Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ στο βιομηχανικό κρατίδιο της Βάδης-Βυρτεμβέργης (Baden-Württemberg) είναι το πρώτο σε εκλογική δύναμη κόμμα, με βάση το αποτέλεσμα των εκλογών της 13ης Μαρτίου. Συγκεντρώνουν 30,3% (24,2% στις εκλογές του 2011, αύξηση 6,1%) και ο μέχρι τις εκλογές πράσινος πρωθυπουργός του κρατιδίου διεκδικεί να αναλάβει ξανά την πρωθυπουργία. Δεύτερο κόμμα αναδεικνύονται οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU) με 27,1% (39,0% το 2011, απώλειες 11,2%). Την τρίτη θέση καταλαμβάνει το λαϊκιστικό και ξενοφοβικό AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία) με 14,9% που μπαίνει στο κοινοβούλιο. Το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) με 12,7% είναι 4ο (23,1% το 2011, απώλειες 10,4%), ενώ οι Φιλελεύθεροι (FDP) συγκεντρώνουν 8,3% (από 5,3% το 2011). Το κόμμα της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (Die Linke) με 2,9% (2,8% το 2011) μένει πάλι εκτός κοινοβουλίου.
Στο νέο κοινοβούλιο της Στουτγάρδης οι Πράσινοι θα διαθέτουν 46 έδρες, οι Χριστιανοδημοκράτες 39, οι Σοσιαλδημοκράτες 19, το AfD 22 και οι Φιλελεύθεροι 12. Η κυβερνητική συμμαχία Πράσινων - Σοσιαλδημοκρατών που κυβερνούσε στο κρατίδιο με πρωθυπουργό τον Πράσινο Kretschmann δεν συγκεντρώνει τώρα την πλειοψηφία λόγω της μεγάλης πτώσης των σοσιαλδημοκρατών.
Μέσα στην Στουτγάρδη τα αποτελέσματα ήταν αρκετά διαφοροποιημένα τόσο ως προς τα ποσοστά των κομμάτων όσο και ως προς την σειρά που καταλαμβάνουν: οι Πράσινοι συγκέντρωσαν 36,4% (σε μερικές περιοχές μάλιστα συγκέντρωσαν ποσοστά πάνω από 40-44%), το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) 22,2%, το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) 11,9%, το AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία) 11,1%, οι Φιλελεύθεροι (FDP) 9,4% και το κόμμα της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (Die Linke) 5,3%
Στις εκλογές όμως των δυο άλλων κρατιδίων, οι Πράσινοι δεν τα πήγαν καλά. Στo κρατίδιο Rheinland-Pfalz έπεσαν από το 15,4% (2011) στο 5,2%, ενώ στο κρατίδιο Sachsen-Anhalt από το 7,1% στο 5,0%.
Και στα 3 κρατίδια, σημαντικά ποσοστά συγκέντρωσε το λαϊκιστικό, ξενοφοβικό και αντιευρωπαϊκό κόμμα της Εναλλακτικής για την Γερμανία (AfD). H ξενοφοβική και ρατσιστική ατζέντα που έχει στο προσφυγικό αλλά και το λαϊκιστικό κι αντι-ευρωπαϊκό του προφίλ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην άνοδο του κόμματος αυτού.
Η καμπάνια των Πράσινων είχε ως ένα από τα κεντρικά της θέματα το προσφυγικό, με σύνθημα "Tώρα παραμένουμε άνθρωποι" αλλά και το θέμα της μετάβασης σε μια νέα οικονομία, απεξαρτημένη από τον άνθρακα (ορυκτά καύσιμα).
Υπάρχουν πολλά συμπεράσματα που προκύπτουν από τις εκλογές:
1. Σε κάθε ένα από τα κρατίδια "βγήκε πρώτο" ένα διαφορετικό κόμμα, στη Βάδη-Βυρτεμβέργη οι Πράσινοι, ενώ στο Rheinland-Pfalz οι Σοσιαλδημοκράτες και στο Sachsen-Anhalt οι Χριστιανοδημοκράτες.
2. Και στα 3 κρατίδια, οι "νικητές" στον ένα ή άλλο βαθμό συμφωνούν σε γενικές γραμμές με την πολιτική που προωθεί η Μέρκελ για τους πρόσφυγες.
3. Στις τοπικές εκλογές παίζουν ρόλο και τοπικές συνθήκες, γι αυτό υπάρχει και μεγάλη απόκλιση στα αποτελέσματα από κρατίδιο σε κρατίδιο. Πάντως οι ρατσιστές του AfDέχουν μεγαλύτερα ποσοστά σε κρατίδια της πρώην Αν. Γερμανίας.
4 Όπως και αλλού, υπάρχει ένα ποσοστό της γερμανικής κοινωνίας που ακολουθεί τους λαϊκιστές και ξενοφοβικά-ρατσιστικά σχήματα. Μέχρι τώρα, όμως, η Γερμανία δεν έχει παρασυρθεί σαν χώρα και κοινωνία προς μια τέτοια κατεύθυνση. Ελπίζω και μετά τις εκλογές να μην ανατραπεί η πολιτική στο προσφυγικό.
Όμως, ένα άλλο συμπέρασμα είναι ότι ακόμα και σε μια βιομηχανική περιοχή οι (γερμανοί) Πράσινοι μπορούν πλέον να είναι πρώτη δύναμη γιατί έχουν ένα εναλλακτικό σχέδιο για την οικονομία, δεν απευθύνονται μόνο σε όσους έχουν οικολογικές ευαισθησίες ή αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και σε κοινωνικές ομάδες που αναζητούν ένα μέλλον στην οικονομία που θα είναι πιο πράσινο.
Με ποιούς θα πας και ποιούς θ’ αφήσεις
Με ποιούς θα πας και ποιούς θ’ αφήσεις
ένα άρθρο του Αλέξανδρου Λασκαράτου,
στελέχους των ΠΡΑΣΙΝΩΝ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Ήταν μόλις 22 χρονών ο Διονύσης Σαββόπουλος το 1966, όταν κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, το Φορτηγό, που έμελλε να ανατρέψει τα δεδομένα της μέχρι τότε δισκογραφίας. Τρία χρόνια μετά, το 1969, κυκλοφορεί “Το περιβόλι του τρελλού”, ο πιο αγαπημένος μου δίσκος του, ίσως γιατί ήμουν μόλις 21 χρονών τότε και ο Διονύσης Σαββόπουλος μου μίλαγε κατευθείαν στην καρδιά. Είμαστε πια ήδη τρία χρόνια μέσα στη χούντα. Απαράμιλλη ποίηση, υπέροχη μουσική, πρώτες απόπειρες ελληνικού ροκ. Καθώς περνάν τα χρόνια ωριμάζει όλο και περισσότερο τόσο μουσικά όσο και σε στίχους. Ο λόγος του γίνεται όλο και πιο καταγγελτικός παραμένοντας όμως τρυφερός και πάνω απ’ όλα ποιητικός.
Γιατί αναφέρω τον Σαββόπουλο; Μα γιατί με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, που με ταπεινώνουν και με προσβάλλουν βαθειά, ψάχνω και βρίσκω παρηγοριά στην ποίηση, και στη μουσική του Διονύση Σαββόπουλου.
Σήμερα κυριαρχεί το τίποτα. Υποτίθεται πως μετά από τα τελευταία πέντε χρόνια που μας πλήγωσαν, θα ξεπηδούσε κάτι καινούργιο, όμως το καινούργιο δεν ήρθε. Λόγια ξύλινα, καμιά πρόταση που να έχει όραμα, καμία κουβέντα ”για την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή”, που λέει κι ο Σαββόπουλος στο “η πλατεία ήταν γεμάτη”.
Το μέλλον μας παίζεται στα debate της υπνηλίας (κλικ εδώ http://prasinoi.gr/ypne/ )
και στα τηλεοπτικά gadgetsμε κόκκινες κάρτες και τέτοια για τη μονομαχία των δύο.
Ακούστε εδώ (κλικ https://www.youtube.com/watch?v=OJyh_dHQz8w) το “Οι παλιοί μας φίλοι” από το Φορτηγό.
Οι στίχοι
Μη, μην το πεις
οι παλιοί μας φίλοι
μην το πεις
για πάντα φύγαν.
Μη, το μαθα πια
τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια
για πάντα φύγαν.
Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.
Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.
Πέρασαν για πάντα
οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες
οι κραυγές.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.
Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ
όμορφη να σας μιλήσω
βλέπω πυρκαγιές
πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς
κι είμαι μαζί σας.
Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται
όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται
εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω
τις μέρες τις παλιές.
Και εδώ ακούστε (κλικ https://www.youtube.com/watch?v=hrGZh2GMahk) όλο το δίσκο “Το περιβόλι του τρελλού”. Δεν θα νοιώθετε πια ίδιοι, δεν θα είστε πια ίδιοι.
Για να κάνεις τέχνη, πρέπει να πονάς, να πονάς πολύ. Κι’ εγώ τώρα πονάω πολύ αλλά τέχνη δεν βγάζω…
Αλήθεια, για ποιο λόγο γίνονται εκλογές τελικά;
Τελικά γιατί γίνονται οι εκλογές; Έχει καταλάβει κάποιος; Αφού απ' ότι φαίνεται μετά τις εκλογές θα γίνει κάτι που θα μπορούσε να είχε γίνει από πριν, χωρίς όμως το επιπλέον κόστος για την κοινωνία και την οικονομία. Στα τέλη του 2015 θα έρθει κι άλλος "λογαριασμός" και θα χρειαστεί να πληρώσουμε κι άλλα...
Σκεφτείτε σενάρια κυβερνητικού σχήματος:
- ΣΥΡΙΖΑ, Καμένος (μάλλον όχι πλέον)
- ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ (το νέο?)
- ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι, Λεβέντης, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ (το νέο?)
- ΣΥΡΙΖΑ, Λεβέντης, ΠΟΤΑΜΙ (το νέο?)
- ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ (Λαφαζάνης)! (το νέο?)
- ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ (το νέο?)
- ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ (το νέο?)
- ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ (το νέο?)
Μετά την κατάρρευση του διπόλου Μνημόνιου - Αντιμνημόνιο, θα δούμε πολύ πιθανόν και την κατάρρευση του διπόλου Παλιό-Νέο (με συνεργασίες μάλιστα που θα ήταν εξωπραγματικές με βάση την προεκλογική ρητορική). Εξάλλου ζήσαμε την εμπειρία της συγκυβέρνησης Τσίπρα - Λαφαζάνη - Κωνσταντοπούλου - Καμένου και μεγάλου τμήματος του παλιού ΠΑΣΟΚ στο όνομα του αντιμνημονίου. Να δούμε τώρα τι θα δούμε στο όνομα της εφαρμογής του Μνημονίου (αυτό είναι πράγματι μια βαθιά αλλαγή, ότι τα κόμματα ζητάνε να έχουν ισχυρή εκλογική δύναμη για να εφαρμόσουν το Μνημόνιο 3, που όμως θεωρούν και είναι σκληρό...)
Ίσως το μόνο θετικό που θα προκύψει από τις εκλογές να είναι το τέλος των ψευδαισθήσεων και η διαφαινόμενη διάλυση των ΑΝΕΛ μετά την εκλογική αποτυχία τους. Να γλυτώσουμε από τους ψεκασμένους τουλάχιστον...
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είχαμε προτείνει να υπάρξει μια Πράσινη Κοινωνική Συμφωνία μετά από διάλογο, όχι μόνο μεταξύ κομμάτων αλλά και με την κοινωνία και τους κοινωνικούς φορείς. Στόχος μιας τέτοιας ευρείας συμφωνία θα έπρεπε να είναι η αναζωογόνηση της οικονομίας (εμείς λέμε σε πράσινη-κοινωνική κατεύθυνση), η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και η μείωση της φτώχειας (όχι απλώς επιδόματα φτώχειας). Οι εκλογές θα μπορούσαν, έτσι, να γίνουν μετά τον Νοέμβριο 2016.
Κι όμως, αν και είναι εφικτό, ακόμα παραμένει ζητούμενο μια πολιτική που προωθεί βαθιές, δίκαιες, καινοτόμες αλλαγές με την συμμετοχή (και με πρωτοβουλία?) της κοινωνίας. Κάτι τέτοιο απαιτεί να περάσουμε από την ανάθεση στους σωτήρες στην κοινωνική πρωτοβουλία, "από τα κάτω". Φαίνεται ότι η ιδέα αρχίζει να ωριμάζει σε κάποια τμήματα της κοινωνίας...
Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα οδηγεί τη χώρα από την μία ζημιά στην άλλη. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν είδαν τι έκαναν τόσα χρόνια, μιλάνε μόνο για τους 7 μήνες του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα μας οδηγούν σχεδόν στον ...Παράδεισο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είδε τι έλεγε τόσα χρόνια, δεν απολογήθηκε για όσα ΟΧΙ είχε πει, αν και σήμερα διεκδικεί την ψήφο και την πρωτιά για να εφαρμόσει αυτά τα οποία κατήγγειλε!. Δεν ζήτησε συγνώμη που ΠΡΟΣΘΕΣΕ κοινωνική, οικονομική και οικολογική ζημιά, αντί να αφαιρέσει.
Σε ένα τέτοιο πολιτικό τοπίο, πώς να μην ευδοκιμούν οι τυχοδιώκτες, ακόμα και οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής που ελπίζουν ότι θα τους ψηφίσουν περισσότεροι ανόητοι ψηφοφόροι; Πώς ο Λεβέντης να μην διεκδικεί την είσοδο του στη Βουλή και στην ....κυβέρνηση (γελοιοποιώντας ακόμα περισσότερο την πολιτική); Πώς ο Λαφαζάνης και το ΚΚΕ να μην ελπίζουν ότι οι ψηφοφόροι θα ψηφίσουν με κριτήρια των αρχών του προηγούμενου αιώνα;
Και ο Σταύρος ("εγώ" ακούς συνεχώς στις ομιλίες του!) πότε είναι έτοιμος να μπει ή και να σχηματίσει κυβέρνηση και πότε κάνει τον δύσκολο.
Αν η κοινωνία δεν αποφασίσει ότι πρέπει να σαρωθούν όλα αλλά με δημιουργικό τρόπο, ξεκινώντας από την περιφέρεια προς το κέντρο, από τα κάτω προς τα πάνω, δεν θα δούμε φως στο βάθος του τούνελ.
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ πάντως απέχουμε από αυτό το πανηγύρι. Νοιαζόμαστε για το μετά τις εκλογές, όταν θα επιστρέψουμε ...στην σκληρή πραγματικότητα. Επιδιώκουμε να συν-διαμορφώσουμε ένα νέο σχήμα, που θα βασίζεται μεν σε δυο ιστορικά ρεύματα - των πράσινων και της ανανεωτικής/κοινωνικής αριστεράς - αλλά κυρίως θα θέσει τις βάσεις για μια πραγματικά εναλλακτική πολιτική πρόταση για τη συγκρότηση της χώρας.
