Για να καταφέρει η κοινωνία να απαλλαχθεί από την κακοποίηση γυναικών απαιτείται εκπαίδευση στα θέματα σεβασμού των φύλων από την παιδική ηλικία, ενδυνάμωση του ρόλου των γυναικών, αλλά και αποκάλυψη των πραγματικών διαστάσεων του προβλήματος και του αρνητικού αντίκτυπου που αυτό έχει στην ανάπτυξη της κοινωνίας.

Το ποσοστό των καταγγελιών κακοποιήσεων-βιασμών είναι μικρό σε σχέση με τον αριθμό τους και αυτό γιατί πέρα από τον φυσικό-σωματικό βιασμό συντελείται και ένας ψυχολογικός βιασμός που προκαλείται από τους ίδιους τους θύτες, αλλά και την κοινωνία, με αποτέλεσμα τα θύματα να περιβάλουν τις υποθέσεις αυτές με ένα ενοχικό πέπλο σιωπής. Πολλές φορές η ίδια η ανακριτική και δικαστική διαδικασία  αποτελεί άλλη μια μορφή κακοποίησης και βιασμού της προσωπικότητας του θύματος. Η δικαιοσύνη πρέπει να αναζητήσει τρόπους ώστε στο πλαίσιο της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να προστατεύονται αποτελεσματικά τα θύματα από εξευτελισμό και ψυχολογικό εκβιασμό.

Όταν η κακοποίηση αποσιωπάται, ή όταν ακόμα και οι συζυγοκτόνοι παρουσιάζονται ως «ψυχικά διαταραγμένοι» ή ως «παθιασμένοι» το αποτέλεσμα είναι η διαιώνιση του μύθου ότι το ίδιο το θύμα έχει μέρος της ευθύνης για ότι συνέβη.

Η κακοποίηση ενός δισεκατομμυρίου γυναικών είναι απαράδεκτη όχι μόνο από ηθική άποψη, είναι και μια συνεχιζόμενη βαρβαρότητα που καταστρέφει τις ζωές δισεκατομμυρίων γυναικών και ανδρών.  Χρειαζόμαστε μια ειρηνική επανάσταση για εξάλειψη της βίας ενάντια στις γυναίκες και στα κορίτσια. Το θέμα αυτό πρέπει να είναι ψηλά στην προτεραιότητα των κοινωνιών και των πολιτικών δυνάμεων, να μην κρύβεται, να μην κουκουλώνεται. Το μισό του πληθυσμού πρέπει να έχει το δικαίωμα να ζει χωρίς φόβο σε κάθε σπίτι, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε περιοχή, σε κάθε χώρα. Και είναι υπόθεση και των ανδρών και των γυναικών να εξαλείψουμε αυτή τη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών. Καμία ανοχή λοιπόν.

Κάθε χρόνο δεκάδες περιστατικά φτάνουν στη δημοσιότητα, αλλά είναι κυρίως αυτά που κατέληξαν στο θάνατο γυναικών και κοριτσιών. Τα περισσότερα περιστατικά βίας, παραμένουν άγνωστα. Η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της εκμετάλλευσης και κακοποίησης των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων, όπως τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι(ες), οι μετανάστες(στριες) , οι πρόσφυγες, όλες οι” μειονότητες”. Συνεχίζεται αμείωτη με αυξητικές τάσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, τις ηλικίες και τις φυλές και εκπορεύεται από κάθε είδους εξουσία.

Η ενδοοικογενειακή και η έμφυλη βία, η ανεργία, το trafficking, οι διακρίσεις λόγω φύλου στη δουλειά, ο εκφοβισμός και οι επιθέσεις, η καταπίεση, κάνουν πολύ δύσκολη την καθημερινότητα των γυναικών. Στην Ελλάδα της κρίσης, το φαινόμενο έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις που απειλεί καθημερινά περισσότερες γυναίκες και κορίτσια, αποδυναμώνει τον κοινωνικό ιστό και πλήττει τις οικογένειες, τις ανθρώπινες σχέσεις και την κοινωνική ισορροπία. Τα τελευταία περιστατικά δολοφονίας γυναικών δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου.

Αφύπνιση και κινητοποίηση των κοινωνιών

Σε μια τέτοιας έκτασης επιδημία, το φάρμακο είναι ενημέρωση, εκπαίδευση, κοινωνική φροντίδα, εργασία, κοινωνική ευαισθητοποίηση και περισσότερη δημοκρατία. Χρειαζόμαστε περισσότερα καταφύγια γυναικών, υγειονομικές εγκαταστάσεις και επιμόρφωση των δικαστών, ολοκληρωμένες δράσεις επανένταξης για τα θύματα, συμπεριλαμβανομένων θυμάτων trafficking και εξαναγκαστικής εργασίας. Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα απαιτεί από όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ να ανακηρύξουν το βιασμό και τη σεξουαλική βία κατά των γυναικών εντός και εκτός γάμου ως έγκλημα. Δεν κλείνουμε τα μάτια.

Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία βελτιώθηκε τυπικά με νόμους, ουσιαστικά όμως η ισότητα και ο σεβασμός της ζωής και της διαφορετικότητάς της είναι ακόμη ζητούμενο. Οι γυναίκες είναι μέρος της δημόσιας ζωής της κοινωνίας μας. Θέλουμε περισσότερη δημοκρατία των φύλων, περισσότερες γυναίκες σε θεσμικά όργανα της Ελλάδας και της Ευρώπης και στα διοικητικά συμβούλια των εταιρειών. Η απάντηση στην κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς, είναι η ενσωμάτωση των θεμάτων φύλου και ισότητας σε όλα τα επίπεδα πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνικής οργάνωσης.

Είμαστε όλες/όλοι, διαφορετικοί και διαφορετικές. Ίσοι όμως στη ζωή, στην ελευθερία, στην εργασία και  στην δημιουργία. Ας ξεκινήσουμε από την ενημέρωση και την εκπαίδευση των αγοριών και των κοριτσιών ήδη από την μικρή ηλικία.