Κυβέρνηση

29 Αυγούστου 2018

Ο ανασχηματισμός στην Ελλάδα και η παραίτηση του υπουργού Περιβάλλοντος στη Γαλλία

#ανασχηματισμος_για_γελια Μπράβο @N_Hulot

Ανασχηματισμός στην Ελλάδα και παραίτηση υπουργού στη Γαλλία

Άγνωστες λέξεις: προγραμματικές συμφωνίες, προγραμματικές δεσμεύσεις, πολιτικές αρχών

Κοινές πρακτικές ελλήνων πολιτικών: όλα για μια καρέκλα, ξέχνα τι έλεγα, η εξουσία είναι γλυκιά

Στη Γαλλία παραιτήθηκε από την κυβέρνηση ο υπουργός Περιβάλλοντος κι Αλληλεγγύης Nicolas Hulot (εμβληματική προσωπικότητα που μαζί με τον Ντάνυ Κον Μπεντίτ είχαν εκτοξεύσει τους Γάλλους Πράσινους στο 16% στις ευρωεκλογές του 2009) γιατί δεν γίνονται πολλά για την κλιματική αλλαγή από όσα έχει δεσμευθεί η κυβέρνηση αλλά και γιατί υπήρξαν χαριστικές ρυθμίσεις για το κυνήγι από τον Μακρόν (το λόμπυ των κυνηγών είναι πολύ ισχυρό στη ...Γαλλία).

Στην κυβέρνηση μπήκαν άτομα που είχαν ψηφίσει τα μνημόνια αλλά και άνθρωποι που είχαν καταψηφίσει τα μνημόνια (εντάξει τώρα μπορεί να ισχυριστούν ότι τα αφήνουμε όλα αυτά που μας δίχασαν πίσω). Αλλά μπήκαν και άτομα που ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί (κι όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ) ότι συμμετείχαν στο παλιό (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και το εκπροσώπησαν ως υπουργοί ή θεσμικοί εκπρόσωποι του.

Για παράδειγμα η Μ. Ξενογιαννακοπούλου διαχειρίζονταν από υπουργική θέση θέματα υγείας. Τον Οκτώβριο του 2009 ορίστηκε Υπουργός Υγείας στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 2009, και στον ανασχηματισμό του Σεπτεμβρίου του 2010 ορίστηκε Αναπληρώτρια Υπουργός Εξωτερικών υπεύθυνη για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις. Εξαιρείται, λοιπόν η περίοδος που ήταν υπουργός από το σκάνδαλο και τη σπατάλη στα θέματα φαρμάκων και υγείας; Στις 10-08-2018 ο Παύλος Πολάκης, αναπληρωτής υπουργός Υγείας, εκδίδει ανακοίνωση καταγγέλλοντας ότι φαγώθηκαν 90 εκατ. ευρώ από το ΚΕΕΛΠΝΟ την περίοδο 2007-2014. Μάλιστα έγραφε "Συνεπώς ρωτάμε πλέον και επισήμως: Πού πήγαν τα λεφτά κ.κ. Υπουργοί Υγείας της περιόδου 2007-2014; Πού πήγαν τα λεφτά κ.κ. διευθυντές και μέλη ΔΣ του ΚΕΕΛΠΝΟ της περιόδου; Σε ποιες offshore, σε ποιες βίλες, σε ποια κότερα, σε ποιες «διαφημιστικές» εκστρατείες, σε ποιους λογαριασμούς μαύρου προεκλογικού πολιτικού χρήματος κρύφτηκαν αυτά τα 90.000.000€;"

Η Παπακώστα από την ΝΔ βρέθηκε σε μια "κυβέρνηση πρώτη φορά αριστερά" μαζί με ολίγον από ακροδεξιούς και ολίγον από Οικολόγους. Αλλά η ίδια αναρτούσε - σχεδόν υβριστικά - δημοσιεύματα για το τι καταστροφή ήταν ο Τσίπρας. Προσπάθησε να δικαιολογηθεί τώρα ότι έτσι της έλεγε το (τότε) κόμμα της να κάνει, κι όφειλε να υπακούει. Καταλαβαίνετε τώρα την ποιότητα της νέας υπουργού...

Από την κυβέρνηση βγήκε ένας "οικολόγος" (Γ. Τσιρώνης) και μπήκε στην νέα ένας άλλος, ο Γ. Δημαράς, ο οποίος τώρα έρχεται να αναλάβει ρόλο σε ένα υπουργείο που εκτός από την καυτή πατάτα των αυθαιρέτων, διαχειρίζεται το μεγαλύτερο πρόγραμμα έρευνας κι εξόρυξης υδρογονανθράκων, αν και θα έπρεπε να διαχειρίζεται το μεγαλύτερο πρόγραμμα εξόδου από τα ορυκτά καύσιμα. Επίσης, το υπουργείο προσπαθεί να αναγάγει το κυνήγι ως εργαλείο "περιβαλλοντικής διαχείρισης". Κλίμα και κυνήγι ήταν οι δύο λόγοι που έκαναν τον Γάλλο οικολόγο Ν. Hulot να παραιτηθεί από υπουργός, αλλά εδώ ο Γ. Δημαράς δεν φαίνεται να έχει αντίρρηση να συμμετάσχει στο Υπουργείο και να συνυπογράφει πολιτικά όλα, πχ τις απαράδεκτες επιλογές για τα ορυκτά καύσιμα και το κυνήγι, ίσως και για τα αυθαίρετα αργότερα. Αλλιώς πώς δέχθηκε να γίνει υφυπουργός χωρίς μάλιστα όρους;

Ας μην πούμε κάτι για τον Φ. Κουβέλη που αφού από υπερασπιστής αντιρρησιών συνείδησης έγινε αναπληρωτής υπουργός στο Υπουργείο Άμυνας υπό τον Π. Καμμένο (που τον θεωρούσε επικίνδυνο) και στην συνέχεια ανέλαβε το υπουργείο Ναυτιλίας μια και γνωρίζει καλά πώς να κάνει τα πράγματα θάλασσα, ίσως, Προσωπικά έχω σοκαριστεί επίσης το πόσο εύκολα προσαρμόζεται στα πάντα: όταν το 2015 συναντηθήκαμε για να διερευνήσουμε τυχόν συνεργασία ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ και ΔΗΜΑΡ είχαμε θέσει ξεκάθαρα δύο θέματα: αναλυτική προγραμματική συμφωνία και δέσμευση ότι μετά τις εκλογές θα προχωρήσουμε για την δημιουργία ενός σοβαρού ανοικτού και δημοκρατικούς κόμματος μιας ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα (ξέραμε ότι θα ήταν κοντά στο 0.5% αφού η ΔΗΜΑΡ ήταν διαλυμένη αλλά και το κλίμα εναντίον της ιδιαίτερα τοξικό στην κοινωνία). Όλοι συγκινήθηκαν, με πρώτο τον Φ. Κουβέλη που μας είπε ότι επιτέλους θα γίνει πραγματικότητα το όνειρο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Θελήσαμε να μην είμαστε άπιστοι Θωμάδες, τότε, και να αφήσουμε το χρόνο να δείξει αν αυτά που έλεγε ήταν αλήθεια ή άλλη μια δέσμευση ενός πολιτικάντη. Δυστυχώς, την επόμενη μέρα ούτε καν συζήτησαν μια τέτοια προοπτική - μόνο μια μικρή παρέα το έθεσε αλλά χωρίς να συγκινήσει ιδιαίτερα τα πολιτικά κεφάλια της ΔΗΜΑΡ και τον πρόεδρο.

Άλλοι παραιτούνται από Υπουργοί (Περιβάλλοντος & Αλληλεγγύης, Γαλλία) επειδή δεν γίνονται πολλά για #ClimateAction & άλλοι (εδώ) τρέχουν να πιάσουν καρέκλα στο Υπουργικό χωρίς καμία πολιτική πρόταση.

Φαινόμενα των καιρών #Ανασχηματισμος #ανασχηματισμος_για_γελια

Ενίσχυση της δημοκρατίας ή επιβολή της απόλυτης “δικής μας” αλήθειας;

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει η σύντροφος του Πρωθυπουργού να δώσει συνέντευξη για να μας πει ότι “ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόδωσε, δεν εξαπάτησε, δεν είπε ψέματα». Αλλά τέλος πάντων, αυτό είναι ένα θέμα που αφορά την ίδια αν θα έπρεπε να εκτεθεί με αυτόν τον τρόπο. Υπήρχε περίπτωση οποιαδήποτε σύζυγος ή σύντροφος πρωθυπουργού να έλεγε “Ναι φυσικά ο σύντροφος μου σας κορόιδεψε, είπε ψέματα, είχε αυταπάτες”;

Αυτό που θεωρώ, όμως, ιδιαίτερα επικίνδυνο και μας αφορά όλους/ες, ότι είναι αυτό που αναδύεται από την συνέντευξη κι έρχεται να προστεθεί σε πολλά άλλα παρόμοια “μηνύματα”: η όλο και πιο έντονη καθεστωτική αντίληψη επιβολής ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ελέγχου πάνω στα πάντα, ενημέρωση, διοίκηση, εκδρομές σχολείων, οικονομικοί παράγοντες, κοινωνικοί φορείς.

Το πρόβλημα με τους προηγούμενους ήταν ότι, πέρα από πολιτικές διαφωνίες μαζί τους – που σε μια δημοκρατία είναι υγιές να υπάρχει αντιπαράθεση πολιτικών προγραμμάτων -, δημιούργησαν ένα πελατειακό κράτος που γέννησε και διαφθορά. Στο όνομα, λοιπόν, της αντιμετώπισης της διαφθοράς των προηγούμενων – που δεν έχει εξαλειφθεί πάντως στο ελάχιστο – η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ- υπολειμμάτων Οικολόγων Πράσινων δημιουργεί το δικό της πελατειακό κράτος, το δικό της ελεγχόμενο σύστημα εξουσίας, περιλαμβάνοντας κάποια από τα παλιότερα “τζάκια” αλλά και κάποια νέα που συνδέονται με “ισχυρούς άνδρες” που έχουν, τουλάχιστον περίεργο, “βιογραφικό”.

Αλλά το χειρότερο είναι ότι προχωράει, δυστυχώς, ένα βήμα πιο πέρα. Είναι αυτό που αποτυπώνεται σε μια σταλινικού τύπου αντίληψη της αριστεράς – που συμπίπτει απολύτως με αυτήν του Τραμπ σήμερα – όπως το ομολογεί η σύντροφος του πρωθυπουργού: «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την Κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία» και συμπληρώνει «γιατί εξουσία δεν είναι ο υπουργός αλλά ο μηχανισμός. Υπάρχουν άνθρωποι σε θέσεις-κλειδιά που εξυπηρετούν το παλιό διεφθαρμένο σύστημα. Και περιμένω την κάθαρση». Άρα, να ελέγξουμε τον μηχανισμό με τους δικούς μας ανθρώπους, όπως άνετα μεταφράζεται αυτό.

Αντί λοιπόν να ανοίξει η συζήτηση για το πώς η λειψή δημοκρατία μας θα γίνει πιο περιεκτική, πιο συμμετοχική, αλλά και πώς θα υπάρξει απο-κομματικοποίηση του κράτους, διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων, ενδυνάμωση του συμμετοχικού σχεδιασμού bottom – up, η κυβερνητική αντίληψη (σε όλες τις εκφάνσεις της) είναι ο “απόλυτος έλεγχος του κράτους και του μηχανισμού” γιατί εμείς αγωνιζόμαστε για το “καλό του λαού“!

Πόσο πίσω έχουμε πάει…Όλες αυτές οι θεωρητικές αναζητήσεις και οι συζητήσεις στην ανανεωτική αριστερά πετάχθηκαν στα σκουπίδια από το κόμμα που υποτίθεται προήλθε από τα σπλάχνα της. Το πιο άσχημο είναι ότι παρόμοιες αντιλήψεις έχουν ευρύτερη απήχηση στην αριστερά (αλλά και στην δεξιά): πιστεύουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και το μόνο πρόβλημά τους είναι το πώς θα ελέγξουν τον μηχανισμό πλήρως για το “καλό του λαού”!

Είναι για λύπηση ότι το κομμάτι που απόμεινε από τον οικολογικό χώρο στους Οικολόγους Πράσινους δεν βγήκε στα κάγκελα, ασκώντας κριτική σε παρόμοιες αντιλήψεις. Αντιθέτως, συνηθίζει σταδιακά, αφομοιώνεται κι αυτό σε παρόμοια καθεστωτική αντίληψη – όποιος έχει δει τον Γ. Τσιρώνη στα ΜΜΕ διαπιστώνει ότι έχει γίνει πιο “βασιλικός και από τον βασιλιά”, βίαιος στο λόγο του κι απαξιωτικός απέναντι στους συνομιλητές του, ποδοπατώντας την ιστορία του πράσινου κινήματος που γεννήθηκε τον Μάη του 68 όχι μόνο αντιδρώντας στα πυρηνικά, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την πυρηνική ενέργεια αλλά κι ασκώντας κριτική ενάντια στις απολυταρχικές αντιλήψεις δεξιάς ΚΑΙ αριστεράς για την δημοκρατία.

Όπως έδειξε και η εμπειρία του “ανύπαρκτου σοσιαλισμού”, οι τελεολογικές αντιλήψεις και η απόλυτη αλήθεια οδηγούν σε αυταρχικά καθεστώτα ακόμα και σε τερατώδη εγκλήματα στο όνομα των “υψηλών ιδανικών” όταν αυτά επιδιώκεται να “επιβληθούν” και όχι να υιοθετηθούν μέσα από μια δημοκρατική εξέλιξη. Φυσικά στο τέλος το καθεστώς που δημιουργείται δεν έχει καμία σχέση με τις “αξίες” που επικαλείται. Διαβάζοντας την συνέντευξη της κ. Μπαζιάκα ανατρίχιασα. Στο όνομα αφηρημένων εννοιών και “αξιών” χτίζεται μια καθεστωτική αντίληψη που βασίζεται ακριβώς στην δαιμονοποίηση της διαφορετικής αλλά υπαρκτής πολιτικής. Προφανώς στην πολιτική υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά είναι πλέον εγκληματικό να βιώνουμε ακόμα και σήμερα το εμφυλιο-πολεμικό κλίμα της δεκαετίας του ’40. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο κυριαρχεί αυτό το πνεύμα: εμείς είμαστε οι σωτήρες, ξέρουμε καλύτερα από όλους, είμαστε περήφανοι, και οδηγούν σε “σύγκρουση ανάμεσα στο απόλυτο καλό και στο απόλυτο κακό”. Αλλά και ένα μέρος της αντιπολίτευσης έχει υιοθετήσει αυτή την στρατηγική, γιατί θεωρούν ότι θα τους φέρει πιο γρήγορα στην πολυπόθητη καρέκλα της εξουσίας.

Η πλήρης απουσία της πολιτικής και η κυριαρχία του θρησκευτικού τύπου απολυταρχισμού (από εδώ ο Παράδεισος, από εκεί η Κόλαση) ανιχνεύεται εύκολα μέσα στα λεγόμενα:

– Οι άλλοι κάνουν “προπαγάνδα” (φυσικά), (αλλά μόνο) εμείς κατέχουμε την “αλήθεια”.

– Οι άλλοι “είχαν χρεωθεί για πάντα την αναξιοπρέπεια της υποταγής τους”, όμως εμείς “κάναμε συμβιβασμό, όχι όμως ταπεινωτικό” “Συμβιβάστηκες για να υπάρχει η χώρα σου”

– Οι δανειστές συμπεριφέρονταν “σαν μια τιμωρητική, φασιστική μπότα που προσπαθούσε να σου λιώσει το κεφάλι, να σε πατήσει κάτω επειδή τόλμησες να ξεστομίσεις “δεν αντέχω άλλο”… Λες και δεν είχες δικαίωμα να αντιστέκεσαι”. Αλλά, τότε πώς το “This is a coup” και “Κάθε επέτειο του δημοψηφίσματος κλαίω από νεύρα” συνυπάρχει με την “αλλαγή στάσης” των “φασιστών” απέναντι στον Αλέξη που τον εκθειάζουν σήμερα;

– “Εκείνον (ΣΣ δηλαδή τον “λαό”) σκέφτηκε, για εκείνον έχασε χρόνο, για εκείνον αναγκάστηκε να δεχτεί μια συμφωνία που δεν την ήθελε έτσι” (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει!!!)

Είναι αλήθεια ότι ένα μεγάλο τμήμα του πράσινου κινήματος έβλεπε με συμπάθεια την συνεργασία με την αριστερά, αλλά με μια αριστερά που θα είχε μάθει από τα κινήματα κοινωνικής κριτικής, τα οικολογικά κι αντιαυταρχικά κινήματα. Μια αριστερά που θα αντιλαμβάνονταν ότι η απόλυτη αλήθεια και τα αυταρχικά συστήματα εξουσίας ήταν πίσω από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έγιναν στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας, του σοσιαλισμού.

Δυστυχώς, αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι μια “αριστερά στην εξουσία” (αλλά και πέρα από αυτήν) που έχει γεράσει ήδη, που χτίζει πάνω στο αξιακό σύστημα του παρελθόντος, που μισεί ότι δεν ελέγχει, που δεν αντέχει την όποια διαφορετική άποψη. Και αυτή η αριστερά προσελκύει από τους οικολόγους αυτούς που είναι έτοιμοι να πιάσουν μια θέση στην καρέκλα του μηχανισμού, χωρίς να νοιάζονται κατ΄ελάχιστον για το περιεχόμενο της πολιτικής που ασκείται αλλά και για το ύφος της εξουσίας. Ναι, οι πράσινοι δεν αρνούνται να συμμετάσχουν και στην διαχείριση της εξουσίας, δεν θα ήταν κακό αν οι Οικολόγοι Πράσινοι συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό θα έχει νόημα αν δεν παραβίαζε τις βασικές αξίες των πράσινων: πολύχρωμη δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα, σύνθεση απόψεων, πολιτισμός στην πολιτική, επιχειρήματα, σεβασμός στην διαφορετικότητα, διάχυση της εξουσίας ώστε να ενισχύεται η συμμετοχή των πολλών στην διαμόρφωση και λήψη των αποφάσεων, απέχθεια στην θρησκευτικού τύπου απόλυτη αλήθεια. Τι σχέση έχει το σημερινό σύστημα εξουσίας με αυτές τις αξίες;

Αντί να ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση για την ανανέωση της δημοκρατίας και την ενδυνάμωση της κριτικής σκέψης μετά την “αλλαγή” του 2015, ουσιαστικά το σημερινό σύστημα εξουσίας υπόσχεται μια μίζερη κι ελεγχόμενη δημοκρατία και μια καθεστωτική αντίληψη.

Ίσως και να μας αξίζει η επιστροφή προς τα πίσω, διότι λίγοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική μπορεί να είναι και διαφορετική αλλά δεν θα είναι διαφορετική αν δεν συμμετάσχουν κι αυτοί/ες ενεργά, ότι η δημοκρατία και η διαφορετική άποψη είναι πλούτος, ότι οι κοινωνίες προχωράνε όχι μέσα από την μονοδιάστατη σκέψη αλλά μέσα από τον πολιτικό διάλογο, την πολιτισμένη πολιτική αντιπαράθεση αλλά και την σύνθεση.

Μια κυβέρνηση που υποτίθεται εξέφραζε κινήματα ειρήνης καταψηφίζει στον ΟΗΕ το σχέδιο για κατάργηση πυρηνικών όπλων!

nukefreenow 620x310

Η εξουσία είναι ο καθρέπτης που δείχνει την πραγματική εικόνα των κομμάτων αλλά και των πολιτικών, όχι αυτή που θέλουν να προβάλλουν επικοινωνιακά. Δεν είναι αλήθεια ότι όσοι κι όσες αναλαμβάνουν θέσεις υπευθυνότητας θα διαφθαρούν ή θα αλλάξουν απόψεις ριζικά. Είναι μια δικαιολογία για όσους κι όσες δεν έχουν το σθένος και τις αξίες να είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι οι πολιτικοί: συνεπείς με όσα ισχυρίζονται ως λόγους για να τους ψηφίσουν οι πολίτες, να έχουν την εντιμότητα να πουν κάναμε λάθος.

Προφανώς η συμμετοχή σε μια κυβερνητική ή άλλη πλειοψηφία σε θεσμούς που έχουν την εξουσία να λαμβάνουν αποφάσεις έχει πάντα το στοιχεία του συμβιβασμού, ο συμβιβασμός είναι μέσα στην πραγματική ζωή. Είναι αποδεκτός όταν δεν ανατρέπει πλήρως αξίες, θέσεις, αρχές, πολιτικές που έχει ένας φορέας, ένα κόμμα και ένα πρόσωπο.

Συχνά όμως βλέπουμε πολιτικούς και κόμματα να υιοθετούν απόψεις που είναι στον αντίποδα των όσων διακήρυσσαν τόσα χρόνια και υποτίθεται ήταν στον πυρήνα των αξιών τους. Είναι τέτοιο παράδειγμα είναι το θέμα των πυρηνικών όπλων. Υποτiθεται η αριστερά σε όλες τις εκδοχές της ήταν πάντα υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού κι αντλούσε δύναμη από τα κινήματα ειρήνης και πυρηνικού αφοπλισμού. Πρωτοστατούσε στην δημιουργία "ζωνών ελεύθερων από πυρηνικά όπλα" είτε αυτό ήταν πραγματικό είτε ήταν συμβολικό. Πόσα δημοτικά συμβούλιο υπό την πίεση της αριστεράς δεν ανακήρυξαν στο παρελθόν τις περιοχές τους ως αποπυρηνικοποιημένες ζώνες.

Και τώρα έρχεται η κυβέρνηση της αριστεράς, υποτίθεται. (με τη συμμετοχή ολίγον Οικολόγων Πράσινων (!) και ΑΝΕΛ) και καταψηφίζει στον ΟΗΕ την πρτόταση για δεσμευτική νομοθετική συμφωνία για κατάργηση των πυρηνικών όπλων, που ήταν η κατάληξη μιας παγκόσμιας κινητοποίησης χιλιάδων κινημάτων και ενός συνόλου χωρών. Και αυτό ΔΕΝ γίνεται κεντρικό πολιτικό θέμα, οι "αριστεροί" του ΣΥΡΙΖΑ δεν βγαίνουν να κράξουν την κυβέρνησή τους, οι "οικολόγοι-πράσινοι" δεν βγαίνουν στα κάγκελα που ο "υπουργός" τους συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που καταψηφίζει έναν από τους λόγους που οδήγησαν στην δημιουργία των πράσινων κινημάτων και κομμάτων. Αλλά και το Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα έχει μεγάλη ευθύνη που ακόμα έχει στους κόλπους του ένα "κόμμα" που έρχεται σε πλήρη αντίθεση και ευτελίζει τις πράσινες πολιτικές.

Η απόλυτη εξαθλίωση στην πολιτική, η ανάδειξη ενός μοντέλου "πολιτικής" που αφορά μόνο στο βόλεμα και στην καρέκλα...

Νίκος Χρυσόγελος

Με έκπληξη οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ διαπίστωσαν ότι η ελληνική κυβέρνηση καταψήφισε στην Πρώτη Επιτροπή της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ που σχετίζεται με θέματα αφοπλισμού και διεθνούς ασφάλειας την πρόταση για έναρξη διαλόγου που θα οδηγήσει σε δεσμευτική συμφωνία για κατάργηση των πυρηνικών όπλων. Καλούμε στη δημιουργία ανεξάρτητων κινήσεων πολιτών που θα στηρίξουν στη χώρα μας την διαδικασία που ξεκινάει σε πλανητικό επίπεδο για την νομοθετική δεσμευτική συμφωνία κατάργησης των πυρηνικών όπλων.

Το σημαντικό αυτό θέμα συζητήθηκε στις 27.10.2016. Το ψήφισμα αποφασίζει τη σύγκλιση μιας συνδιάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών τον Μάρτιο του 2017, ανοικτή σε όλα τα κράτη μέλη, με στόχο να ξεκινήσει η διαπραγμάτευση για ένα νομοθετικά δεσμευτικό εργαλείο για την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων, που θα οδηγήσει στον οριστικό περιορισμό τους. Οι διαπραγματεύσεις, ορίζει το ψήφισμα, θα συνεχιστούν τον Ιούνιο και τον Ιούλιο 2017.

Η κινητοποίηση της κοινωνίας των πολιτών για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων

Τελικά 123 χώρες ψήφισαν υπέρ του ψηφίσματος, 38 εναντίον και 16 απείχαν. Η σημαντική αυτή απόφαση ήταν αποτέλεσμα μιας μεγάλης καμπάνιας που ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια από την κοινωνία των πολιτών και υποστηρίχθηκε στη συνέχεια από κάποιες χώρες. Ενεργό ρόλο έπαιξε η Διεθνής Καμπάνια για την Κατάργηση των Πυρηνικών Όπλων (International Campaign to Abolish Nuclear Weapons-ICAN), μια ευρεία συμμαχία 400 οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών ενεργή σε 95 χώρες, η οποία και χαιρέτησε την απόφαση αυτή ως το πρώτο βήμα προς τον πυρηνικό αφοπλισμό. Πολλές οργανώσεις καθώς και επιζώντες από πυρηνικές δοκιμές και Χιροσίμα-Ναγκασάκι εργάστηκαν για την προώθηση αυτού του ψηφίσματος τα τελευταία 3 χρόνια.

Οι χώρες που πρωτοστάτησαν στην υποβολή του ψηφίσματος είναι: Αυστρία, Βραζιλία, Χιλή, Κόστα Ρίκα, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Εκουαδόρ, Ελ Σαλβαδόρ, Γουατεμάλα, Ονδούρα, Ινδονησία, Ιρλανδία, Τζαμάικα, Κένυα, το Λιχτενστάιν, Μαλάουι, Μάλτα, Μεξικό, Ναμίμπια, Νέα Ζηλανδία, Νιγηρία, Παλάου, Παναμάς, Παραγουάη, Περού, Φιλιππίνες, Σαμόα, Νότια Αφρική, Σρι Λάνκα, Σουαζιλάνδη, Ταϊλάνδη.

Πυρηνικά όπλα που επαρκούν για την εξαφάνιση της ζωής στον πλανήτη πολλές φορές

Το ψήφισμα καταψήφισαν και οι 9 πυρηνικές δυνάμεις και οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, με τη δικαιολογία ότι για να δεχθούν το ψήφισμα πρέπει να συμφωνούν και οι πυρηνικές δυνάμεις. Όμως, το θέμα των πυρηνικών αφορά όλους τους ανθρώπους και τον πλανήτη συνολικά, δεν μπορεί οι αποφάσεις για αυτό να εξαρτώνται αποκλειστικά από τις διαθέσεις των πυρηνικών δυνάμεων. Σήμερα στον πλανήτη υπάρχουν πάνω από 15.000 πυρηνικά όπλα που μπορούν να εξαφανίσουν την ζωή στη Γη, όχι μόνο μια φορά.

Οι ΗΠΑ διαθέτουν περίπου 7000 πυρηνικές κεφαλές, η Ρωσία 7300, η Βρετανία 215, η Γαλλία 300, η Κίνα 260, η Ινδία 100-120, το Πακιστάν 100-130, το Ισραήλ 80 και η Β. Κορέα 10. Επιπλέον, πυρηνικά όπλα φιλοξενούν στο έδαφος τους 5 χώρες: Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία καθώς και η Τουρκία, ενώ 24 χώρες συνολικά συμμετέχουν σε πυρηνικές συμμαχίες.

Μέχρι σήμερα έχουν γίνει πάνω από 2000 πυρηνικές δοκιμές που είχαν σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων και στο περιβάλλον.

Η κατάργηση των πυρηνικών όπλων δεν είναι θέμα που αφορά μόνο τις πυρηνικές δυνάμεις

Το ψήφισμα καταλήγει στην οργάνωση μιας συνδιάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών μέσα στο 2107 με θέμα την διαπραγμάτευση ενός νομοθετικά δεσμευτικού εργαλείου για την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων, που θα οδηγήσει στον οριστικό περιορισμό τους. Προσκαλεί όλα τα Κράτη Μέλη του ΟΗΕ να συμμετάσχουν. Στην διαβούλευση θα συμμετάσχουν, επίσης, διεθνείς οργανώσεις και εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών. Ένα από τα σημεία σύγκρουσης αφορούσε το θέμα αυτό ακριβώς το ζήτημα, δηλαδή ποιος τελικά αποφασίζει για τα πυρηνικά. Η μέχρι τώρα κυρίαρχη πολιτική είναι ότι για αυτά αποφασίζουν οι πυρηνικές δυνάμεις, ενώ με την απόφαση αυτή για το θέμα των πυρηνικών αποφασίζουν και οι χώρες που δεν διαθέτουν πυρηνικά αλλά έχει ρόλο και η κοινωνία των πολιτών.

Το σχετικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων

Λίγες ώρες πριν την ιστορική απόφαση στον ΟΗΕ, το Ευρωκοινοβούλιο ψήφισε με πλειοψηφία με 415 υπέρ, 124 κατά και 74 αποχές μια απόφαση που στήριζε ξεκάθαρα τις διαδικασίες στον ΟΗΕ και καλεί:

- τα κράτη μέλη της ΕΕ να υποστηρίξουν τη σύγκληση μιας τέτοιας διάσκεψης το 2017 και να συμμετάσχουν εποικοδομητικά στις εργασίες της,

- την Αντιπρόεδρο της Επιτροπής / Ύπατη Εκπρόσωπο της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας, Federica Mogherini, και την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης να συμβάλουν εποικοδομητικά στις διεργασίες για τη διαπραγματευτική διάσκεψη του 2017·

Ενώ υπογραμμίζει ότι μια καθολική, διεθνώς και αποτελεσματικά επαληθεύσιμη συνθήκη για την απαγόρευση των δοκιμών αποτελεί τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο για την απαγόρευση των πυρηνικών εκρήξεων στο πλαίσιο δοκιμών πυρηνικών όπλων, καθώς και κάθε άλλης πυρηνικής έκρηξης·

Το ψήφισμα είχαν υποβάλλει από κοινού ευρωβουλευτές των Πράσινων, των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, των Φιλελευθέρων και του Λαϊκού Κόμματος, παρά το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις στις χώρες τους είχαν άλλη πολιτική και στον ΟΗΕ δεν υποστήριξαν το ψήφισμα.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση της εκτελεστικής διευθύντριας της Διεθνούς Καμπάνιας για την Κατάργηση των Πυρηνικών Όπλων (ICAN), Beatrice Fihn: “Είναι υποκριτικό η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να ισχυρίζεται ότι αναζητεί ένα κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα ενώ εργάζεται σκληρά για να διατηρήσει το νομικό καθεστώς προστασίας των πυρηνικών όπλων και για να στηρίξει τις πυρηνικές συμμαχίες. Τα πυρηνικά όπλα είναι όπλα μαζικής καταστροφής, απάνθρωπα και πλήττουν αδιακρίτως και δεν υπάρχει θέση για αυτά σε μια Ευρώπη που δεσμεύεται να αναβαθμίσει την ανθρωπιστική νομοθεσία και τις αξίες.

Άλλη μια ακατανόητη επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης ενάντια στη δουλειά κινημάτων ειρήνης και πυρηνικού αφοπλισμού

Δυστυχώς, η ελληνική κυβέρνηση δεν κατάφερε να εκπροσωπήσει την ελληνική κοινωνία, που στο σύνολό της σχεδόν τάσσεται υπέρ της κατάργησης των πυρηνικών όπλων, στον ΟΗΕ. Αλλά και στο Ευρωκοινοβούλιο ο ΣΥΡΙΖΑ απείχε στη σχετική ψηφοφορία, ενώ το ΚΚΕ καταψήφισε το σχετικό ψήφισμα!