μόνο στην ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα αλλά και στην επιβολή, με δική τους ευθύνη, ενός άγριου μείγματος άδικης λιτότητας και φορο-καταιγίδας χωρίς έλεος.

Κι όμως, θα μπορούσε να έχει υιοθετηθεί μια εναλλακτική στρατηγική που θα βασίζονταν όχι στην λογική παροχών (μια και πόροι δεν υπάρχουν), όπως πρότεινε με το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σεκαλά σχεδιασμένες μεταρρυθμίσεις κι ανάπτυξη καινοτόμων εργαλείων με στόχους την διασφάλιση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης για τους πολίτες, την μείωση των κοινωνικών διακρίσεων, την αντιμετώπιση του οικολογικού χρέους και της φτώχειας, την βελτίωση της αποτελεσματικότητας της διοίκησης, την εξάλειψη της διαφθοράς και της διαπλοκής, την προώθηση νέων μοντέλων παραγωγής και κατανάλωσης, αλλά και σχέσεων ανθρώπου-φύσης.

Η έξοδος από την κρίση αλλά και από τις πολιτικές σκληρής λιτότητας δεν θα ήταν έτσι κι αλλιώς μια διαδικασία αυτοματισμού ούτε μπορούσε να επιτευχθεί στη βάση των επικοινωνιακών τακτικισμών των διαφόρων κομμάτων. Μόνο ένα σχέδιο που έχει ωριμάσει στην κοινωνία μπορεί να αποτελέσει τη βάση για έξοδο από την κρίση. Αυτό που χρειάζεται να οριστεί για πρώτη φορά, έστω και τώρα, είναι η χάραξη ξεκάθαρης στρατηγικής που να συνδέει την δημοσιονομική εξυγίανση με την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, την αναβάθμιση της αποτελεσματικότητας της διοίκησης, την ανάπτυξη μιας κοινωνικά-οικολογικά βιώσιμης οικονομίας, την προστασία του περιβάλλοντος και την αντιμετώπιση της φτώχειας κι ανεργίας.

Τα σημερινά κόμματα απέδειξαν ότι δεν είναι σε θέση είτε το καθένα μόνο του είτε μέσω συνεργασιών μεταξύ τους να αναλάβουν ένα τέτοιον ρόλο. Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ έχουμε απευθύνει εδώ και καιρό δημόσια πρόσκληση για να υπάρξει μια τέτοια πρωτοβουλία από τους φορείς της κοινωνίας των πολιτών που θα μπορούσε να συμπαρασύρει και τα κόμματα στην επίλυση σημαντικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν σήμερα οι πολίτες και η ελληνική κοινωνία εν γένει.

Η απώλεια εισοδημάτων (που παραμένει ακόμα και σήμερα το κύριο μέσο για την προσωπική ευημερία) μπορούσε και μπορεί να εξισορροπηθεί από τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, της κοινωνικής-οικολογικής βιωσιμότητας, των κοινωνικών υποδομών και της ενίσχυση της «συλλογικής» ευτυχίας. Θα μπορούσαμε, δηλαδή να ζούμε καλύτερα ακόμα και με λιγότερα εισοδήματα, αν από την αρχή είχαμε επενδύσει σε μια εναλλακτική στρατηγική (όπως έκαναν κάποιες άλλες χώρες). Βιωσιμότητα αντί για καταναλωτισμό ή ισοπεδωτική λιτότητα.

Αντί οι σημερινοί κυβερνώντες να ζητήσουν συγνώμη, δυστυχώς ισχυρίζονται ότι το δικό τους πακέτο των 6 δις δεν είναι τίποτα μπροστά στο πακέτο των 60 δις των προηγούμενων. Το κακό είναι ότι δεν έχουν καταλάβει πόσο κακό κάνουν και στους ίδιους επικαλούμενοι την ζημιά που προκάλεσαν οι προηγούμενοι για να δικαιολογήσουν την ζημιά που προσθέτουν και αυτοί. Τουλάχιστον ας διαβάζουν τα χιλιάδες επικριτικά σχόλια που οι δικοί τους ψηφοφόροι γράφουν απαντώντας σε παρόμοια επιχειρήματα…