τιμωρητική διάρκεια της μη στρατιωτικής εναλλακτικής υπηρεσίας. Η παραπομπή του σε δίκη παραβιάζει μεταξύ άλλων το Άρθρο 14.7 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο ορίζει ότι «κανένας δεν πρέπει να δικάζεται ή να τιμωρείται ξανά για αδίκημα για το οποίο έχει τελεσίδικα καταδικαστεί ή αθωωθεί σύμφωνα με το δίκαιο και τον κώδικα ποινικής δικονομίας κάθε χώρας».

«Το πράσινο κίνημα υπερασπίζεται τους αντιρρησίες συνείδησης σε όλο τον κόσμο, γιατί εμπνέεται από τις αξίες της μη βίας και θεωρεί την άρνηση στράτευσης όχι μόνο ατομικό δικαίωμα, αλλά και θετική συνεισφορά στην υπόθεση της ειρήνης», δήλωσε ο Μιχάλης Τρεμόπουλος.«Έχω επανειλημμένα υπερασπιστεί αντιρρησίες συνείδησης σε γειτονικές χώρες, και λυπάμαι που παραβιάσεις δικαιωμάτων τους εξακολουθούν και στην Ελλάδα. Τέτοιες παραβιάσεις εκθέτουν τη χώρα μας και διεθνώς, τη στιγμή ακριβώς που χρειάζεται να βελτιώσουμε την εικόνα μας. Αποτελεί πραγματικό παραλογισμό να καλείται στρατιωτικό δικαστήριο, που είναι λογικό να έχει τις δικές του ιδιαίτερες αξίες, να κρίνει για την αθώωση ή την καταδίκη ανθρώπων που αρνούνται ακριβώς τις αξίες αυτές. Είναι στοιχειώδης επιταγή να τηρήσει επιτέλους και η Ελλάδα τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και να σταματήσει τις διώξεις των αντιρρησιών. Οι τελευταίοι μήνες έχουν άλλωστε αποδείξει ότι οι κύριες απειλές για τη χώρα ΔΕΝ είναι στρατιωτικές».

(ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης του Μιχάλη Τρεμόπουλου)

Θέμα: Δίκη αντιρρησία συνείδησης στην Ελλάδα

Σήμερα, Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011, το αναθεωρητικό στρατοδικείο πρόκειται να δικάσει σε δεύτερο βαθμό τον αντιρρησία συνείδησης και μέλος του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης Ευάγγελο (Αγγελή) Μιχαλόπουλο, επειδή αρνήθηκε επικαλούμενος τη συνείδησή του τόσο να καταταγεί στο στρατό όσο και να εκπληρώσει μια άδικη και τιμωρητική εναλλακτική υπηρεσία. Πρωτόδικα καταδικάστηκε για ανυποταξία σε 8μηνη ποινή φυλάκισης με τριετή αναστολή από το Στρατοδικείο Αθηνών, στις 19.2.2010. Με τις επανειλημμένες διώξεις των αντιρρησιών συνείδησης, η Ελλάδα παραβιάζει, εκτός των άλλων, και το Άρθρο 14.7 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο ορίζει ότι «κανένας δεν πρέπει να δικάζεται ή να τιμωρείται ξανά για αδίκημα για το οποίο έχει τελεσίδικα καταδικαστεί ή αθωωθεί σύμφωνα με το δίκαιο και τον κώδικα ποινικής δικονομίας κάθε χώρας». Το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης αποτελεί βασικό στοιχείο του δικαιώματος στην ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας. Αυτό διασφαλίζεται στο Σύνταγμα της Ελλάδας (Άρθρα 13 και 14), καθώς και στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (Άρθρο 18), στο Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (Άρθρο 18), στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (Άρθρο 9) και στην Αμερικανική Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Άρθρα 12 και 13). Το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης αναγνωρίζεται ρητά και στη Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. (Άρθρο 10.2)

Ερωτάται η Επιτροπή κατά πόσο θεωρεί σύμφωνες με το Ευρωπαϊκό δίκαιο και τις διεθνής συμβάσεις, τις επανειλημμένες διώξεις των αντιρρησιών συνείδησης στην Ελλάδα, που συνεχίζει να διατηρεί το θεσμό υπό στρατιωτική αρχή, να δικάζει τους αντιρρησίες συνείδησης σε στρατοδικεία και μάλιστα επανειλημμένα για την ίδια πράξη, και να έχει εναλλακτική υπηρεσία τιμωρητικού χαρακτήρα για τη συντριπτική πλειονότητα των στρατεύσιμων