Διάβασα με προσοχή τις θέσεις που παρουσιάστηκαν από το ΠΟΤΑΜΙ στη Φυλή για το θέμα των απορριμμάτων http://topotami.gr/nea/potami-sti-fili/. Νομίζω υπάρχει μια μεγάλη σύγχυση σε αυτές. Είναι προτάσεις που λένε ναι σε όλα, όταν τα όλα είναι μεταξύ τους αντιθετικά. Ναι και στην ανακύκλωση-κομποστοποίηση, ναι και στην καύση, κριτική στην Δούρου αλλά και τροποποίηση του Περιφερειακού Σχεδιασμού που υπάρχει, ναι και σε λογικά έργα που προβλέπονται από τον προηγούμενο σχεδιασμό!
Σήμερα δεν είμαστε στην εποχή όπου αρκούσαν γενικές ιδέες, πχ ανακύκλωση, για να απαντήσουμε στο πρόβλημα των απορριμμάτων. Υπάρχει αντιθέτως ευρωπαϊκή και εθνική νομοθεσία που μας δεσμεύει ως κοινωνία και χώρα http://www.minenv.gr/anakyklosi/v.menu/siskeuasies/siskeuasies.html
Η Οδηγία 2004/12/ΕΚ έχει τροποποιήσει την παλιότερη Οδηγία 94/62/ΕΚ και καθορίζει νέους ποσοτικούς στόχους για την αξιοποίηση και ανακύκλωση κάθε επί μέρους υλικού των αποβλήτων συσκευασιών, ενώ προβλέπει και πρόσθετα μέτρα πρόληψης για τη διαχείριση των συσκευασιών, ώστε να διασφαλίζεται πληρέστερα και πιο αποτελεσματικά η επίτευξη των ποιοτικών και ποσοτικών στόχων που έχουν τεθεί. Η Οδηγία 2004/12/ΕΚ ενσωματώθηκε στο εθνικό δίκαιο με την ΚΥΑ 9268/469/07 (ΦΕΚ 286 Β).
Επιπλέον, υπάρχει η Οδηγία 2005/20/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 9ης Μαρτίου 2005 για τροποποίηση της Οδηγίας 94/62/ΕΚ για τις συσκευασίες και τα απορρίμματα συσκευασίας. Υπάρχουν επίσης μια σειρά από ειδικές εθνικές νομοθεσίες (για τις μπαταρίες, τα λάστιχα, τα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά απόβλητα, τα ορυκτέαια κα) στη διαμόρφωση των οποίων συμμετείχα και εγώ εκπροσωπώντας την κοινωνία των πολιτών και τις οικολογικές οργανώσεις στην επιτροπή προετοιμασίας τους (1995-1998 και μετά 2001-2008).
Ως χώρα έχουμε, λοιπόν, υποχρέωση να πετύχουμε συγκεκριμένους ποσοτικούς στόχους ανακύκλωσης με διαλογή στην πηγή. Τουλάχιστον το 50% των απορριμμάτων πρέπει μέχρι το 2015 να συλλέγεται χωριστά από την πηγή. Μέχρι το 2011 έπρεπε να ανακυκλώνεται το 50-80% των αποβλήτων συσκευασίας (χαρτί, γυαλί, πλαστικά, μέταλλα), ενώ το 65% τουλάχιστον των οργανικών αποβλήτων (αποφάγια, χαρτί, κλαδέματα κα) δεν πρέπει να καταλήγει σε ταφή.
Το εργοστάσιο που ανέφερε στην ομιλία του ο Σταύρος Θεοδωράκης ότι λειτουργεί μέσα στη Βιέννη είναι μονάδα καύσης όπως και η μονάδα που ανέφερε ότι λειτουργεί στο Παρίσι. Η μονάδα καύσης στη Βιέννη έχει κοστίσει μυθικά ποσά γιατί η τότε διοίκηση αποφάσισε – για να σταματήσουν οι τεράστιες κινητοποιήσεις για το κλείσιμο του - να το ανακαινίσει και να κάνει εικαστική παρέμβαση με την συμμετοχή ενός από τους μεγάλους πολέμιούς του (Hunterwasser). Σήμερα καίει τα υπολείμματα των υπολειμμάτων, μετά από πολύ μεγάλη διαλογή στην πηγή. Γιατί προβάλλεται αυτό ως μια λύση, αφού ήταν μια ιδιαιτερότητα της Βιέννης που κανένας δεν θα επέλεγε σήμερα;
Αλλά και όπου αλλού υπάρχουν εργοστάσια καύσης είτε αντιμετωπίζουν προβλήματα εκπομπών ρύπων και κλείνουν γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα περιβαλλοντικά πρότυπα που έχουν τεθεί από τη νομοθεσία είτε αναζητούν συνεχώς νέες ποσότητες απορριμμάτων για να κάψουν. Η κ. Μέρκελ με νομοθετικές αλλαγές προσπάθησε να διασφαλίσει ποσότητες απορριμμάτων για τα εργοστάσια καύσης που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερο πρόβλημα στο να βρουν "υλικά" προς καύση στη Γερμανία. Κάποια εργοστάσια καύσης "εισάγουν" απορρίμματα από άλλες χώρες που δεν έχουν πετύχει να μειώσουν σημαντικά τα σκουπίδιά τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση εισαγωγής από γερμανικό εργοστάσιο καύσης των απορριμμάτων από τη Νάπολη.
Η καύση είναι προφανές ότι βρίσκεται στον αντίποδα της μείωσης, ανακύκλωσης, κομποστοποίησης, της στρατηγικής μηδενικών αποβλήτων. Είναι απόλυτα λογικό λοιπόν το γεγονός ότι όπου αναπτύσσεται σημαντικά η ανακύκλωση τα εργοστάσια καύσης είτε κλείνουν είτε αναγκάζονται να εισάγουν απορρίμματα από αλλού. Είτε λοιπόν στρατηγική μηδενικών αποβλήτων προωθείς είτε καύση. Δεν γίνεται και τα δύο ταυτοχρόνως!
Ποια είναι, λοιπόν, η πρόταση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ συγκεκριμένα για τα απορρίμματα; Σήμερα απαιτούνται πολύ ξεκάθαρες προτάσεις ποσοτικές και δεσμευτικές για απορρίμματα και από τα κόμματα και από την κοινωνία, όχι απλώς ναι ή όχι σε όλα. Το να είμαστε σχεδόν με όλα είναι το εύκολο, αλλά δεν φέρνει αποτέλεσμα, δεν λύνει το πρόβλημα. Το δύσκολο είναι να έχεις μια ολοκληρωμένη και συνεκτική πολιτική που να είναι διαμορφωμένη και με την συμμετοχή των πολιτών.
