Επιδοτούμε την καταστροφή του κλίματος και της υλικής βάσης της ζωής αντί να ενισχύσουμε με τα χρήματα αυτά την μετάβαση σε μια πιο οικολογικά και κοινωνικά υπεύθυνη οικονομία!

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θεωρούμε ότι οι κοινωνίες πρέπει να επενδύσουν στην μετάβαση από την σημερινή οικονομία της καταστροφής και των ανισοτήτων σε μια οικονομία που θα διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή, την προστασία του περιβάλλοντος, την υπεύθυνη οικονομία για όλες τις γενιές, σημερινές κι επόμενες.

Αυτή η μετάβαση είναι εφικτή και μπορεί να συγκεντρώσει την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, δεν είναι κάτι που αφορά μειοψηφίες. Στην μετάβαση αυτή κεντρικό ρόλο αποτελεί η αλλαγή του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου, με θέμα αιχμής μια οικονομία που δεν θα ανατρέπει βίαια το κλίμα, αλλά θα το προστατεύει, ώστε σταδιακά να ισορροπήσει ξανά μετά από πολλές εκατονταετίες, αλλά και θα διασφαλίζει την προσαρμογή στα νέα κλιματικά δεδομένα.

Πολλοί αδιαφορούν σήμερα τόσο για το κοινωνικό και περιβαλλοντικά κόστος της κλιματικής αλλαγής ή δεν το έχουν συνειδητοποιήσει αλλά οι πιο πολλοί αγνοούν ότι η υποστήριξη της μετάβασης της οικονομίας θα μας κοστίσει πολύ πιο λίγο από αυτά που πληρώνουμε σήμερα για να επιδοτείται η «βρώμικη» παραγωγή, η διατήρηση των ορυκτών καυσίμων που καταστρέφουν την υλική βάση της ζωής πάνω στον μικρό μας πλανήτη.

Δεν είναι απλώς κάποιοι οικολόγοι ή επιστήμονες που έχουν υπολογίσει το οικονομικό κόστος της καταστροφικής για το περιβάλλον επιδότησης των ορυκτών καυσίμων.  Το ύψος των επιδοτήσεων στα ορυκτά καύσιμα είναι της τάξης των 112 δις Ευρώ ετησίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δηλαδή επιδοτούμε ετησίως με εκατοντάδες δις ευρώ την καταστροφή μας!!!!

Τώρα έρχεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που υπολογίζει ότι σε ευρωπαϊκό επίπεδο χρειάζονται ετησίως 180 δις ευρώ επιπλέον της διαθέσιμης χρηματοδότησης για να επιτευχθούν οι στόχοι για την προστασία του κλίματος και την προσαρμογή στα νέα κλιματικά δεδομένα σύμφωνα με εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

https://ec.europa.eu/info/business-economy-euro/banking-and-finance/sustainable-finance_en

Ένα ποσό όχι ιδιαίτερα μεγάλο αν το συγκρίνει μάλιστα με το ύψος της επιδότησης των ορυκτών καυσίμων.  Χωρίς να υπολογίσουμε τι μας κοστίζει σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο η αύξηση της συχνότητας και της έντασης των ακραίων καιρικών φαινομένων σε συνδυασμό με την κατάρρευση των υποδομών που δεν αντέχουν τις αυξανόμενες πιέσεις πλέον από την κλιματική αλλαγή αλλά και τα ανθρώπινα θύματα από τα φαινόμενα αυτά. 

Φωτογραφία του Nikos Chrysogelos.
Η παρέμβαση του Ιταλού προέδρου και η απόρριψη ενός προτεινόμενου υπουργού που έχει ταχθεί εναντίον του Ευρώ είναι "πραξικόπημα" όπως διαβάζω να γράφουν κάποιοι; Από που προκύπτουν όλα αυτά για πραξικόπημα των Βρυξελλών ή των Γερμανών πέρα από εύκολους λαϊκισμούς;
Ο Ιταλός πρόεδρος έχει αυτό το δικαίωμα και ρόλο (δηλαδή να απορρίπτει έναν υπουργό) για να εξισορροπεί καταστάσεις. Αυτός ο ρόλος είναι θεσμικός δεν τον απέκτησε με πραξικόπημα. 
Ούτε στην Ιταλία ούτε στην Ελλάδα τέθηκε ανοικτά ερώτημα αποχώρησης από την Ευρωζώνη. Αν ένας υπουργός θέτει τέτοιο θέμα που δεν τέθηκε στην προεκλογική εκστρατεία, είναι προφανές ότι δεν έχει σχετική εντολή. Κάτι τέτοιο δεν είναι μια επιλογή ελάσσονος σημασίας, είναι προφανές ότι είτε πρέπει να γίνει σοβαρή πολιτική αντιπαράθεση και δημοψήφισμα για ένα τόσο σοβαρό θέμα που άπτεται στρατηγικών επιλογών της χώρας ή σωστά ο πρόεδρος - από θεσμική άποψη - έθεσε θέμα υπουργού (κι όχι κυβέρνησης συνολικά). Ο Ιταλός πρόεδρος έχει αυτό το δικαίωμα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στην Ιταλία. 
Στις ΗΠΑ έχουν προβλέψει άλλους θεσμούς για να εξισορροπούν τυχοδιωκτικές επιλογές εκλεγμένου προέδρου όπως πχ ο Τραμπ. Είναι πραξικόπημα αν έρχεται ένα δικαστήριο να αναιρέσει επιλογές ενός εκλεγμένου προέδρου; Μα ο πρόεδρος ή η κάθε κυβέρνηση ακόμα και αν πράγματι εκπροσωπούν την πλειοψηφία δεν είναι ανεξέλεγκτοι.  
Πολλοί υπονοούν ότι την απόφαση του Ιταλού προέδρου υπαγόρευσε η Μέρκελ ή οι "Βρυξέλλες". Αντιθέτως εγώ άκουσα τη Μέρκελ να λέει ότι θα συνεργαστεί με οποιαδήποτε κυβέρνηση κι ανέφερε την εμπειρία της με τον Τσίπρα. 
Αν και συνταγματικά η επιλογή του Ιταλού προέδρου είναι μέσα στα δημοκρατικά πλαίσια (αφού απέρριψε υπουργό, όχι κυβέρνηση), πολιτικά θεωρώ ότι δεν ήταν  σωστή επιλογή. Κατά την άποψή μου η καλύτερη λύση - αν κι εξόχως επικίνδυνη - για την Ιταλία θα ήταν να δέχονταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας τη συμμετοχή του συγκεκριμένου υπουργού στην κυβέρνηση. Είμαι σίγουρος ότι μέσα σε ένα μήνας θα συνειδητοποιούσε (ίσως με επώδυνο για την ιταλική κοινωνία τρόπο) τις ανοησίες που έλεγε και τις ψευδαισθήσεις που είχε, όπως " να τους ...χαρίσουν 250 δις χρέος αλλιώς θα επέστρεφαν στην ιταλική...λιρέτα" (με τι ισοτιμία άραγε σε σχέση με το ευρώ και το δολάριο).
Υπάρχει ευρέως μια άποψη ότι η Μέρκελ και οι Βρυξέλλες υπαγόρευσαν τη θέση αυτή στον Ιταλό πρόεδρο γιατί η Γερμανία φοβότανε τις επιπτώσεις στην οικονομία της από μια έξοδο της Ιταλίας από την Ευρωζώνη. Δεν νομίζω ότι κινδυνεύει η Γερμανία αν καταρρεύσει η Ιταλική οικονομία. Δεν τεκμηριώνεται πουθενά μια τέτοια υπόθεση, κανένα σοβαρό think tank δεν το τεκμηριώνει. Οι Ιταλοί θα πληγούν, η ευρωπαϊκή ιδέα και η Ευρωζώνη μπορεί, αλλά η γερμανική οικονομία είτε είναι στην Ευρωζώνη είτε όχι είναι ιδιαίτερα ισχυρή και σε περίπτωση κρίσης θα επωφεληθεί αφού πολλοί θα καταφύγουν εκεί για προστασία. 
Η Γερμανία ευτυχώς δεν έχει πολιτική διάλυσης της ευρωζώνης, ακόμα και αν βραχυπρόθεσμα μια κατάρρευση της Ευρωζώνης μπορεί να ενίσχυε την γερμανική οικονομία ως καταφύγιο σταθερότητας. Οι Γερμανοί καταλαβαίνουν ότι όχι μόνο η κλίμακα της Γερμανίας αλλά ακόμα και της Ευρώπης είναι πολύ μικρή σήμερα για την επιβίωση της οικονομίας. Αυταπάτη είναι επίσης να περιμένει κάποιος από τη Γερμανία να αναλάβει το χρέος της Ιταλίας που ξεπερνάει το 1 τρις ευρώ. 
Το Ιταλικό χρέος είναι πολύ μεγάλο για να αντιμετωπιστεί και πολύ μεγάλο για να παραμένει. Οι λύσεις δεν είναι εύκολες. Η πολιτική κρίση επιδεινώνει - όπως συνέβη και στην περίπτωσή μας - το πρόβλημα. Οι πολιτικές δυνάμεις αδυνατούν να επεξεργαστούν ένα δίκαιο και ισορροπημένο σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης, και οι λαϊκιστές θα κερδίζουν επιρροή προβάλλοντας απλοϊκές απόψεις μέχρι να αναγκαστούν να αναλάβουν την διαχείριση των προβλημάτων. Τότε επιδεικνύονται ακόμα πιο ανίκανοι από τις "συστημικές δυνάμεις". Στην πραγματικότητα χρειάζεται ένας τρίτος πόλος, ανάμεσα στις παραδοσιακές δυνάμεις που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την κρίση και τις λαϊκιστικές δυνάμεις που προωθούν αφελείς και τελικά επικίνδυνες απόψεις.
Αλλά μέχρι τότε....Προφανώς οι λαοί μπορεί να επιλέγουν ότι θέλουν αρκεί να γνωρίζουν και να αποδέχονται τις συνέπειες. Αυτό δεν σημαίνει, πάντως, ότι η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο
 
Λιγότερες πλαστικές σακούλες, καλύτερη ποιότητα ζωής
Η σχετική ευρωπαϊκή Οδηγία - είχα τη χαρά να την υποστηρίξω και εγώ όταν ήμουν ευρωβουλευτής στο Ευρωκοινοβούλιο μαζί με την δανέζα ευρωβουλευτή των Πρασίνων M. Auken που ήταν η εισηγήτρια της πρωτοβουλίας - προβλέπει είτε περιορισμό της χρήσης της με νομοθετική απαγόρευση είτε επιβολή τέλους σε κάθε σακούλα που χρησιμοποιείται.
Η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε το μισό βήμα, την επιβολή τέλους. Ας ελπίσουμε ότι με αυτόν τον τρόπο θα πετύχει να περιορίσει δραστικά τη χρήση της, και δεν θα λειτουργήσει απλώς εισπρακτικά το σύστημα: 3 λεπτά για τον Εθνικό Οργανισμό Ανακύκλωσης και 1 λεπτό για το κράτος (από το ΦΠΑ).
Υπήρχε βέβαια η εναλλακτική και πιο δραστική λύση, να μην δίνεται πλέον πλαστική σακούλα, ιδιαίτερα στα σούπερ μάρκετ.
Μα θα πει κάποιος και πώς θα μεταφέρουμε τα ψώνια μας; Εξάλλου που θα βάζουμε τα σκουπίδια μας;
Ας σκεφτούμε ότι υπήρχε ζωή και πριν τις πλαστικές σακούλες, ενώ θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από αυτές, Και μάλιστα, καλύτερα, χωρίς τόσα πλαστικά στη θάλασσα, στο περιβάλλον, στις φωλιές των πουλιών, στις κοιλιές των ψαριών και γενικότερα στην τροφική αλυσίδα.
Θυμάμαι όταν αποφάσισα να σταματήσω να χρησιμοποιώ πλαστικές σακούλες στα ψώνια μου - ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 70 - και πήγαινα στο σούπερ μάρκετ ή στο φούρνο με τις πάνινες τσάντες ή με το δίχτυ μου, με κοιτούσαν με συγκαταβατικό ύφος του στυλ "το καημένο το παιδί, έχει τρελαθεί". Απελπίζονταν που παρά την πίεση δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω πλαστική σακούλα.
Τα χρόνια πέρασαν, τα μαλλιά άσπρισαν. Οι οικολογικές στάσεις ζωής έχουν υιοθετηθεί από πολύ περισσότερους/ες σήμερα. Ακόμα και σε τηλεοπτικά σήριαλ έχουν εισαχθεί κάποιες οικολογικές μπηχτές: κάπου κάπου πάνινη τσάντα, κάδος ανακύκλωσης, ένα ποδήλατο δίπλα από την πόρτα.
Ξέρω πάρα πολλούς ανθρώπους που έχουν κατανοήσει ότι οι πλαστικές σακούλες κάνουν ζημιά στο περιβάλλον και θα ήταν έτοιμοι να σταματήσουν τη χρήση τους, Κάποιοι/ες (κυρίως γυναίκες, μεγαλύτερης ηλικίας και νέα παιδιά) έχουν κάνει ήδη το βήμα αυτό. Αλλά οι περισσότεροι περίμεναν κάποιος να τους το επιβάλλει είτε με νόμο είτε με τέλος. Αυτή είναι η διαφορά μας με κεντρο-ευρωπαίους. Εκείνοι όταν συνειδητοποιούν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει το εφαρμόζουν. Κόβουν τις πλαστικές σακούλες, παίρνουν το ποδήλατο, κάνουν ανακύκλωση και κομποστοποίηση, μείωνουν την κατανάλωση ενέργειας, Εμείς στο μεταξύ το ...σκεφτόμαστε, και το σκεφτόμαστε, και το σκεφτόμαστε!
Παρατηρούσα, λοιπόν, σήμερα με περιέργεια τον κόσμο που πήγαινε στο ταμείο του σούπερ μάρκετ. Οι κοπέλες στο ταμείο ρωτούσαν: θέλετε πλαστική σακούλα. Φαίνεται ότι περιέργως οι περισσότεροι ήξεραν ότι από σήμερα η πλαστική σακούλα θα χρεώνονταν χωριστά (γιατί μέχρι τώρα χρεώνονταν, δεν ήταν δωρεάν όπως αφελώς πίστευαν πολλοί, αλλά χρεώνονταν μέσα στην τιμή του προϊόντος).
Αρκετοί είχαν φέρει τη δική τους επαναχρησιμοποιήσιμη τσάντα (υπάρχει ένα πλήθος ευφάνταστων λύσεων), Κάποιοι μουρμούριζαν, άκουσα ένα κύριο να λέει ότι θα ήταν καλύτερο να χρεώνονται ακόμα και 10 ευρώ αλλά μέσα στην τιμή του...προϊόντος), ενώ - όπως επιβεβαίωσαν και κάποιες κοπέλες στα ταμεία - αυτοί που συνήθιζαν να παίρνουν 10 - 10 τις σακούλες, σήμερα δεν ήθελαν να πάρουν ούτε μία και προτιμούσαν να πάρουν τα πράγματα στο χέρι τους. Υπήρχαν βέβαια κι αυτοί/ες που δεν πολυ-νοιάστηκαν που θα πλήρωναν 4 λεπτά επιπλέον.
Για να δούμε τι θα γίνει το επόμενο διάστημα.
Πάντως και ο καταναλωτής και τα μαγαζιά δεν θα έχουν μόνο οικολογικό αλλά και οικονομικό όφελος, αφού οι πλαστικές σακούλες ήταν έτσι κι αλλιώς ένα σημαντικό κόστος, που περνούσε απαρατήρητο στους καταναλωτές (κάπου 20-30 ευρώ ανά άτομο ετησίως) αλλά στα μαγαζιά, στα σούπερ μάρκετ, στις λαϊκές το κόστος ήταν σημαντικό κι ανέρχονταν σε εκατοντάδες ευρώ για ένα μικρό μαγαζί και δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε ένα μεγαλύτερο. Τζάμπα λεφτά στα σκουπίδια δηλαδή.
Και ένας προσωπικός απολογισμός: όλα αυτά τα χρόνια με μερικές πάνινες τσάντες που επαναχρησιμοποιώ, έχω συνεισφέρει στην αποφυγή ...κατανάλωσης 15.000 περίπου κομματιών πλαστικής σακούλας. Δεν είναι και λίγο. Και ποτέ δεν μου φάνηκε δύσκολο να έχω μαζί μου κάποιες επαναχρησιμοποιήσιμες τσάντες (κυρίως πάνινες). Είναι θέμα πόσο συνεπής είσαι στις επιλογές σου.