Print this page
26 Μαρτίου 2013

Όλοι χάνουν στο σχέδιο διάσωσης και στη διάσωση με ίδια μέσα

 

Ο Reinhard Bütikofer, συμπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος (EGP) και ευρωβουλευτής, ανταποκρίνεται στη σημερινή κατάσταση της Κύπρου.
 
Είναι Τρίτη στις Βρυξέλλες. Οι τράπεζες στην Κύπρο εξακολουθούν να παραμένουν κλειστές, αλλά ένα πράγμα έχει ήδη γίνει απολύτως σαφές: όλοι χάνουν στο σχέδιο διάσωσης και στη διάσωση με ίδια μέσα που βρέθηκαν για την Κύπρο κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου.
 
Οι δύο μεγαλύτεροι χαμένοι είναι προφανώς ο Κυπριακός λαός απο τη μία πλευρά και το Ευρωπαϊκό σχέδιο, το σχέδιο Ευρωπαϊκής συνοχής, απο την άλλη.
 
Φυσικά, οι Υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης έχουν χάσει. Έχουν χάσει εμπιστοσύνη και σεβασμό από την αρχική συμφωνία βάσει της οποίας θα φορολογούνταν προστατευόμενοι λογαριασμοί ταμιευτηρίου των απλών πολιτών.
 
Η Κυπριακή κυβέρνηση έχει χάσει προσπαθώντας να κρατήσει ένα επιχειρηματικό μοντέλο για τη χώρα τους που δεν ήταν βιώσιμο εξαρχής. Ο Κυπριακός λαός, ωστόσο, έχει να
χάσει πολλά και προσβλέπει σε ένα πολύ πικρό εγγύς μέλλον επειδή η ύφεση που πρόκειται να τους χτυπήσει ως συνέπεια αυτής της συμφωνίας, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι πολύ βαθιά.
 
Αλλά και η Ευρωπαϊκή συνοχή έχει επηρεαστεί πολύ αρνητικά. Βρήκα ιδιαίτερα αποκρουστικό το πόσο θριαμβευτικά ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Wolfgang Schauble σχολίασε αυτή τη συμφωνία, λέγοντας ότι είχε τελικά πάρει αυτό που ήθελε εδώ και πολύ καιρό.
 
Νομίζω ότι είμαστε πιθανώς σε ένα σημείο καμπής σε αυτή την Ευρωπαϊκή κρίση. Μπορεί να μεσολαβήσουν οικονομικές συμφωνίες αλλά η πολιτική βούληση να καταλήξουν σε συμφωνία για να βρουν συμβιβαστικές λύσεις φαίνεται να μειώνεται.
 
Προτάθηκε στη Κύπρο μια βαριά, πιο επαχθής συμφωνία απο την Ευρωζώνη απ’οτι σε οποιαδήποτε απο τις άλλες χώρες στο παρελθόν. Ο νέος πρόεδρος της Ευρωζώνης, ο Ολλάνδός Υπουργός Οικονομικών, προανήγγειλε πρώτη φορά αυτή τη λεγόμενη λύση ως πρότυπο για άλλες πιθανές μελλοντικές περιπτώσεις. Αμέσως μετά ανακάλεσε τη δήλωση αυτή – αυτό δείχνει ότι χάνουν την κατεύθυνση τους και δεν ξέρουν που πηγαίνουν. Ένα πράγμα όμως είναι προφανές, η θέληση για συμβιβασμό, η βούληση το να βάλεις τον εαυτό σου στα παπούτσια της άλλης πλευράς, η βούληση να υπάρξει κατανόηση απο τις βόρειες χώρες για το συμβαίνει στις νότιες και κάτα πάσα πιθανότητα το αντίθετο μειώνεται όλο και περισότερο. Και αν δεν μπρούμε να βρούμε μία νέα πολιτική πηγή για μια κοινή προσπάθεια, φοβάμαι ότι αυτή η συμφωνία της Κύπρου θα είναι η αρχή και το φινάλε και δε πρόκειται να είναι θετικό για το Ευρωπαϊκό σχέδιο. 
 
Είμαι πολύ δύσπιστος, είμαι πολύ στενοχωρημένος, είμαι πολύ ανήσυχος. Ελπίζω ότι η ανησυχία μου να είναι υπερβολικά απαισιόδοξη αλλά νομίζω ότι αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι το να επιστρέψουμε σε μία καλή κοινή απάντηση στον πυρήνα της ερώτησης: θα πάμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη κρίση μαζί, ή απλά επιδιώκουμε εθνικά συμφέροντα εις βάρος των άλλων στην Ευρωζώνη και την ευρύτερη ΕΕ; Αυτή η ερώτηση παραμένει και φοβάμαι πως δεν έχουμε ακόμα τις απαντήσεις και ότι δεν θα βρεθούν εγκαίρως. Αλλά εάν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν λάβει υπόψην αυτά τα ζητήματα, αν εμείς εδώ στις Βρυξέλλες συνεχίσουμε τις δουλειές-μας-ως-συνήθως (business as usual), χωρίς την έγκληση προς όλους του Ευρωπαίους παίκτες για μια κοινή προσπάθεια τότε δεν θα είμαστε μέρος της λύσης αλλά μέρος του προβλήματος.
 
Ελπίζω να είμαστε σε θέση να κάνουμε κάτι καλύτερο απο αυτό.
 

 

Last modified on Κυριακή, 31 Μαρτίου 2013 20:14