δημοκρατία

12 Ιανουαρίου 2018

Η κυβέρνηση όχι απλώς νέρωσε το κρασί της, αλλά βρώμισε ακόμα και το νερό!

Αποτέλεσμα εικόνας για legislation

Είναι γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση ως αντιπολίτευση είχε ταχθεί δυναμικά εναντίον κάθε αλλαγής κι εξορθολογισμού, ακόμα και εναντίον αλλαγών που θα βελτίωναν την ποιότητα υπηρεσιών των ΔΕΚΟ προς τους πολίτες. Σήμερα έχει μετακινηθεί στο άλλο άκρο, ιδιωτικοποιεί τα πάντα και μάλιστα χωρίς ένα σαφές πλαίσιο που θα διασφαλίζει ποιοτικές υπηρεσίες, κοινωνική ευαισθησία και οικολογικές αποδόσεις. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η πώληση του σιδηροδρόμου έναντι ευτελούς ποσού, χωρίς καν κάποιες δεσμεύσεις που να στοχεύουν στην διατήρηση γραμμών που πιθανόν δεν είναι σήμερα επικερδείς ή πολιτική προσφορών ώστε να έχουν πρόσβαση σε χψαμηλότερες τιμές διάφορες ειδικές ομάδες όπως οι άνεργοι, οι φοιτητές κα. Εκεί που όμως η κωλοτούμπα είναι απίστευτη είναι στο θέμα της ιδιωτικοποίησης του νερού. Οι εταιρίες ύδρευσης κι αποχέτευσης ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ μεταβιβάζονται στο Υπερταμείο - που υποτίθεται έχει ως ρόλο την εξυγίανση, αλλά στην πράξη την ιδιωτικοποίηση - ενώ τα οικονομικά τους είναι σε καλή κατάσταση και δεν έχουν οικονομικά προβλήματα όπως πχ έχει η ΔΕΗ.

Οι κυβερνητικοί υποτίθεται ότι συμμετείχαν ενεργά στα κινήματα εναντίον της ιδιωτικοποίησης του νερού. Μάλιστα θυμάμαι τις εκδηλώσεις και τις δσμεύσεις του Τσίπρα στις εκδηλώσεις για το νερό, τον αιγιαλό κα. Σήμερα προωθούν ρυθμίσεις χειρότερες από αυτές της εποχής Σουφλιά και των "μνημονιακών" κυβερνήσεων, και το χειρότερο άλλα λένε κι άλλα κάνουν, έχοντας οδηγήσει μεγάλο τμήμα της κοινωνίας στην παθητικότητα και την συλλογική κατάθλιψη.

Πάντως χαίρομαι που τόσο ως ενεργός πολίτης και στέλεχος περιβαλλοντικών οργανώσεων για ένα μεγάλο διάστημα (1980-2011) όσο και ως Πράσινος ευρωβουλευτής (2012-2014) όσο και στην μετά την θητεία "πολιτική ζωή" μου παραμένω σταθερός σε αξίες και θέσεις. Μερικοί (αριστεροί ή και "οικολόγοι") έχουν κάνει τόσες κωλοτούμπες που κανονικά θα έπρεπε να έχουν χάσει τον ...μπούσουλα, να μην ξέρουν που βρίσκονται!

Οι θέσεις των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ για το πολυνομοσχέδιο και την μεταβίβαση των ΔΕΚΟ στο Υπερταμείο

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θεωρούμε ότι ο τρόπος που προωθεί και αυτή η κυβέρνηση τις ρυθμίσεις για πολύ σοβαρά ζητήματα – δηλαδή με πολυνομοσχέδια που περιλαμβάνουν τα πάντα, από επιδόματα μέχρι την μεταβίβαση των ΔΕΚΟ στο Υπερταμείο και την αύξηση των αδειών καζίνο, με απουσία οποιασδήποτε δημόσιας προετοιμασίας και δημιουργικού κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου, με υιοθέτηση εξευτελιστικών κοινοβουλευτικών διαδικασιών υπερ-επείγουσας διαδικασίας που δεν αφήνουν περιθώριο στους βουλευτές ούτε καν να ξεφυλλίσουν τα νομοσχέδια, υποβαθμίζει την δημοκρατία, απαξιώνει το ρόλο της πολιτικής και δεν προωθεί τις ουσιαστικές αλλαγές που πράγματι χρειάζεται η χώρα, η κοινωνία και η οικονομία.

Είμαστε σαφώς υπέρ της ανάγκης να βελτιωθεί η κοινωνική, περιβαλλοντική και οικονομική επίδοση των ΔΕΚΟ. Αυτό βέβαια δεν έχει σχέση με τις επιλογές της κυβέρνησης – που τις καλύπτει πίσω από μνημονιακές δεσμεύσεις τις οποίες σε μεγάλο βαθμό η ίδια έχει προετοιμάσει και εισηγηθεί – όπως για παράδειγμα να μεταβιβάσει απευθείας στο Υπερταμείο τις 14 ΔΕΚΟ. Εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ δεν ήθελαν την παραμικρή αλλαγή, τώρα επέλεξαν και προωθούν την μεταβίβαση των ΔΕΚΟ – μεταξύ άλλων της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ, των ΕΛΤΑ και της ΔΕΗ - σε ένα Ταμείο που έχει ως μοναδικό στόχο την ιδιωτικοποίηση, χωρίς μάλιστα να διασφαλίζει στοιχειώδη κοινωνικό έλεγχο. Στο Υπερταμείο περνάνε:

ΔΕΗ, το 34% της ΔΕΗ (το 17% παραμένει στο ΤΑΙΠΕΔ και οδεύει προς πώληση).
ΕΥΔΑΠ, το 50,3%
ΕΥΑΘ, Το 51%
Τα ΕΛΤΑ
Οι αστικές συγκοινωνίες: ΟΑΣΑ και οι θυγατρικές ΣΤΑΣΥ και ΟΣΥ
Το 25% του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών
Ο Οργανισμός Κεντρικών Αγορών και Αλιείας
Η Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης
Η ΔΕΘ-HELEXPO
Οι Ελληνικές Αλυκές κα

Οφείλαμε ως κοινωνία αλλά και οι εργαζόμενοι σε αυτές να συζητήσουμε τι θα έπρεπε να αλλάξει στην διοίκηση και στις ΔΕΚΟ ώστε αυτές να λειτουργούν με σύγχρονο κι αποτελεσματικό τρόπο, να έχουν θετικό οικολογικό και κοινωνικό αποτέλεσμα και να εξυπηρετούν πράγματι τον πολίτη. Ανάμεσα στον κομματικό έλεγχο, τον κρατισμό αφενός και αφετέρου στην ιδιωτικοποίηση (και μάλιστα χωρίς κανόνες και με απαξιωμένη την οικονομική αξία τους) υπήρχε - κι ακόμα υπάρχει - μια εναλλακτική προοπτική που εμείς ως ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ προτείνουμε να απαιτήσουμε και να διαμορφώσουμε, μέσα από έναν ουσιαστικό και δομημένο διάλογο – όπως θα έπρεπε να γίνεται σε μια ευρωπαϊκή χώρα:

- για έναν σύγχρονο ρόλο των ΔΕΚΟ στην σημερινή εποχή,

- την απεξάρτησή τους από τον ασφυκτικό κομματικό και κρατικό έλεγχο,

- την διοίκηση τους με ένα σύγχρονο συνεργατικό μοντέλο, σε συνδυασμό με ουσιαστικό κοινωνικό έλεγχο,

- την συμμετοχή στην αξιολόγηση της απόδοσής τους εκπροσώπων των κοινωνικών ομάδων που θα πρέπει να έχουν λόγο,

- την μεταστροφή τους σε ένα σύγχρονο, πράσινο μοντέλο επιχειρήσεων που μειώνουν το οικολογικό και κλιματικό τους αποτύπωμα, αναλαμβάνοντας νέους ρόλους στην κατεύθυνση της κυκλικής/πράσινης οικονομίας και της κοινωνικής καινοτομίας.

Να επισημάνουμε, πάντως, ότι την πρακτική της απαξίωσης δημόσιων αγαθών και χώρων και κατόπιν της παραχώρησης σε ιδιώτες χωρίς όρους και δεσμεύσεις ακολουθούν χρόνια τώρα και πολλοί δημοτικοί «άρχοντες».

Ιδιωτικοποίηση του νερού, το μεγάλο έγκλημα

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είμαστε απόλυτα αντίθετοι με την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ και των δημοτικών επιχειρήσεων νερού. Η θέση μας σχετικά με το θέμα της ιδιωτικοποίησης του νερού συνοψίζεται στα παρακάτω δύο βασικά σημεία:

Το νερό είναι αναπαλλοτρίωτο δημόσιο αγαθό, απαραίτητο για τη ζωή και δεν πρέπει να είναι πηγή κέρδους, ενώ η πρόσβαση στο νερό αποτελεί θεμελιώδες και πανανθρώπινο δικαίωμα.
Η βιώσιμη διαχείριση του νερού συνιστά αναγκαιότητα για το περιβάλλον και την υγεία, ενώ διαδραματίζει σημαντικό και ρυθμιστικό ρόλο στον κύκλο του κλίματος.

Οι εταιρίες νερού, ιδιαίτερα η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ, δεν είναι προβληματικές ή ελλειμματικές εταιρίες, αντιθέτως είναι επιχειρήσεις με υψηλές αποδόσεις, μεγάλη προστιθέμενη αξία και λειτουργούν με ορθολογικό τρόπο. Είναι πολύ σημαντικές για την κοινωνία και το περιβάλλον. Θα μπορούσαν να βελτιωθούν οι επιδόσεις τους, αλλά πουθενά η ιδιωτικοποίηση του νερού δεν συνέβαλε στην βελτίωση της ποιότητας υπηρεσιών προς τους πολίτες και σε μεγαλύτερη προστασία του περιβάλλοντος. Αντιθέτως, όπου υπήρξε ιδιωτικοποίηση του νερού υπήρξαν μεγάλα κοινωνικά προβλήματα.

Δεν είναι τυχαίο που Δήμοι, όπως του Παρισιού, ανέκτησαν τον έλεγχο των υπηρεσιών νερού που είχαν ιδιωτικοποιηθεί, ενώ σε πολλές χώρες και πόλεις έχουν γίνει δημοψηφίσματα για να ερωτηθούν οι πολίτες αν συμφωνούν με την ιδιωτικοποίηση του νερού. Σε όλα τα σχετικά δημοψηφίσματα οι πολίτες ήταν αρνητικοί στην ιδιωτικοποίηση. Εξάλλου, μια μεγάλη κινητοποίηση των πολιτών μέσα από την πολύ γνωστή Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών για το Δικαίωμα στο Νερό Right4water συγκέντρωσε 1.884.790 υπογραφές ευρωπαίων πολιτών (από τις οποίες 36.144 από τη χώρα μας). Εξάλλου παρόμοιο ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη, σχετικά με την ιδιωτικοποίηση του νερού, ενώ σαφώς αντίθετοι με την ιδιωτικοποίηση είναι πολλοί κοινωνικοί φορείς και οι περιβαλλοντικές οργανώσεις.

Θυμίζουμε ότι ως συνέπεια της καμπάνιας της ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Πολιτών για το Δικαίωμα στο Νερό, η Κομισιόν υποχρεώθηκε να δεσμευτεί κι επισήμως ότι εξαιρεί το νερό από τις ιδιωτικοποιήσεις. H Κομισιόν, εξάλλου, πρέπει να είναι ουδέτερη σχετικά με το ζήτημα της δημόσιας ή ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της διαχείρισης των συλλογικών υπηρεσιών ύδατος (άρθρο 345 Συνθήκη Λειτουργίας της ΕΕ και αρ. 17 1 της Οδηγίας 2006/123/ΕΚ σχετικά με τις υπηρεσίες στην εσωτερική αγορά). Επομένως, αν η Κομισιόν πίεζε την ελληνική κυβέρνηση για ιδιωτικοποίηση του νερού, η κυβέρνηση θα μπορούσε να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Όμως, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, και η σημερινή προσπαθεί να κρύψει επιλογές της πίσω από «μνημονιακές» υποχρεώσεις. Διαφωτιστική γι’ αυτό είναι η απάντηση του τότε επιτρόπου Rehn σε σχετική ερώτηση του τότε ευρωβουλευτή των Πράσινων Ν. Χρυσόγελου. O επίτροπος Rehn είχε αδειάσει την (τότε) Κυβέρνηση για την προωθούμενη από τότε ιδιωτικοποίηση των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, αρνούμενος ότι η ιδιωτικοποίηση των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ είναι μνημονιακή υποχρέωση. “Τα περιουσιακά στοιχεία που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης για τις χώρες του προγράμματος είναι το αποτέλεσμα των αποφάσεων των εθνικών αρχών και μόνο”, είχε τονίσει ο (τότε) Επίτροπος Rehn “Οι συζητήσεις στο πλαίσιο του προγράμματος προσαρμογής επικεντρώνονται στις γενικές ανάγκες χρηματοδότησης του προγράμματος, περιλαμβανομένων των εσόδων ιδιωτικοποίησης από την πώληση κρατικών περιουσιακών στοιχείων σε επενδυτές, αλλά η κατάρτιση του προγράμματος ιδιωτικοποίησης και η επιλογή των περιουσιακών στοιχείων αποτελούν αποκλειστική ευθύνη των οικείων κρατών μελών”. Κάτι που δεν βλέπουμε γιατί να μην ισχύει και σήμερα….

Επίσης, και ο τότε Επίτροπος αρμόδιος για θέματα εσωτερικής αγοράς Μισέλ Μπαρνιέ είχε δηλώσει ότι η ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού «δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις (της Ε.Ε.), δεν υπήρξε ποτέ πραγματικότητα».

Ναι σε ένα συνεργατικό μοντέλο διαχείρισης του νερού

Την μόνη αλλαγή που θεωρούμε ότι θα έπρεπε να διασφαλίσει η κυβέρνηση για τις εταιρίες νερού θα ήταν προς την κατεύθυνση ενός εναλλακτικού δημοκρατικού συνεργατικού μοντέλου διαχείρισης των υπηρεσιών νερού και ενίσχυσης των πρωτοβουλιών αυτοδιαχείρισής τους, στο πλαίσιο μιας στρατηγικής που θα διασφαλίζει ότι το νερό αντιμετωπίζεται ως δημόσιο / κοινωνικό αγαθό και περιβαλλοντικός / φυσικός πόρος.

Θυμίζουμε ότι, όπως ξεκάθαρα επισημαίνεται στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (Ολομ. 1906/2014, σκέψη 22η), η οποία δεσμεύει κάθε ελληνική κυβέρνηση, «το νερό καθίσταται σπανιότερο συν τω χρόνω και η ύδρευση αποτελεί υπηρεσία κοινής ωφέλειας που είναι απολύτως αναγκαία για την υγιεινή διαβίωση των πολιτών και δεν μπορεί να αποσπαστεί από τον πυρήνα της κρατικής εξουσίας».

Εξάλλου, η Οδηγία 60/2000 είναι αυτή που εισήγαγε την προσέγγιση της ολοκληρωμένης διαχείρισης των υδάτων με συμμετοχικό και δημοκρατικό τρόπο ώστε να καλύπτονται μέσα από ολοκληρωμένα σχέδια τόσο οι ανάγκες των ανθρώπινων κοινωνιών όσο και των οικοσυστημάτων, ενώ σε ορισμένες χώρες, όπως πχ στη Γαλλία, λειτουργούν «κοινοβούλια του νερού» σε επίπεδο υδρολογικής λεκάνης.

Η κυβέρνηση και οι κυβερνητικοί βουλευτές έχουν βρωμίσει και το νερό

Αντί για μια παρόμοια στρατηγική, η κυβέρνηση προωθεί ύπουλα την ιδιωτικοποίηση των εταιριών νερού κομμάτι – κομμάτι ώστε να περνάει απαρατήρητη. Μάλιστα ενώ μεγάλοι δήμοι όπως το Παρίσι ανακτούν τον έλεγχο του νερού που είχε περάσει σε ιδιωτικές εταιρίες, στην Ελλάδα η κυβέρνηση ανοίγει τον δρόμο στον έλεγχο των εταιριών νερού από μεγάλες (γαλλικές) πολυεθνικές επιχειρήσεις όπως η Suez ή Veolia. Το 2008 στη Γαλλία ο Δήμος του Παρισιού αποφάσισε να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τις εταιρείες Veolia και Suez που κατείχαν το δίκτυο από το 1985 και να αναλάβει ο ίδιος το σύστημα ύδρευσης. Το 2010 ιδρύθηκε η δημοτική εταιρεία Eau de Paris και ο Δήμος κατάφερε να εξοικονομήσει 35 εκατ. ευρώ τον χρόνο προχωρώντας παράλληλα σε μείωση των τιμολογίων κατά 8%.

Με βάση τον ισχύοντα νόμο, οι «δανειστές» έχουν την απόλυτη πλειοψηφία στο εποπτικό συμβούλιο του Υπερταμείου με 3 μέλη, ενώ πρόεδρός τους είναι ένας Γάλλος, ο Ζακ Λε Παπ. Ένα σοβαρό πολιτικό σύστημα θα είχε διαμορφώσει ένα σχέδιο Νέας Πράσινης Κοινωνικής Συμφωνίας που θα προωθούσε τις αλλαγές που χρειάζεται η κοινωνία, και δεν θα πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες για έξοδο από μνημόνια και έξοδο στις αγορές, όταν έχει υποθηκεύσει την δημόσια περιουσία για δεκαετίες χωρίς μάλιστα άλλα κριτήρια εκτός από τα οικονομικά/δημοσιονομικά. Δεν πρόκειται για συνεργασίες και συνέργιες στη βάση της απαραίτητης ανταλλαγής εμπειριών και καλών πρακτικών σε ένα σαφές πλαίσιο οικονομικής, κοινωνικής και οικολογικής αποδοτικότητας, αλλά για μια πλήρη ομολογία ανικανότητας και πολιτικού τυχοδιωκτισμού.

Ενίσχυση της δημοκρατίας ή επιβολή της απόλυτης “δικής μας” αλήθειας;

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει η σύντροφος του Πρωθυπουργού να δώσει συνέντευξη για να μας πει ότι “ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόδωσε, δεν εξαπάτησε, δεν είπε ψέματα». Αλλά τέλος πάντων, αυτό είναι ένα θέμα που αφορά την ίδια αν θα έπρεπε να εκτεθεί με αυτόν τον τρόπο. Υπήρχε περίπτωση οποιαδήποτε σύζυγος ή σύντροφος πρωθυπουργού να έλεγε “Ναι φυσικά ο σύντροφος μου σας κορόιδεψε, είπε ψέματα, είχε αυταπάτες”;

Αυτό που θεωρώ, όμως, ιδιαίτερα επικίνδυνο και μας αφορά όλους/ες, ότι είναι αυτό που αναδύεται από την συνέντευξη κι έρχεται να προστεθεί σε πολλά άλλα παρόμοια “μηνύματα”: η όλο και πιο έντονη καθεστωτική αντίληψη επιβολής ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ελέγχου πάνω στα πάντα, ενημέρωση, διοίκηση, εκδρομές σχολείων, οικονομικοί παράγοντες, κοινωνικοί φορείς.

Το πρόβλημα με τους προηγούμενους ήταν ότι, πέρα από πολιτικές διαφωνίες μαζί τους – που σε μια δημοκρατία είναι υγιές να υπάρχει αντιπαράθεση πολιτικών προγραμμάτων -, δημιούργησαν ένα πελατειακό κράτος που γέννησε και διαφθορά. Στο όνομα, λοιπόν, της αντιμετώπισης της διαφθοράς των προηγούμενων – που δεν έχει εξαλειφθεί πάντως στο ελάχιστο – η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ- υπολειμμάτων Οικολόγων Πράσινων δημιουργεί το δικό της πελατειακό κράτος, το δικό της ελεγχόμενο σύστημα εξουσίας, περιλαμβάνοντας κάποια από τα παλιότερα “τζάκια” αλλά και κάποια νέα που συνδέονται με “ισχυρούς άνδρες” που έχουν, τουλάχιστον περίεργο, “βιογραφικό”.

Αλλά το χειρότερο είναι ότι προχωράει, δυστυχώς, ένα βήμα πιο πέρα. Είναι αυτό που αποτυπώνεται σε μια σταλινικού τύπου αντίληψη της αριστεράς – που συμπίπτει απολύτως με αυτήν του Τραμπ σήμερα – όπως το ομολογεί η σύντροφος του πρωθυπουργού: «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την Κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία» και συμπληρώνει «γιατί εξουσία δεν είναι ο υπουργός αλλά ο μηχανισμός. Υπάρχουν άνθρωποι σε θέσεις-κλειδιά που εξυπηρετούν το παλιό διεφθαρμένο σύστημα. Και περιμένω την κάθαρση». Άρα, να ελέγξουμε τον μηχανισμό με τους δικούς μας ανθρώπους, όπως άνετα μεταφράζεται αυτό.

Αντί λοιπόν να ανοίξει η συζήτηση για το πώς η λειψή δημοκρατία μας θα γίνει πιο περιεκτική, πιο συμμετοχική, αλλά και πώς θα υπάρξει απο-κομματικοποίηση του κράτους, διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων, ενδυνάμωση του συμμετοχικού σχεδιασμού bottom – up, η κυβερνητική αντίληψη (σε όλες τις εκφάνσεις της) είναι ο “απόλυτος έλεγχος του κράτους και του μηχανισμού” γιατί εμείς αγωνιζόμαστε για το “καλό του λαού“!

Πόσο πίσω έχουμε πάει…Όλες αυτές οι θεωρητικές αναζητήσεις και οι συζητήσεις στην ανανεωτική αριστερά πετάχθηκαν στα σκουπίδια από το κόμμα που υποτίθεται προήλθε από τα σπλάχνα της. Το πιο άσχημο είναι ότι παρόμοιες αντιλήψεις έχουν ευρύτερη απήχηση στην αριστερά (αλλά και στην δεξιά): πιστεύουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και το μόνο πρόβλημά τους είναι το πώς θα ελέγξουν τον μηχανισμό πλήρως για το “καλό του λαού”!

Είναι για λύπηση ότι το κομμάτι που απόμεινε από τον οικολογικό χώρο στους Οικολόγους Πράσινους δεν βγήκε στα κάγκελα, ασκώντας κριτική σε παρόμοιες αντιλήψεις. Αντιθέτως, συνηθίζει σταδιακά, αφομοιώνεται κι αυτό σε παρόμοια καθεστωτική αντίληψη – όποιος έχει δει τον Γ. Τσιρώνη στα ΜΜΕ διαπιστώνει ότι έχει γίνει πιο “βασιλικός και από τον βασιλιά”, βίαιος στο λόγο του κι απαξιωτικός απέναντι στους συνομιλητές του, ποδοπατώντας την ιστορία του πράσινου κινήματος που γεννήθηκε τον Μάη του 68 όχι μόνο αντιδρώντας στα πυρηνικά, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την πυρηνική ενέργεια αλλά κι ασκώντας κριτική ενάντια στις απολυταρχικές αντιλήψεις δεξιάς ΚΑΙ αριστεράς για την δημοκρατία.

Όπως έδειξε και η εμπειρία του “ανύπαρκτου σοσιαλισμού”, οι τελεολογικές αντιλήψεις και η απόλυτη αλήθεια οδηγούν σε αυταρχικά καθεστώτα ακόμα και σε τερατώδη εγκλήματα στο όνομα των “υψηλών ιδανικών” όταν αυτά επιδιώκεται να “επιβληθούν” και όχι να υιοθετηθούν μέσα από μια δημοκρατική εξέλιξη. Φυσικά στο τέλος το καθεστώς που δημιουργείται δεν έχει καμία σχέση με τις “αξίες” που επικαλείται. Διαβάζοντας την συνέντευξη της κ. Μπαζιάκα ανατρίχιασα. Στο όνομα αφηρημένων εννοιών και “αξιών” χτίζεται μια καθεστωτική αντίληψη που βασίζεται ακριβώς στην δαιμονοποίηση της διαφορετικής αλλά υπαρκτής πολιτικής. Προφανώς στην πολιτική υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά είναι πλέον εγκληματικό να βιώνουμε ακόμα και σήμερα το εμφυλιο-πολεμικό κλίμα της δεκαετίας του ’40. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο κυριαρχεί αυτό το πνεύμα: εμείς είμαστε οι σωτήρες, ξέρουμε καλύτερα από όλους, είμαστε περήφανοι, και οδηγούν σε “σύγκρουση ανάμεσα στο απόλυτο καλό και στο απόλυτο κακό”. Αλλά και ένα μέρος της αντιπολίτευσης έχει υιοθετήσει αυτή την στρατηγική, γιατί θεωρούν ότι θα τους φέρει πιο γρήγορα στην πολυπόθητη καρέκλα της εξουσίας.

Η πλήρης απουσία της πολιτικής και η κυριαρχία του θρησκευτικού τύπου απολυταρχισμού (από εδώ ο Παράδεισος, από εκεί η Κόλαση) ανιχνεύεται εύκολα μέσα στα λεγόμενα:

– Οι άλλοι κάνουν “προπαγάνδα” (φυσικά), (αλλά μόνο) εμείς κατέχουμε την “αλήθεια”.

– Οι άλλοι “είχαν χρεωθεί για πάντα την αναξιοπρέπεια της υποταγής τους”, όμως εμείς “κάναμε συμβιβασμό, όχι όμως ταπεινωτικό” “Συμβιβάστηκες για να υπάρχει η χώρα σου”

– Οι δανειστές συμπεριφέρονταν “σαν μια τιμωρητική, φασιστική μπότα που προσπαθούσε να σου λιώσει το κεφάλι, να σε πατήσει κάτω επειδή τόλμησες να ξεστομίσεις “δεν αντέχω άλλο”… Λες και δεν είχες δικαίωμα να αντιστέκεσαι”. Αλλά, τότε πώς το “This is a coup” και “Κάθε επέτειο του δημοψηφίσματος κλαίω από νεύρα” συνυπάρχει με την “αλλαγή στάσης” των “φασιστών” απέναντι στον Αλέξη που τον εκθειάζουν σήμερα;

– “Εκείνον (ΣΣ δηλαδή τον “λαό”) σκέφτηκε, για εκείνον έχασε χρόνο, για εκείνον αναγκάστηκε να δεχτεί μια συμφωνία που δεν την ήθελε έτσι” (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει!!!)

Είναι αλήθεια ότι ένα μεγάλο τμήμα του πράσινου κινήματος έβλεπε με συμπάθεια την συνεργασία με την αριστερά, αλλά με μια αριστερά που θα είχε μάθει από τα κινήματα κοινωνικής κριτικής, τα οικολογικά κι αντιαυταρχικά κινήματα. Μια αριστερά που θα αντιλαμβάνονταν ότι η απόλυτη αλήθεια και τα αυταρχικά συστήματα εξουσίας ήταν πίσω από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έγιναν στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας, του σοσιαλισμού.

Δυστυχώς, αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι μια “αριστερά στην εξουσία” (αλλά και πέρα από αυτήν) που έχει γεράσει ήδη, που χτίζει πάνω στο αξιακό σύστημα του παρελθόντος, που μισεί ότι δεν ελέγχει, που δεν αντέχει την όποια διαφορετική άποψη. Και αυτή η αριστερά προσελκύει από τους οικολόγους αυτούς που είναι έτοιμοι να πιάσουν μια θέση στην καρέκλα του μηχανισμού, χωρίς να νοιάζονται κατ΄ελάχιστον για το περιεχόμενο της πολιτικής που ασκείται αλλά και για το ύφος της εξουσίας. Ναι, οι πράσινοι δεν αρνούνται να συμμετάσχουν και στην διαχείριση της εξουσίας, δεν θα ήταν κακό αν οι Οικολόγοι Πράσινοι συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό θα έχει νόημα αν δεν παραβίαζε τις βασικές αξίες των πράσινων: πολύχρωμη δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα, σύνθεση απόψεων, πολιτισμός στην πολιτική, επιχειρήματα, σεβασμός στην διαφορετικότητα, διάχυση της εξουσίας ώστε να ενισχύεται η συμμετοχή των πολλών στην διαμόρφωση και λήψη των αποφάσεων, απέχθεια στην θρησκευτικού τύπου απόλυτη αλήθεια. Τι σχέση έχει το σημερινό σύστημα εξουσίας με αυτές τις αξίες;

Αντί να ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση για την ανανέωση της δημοκρατίας και την ενδυνάμωση της κριτικής σκέψης μετά την “αλλαγή” του 2015, ουσιαστικά το σημερινό σύστημα εξουσίας υπόσχεται μια μίζερη κι ελεγχόμενη δημοκρατία και μια καθεστωτική αντίληψη.

Ίσως και να μας αξίζει η επιστροφή προς τα πίσω, διότι λίγοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική μπορεί να είναι και διαφορετική αλλά δεν θα είναι διαφορετική αν δεν συμμετάσχουν κι αυτοί/ες ενεργά, ότι η δημοκρατία και η διαφορετική άποψη είναι πλούτος, ότι οι κοινωνίες προχωράνε όχι μέσα από την μονοδιάστατη σκέψη αλλά μέσα από τον πολιτικό διάλογο, την πολιτισμένη πολιτική αντιπαράθεση αλλά και την σύνθεση.

Εφαρμογή κυρώσεων Άρθρου 7 εναντίον κυβέρνησης Πολωνίας για την προστασία δημοκρατίας και δικαίου

H Ευρωπαϊκή Επιτροπή έλαβε μια απόφαση που αναμένονταν εδώ και πολύ καιρό και ήταν απαίτηση και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δηλαδή την εφαρμογή εναντίον της Πολωνίας των διαδικασιών που προβλέπει το Άρθρου 7 (1) της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με 13 νόμους μέσα σε 2 χρόνια η κυβέρνηση του PiS στην Πολωνία προσπαθεί να θέσει υπό τον πλήρη έλεγχο της ολόκληρο το δικαστικό σύστημα, παραβιάζοντας την αρχή του διαχωρισμού των εξουσιών και της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όφειλε ως φύλακας των Συνθηκών να κινήσει την διαδικασία και να προχωρήσει σε βήματα που θα συμβάλλουν στη προστασία του δικαίου (Rule of Law) στην Πολωνία. Είχαν ήδη προηγηθεί 3 προειδοποιήσεις (Recommendations 27 Ιουλίου 2016, 21 Δεκεμβρίου 2016 και 27 Ιουλίου 2017). Η απόφαση της Κομισιόν πρέπει να συγκεντρώσει πλειοψηφία 22 χωρών στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (κυβερνήσεις) για να τεθεί σε πλήρη ισχύ.

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θεωρούμε ότι σωστά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κίνησε αυτή την διαδικασία που δεν στρέφεται εναντίον του πολωνέζικου λαού, αλλά αντιθέτως, έρχεται να στηρίξει τις κινητοποιήσεις των πολιτών που διαμαρτύρονται για τις προσπάθειες του κυβερνώντος κόμματος να υποβαθμίσει την δημοκρατία και την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παρακολουθούσε στενά τις εξελίξεις στην Πολωνία εδώ και χρόνια και είχε ψηφίσει ένα σύνολο αναφορών για τις παραβιάσεις του ευρωπαϊκού πλαισίου δημοκρατικών αρχών καιδικαίου από την κυβέρνηση του PiS Κόμμα του Νόμου και Δικαιοσύνης – Law and Justice Party!). Σε πρόσφατη απόφασή του, τον Νοέμβριο 2017, το Ευρωκοινοβούλιο με πλειοψηφία 2/3 (438 ψήφους υπέρ, 152 κατά) είχε ζητήσει την ενεργοποίηση του άρθρου 7 κατά της κυβέρνησης της Πολωνίας ώστε να μην διαλύσει την δημοκρατία στη χώρα, κυρώσεις βεβαίως που δεν θα έπλητταν τους πολίτες και θα επανέφεραν το κυβερνώνκόμμα PiS στις υποχρεώσεις που έχει να τηρεί το δίκαιο της ευρωπαϊκής οικογένειας αλλά και το διεθνές δίκαιο. Οι ευρωπαϊκές αρχές και τα δικαιώματα, όπως αποτυπώνονται στον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να είναι διαπραγματεύσιμα.

Να υπενθυμίζουμε ότι χιλιάδες πολίτες κινητοποιούνται και διαδηλώνουν στους δρόμους των πόλεων της Πολωνίας ενάντια σε πολιτικές περιορισμού των βασικών δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των γυναικών αλλά και εναντίον της προσπάθειας περιορισμού της ανεξαρτησίας της δικαστικής εξουσίας. Αυτά τα θέματα δεν μπορεί να είναι αποκλειστική υπόθεση ενός Κράτους Μέλους αλλά αφορούν το σύνολο της ΕΕ αν θέλουμε η Ευρώπη να είναι ένας χώρος αξιών και αρχών και όχι απλώς μια ένωση οικονομικών ενδιαφερόντων και συμφερόντων.

Η κυβέρνηση της Πολωνίας αρνείται επίσης να εφαρμόσει την απόφαση του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ECJ) που ζήτησε να σταματήσει την καταστροφή του προστατευόμενου δάσους Białowieża που είναι ένα από τα πιο αρχέγονα δάση της Ευρώπης και ορισμένα δέντρα έχουν ζήσει πάνω από 500 χρόνια. Τώρα 180.000 δέντρα κόβονται παράνομα από την κυβέρνηση της Πολωνίας αυτή τη χρονιά. Το Δικαστήριο έχει ζητήσει από την κυβέρνηση να σταματήσει αμέσως την καταστροφή του δάσους αλλά δεν έχει συμμορφωθεί μέχρι τώρα σε αυτή την απόφαση.

Η διαδικασία ενεργοποίησης του Άρθρου 7 (1) είναι μεν μια επώδυνη διαδικασία γιατί δείχνει ότι μια κυβέρνηση (της Πολωνίας) δεν σέβεται βασικές αρχές κι αξίες της ένωσης στην οποία συμμετέχει, αλλά ταυτοχρόνως υπενθυμίζει ότι η ΕΕ έχει εργαλεία – αν θέλει να τα χρησιμοποιήσει – για να προστατέψει την δημοκρατία και το δίκαιο.

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ζητάμε να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός μόνιμης επιτήρησης της πολιτικής λειτουργίας και σεβασμού της δημοκρατίας από όλα τα Κράτη Μέλη, όπως εξάλλου ζήτησε με σχετικό ψήφισμα του και το Ευρωκοινοβούλιο ήδη από το 2016.