Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό προσωπικό προκαλεί πολύ γέλιο, ιδιαίτερα οι αρχηγοί των κομμάτων (Τσίπρας, Μητσοτάκης κα) που θα έπρεπε να είναι πιο σοβαροί (όχι σοβαροφανείς). Να για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός μιλούσε ειρωνικά για τον Ολανδρέα (Ολάντ και Ανδρέας Παπανδρέου). Με τον Ολάντ έγιναν κολλητοί και ο πρωθυπουργός μας περίμενε να τον ...σώσει, ενώ τον Ανδρέα τον μιμήθηκε αρχικά ως προς το στυλ στις ομιλίες (με τη βοήθεια και αμερικανών επικοινωνιολόγων) αλλά, το πιο σημαντικό, τον "ανακάλυψε" πρόσφατα κι έγραψε το περίφημο άρθρο "Ήταν ψεύτης ο Ανδρέας" επιδιώκοντας να κληρονομήσει τον παπανδρεϊσμό...Για την "Μαντάμ Μέρκελ" στάζει πλέον μέλι. Για τις αγορές που θα τις έκανε να χορεύουν στο ρυθμό του νταουλιού, τώρα πανηγυρίζει γιατί βγήκαμε σε αυτές με επιτόκιο 3πλάσιο σε σχέση με αυτό που μας δανείζουν οι "μισητοί" δανειστές! Τι να πούμε βέβαια για την στροφή σε πιο σοβαρά θέματα, μνημόνια, ασφαλιστικό, Ελληνικό, επενδύσεις, περιβάλλον, προσφυγικό κα.

Από την άλλη μεριά, έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση εξίσου τραγική. Ο Μητσοτάκης πηγαίνει στην Ελληνική Χρυσός για να τονίσει μπροστά στις κάμερες "πόσο σημαντική είναι η επένδυση" και δεν θεωρεί ότι το κάνει για επικοινωνιακούς λόγους την ίδια στιγμή που κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι επισκέπτεται βιομηχανίες όπως η καπνοβιομηχανία για λόγους επικοινωνιακούς! Ίσως νομίζουν ότι όλοι οι πολίτες τρώνε κουτόχορτο.

Tα μεγάλα πολιτικά ζητήματα είναι τι είδους οικονομία, τι είδους παραγωγή επιλέγουμε, αυτό όμως δεν το συζητάνε. Έτσι πλέον στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα "παλιό" και "νέο" λέει τα ίδια πράγματα αλλά προσπαθεί να ξεχωρίσει μόνο στο επικοινωνιακό επίπεδο. Εκλογές για αρχηγό, χωρίς όμως πολιτικό πρόγραμμα (στην Δημοκρατική Συμπαράταξη), όλοι υπέρ της απορρύθμισης των περιβαλλοντικών πολιτικών για χάρη των ...επενδύσεων. Ούτε περνάει από το μυαλό τους ότι εκεί είναι που διαφοροποιούνται σήμερα τα κόμματα και υπάρχουν οι πολιτικές αντιπαραθέσεις: στο ποιο μοντέλο οικονομίας επιλέγουμε, ποιες επενδύσεις χρειαζόμαστε ως χώρα, που θα βρουν δουλειές οι άνεργοι με τρόπο όμως που θα υπάρχει όφελος ταυτόχρονα στην οικονομία, στην κοινωνία και στο περιβάλλον.

Όλοι λοιπόν μιλάνε για τις επενδύσεις πλέον - ακόμα και η κυβέρνηση που ως αντιπολίτευση ήταν άκριτα εναντίον κάθε επένδυσης χωρίς να αντιπροτείνει ένα άλλο, όχι κρατικίστικο μοντέλο. ναι πρέπει να είμαστε υπέρ των επενδύσεων, αλλά υπέρ των επενδύσεων που συνδυάζουν οικονομική δραστηριότητα, περιβαλλοντική - κοινωνική και πολιτιστική υπευθυνότητα. Αλλιώς δεν μάθαμε τίποτα από τις "επενδύσεις" στην οικονομία καζίνο, στην κερδοσκοπία του real estate που odήγησε σε 200.000 κόκκινα δάνεια για στέγαση, στην σπατάλη των επενδύσεων των Ολυμπιακών Αγώνων (που τότε μας έλεγαν πόσο θα συνέβαλε στην οικονομία, αλλά όχι ...στο χρέος και στα ελλείμματα).

Γιαυτό η παρουσία ενός πραγματικού πράσινου κόμματος είναι απαραίτητη και όχι μόνο για την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά και για την κοινωνική συνοχή και την στροφή σε μια "ζωντανή" και πράσινη, κοινωνικά υπεύθυνη οικονομία προς όφελος της κοινωνίας. Η μορφή της έχει κάποια σημασία - δημόσια, ιδιωτική, κοινωνική - αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό που μετράει είναι το τελικό αποτέλεσμα.

Την επόμενη των εκλογών να έρθουν στο προσκήνιο οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας. Είναι η μόνη ελπίδα πια

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ δεν συμμετέχουμε στις εκλογές, αν και έχουμε πολλά να προτείνουμε για τη συγκρότηση της χώρας. Δεν συμμετέχουμε στις λίστες κάποιου άλλου κόμματος ούτε υποστηρίζουμε ως συλλογικότητα κάποιο άλλο κόμμα ή συνεργασία. Όπως και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας πιστεύουμε ότι τα υπάρχοντα κόμματα, παλιά και «νέα», αποδείχτηκαν ανίκανα να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Εργαζόμαστε, λοιπόν, μαζί με άλλες δημιουργικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις για να έρθουν στο προσκήνιο σύντομα όχι μόνο νέες ιδέες και προτάσεις για την συγκρότηση της χώρας «από τα κάτω» αλλά και ένας νέος πολιτικός χώρος που θα συμβάλει σε βαθιές οικονομικές, παραγωγικές, δημοκρατικές αλλαγές με θετικό οικολογικό και κοινωνικό αντίκτυπο. 

Οι εκλογές, όπως γίνονται, δεν επιτρέπουν σοβαρό διάλογο για τα μεγάλα και τα σημαντικά ή συνθέσεις και συνεργασίες στη βάση προγραμμάτων. Είχαμε τοποθετηθεί ξεκάθαρα ότι αυτές οι εκλογές δεν θα έφερναν κάτι νέο, θα ήταν ένας τυχοδιωκτισμός που θα οδηγούσε σε μεγαλύτερα προβλήματα, αντί στην επίλυση προβλημάτων. Αυτό που χρειάζονταν τόσα χρόνια αλλά και χρειάζεται πάντα η χώρα είναι ένας ουσιαστικός πολιτικός και κοινωνικός διάλογος για τις δίκαιες και ισορροπημένες αλλαγές που απαιτούνται. Οι εκλογές σε αυτή την συγκυρία απομακρύνουν ακόμα περισσότερο τους πολίτες από την πολιτική, σε μια εποχή που χρειάζεται συμμετοχή της κοινωνίας σε μια νέα προσπάθεια τερματισμού της κρίσης. Ο απαράδεκτος εκλογικός νόμος, που δεν άλλαξε παρά τα αδιέξοδα που δημιουργεί, είναι μέρος του προβλήματος αφού χαρίζει στο πρώτο κόμμα 50 έδρες (1/3 των 150 εδρών αυτοδυναμίας), ακόμα κι αν η διαφορά του από το δεύτερο είναι μερικές μόνο ψήφοι.

Η κρίση δεν μας βρήκε ξαφνικά. Οι πολιτικές που προωθήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες μπορεί να βελτίωσαν τα εισοδήματα, αλλά δημιούργησαν ένα καταναλωτικό μοντέλο που δεν ήταν βιώσιμο, γενίκευσαν τη διαφθορά και μετέτρεψαν τη δημοκρατία σε ένα πελατειακό σύστημα. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (και όσα σχήματα προέκυψαν από αυτά) δεν απέτυχαν μόνο σε σχέση με μια κοινωνικά δίκαιη διαχείριση κι αντιμετώπιση της κρίσης αλλά πρώτα στη βιώσιμη διαχείριση της χώρας και έτσι μας οδήγησαν στην γενικευμένη κρίση και χρεοκοπία. Δεν μπορούν να εμφυσήσουν ένα νέο πνεύμα στη χώρα, να πουν και να κάνουν κάτι ενδιαφέρον, πέρα από τετριμμένα ΘΑ, που συχνά είναι ακριβώς αυτά που μας οδήγησαν στην κρίση ή εμπόδισαν να βγούμε από την κρίση.

Πολλοί περίμεναν ο ΣΥΡΙΖΑ να φέρει το καινούργιο, χωρίς να μετέχουν οι ίδιοι σε αλλαγές που απαιτούνται, συχνά  περιμένοντας να αποκατασταθεί το παλιό μοντέλο κατανάλωσης, χωρίς να αλλάξουμε βαθιά ως χώρα, κοινωνία, διοίκηση, οικονομία, παραγωγικό μοντέλο. Ο συνασπισμός ετερόκλητων προσδοκιών και πολιτικών οδήγησε στην αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (κι ΑΝΕΛ). Διεκδικεί την εξουσία στη βάση ενός επικοινωνιακού διπόλου, «παλιό-νέο», χωρίς να προτείνει ένα σχέδιο επί της ουσίας καινούργιο, οικολογικά, κοινωνικά και παραγωγικά καινοτόμο. Δεν εκπροσωπεί το νέο, είναι απελπιστικά παλιό όπως και τα άλλα «παλιά». Στο μεταξύ όμως, στην καταστροφή που είχαν προκαλέσει οι διαδοχικές κυβερνήσεις πριν και μετά το 2008, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρόσθεσε κι άλλα οικονομικά και κοινωνικά βάρη, αντί να αφαιρέσει. Το Μνημόνιο 3 #ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται να αποδείξει ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι σε μεγάλο ποσοστό ευθύνη ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.

Για πρώτη φορά μεγάλο ποσοστό των πολιτών δεν έχει να ψηφίσει ούτε καν στη λογική του μικρότερου κακού. Για την δημοκρατία αυτό δεν είναι καλό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Απέναντι στην αποτυχία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ δεν μπορεί να θεωρείται στα σοβαρά ως εναλλακτική λύση το νεοναζιστικό, εγκληματικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής που θέλει να μας επιστρέψει στον Μεσαίωνα. Ούτε το ΚΚΕ που παραμένει σταθερό σε θέσεις που εκφράζουν τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ούτε η ΛΑΕ που συνεχίζει να προβάλλει ως εναλλακτικές προοπτικές κάτι που υπάρχει μόνο στις φαντασιώσεις τους. Ούτε είναι λύση η ψήφος στον Β. Λεβέντη, στην ελληνική εκδοχή γελοιοποίησης – αντί αλλαγής - της πολιτικής. Ο δε Σταύρος και το ΠΟΤΑΜΙ συνέχεια αλλάζουν κατευθύνσεις και πότε πάνε από εδώ, πότε από εκεί, πότε είναι πρόθυμοι για συγκυβέρνηση και «ετοιμάζουν το κυβερνητικό σχήμα» και πότε κάνουν τους δύσκολους, προσπαθώντας να ισορροπήσουν σε πολλές διαφορετικές βάρκες και αντιφατικές θέσεις.

Έτσι λοιπόν δεν έχουμε να ψηφίσουμε ούτε το λιγότερο κακό. Η τραγωδία είναι ότι μετά από τόσα χρόνια σε βαθιά κρίση και ενώ έπρεπε να γίνεται τώρα σοβαρή πολιτική συζήτηση για τα σημαντικά, τα κόμματα επικεντρώνουν για άλλη μια φορά σε επικοινωνιακές κινήσεις. Συνθήματα ακούμε αντί για ξεκάθαρες προτάσεις για απασχόληση, αντιμετώπιση της φτώχειας, αναζωογόνηση της οικονομίας, οικολογική καινοτομία, προστασία του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου, παιδεία, αναδιοργάνωση της διοίκησης, την απεξάρτηση από το πελατειακό και κομματικό κράτος ως βάση για μια μακροχρόνια ευημερία της κοινωνίας.

Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι από την προεκλογική συζήτηση απουσιάζει το περιβάλλον και η οικολογία. Δεν περιμέναμε από αυτά τα κόμματα να παρουσιάσουν νέες πολιτικές προτάσεις για την οικονομία και το παραγωγικό μοντέλο που να βασίζονται σε σύγχρονες πράσινες, οικολογικές προτάσεις, σε μοντέλα πράσινης οικονομίας, σε εκσυγχρονισμού της διοίκησης στη βάση της καινοτομίας, σε μοντέλα αποτελεσματικής και καινοτόμου κοινωνικής πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο που περιστρέφονται γύρω από τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να κάνουν τον κόπο να εξηγήσουν γιατί δεν τα έκαναν τόσα χρόνια.

Σε αυτές τις εκλογές απουσιάζει ένα πράσινο ψηφοδέλτιο, μετά από πολλά χρόνια. Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ έχουμε δημόσια διαχωρίσει τη θέση μας από τους Οικολόγους Πράσινους που συμμετέχουν σε ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να έχουν επηρεάσει στο ελάχιστο τις επιλογές του ιδιαίτερα σε κρίσιμα για τους πράσινους θέματα (ενέργεια, λιγνιτικές μονάδες, εξάρτηση από ορυκτά καύσιμα, βιοποικιλότητα, απασχόληση, οικονομία, περιβάλλον, κλίμα, κοινωνική καινοτομία κα). Τέτοιες «συνεργασίες» που δεν πρασινίζουν τα προγράμματα άλλων κομμάτων αλλά αποδυναμώνουν πλήρως τις πράσινες πολιτικές ευτελίζουν την αναγκαία πράγματι κουλτούρα συνεργασιών. Εμείς υποστηρίζουμε τις συνεργασίες αλλά στη βάση δεσμευτικών ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ διαφορετικών χώρων, όχι αφομοίωση στην πράξη με βάση άλλου είδους ανταλλάγματα