300px-Europe satellite orthographic

« μην αφήσουμε την Ευρώπη στα χέρια τους!

Δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική Ευρώπη των πολιτών»

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ απευθυνόμαστε στους πολίτες -με αφορμή την 9η Μαΐου, Ημέρα της Ευρώπης - για να προσκαλέσουμε σε μια κριτική αποτίμηση της ευρωπαϊκής πορείας, να σκεφτούμε τους λόγους που οδήγησαν στην οικοδόμηση τους ευρωπαϊκού εγχειρήματος αλλά και να συζητήσουμε τι πήγε στραβά και κυρίως το πώς μπορούμε να ξανα-εμπνευστούμε από την Ευρώπη, να την αλλάξουμε και να την κάνουμε καλύτερη.

Η δημιουργία μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας και η κατάργηση των εθνικών συνόρων ήταν αίτημα εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που διαδήλωναν το 1948 στα ερείπια μιας κατεστραμμένης Ευρώπης που μόλις είχε βγει από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Οι πολιτικοί επέλεξαν έναν πιο αργό αλλά και διαφορετικό δρόμο. Σήμερα που ζούμε τις συνέπειες μιας ανεύθυνης οικονομίας, της αύξησης των ανισοτήτων, των μαζικών προσφυγικών κυμάτων και ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος φούσκας, η ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και η αναζήτηση κοινών ευρωπαϊκών λύσεων είναι η μόνη διέξοδος. 

Όμως, ενώ χρειαζόμαστε περισσότερη και πιο δίκαιη Ευρώπη, ακριβώς σήμερα η ευρωπαϊκή ιδέα δοκιμάζεται περισσότερο από ποτέ, με τις ευρωσκεπτικιστικές και αντιευρωπαϊκές δυνάμεις να κερδίζουν έδαφος, βασικά εξαιτίας των λανθασμένων πολιτικών των κυβερνήσεων, και της αδυναμίας των ευρωπαϊκών θεσμών και των κυρίαρχων πολιτικών να αντιμετωπίσουν με κοινωνικά δίκαιο και πολιτικά ορθολογικό τρόπο την τρέχουσα κρίση. Οι κοινωνίες οδηγούνται έτσι σε δρόμους απομονωτισμού, εθνικισμού, περιχαράκωσης, που δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι προσφέρουν λύση αλλά στην πραγματικότητα βαθαίνουν και επεκτείνουν την κρίση. Οι εθνικιστικές, λαϊκιστικές και ακροδεξιές δυνάμεις δεν είναι στον αντίποδα αλλά - αντιθέτως - συμπληρωματικές των άδικων, αναποτελεσματικών και αντικοινωνικών πολιτικών.

 

 

Η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιστροφή σε εθνικούς απομονωτισμούς και ανταγωνισμούς αλλά μέσα από μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ενοποίηση. Δεν θα ζήσουμε καλύτερα γκρεμίζοντας το κοινό μας σπίτι, προσπαθώντας να επιβιώσει ο καθένας μόνος του σε μια οικονομική ζούγκλα της ανεξέλεγκτης αγοράς και ενός χρηματοοικονομικού συστήματος «φούσκα».

Η Ευρώπη πρέπει να ξανακερδίσει τις καρδιές και το μυαλό των πολιτών αλλά για να γίνει αυτό πρέπει εμείς οι πολίτες και οι δημιουργικές δυνάμεις να κάνουμε την υπόθεση μιας δημοκρατικής, κοινωνικής, οικολογικής, αλληλέγγυας Ευρώπης δική μας υπόθεση.

Ενίσχυση των ακροδεξιών, εθνικιστών και λαϊκιστών σημαίνει λιγότερο κοινωνική Ευρώπη και περιορισμένη δυνατότητα να αντισταθούμε σε εγωιστικές και άδικες πολιτικές που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις μέσω του Συμβουλίου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι σκληρές και άδικες πολιτικές της Τρόικα επιβλήθηκαν όχι συνολικά από την Ευρώπη, αλλά από τις κυβερνήσεις, την διακρατική  συνεργασία,  το Συμβούλιο. Στον αντίποδα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επεδίωξε και κατάφερε την αξιολόγηση αυτών των πολιτικών, υπογραμμίζοντας μεταξύ άλλων και τις θεσμικές εκτροπές που σημειώθηκαν κατά την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης, ενώ είχε προτείνει εναλλακτικές στρατηγικές και διάλογο με την κοινωνία για την διαμόρφωση των πολιτικών, κάτι που καμία ελληνική κυβέρνηση δεν επεδίωξε καν.

 

 

Όσον αφορά τη σχέση Ελλάδας-Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με την κρίση, είναι περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρο αυτό που λέγαμε από την ίδρυσή μας οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, πριν από 2 χρόνια: «Σε εθνικό επίπεδο, χρειαζόμαστε ισορροπημένο, κοινωνικά δίκαιο και αποτελεσματικό σχέδιο εξόδου από την κρίση στη βάση τριών αξόνων: βελτίωση των δημοσιονομικών σε λογικό χρονικό διάστημα, ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης ώστε να είναι οικολογικά και κοινωνικά βιώσιμη και ενίσχυση των κοινωνικών υποδομών, ώστε όλοι οι άνθρωποι να ζουν αξιοπρεπώς, ανεξαρτήτως του ύψους του εισοδήματός τους. Με βάση αυτό το σχέδιο πρέπει να χτίσουμε ευρωπαϊκές συμμαχίες για μια διαφορετική πολιτική σχετικά με την εξυγίανση των δημοσιονομικών μας. Χρειαζόμαστε μια νέα ισορροπημένη Σύμβαση Εταιρικής Σχέσης με τους δανειστές αλλά κυρίως με την ΕΕ κι όχι ισοπεδωτικές κι άστοχες πολιτικές».

 

 

Δυστυχώς ούτε οι προηγούμενες ούτε η σημερινή κυβέρνηση ακολούθησαν αυτό τον δρόμο, με αποτέλεσμα να βιώνουμε ακόμα μια βαθιά και πολύπλευρη κρίση. Είναι καιρός οι πολίτες να αναλάβουν πρωτοβουλία. 

Peace symbol life jackets3

Μια ολόκληρη ήπειρος, η Ευρώπη, μοιάζει αδύναμη στη διαχείριση του προσφυγικού, αν και στο παρελθόν βρέθηκε αντιμέτωπη με πολύ μεγαλύτερους αριθμούς. Για παράδειγμα, στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου πάνω από 40.000.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες. Οι εξεγέρσεις στην Ουγγαρία και στην Τσεχοσλοβακία οδήγησαν στην προσφυγιά εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τις δύο αυτές χώρες. Ο πόλεμος στα Βαλκάνια την δεκαετία του ’90 δημιούργησε εκ νέου μεγάλα κύματα προσφύγων και μεταναστών, όπως και η κατάρρευση του τείχους στο Βερολίνο και του ανατολικού μπλοκ συνολικά. Κι όμως, τότε η ΕΕ τα κατάφερε καλύτερα.

 

aigaio-refugees

Αλλά τα μεγέθη δεν είναι αδιανόητα για μια ήπειρο σαν την Ευρώπη. «Σηκώνει» ένα πολύ μικρό «βάρος» στο προσφυγικό σε σχέση με τα 60.000.000 προσφύγων που υπάρχουν παγκοσμίως. Δεν θα μπορούσε μια ευρωπαϊκή χώρα με πληθυσμό 20.000.000 να φιλοξενήσει οργανωμένα 20.000 πρόσφυγες; Κι όμως, αυτό φαίνεται να ξεσηκώνει μεγάλες αντιδράσεις, ακόμα και σε χώρες που έχουν 500.000 πολίτες τους μετανάστες σε κάποιες άλλες χώρες. Δεν μπορεί η Ευρώπη των 500.000.000 κατοίκων να φιλοξενήσει οργανωμένα 2.000.000 πρόσφυγες; Κι όμως, ο Λίβανος, μια μικρή χώρα 4.500.000 κατοίκων φιλοξενεί σήμερα επίσημα 1.835.840 Σύριους σύμφωνα με την UNHRC),(οι εκτιμήσεις μιλάνε για περίπου 2.000.000 πρόσφυγες). Δεν μπορεί μια χώρα όπως η Ελλάδα που υποδέχεται μέσα σε 2 μήνες το καλοκαίρι, πάνω από 20.000.000 τουρίστες, να οργανώσει την υποδοχή και διαχείριση 1.000.000 προσφύγων μέσα σε διάστημα 1 χρόνου;

 

Είναι ανάγκη να σκεφτούμε, λοιπόν, έξω από τα στερεότυπα και να αξιοποιήσουμε δημιουργικά την εμπειρία από άλλους τομείς για την διαχείριση του προσφυγικού, ώστε αυτή να είναι αποτελεσματική, οργανωμένη κι επωφελής τόσο για τους πρόσφυγες όσο και για τις κοινωνίες υποδοχής.

uploads2477 CbnaSGuVIAAoTWX

 

 

Οι κυβερνήσεις, ΟΧΙ η «Ευρώπη», ευθύνονται για την κλιμάκωση της κρίσης

 

Σήμερα, οι κυβερνήσεις αδυνατούν να εφαρμόσουν τις αποφάσεις που υπέγραψαν για κοινή ευρωπαϊκή αντιμετώπιση του θέματος. Με πρωταγωνίστριες τις χώρες που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της προσφυγιάς και μετανάστευσης πριν από λίγες μόλις δεκαετίες (Ουγγαρία, Σλοβακία, Τσεχία, Πολωνία), ανατρέπουν στην πράξη, με μονομερείς ενέργειες, όσα αποφάσισαν από κοινού.

 

ΔΕΝ είναι, λοιπόν, η «Ευρώπη» που αποτυγχάνει, αλλά οι κυβερνήσεις που προσπαθούν να αποδομήσουν και δεν εφαρμόζουν την, έστω όχι πλήρως επαρκή, ευρωπαϊκή πολιτική για το προσφυγικό. Άλλα αποφασίζουν οι κυβερνήσεις από κοινού κι άλλα κάνουν τελικά οι κυβερνήσεις, η κάθε μία χωριστά. Άλλα προτείνει το ευρωκοινοβούλιο και η Κομισιόν, άλλα κάνουν οι κυβερνήσεις. Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να ρίχνουμε το ανάθεμα στην «Ευρώπη» και ας χρεώσουμε τις ευθύνες σε εκείνες τις κυβερνήσεις που βαρύνονται με την κλιμάκωση της κρίσης. Όπως αναφέρει και ο Filippo Grandi, επικεφαλής της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, η αποτυχία των κρατών να εφαρμόσουν την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική είναι αυτή που οδηγεί σε κλιμάκωση της κρίσης. Κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική χρειάζεται, όχι λαϊκίστικες και εθνικιστικές προσεγγίσεις.  

 

syrian refugees lesvos

 

Η σύσκεψη των αρχηγών υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας

Μια σειρά γεγονότων γύρω από το προσφυγικό, και όχι μόνο, δημιουργούν μεγάλη ανησυχία για το μέλλον της Ευρώπης αλλά και για το κατά πόσο το ελληνικό πολιτικό προσωπικό αλλά και οι θεσμοί της ελληνικής κοινωνίας προετοιμάζονται εγκαίρως λαμβάνοντας υπόψη τις εξελίξεις.

Ακούμε με έκπληξη το ένα κόμμα να ρίχνει τις ευθύνες στο άλλο. Κι όμως, από το 2012 είχε υποχρέωση η χώρα να οργανώσει δομές υποδοχές, όταν η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες προειδοποιούσε ότι πάνω από 250.000 πρόσφυγες από την Συρία έπρεπε να γίνουν δεκτοί στην Ευρώπη. Αν από τότε τα κράτη μέλη είχαν οργανώσει την υποδοχή Σύριων προσφύγων δεν θα είχαμε την σημερινή κρίση.

Η Ελλάδα είχε δεσμευτεί από το 2012 να δημιουργήσει χώρους φιλοξενίας για 20.000 πρόσφυγες και να λειτουργήσει τουλάχιστον 4 κέντρα υποδοχής. Όχι μόνο οι κυβερνήσεις αλλά και τα κόμματα και οι φορείς κρύβονταν πίσω από το δάκτυλο τους. Όταν ως ευρωβουλευτής των Πράσινων και περιφερειακός σύμβουλος Ν. Αιγαίου (με τον Οικολογικό Άνεμο) έθετα το θέμα, δεχόμουν επιθέσεις και  αντίλογο του στυλ «είμαστε τουριστική περιοχή, δεν θέλουμε πρόσφυγες» (και όχι από ανθρώπους που ανήκαν στην νέο-ναζιστική Χρυσή Αυγή). Δεχόμουν επιθέσεις ότι είμαι «ο λαγός για να έρθουν κέντρα για τους πρόσφυγες». Κι έτσι η χώρα και τα νησιά βρέθηκαν απροετοίμαστα. Τα 4 κέντρα που έπρεπε να λειτουργούν από το 2012, φτιάχτηκαν με παρέμβαση του στρατού και τώρα τον λογαριασμό θα τον πληρώσει η χώρα (ο στρατός δεν είναι επιλέξιμος για ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις), ενώ θα μπορούσαν να κατασκευαστούν με ευρωπαϊκούς πόρους και η λειτουργίας τους να διασφαλιστεί από ευρωπαϊκούς πόρους.

Αλλά όλα αυτά τα χρόνια, από το 1990 μέχρι σήμερα, όταν η Ελλάδα απέκτησε την διπλή ιδιότητα της χώρας αποστολής (μεταναστών) αλλά και της υποδοχής προσφύγων και μεταναστών δεν καταφέραμε να έχουμε μια ολοκληρωμένη και ευέλικτη, προσαρμοζόμενη στις διαφορετικές συνθήκες, πολιτική κοινωνικής ένταξης.  Από τα 290.000.000 που εισέρευσαν στη χώρα για τους πρόσφυγες και μετανάστες την προηγούμενη περίοδο, τα περισσότερα πήγαν για «φύλαξη συνόρων» και ελάχιστα για κοινωνική ένταξη και δημιουργία κατάλληλων υποδομών. Τώρα τα πάνω από 500.000.000 Ευρώ ευρωπαϊκών για άσυλο, μετανάστες και ένταξη είναι ακόμα δύσκολο να αξιοποιηθούν από την Ελληνική πλευρά, και μάλλον θα αξιοποιηθούν μέσω Διεθνών Οργανισμών ή απευθείας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μια και η χώρα έχει «χαθεί» στο πώς μπορεί να οργανώσει τις δημόσιες δομές, σε συνεργασία με την αυτοδιοίκηση και την κοινωνία των πολιτών.

 

CbkhYy6UEAAE96Y

Η πρόσφατη 8ωρη σύσκεψη των αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας ανέδειξε για άλλη μια φορά την ανεπάρκεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Αλλά το ανησυχητικό είναι ότι παραμένουν αποσπασματικές και πολύ καθυστερημένες οι όποιες αποφάσεις και πρωτοβουλίες από την πλευρά της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Αυτό που θα χρειάζονταν σήμερα δεν είναι μόνο μια σύσκεψη υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας για να επαναλάβουν, λίγο πολύ, τα κόμματα τις θέσεις τους και να παίξουν το κομματικό παιχνίδι τους για λόγους επικοινωνιακούς, αλλά μια στρατηγική που θα διαμορφωθεί από κοινού με την συμμετοχή των κομμάτων, της αυτοδιοίκησης, της κοινωνίας των πολιτών και των οργανώσεων προσφύγων και μεταναστών που θα έχει δύο διαστάσεις:

-  Οργανωμένη υποδοχή, καταγραφή και διαχείριση των κυμάτων προσφύγων (γιατί κυρίως πρόσφυγες είναι σχεδόν 70-80% όσων εισέρχονται στη χώρα αυτή την περίοδο) με όρους ανθρωπισμού αλλά και κοινωνικών υποδομών.

- Οργανωμένη κοινωνική ένταξη για τουλάχιστον 50.000 πρόσφυγες που έχει δεσμευτεί η χώρα να φιλοξενήσει

prosfugeskozani 590715697

Η χώρα δεν είχε ποτέ οργανωμένες δομές διαχείρισης μεγάλων προσφυγικών και μεταναστευτικών κυμάτων που έπρεπε να διαχειριστεί ως χώρα υποδοχής, όταν και στο παρελθόν δέχθηκε μεγάλα κύματα. Αμέσως μετά την μικρασιατική καταστροφή, το διάστημα 1922-1923, με την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας,  1.200.000 έλληνες πρόσφυγες φτάνουν στην Ελλάδα (17.000 Έλληνες κι Αρμένιοι φτάνουν στο Χαλέπι της Συρίας), ενώ 400.000 μουσουλμάνοι και Τούρκοι εγκαταλείπουν την Ελλάδα στο πλαίσιο της ανταλλαγής πληθυσμών και πηγαίνουν στην Τουρκία. Οι πληθυσμοί αυτοί προσφύγων θα βιώσουν την τραγικότητα που ζουν οι σημερινοί Σύριοι πρόσφυγες.

hist-1923-greece-02493-14a

Αλλά η χώρα θα δεχθεί πρόσφυγες από την Παλαιστίνη και το Λίβανο, ενώ οι πόλεμοι στην Γιουγκοσλαβία και τα Βαλκάνια καθώς και η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ θα στείλει στη χώρα εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Η εμπειρία αυτή δεν μας βοήθησε, όμως, να γίνουμε καλύτεροι, να οργανώσουμε τις υποδομές μας ώστε να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη.

Jason deCaires Taylor - prosfyges poy psaxnoun oneira sto vitho thalassas

Φυσικά η σημερινή κατάσταση έχει αναλογίες αλλά και σημαντικές διαφορές σε σχέση με το παρελθόν. Τα κύματα είναι πιο μαζικά και αποτελούνται σχεδόν στο σύνολό τους από ανθρώπου που φεύγουν από εμπόλεμες περιοχές, όχι απλώς από περιοχές που βιώνουν μια κρίση ή μια μετάβαση σε ένα άλλο καθεστώς. Κι απαιτούν πολύ καλύτερη οργάνωση από μια χώρα υποδοχής, όπως η Ελλάδα, που δεν έχει επιλύσει βασικά διαρθρωτικά της προβλήματα.

Η οργάνωση όμως της χώρας, όχι απλώς της κεντρικής διοίκησης, σε σχέση με το προσφυγικό θα μπορούσε – υπό προϋποθέσεις να είναι μια ευκαιρία για μετάβαση σε μια συνολικότερη προσπάθεια αλλαγής του τρόπου που έχει οργανωθεί η χώρα μέχρι σήμερα. Θα μπορούσαν να αναδειχθούν στοιχεία συμμετοχική σχεδιασμού και για τα επείγοντα και για την μακροχρόνια στρατηγική, για την ανάδειξη της κοινωνικής καινοτομίας (πχ δημιουργία συνεργατικών-συνεταιριστικών σχημάτων για προσφορά υπηρεσιών προς τους πρόσφυγες αλλά και ένταξης τους), συνδυαστικές λύσεις τόσο για τους πρόσφυγες όσο και για τους κατοίκους της χώρας (πχ αναβάθμιση και καινοτόμες λύσεις για άστεγους, για παροχή υπηρεσιών υγείας κα). Η εθελοντική προσφορά κι αλληλεγγύη των πολιτών εντυπωσιάζει αλλά παραμένει πολύ πίσω από τις σημερινές ανάγκες. Το πέρασμα σε μια οργανωμένη πολιτική που υποδέχεται τους πρόσφυγες με οργανωμένο τρόπο και τους διασφαλίζει σε ένα σημαντικό αριθμό από αυτούς όρους διαμονής και κοινωνικής ένταξης, μπορεί να δημιουργήσει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας για άνεργους κατοίκους της χώρας αλλά και να καλύψει με την συμμετοχή προσφύγων που έχουν τα απαραίτητα προσόντα και ικανότητες-δεξιότητες σημαντικά κενά που υπάρχουν σε κρίσιμους τομείς (τεχνίτες, κοινωνικές υπηρεσίες, φροντίδα στο σπίτι, παροχή υπηρεσιών υγείας). Θα μπορούσε να κινητοποιήσει κοινωνικές δυνάμεις που σήμερα είναι στην ανεργία και στο περιθώριο για μια από κοινού και με κατάλληλη αξιοποίηση υπαρχόντων ευρωπαϊκών πόρων προβλημάτων ανεργίας, φτώχειας, έλλειψης κοινωνικής στέγης, αναβάθμισης κοινωνικών υποδομών, αναζωογόνησης επαγγελμάτων αλλά και γειτονιών, δημιουργίας κουλτούρας διαπολιτισμικής συνεργασίας. Το προσφυγικό θα μπορούσε λοιπόν να μετατραπεί σε ευκαιρία για την αναγέννηση της χώρας και της κοινωνίας, σε μια win-winδιαδικασία για πρόσφυγες και ντόπιους.

panagia Lascou allesandro Penso

 

 

Έχουμε κατανοήσει γιατί οι άνθρωποι γίνονται πρόσφυγες;

Πολλοί συζητάνε για το προσφυγικό, λες και οι πρόσφυγες επέλεξαν να κάνουν τουρισμό. Η πραγματικότητα είναι ότι αναγκάστηκαν να αφήσουν τον τόπο τους για να γλυτώσουν από τον πόλεμο και τη βία. Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: στις συγκρούσεις στην Συρία έχουν σκοτωθεί πάνω από 270.000 άνθρωποι (το 11,8% του πληθυσμού της), ενώ πάνω από 12.000.000 Σύριοι έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να καταφύγουν είτε σε άλλες περιοχές μέσα στη Συρία είτε εκτός Συρίας. Μεγάλες περιοχές έχουν ισοπεδωθεί ή έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές, ενώ πάνω από 180.000 είναι εξαφανισμένοι ή κρατούνται κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες σε φυλακές του καθεστώτος, όπως έχει καταγγείλει η Διεθνής Αμνηστία. Σύμφωνα με την  Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, πάνω από το 60% των Σύριων που εισήλθαν στην Ελλάδα εγκατέλειψαν τη Συρία το 2015.

CNA F2ab2de7f9d1e4cbbb9c3f528a28a2f3b-700x267

Αν αναλογιστούμε τι συμβαίνει και στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και σε περιοχές της Αφρικής, την απειλή του Ισλαμικού Κράτους, την παραμονή πολλών προσφύγων για χρόνια σε κέντρα προσφύγων χωρίς προοπτική και μέλλον, με μόλις 5-7 δολάρια το μήνα, ίσως μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ρισκάρουν τόσοι άνθρωποι τη ζωή τους, στη Μεσόγειο και στους βαλκανικούς «δρόμους», αναζητώντας ένα καταφύγιο. Με την κρίση στην Τουρκία να επεκτείνεται, το Ιράκ να παραμένει ανασφαλής χώρα και τις γειτονικές χώρες να έχουν ξεπεράσει τα όρια τους και να μην είναι σε θέση να προσφέρουν κάποιο μέλλον, λίγοι είναι οι Σύριοι πρόσφυγες που θα ήθελαν να μείνουν επί μακρόν κοντά στα σύνορα με τη Συρία.

 

Refugees-Turkey

 

 

Δεν υπάρχει χώρα στην Ευρώπη που να μην έχει βιώσει την προσφυγιά σε κάποια στιγμή της ιστορίας της, είναι λοιπόν ακατανόητη η στάση κυβερνήσεων που αρνούνται να δεχτούν έστω και 10.000 πρόσφυγες, όταν κάποιοι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες τους βρήκαν φιλοξενία ως πρόσφυγες (ή και μετανάστες) σε άλλες χώρες κάποια επώδυνη στιγμή της ιστορίας τους. Πώς ξεχνιέται ότι πριν από μερικές μόλις δεκαετίες, 200.000 Ούγγροι και άλλοι τόσοι Τσέχοι κατέφυγαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες;

4a0188076

 

Οι κυβερνήσεις πετάνε την μπάλα στην εξέδρα και τα προβλήματα επιδεινώνονται

Παρόλα αυτά, οι αρχηγοί των 28 κρατών μελών της ΕΕ στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής «συμφώνησαν ότι διαφωνούν» στο προσφυγικό. Είναι μια εμπεδωμένη κατάσταση, τα κράτη να  μεταθέτουν τη λήψη κρίσιμων αποφάσεων από τη μία Σύνοδο Κορυφής στην άλλη και να ρίχνουν την ευθύνη στην ...Ευρώπη, ενώ η ευθύνη βαραίνει τις κυβερνήσεις.  Ακόμα και σήμερα δεν γίνεται κατανοητό ότι μόνο μια κοινή στάση από όλα τα κράτη- μέλη της ΕΕ μπορεί να προσφέρει λύσεις. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα γιατί, ενώ δεν υλοποιούνται προηγούμενες αποφάσεις όπως πχ για την οργανωμένη μετεγκατάσταση, ορισμένες κυβερνήσεις προχωρούν σε μονομερείς ενέργειες και κλείσιμο συνόρων, κάτι που επιδεινώνει το πρόβλημα. Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση οδηγεί την Ευρώπη συνολικά σε γενικευμένη κρίση και κατάρρευση. 

AP3061048 Articolo

Ας προετοιμαστούμε για διαμονή και κοινωνική ένταξη

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ καλούμε κυβέρνηση, αυτοδιοίκηση και κοινωνικοί φορείς να δώσουμε όλοι μαζί έμφαση στην διαμονή και κοινωνική ένταξη ενός σημαντικού αριθμού προσφύγων που θα θελήσουν ή θα αναγκαστούν να μείνουν στην Ελλάδα. Άλλο είναι κέντρα καταγραφής και προσωρινής  διαμονής προσφύγων (για λίγες μέρες, πριν αναχωρήσουν για κάποια άλλη χώρα) και άλλο πολιτική ένταξης για μερικές χιλιάδες πρόσφυγες, κάτι που προϋποθέτει οργανωμένες υποδομές για εκμάθηση γλώσσας, στέγαση, συμμετοχή στην κοινωνική και οικονομική ζωή, φοίτηση. Η χώρα μας οφείλει να  ανακοινώσει πόσους πρόσφυγες μπορεί να φιλοξενήσει για μεγαλύτερο διάστημα από το σύνολο όσων φτάνουν στη χώρα μας. Η κυβέρνηση της Πορτογαλίας προσφέρθηκε να φιλοξενήσει, με οργανωμένο τρόπο, 10.000 πρόσφυγες στο πλαίσιο της μετεγκατάστασης, ανακοινώνοντας μάλιστα πόσοι θα γίνουν δεκτοί για συνέχιση σπουδών σε πανεπιστήμια ή τεχνικές σχολές. Ας μάθουμε λίγο από χώρες που βρίσκονται σε παρόμοια με εμάς κατάσταση.

Ας μην «αιφνιδιαστούμε» για άλλη μια φορά, επιδεικνύοντας ως χώρα έλλειψη πρόβλεψης, προετοιμασίας και κατάλληλης οργάνωσης. Μπορεί οι υπάρχοντες ευρωπαϊκοί πόροι να μην είναι αρκετοί, αλλά το κύριο πρόβλημα της χώρας είναι η έλλειψη προετοιμασίας. Αν έκανε 4 χρόνια για να φτιάξει κάποια κέντρα πρώτης υποδοχής (“hotspots»), τώρα όλα πρέπει να γίνουν μέσα σε λίγους μήνες, δεν μπορούν να περάσουν άλλα τόσα χρόνια για να ξεκινήσει μια σοβαρή προετοιμασία για αποτελεσματικές πολιτικές, πρακτικές και δομές κοινωνικής ένταξης.

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΗΕΓΓΥΗ καλούμε τους πολίτες να συμμετάσχουν στην καμπάνια της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες που προσπαθεί να εξασφαλίσει «ΣΤΕΓΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ» #roof4All. Είναι φανερό ότι δεν αρκεί, πλέον, να προσφέρουμε φαγητό, ρούχα, σακίδια στους πρόσφυγες, θεωρώντας δεδομένο ότι θα συνεχίσουν το ταξίδι τους προς κάποια άλλη χώρα. Θα πρέπει να προετοιμαστούμε και για την οργανωμένη φιλοξενία μερικών δεκάδων χιλιάδων προσφύγων για αρκετό διάστημα.

Ας αξιοποιήσουμε την υπάρχουσα, σημαντική εμπειρία, αναδεικνύοντας έξυπνες, καινοτόμες πολιτικές ένταξης που θα συμβάλλουν στην βελτίωση της ζωής όχι μόνο για τους πρόσφυγες αλλά και για τους μόνιμους κατοίκους της χώρας. Οι περισσότεροι πρόσφυγες έχουν γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες που χάνονται όταν δεν υπάρχει οργανωμένη υποδοχή κι ένταξη. Μια οργανωμένη πολιτική ένταξης μπορεί να τις αναδείξει προς το συμφέρον όλων μας.

 

 

strategy game2s

To άρθρο μου αυτό δημοσιεύθηκε στην Athens Voice 23/7/2015

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BB%CE%AC%CE%B8%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82

 

Τα στρατηγικά λάθη της κυβέρνησης. Ήταν η λιτότητα και η βαριά φορολογία ο μόνος δρόμος;

 

Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκε αυτό που ως ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ επισημαίναμε την προηγούμενη περίοδο, ότι για να ξεπεραστεί η λιτότητα χρειάζονταν εναλλακτικό σχέδιο και πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων βασισμένο σε οικονομική, κοινωνική και οικολογική καινοτομία, διαφορετικά θα οδηγούνταν η χώρα εκ νέου σε ένα εξίσου αναποτελεσματικό και σκληρό πρόγραμμα που θα βασίζονταν είτε σε οριζόντια λιτότητα είτε σε φορο-επιδρομές. Ασχέτως με τις προθέσεις της η κυβέρνηση – με ευθύνη και των βασικών διαπραγματευτών – οδήγησε τη χώρα σε μια αδικαιολόγητα κακή συμφωνία, μοναδική επιλογή ελάχιστα πριν την πτώση στον γκρεμό.

 

Ας δούμε όμως τα στρατηγικά λάθη που οδήγησαν σε αυτή την αποτυχία.

 

Σε πολλές εκθέσεις του το Ευρωκοινοβούλιο έλεγε κάτι πολύ απλό: όταν τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής αποτυγχάνουν ή έχουν μη επιθυμητά αποτελέσματα, αυτά πρέπει να αναπροσαρμόζονται μετά από διάλογο όχι μόνο με την κυβέρνηση του κράτους μέλους αλλά και με τους κοινωνικούς εταίρους. Στην Ελλάδα μέσα στα 7 χρόνια της κρίσης παρόμοια συζήτηση δεν έγινε. Και η ευθύνη βαραίνει όλα τα κόμματα αλλά και τους επαγγελματικούς και κοινωνικούς φορείς, που δεν στάθηκαν ικανοί να επεξεργαστούν ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα στήριζε την έξοδο της χώρας από την κρίση με ένα δίκαιο και ορθολογικό τρόπο.

 

Μετά από μια συστηματική δουλειά 4 μηνών - που περιλάμβανε ακροάσεις κοινωνικών, επαγγελματικών φορέων και συνδικάτων, συναντήσεις του ευρωκοινοβουλίου και εκπροσώπων των εθνικών κοινοβουλίων, ουσιαστικό πολιτικό διάλογο - το ευρωκοινοβούλιο ολοκλήρωσε και ψήφισε στις 13/3/2014 τις δυο εκθέσεις αξιολόγησης της τρόικα και των πολιτικών δημοσιονομικής προσαρμογής στις 4 χώρες της κρίσης. Ως ευρωβουλευτής των Πράσινων τότε είχα επιδιώξει και εγώ μια παρόμοια παρέμβαση του ευρωκοινοβουλίου που έγινε πράξη χάρη στην πίεση των Πράσινων.

 

Θα περίμενε κανείς ότι όλα τα πολιτικά κόμματα θα είχαν μελετήσει τις δυο εκθέσεις και θα αξιοποιούσαν τα πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματά τους για να προσαρμόσουν τις προβληματικές πολιτικές που ακολουθούνταν στη χώρα, να ανοίξουν ένα διάλογο για την αναπροσαρμογή που υποδείκνυε το ευρωπαϊκό αυτό θεσμικό όργανο.


Προς μεγάλη έκπληξή μου είδα ότι τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισαν αυτές τις δυο εκθέσεις στο Ευρωκοινοβούλιο, παρότι αυτή συγκέντρωσε μεγάλη πλειοψηφία ευρωβουλευτών. Αλλά ούτε έγινε ιδιαίτερη συζήτηση για αυτές στην Ελλάδα παρά το θόρυβο που είχε ξεσηκωθεί όταν οι δυο επικεφαλής ευρωβουλευτές για τη σύνταξή τους είχαν έρθει στην Ελλάδα. Αντιθέτως, ξεχάστηκαν πλήρως λες και δεν αφορούσαν (και) τη χώρα μας. Η μεν συγκυβέρνηση τότε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θεωρούσε ότι έπρεπε να υποστηρίξει την λογική του μονόδρομου, η δε τότε αντιπολίτευση θεωρούσε ότι η επικέντρωση στα συμπεράσματα των εκθέσεων του ευρωκοινοβουλίου θα προκαλούσε ρωγμές στο αφήγημα που είχε «δουλέψει» για τα Μνημόνια και θα νέρωνε τα αντι-μνημονικά μηνύματά της. Είχε επιλέξει να συσπειρώσει τους οργισμένους εκλογείς σε ένα «απόλυτο ΟΧΙ σε όλα» αντί να συσπειρώσει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στην βάση ενός εναλλακτικού σχεδίου που θα αντιμετώπιζε τα υπαρκτά διαρθρωτικά προβλήματα και τα δημοσιονομικά μέσω ουσιαστικών και δίκαιων μεταρρυθμίσεων και αλλαγών.

 

Δεν υπολόγισε όμως ότι χωρίς να έχει διαφορετικό σχέδιο πέρα από αυτό που βασίζονταν σε απλά συνθήματα και σε έναν «υπερήφανο λαό» (σε αντίθεση με άλλους λαούς που δεν είναι δηλαδή …υπερήφανοι;), θα έβρισκε ως κυβέρνηση μπροστά της όλα τα προβλήματα που αρνιόνταν να αντιμετωπίσει.

 

Η μεγάλη ευκαιρία για τη νέα κυβέρνηση ήταν τον Φεβρουάριο 2015. Η κυβέρνηση είχε νωπή εντολή, μεγάλη υποστήριξη από μια κοινωνία που ήθελε να ξεφορτωθεί το παλιό πολιτικό σύστημα (αν και δεν είναι σίγουρο ότι είχε αποφασίσει να αλλάξει και η ίδια), είχε την «σιωπηλή υποστήριξη» (ή την ελπίδα) μέρους της ευρωπαϊκής ελίτ που στον ένα ή στον άλλο βαθμό ήθελε να απαλλαγεί από το «παλιό και διεφθαρμένο» ελληνικό πολιτικό σύστημα. Αν είχε «μελετήσει καλά» τις ευρωπαϊκές υποθέσεις θα μπορούσε επίσης να αξιοποιήσει κι ορισμένες εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο: την διάθεση να ολοκληρωθεί το 2ο πρόγραμμα, την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου να τεθεί η τρόικα σε νέο δημοκρατικά ελεγχόμενο και συμβατό με το κοινοτικό κεκτημένο πλαίσιο, την ισχυρή πλειοψηφία στο ευρωκοινοβούλιο για αλλαγές στο δημοσιονομικό πρόγραμμα, τα πρώτα δειλά βήματα να περάσουμε από την σκληρή λιτότητα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης κα.

 

Η κυβέρνηση πήγε με ορμή στις διαπραγματεύσεις, με τον τσαμπουκά του νεοφώτιστου που πιστεύει ότι το δικό του δίκαιο είναι το μόνο δίκαιο και ότι οι άλλοι δεν έχουν τα δικά τους δίκαια. Αλλά και με πλήθος ψευδαισθήσεων που δεν βασίζονταν σε γνώση αλλά σε ιδεοληψίες: πχ διαγραφή του χρέους με βάση τις συνθήκες δεν είναι εφικτό μέσα στην Ευρωζώνη, ενώ αν η Γερμανία συμφωνούσε σε αυτό για μια χώρα της Ευρωζώνης το συνταγματικό της δικαστήριο θα την υποχρέωνε να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη. Δεν μπόρεσε λοιπόν να αξιοποιήσει υπάρχοντα εργαλεία και δυνατότητες για αναδιάρθρωση του χρέους αλλά ούτε μπόρεσε να κατανοήσει πότε και πώς έπρεπε να θέσει το θέμα του χρέους ώστε να έχει την υποστήριξη και των άλλων χωρών. Δεν ιεράρχησε τα θέματα της οικονομίας και της απασχόλησης ως προτεραιότητα τουλάχιστον σε σχέση με το χρέος που εκείνη την στιγμή δεν ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας (θα γίνονταν μεγάλο πρόβλημα μετά το 2022).

 

Με δεδομένο ότι η κυβέρνηση διακατέχονταν – με την υποστήριξη μεγάλου τμήματος της κοινωνίας - από ένα μεσσιανικό όραμα ότι είχε δηλαδή αναλάβει από μόνη της να αλλάξει την Ευρώπη, υπερτόνιζε συνεχώς τον ρόλο αυτό χωρίς να μπορέσει να κατανοήσει εγκαίρως ότι δεν αλλάζει η Ευρώπη από μία μόνο χώρα και πάντως δεν αλλάζει προβάλλοντας ένα πακέτο αιτημάτων που αφορούσαν μόνο, αν όχι αποκλειστικά, την Ελλάδα. Δεν προτείνει, έστω, ένα σύνολο μεταρρυθμίσεων που θα ήταν προς όφελος όλης της Ευρωζώνης και όλων των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Κατάφερε, έτσι, να καταγραφεί σαν τον ταραξία ή έστω το θύμα της Ευρωζώνης που το λυπούνται αλλά δεν αντιμετωπίστηκε ως ο παράγοντας εκείνος που βάζει σε τάξη τα δικά του προβλήματα και έχει να προτείνει και δίκαιες λύσεις για όλους. Ας θυμηθούμε πως τα αρχικά χαμόγελα, οι πλάκες, τα αστεία, μετατράπηκαν στη συνέχεια εξόχως συμβολικά σε σκυθρωπά πρόσωπα, προειδοποιήσεις, σε μια αίσθηση ότι ήταν 18 εναντίον 1.

 

Μα θα πει κανείς, δεν υπάρχουν λάθη ακόμα και πολιτικές προκαταλήψεις ή ιδιαίτερα συμφέροντα στην Ευρωζώνη; Όλα τα λάθη πέφτουν στην κυβέρνηση; Δεν ήθελαν κάποιες κυβερνήσεις να τιμωρήσουν την «πρώτη φορά αριστερά στην κυβέρνηση»; Προφανώς το ευρωπαϊκό πεδίο δεν κατοικείται από αγγέλους, αλλά η κυβέρνηση κατάφερε να αναδείξει το διακυβερνητικό επίπεδο ως το αποφασιστικό πεδίο όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις, εκείνο το πεδίο δηλαδή που κυριαρχείται από εθνικά ή στενά πολιτικά – ιδεολογικά συμφέροντα.

 

Ως αποτέλεσμα μιας εγωκεντρικής και όχι θεσμικής διαχείρισης της δύσκολης υπόθεσης των διαπραγματεύσεων, επέστρεψε όλη την ΕΕ στην εποχή όπου οι αποφάσεις λαμβάνονταν κατά βάση από την Μέρκελ και το Σαρκοζύ. Κάτι που είχε ξεσηκώσει μεγάλη κριτική και εν μέρει είχε ξεπεραστεί στην πορεία με ένα μέρος των αποφάσεων να έχει περάσει στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.


 Εκείνη η δυσφορία για το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζύ που ουσιαστικά ελάμβανε τις αποφάσεις χωρίς καν να συμμετέχουν ο Μπαρόζο ή ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, είχε προκαλέσει ορισμένες θεσμικές αλλαγές. Μεταξύ άλλων το Ευρωκοινοβούλιο είχε αποκτήσει για πρώτη φορά κάποιο ρόλο και στα δημοσιοοικονομικά θέματα, ενώ είχε ολοκληρώσει με άψογο τρόπο και επιτυχία την αξιολόγηση της τρόικα, είχε καταφέρει να αποδεχτούν η Κομισιόν και η ΕΚΤ τις απαιτήσεις του για έλεγχο των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής από το ευρωκοινοβούλιο, είχε λόγο για τους εθνικούς προϋπολογισμούς και είχε αυξανόμενο ρόλο στα θέματα του οικονομικού συντονισμού - του «ευρωπαϊκού εξαμήνου», του 6πλού πακέτου, του διορισμού του αντιπροέδρου της ΕΚΤ, της ώθησης του οικονομικού και νομισματικού πυλώνα της ΟΝΕ αλλά και της λεγόμενης Τραπεζικής Ένωσης για τις σημαντικές αλλαγές στο τραπεζικό σύστημα ώστε να μην πληρώνουν συνεχώς οι φορολογούμενοι λάθη του τραπεζικού συστήματος.  

 

Κατά περίεργο αλλά κατανοητό μέσα στο πλαίσιο της άγνοιας των κανόνων και των ιδεοληψιών που την κατείχαν, η κυβέρνηση επέλεξε να παίξει αποκλειστικά στο διακυβερνητικό επίπεδο. Ο πρωθυπουργός μίλησε στο ευρωκοινοβούλιο στο 12 και 5’ και μετά από αίτημα των Φιλελεύθερων και των Πράσινων, ενώ ανέδειξε τη Μέρκελ ως την κυρίαρχη του παιχνιδιού, παρά το γεγονός ότι προεκλογικά ισχυρίζονταν ότι δεν θα της έδινε καν σημασία.

 

Χωρίς γνώση των κανόνων του παιχνιδιού, χωρίς σοβαρό σχέδιο, διαφορετικό μεν από αυτό που βασίζονταν στη λιτότητα ή στη φορο-επιδρομή αλλά σε θέση να πετύχει την εξυγίανση των δημοσιονομικών και των διαθρωτικών προβλημάτων της χώρας, με άγνοια των κανόνων της οικονομίας και με αντιφατικές ή και σε ορισμένες περιπτώσεις καταστροφικές συμπεριφορές των πρωταγωνιστών της διαπραγμάτευσης η κυβέρνηση σπατάλησε κάθε πιθανότητα να πετύχει ένα καλύτερο αποτέλεσμα.

 

Μπορεί να έμεινε στην κοινωνία αυτή η αίσθηση ότι «το παιδί το πάλεψε, ενώ οι προηγούμενοι δεν προσπάθησαν καν». Είναι στο επίπεδο του συναισθήματος, όμως. Όταν θα αρχίσουν να έρχονται τα απανωτά χτυπήματα από τους φόρους θα ξεχαστεί. Η κυβέρνηση κέρδισε ένα μεγάλο ποσοστό ανοχής ή και υποστήριξης στο εθνικό ακροατήριο αλλά ένα περιορισμένο μόνο κοινό υποστηρικτών – κυρίως από το χώρο της αριστεράς και των πρασίνων – σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι πραγματικές επιπτώσεις, όμως, της αποτυχημένης στρατηγικής και των απίστευτων τακτικών λαθών, ιδιαίτερα όμως της απουσίας πραγματικού, ρεαλιστικού, αποτελεσματικού σχεδίου είναι τραγικές:


  • Εξάντληση μέσα σε ελάχιστους μήνες του σημαντικού πολιτικού κεφαλαίου για προοδευτική διακυβέρνηση και μεταρρυθμίσεις, με ορατό τώρα τον κίνδυνο να πάμε σε εκλογές και να βρισκόμαστε μπροστά σε πολιτικά αδιέξοδα, η κυβέρνηση να μην έχει την υποστήριξη του κόμματος και να συνεχίσει να κυβερνάει μόνο χάρη στην ψήφο των κομμάτων που κατήγγειλε ως μνημονιακά και διαπλεκόμενα.

  • Επιδείνωση των οικονομικών και δημοσιονομικών δεδομένων που οδήγησαν έτσι αναπόφευκτα σε μια ακόμα χειρότερη συμφωνία σε σχέση με αυτή που είχαν προσφέρει οι «θεσμοί», χωρίς όμως να υπάρχει άλλη καλύτερη εναλλακτική λύση, μια και τόσο η άτακτη χρεοκοπία όσο και η συμφωνημένη έξοδος από την Ευρωζώνη θα είχαν ακόμα μεγαλύτερο κόστος για την κοινωνία και την οικονομία.

  • Υπογράφηκε κάτω από προβληματικές διαδικασίες μια συμφωνία που περιλαμβάνει άδικα και σκληρά μέτρα ύψους 13 δις που όμως θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί τα περισσότερα από αυτά αν είχε ολοκληρωθεί η συμφωνία τον Γενάρη ή έστω τον Φλεβάρη 2015 ή ακόμα και τον Μάρτη 2015. Το κακό είναι ότι αυτή η συμφωνία ετοιμάστηκε από τους γάλλους τεχνικούς συμβούλους της κυβέρνησης, απότι φαίνεται, και είναι κατά πολύ χειρότερη από το σχέδιο Γιουνκέρ ή το πακέτο που τέθηκε στο δημοψήφισμα για το ΝΑΙ ή ΟΧΙ.

  • Οι τράπεζες θα χρειαστούν ένα νέο πακέτο διάσωσης ύψους τουλάχιστον 25 δις, όταν μέχρι τώρα η διάσωσή τους έχει κοστίσει – χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τα μέτρα Αλογοσκούφη ύψους 28 δις - επιπλέων των 40,9 δις που δόθηκαν σε προηγούμενη φάση για ανακεφαλαιοποίηση και που έχουν περάσει ως δημόσιο χρέος.

  • H τραπεζική αργία και τα capitalcontrols θα έχουν σημαντικό κόστος στην πραγματική οικονομία αλλά και στην απασχόληση, κάτι που θα το βρούμε μπροστά μας από το φθινόπωρο και ίσως στο τέλος της χρονιάς με επιστροφή σε ύφεση της τάξης του 2-5% ίσως.

  • Το μόνο θετικό (;) από αυτή την περιπέτεια είναι η μείωση της σκιώδους οικονομίας αφού η έλλειψη ρευστότητας οδήγησε σε «κλείσιμο» πολλές οικονομικές δραστηριότητες που δεν εγγράφονται στην επίσημη οικονομία. Αλλά αυτό στερεί τα μέσα επιβίωσης σε ένα μεγάλο κομμάτι ανέργων και φτωχοποιημένων πολιτών που δεν έχουν άλλο μέσο επιβίωσης παρά τα ευκαιριακά έσοδα από μαύρη και άτυπη εργασία.

  • Το όποιο θετικό αυτής της πορείας 6 μηνών είναι η ευρεία συζήτηση για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Αλλά ποιο είναι το κόστος; Το χρέος όπως δείχνει η πολύ πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ εκτινάχθηκε τους τελευταίους μήνες κατά 29% και θα αυξηθεί σε απόλυτους αριθμούς κατά τουλάχιστον 60-80 δις, οπότε οι όποιες ρυθμίσεις θα παραμείνουν αναποτελεσματικές ακόμα και με κούρεμα του χρέους κατά 30% (αν αυτό ήταν εφικτό). Δίνονται έτσι επιχειρήματα στην γερμανική πλευρά για την εμμονή της να μην θέλει να γίνει συζήτηση για νέα αναδιάρθρωση του χρέους πριν αποκατασταθεί η ηρεμία στην οικονομία και πριν επιτευχθούν βιώσιμα πρωτογενή πλεονάσματα.

 

 

 

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι αυτούς τους 6 μήνες δεν έγινε σχεδόν τίποτα για να βελτιωθεί η κατάσταση της οικονομίας, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να μπουν οι βάσεις για αντιμετώπιση της φορο-αποφυγής και φορο-απάτης. Με αποτέλεσμα την επιδείνωση όχι μόνο κάποιων αφηρημένων δεικτών (μείωση των δημοσίων εσόδων το Α΄τρίμηνο 2015 σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία, τρομακτική καθυστέρηση στην υποβολή φορολογικών δηλώσεων και κατά συνέπεια στην εισροή χρημάτων στα δημόσια ταμεία, καθυστέρηση στην ολοκλήρωση έργων του ΕΣΠΑ 2007-2013 με κίνδυνο να χαθούν 1-2 δις και να υποχρεωθούμε επιπλέον να επιστρέψουμε κοινοτικού πόρους κα), αλλά και δημιουργία ξανά ενός κλίματος αβεβαιότητας και αναστολής όλων των αποφάσεων των πολιτών αλλά και της οικονομίας.

 

Νέες εκλογές μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα επιφέρουν άλλο ένα πλήγμα στην οικονομία και στην απασχόληση, ενώ θα επιτείνουν το κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας, χωρίς να επιλύσουν κανένα από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας.

 

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα να συνειδητοποιηθούν τα λάθη που έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια. Ούτε οι προηγούμενοι μπορούν να αθωωθούν για τα τρομακτικά λάθη που έκαναν ούτε όμως πλέον και οι τωρινοί. Πρέπει, λοιπόν, η κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν αλλά και η κοινωνία να ωριμάσει ώστε να μπορέσει να διαμορφωθεί και να συμφωνηθεί μέσα από πολύ-επίπεδο διάλογο ένα σχέδιο για τις βαθιές αλλά δίκαιες αλλαγές που απαιτούνται και που ακόμα δεν έχουν προωθηθεί.

Απαιτείται έστω και τώρα μια κοινωνική πρωτοβουλία που θα πιέσει τα πολιτικά κόμματα ώστε να διαμορφώσουν ένα ελάχιστο επίπεδο συνεννόησης μπας και γλυτώσουμε τελικά από την πλήρη διάλυση. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για λάθη. Οι επόμενες γενιές δεν θα μας συγχωρήσουν που θα τους παραδώσουμε μια διαλυμένη χώρα.