blue flower

Για μια πράσινη πολιτική των πολιτών

                                                                         

Το εβδομαδιαίο newsletter του prasinoi.gr

Το εβδομαδιαίο newsletter του prasinoi.gr


Αγαπητή/τέ Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Μας φάνηκε ότι δεν πρέπει να είδες το προηγούμενο μήνυμα με τα τελευταία άρθρα μας και είπαμε να σου το ξαναστείλουμε. Ελπίζουμε ότι κάναμε καλά.

Στη περίπτωση όπου δεν θέλεις να λαμβάνεις αυτά τα μηνύματα, μπορείς να διαγραφείς ΕΔΩ.

Προώθησε σε φίλη/ο
Εγγραφή φίλου/ης
Δες όλα τα άρθρα
Διαγραφή newsletter
 

32 χρόνια από το Τσερνομπίλ: η πυρηνική περιπέτεια

 
Πέρασαν ήδη 32 χρόνια από την πυρηνική έκρηξη στο Τσέρνομπιλ. Πολλές κυβερνήσεις, μεταξύ άλλων και της Τουρκίας, δεν έχει πάρει το μάθημα από το πάθημα. Παρά το υψηλό κόστος που έχουμε πληρώσει ήδη. Δεν ξεχνάμε. Τσερνομπίλ 26.4.1986 (Σοβιετική Ένωση) - Φουκουσίμα 11.3.2011 (Ιαπωνία)– Three Mile Island (ΗΠΑ) 28.3.1979 – Sellafield (Οκτώβριος 1957, Βρετανία). 4 μεγάλες πυρηνικές καταστροφές που σημάδεψαν την εποχή μας, την υγεία και τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Αλλά δυστυχώς δεν ήταν τα ...
 
Διαβάστε το άρθρο στο prasinoi.gr
 
Άρθρα, πυρηνικά, Τσέρνομπιλ, Φουκουσίμα  • 2018-04-26
 

Η δημοκρατία δεν είναι αυτονόητη, πρέπει να την διεκδικούμε καθημερινά

 
Συμπληρώθηκαν 51 χρόνια από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 2017 αλλά και 3 χρόνια από την έναρξη της δίκης των εγκληματικών πράξεων της Χρυσής Αυγής. Υπάρχει σχέση μεταξύ αυτών των δύο; Και στις δύο περιπτώσεις, οι στρατοκράτες της χούντας και οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό το μίσος τους για την δημοκρατία. Πολλοί ξεχνούν, όμως, και γίνονται οπαδοί αυταρχικών καθεστώτων και αντιδημοκρατικών αντιλήψεων, χωρίς πραγματικά να κατανοούν τι σημαίνει το «πνίξιμο» ...
 
Διαβάστε το άρθρο στο prasinoi.gr
 
Δελτία Τύπου, Θέσεις, 21η Απριλίου, δημοκρατία, δημοκρατικός διάλογος, εξέλιξη κοινωνίας, χούντα  • 2018-04-24
 

Άρθρο μας στον «Ηπειρωτικό Αγώνα» για την προωθούμενη εξόρυξη πετρελαίου στην Ήπειρο

 
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είμαστε σαφώς αντίθετοι με την προωθούμενη εξόρυξη πετρελαίου στην Ήπειρο, για 3 λόγους που έχουν να κάνουν με: - με τους τεράστιους κινδύνους για την περιοχή, περιβαλλοντικούς (ρύπανση του εδάφους, των υπόγειων κι επιφανειακών νερών και της ατμόσφαιρας) και οικονομικούς (ανατροπή των ευκαιριών για καινοτόμες πράσινες οικονομικές δραστηριότητες, ανταγωνισμός και εξαφάνιση υπαρκτών θέσεων εργασίας), που επιφυλάσσει μια τέτοια επιλογή, μετατρέποντας την Ήπειρο σε μια ...
 
Διαβάστε το άρθρο στο prasinoi.gr
 
Άρθρα, Στα Media, ενέργεια, εξορύξεις πετρελαίου, Ήπειρος, Οικολόγοι Πράσινοι, Πετρέλαιο  • 2018-04-24
 

Είναι μία και μοναδική. Ας την προστατέψουμε

 
Είναι μία και μοναδική. Παγκόσμια Ημέρα της ΓΗΣ #EarthDay2018 Ας την προστατέψουμε! #ClimateAction #climateprotection #CleanSeas 			  </div>
			  
			  <div class=

 

  

  Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Athens Voice εδώ

 

Η αποχώρηση άλλων 80 μελών από τους Οικολόγους Πράσινους κλείνει οριστικά έναν κύκλο που ξεκίνησε το 2007. Τα περισσότερα μέλη και στελέχη που διαμόρφωσαν μεταξύ 2007 με 2013 ένα πολιτικό κίνημα που είχε την δυνατότητα να αλλάξει την πορεία της χώρας σήμερα δεν είναι πλέον μέλη των Οικολόγων Πράσινων. Άλλοι φύγαμε πιο νωρίς, άλλοι έφυγαν πιο αργά, και με κάποιες/ους που παραμένουν ακόμα στους ΟΠ μπορεί να συνεχίσουμε να είμαστε φίλοι και στο μέλλον. Είναι, όμως, ξεκάθαρο πλέον ότι η υπόθεση της πολιτικής οικολογίας δεν εκπροσωπείται από το σημερινό “ενσωματωμένο στον κυβερνητικό Σύριζα” σχήμα των Οικολόγων Πράσινων που διαθέτει μια σφραγίδα (από το μακρινό παρελθόν) αλλά όχι περιεχόμενο.

Μετά από έναν ολόκληρο κύκλο ψευδαισθήσεων ή και λαθών, είναι σαφές σε ένα διευρυμένο ποσοστό της κοινωνίας αλλά και στον ευρύτερο χώρο της οικολογίας ότι η Πράσινη πολιτική είτε θα αυτοπροσδιορίζεται και θα είναι αυτόνομη, ώστε να μπορεί να διαθέτει την προωθητική δύναμη μιας μεταρρυθμιστικής και ανατρεπτικής πολιτικής ή δεν θα υπάρχει ως πολιτικό εγχείρημα (αλλά μόνο ψευδεπίγραφη, ως εργαλείο προσωπικών “τακτοποιήσεων” και ως ετικέτα μιας χρήσης από άλλους).

Οι διαδοχικές αποχωρήσεις από τους Οικολόγους Πράσινους έχουν γκρεμίσει δύο ψευδαισθήσεις: ότι η ενσωμάτωση στο κυβερνητικό σχήμα θα μπορούσε να προωθήσει μια πράσινη πολιτική θεματολογία ή ότι η διανομή “καρεκλών” αρκεί από μόνη της για να κρατάει την εσωτερική συνοχή σε ένα κόμμα. Μπορεί σε προσωπικό επίπεδο μερικά άτομα να “τακτοποιήθηκαν” αλλά δεν είναι όλοι/ες πρόθυμοι/ες να ανταλλάξουν ιδέες και πολιτικές με καρέκλες. Βέβαια ένα ελεγχόμενο σχήμα των 100 – 200 μελών μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με υπαρκτές κοινωνικές αναφορές και δυνάμεις.

Μετά κι από τις τελευταίες αποχωρήσεις, δημιουργούνται προϋποθέσεις και γόνιμο κλίμα για να συναντηθούμε – υπερβαίνοντας διαχωρισμούς άλλων εποχών – υγιείς δυνάμεις του πράσινου χώρου που έχουμε αποχωρήσει σε διαφορετικές εποχές από τους ΟΠ όχι απλώς μεταξύ μας αλλά, κυρίως, με νέες δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις και διάχυτες πολιτικές αναζητήσεις που συμφωνούν ότι χρειάζεται να υπάρξει ένας πράσινος, κοινωνικός και πολιτικός φορέας που θα συμβάλλει στις βαθιές, ριζικές αλλαγές που χρειάζεται η Ελληνική κοινωνία. Αλλαγές που αφορούν όχι μόνο το περιβάλλον, την διατροφή, τα δικαίωματα των ζώων ή την κλιματική αλλαγή αλλά ευρύτερα την οικονομία, το κοινωνικό μοντέλο, την παραγωγή και κατανάλωση, την ποιότητα ζωής, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική ένταξη, την εκπαίδευση, τις σχέσεις των φύλων, τη σχέση κοινωνίας και φύσης, τις πόλεις αλλά και την ύπαιθρο, το ίδιο το χρηματο-πιστωτικό μοντέλο, το πώς μετακινούμαστε, το τι τρώμε, τις σχέσεις μεταξύ των γενεών, το πώς αντιμετωπίζεται η φτώχεια και η ενεργειακή φτώχεια, το πώς εντάσσονται στην κοινωνία οι πρόσφυγες και οι μετανάστες αλλά και μακροχρόνια άνεργοι ή οι πρώην χρήστες στην κοινωνία, κα

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είμαστε μια από τις δυνάμεις που θα συμμετάσχουν σε αυτή την δημιουργική συνάντηση. Έχουμε δημόσια απευθύνει ανοικτή πρόσκληση με στόχο να συγκροτήσουμε από κοινού, ευρύτερες δυνάμεις κι ενεργοί πολίτες, ένα νέο, πολιτικό σχήμα που θα στοχεύει στο να επανακτήσει ξανά ρίζες μέσα στην κοινωνία. Η πράσινη πολιτική δεν είναι υπόθεση ενός απονευρωμένου και κλειστού κλαμπ κάποιου παλαιολιθικού κομματικού σχηματισμού, αλλά μιας ζωντανής και δημιουργικής συνάντησης με κοινωνικές δυνάμεις σε ένα συνεχή διάλογο κι αλληλεπίδραση. Ζούμε σε μια εποχή που οι πράσινες πολιτικές αναδεικνύονται ως η μόνη εναλλακτική αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την βαθιά και πολύπλευρη κρίση που πλήττει όχι μόνο τη χώρα μας αλλά και τον πλανήτη (κλιματική αλλαγή, πόλεμοι για τον έλεγχο των πρώτων υλών και του πετρελαίου, διεύρυνση κοινωνικών ανισοτήτων, δημοκρατία που αντί να διευρύνεται απειλείται, τμήματα της κοινωνίας που μένουν πίσω και στρέφονται από ανασφάλεια σε λαϊκιστές κι ακροδεξιούς, ανάπτυξη μιας οικονομίας φούσκας, προσφυγικό-μεταναστευτικό κα). Οι πράσινες επιλογές έχουν γίνει πλέον κτήμα πολύ ευρύτερων κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων σε σχέση με το παρελθόν, δεν αντιμετωπίζονται ως γραφικές ή εξωπραγματικές. Αλλά πρέπει να επανέλθουν πιο ώριμα στο κέντρο της πολιτικής. Όσο ήταν ζωντανός ο πολιτικός χώρος κατάφερνε να προκαλεί έστω κι οριακές βελτιώσεις και αλλαγές προς πιο πράσινη κατεύθυνση. Η απουσία του έστρεψε την πολιτική προς εντελώς αντίθετη κατεύθυνση σε μια σειρά από ζητήματα που θα έπρεπε η χώρα μας να έχει δρομολογήσει εδώ και χρόνια. Η απουσία μιας πράσινης πολιτικής με επιρροή κοστίζει κυρίως στην κοινωνία και το περιβάλλον, όχι τόσο στους οικολόγους.

Οι βάσεις για μια νέα συνάντηση δημιουργικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων είναι, από την πλευρά των Πράσινων Αλληλεγγύη, σαφείς. Δεν έχουμε απαιτήσεις ιδιοκτησίας, είμαστε ανοικτοί, δεν διεκδικούμε κάτι σε επίπεδο σφραγίδας ή προσωπικών φιλοδοξιών, δεν διεκδικούμε το αλάθητο. Καταθέτουμε τις πολιτικές προτάσεις που έχουμε επεξεργαστεί (www.prasinoi.gr) και το γεγονός ότι αποδείξαμε ότι ΔΕΝ είναι όλοι ίδιοι, ότι μπορεί να υπάρχει ένα άλλο ήθος και μοντέλο πολιτικής. Τα χρόνια ύπαρξης μας δεν κατεχόμασταν από την αγωνία να πιάσουμε μια καρέκλα, δώσαμε έμφαση στην κοινωνική παρέμβαση και στην προβολή ενός μοντέλου πολιτικής που προτείνει εναλλακτικές, δεν μένει μόνο στην κριτική.

Συζητάμε ήδη με πολλούς/ες φίλους/ες για ένα δημιουργικό ξεκίνημα, με δεσμεύσεις όσων συμμετάσχουν στην διαμόρφωση ενός νέου πράσινου σχήματος:

– προτεραιότητα στην υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος, απέναντι σε ιδιοτελή συμφέροντα και προσωπικό “βόλεμα”,

– προετοιμασία για αυτόνομη παρουσία σε εθνικές κι ευρωπαϊκές εκλογές με ένα συνεκτικό πρόγραμμα δίκαιων, ισορροπημένων μεταρρυθμίσεων και ανατροπών, που θα συνδιαμορφωθεί μαζί με ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις και όχι απλώς σε ένα γραφείο

– πολιτικό σχέδιο που θα έχει ρεαλισμό αλλά κι όραμα, με συγκεκριμένες προτάσεις και δεσμεύεις για μια κοινωνία συνοχής και μείωσης των ανισοτήτων, της φτώχειας και του αποκλεισμού, για μια οικονομία που είναι κοινωνικά και περιβαλλοντικά υπεύθυνη, κυκλική/πράσινη, ζωντανή κι ανοικτή στην καινοτομία και στους νέους ανθρώπους, για μια δημοκρατία που βαθαίνει και αναπτύσσεται συνεχώς, για μια πολιτική που δίνει λύσεις και προσφέρει την δυνατότητα σε όλους/ες ισότιμα αλλά όχι ισοπεδωτικά να συμμετέχουν στις εξελίξεις που τους/τις αφορούν,

– διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου πολιτικής, δημοκρατικής, συμμετοχικής οργάνωσης που ισορροπεί μεταξύ πολιτικών-θεσμικών και κοινωνικών παρεμβάσεων, που ευνοεί την ευρύτερη δυνατή συμμετοχή των πολιτών με καινοτόμο τρόπο στην διαμόρφωση και προώθηση των προγραμματικών επιλογών, που λειτουργεί περισσότερο ως ένα δίκτυο ενεργών πολιτών, με αλληλοσεβασμό και σύνθεση απόψεων, αντί για κλειστά, αδιαπέραστα συστήματα, σκληρούς μηχανισμούς και προσωποπαγείς ομαδοποιήσεις.

Ένα κεφάλαιο (Οικολόγοι Πράσινοι) έκλεισε πλέον. Ένα νέο κεφάλαιο (η ευρύτερη αλλά πιο πολιτική και ηθική συγκρότηση των Πράσινων στην Ελλάδα με σύγκλιση ρευμάτων και σχημάτων) ξεκινάει. Είμαστε στην αρχή του νέου δημιουργικού κύκλου. Μετά το τέλος των ψευδαισθήσεων, θα έρθει η εποχή των πραγματικών (πράσινων, κοινωνικών) λύσεων κι επιλογών. Θα τα καταφέρουμε αν η υπόθεση της πράσινης λύσης στην κρίση γίνει υπόθεση πολύ περισσότερων από όσους πίστεψαν μέχρι τώρα ότι έχουν οικολογικές ιδέες. To είχαμε πει ήδη από το 2008 “Πράσινη Λύση στην Κρίση”. Πολλοί μας εμπιστεύτηκαν στις εκλογές του 2009 και έστειλαν πράσινο εκπρόσωπο από την Ελλάδα στο Ευρωκοινοβούλιο. Δεν διαψεύσαμε τις ελπίδες εκεί, φέραμε πιο κοντά τους πράσινους στα προβλήματα της χώρας αλλά και πολλές επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες πιο κοντά σε ένα πιο πράσινο μοντέλο. Αποδείξαμε ότι μπορεί να υπάρξει μια άλλη πολιτική με θετικό αποτέλεσμα. Στην θητεία μου μέσα από έναν συνεχή και συστηματικό διάλογο με κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες διαπιστώσαμε όλοι όσοι συμμετείχαμε σε αυτόν ότι η πράσινη πολιτική δεν αφορά λίγους αλλά τους πολλούς, δεν είναι μια σειρά σκόρπιων ιδεών αλλά μια συγκροτημένη πρόταση για το πώς θα κάνουμε τη ζωή όλων καλύτερη, δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα αλλά ένα σχέδιο που εξελίσσεται καθημερινά με αλληλεπίδραση πολιτικής και κοινωνίας. Αλλά και διαψεύστηκε η αντίληψη ότι όλοι ίδιοι είναι, “μόλις πιάσουν μια καρέκλα ξεχνάνε τις ιδέες και τις αξίες τους”. Μια διαφορετική πολιτική, ένα διαφορετικό ήθος στην πολιτική είναι υπαρκτά.

Η ζωή, η κοινωνία και η πολιτική δεν προχωράνε με ευθύγραμμο τρόπο αλλά μέσα από αντιφάσεις και πισωγυρίσματα. Τώρα είναι όμως η στιγμή λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τις νίκες και τις ήττες, τα θετικά και τα αρνητικά να ξαναπιάσουμε από κοινού το νήμα της πράσινης προοπτικής και πολιτικής στη χώρα. Απευθύνοντας πρόσκληση σε όλους/ες που είναι εκεί έξω (ότι κι αν σημαίνει αυτό). Είμαστε πολλοί και πολλές. Να βαδίσουμε, λοιπόν, σε καινούργια μονοπάτια.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

των Μιχάλη Τρεμόπουλου, Νίκου Χρυσόγελου

πρώην ευρωβουλευτών (ομάδα των Πράσινων)

(το άρθρο δημοσιεύθηκε και εδώ )

Σε ένα επικίνδυνο και ρευστό διεθνές πλαίσιο, όπου οι ένοπλες επεμβάσεις τείνουν να αντικαταστήσουν τον διάλογο και την ειρηνική επίλυση των συγκρούσεων, αυτό που ξεχωρίζει είναι η απομάκρυνση από τις αρχές της ανοιχτής κοινωνίας και η ενίσχυση του μοντέλου της αυταρχικής δεσποτείας, με ηγέτες μουσολινικής κοπής (Πούτιν, Τραμπ, Ερντογάν κ.α.) και άλλους που έλκονται από το αντιδημοκρατικό μοντέλο της Κίνας ή ανοίγουν τον δρόμο για την άνοδο εθνικιστικών και λαϊκιστικών κινημάτων.

Στο εγχώριο κεντρικό πολιτικό επίπεδο έχουν καταρρεύσει οι ψευδαισθήσεις ότι για να βγει η χώρα από την κρίση αρκούσαν κάποιες οριζόντιες δημοσιονομικές πολιτικές ή απλώς μια σύγκρουση με τη Μέρκελ. Τελικά, όλοι όσοι συμμετείχαν στη διακυβέρνηση της χώρας την περίοδο της δεκαετούς κρίσης, κατέληξαν να υλοποιούν, με ευθύνη και των δανειστών και του ελληνικού πολιτικού συστήματος, μια πολιτική που βασίζεται σε κάποιες επιφανειακές μεταρρυθμίσεις και κυρίως στη λογική της εσωτερικής υποτίμησης, της απορρύθμισης της εργασίας, της ιδιωτικοποίησης βασικών υποδομών ή/και βαριάς φορολογικής επιβάρυνσης για να συνεχίσει η χρηματοδότηση μιας αναποτελεσματικής κοινωνικής αλλά κυρίως πελατειακής πολιτικής.

Παρά τις έντονες κομματικές αντιπαραθέσεις, οι κύριοι παίκτες (κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση,  κεντροαριστερά) εκπροσωπούν περίπου την ίδια πολιτική ενώ το ΚΚΕ έχει μείνει σε ένα μοντέλο που αποδείχθηκε εξίσου καταστροφικό και κατέρρευσε από τα αδιέξοδά του. Φυσικά, η εγκληματική Χρυσή Αυγή και ο γραφικός Λεβέντης δεν μπορούν ούτε κατ’ ελάχιστον να συνεισφέρουν στην αντιμετώπιση των σημερινών αδιεξόδων της χώρας.

Σήμερα παρά ποτέ χρειάζεται μια εντελώς διαφορετική πολιτική, που θα έβγαζε τη χώρα από την πολλαπλή κρίση και θα την άλλαζε αλλά προς όφελος της κοινωνίας, ένα συνολικά διαφορετικό πολιτικό σύστημα, μια νέα στρατηγική για την κοινωνική και οικολογική βιωσιμότητα της χώρας. Λαμβάνοντας υπόψη τόσο τα πλανητικά προβλήματα όσο και τα διαρθρωτικά χαρακτηριστικά της χώρας που οδήγησαν στην κρίση, είναι φανερό ότι χρειάζονται βαθιές ανατροπές και δομικές μεταρρυθμίσεις (όχι απλώς απορρυθμίσεις), που θα άλλαζαν:

– το φθαρμένο πολιτικό σύστημα και τη θεσμική συγκρότηση της χώρας, που αναπαράγει τη διαφθορά, το κομματικό κράτος, τη γραφειοκρατία και τον σκοταδισμό, προωθώντας (στο πλαίσιο ουσιαστικών αλλαγών και σε ευρωπαϊκό επίπεδο) την εμβάθυνση της δημοκρατίας και της αυτοδιοίκησης, τον διαχωρισμό κράτους–εκκλησίας, τη βιωματική Παιδεία ελεύθερα σκεπτόμενων πολιτών, την ενίσχυση της αμεσοδημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών στη διαμόρφωση και λήψη αποφάσεων, την αναδιάταξη του μονοπωλίου της εξουσίας από τα κόμματα προς την κοινωνία και νέους συμμετοχικούς θεσμούς, ώστε να μην είναι η πολιτική αποκλειστική υπόθεση των κομμάτων και της εκάστοτε κυβερνώσας μειοψηφίας, τον σεβασμό των ανθρώπινων, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων ως αναπόσπαστο στοιχείο μιας νέας κουλτούρας και καθημερινότητας,

– το οικονομικό – παραγωγικό – καταναλωτικό μοντέλο της χώρας ώστε να μεταβούμε το γρηγορότερο προς ένα οικονομικό σύστημα μη εκμεταλλευτικό και καταναλωτικό, που θα θέτει σε προτεραιότητα τον πολίτη, το περιβάλλον, την υπεράσπιση των συλλογικών αγαθών (με τη μη ιδιωτικοποίηση πχ του νερού) και τις συνεργατικές μορφές της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, μια οικονομίας που να είναι κοινωνικά δίκαιη, πράσινη-κυκλική, ζωντανή, που να προωθεί τη δίκαιη αναδιανομή και τα δίκαια των εργαζομένων, με έμφαση στην ποιοτική πρωτογενή παραγωγή, στην υγιεινή διατροφή, την απομάκρυνση από τη βιομηχανοποίηση της τροφής και της κτηνοτροφίας, τη χημική και μεταλλαγμένη παραγωγή, το αγρο-διατροφικό μοντέλο που απομακρύνεται από την τοπική προσαρμοστικότητα και υποδουλώνεται σε επιχειρηματικά μονοπώλια με μεγάλες δόσεις αυταρχικής επιβολής, το καταστροφικό μοντέλο του μαζικού τουρισμού,

– τις κυρίαρχες κοινωνικές πολιτικές και τις κοινωνικές υποδομές που είναι όλο και πιο αδύναμες και αναποτελεσματικές, αδιέξοδες, γραφειοκρατικές, σχεδόν αποκλειστικά επιδοματικές, που συντηρούν τα κοινωνικά προβλήματα κι αδιέξοδα, προς ένα καινοτόμο, στοχευμένο στην επίλυση των προβλημάτων μοντέλο, αποτελεσματικό σε σχέση με τους πολίτες που βρίσκονται σε ανάγκη και κοινωνικό αποκλεισμό, στην προώθηση “της υγείας για όλους”, τα δικαιώματα των παιδιών, την υγιή γήρανση, την ανεξάρτητη και αξιοπρεπή διαβίωση για όλους (συμπεριλαμβανομένων των ΑμεΑ), την κοινωνική συνοχή, την κοινωνική κατοικία, που να αντιμετωπίζει με πρόληψη την κρίση στην Υγεία (για αντιμετώπιση της αύξησης καρκινοπαθειών, καρδιοπαθειών, αυτοάνοσων κ.α.), με διαφάνεια και αλληλεγγύη αλλά και με χαμηλού κόστους λύσεις, όπως η προώθηση των γενόσημων,

– το ενεργειακό και μεταφορικό μοντέλο, ώστε να μεταβούμε σε ένα μοντέλο ενεργειακής δημοκρατίας, που θα βασίζεται στην ενεργειακή αποτελεσματικότητα και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την αποσύνδεση από τα ορυκτά καύσιμα και την αυξανόμενη κατανάλωση ενέργειας και φυσικών πόρων, και θα συμβάλλει στη μετατροπή των μεταφορικών συστημάτων προς συνδυασμένα συστήματα βασισμένα σε οικολογικές επιλογές (σιδηρόδρομος, τραμ, ποδήλατα κ.α.),

– τις περιβαλλοντικές πολιτικές που θα έβαζαν τέλος στη λιγνιτική εποχή και θα προστάτευαν τα οικοσυστήματα, τα δάση, τα νερά και τις άλλες μορφές ζωής και θα συγκρούονταν με τα συμφέροντα και τα κάθε είδους λόμπι (όπως των κυνηγών), τα οποία επιβουλεύονται τους εναπομείναντες ελεύθερους χώρους (όπως στο «Ελληνικό» ή τα πρώην στρατόπεδα) ή υποσκάπτουν την ελληνική φύση και θα συνεργάζονταν με τις περιβαλλοντικές και φιλοζωικές οργανώσεις.

Σήμερα, λοιπόν, χρειάζεται περισσότερο παρά ποτέ ένα κίνημα των κινημάτων και ένας πράσινος πολιτικός φορέας, που θα είναι σε θέση να προωθήσουν αυτές τις βαθιές αλλά δίκαιες και προς όφελος της κοινωνίας ανατροπές, σε διάλογο και συνεργασία με την κοινωνία των πολιτών.

Σε αυτή τη συγκυρία, η σταδιακή αποσύνθεση και μετατροπή των Οικολόγων Πράσινων σε έναν υπάκουο εταίρο μιας αποτυχημένης κυβερνητικής πολιτικής, που είναι πασιφανές ότι δεν προωθεί τις αναγκαίες στρατηγικές αλλαγές, αποτελεί μέρος του προβλήματος. Τα περισσότερα μέλη και στελέχη, που διαμόρφωσαν μεταξύ 2007 με 2013 ένα πολιτικό κίνημα που είχε τη δυνατότητα να συμβάλλει στην αλλαγή της πορείας της χώρας, σήμερα δεν είναι πλέον μέλη των Οικολόγων Πράσινων. Άλλοι φύγαμε πιο νωρίς, άλλοι έφυγαν πιο αργά, και με κάποιες/ους που παραμένουν ακόμα στους ΟΠ μπορεί να συνεχίσουμε να είμαστε φίλοι και στο μέλλον. Είναι όμως ξεκάθαρο πλέον στην κοινωνία ότι η υπόθεση της πολιτικής οικολογίας δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί από το σημερινό, ενσωματωμένο στον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ, σχήμα των Οικολόγων Πράσινων, που διαθέτει μια σφραγίδα (από το μακρινό παρελθόν) αλλά όχι περιεχόμενο και κοινωνικό έρεισμα.

Μετά από έναν ολόκληρο κύκλο ψευδαισθήσεων ή λαθών (για τα οποία αναλαμβάνουμε την ευθύνη στον βαθμό που μας αναλογεί), είναι σαφές σε ένα διευρυμένο ποσοστό της κοινωνίας -και όχι μόνο στον χώρο της οικολογίας- ότι η Πράσινη πολιτική είτε θα αυτοπροσδιορίζεται και θα είναι αυτόνομη, ώστε να μπορεί να διαθέτει την προωθητική δύναμη μιας μεταρρυθμιστικής και ανατρεπτικής πολιτικής ή δεν θα υπάρχει ως πολιτικό εγχείρημα (αλλά μόνο ως ψευδεπίγραφη, εργαλείο προσωπικών “τακτοποιήσεων”).

Σήμερα δημιουργούνται προϋποθέσεις και γόνιμο κλίμα για να συναντηθούμε, πιο πλούσιοι σε εμπειρία και υπερβαίνοντας διαχωρισμούς άλλων εποχών, υγιείς δυνάμεις του οικολογικού, εναλλακτικού και πράσινου χώρου και της αυτόνομης κοινωνικής δράσης, με νέες δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις, που κατανοούν ότι χρειάζεται να υπάρξει ένας νέος πράσινος, κοινωνικός και πολιτικός φορέας, που θα συμβάλλει στις βαθιές, ριζικές αλλαγές, τις οποίες χρειάζεται η ελληνική κοινωνία. Οι καιροί είναι δύσκολοι, η απογοήτευση και ο κυνισμός εξακολουθούν να κρατούν σε μεγάλο βαθμό καθηλωμένους τους ανθρώπους, αλλά η πρόκληση είναι μεγάλη.

Μπορούμε να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία αλλαγής. Χρειάζεται όμως άμεσα να ξεκινήσουμε τη διαδικασία συγκρότησης από κοινού με ευρύτερες δυνάμεις ενός νέου, πολιτικού σχήματος, που δεν θα στοχεύει μόνο στην αυτόνομη συμμετοχή στις εθνικές κι ευρωπαϊκές εκλογές αλλά και θα επανακτήσει ρίζες, που θα τις βαθύνει μέσα στην κοινωνία.

Οι πράσινες επιλογές έχουν γίνει κτήμα πολύ ευρύτερων κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων, δεν είναι υπόθεση ενός απονευρωμένου και κλειστού κλαμπ κάποιου κομματικού σχηματισμού. Ζούμε σε μια εποχή που οι πράσινες πολιτικές αναδεικνύονται ως η μόνη εναλλακτική λύση ουσίας, γιατί δεν εμπνέονται από την κερδοσκοπία, τον ανταγωνισμό και την ιδιοτέλεια αλλά από την αλληλεγγύη, τη συνεργασία και την εθελοντική αλλαγή του τρόπου ζωής προς μια ήπια, δίκαιη και λιτή αφθονία, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τη βαθιά και πολύπλευρη κρίση που πλήττει όχι μόνο τη χώρα μας αλλά και τον πλανήτη (κλιματική αλλαγή, πόλεμοι για τον έλεγχο των πρώτων υλών και του πετρελαίου, διεύρυνση κοινωνικών ανισοτήτων, δημοκρατία που αντί να διευρύνεται απειλείται, τμήματα της κοινωνίας που μένουν πίσω και στρέφονται από ανασφάλεια σε λαϊκιστές κι ακροδεξιούς, ανάπτυξη μιας οικονομίας φούσκας, αύξηση των προσφύγων του πολέμου και των μεταναστών κα).

Απέναντι στη διαπίστωση ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, θα πρέπει να αντιτάξουμε ότι δεν μπορεί να αλλάξει ούτε η πολιτική ούτε η κοινωνία, αν δεν αλλάξουμε κι εμείς, αν δεν προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε όλα.

Η πολιτική δεν μπορεί να αφεθεί στους επαγγελματίες αλλά να την αναγκάσουμε να στραφεί στην υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος, απέναντι σε ιδιοτελή συμφέροντα και το προσωπικό “βόλεμα”, να είναι ρεαλιστική αλλά κι ανατρεπτική, με προτάσεις αλλά και όραμα, συμμετοχική και σε ανοικτό διάλογο με τις κοινωνικές και επιστημονικές εξελίξεις, να αφορά τους πολίτες και όχι ισχυρά λόμπυ, να λειτουργεί περισσότερο ως ένα δίκτυο ενεργών πολιτών, με αλληλοσεβασμό και σύνθεση απόψεων, αντί για κλειστό, αδιαπέραστο σύστημα, σκληρό μηχανισμό και προσωποπαγή ομαδοποίηση.

Είμαστε στην αρχή ενός νέου δημιουργικού κύκλου. Μετά το τέλος των ψευδαισθήσεων, χρειάζεται να συνδιαμορφώσουμε την εποχή των πραγματικών (πράσινων, κοινωνικών) λύσεων κι επιλογών.