Είμαστε μια περίεργη κοινωνία . Αναλύουμε πολύ συχνά τα πράγματα μέσα από το πρίσμα της συνωμοσίας, αντί να έχουμε έναν ορθολογικό τρόπο σκέψης. Να όπως τώρα. Αντί να επιμένουμε σε μια θέση που είναι σαφής, ότι δηλαδή οι βομβαρδισμοί που έχουν μάλιστα θύματα αμάχους δεν θα φέρουν ειρήνη στη Συρία, "υπερασπιζόμαστε" τον δικτάτορα Άσαντ θεωρώντας ότι για κάποιο περίεργο λόγο «δεν θα χρησιμοποιούσε χημικά». Και την ίδια στιγμή "αγνοούμε" ότι τα αεροπλανοφόρα που εκτόξευσαν τους πυραύλους βρίσκονταν κάπου κοντά στα νησιά μας.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πολλοί νοιώθουν την ανάγκη να κριτικάρουν την επίθεση που διέταξε ο Τραμπ (πριν λίγο μπορεί να τον θεωρούσαν μάλιστα ως ...αντισυστημικό!) με αστεία επιχειρήματα. Με πιο σοκαριστικό αυτό που λέει ότι "αποκλείεται να επιτέθηκε με χημικά όπλα ο Άσαντ τώρα γιατί νικάει στο πεδίο της μάχης». Λες και δεν έχει δολοφονήσει και φυλακίσει χιλιάδες, λες και δεν έχει χρησιμοποιήσει χημικά όπλα ποτέ. Δυστυχώς η πραγματικότητα διαψεύδει αυτή την «πίστη»: https://en.wikipedia.org/wiki/Use_of_chemical_weapons_in_the_Syrian_civil_war. Μόλις τον Ιούλιο του 2012 το καθεστώς παραδέχθηκε ότι διαθέτει χημικά όπλα (κάτι που αρνιόνταν πριν) και τον Αύγουστο 2013 υπογράφτηκε η συμφωνία για καταστροφή τους, αλλά πολλοί θεωρούν ότι διαθέτει ακόμα πάνω μεγάλες ποσότητες χημικών όπλων νευροτοξικών, σαρίν κα

Βεβαίως, οι ΗΠΑ και η Ρωσία έχουν χρησιμοποιήσει πολλές φορές ψεύτικα στοιχεία για να δικαιολογήσουν δικές τους επιθέσεις και την παραβίαση εκ μέρους τους του διεθνούς δικαίου. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο  Σαντάμ Χουσείν ή ο Άσαντ δεν είχαν χρησιμοποιήσει χημικά όπλα.

Το ίδιο είχε συμβεί με τον Μιλόσεβιτς, τον Κάρατζιτς και τον Μπλάντιτς. Σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις και η πλειοψηφία της κοινωνίας έκλειναν τα μάτια τους μπροστά στα εγκλήματά αυτών των εθνικιστών που διέλυσαν τελικά την Γιουγκοσλαβία  και αρνιόντουσαν να αλλάξουν άποψη ακόμα και μετά την φρικτή σφαγή της Σρεμπρένιτσας όπου εξοντώθηκαν εν ψυχρώ 8000 νέοι και ηλικιωμένοι Βόσνιοι από σέρβους στρατιωτικούς και παραστρατιωτικούς. Απλώς ξέχασαν μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά με τους εγκληματίες «αδελφούς» μας.

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να υπερασπίζονται πολλοί και μάλιστα άκριτα τους απανταχού δικτάτορες και να τους υπερασπίζονται ως δήθεν θύματα, ενώ θα μπορούσαν να εκφράσουν την προσωπική τους αντίθεση απέναντι σε μια επιλογή που θεωρούν ότι είναι λάθος και να βάλουν τελεία εκεί.  Επιτέλους ο εχθρός του εχθρού δεν είναι απαραιτήτως φίλος μας!

Δεν είναι τυχαίο που ένας δικτάτορας όπως ο Πούτιν (που δεν σέβεται το διεθνές δίκαιο και τη δημοκρατία, συνεργάζεται κι ενισχύει ότι ακροδεξιό υπάρχει στην Ευρώπη, παρεμβαίνει σε εκλογικές διαδικασίες με κυβερνο-επιθέσεις, εισβάλει στην Ουκρανία, καταλαμβάνει την Κριμαία, εξαπολύει αεροπορικούς βομβαρδισμούς στη Συρία, εξοντώνει τους αντιπάλους του) απολαμβάνει δημοφιλία της τάξης του 70% στην Ελλάδα (κάτι που δεν καταφέρνει ούτε στην ίδια τη Ρωσία, παρά τον έλεγχο των ΜΜΕ και την καταστολή που επιβάλει) όπως δείχνουν όλες οι έρευνες της κοινής γνώμης.

Και ας μην έδωσε στην Ελλάδα ένα ρούβλι. Πριν τον Σώρρα, οι περισσότεροι Έλληνες ήταν έτοιμοι να πιστέψουν ότι ο Πούτιν θα μας γέμιζε με ρούβλια για να περνάμε καλά χωρίς τους μισητούς τροϊκανούς, την ίδια στιγμή που αυτός "κάρφωνε" στον Σόιμπλε και στον Ολλάντ τα "αιτήματα" του Λαφαζάνη και της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα να τυπωθούν, αν χρειαστεί, δραχμές σε τυπογραφεία της Ρωσίας.

Χρειαζόμαστε, επιτέλους, ως κοινωνία  μια ερμηνεία των πραγμάτων και μια πολιτική που βασίζεται σε πραγματικά στοιχεία και σε σταθερές αξίες, όχι σε απίστευτες θεωρίες και σε "ψεύτικες αλήθειες". Είναι αλήθεια ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, αλλά κάνει κακό για πολύ καιρό.

Ο Τραμπ έχει πολλούς οπαδούς και μεταξύ των ελλήνων πολιτικών δεξιών κι αριστερών. Αγνοούν ποιος είναι πραγματικά ο Τραμπ: Τον Αύγουστο 2013 ο Τραμπ επέμενε ότι πριν εξαπολύσει αεροπορικές επιθέσεις στη Συρία, ο πρόεδρος Ομπάμα χρειάζονταν την σύμφωνη γνώμη του Κογκρέσου. Ο Ομπάμα ζήτησε την έγκριση του Κογκρέσου αλλά δεν την έλαβε και έτσι πάγωσε το σχέδιο. Ο Τραμπ ως πρόεδρος πλέον δεν νοιάστηκε για κάποια έγκριση, παραβίασε κυνικά το διεθνές δίκαιο - δεν υπήρξε απόφαση έστω του Συμβουλίου Ασφαλείας ή του ίδιου του ΟΗΕ-, δεν ενδιαφέρθηκε έστω να τεκμηριώσει την ανάγκη αεροπορικής επίθεσης, Αυτό είναι το βασικό θέμα. Δεν μπορεί να αγνοηθεί αυτό το γεγονός, κι αντιθέτως να προβάλλεται η άποψη ότι δήθεν ο Άσαντ δεν θα χρησιμοποιούσε χημικά όπλα (για κάποιο …περίεργο λόγο όμως το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν). Ο ....αντισυστημικός Τραμπ απλώς δεν ενδιαφέρεται για τη Νομιμότητα των ενεργειών του είτε αυτό αφορά το μεταναστευτικό, είτε τη χρήση βίας είτε τα ανθρώπινα δικαιώματα ή αυτά των γυναικών είτε την προστασία του περιβάλλοντος, της υγείας, του κλίματος.