ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ: ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Το χρωστάμε στον Παύλο Φύσσα και στα άλλα θύματά τους

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ δεν ξεχνάμε τον Παύλο Φύσσα, αλλά και το γεγονός ότι ο Παύλος δολοφονήθηκε γιατί ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος αλλά και της κοινωνίας «έπαιζε» ή έστω ανέχονταν τη δραστηριότητα της Χρυσής Αυγής, αν και οι προειδοποιήσεις για το τι ακριβώς ήταν η Χρυσή Αυγή δεν απουσίαζαν. Εκτός από τον Παύλο Φύσσα έχουν καταγραφεί επισήμως κι άλλα θύματα, κυρίως μετανάστες, ας μην το ξεχνάμε.

Η κρίση δεν δικαιολογεί την ψήφο σε ένα νεοναζιστικό μόρφωμα που είναι παράλληλα εγκληματική οργάνωση που  ευθύνεται όχι μόνο για «λόγια μίσους» αλλά και για εγκληματικές πράξεις. Είναι γεγονός ότι η κοινωνική και οικονομική κρίση αύξησε την εκλογική επιρροή των ακροδεξιών και νεοναζιστών στην Ελλάδα. Αλλά η κρίση δεν δικαιολογεί από μόνη της την άνοδο ακροδεξιών, αφού κι άλλες χώρες βιώνουν την κρίση χωρίς να υπάρχει αυξημένη παρουσία τους εκεί.

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θυμίζουν ότι η ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής δεν περιορίζονταν σε μια ρατσιστική ρητορική μίσους αλλά απειλούσε δημόσια με τα τάγματα εφόδου και το έκανε πράξη οργανώνοντας επιθέσεις με ρόπαλα, μαχαίρια και άλλα δολοφονικά μέσα, καταστροφές πάγκων, κυνήγι μεταναστών αλλά πολιτών που δεν ταίριαζαν στα γούστα τους. Φωτογραφίες, βίντεο, ηχητικά ντοκουμέντα υπάρχουν άφθονα και δημοσιοποιημένα, όχι μόνο στο φάκελο στο δικαστήριο. Εξάλλου, πολλοί είχαν βρεθεί μπροστά  στα τάγματα εφόδου ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας, στο μετρό, στις γειτονιές. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν ήταν, λοιπόν, ένα τυχαίο περιστατικό, κάποιου μέλους ή φίλου της Χρυσής Αυγής που «ξέφυγε», αλλά μέρος μιας κλιμάκωσης της βίας που προωθούσε αυτή η εγκληματική συμμορία με νεοναζιστική ιδεολογία. Προκλητικά, ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής, Μιχαλολιάκος ανέλαβε τώρα, δύο χρόνια μετά, την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας, αλλά στην προσπάθειά του να απαλλαγεί από τις ποινικές ευθύνες. Ξέρει πολύ καλά ότι ευθύνεται για τα τάγματα εφόδου και τις εγκληματικές ενέργειες τους άρα έχει και πολύ σοβαρές ποινικές ευθύνες για τα εγκλήματα αυτά.

Πρέπει να αγωνιστούμε για να βγάλουμε το τέρας της Χρυσής Αυγής από τη ζωή μας αλλά και από τη Βουλή. Αγωνιζόμαστε κατά «του εθισμού της συνύπαρξης που προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης». Στο πρόσωπο της Χρυσής Αυγής συναντιόνται στοιχεία του υποκόσμου με την κακή πλευρά ανθρώπινων χαρακτήρων: μίσος, απλοϊκές αντιλήψεις, πελατειακές σχέσεις, οικογενειοκρατία, ρητορική μίσους, δολοφονικό μένος, απουσία κριτικής σκέψης, αποθέωση του τσαμπουκά, καλλιέργεια των χαμηλότερων ενστίκτων, υποταγή όλων σε έναν ανεξέλεγκτο αρχηγό».

   .

Ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο νεοναζισμός και η μισαλλοδοξία βλάπτουν σοβαρά τις κοινωνίες. Οδηγούν σε βαρβαρότητα, μεγαλύτερη κρίση και καταστροφή. Δεν προσφέρουν λύσεις, εκμεταλλεύονται την κρίση για να κερδίσουν εκλογική επιρροή και να προωθήσουν τα εγκληματικά τους σχέδια. Ας το έχουν στο μυαλό τους όσοι με «ελαφρότητα» ψηφίζουν μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή.

Δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή, στην Ελλάδα, που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα και ευθύνεται για επιθέσεις και πολλούς τραυματισμούς ή και δολοφονίες μεταναστών. Στη Γερμανία, μεταξύ των εκατοντάδων θυμάτων των ακροδεξιών «ιδεολογικών φίλων» της Χρυσής Αυγής είναι και ένας Έλληνας, ο Θ. Βουλγαρίδης. Κάθε ψήφος στη Χρυσή Αυγή βάζει σε κίνδυνο νεοναζιστικών επιθέσεων και σε συμπατριώτες μας που ζουν σε άλλες χώρες.

Με πρωτοβουλία ενεργών πολιτών καταγράφονται εγκληματικές και ρατσιστικές πράξεις. Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ προτείνουμε η Κομισιόν σε συνεργασία με το Ευρωκοινοβούλιο να δημιουργήσουν ένα Παρατηρητήριο και μια Ευρωπαϊκή Βάση Δεδομένων όπου θα καταγράφονται και θα μελετούνται τα εγκλήματα μίσους και ρατσισμού στο σύνολο της Ευρώπης. Καθώς και να  διεξαχθεί σε βάθος έρευνα πανευρωπαϊκά για τις πηγές χρηματοδότησης ακροδεξιών και νεοναζιστικών οργανώσεων.

Να σταματήσουμε το δηλητήριο που στάζει ακόμα στο σώμα της δημοκρατίας

Η δηλητηρίαση της δημοκρατίας προχωράει περισσότερο, γιατί δεν σταματήσαμε έστω και τώρα το δηλητήριο που στάζει στις πληγές της. Δείτε πώς συγκρούονται σήμερα άνθρωποι που μέχρι χθες υπόσχονταν, από κοινού, ότι φέρνουν την ελπίδα. Δείτε, όμως, και τη χαλαρότητα με την οποία αντιμετώπισαν οι περισσότεροι τη ρητορική μίσους που εκπέμπεται από παιδιά μέσω της τηλεόρασης με το τηλεοπτικό σποτ της Χρυσής Αυγής.

Και καπάκι, έρχεται ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής Μιχαλολιάκος, να "αναλάβει την πολιτική ευθύνη" για την δολοφονία του Π. Φύσσα, επικαλούμενος "έλλειψη ποινικών ευθυνών γιατί υπήρχαν και στο παρελθόν παρόμοιες καταστάσεις, Τεμπονέρας κα". Σαν να μιλάει για ασήμαντα πράγματα! Αλλά αυτός είναι γνωστό τι εκπροσωπεί. Το ζήτημα είναι ότι ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών είναι έτοιμο να ψηφίσει στο όνομα της "πατρίδας" και δήθεν της αγανάκτησης για την κρίση αυτούς τους εγκληματίες, ρατσιτσές και νεοναζί, το πιο πελατειακό και ανορθολογικό μόρφωμα.

Μα αν δεν είναι αυτή η συμπεριφορά γενεσιουργός αιτία της ευρύτερης κρίσης, τότε τι είναι;

Η κοινωνία λίγο-λίγο εξοικειώθηκε με την δηλητηρίαση της δημοκρατίας. Η κρίση ήταν απλώς το έδαφος στο οποίο ευδοκίμησε η γιγάντωση των προβλημάτων που αντιμετώπιζε η δημοκρατία στη χώρας μας. Δεν φτάσαμε στην κρίση λόγω της πολλής δημοκρατίας, αλλά λόγω της περιορισμένης αντίληψης για το τι είναι δημοκρατία.

Η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τις δυο όψεις του προβλήματος. Από την μία, την απουσία κουλτούρας δημοκρατίας που χαρακτηρίζει την εξουσία και το κομματικό σύστημα. Και από την άλλη την πολύ περιορισμένη κατανόηση από τους πολίτες της ανάγκης δημοκρατικής στάσης σε κάθε έκφραση της κοινωνικής αλλά και προσωπικής ζωής μας.

Οι περισσότεροι βλέπουν είτε την μία είτε την άλλη όψη του προβλήματος, αλλά όχι και τις δύο όψεις που συνθέτουν το συνολικό πρόβλημα. Μιλάνε, για παράδειγμα, οι πολλοί (και σωστά) για αντιδημοκρατικές πολιτικές που επιδίωξαν και επέβαλαν την οριζόντια λιτότητα και οδήγησαν στην υποβάθμισης του κοινοβουλίου. Αλλά πόσοι από αυτούς μιλάνε και για την άλλη όψη του προβλήματος, το γεγονός δηλαδή ότι αντί να δούμε τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από την κρίση και ν’ αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας ως κοινωνία, ρίχνουμε συνεχώς τις ευθύνες σε κάποιους άλλους, χωρίς ν’ αναγνωρίζουμε τις ευθύνες που αντιστοιχούν σε εμάς (κυβερνήσεις, κόμματα, συνδικαλιστικοί φορείς, επαγγελματικές ενώσεις κα); Ή το γεγονός ότι στη λογική άσπρου-μαύρου απαξιώθηκαν όλα τα μέτρα και οι παρεμβάσεις, ακόμα και αυτές που ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Η κρίση έπρεπε να οδηγήσει σε ενίσχυση του πολιτικού διαλόγου, της διαβούλευσης, της προσπάθειας αναζήτησης συναινετικών αλλά αποτελεσματικών λύσεων στα προβλήματα που δημιουργήθηκαν. Για να μπορεί, όμως, η δημοκρατία να λειτουργήσει, χρειάζεται να στηρίζεται στη διαφάνεια σε στοιχεία και δεδομένα, σε ενημερωμένους και εκπαιδευμένους στην συμμετοχή και στο διάλογο πολίτες, σε πολιτικά κόμματα που είναι υπεύθυνα, καταθέτουν προγράμματα για τα οποία δεσμεύονται, καθώς και σε μέσα ενημέρωσης που αντιμετωπίζουν τον πολίτη ως προσωπικότητα με κριτική σκέψη. Τι από αυτά ισχύουν; Ή ποια από αυτά βελτιώθηκαν στη διάρκεια της κρίσης; Μήπως, αντιθέτως όλα πήγαν προς το χειρότερο (χωρίς πάντως να αγνοούμε ότι υπάρχουν νησίδες ποιότητας και διαφοροποίησης);

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ήταν μάλλον αναμενόμενο ότι η κρίση θα αναδείκνυε τελικά τα χειρότερα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που ταύτιζε την πρόοδο και την ευημερία της τα τελευταία χρόνια με έναν άκριτο καταναλωτισμό και την αγοραστική της δύναμη, επικαλούμενη παράλληλα τον σπουδαίο πολιτισμό που κληροδότησε στους άλλους, χωρίς η ίδια να ενσωματώνει το βασικό περιεχόμενο αυτού του πολιτισμού, την σοφία, το μέτρο, την φιλοσοφική προσέγγιση, την προσπάθεια κατανόησης του γύρω κόσμου.

Θα μπορούσαν, όμως, τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά. Τα πολιτικά κόμματα και οι κοινωνικοί φορείς να αντιληφθούν εγκαίρως ότι η κρίση που έρχονταν έπρεπε να αντιμετωπιστεί με ενίσχυση της διαφάνειας, του διαλόγου, της αναζήτησης καινοτόμων λύσεων, της προώθησης αλλαγών, μεταρρυθμίσεων αλλά και - όπου χρειάζονταν - ανατροπών. Ακόμα και το Μνημόνιο 1 θα μπορούσε να περιείχε διαφορετικούς όρους. Πολύ περισσότερο το Μνημόνιο 2 ή το Μνημόνιο 3, αφού πλέον υπήρχε επαρκής χρόνος και μεγαλύτερη εμπειρία. Θα μπορούσε η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα να αξιολογήσουν με δημοκρατικό και αποδοτικό τρόπο τι πήγε καλά με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές και τι συνέχιζε να μην πηγαίνει καλά ή τι είχε αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνία, να διορθώσουν πολιτικές, να αλλάξουν πολιτικές για να πετύχουμε τους στόχους με άλλα μέσα.

Δεν είναι ευθύνη μόνο των κυβερνήσεων αλλά και της τρόικας που δεν έβαλαν στο παιχνίδι την κοινωνία και δεν επιδίωξαν μέσα από την ενίσχυση της δημοκρατικής συμμετοχής να βρεθούν λύσεις στα δικά μας προβλήματα – μια και δεν ήταν προβλήματα των άλλων, ακόμα και αν η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης συνεισέφερε θεαματικά στην ελληνική κρίση.

Η ευθύνη των κομμάτων, όλων των παραδοσιακών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ) είναι τεράστια, μια και δεν αναζήτησαν λύσεις σε συνεργασία με την κοινωνία είτε στην αρχή της κρίσης είτε μέσα στην κρίση. Από την άλλη, κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, η εγκληματική ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, το ΛΑΟΣ επιδίωξαν να ρίξουν λάδι στη φωτιά για να καρπωθούν εκλογικά την οργή και το θυμό.

Η επιβολή με κάθε τρόπο μιας άδικης κι ανορθολογικής σε πολλά σημεία λιτότητας κι απορρύθμισης από την μία, ένα περιβάλλον μίσους, οργής, κατηγοριών για «προδότες», «γερμανοτσολιάδες», «προσκυνημένους» από την άλλη, δεν άφησαν χώρο για λύσεις που θα μπορούσαν να προκύψουν μέσα από τον διάλογο και την ενίσχυση της δημοκρατίας. Λύσεις που θα βασίζονται σε σχέδιο, σε οικολογική-κοινωνική-τεχνολογική και οικονομική καινοτομία καθώς και σε ενεργοποίηση των πιο δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας.

Το Μνημόνιο 3 #ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κλείνει φυσικά έναν ολόκληρο πολιτικό κύκλο. Θα απαιτηθούν σοβαρές προσπάθειες, συντονισμός και συστράτευση των ζωντανών και δημιουργικών δυνάμεων μέσα στην κοινωνία και ομάδων / ατόμων που υπάρχουν μέσα (;) αλλά κυρίως έξω από τα σημερινά κόμματα και στοχεύουν σε μια πραγματική οικονομική, παραγωγική, κοινωνική, οικολογική, αξιακή, ηθική ανασυγκρότηση της χώρας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρόσθεσε – αντί να αφαιρέσει – οικονομικά, κοινωνικά και φορολογικά βάρη, χρέος, ανεργία, φτώχεια. Αλλά κυρίως νομιμοποίησε πολιτικές πρακτικές αδιανόητες κάποτε, κι όχι μόνο στο συμβολικό επίπεδο (συνεργασία ριζοσπαστικής αριστεράς και λαϊκίστικης δεξιάς στην ίδια κυβέρνηση). Επιβεβαίωσε την αντίληψη της ελαστικής ερμηνείας της δημοκρατίας από την εκάστοτε εξουσία και την προσαρμογή της δημοκρατίας στο χώρο που αυτή της επιτρέπει.

Όμως, η αλλαγή πορείας δεν είναι αυτονόητη, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε πολιτική και υπέγραψε Μνημόνιο ή επειδή έφυγε ο Λαφαζάνης και η Κωνσταντοπούλου από το κόμμα.

Μπορεί να μην έχουμε φτάσει στον πάτο του βαρελιού, να ανησυχούμε διότι η πορεία αυτή μπορεί να συνεχιστεί. Τα ανησυχητικά μηνύματα γύρω μας είναι πολλά. Στην κοινωνία έχει συσσωρευτεί όλο το δηλητήριο από τα χρόνια της τυφλής οργής. Δεν θα βγούμε με αυτόματο τρόπο από την απαξίωση της δημοκρατίας και την γενικευμένη κρίση. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την έκχυση δηλητηρίου στο σώμα της δημοκρατίας, της ουσιαστικής δημοκρατίας, όχι της δημοκρατίας των τύπων, να παρέμβουμε αποφασιστικά για να σταματήσει κάθε ρητορική του μίσους σε όλα τα επίπεδα. Χωρίς άλλη ανοχή σε όσα μας δηλητηριάζουν.

Η ελληνική Βουλή θα έπρεπε να έχει ένα κανάλι που να υποστηρίζει τον πολιτικό διάλογο, να ενισχύει την συζήτηση γύρω από τις νομοθετικές πρωτοβουλίες ή και τον κοινοβουλευτικό έλεγχο, να είναι φυσικά δημοκρατικό και πλουραλιστικό, να βοηθάει τους πολίτες να κατανοήσουν τα θέματα που συζητιόνται στη Βουλή, να διευκολύνει τους πολίτες να συμμετέχουν στον διάλογο διαδραστικά, να δίνει την ευκαιρία στους εισηγητές να εξηγήσουν τα νομοσχέδια αλλά και να δέχονται ερωτήσεις ή και κριτική. Κάποια εθνικά κοινοβούλια έχουν ένα τέτοιο κανάλι, αλλά προσωπικά θεωρώ εξαιρετικά πετυχημένο το κανάλι του ευρωκοινοβουλίου, το Εuroparl TV. 

Δυστυχώς δεν έχουμε ένα τέτοιο κανάλι στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει επικρίνει πολλές φορές τα συστημικά ΜΜΕ. Το ίδιο και χειρότερα έχει μετατρέψει η Ζ. Κωνσταντοπούλου το Κανάλι της Βουλής. Δεν είναι κάτι που λέμε εμείς μόνο, το λένε και άνθρωποι μέσα από τον τηλεοπτικό σταθμό της Βουλής, με τόλμη και θάρρος.

Με ανοιχτή επιστολή του προς την πρόεδρο της Βουλής, ο αναπληρωτής Συντονιστής του Τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής Αριστείδης Φατούρος καταγγέλλει “τη βίαιη μετάλλαξη του σταθμού σε μηχανισμό προσωπικής προβολής και προπαγάνδας” και κατηγορεί την Ζωή Κωνσταντοπούλου για καταστρατήγηση κάθε έννοιας δεοντολογίας και αμεροληψίας.

Η επιστολή του κ. Α. Φατούρου:

«Αθήνα, 30 Ιουλίου 2015
Ανοιχτή επιστολή του αναπληρωτή Συντονιστή του Τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής προς την Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων

‘Πράσσειν άλογα’

Κυρία Πρόεδρε,

Η συνήχηση του τίτλου γνωστής ομάδας δημιουργικού κουκλοθεάτρου απηχεί δυστυχώς αυθεντικά τον τραγέλαφο στον οποίο έχει περιέλθει το κανάλι της Βουλής- και φοβούμαι ολόκληρη η Βουλή- κατά τη σύντομη περίοδο της θητείας σας.

Η δημοφιλής σε «εχθρούς και φίλους» μετωνυμία του σε «κανάλι της Ζωής», καταδεικνύει τη βίαιη μετάλλαξη του σταθμού σε μηχανισμό προσωπικής προβολής και προπαγάνδας. Η καταστρατήγηση κάθε έννοιας δεοντολογίας και αμεροληψίας, η αποδόμηση του ενημερωτικού τομέα, η συρρίκνωση της εσωτερικής παραγωγής και ο ακρωτηριασμός του πολιτιστικού – επιμορφωτικού προγράμματος, αλλοιώνουν βάναυσα τη φυσιογνωμία, το ύφος και το ήθος του καναλιού.

Η κατάλυση της υπηρεσιακής ιεραρχίας της Βουλής και του καναλιού, ο παροπλισμός των Γενικών Διευθυντών και του Επιστημονικού Συμβουλίου, η διάλυση του Διπλωματικού Γραφείου, η δημιουργία αυλής «εθελοντών», ο ολοκληρωτισμός και η κατάχρηση εξουσίας, η επίδειξη αλαζονείας και αμοραλισμού, η άγνοια διοίκησης και διαχείρισης, η επιλογή ακατάλληλων προσώπων σε νευραλγικές θέσεις, η άσκοπη εξουθένωση των υπαλλήλων δια της επιβολής του προσωπικού σας εκκεντρικού ωραρίου, η εμπέδωση κλίματος χαφιεδισμού και τρομοκράτησης, η καλλιέργεια φανατισμού και μισαλλοδοξίας, σκιαγραφούν την πρωτοφανή και ανυπόφορη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Κοινοβούλιο.

Αποκορύφωμα του νοσηρού αυτού κλίματος είναι ο συνεχιζόμενος εμπαιγμός δεκάδων συναδέλφων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου, που καλύπτουν διαχρονικά πάγιες και διαρκείς ανάγκες της Βουλής, οι οποίοι «χορταίνουν» από τις υποσχέσεις σας για μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, ενώ παραμένουν επί μήνες απλήρωτοι και βρίσκονται πλέον σε απόγνωση.

Για όλους αυτούς τους λόγους αισθάνομαι την υποχρέωση να μιλήσω δημόσια για όσα κατ’ ιδίαν συζητούνται από τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων του καναλιού και της Βουλής, αλλά και να δηλώσω πως θα εργαστώ κατά το μέτρο των δυνάμεών μου για την ανάταξη της απεχθούς, επαχθούς, επονείδιστης, αθέμιτης και μη βιώσιμης αυτής κατάστασης.

Με αρετή και τόλμη,

Αριστείδης Φατούρος

Σύμβουλος Προγράμματος & Αναπληρωτής Συντονιστής του Τηλεοπτικού Σταθμού της Βουλής των Ελλήνων».