Η λίμνη της Στυμφαλίας, στον νομό Κορινθίας της Ελλάδας, θεωρείται σπάνιος υδροβιότοπος και αποτελεί καταφύγιο για 133 είδη προστατευόμενων, επαπειλούμενων και υπό εξαφάνιση πουλιών. 13.090 στρ. της περιοχής καλύπτονται από τη Ζώνη Ειδικής Προστασίας ΛΙΜΝΗ ΣΤΥΜΦΑΛΙΑ (GR2530002).

Σύμφωνα με πρόσφατη¹ επιστολή του δημάρχου του Δήμου Στυμφαλίας κύριου Κ. Λέγγα προς την ελληνική κυβέρνηση και άλλους θεσμικούς φορείς, τα "τελευταία χρόνια η λίμνη δίνει την εικόνα του έλους" και "έχει υποστεί σημαντικές προσχώσεις». «Ενώ πριν εκατό περίπου χρόνια το μέγιστο βάθος της άγγιζε τα δέκα μέτρα, σήμερα δεν ξεπερνά τα δύο μέτρα". Ο δήμαρχος επισημαίνει ότι "η ελεύθερη υδάτινη επιφάνεια μειώνεται ταχύτατα με συνέπεια να χάνεται η αίσθηση του τοπίου της λίμνης", η οποία "ήδη έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε βάλτο". Επίσης σημειώνει ότι η Στυμφαλία λίμνη αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα ενίσχυσης του υδροφόρου ορίζοντα της ορεινής και της πεδινής περιοχής. Ο δήμαρχος καταλήγει καλώντας κάθε αρμόδιο φορέα να προστρέξει ώστε να διασωθεί η λίμνη.

Επίσης, η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία αναφέρει στο ηλεκτρονικό της μητρώο την αγροτική εντατικοποίηση και την μη αειφορική εκμετάλλευση ως υψηλές απειλές για την συγκεκριμένη αυτή περιοχή του δικτύου NATURA 2000.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ερωτάται:

1. Έχει λάβει οποιαδήποτε καταγγελία από οποιαδήποτε πλευρά για την κατάσταση της συγκεκριμένης περιοχής, και, αν ναι, έχει επικοινωνήσει με την ελληνική κυβέρνηση για την συγκεκριμένη οικολογική καταστροφή;

2. Έχει λάβει στοιχεία για την ποσότητα και την ποιότητα των υδάτων της εν λόγω λίμνης, σύμφωνα με την Οδηγία Πλαίσιο 2000/60/ΕΚ για τα Ύδατα ή οποιαδήποτε άλλη διάταξη του κοινοτικού δικαίου;

3. Έχει λάβει αίτηση από την ελληνική κυβέρνηση ή/και εγκρίνει οποιοδήποτε κονδύλιο για την αποκατάσταση της συγκεκριμένης λίμνης; Αν ναι, στο πλαίσιο ποιού χρηματοδοτικού προγράμματος, και ποια η αξιολόγηση της εφαρμογής του προγράμματος;

4. Πέρα από τα παραπάνω, σε ποιες εν γένει ενέργειες δύναται ή/και σκοπεύει να προβεί, προκειμένου να διασφαλίσει την εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου και την διάσωση της συγκεκριμένης λίμνης;

Πρόσφατη έρευνα που έγινε από το Τμήμα Βιολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για το φυτοπλαγκτόν στις λίμνες της Βόρειας Ελλάδας, στο πλαίσιο εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Οδηγίας για τα νερά (2000/60/ΕΕ¹), ανέδειξε το μέγεθος της καταστροφής. Καμία από τις 15 λίμνες που εξετάστηκαν (Βιστονίδα, Βόλβη, Κορώνεια, Δοϊράνη, Βεγορίτιδα, Ζάζαρη, Χειμαδίτιδα, Καστοριάς, Μικρή και Μεγάλη Πρέσπα και οι φραγμαλίμνες Διποτάμου - Αισύμης, Θησαυρού, Πλατανόβρυσης, Κερκίνη και Πολυφύτου) δεν παρουσιάζει καλή οικολογική κατάσταση υδάτων, αν και οι περισσότερες εντάσσονται στο δίκτυο προστατευόμενων περιοχών NATURA 2000. Γεωργικές καλλιέργειες, ανεξέλεγκτη χρήση λιπασμάτων, υπεράντληση και αστικά λύματα είναι σημαντικότεροι λόγοι της υποβάθμισης που έχουν υποστεί τα τελευταία 50 χρόνια.

<!-- @page { margin: 0.79in } P { margin-bottom: 0.08in } -->

Εφιαλτικές διαστάσεις έχει λάβει πλέον το οικολογικό πρόβλημα που βιώνει ο Δήμος Μεσσαπίων της Εύβοιας, σε σημείο ώστε, παράλληλα με την τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή, να απειλείται άμεσα η υγεία των κατοίκων, αφενός από την έκθεση στα τοξικά απόβλητα που κατακλύζουν την περιοχή και αφετέρου από την κατανάλωση του αποδεδειγμένα ακατάλληλου νερού του δικτύου ύδρευσης.

Οι νεότερες εξετάσεις σε δείγματα νερού, που πραγματοποιήθηκαν από το Γεωλογικό-Υδρολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών (21-5-2009) και το Ινστιτούτο Γεωλογικών & Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ, 17/7/2009), ανίχνευσαν συγκεντρώσεις εξασθενούς χρωμίου που ξεπερνούν τα 60 μg/L (με όριο ασφαλείας κατά τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας για το ολικό χρώμιο τα 50 μg/L, ενώ δεν έχει εισαχθεί ακόμα ξεχωριστό όριο για το εξασθενές χρώμιο- μια προτεινόμενη τιμή από την Υπηρεσία Health Hazard Assessment της EPA των ΗΠΑ είναι το 0.2 μg/L), καθώς και συγκεντρώσεις νικελίου που ξεπερνούν τα 30 μg/L (με όριο ασφαλείας τα 20 μg/L). Σημειωτέον ότι σύμφωνα με τις πλέον πρόσφατες επιστημονικές μελέτες το εξασθενές χρώμιο προκαλεί καρκίνο και μέσω της κατάποσης και συνεπώς δεν θα πρέπει να ανιχνεύεται στο πόσιμο νερό.