Η επόμενη δύσκολη μέρα που θα έχει πολύ πόνο και χάος
Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύθηκε στο presspublica http://www.presspublica.gr/%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B7-%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%B8%CE%B1-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D-%CF%80%CF%8C%CE%BD/
Η επόμενη μέρα θα έχει πολύ πόνο και χάος όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Γιατί έχουμε μπει σε μια μεγάλη περιπέτεια χωρίς να συζητάμε πολιτικά. Για άλλη μια φορά δεν θα συζητήσουμε πολιτικά ως κοινωνία αλλά θα ψηφίσουμε με βάση το συναίσθημα, οργή (ΟΧΙ), φόβος (ΝΑΙ). Καμία ουσιαστική συζήτηση, πλήρης απουσία στρατηγικής, ιδιαίτερα από την κυβέρνηση που έχει και την ευθύνη των πρωτοβουλιών.
Η χώρα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα και πριν τα Μνημόνια. Η κρίση δεν ξεκίνησε το 2009. Ήδη το 2007-2008 είχε προστεθεί ένα τεράστιο έλλειμμα και επιπλέον χρέος 30 δις μέσα σε ένα χρόνο. Το ασφαλιστικό σύστημα πήγαινε για κατάρρευση το 2011, αλλά οι πολιτικές δυνάμεις αποφάσισαν να αποκρύψουν το γεγονός. Οι υποσχέσεις ότι λεφτά υπάρχουν κάλυψαν οποιαδήποτε άλλη φωνή μιλούσε για την εντεινόμενη κρίση.
Η χώρα είχε πραγματικά προβλήματα - όχι μόνο δημοσιονομικά αλλά και παραγωγικού μοντέλου, αναποτελεσματικού κράτους, αποτυχημένου κοινωνικού συστήματος, καταστροφικής ως προς το περιβάλλον πολιτικής και πριν το 2009. Έπρεπε να τα αντιμετωπίσει.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις επιδίωξαν να συμμαζέψουν τα δημοσιονομικά εκτοξεύοντας το κοινωνικό και οικονομικό / οικολογικό χρέος. Ανεργία στο 27%, ύφεση πάνω από 25%, κατάρρευση της διοίκησης, υποβάθμιση του κοινωνικού συστήματος που ήταν έτσι κι αλλιώς αναποτελεσματικό και άδικο. Η πολιτική που ακολουθήθηκε με ευθύνη της τρόικα και με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν καταστροφική και βασίζονταν σε λάθος υποθέσεις και προκάλεσε τεράστιες παρενέργειες, όπως διαπίστωσε και το Ευρωκοινοβούλιο με 2 εκθέσεις τους στις 13/3/2014. Έπρεπε να αλλάξει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να αντισταθεί στα μέτρα αλλά δεν αντέτεινε ένα διαφορετικό σχέδιο για την αντιμετώπιση των υπαρκτών προβλημάτων. Γι αυτό φτάσαμε στο ίδιο καταστροφικό αποτέλεσμα αν και είχαν κυριαρχήσει τα συνθήματα ενάντια στην λιτότητα. ΚΑΙ η νέα κυβέρνηση δεν προετοίμασε ένα εναλλακτικό, διαφορετικό σχέδιο αλλά δημιούργησε ψευδαισθήσεις ότι η κατάργηση της λιτότητας θα γίνει στη βάση των συνθημάτων.
Το αποτέλεσμα είναι ότι το σχέδιο της κυβέρνησης ήταν εξίσου καταστροφικό και βασίζονταν στην υπερ-φορολόγηση, στις ιδιωτικοποιήσεις και οδηγούσε σε μεγαλύτερη ύφεση. Δεν θα πέρναγε από τη Βουλή και γι αυτό πήγαμε στο "δημοψήφισμα".
Τώρα κινδυνεύουμε να επανέλθουμε στα δημοσιονομικά προβλήματα (έλλειμμα, χρέος, έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου) και να γίνουν τρομακτικά ΚΑΙ τα οικονομικά - κοινωνικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν λόγω λιτότητας. Κάθε βδομάδα που περνάει προσθέτει την ανάγκη για μέτρα 4 δις Ευρώ / βδομάδα, άρα μέτρα ύψους πλέον πάνω από 20 δις, όταν στις αρχές του χρόνου μιλούσαμε για μέτρα ύψους 1 δις. Αλλά στο μεταξύ η ανεργία θα εκτοξευθεί, οι κλειστές για μήνες τράπεζες θα προκαλέσουν κατάρρευση της οικονομίας. Η χώρα κινδυνεύει είτε με ΟΧΙ είτε με ΝΑΙ θα οδηγηθεί σε χάος.
Το ΟΧΙ θα οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη μέσα σε 1 μήνα. Εκπροσωπείται από δυνάμεις που κάποτε ήταν ανταγωνιστικές μεταξύ τους, τώρα όμως στο ίδιο μπλοκ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΑΡΣΥΑ, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, το ΕΠΑΜ, οι ΑΝΕΛ και μέρος των αναρχικών.
Το ΝΑΙ δεν είναι η εύκολη απάντηση στην διάλυση της χώρας, γιατί δεν έχει συμφωνηθεί τι πρέπει να γίνει για να βγούμε από την κρίση. Δεν είναι εύκολο γιατί με αυτό συντάσσονται και δυνάμεις που ευθύνονται ΚΑΙ για την κρίση ΚΑΙ για την χρεοκοπία της χώρας.
Προϋπόθεση για να βγούμε από την κρίση, με πολύ επώδυνο έτσι κι αλλιώς τρόπο, είναι ένα διαφορετικό ΝΑΙ, που σημαίνει ΝΑΙ στις αλλαγές που απαιτούνται στη βάση ενός οικολογικού, οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού σχεδίου. Ένα ΝΑΙ για να σαρωθεί και όλο το παλιό πολιτικό σύστημα, από την δεξιά μέχρι την αριστερά, για να φέρει στο προσκήνιο νέες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Γι αυτό όμως δεν γίνεται λόγος στην κοινωνία και στην πολιτική.
Σε κάθε περίπτωση μπαίνουμε σε μια πολύ μεγάλη περιπέτεια από την οποία δεν θα βγούμε εύκολα αφού η ζημιά στην οικονομία θα είναι τεράστια επιστρέφοντας στο σημείο συναγερμού από όπου ξεκίνησε η ραγδαία απαξίωση της χώρας αλλά και η κοινωνία θα είναι βαθιά διχασμένη, με το μίσος να κυριαρχεί. Η όποια συμφωνία δεν θα ολοκληρωθεί πριν τον Σεπτέμβριο αφού κανένα κοινοβούλιο δεν θα συνεδριάσει με καλή διάθεση μέσα στο καλοκαίρι για να ψηφίσει ένα νέο πακέτο ύψους 40-50 δις Ευρώ κατ' ελάχιστο. Ποιος πιστεύει λοιπόν ότι είτε με το ΝΑΙ είτε με το ΟΧΙ θα είναι εύκολα τα πράγματα; Απλώς με το ΟΧΙ ενισχύουμε τα επιχειρήματα όσων πράγματι θέλουν πλέον να μας πετάξουν έξω.
Αν η κυβέρνηση είχε κάποιο καλύτερο σχέδιο θα το παρουσίαζε, δεν θα μπαίναμε στην περιπέτεια μεγαλύτερου διχασμού για κάτι που δεν υπάρχει (γιατί προφανώς το σχέδιο που έχει μπει στο δημοψήφισμα δεν υπάρχει). Δεν φαντάζομαι να είναι θέμα δημοψηφίσματος το αν είμαστε ή όχι περήφανος λαός!
Πάντως, αν έχει ακόμα κάποια σημασία, ως ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ λέμε ένα διαφορετικό ΝΑΙ στις αλλαγές που απαιτούνται στη χώρα
Η απουσία της πολιτικής: Πάλι το δίλημμα οργή ή φόβος
Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύθηκε στην AthensVoice http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1
Ραγδαίες εξελίξεις: Να ανακληθεί το δημοψήφισμα ακόμα και με πρωτοβουλία όλων των κομμάτων και φορέων για αποχή
Ραγδαίες οι εξελίξεις, που όμως δεν βγάζουν άμεσα από τα αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν. Η κυβέρνηση παγιδεύτηκε σε ένα παιχνίδι τακτικών κινήσεων χωρίς σχέδιο. Το ερώτημα του "δημοψηφίσματος" δεν υπάρχει, αφού η κυβέρνηση προτείνει ένα άλλο σχέδιο το οποίο όμως δεν θα μπει στο δημοψήφισμα. Το σχέδιο αυτό μοιάζει εξαιρετικά με αυτό που ανακοίνωσε ο Γιουνγκέρ αλλά τώρα κανείς δεν πρόκειται να το συζητήσει πριν το δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση αντί για σοβαρή πολιτική οδήγησε σε διχασμό και σε ένα σύνολο απρόβλεπτων καταστάσεων λόγω της προχειρότητας των κινήσεών της. Τώρα ούτε το δημοψήφισμα δεν είναι εύκολο να ανακληθεί, ενώ θα μπει στο ερώτημα ένα ερώτημα το οποίο διχάζει σε ένα θέμα που δεν υφίσταται. Δυστυχώς, τώρα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο κυριαρχούν απόψεις περί εξευτελισμού της κυβέρνησης για τα παιχνίδια που έπαιξε. Θα πρέπει τώρα να παρακαλάμε για αυτά που μπορούσαμε να πετύχουμε μέσα από μια σοβαρή διαπραγμάτευση στη βάση ενός εναλλακτικού σχεδίου
Η μόνη διέξοδος θα ήταν να καλέσουν όλα τα κόμματα στην μη συμμετοχή στο δημοψήφισμα και στην έναρξη ενός διαλόγου με όλα τα πολιτικά κόμματα – εκτός ΧΑ- και τους κοινωνικούς φορείς για ένα μακροχρόνιο σχέδιο εξόδου από την κρίση το οποίο θα συμφωνήσουμε με τους εταίρους μας.
Το “δημοψήφισμα” έτσι κι αλλιώς βγάζει ξανά στην επιφάνεια όσα χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό την ελληνική κοινωνία αλλά και το δίλημμα των τελευταίων εκλογών: οργή ή φόβος. Οι πολίτες με καθοδήγηση της κυβέρνησης αλλά και «υπερπατριωτών», λαϊκιστών και νεοναζί οδηγούνται να ψηφίσουν ΟΧΙ σε κάτι που δεν ξέρουν τι είναι, αλλά για να δείξουν την οργή τους απέναντι σε όσους «θέλουν να μας ταπεινώσουν κι εξευτελίσουν». Όπως έθεσε η κυβερνητική πλειοψηφία το δίλημμα, η απάντηση ΝΑΙ, δηλαδή τι θα σημάνει; Ότι θέλουμε να εξευτελιζόμαστε; Όπως τίθεται το δίλημμα, το ναι, στη συνείδηση πολλών ταυτίζεται με «γερμανοτσολιάδες, προδότες, πολίτες μειωμένης εθνικής συνείδησης, υποταγμένους, προσκηνυμένους». Είναι τα κύρια επιχειρήματα στο διαδίκτυο, στα ΜΜΕ, στο δρόμο. Αλλά ακόμα και πολλοί από αυτούς που θα ψηφίσουν ναι, μάλλον θα το κάνουν επειδή θα φοβηθούν ότι έρχονται ακόμα χειρότερα, όχι γιατί έχουν δεσμευτεί σε μια νέα πορεία της χώρας.
Να άλλη μια φορά, λοιπόν, ο διχασμός στο επίπεδο του θυμικού: οργή ή φόβος. Η διαδικασία του δημοψηφίσματος δεν είναι, όπως εξελίσσεται, το αποκορύφωμα της δημοκρατικής έκφρασης μιας κοινωνίας αλλά μια διαδικασία ευτελισμού, αν όχι εξευτελισμού της δημοκρατίας και της πολιτικής.
Ελάχιστη ή καθόλου πολιτική συζήτηση, μόνο δεκάμετρο για το ποιος είναι ή δεν είναι Έλληνας. Όπως εξάλλου γίνονταν τόσα χρόνια. Ήμασταν πάλι μια μειοψηφία, οι προδότες που μιλούσαν ενάντια στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τρώγαμε ξύλο, όταν το 96% ήταν υπέρ. Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, σχεδόν όλοι «δήλωναν» εναντίον της διεξαγωγής τους στην Ελλάδα. Ήμασταν, επίσης, οι προδότες που ασκούσαμε κριτική στα παράλογα εξοπλιστικά προγράμματα που χρέωσαν τη χώρα 250 δις από το 1974 μέχρι το 2011. Ήμασταν, εξάλλου, οι προδότες που μιλούσαμε για μια δίκαιη λύση με σύνθετη ονομασία για την ΠΓΔΜ με προϋπόθεση την εξάλειψη του εθνικισμού και αλυτρωτισμού από τους γείτονες.
Με την λογική της μαζικής μονοδιάστατης σκέψης αποφάσιζε η κοινωνία να απαντάει κάθε φορά στα διλήμματα που της έθεταν. Έτσι έδινε απίστευτα ποσοστά στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, κάθε φορά για να διώξει τους προηγούμενους, όχι γιατί συμφωνούσε και δέσμευε το κόμμα που έρχονταν στην εξουσία να τηρήσει το πρόγραμμά του. Τώρα κανείς δεν θέλει να πει ότι ήταν φανατικός οπαδός και μέλος τους.
Το ίδιο έγινε και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θέλησαν οι πολίτες απλώς να διώξουν τους προηγούμενους επειδή ήταν – και δικαίως πολύ - θυμωμένοι με τους προηγούμενους. Δεν θέλησαν, όμως, οι πολίτες να επιλέξουν διαφορετικές πολιτικές προοπτικές, τους αρκούσε που θα έδιωχναν τους άλλους.
Το ίδιο γίνεται τώρα και με το δημοψήφισμα. Πολλοί δεν ξέρουν καν ποιο είναι το ερώτημα, Αλλά ξέρουν σίγουρα ότι είναι υπέρ του ΟΧΙ για λόγους υπερηφάνειας ακόμα και αν τρέχουν στα σούπερ μάρκετ να αγοράσουν κονσέρβες ή σε ουρές στα ΑΤΜ και στα βενζινάδικα. Γιατί μην μου πείτε ότι εκεί βρίσκονται μόνο όσοι φοβούνται και θα ψηφίσουν ΝΑΙ…
Το χειρότερο όμως είναι ένας υπερπατριωτιμσός στον οποίοσυναντιούνται ακροδεξιοί, νεοναζί και «αριστεροί»: αν δεν είσαι με το ΟΧΙ, είσαι αυτομάτως προδότης, φοβιτσιάρης, προσκηνυμένος κα. Για ποιο ΟΧΙ όμως μιλάτε; Απλώς ΟΧΙ σε μια συμφωνία που δεν είναι γνωστή αφού συνεχώς αλλάζει;
Πρέπει να λέμε την αλήθεια. Είναι η κοινωνία έτοιμη να συμμετάσχει στις αλλαγές που χρειάζονται σε αυτή τη χώρα; ΔΕΝ πρόκειται να επιστρέψουμε είτε με Ευρώ είτε με δραχμή, είτε μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη είτε εκτός σε ένα παρελθόν που έχει χρεοκοπήσει γιατί δεν ήταν βιώσιμο. Αυτό δεν έχει συνειδητοποιηθεί γιατί οι περισσότεροι πιστεύουν ότι μπορούμε να ξανα-επιστρέψουμε σε αυτό το παρελθόν.
Πρέπει να το πούμε καθαρά. Βρισκόμαστε, με επώδυνο τρόπο, στο τέλος των ψευδαισθήσεων. Το παλιό δεν πρόκειται να το ξαναζήσουμε. Το ερώτημα λοιπόν είναι είσαστε/είμαστε υπέρ βαθιών αλλαγών αντί να κρυβόμαστε πίσω από αποπροσανατολιστικά διλήμματα; Θα πούμε/θα πείτε επιτέλους ΝΑΙ στις αλλαγές που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση και θα απαιτήσουμε αυτές οι προτάσεις να διαμορφωθούν σε διάλογο με την κοινωνία; Ρώτησε η κυβέρνηση τους πολίτες και τους φορείς τι λένε για τις δικές της προτάσεις; Ζήτησε διάλογο με τους πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς; Ο εύκολος δρόμος αλλά αδιέξοδος δρόμος είναι να συσπειρώνονται οι πολίτες στη βάση του ΟΧΙ. Ο δύσκολος δρόμος, αλλά ο μόνος που μπορεί να μας βγάλει από την κρίση, είναι να πούμε ΝΑΙ σε ένα νέο διαφορετικό σχέδιο εξόδου από την κρίση στο οποίο να δεσμευτεί η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας.
Δεν μας εκφράζει πλέον η κυβέρνηση αυτή μια κι αποδεικνύεται μικρότερη των περιστάσεων. Ανέλαβε να διαχειριστεί την αλλαγή της χώρας και μετέτρεψε την ελπίδα σε απελπισία, καταστροφή ή στην καλύτερη περίπτωση ένα παιχνίδι τακτικών κινήσεων που δεν βασίζεται σε στοιχειώδη στρατηγική. Παίζει με το θυμικό τον ανθρώπων λες και υπάρχει κάποιος που θέλει να υποφέρει. Αν πεις σε κάποιον θέλεις να σου κόψω τη σύνταξη, υπάρχει περίπτωση να σου πει ναι; Η ευθύνη της κυβέρνησης ήταν να μην να προετοιμάσει ένα άλλο σχέδιο ώστε να μας βγάλει από την βαθιά κρίση. Υποτίθεται ότι όλα γίνονται για να μην κοπούν οι συντάξεις και οι μισθοί. Αυτή η πολιτική όμως οδηγεί στον εκμηδενισμό των συντάξεων, μέσω της χρεοκοπίας αλλά και της κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος αν δεν γίνει αυτό βιώσιμο, ενώ η ακόμα μεγαλύτερη διάλυση της οικονομίας θα οδηγήσει σε πιο μεγάλη ανεργία.
Σήμερα οι ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ πήραν το 50% της σύνταξης του μήνα, αλλά αύριο δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα υπάρχει σύνταξη για αυτούς και τα άλλα ταμεία. Με 1.500.000 ανέργους και με πολύ περισσότερους να βρίσκονται στα όρια της φτώχειας ή να μην μπορούν να πληρωθούν, η πολιτική που ακολουθείται δεν θα βοηθήσει καθόλου τους ανθρώπους να ζήσουν καλύτερα. Η πολιτική της κυβέρνησης θα έπρεπε να επικεντρώνεται στο πώς θα αντιμετωπιστούν τα προβλήματα, όχι πώς θα παίζει με τα συναισθήματα των πολιτών. Η κυβέρνηση λέει πάμε σε δημοψήφισμα με ερώτημα του τύπου "θέλεις να κοπεί η σύνταξή σου", εκβιάζοντας έτσι για μια απάντηση του τύπου ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ. Αυτό που δεν λέει βέβαια είναι ότι η ίδια δεν έχει σχέδιο, ενώ αποκρύβει ότι όπως πάμε δεν θα υπάρχουν αύριο συντάξεις και μισθοί.
Δεν μας εκφράζει η αντιπολίτευση και δεν είναι στοιχειωδώς πειστική μια και έχει και η ίδια μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας. Και δεν θα συμβάλλουμε στον εξαγνισμό της εξαιτίας της αδιανόητης πολιτικής της σημερινής κυβέρνησης,
Εμείς οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ λέμε λοιπόν ΝΑΙ στις αλλαγές των καταστροφικών πολιτικών. Ναι πρέπει να υπερβούμε την λιτότητα, αλλά ο μόνος δρόμος για να γίνει αυτό ήταν και είναι να υπάρξει ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα βασίζεται σε δίκαιες αλλαγές, σε καινοτομία, σε επάνοδο στην απασχόληση, σε αναζωογόνηση της οικονομίας αλλά μέσα από οικολογική, τεχνολογική και οικονομική καινοτομία. Δεν συντασσόμαστε στο ναι, λοιπόν, από κοινού, με όσες πολιτικές δυνάμεις, παλιές και νέες, ευθύνονται για την χρεοκοπία της χώρας, αλλά συντασσόμαστε με όσες και όσους συμφωνούν ότι δεν πάει άλλο και πρέπει να αλλάξουμε δημιουργικά τη χώρα, με συμμετοχή της κοινωνίας. Τελειώσαμε με τις ψευδαισθήσεις και το ρίξιμο της ευθύνης σε όλους τους άλλους.
Εκφράζουμε ένα διαφορετικό ΝΑΙ. Με ευθύνη, όμως, της κυβέρνησης αυτή η τρίτη άποψη δεν εκφράζεται εξαιτίας του τρόπου που έχει τεθεί το ερώτημα και κατά συνέπεια αποκλειόμαστε με τον τρόπο που έχουν τεθεί τα διλήμματα. Δεν αποδεχόμαστε εκβιασμούς συνειδήσεων.
Όλοι μιλάνε στό όνομα της νέας γενιάς χωρίς όμως να δίνουν το λόγο στους ίδιους τους νέους και τις νέες. Δημοσιεύω εδώ ένα εξαιρετικό κείμενο από μια νέα που έχει να πει πολλά. Διαβάστε το προσεκτικά. Είναι μια νέα που τόλμησε και μίλησε δημόσια για το ΝΑΙ της γενιάς της
Η μεταπολιτευτική γενιά μας οδήγησε εδώ, τουλάχιστον όσοι ηγήθηκαν αυτής. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και ο ίδιος υποσχέθηκαν ότι μετά από 5 χρόνια κλιμακούμενης λιτότητας, η όποια όντως έδειχνε να πετυχαίνει στους αριθμούς χωρίς να έχει πλήρη αντιστοιχία με την κοινωνία, θα διαπραγματευτούν σκληρά προκειμένου να πετύχουν καλύτερους όρους και να μας κάνουν να ζήσουμε το «Πρώτη φορά αριστερά». Προφανώς για να προβαίνει στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος αιφνιδίως απέτυχε η διαπραγματευτική του απόπειρα. Ωστόσο, δέσμευσή του ήταν να το κάνει εντός της Ευρωζώνης και μάλιστα απαντούσε χαρακτηριστικά, όταν του γινόταν η ερώτηση για το αν υπάρχει το λεγόμενο «plan b», ότι θα τα καταφέρουμε και δε χρειάζεται καν.
Κι εγώ προσωπικά οφείλω να ομολογήσω ότι είδα πολύ θετικά ένα κυβερνητικό σχήμα που ναι μεν ήταν συνονθύλευμα και δεν ήταν αποκλειστικά άφθαρτο, αλλά εμπεριείχε το καινούργιο και το διαφορετικό, έπνεε αέρα ανανεωτικό. Με έθελγε ένας σαραντάρης χωρίς γραβάτα πρωθυπουργός κι ένας υπουργός οικονομικών σαν σταρ, κοινώς αποζητούσα ούσα 18 ετών την αλλαγή, όχι όμως την όποια αλλαγή.
Εντούτοις, απέτυχε παταγωδώς και τώρα καθίσταται επικίνδυνα ανεύθυνο και ανεύθυνα επικίνδυνο. Σύρει τη χώρα, μια χώρα που ζούσε επί έναν αιώνα εθνικούς διχασμούς, εμφυλίους και δικτατορίες, μια χώρα που πονάει και για να μπορέσει να επουλώσει τις πληγές της κρύβει κάτω από το χαλί τους όρους "δεξιός" και "αριστερός". Και δυστυχώς - το λέω με βαθιά λύπη - ο Α. Τσίπρας επέλεξε να διχάσει μια ολόκληρη χώρα, την ίδια του τη χώρα, αντί για το κόμμα του.
Να ξεκαθαριστεί το εξής: Άμοιρος ευθυνών ουδείς καθίσταται, πόσω δε μάλλον ο λαός καθώς εκείνος επέλεγε και εξέλεγε τους πολιτικούς του. Πολιτικούς που γοήτευσαν πολύ κι απογοήτευσαν περισσότερο κι άλλους που ήταν αδιάφοροι και κατήντησαν κατάπτυστοι. Αυτή την περίοδο στο στόχαστρο βρίσκονται οι εμφανέστεροι, όπως ο Γ. Παπανδρέου, ο Α. Σαμαράς, ο Ε. Βενιζέλος, κτλ. Και δικαίως ευρίσκονται εκεί γιατί πλέον φτάσαμε στο σημείο να μην έχει σημασία ποιος είναι ο Πρωθυπουργός αλλά πόσο σκατά είναι ο αντίπαλος του. Ο Γ. Παπανδρέου μας έβαλε αισχρά στο μνημόνιο (ας θυμόμαστε όμως τη φράση του "σοφού" λαού: όταν μπεις στο χορό χορεύεις), ο Α. Σαμαράς μας κράτησε και στη μέθη της αλαζονείας, της εξουσίας και των κολάκων κυβέρνησε εσφαλμένα θίγοντας δημοκρατικά και άλλα αισθήματα (βλέπε μαύρο), ο Ε. Βενιζέλος σε όλα ναι μη και χάσει την καρέκλα καθιστώντας την ευγλωττία του ποταπή και ξεφτισμένη (αν όχι ξεφτιλισμένη). Η ανεπάρκεια των παραπάνω με την υπογραφή του Α. Τσίπρα μας έφερε στην παρούσα κατάσταση. Οι υπεύθυνοι επιφανείς βεβαίως βεβαίως δεν είναι μόνο αυτοί, είναι και αυτοί και μπόλικοι άλλοι, αλλά χρειάζονται φυλλάδες επί φυλλάδων για να καταγραφούν.
Ας επανέλθουμε στο σήμερα, στο τώρα, στο προκείμενο. Ανακοινώνει δημοψήφισμα, η αριστερή πλατφόρμα κάνει πάρτι, οι ανθέλληνες και αντιευρωπαϊστές επευφημούν κι αναφωνούν από χαρά, οι οικονομολόγοι και σχετικοί του αντικειμένου αρχικά διερωτώνται και μετά απελπίζονται, οι Έλληνες διχάζονται και απελπίζονται είτε το λένε ανοιχτά είτε το υποκρύπτουν, οι τράπεζες εκκινούν την κατάρρευσή τους, η Ελλάδα βρίσκεται όμηρη. Όμηρη όλων. Εδώ τίθεται το δίλλημα: ΝΑΙ ή ΌΧΙ; Και γιατί ΝΑΙ; Και γιατί ΌΧΙ; Καίρια ερωτήματα: Μετά το ΌΧΙ, τι και μετά το ΝΑΙ, τι;
Αυθόρμητα και συναισθηματικά, με όλη την ολίγον τι αντιδραστική μου φύση, θα έλεγα ΌΧΙ, ίσως κι από ανάγκη να νομίσω ότι κάνω αντίσταση. Με μια πιο ψύχραιμη και λογική ματιά, με μια ματιά μακροπρόθεσμη και ξεκάθαρη, με ένα βλέμμα καθαρό δίχως φανατισμούς, πάθη (όπως μας κάλεσε η Πρόεδρος της Βουλής να ψηφίσουμε για το κρισιμότερο ερώτημα που τέθηκε στη χώρα από το ’74) και συνθήματα ελκυστικά άνευ αντιπρότασης και λύσης αντιλήφθηκα ότι η κατάσταση απαιτεί την ανεύρεση της ουσίας και της αλήθειας, μιας αλήθειας που δεν είναι αρεστή σε κανέναν και μιας ουσίας που την έχουν νοθεύσει και καταχωνιάσει όσο δεν πάει.
Πιστεύω στην Ελλάδα του Αριστοτέλη, του Ελύτη, της Μελίνας και του Πατρίκιου μέσα στην Ευρώπη της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, της ανάπτυξης και της ασφάλειας. Δεν πιστεύω σε μία χώρα απομονωμένη, αποξενωμένη, διαλυμένη, δόλωμα-μεζέ της Μεσογείου αφημένη στις ορέξεις του καθενός (Μάθατε για τη γλυκιά μας την Τουρκία ε;). Και ναι, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει κάνει λάθη! Λησμονούμε εν μία νυκτί τα όσα μας προσέφερε. Ακόμη κι αν προσλάβουμε τη σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση στυγνά, ορθολογικά, πρακτικά η προσφορά της είναι μεγάλη. Το ΕΣΠΑ στηρίζει εδώ και χρόνια την ελληνική οικονομία – κι οι παιδικοί σταθμοί από εκεί χρηματοδοτούνται – και την ιδιωτική πρωτοβουλία με συνέπεια, τα τέσσερα προγράμματα Ντελόρ που αντί να αξιοποιηθούν, έγιναν στην πλειοψηφία τους ακριβά αυτοκίνητα, γαρίφαλα στα μπουζούκια και σκάφη αναψυχής, το Erasmus στα Πανεπιστήμια και το Commenius στα σχολεία, η ελεύθερη μετανάστευση στις ευρωπαϊκές χώρες, πολλά άλλα που αν ανατρέξει το μυαλό μας και αποστασιοποιηθούμε θα αναλογιστούμε ευθύς αμέσως με σημαντικότερο την ασφάλεια που μας προσφέρει με μία ιμπεριαλιστική Τουρκία δίπλα μας, τους τζιχαντιστές παραδίπλα μας και τους γύρω μας με αμφισβητούμενες και όχι τόσο θετικές διαθέσεις πάντα.
Και ναι το διακύβευμα είναι τεράστιο, ίσως πιο μεγάλο από εμάς, δε χωρά κωλύματα, εμμονές, εκδικητικότητα, μικροκομματικά συμφέροντα, πελατειακές συναλλαγές. Κι όχι δε με πείθει πλέον ο Α. Τσίπρας, δεν τον εμπιστεύομαι και δε δέχομαι από έναν πρωθυπουργό, τον Πρωθυπουργό της χώρας μου να κάνει διαγγέλματα και ως μέσο πειθούς του να χρησιμοποιεί αποκλειστικά την επίκληση στο συναίσθημα.
Δε με πείθει πλέον ένας άνθρωπος που μου υποσχέθηκε τα πάντα και με φέρνει στο τίποτα. Και εύλογα ερωτήματα που γεννώνται είναι: «Γιατί δεν έκανε το δημοψήφισμα εξ αρχής και αποφάσισε να το ανακοινώσει 5 μέρες πριν τη λήξη του προγράμματος;», «Δεν είχε λαϊκή, ρητή, νωπή εντολή για να προχωρήσει στη διαπραγμάτευση;», «Κι αφού απέτυχε, γιατί να πετύχει τώρα;», «Όλοι λένε ψέματα κι εκείνος όχι; Δηλαδή, μόνο εκείνος μας αγαπάει και όλοι μας μισούν; Αυτός είναι ο καλός και οι άλλοι οι κακοί;», «Ποιος πρότεινε 8 δις λιτότητα μετά από 5 μήνες διαπραγματεύσεων;», «Η υπόλοιπη Ευρώπη επιβιώνει χωρίς εμάς, εμείς επιβιώνουμε χωρίς εκείνη; Γιατί μέσα σε μία εβδομάδα το κράτος άρχισε να παραλύει.», «Μήπως σε 5 μήνες διακυβέρνησής του κατέστρεψε όσα έγιναν σε 5 χρόνια (και όχι δεν ήταν θεάρεστα αλλά δεν έγιναν άκοπα);», «Τον ψηφίσαμε πριν 5 μήνες για να κάνει την αλλαγή, γιατί να ξαναψηφίσουμε ουσιαστικά το ίδιο, αφού παλεύει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι το ΌΧΙ σημαίνει υπερηφάνεια και ξεκάθαρη εντολή (πόσο πιο ξεκάθαρη πια) για να διαπραγματευτεί;», «Γιατί εγώ καταλαβαίνω το ΝΑΙ ως ΝΑΙ στην Ευρώπη και το ΌΧΙ ως ΌΧΙ στην Ευρώπη και στην τελική για πόσο μαλάκα με περνάει όταν αυτός έχει βρεθεί σε αδιέξοδο και δεν έχει καν την τόλμη να αναλάβει τις ευθύνες του και τις φορτώνει σε μένα θέτοντάς μου ένα αμφισβητούμενης ύπαρξης ερώτημα με δύο επαχθείς εναλλακτικές;»
Αν πούμε ΝΑΙ, τίποτα δε θα είναι εύμορφο, εύσχημο και εκ θαύματος ευτυχές αλλά τουλάχιστον θα πούμε ΝΑΙ στην Ελλάδα της Ευρώπης και υπάρχει η πιθανότητα να καταφέρουμε να διασώσουμε όσα μας απέμειναν. Επιπλέον, μετά γνωρίζω τι θα ακολουθήσει εντός Ευρωζώνης που θα είναι επώδυνο αλλά όχι ολέθριο. Μετά το ΌΧΙ, αλήθεια τι θα γίνει; Κι εγώ συμφωνώ κι όλοι συμφωνούμε ότι δε θέλουμε ούτε οι συντάξεις να κοπούν, ούτε οι μισθοί, ούτε να ζήσουμε κι άλλη λιτότητα. Ποιος θέλει άλλωστε; Μπορεί κάποιος όμως να μου πει το πώς; Από πού θα τα βρει; Ρεαλιστικά, δίχως ουτοπίες που οδήγησαν στις δυστοπίες. Δεν έχω ακούσει έναν άνθρωπο να μου απαντήσει ουσιαστικά, όλοι απλώς προπαγανδίζουν συνθήματα και κάνουν τους αντιστασιακούς – κι ας αγνοούν ότι ο μεγαλύτερος εν ζωή αριστερός αντιστασιακός ποιητής, Τίτος Πατρίκιος, λέει ΝΑΙ στην Ευρώπη, βλέπετε αριστερός είναι μόνο ο Αλέξης κι η παρέα του.
Επιπλέον, μία εξεχούσης σημασίας μνεία. Όσοι από εσάς είστε ή δημοκράτες ή ανθρωπιστές ή αντιρατσιστές ή αριστεροί (κατ’ ουσίαν κι όχι κατ’ επίφασιν) ή φιλελεύθεροι (και με φιλελεύθερες ιδέες) ή διεθνιστές ή υποστηρικτές των δικαιωμάτων των LGTB – ένα από τα παραπάνω να είστε - πώς συστρατεύεστε με τη Χρυσή Αυγή πρωτίστως και δευτερευόντως με τους ΑΝΕΛ των Δ. Καμμένο και Ν. Νικολόπουλου (έχουν και τον Κ. Ζουράρι κατά κάποιο τρόπο η αλήθεια είναι); Αποδεικνύεται και πάλι, ότι τα άκρα συγκλίνουν μεταξύ τους, τα δεξιά και τα αριστερά, και οδηγούν σε έναν φασιστικό προπαγανδιστικό ολοκληρωτισμό δίχως προηγούμενο.
Η Ιστορία μας καλεί να τη γράψουμε και οφείλει ο καθένας μας να σταθεί αντάξιός της. «Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται και το απροσδόκητο πάντα συμβαίνει, πόσο ανεπίδεκτος μαθήσεως από την εμπειρία είναι ο άνθρωπος;»Μπέρναρ Σω. Η Δευτέρα της 6ης Ιουλίου να μας βρει σε μια καλύτερη μοίρα προοπτικής, κι αν όχι, έστω ας μας βρει ενωμένους και συνταγμένους μαζί για να παλέψουμε τα όσα θα έρθουν είτε με τη μία είτε με την άλλη επιλογή (επιλογές ο Θεός να τις κάνει έτσι όπως τα έκαναν). Για όλους τους παραπάνω λόγους έως τότε εγώ θα ασκήσω αντίσταση στην αντίσταση και δράση στην αντίδραση!
Σταματίνα Σταματάκου, Φοιτήτρια
